rahela

را حله یا ر

در سال 1961 در کابل ديده به حهان گشود. بعد از ختم تحصیلات مکتب شامل فا کولتة ا د بیا ت در دانشگاه کابل شد و تا صنف سوم ادامه داد. جوان های سرود اولین اثر وی در سال 1370 در کابل به چا پ رسید . وی در هما ن سا ل ترک وطن کرد و در غربت بسر می برد. آ خر ین اثر ا و کوه غر بت نا م دا رد که چکا مه های نو رو زی ا ست. وی ا کنو ن در آ لما ن بسر می برد.

مـــــــــــــــــــــــــــــادر

مــن ذره آسمـــان خـــــدا بود مـــــــــــادرم
من قطره چشمه سار شفا بود مــــــــــــادرم
من پرشــکسته بــــودم و بی پا ونـــاتــــوان
درکوره راه حادثه پا بود مــــــــــــــــــادرم
من یک کویر سوخته در فقـــــر دوستـــــی
دریا عشق ومهر و وفابود مــــــــــــــــادرم
من گریه و بهانه و بیهــــــــــــوده سرکشی
صبر و امید و دست دعــــــــــــا بود مادرم
در وادی ســــکوت وبه صــحرای بی کسی
من ناله عاشــــــقانه صدا بود مـــــــــــادرم
باحجم جانــــگداز غــــــم و درد و داغ هــا
درد مــرا همــــیشه دوا بود مـــــــــــــادرم
جان مرا اگر خطــــــری چهــره مینــــمود
سر برکف و همــــیشه فدا بــود مـــــــادرم
در تیره شام هــجر چو مهتــــــاب می دمید
در بیکران عــشق هما بود مــــــــــــــادرم
در رگ رگ عطش زده یی تشنه کــام من
خورشید بود و آب بقا بود مــــــــــــــادرم
من غرق خویش بودم وغرق غرور خود
با عشـــــق مادرانه رضا بود مـــــــادرم
گاهی که دست خویش نهادم به گــردنش
از غصه ی زمانه رها بود مــــــــــادرم
درس وفا و صدق مـــــــــــرا داد حسرتا..
خود بسته درکمند جفا بود مـــــــــــــادرم
جز خوشه های مهر چه میچید از جهان؟
جز در حریم عشق کجا بود مــــــــادرم؟
رستم کجا و قوت بازوی مـــــــــــام من
بعد از خدا به ســـــــجده روا بود مادرم

گمشده

کجاست جشن وطرب شورِ بیکرانه ی عيد

چه شد سرودِ محـبـت چه شد تـرانه ی عيد

چه شد که سـيـنه ی عشاق شد زعـشق تهی

عـجـب کـه دل نـتـپـد شـامِ عـاشـقـانـه ی عيد

غـريو مـيـکـده ی زنـدگـيسـت سرد وخموش

شـکـسـتـه خُـم بـه درونِ خمارخـانـه ی عـيد

به جای سـرمـه سـرشـکـم بـه ديـده ميجوشـد

چکد بـه دامـنِ مـن اشـکِ دانــه دانــه ی عيد

حـنـا به دست چه بندم به رنـگِ خــونِ جگر

که خـونِ دل کـنـد ايـن کار درشـبـانـه ی عيد

مـبـارکم ز چه گويی حـبـيـب و هـمـوطـنـم؟

که سال هاست فـرامـوش شـد فسانـه ی عيد

به شــامِ زلـفِ پــريـشـم چـه ميکنی حـيـرت

چو مـن نه مـرغِ دلی دارم و نه شانه ی عيد

کنون که جـامـه ی دل پـاره شد ز دردِ فراق

چـه زيـب جـامـه ی نـو دارد وبـهـانه ی عيد

گذشت عـمر ودراين جست وجوهـلاک شدم...

