یادِ آن« گل سوری» گلستان شعر فارسی

قهارعاصی

 

عزیزالله ایما

 

ده سال از روزی میگذرد که قامتِ بلندِ شعرِ معاصرِمان ـ قهار عاصی ـ  در دامنه های کوه معروف به «دخترهندو» در بلندی باختری چهارراه مولانا جلال الدین بلخی ، در حالی که سخن عشق بر لب داشت ؛ به خاک وخون غلتید.

                                                                                                              عاصی رفت و دوسال پس از شهادتش در همان ششم مهر ماه (میزان) در کشتگاه خونین قاتلش هرزه گانی روییدند که کلهء آدمیت را بی دستار نمی پسندیدند و عشق را جز بر دار.

دوسال پس از شهادت عاصی در همان ششم مهرماه ؛ شعر، ترانه، موسیقی ، عشق وآزادی لگد مالِ پاشنه های خونین ِ چرکین جامه گان ِ سیه دلی گردید که پیشاپیش آمدن شان شلیک هزاران راکت « خون از بر ودوش شهر ریخته بود» و کابل «به هزاران زخم در خون خفته » بود.

همان سان که امروز ششم مهرماه 1383 خورشیدی ده سال از درگذشت آن عزیز سپری شده است؛ درخت ِ شعرش نیز باآن همه بالنده گی و بار وبر فقط یک دهه عمر داشت.

با نگاهی به آثار چاپ شده و چاپ ناشده یی همچون:

مقامهء گل سوری

لالایی برای ملیمه

دیوان عاشقانهء باغ

غزل من و غم من

تنها ولی همیشه

از آتش ازا بریشم

سال خون سال شهادت 

پاییزخونین

دهکدهء طاعون زده

شمشاد های سرخ خیابانی

از باغچه های تاریک

سال خون سال جدایی

تا خانقاه خون و شهادت

در باشگاه شوم شیاطین

آخرین دفتر دوبیتی هایش که تجربه یی بود در یک وزن جدید و در واپسین لحظات عمرش آن را به نگارندهء این نبشته و رحمت الله بیگانه خوانده بود، یک منظومه ویا مثنوی که به نام قلم آغاز گردیده بود ، با سروده های پراگنده ، چند داستان ، نمایشنامه ، فلمنامه ومقالات؛ میتوان گفت ، ده سال از رفتن ابدی پر کارترین و کوشا ترین شاعر معاصرمان میگذرد.

ده سال میشود که عاصی رفت و قاتلش بار نفرین همه بردوش با پا های خسته از گرانباری ؛ چنان دور میگریزد که انگار هم از آدمیزاده گان و هم از نور میگریزد.

به سخن استاد واصف باختری، « قاتلان او لابد از منطق فرانکو بهره جسته اند که در باب روشنفکران کشور خود گفته بود:

یا میخریم وساکت شان میسازیم؛ یا میکشیم و ساکت شان میسازیم.

اما عاصی از یک سو خرقهء آن فرقه را به دوش داشت که گوهر شرف خویش را در هیچ میزانی برای بیع و شرع نمیگذارند و از سوی دیگر از آنانی نبود که مرگ بر جملهء زنده گی شان نقطهء پایان بگذارد.»

عاصی رفت و صدایش در زمزمه های مردمش همچنان جاریست.

عاصی رفت و قاتلش در زیر پرچم  افراختهء ملتش جایی ندارد.

چنین است که زمینِ خونِ پاکان و بیگناهان سر افراز ما،  بارگاه و جایگاهِ رویداد هایی بوده اند که روایت آن در زمانه ها ماندنیست و این نمونه یی و نمادی از ماندگاری نیکی و نیکان و سر افگنده گی و خواری پلشتی و پلشت کرداران گیتی است.

 


بالا
 
بازگشت