خا له نوروزی                    از را زق فا نی

 

 

خاله نوروزی!

میفشان دامنت امسا ل بر ما،

فیض د ا ما نت نصیب نیک بختا ن باد،

ما چمن گم کرد گا ن را نوری و بهاری نیست ،

باغ ما را سیل ویران کرد،

گلبن ما خواب گل کردن نمی بیند،

گل ما در انتظار برگ و باری نیست ،

 

خاله نوروزی!

میا ا ز نرد با ن ابر ها بیرون

چون پری بر گنبد رنگین کمان بنشین،

دیگر اینجا گل نمی روید

کوچه ها از شور شادی آ فرین کو د کان خالیست

قوغ آ تش زیب د ست نو عرو سا ن است

صبحگا ها ن ،

آنچه می آ ید به گوشت ،

چهچة شاد پرستو نیست ،

این صدا از مرغ د ست آ موز د زد ا ن ا ست،

مرغ ماشیندار د ر سورا خ هر د یوار پنهان است

 

خاله نوروزی!

بیشة ما را شیا طین د ر حصا ر خویش دا رند ،

سال  د یگر ،

گر د ر این مخروبه ها ،   ا فتد گزارت

مد فن ما را نخواهی یا فت ،

جسم ما را ، انفجاری  ، محو خواهد کرد ،

مرد ة ما را مزا ری نیست.

 

محمد یوسف کهزاد

 

بهارت ای وطن آ خر خزا ن شد                               ز خونت د شمن پیرت جوا ن شد

چرا قسمت  ترا  بیچاره  کرده                                 که خا کت پا یما ل د شمنا ن  شد

 

 

سرا پا کابلم ویرا نه گشته                                   همه پیر و جوا ن دیوانه گشته

بجای گل ز خا کش خون بر آ ید                           بهر جا قصه ا ش ا فسانه گشته

 

 

چرا ا مشب د لم یاد وطن کرد                            سرا پا یم هوا ی سوختن کرد

ا لهی زنده  با شد برف کا بل                            تن طفل شهیدی را کفن کرد

 

 

 

خواهر از  خانه  مرا  بیرون   د ر نو روز !

 

خواهر ،

سال نو نو ،

و روز نو تو ،

و با ستانی نو روز تو

شایسته است ،

 

و متبرک باد با د رود و ثنا ئی .............

اما ، میدا نم

که د یر گاهیست

د ر سر زمین پا ک پد ری ،

و خا نة مقد س ماد ری

من و تو

ا ز جشن نو رو زی ،

و از شا دی ا مروز

خبر ی نیست

و لب ها هم ا ز بیچا ر گی

و ا عترا ض بسته ا ست

به زنجیر متعصبا ن روشنا ئی ...........

 

و تاریک دلان

درین فصل بهارا ن ،

درین روز ها ی عاشقی ،

زمین با با را ن ،

و درین ا یا م گل و جشن و ا رغوا ن

در پی پر پر د ختر کا ن با کرة باغبا ن

شده ا ست

ا ز سر بی حیا ئی ...............

 

و نیلوفر را

با سا قة « تر د ش »

از کمر شده شکسته ا ست

بجر م ر عنا ئی ..............

 

« و با غبا ن پیر رنجور را »

هشتا د د رة شر عی زد ه ست

به ا ین تقصیر

که چرا کاریده ا ست

تخم زیبا ئی .............

 

و در باغ  « ش»  را

و را ه ر ا غ « ش » را

بشا خ قلبه گاو ا ن قرون وسطا ئی

ویرا ن کر د ه ا ست

تا ا ز گل هم عطر ی  نبا شد

درین با غ و چمنزا ر ا ن کشور آ ر یا ئی .........

 

و گلوی پرستو ها ی قشنگ را

و هم گر د ن بلبلا ن خو شر نگ را

به خنجر بد بینی زده ا ست

تا از پر ند ه هم آ وا ز ی نبا شد

و شور و شر و نغمه سرا ئی ..............

 

و پر پر گل چه ،

و کشتن پر ستو و بلبل چه ،

و هشتاد د ره بر پشت باغبا ن رنجور چه

که تازه د رین شبهای نو رو ز

فتوا ئی صا د ر شده ا ست

نه ا سلامی ، نه تر سا ئی ........

 

که یکسره حرا م ا ست هنر زیبا ئی ........

ا گر هیکل نیمه تر ا شیدة کلو پا تر ا ا ست

یا مجسمة قد را ست بود ا ئی ........

ا گر نشا نش پیش ا ز ا سلام ا ست

یا ا بتدای قرن عیسا ئی .............

همه باید محو شوند

تا در کشور باستانی

نباشد نشا نی

ا ز تا ریخ کهن و هنر زیبائی .........

 

و درین فر ما ن چنین پیش بینی شده ا ست

بعد از ویرا نی بو دا ها

و نا کا می وجدا نها

همه مر د ما ن روشنفکر د نیا ،

و جها ن بشر یت ،

جمع فر هنگیا ن افغانستا ن

از غم و ا ند وه

زهر حلال بنوشند

در سا نگین طلائی

در سوگ این خدا یا ن کذ ا ئی ........

و درین روز های ا ند وه

و ما تم زیبائی

جارچی در ملای عا م گفته ا ست

که هر که درین روز نو روز

پا از خا نه بیرون کشد

و به تما شا ی طبیعت رود

و شقا یق صحرا ئی ..............

هر که با شد ،

و از هر قبیلة که با شد ،

ده  پا یا نی و یا ده  با لا ئی ،

و خواه د ختر کا ن پا کیزة شهری

بر خورد ش

با دره و مرد و شمشیر

بکمر بسته ا ست

و عا لم رسو ا ئی

و با ری

ای خواهر، ای که د ا منت هست

پاکیزه تر ا ز گوهر

ا ز خا نه مبر ا بیرون در نو روز

که محتسب در کمین نشسته ا ست

از صبحگاهی ..............                                  از ا مام عبا دی



بالا

بعدی * بازگشت * قبلی