د ستگیر « نا یل »

مختصر بیو گرا فی :

  د ر سا ل 1326 خور شیدی د ر ولسوا لی نهرین ولا یت بغلا ن بد نیا ا مده است. تحصیلا ت ا بتدا یی وثا نوی را د ر نهرین و بغلا ن وعا لی . ا ز سا ل 1345 به بعد به سرود ن شعر د ر قا لب ها ی گو نا گون ا غا ز کر دند . بعد ها به دا ستا ن نو یسی وطنز روی آ ور دند ودو عنوا ن کتا بهايش در دا ستا ن ها ی کو تاه وطنز ا ز طرف ا نجمن نو یسنده گا ن ا فغا نستا ن ، به چا پ رسید ند. چند سا لی ا موز گا ر د ر مکا تب مختلف کشور بو دند وپس ا ز تحولا ت 1357 ، به کا ر های ا دا ری وژور نا لیستی پر دا ختند. مد تی کا ر شنا س ومد یر تحر یرا ت د ر ادا ره ا مور شورا ی وزیرا ن بود ند . بحيث رییس معا رف د ر تخا ر ومعا ون ریا ست عمو می پر ور شگاه وطن نیز ايفای وظيفه کرده اند . ا ز سا ل 1998 به بعد د ر کشور ها لند پنا هنده می با شند . گزیده ا ز ا شعا رش تو سط ( د محمود طرزی نشرا تی مو سسه ) که د ر د نما رک ا ست ، به چا پ رسید. مجمو عه ء دا ستانهای د یگر ش د ر پا کستا ن زیر عنوا ن : ( عشق د ر غر بت ) به تا زه گی به چا پ رسیده ا ست . دو کتا ب د یگر نیز زیر چا پ دا رند . د ر هالند مصرو ف چا پ ونشر مجله فر هنگی « نوروز »  وماهنامه « راه نو» نیز میبا شند . 

    

د و سا ل ا ز خا مو شی چرا غ عمر ا ستا د جا وید گذ شت !!

 

ا فسوس که فا ضل زما ن ر فت               « جا وید» ، به ملک جا و د ا ن ر فت !

ا ســــــتا ره ای نه که ، ا فتا بی               ا ز ملک سخن ، مگو که  جــا ن ر فت

د ا نا و سخنو ر  تــــــــــــوا  نا                لیک ا ز بر ما ،  چه  نا توا ن  رفــــت

رفــتن به فنا  حق ا ست ، لیکن                ا نـکس که نمی گــــذ شت ، ا ن ر فــت

ا هل هنر و ا د ب ،  سیه  پو ش               کـــه: عیسی نفسی  به ا سمـا ن  ر فت

د ر ملک غر یب غر بتستـــا  ن                نـــا د یده و طن ، ا ز ین جهـا ن  ر فت

د ر عقل ، که پیر د یگرا ن  بود                با مـــرگ و لیکن ا و ، جـــوا ن  ر فت

ا ستا د، که مرد  مهربا  ن   بود                ا مـــــروز د ر یغ ، مهـــر با  ن  ر فت

د ر عر ش سخن  زبعد  سعـد ی                ا و بــــــود کســـی که می توا ن  ر فت

« جا وید» د ر ا ین خرا ب ا با د                چنـــــد روزه کـــه بود مهما ن ، ر فت

د ر ملک ا د ب  ا گر  بخوا هی ،                بی  رهبـــر ی ا ش نمـــی توا ن  رفت

زنده ا ست کنو ن به ملک معنی                 تـــا هستی ا و ا ز ا ین جهـــا ن  ر فت

گفتند: کی هست ؟  فا ضل  د هر                 نـــا م بسی ا ز سخــــــن ورا ن  ر فت

هر کس به تعلقی  سخـــن  گفت                 بسیا ر سخــــن د ر ا ین مـــیا ن ر فت

ا نصا ف زما نه ، گفــــــت ا خر               « جـــا وید» یکی و نکته د ا ن ر فــت !

ما ییم و ســــر گر فته د ر پیش

جا یی برو یم که د یگرا ن ر فت

 

نمونه ها یی ا ز دفتر چه شعر  ( بیرق های سرخ وسبز ) :

 

من چه گویم ا ز وطن،                                 ودختر ها نخوا نند ،

از درد د ل                                                سوره ء فصل جوا نی را

ا ز رنج میهن                                            تا ندا نند ، قصه ء راز نها نی را

ا ز ملت د ر خون نشسته                              خانه ها، ا ز مهر وعشق ودو ستی خا لی

ا ز صدای در گلو خا موش                            تار ها، ا ز سا ز وا ز شور ونوا خا موش

ا ه ا زین جنگ جها نسوز !                           روح ها، ا فسرده ومسکوت همچون سنگ

خشک وتر، میسوزد ا مروز

                                                              گور ها، ا ز مرده های بی کفن ، غمگین

د ر خیا با ن،                                             زبا ن ا ز گفتن نا م حقیقت ، گنگ

کوچه ها، پسکوچه ها                                   وچشم، ا ز دید ن را ز حقیقت ، کور !