نـه يـافــتــم رهِ مــنــزل نـه آسـتـانـه ی عيد

سرود آزادي

مادختران چشمه ي خورشيد خاوريم
نيروي عشق والفت وايمان و باوريم
باقلب داغديده چه آرام وباشكيب
درموج موج مهر وصداقت شناوريم

ازكودكي به زهر بيالوده كام ما
پيوسته بوده باده ي حسرت به جام ما
داغ حصار وزخم كمند و سكوت تلخ
جزاين نبوده قصهء هر صبح وشام ما

دنيا اگرچه آيينه ي درد و داغ ماست
شمع خرد به ظلمت توفان چراغ ماست
تابنده از لطافت وآيين دوستي
آگنده ازبهار فروزنده باغ ماست

ديگر به بند شب نتوان بست پايمان
قفل سكوت زد به طنين صدايمان
دوشيزه گان گلشن آزاد ميهنيم
تا زهره پركشيده هواي همايمان

داغ آزادي

آه اي روشني چشم ترم آزادي
آرزوي دل شوريده سرم آزادي
حاصل خون شهيدان غريب وطنم
سالها درطلبت دربدرم آزادي
داغ داغم زغم هجر تواي چشمه ي عشق
كاش روزي بشوي همسفرم آزادي
لذت هردوجهان گرمي آغوش تو باد
باتو سرچشمه ي صبح سحرم آزادي
شوق پرواز به سر داشتم وافتادم
تونبودي كه شوي بال وپرم آزادي
عاشقم در طلبت رسم وفا مي جويم
درتمناي تو ازسر گذرم آزادي
زتب سينه پس از مرگ بسوزد كفنم
داغ تو تازه شود در جگرم آزادي

جلوهء رنگ رنگ تو

قلب من است وچنگ تو خنجر بی درنگ تو

نام من است وننگ تو ،جلوهء رنگ رنگ تو

ساز من است و ناي من ، سينهء بی ريای من

دام تو است و پای من ، خال و خط قشنگ تو

خون من است ونوش تو ، ديدهء ميفروش تو

عذر من و خروش تو، نالهء ما وچنگ تــــو

صدق من وصفای من ، عهد من و وفای من

امر تو و رضای من ، مـــرغ دل زرنگ تو

عجز من و نياز من ، سوز من و گــداز من

بر در تونمــــاز من ، سينهء ما و سنگ تـــــو

کلبهء تارو سرد من ، شام فـــــراق و درد من

چهرهء زار و زرد من ، صورت لاله رنگ تو

نالهء صبح و شام من ، غلغلهء مــــــــــدام من

خواب وخور حرام من ، کبروغرور وجنگ تو

گــــــــــــــر تو کنی عنايتی ، مرغ دلم هدايتی

می نکنم شکايتی ، جان من و خدنــگ تـــــــو

جان دهـــــــــــــم ار وفاکنی ، درد دلم دواکنی

حاجت من روا کنی ، گوش من است وزنگ تو

بشکن اين ديوارهارا

سالـــــها سر برسر دل داشتم

يک نفس دل را رهانگذاشتـم

درگمندش بسته بودم دست وپا

تا نه افتد چشم دل با آشنـــــــا

زآنکه کاخ عاشقی راسوختنــد

چشم مست عاشقان را دوختند

رســــــــم و آيين جفا آموختند

شعلــــه برجان وفا افروختند

***

شامگـــــــاهی ناگهـــان آمد دلم

عاصی وگردن کشـــان آمد دلم

درسکـوت تلـــخ من فرياد کرد

از تنـــور داغ هـجران ياد کرد

گفت دامان که فـــريادی کشــم

نعره هاازبخت ناشــــادی کشم

شور وبيتابی به سر دارم هنوز

داغ عشقی برجــــگردارم هنوز

بشکن اين ديوارهارا ای عزيز!

اين سد ديــــدار ها را ای عزيز

***

از خروش دل زجا بيجـــا شــــدم

قطره بودم سرکش و دريــــا شدم

ياد يارن سوخت باری ديـگــــرم

رگ رگ من از کـــــف پا تاسرم

همـــدم دل گشتم وگريان شــــــدم

رهسپـــــار کوی عيـــــاران شدم

دوست! اينک باری ديگرجويمت

کان چه را از دل شنيدم گــويمت:

شـــور وبيتابی به سر دارم هنوز

داغ عشقی برجــــــگر دارم هنوز

بشــکن اين ديوارها را ای عزيز!

