samanak

میله سمنک د رعنعنا ت پسند یده مرد م ا فغا نستا ن !

بها رد رفرهنگ وعنعنا ت پربا رو طن ما ا زقد یم رسم و ر وا ج ها ی بسیا ردا شت . ا ین رسم وروا ج ها

ا زمیله ها ی بها ری گرفته تا خا نه تکا نی ، تهیه هفت میوه و پختن ا نواع خو رد نی ها و شیرینی ها تا نذ ر

پختن ها و غیره ، همه وهمه رنگ ور ونق ا ین سا ل را بیشترمی سا خت .

سمنک پزی ا زهما ن مرا سمی ا ست که هم نذ را ست وهم نوعی میله ، زیرا د را ین مرا سم خویشا وندا ن

ود وستا ن گرد هم جمع می شوند وبا سا ز وسر و د به نوا ختن دا یره و خوا ند ن و رقص وپا کوبی ا زسر

شب تا صبح می گذرا نند .

برا ی پختن ا ین نذ رچند ر وزپیش مشتی ا ز گند م را د رظرف که مقدا ری گل مرطوب د رآ ن جا به جا شده

بود می ریختند وآ نرا سبز می سا ختند . و قتی سبزمی شد فیته سرخی به کمرش می بستند ، تا به ا صطلاح

مرد م نظرپا ک و نا پا ک با لای آ ن نیفتد ، بعضی ا زخا نوا ده ها برا ی نور وزوبعضی دیگربرا ی ر و زهای

نخستین بها رمرا سم سمنک پزی را ا نجا م می دا د ند. وقتی سبزه سمنک خوب می رسید ، آ نرا می کوبید ند

و د ر شب سا ل نو ویا شا م که فر دا سا ل نو بود ا زما شین می کشید ند .

با ید گفت : سمنک یکی ا ز نذ رهای بها را ست ومرد م قد یم و طن ا لبته خا نوا ده ها ی دا را ومرفه معمو لآ

ا ین نذ ر را همه سا له می پختند و گا هی برخی ا زد وستا ن نزد یک هم با دا د ن مقدا ری آ رد د رین نذ رسهم

می گرفتند .

با ا نجا م یا فتن زمینه ها ی آ ن وتهیه د یگ ها ی بز رگ وظر وف مو رد ضر و رت ، مهما نا ن دعوت می

شد ند وهما ن شب که مهما نا ن گرد می آ مد ند ، میله سمنگ پزی هم د رحضو رآ نا ن وبا ا شترا ک شا ن

صو رت می گرفت .

ا ین میله بیشترا وقا ت د ربا غها ومیله جاها ، بخصوص د رشهرکا بل د رخوا جه صفا ا نجا م می شد .

بعدا زصرف غذا ی شب ، میله سمنک پزی آ غا زمی گرد ید، یک تعدا د می خوا ند ند ومی خند ید ند ، دسته یی

با هیزم ریختن ، آ ب گرم کرد ن ، آ رد ریختن وغیره د رکا رسمنک پزی سهم خود را ا دا می کرد ند. جمعی

د یگرا یستا ده ونشسته به تما شا ی آ ن می پردا ختند . د خترا ن جوا ن دا یره ها د رد ست به بیت خوا ند ن و

ا زجمله سر ود مخصوص سمنک را آ غا زمی کرد ند .

به هرا ندا زه یی که شب پخته شده می رفت ، محفل گرم و گرمترمی شد ومهما نا ن وآ نا نیکه با به گردن گر فتن

نذ رسمنک د رآ نجا د ورهم جمع بو د ند ، هرکدا م به نوبت د ر( کبچه) زد ن ا شترا ک می کرد ند، ( کبچه)

عبا رت ا زبیلچه مخصوص بود و با آ ن د یگ سمنک را شورمی دا د ند .

ا ین کبچه زد ن تا آ ذا ن صبح ا دا مه می یا فت ، سرد یگ را محکم می بستند تا د م بکشد. همه مهما نا ن بعد ا ز

ا دا ی نما زا سترا حت می کرد ند و بعد ا زطلوع آ فتا ب که همه ا زخوا ب د وبا ره برمی خا ستند ، پس ا ز

خوا ند ن دعا وآ رزوی نیا زها وخوا سته ها یشا ن ا زخدا وند تعا لی ( ج ) سمنگ د ربشقا ب ها وکا سه ها

کشیده می شد وهرکس با خوشحا لی به خو رد ن آ ن می پردا خت .

ا ین میله صرف نظرا زجها ت و مزا یای فلکلو ری و محلی آ ن برا ی تدا وم د وستی ها ورا بطه ها ی

خا نوا د گی وا یجا د فضا ی صمیما نه خیلی ها سود مند وبا ا رزش بود .

ا ینهم سرو د سمنک که ا زسرو دهای فلکلو رمیهن ما نیزا ست .

سمنک د رجوش ما کبچه زنیم