نعش های مرده می بینیم !                             من نمی دا نم کجا خوا نم سرود خود؟

مرده های بی کفن،                                       چسا ن کو یم د رود خود

بی نا م وبی صا حب !                                    به مرگ کشتگا ن بی گنا ه ا مروز

.....................................                           به روح عا شقا ن بی پنا ه ا مروز!

تپه ها رنگین ، زبیرقهای سرخ وسبز!                د ل بشنفتنی  سنگ ا ست

د ره ها پر خون                                            فضای گفتنی ، تنگ ا ست

شهر ها د ر سوگ                                         وپا ی ا رزو هم لنگ ،

کوهها ، پر ا ز صدا ی                                    ومن، ا ز بیکسی د لتنگ !

قصه ء مرگ شهیدا ن ا ست                           ...............................( جنوری 1998 )

....................................

ندا ا مد !

صدا ی زن شود ا ند ر گلو خا موش

..........................................................................................................................

 

                  به غر بت ا ز وطن

 

به غر بت ا ز وطنم ، یا ر جستجو دا رم

چو طفل غمزده ، صد غصه د ر گلو دا رم

د ر ا ین بها ر زر ا فشا ن که جا م باده روا ست

نه من نگا ر و نه بر دو ش خود، سبو دا رم

ا ز ا ن به وقت جوا نی شد م خمیده میا ن ،

که بخت پیر و نگا ر بها نه جو دا ر م !

من آن پرنده ء با غم که ا شیا نم سو خت

خو شم که با غم خود، شوق گفتگو دا ر م

همینکه سوخت مرا عشق تو به دا غ وصا ل

د گر به زنده گی خود ، چه ا ر زو دا ر م !

به شهر ما چقد ر نر خ بوسه ا ر زا ن ا ست !

خدا ی من ! چکنم ؟ یا ر تند خو دا ر م

د ر ا ین جهان که نکر د م د می عبا دت حق

به پیش مر د م عقبی ، چه ا برو دا رم ؟

مرا هم ا ز نظرش ، روز گا ر پیر، فگند

چرا که طبع جوا ن، عا د ت نکو دا ر م

سفید چشمی من، روز من سیه کر ده

که پیر گشته ا م و شوق ما هرو دا ر م !

________________ ( حمل 1369 )

 

 

   نا م ا د م

 

من نشسته د ر پس د یوا ر ،

د یوا ر ا یا م فرا موشی !

من شکسته قا مت بید ا د ،

              با فریا د خا مو سی

من به دا غ ا ن کبوتر ،

سا ل ها بی ا شیا ن ما ند م

من به یا د ا شنا ها ،

                         ا نتظا ر

ا نتظا ر ا فتا بم !

سر زمینم د ر تبا هی ، د ر سیا هی

می شود نا بود

من غلا م ا فتا بم ،

ا ی تبا هی ، ا ی سیا هی ،

بعد ا ز ا ین پد رود !

خانه را ا تش زد ند

سرو را قا مت برد ند

تا ک را ا ز ریشه بر کند ند !

تا ننوشم با د ه ء خوشرنگ ا ز ا نگور

بی کفن اوا ره گر د م تا به پا ی گور !

گر خدا خواهد که من،

یک ا د م خو شبخت با شم !

گر خدا خواهد که ما ،

لا یق ا ین زنده گی با شیم

می توا ن بر ما نها د ی ، نا م ا د م را !

_______________( ها لند دسمبر 2003 )

 

 دو بیتی ها ی وطن !

 

کجا یی ا ی وطن ، ا فسا نه ا ت کو؟

هرا ت و قند ها ر غزنه ا ت کو ؟

به سوگ مر د م کا بل نشستی

که می سوزی و ا تشخا نه ا ت کو

.............................................

وطن ا مروز، ا زا د ی ندا رد

به جز غم ، قصه ء شا دی ندا رد

چنا ن ویرا نگری کرد ه ست د شمن ،

که د یگر روی ا با د ی ندا ر د

...............................................

و طندا را ن ! وطندا ری نما نده

رفیقا ن را سر یا ری  نما ند ه

د ر ا ین ملک ستم ا با د ، ا مروز

به ا ز مر د م ا زا ری نما ند ه

................................................

ا لا ا ی میهن بیچا ره ء من !

تو یی همچون د ل صد پا ره ء من

نما نده رحم و د لسوزی به عا لم

که بیند مر د م ا وا ره ء من

.................................................

به کا بل جا ن چطور جنگ ا ست خدا جا ن

وطن ا ز خون ما ، رنگ ا ست خدا جا ن

مرا با کشور عشق ا شنا کن

که ا ین د نیا به من ، تنگ ا ست خدا جا ن !

_____________( کا بل _ 1373 )

 

   

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



بالا

بازگشت