اين ســـــــــد ديدارها را ای عزيز

اهدا به دوشيزه گان معصوم وبي دفاع ميهنم كه بهترين نعمت الهي ( زندگي ) را بخاطر رهايي ازاسارت باريختن پطرول به سر ،به آتش كشيدند ويك باري ديگر لكه شرم بر جبين زورگويان تايخ بشريت و بربريت نهادند :

درپشت دو ديوار

ترا اي مهربان ! با خنجرتيز ريــا كشتنـــــد
مرا چوـــــن برگ پاييزي، به توفان فا كشتند
ترا همچون كنيـــــزك درحرم كردند زنداني
مرا آواره اينجــــــــــا بي حبيب وآشنا كشتند
ترا در بين مردم سرزنشها ناروا كردنـــــــد
مرا در محضـــــر بيگانه با تير از قفا كشتند
ترا با ضربت شــلاق ومشت وبرچه كوبيدند
مرا در خانـه مـــردم همانند گــــــــــدا كشتند
ترا گرلب ـــــفرو بستند وانگشت تو ببريدند
مرا با زهر چـــــــشم ونيشخند وناسزا كشتند
ترا گر لقمـــــــه ناني زكف با زور بربودند
مرا با لقمه خيـــــــرات ودرد بي دوا كشتند
ترا با دخترت از درب مكتب بي گنه راندند
مرا با كودكم در كشتي بي ناخــــــــدا كشتند
ترا در چنگ مشت جاهل وبي مايه بسپردند
مرا با صد حقارت بر در غربت سرا كشتند
ترا گر در ميان جمع برسر سنگ كـــوبيدند
مرا در دشت تنهايي زچشم تو جـــــدا كشتند
ترا با حكــم صحرايي گر آنجا دست ببريدند
مرا با دست وپا وگوش بسته بي صدا كشتند

آهنگ غم

بازازديار خســــــته ام آهنـــگ غـــم سر کـــرده ام عيبم مکن صاحب دلم گر بار ديگر کرده ام

من صبح بی خورشـــيد را شبــهای بی مهتــــاب را در دور عمرم حسرتا از کودکی سر کرده ام

من جز نهيب تلخ درد جز شاخ خشک و برگ زرد نشنيده ام ، نه ديده ام ، نه ميل اخگر کرده ام

دود بـــــــــلا بوئيــده ام ، در کربـــــلا رئيــــده ام آبم نزد بر لب کسی آتــــش به ساغر کرده ام

من درد حرمــــــان ديده ام اشک يتيمــــان ديده ام دامان هجران ديده ام بس خاک برسرکرده ام

ای پيــــکر خاموش من ای خواهر و همدوش من از اندرون بيرون بيا مـن ديده بر در کرده ام

گرمادری يا خواهری دانـــــم چو من بی يـاوری امـــا دلير خـــــاوری حماسه ات زر کرده ام

تو بند و من آواره ام از غم گريبـــــــــان پاره ام تودرقفس من گوشه ای گوش عدوکرکرده ام

دانی چنان افســــــــرده ام کزهر نفـس آزرده ام ازجــــا نجنــبی مرده ام بيهوده پر پرکرده ام

با ناله هـــای خستــــه ام نای دل بشکســـــته ام آهنـــــــگ موزون ترا بانگ مکرر کرده ام

واکـــــــــن زپا زنجير را بشکن شب دلگير را اين تک طلسم پير را عــزم تو باور کرده ام

برخيز تا من ما شويم ، از قطره ها دريا شويم با کاروان هم پا شويم ، نذررهت سرکرده ام

ســـــــــــرود هـــــــــای بهـــــــــــــــــــــاری

کوه غربت

بار ديگرحسرت فصـــــــل بــهــــارم می کشد ياد شرشرهای بيـــد وجويبــارم ميکشد

بــــــاد مطــــــبوع سحــــرگه آتشم دامــن زند نــم نــم باران به آب ديده زارم ميـکشد

