الحاج عبدالواحد سيدی
تمــــــهیــــــد:
از سال 1387یعنی از شش سال به اینطرف این حقیر مصروف سیاهه ای بنام باز شناسی تاریخ وطنم افغانستان میباشم که لله الحمداکنون در نقطه اوج آن یعنی قرون وسطی از هجرت رسیده ام به این معنی که نیمی از راهیرا که باید طی میکردم طی نمودم اما نیمی از راه هنوز طی نشده باقی مانده است. چیزی که مایه تأسف من میشود که در همین فاصله راه دوراز زمان، نشانه ای از کدام مرجعی در وطنم در خصوص شناسایی وزن نویسندگی ام دیده نشد زیرا سخن من چون سخن دربار سنجان که از کاه کوه میساختند نمیباشد. من در این سیاهه با کمال امانت داری که تاریخ نویسی مستلزم آن است هر دوره ای را چه خوب و چه بد مانند آیینه ای نمایاندم وتعریف و توصیفی بی مورد و نا سنج نیاورده ام .
در زمان محمد ظاهر شاه انجمن تاریخ افغانستان تشکیل شده بود و فکر کنم تا بحالا وجود دارد اما هر گز نشده است که از اشتباه های من در این راه کوچکترین حرفی یا رمزی زده شده باشد در حالیکه نوشته های من هر روز صفحه گوگل را غنی میسازد و این کار خطیر توسط دوستان هموطنم در انتر نیت نشر شده است که از کمک های بیدریغ هموطنم جناب انجنیر عزیز جرئت و دیگران ،سپاس مینمایم باز هم روح سه نفر از تاریخ نویسان کشورمان شادروان احمد علی کهزاد که خانوده دانشورز شان بنام انجمن آثار تاریخی ، آثار کهزاد را در سایت ها قرار داده اند وپروفیسور علامه حبیبی که روح پژوهشگرشان همیشه باعث قوت قلب من میگردد و از کتابهای پر ارزش شان با تأکید مأخذ استفاده کرده ام و در مواردی هم ازشادروان میر غلام محمد غبار چیز هایی یافته ام و گرفته ام .اما در مورد کاوش متون تاریخی زبان فارسی و تاریخ پر نشیب و فراز ایران –خراسان در جغرافیایی کنونی افغانستان از زمان صدر اسلام تا قرن هفتم در مورد خراسان قدیم بجز تاریخ غوریان که توسط مستمندی نوشته شده چیزی نیافتم و شاد باد روح همان مشرق شناسانی که کتابها و متون تاریخی ما را در زمینه های دینی عرفانی و تاریخی بشمول تذکره ها، در لندن و هالند و بمبئی ولکنهو، یکصد و اند سال قبل چاپ کرده اند و ما از آن بهره می گیریم و برکات باد به آن نویسنده های معظمی چون قزوینی و غنی وپرویز ناتل خانلری ، شفیعی کدکنی ، جلال الدین همایی ، مرتضی راوندی دکتر عبدالحسن زرین کوب و دکتور ذبیح الله صفا وصد ها متخصص و نویسنده ایکه بصد ها اثر تاریخی را نوشته اند در دوده ی چراغ تیلی و قلم چوبی تازه ،تازه عرضه داشته اند و بدست رس قرارداده اند که نامهای هر کدام شان در کتابنامه و مأخذ در این اثر موجود میباشد.و از برکت همان راد مردان کتاب بدست تاریخ بود که ادب دری از اناتولی تا دهلی گویش فارسی را در اوج زنده نگهداشته بودند.
ولی جای تأسف در این است که در وطن من همه در فکر نان سیر خوردن هستند این در حالیست که حدود شصت هفتاد هزار ملیون دالر در این کشور صرف شده است و هنوز چاپخانه ای که جوابگوی نیازمندیهایی این کشور باشد وجود ندارد در خراسان در عهد عباسی در زمان خانواده برمکی کاغذ تیار میشد و به اروپا و چین صادر میشد ولی امروز به ملیونها جلد کتاب درسی شاگردان مکاتب که مخارج تهیه آن از ملیارد ها دالر تجاوز میکند در خارج از کشور چاپ میگردد البته با کیفیت پائین و قیمت بالا. اگر مخارج مرا با مخارج انترنیت خانواده ام یاری نمی نمودند حتی یک سطر از این کتاب نوشته نمیشد. در حالیکه من این سیاحه را بنام «باز شناسی تاریخ افغانستان» نوشته ام که در اصل خود بی همتا بوده و هیچکس از تاریخ نویسان این راه پر خم و پیچ وطولانی را نپیموده اند و مانند من در کوچه کوچه و کوی بکوی سرزمینهای بنام خراسان بزرگ را ه نپیموده اندو با خوشی و افتخارات شان شاد و با تیره روزیهایشان گریه نکرده اند .باز هم جای افتخارش است که دانشمندانی از کشور ما در سرزمینهای هجرت هستند که پژوهشهای ارزشمندی را ترتیب داده اند و اکثراً نوشته های ذی قیمت شان از طریق سایت های آریایی، خاوران ،جاویدان و سایر تار نما ها و کتابخانه های مجازی ،اندیشه های شان را منتشر ساخته اند که این کتابها را از طریق انترنیت گرفته ام و از آن استفاده کرده ام.اما از ذکر نام شان به نسبت کثرت در تعداد این پژوهشگران در خارج از کشوربخاطر اینکه نشود نام عزیز فرهمندی فراموشم شود اجنتاب کرده ام .
و همچنان من بتاریخ نویسانی درود می فرستم که با چراغهای شرشم سوز زیر دود غلیظ و بوی نا مطبوع ،و نور کمرنگ آن می نوشتند و ما امروزاز آن آسان اسان، استفاده میکنیم. آرزو مندم کشور ما در قسمت دانش و فرهنگ مخصوصاً شعبه تاریخ آن توجه داشته باشد، آخر تاکی و تا چند این ملت نفهمیده در حقارت زندگی نمایند وافتخارات شان را دگر ها دست برد برند.و درود به کتابخانه دیجیتال هندوستان که صد هاکتاب تاریخی، ادبی و دینی نایاب را که وجود آن صرف در موزیمها دیده میشود به انترنیت نشر و فرستاده اند و درود بر کار گردانان کتابخانه فارسی که در همین مدت چند سال حدود سی هزار کتب و گاهنامه و نشریه را تهیه کرده و بدست رس مردم گذاشته اند در حالیکه نه گردانندگان آن کتابخانه بر سر گنچ نشسته اند و نه من مالک گنجی هستم که از مدت بیشتر از هفت سال شب و روز مصروف نویسندگی ام و افتخار به فرزندانم باد که با صد ها مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم کرده ،اینهمه رفاه و مخارج مرا سالها کشیده اند.
بالا
بازگشت