عبدالوکیل کوچی

 

موج رستا خیز

زمین را سوختند ای موج رستاخیز با ران شو

برآ از  قلهء  آفاق   خورشید    بهاران     شو

هوای دیگری میخواهد این او ضاع بی سامان

زبون کن لشکر شب را نسیم صبحگا هان شو

غریو تازه   بر پا کن  وزین بنبست ها  بگذر

بهم شو قطره قطره موج دریای خرو شان شو

فر و رفتن به گرداب  بلا هنگامه عشق  است

اگرپا بند عشق استی حریف موج وتو فان شو

طلسم دیو را بشکن  ،  سرآید  ظلمت شب  ها

چراغ   روشن    تاریخ  اجداد  و نیا کان  شو

در آنجایی که حق  پا مال و آزادی بود  در بند

فروغ  راه  آزادی  وحق خواهی و احسان شو

تن  بیمار میهن  خسته  و محتاج در مان است

بروی  زخم  مرهم  کن  برای درد درمان  شو

علاج درد هجران با شعار و شکوه نتوان کرد

به ملاک  عمل ، نوش  و نوای این نیستان شو

نجات مردمان در همدلی و وحدت  و  یاریست

به پا کن  جنبش و حماسه پیشآهنگ دوران شو

در ین   آشفته  با زار  سیاست ها  مکن  بیداد

زجا بر خیز اگر خواهی رفیق داد خواهان شو

اصول کارهمسویی زخودبگذشتن است ای دل

فدای   ملت   هردم   شهید  و قهر  ما نان شو

جهان   کهنه را  بگذار با جنگ و جدل هایش

جهان   نو  به  پا کن  مشعل  ره جوا نان  شو

جهان علم  مشحون از هزاران آفرینش ها ست

برآ از قعر ظلمت  ،  افتخار عصر کیهان  شو

زمین راسوختند ،امابه عمقش ریشه ها باقیست

بزر کن  دا نهء همبستگی ، همرزم  دهقان شو

که سوختنها سرآغازیست رویشهای دیگررا

بیا  ای با غبان  آینده  ساز این  گلستان  شو

عبدالو کیل کوچی

 

 ´´´´´´´´´´´´´´´´´´

 

کوچئ صحرا نشینم

کوچئ صحرا نشینم

غیرت افغان زمینم

سر زمین نا زنینم

تکیه گاه اولین و آخرینم

منزلم دا مان صحرا

میروم چون موج دریا

در مزار خون عاشق

در دیار لاله های سرخ زیبا

عاشق این خاک و آبم

قله پیما چون عقابم

گرچه بال من شکسته

همنشین ی آفتابم

وحدت ملی شعارم

تاجیک ، ازبیک یا هزارم

یا بلوچ و پشه یی ام

خادم این ملت هردم شهیدم

من زاخلاف خراسان

از دیار قهرمانان

 

خوستی ام یا ز پروان

انسانم ، فرزند انسان

خاک پای مردم افغانستان

گرد راه میهنم  افغانستان  

عبدالو کیل کوچی

جرمنی دهم جنوری ۲۰۱۴

 

شرار عشق

بازهم جوشنی به برزده یی     به گل وگلشنی  شرر زده یی

می روی بهر کشتن عاشق      فکرعاشق کشی بسرزده یی

                    با ده در خرمن شکر زده یی

                    تیر عشقی که برجگرزده یی

 از غمت بی قرار و نا لانم      چشم خونین و دل پریشانم

 درپیء شوق وصل دیدارت     در همه زندگی به ار مانم

                  شعله در کوه  بحر بر زده یی

                   جلوه درلعل ودرگهر زده یی

 بی توبرمن جهان نمی زیبد     باراین سربجان نمی زیبد  

 بی رخت ماه اختر خورشید     به تن  آسمان  نمی  زیبد

                   پرده بر اختر و قمر زده یی

                   خنده بر قله و صحرزده یی

 ایرخت جان جان و جانانم     دین وآیین وکفر و ایمانم

 چونتوهستی پناه زندگی ام     فارغ از کافر و مسلمانم

                  تا به باغ دلم توسر زده یی

                  سوی این آشیانه پرزده یی

عبدالو کیل کوچی 

 

  ریکورد آزادی

چه   نعمتیست  سفر در مسیر  آزادی     که هرکه برقدم خویش رفتن  آزاد است

گدا بپای پیاده ، غنی به موتر   لوکس      به هر کجا سفروسیر کردن  آزاد است

صدای عاجز وبیچاره را  کی میشنود      ولی  زبان و بیان  و نوشتن  آزاد است

یکی مریض گرسنه دگر یتیم  و اسیر       بدرد هرچه   بمیرند  مردن  آزاد است

کسی مزاحم اندوه  عیش کس   نشود        یکی به خنده دگرگریه کردن آزاد است

به منحرف شدن کودکان قیودی نیست       دخا نیات  و بمکتب  نرفتن   آزاد است

تلاش  سود  ز نیروی  کار مزدوران        بهر  قدرکه  توان بهره بردن آزاد است

بچار چوب گهی منحصر   نماند کار        تبر به پنجه ء قانون شکستن  آزاد است

منا فقت نکند  پشت   در  فلانی خان        پیء معامله   رشوت  گرفتن  آزاد است

قبولزحمت سرقت به نیمه شب نرسد       حق الاجوره  در روز روشن  آزاد است

زسنگ چوب خریدفروش مشکلنیست      درین  معامله ها   کار کردن  آزاد است

تجارت همگانی زبسکه  رونق یافت        بهر کجای جهان هرچه بردن آزاد است

هرآنکه راکه نباشدمجال زیست آنجا        زخان  مان  وطن کوچ کردن آزاد است

دلا چه می طلبی به  زهمچوآزادی         که  آب   تیره و ماهی گرفتن آزاد است

اگر چنین بود آزادگی تظلم  چیست         که نظم  باز وکبوتر به گلشن  آزاد است

خوشآن دمیکه ببینم زقطره هاتوفان        که ازعذاب زمان کوی برزن  آزاد است  

 

      داد وبیداد

پیر مردی به هزا ران امید

داد می زد که  به دادم برسید

داد و بیداد ز همسایه وفر زندانش

شکوه از خود گی وبیگانه ونزدیکانش

سوی او رفتم و حالش دیدم

سر بشکسته وزخمی شده بود

تا طبیب زخم سر او را دید

مر هم آورد وبه پایش مالید

پیر از درد به خود می پیچید

با صدای بی صدایی ها گفت

که ندارم اختیار گریه کردن امشب

 پس به در میگویم تا بشنود آنرا دیوار

مگر این هم کار آسانی نیست

دیوار ها موش دارد  موش ها گوش

در چنین حال وهوای  ناخوش

رهروی آمد از آنسو که بغایط کربود

روی خود سوی مریض کرده بگفت

در چه حالی ایدوست 

پیر گفت حالت جان کردن ومردن دارم

مهمان گفت که هزار بار شکر

گفت از خوردنی ها میل تو چیست

پیر مرد گفتا که زهر می خورم

مهمان گفت که نوشی جانت

بار دیگر مهمان روبه مریض کرده بگفت

که چه می خواهی وآرمان تو چیست

پیر گفتا که فقط مرگم و میخواهم مرگ

 مهمان گفت که این هم ، میشود انشا الله

پیر که از این همه حرفها بستوه آمده بود

روبه مهمان کرده گفت

گفت  خدا کاش ترا ، نمی آورد اینجا

مهمان گفت که تشویش مکن

بعد ازین در بر تو همیشه من خواهم ماند

 

 

 

---

بالا
 
بازگشت