ديده بر راهم مگر آيد هـــــــــوای ميهنــــــــم لحظـــــه هــای دردناک انتظارم ميکشد

قـــامــــت همـــچون کمــــان لاله ايام شبـــاب شعـــله ام در دل فروزد داغدارم ميکشد

ســـايــهً ســـروبــلنـــد و چــهــچهً مرغ ســحر درسکوت شب دل شب زنده دارم ميکشد

بوی نرگس عطر ميخک جلوه های نستــــرن در کنار جادهً غم خاکســــــارم می کشد

تا بيـــاد نــو نــهـــالان وطــن افــتـــد دلــــــم شاخـــــهً افسردهً بی برگ و بارم ميکشد

گريه و دل واپسی آهنگ بی رنـــــگی گرفت عاقبت آوارگـی بی غمــــــگسارم ميکشد

پرتـــــــــو افشاند بهر سو آفتاب و نور و ماه شام ابر آلود ميهن سوگـــــــــوارم ميکشد

تا مرا روزی حوالت شد به خــــوان ديگران محنت فقر و جفــــــــای روزگارم ميکشد

بی وطن نامـــــــــيده اندم در صف آوارگان داستـــــان سرزمين نامــــــــدارم ميکشد

بزم نوروز من و شمع سرشک و آتش است شعله ها تا دم دم صبح اشکــبارم ميکشد

نه پيام گرم خورشــيد و نه بويی از وصال فصل سرد کوی غربت بی بهارم ميکشد

پير پير

ياد عشق و طرب و جوش بهـــــــــاران وطـن ياد خورشيد و مه و ياد چراغـــان وطن

ملک دنيا همه پر نـقـل و نبـات است و شــکر ياد آن کشمـش وجلغوزه و تلــخان وطن

صورت دلکــش وسرو قدخوبان همه جاست عشق و آيين وفا خاصــهً خوبـــان وطن

ياد مستـــــان خدا ، ياد خـــــروش دل شــب ياد کنـــجی زخرابات و نگـــاران وطن

ياد چنگ و نی و دف ، ياد ز تنبور و رباب ياد مشاطه گرونغمـــــه سرايـــان وطن

عنــــــــدليبی همه جا نغمـــــه سرايی دارد ياد آواز خوش بلبل خوشـخـــوان وطن

درگلستـــــان جهان گرکه بجويم همه عمر می نيابم نفــــس قرغه و پغمـــان وطن

خاک عالم به سرم گر بــــــــــبرم از يادم ياد کابل تپش قلب و تن و جــــان وطن

ياد آن هلهله ، آن لرزش دل ،گرمی عشق تاک بن ، باغ گل و سبزهً پـــروان وطن

ياد آن ديدهً وحشــــــتزده از دهشت جنگ ياد هيهـــــای من و ياد غمستـــان وطن

ياد آن وقت وداع مــــــن و آن لرزش تن ريزش اشک من و ريزش بـاران وطن

شعــــــــله سرميزند ازسينهً من شام بهار عشق من ميهن من ، جان و دلم جان وطن

خــاطــر جمـــع ندارم زلبــم خنده مجــو دل پريشم چو سر زلف پريشـــان وطن

من نه مشتاق بهاران وطن هستم و بس ياد پائيز وطن ، ياد زمستــــــــان وطن

ياد آن کوچه و پس کوچه و دکــان گلی سينـــه گل ميزند از ياد غريبـــان وطن

دل غربت زده ام شهر فنای وطن است شعر من ، قصهً من ، گردسرو زان وطن

از من ايدوست گل سرخ جوانی مطلب پير پيرم زگران باری هجـــــــران وطن

بهار را صدا کنيد

زچنگ و بربط و رباب عمارتی بنا کنيــد غريو عشق سر دهيد بهار را صدا کنيــــد

به قهقه های دلنشين دويد به سوی بوستان سپاه غم برافگنيد لبم به خنده وا کنـــــــــيد

زتيرگی آسمان چو غنچه تنگ شد دلــــــم سکوت شب بهم زنيد عنان دل رها کنـــيد

مرا به باده افگنيد و يا به آتشـــــــــم کشيد به هر طريق ميشود زچنگ غم جدا کنيــد

به زاهد وبه محتسب بگو بگو يک امشبم نشاط و بزم وعشرتی به مذهبم روا کنيـد

علاج زخم سينه ام به جز زباغ گل مجو زچاک جامهً گلاب جراحتم دوا کنيـــــــــد

به جام تشنهً لبم ز خـم ناب نوبهـــــــــار شراب کهنه آوريد و بزم نو بپا کنيــــــــد

مصلحت

باز بهـــــــار آمده هلــــهــله برپا کنيــــــــــد ريشهً غم برکنيد در کنفش جا کنيــــــد

غنچهً دلتنگ را درکف باران دهيــــــــــــــد با نفس صبحدم عطر تنش واکنــــــيـــد

درب قفس بشکنيد بلبل شوريــــــــــــــده را جای به باغش دهيد گوش به غوغا کنيد

تا به صدا آورد رگ رگ جــــــــــان رباب مطرب در پرده را زود هويدا کنيـــــــد

مرغ دل مرده ام مژدهً هستی دهيـــــــــــــد پای بتی افگنيد واله و شيدا کنيـــــــــــد

نيست دگر مصلحت سرد و خموش و ملول نی به نوا آوريد باده به مينا کنيــــــــــد

يک شب شاد بهار پای گل و جويبـــــــــار تکيه به سروی دهيد عشرت دنيا کنيــد

شاهــــــــد انديشه را خود به کف آريد باز از فلک کينه جو ترک تمنا کنيـــــــــــد

ای محتسب خدا را

بــــــــس کن سرو صـــــدا را بهتان ناروا را

ما را به خويش بسپــــــار ای مُحتسب خدا را

تهمت مبند برمن بر بی خودی و مســــــــتی

هوشدار ، لب نگهدار ، نشناخـــتی تو ما را

من راه دل گزيـــنم ، انديــــشــه آفــــرينـــم

از تنــــگنـــا پريدم ، گردن مزن بقـــــــا را

بی جـــام و باده مستم ، دل پای عشق بستم

تقـــــوا بجا شکســـتـــم تــقـــــوای نابجا را

مهر سکوت بشکست ، درشد عنانم از دست

عشقـــــم نمود سرمست ، تا پر شدم هما را

عشق است خلق و خويم ، انديشهً نـــکويم

جز درگه اش نپويم دانم رهً بجـــــــــــــا را

بيتاب و ناصبورم ، از دوست دور دورم

شرمنــــــــــــدهً حضورم ، ميجويم آشنا را

بر لب حديث الــــــــــفت ، دل آيت محبت

هرجا که پاگـــــــــــذارم ، آتش زنم ريا را

ای محتسب گذارم چون خود مکن شمارم

بيجا مزن به تارم آهنگ مــــــــــــــدعا را

با های و هوی مستــی ، دار و ندار هستی

در پای دوســــت ريزم ، برجا کنم وفا را

خانقا

دريغ و کاش که باری صـــدات ميکردم

ويا شـــــــــبی گذری بر سرات ميکردم

نشد که طالع ناساز سازگار شـــــــــــود

گره ز مو بدل و دست پات ميــــــکردم

چه ميشد ار به تمنات ديده ميــــــــسودم

به يک طريق محبت دوات ميــــــکردم

زجامِ تـــــــــــند نگاهت شراب ميجستم

ز راه ديده بدل همـــــــــــنوات ميکردم

جـــــــــــنازهً غم هجران بخاک ميدادم

ز بند دوزخ فرقــــــــت رهات ميکردم

ترانه می شدم و هم قصيده همچو غزل

به بزم دل به تپــــــــيدن بپات ميکردم

دريغ و درد که عقلم اگر روا ميداشت

به نوشداروی عشق آشنات ميــــکردم

لبم بروی لبت کاش مينـــــــــهادم چند

ز قند لب به شکر مبتــــــلات ميکردم

به پاس عشق و به پاس دل و هوای جنون

به شهر سينه سر از نو بنات ميــــــکردم

اعدام سنگ

در کودکی به سوک تمنا گريستـــــــــــــــيم

در پرده سوختيم و به نجوا گريستيـــــــــــم

امروز در کشاکــــــــــــش و بيداد ديگران

پای و ســـــــــــر برهنه به غوغا گريستيم

يکروز رنج هجرت و يک روز ياد دوست

بيتاب و عاشـــــــــــــقانه و رسوا گريستيم

روزی بياد دوست جـــــــــگر کرده ايم داغ

روز دگر به مــــــــــــــــاتم ماوا گريستيم

از هر صدای ناله از آنســــــــــــوی آشنا

پيــــــــــــوسته گفته ايم دريغا ، گريستيم

از کــــجروی چرخ به خوناب رسته ايم

سرکرده تا روايت دريــــــــا ، گريستيم

دامان عصر لکه به اعدام سنـــگ بست

برچشم خويش و تاب تماشا گريستـــــيم

داغ دگر به قلب زمين بست و ما دريغ

امروز هم به ماتم بودا گريــــــــــستيم

از لوح روزگار زدودند نقـــــــش مان

بر نسل داغــــــــــــديدهً فردا گريستيم

ای مردمان اهــــــل بصيرت بپا شوييد

ننگ است پيش مردم دنـــــيا گريستيم

جلوه يی کن

درد ما را نظر دوست نياز است هــــــــــنوز

قصهً عشق بسی دور و دراز است هنــــــوز

چاک های دل عشــــــــاق عيان است کنون

دادو بيداد درون دل ســـــــــــاز است هنوز

چهرهً دوست پس ابر سيه پنـــــــــهان است

پردهً ظـــــــلم زمان بر رخ ناز است هنوز

ديده ها جايــــــــگه ظلمت ووحشت شده اند

ناله در سينه پر از سوز و گداز است هنوز

آهوان پای به دام و قفـــــــــــــس صياد اند

بلبل دلشده در پنجه باز است هــــــــــــنوز

اشک در گوشهً چشم همگان خشـــــــکيده

دست ها در طلب عشق دراز است هنـــوز

قبله ام گم شده ايدوست خدا را مـــــــــددی

جلوه يی کن که مرا شوق نماز است هنوز

نازم دل ديوانه را

ايدوست فرياد از تو و از عشق جانفرسای دل

کردی تجلی سوختی دنيای من دنــــــــيای دل

جــــــويد ترا چون ديده ام هردم دل ناديده ام

نقش تو بسته در نظر نور تو در سيمـــای دل

تا ديده برتو دوختم عشق ووفا انـــــــــدوختم

صدق و صفا آموختم از دامن دريــــای دل

در عاشقی والا شدم ديوانه و رسوا شـــــــدم

بی ســر شدم بی پا شدم ، ترسيدم از غوغای دل

دلدادهً بی پا و ســــــــر ، داغ تو دارد در جــگر

درپـــای تو آيد به سر اين مرغ بــــی پروای دل

ديـــوانگی دارد دلم سوی تو آرد منـــــــــــــزلم

نازم دل ديوانه را نازم سرو ســــــــــــودای دل

ای دوست ای جان و جگر ای حال ما را بيخبر

پا گر زدل بيرون نهی ای وای من ای وای دل

آزادی

هرنفس هوش من و گوش دلم درزنگ است

تانمــيرم به قفس بـــال و پرم را رنگ است

شــــوق پروار مرا زنده نــــــگه مـــــيدارد

گرچه صيـــاد بد انديش دلش از سنگ است

زندگی چيست که بارش به اسارت بکشـــــم

مرگ صدبار نکو تر زحصـــــــار تنگ است

رسم آزاده گــــــــی آيين من و دين من است

خـــــسته از بندم و آزاده گيم فرهنــگ است

اقرار

راز با اهل سخن اظهار ميــــــــــخواهد دلم

درحضــــــــور عاشقان اقرار ميخواهد دلم

ناصح فرزانه را گو بی سبب از ما مرنج

تا تجلی صـــــــــــورت دلدار ميخواهد دلم

عاشــقی گر عيب باشد حال زار ما مـپرس

سرخـــــــوش عشقم رهً دشوار ميخواهد دلم

درکويری گم شدم ، با قومی پر رنگ و ريا

هــــمــــدل صاحب دل سالار ميخواهد دلم

جلوهً شمس الحق و مولای بلــخ ، محتسب

تا ابد با محتســـــــــب پيکار ميخواهد دلـم

تا بکی در خواب جستن صورت معشوق را

شمس را در خواب و هم بيدار ميخواهد دلم

خــــلـــوتی بايد که در پايش بيفتم درسجود

شعله را در سينه بی مقدار ميخواهـــــد دلم

درگذرگـــــــــاهی اگر بينم جمالش بيگمان

رقص شــــادی بر سر بازار ميخواهد دلم

دوش ساقی گفت می نوشی و مستی عيب نيست

ساقـــــــــــی محبوب را ديدار ميخواهد دلم

من که سرمست می عشقم از آن روز الست

عهــــــد و پيمان وفا تکرار ميخواهد دلــــم

بــــوسه برخاک در ميـــخانه ميدارم از آن

حـــافـــظ درد کشی عـــيــــار ميخواهد دلم

ذکر حق با دوست گفتم من شبی تا صبحدم

تاقيــــامــــت گــريه های زار ميخواهد دلم

عمـــــر را بيهوده گر پيدا و پنهان سوختــم

ديگرم رسوا شدن در کار ميخواهد دلـــــــم

هشت مار چ

هر نفس ضر بة غم د ر د ل بیما ر مبا ش

شا هد مر د ن مر غا ن گر فتا ر مبا ش

شور عشق ا ر به دلت هست مرو ا ز بر ما

ا ز چنین هم نفسا ن خسته و بیزا ر مبا ش

تا نرنجد د ل یا را ن ز گل صحبت تو

نکته سنجید ه بگو د ر پی آ زا ر مبا ش

ما که هر د م د ل خودم تیغی نگر یم

تو د گر هموطنا ! بر جگرم خا ر مبا ش

ا ی که چشمت به د لم تخم و فا می کارد

گر نئی مر هم د ل زخم د ل آ زا ر مبا ش

رنج ما د ر د و غم محنت ما هر دو یکیست

د ر میا ن من و خود پا رة د یوا ر مبا ش

چا رة دشمن مکا ره ببا ییست نخست

یا ر ما گر نشو ی همد م ا غیا ر مبا ش

ا سیر

عزیزم خوا هرم ا ی همد م را ز

تو ا ی د رد و غمم را قصه پر دا ز

تو ما را مو نس و غمخوا ر جا ئی

تو تنها سو ز جا نم را بدا نی

تو نیر و و صدا و هست و بودی

تو با من رشته های یک و جو دی

اگر جسما جدا ا ز خوا ن ما ئی

یقین دا رم چو جا ن از آ ن ما یی

من ا ینجا د ر میا ن سخره و سنگ

پر و با ل و د لم بشکسته ا ز جنگ

به جا ی آ ب و نا ن ، آ تش به جا ن ا ست

چو با را ن ا ز د و چشمم خون روا نست

فغا نم د ر گلو پیچید ه ا ز د رد

ز بید ا د ز ما ن د ر کابة سر د

د رم بستند به کلکین قیر کر د ند

نفس را د ر تنم د لگیر کر د ند

فرا ر ا ز نو ر دا د ند م به چا هی

که بی خور شید ما ند م د ر سیا هی

د ر ون گور نمنا کم نها د ند

چو جسم زند ه د ر خا کم نها د ند

نه مر دی د ستگیر و یا ور من

نه عشقی د ر د ل خوش با ور من

به بیما ری نمی یا بم حبیبی

نمی یا بم رهی سو ی طبیبی

گنا هم غیر زن بو د ن چه با شد ؟

سزا یم د ر لجن بو دن چه با شد؟

کنو ن گر تو نگر دی دستگیر م

اسیر م من ، ا سیر م من ، ا سیر م

بالا

بعدی * بازگشت * قبلی