تجلیل اول می ، یا دسیسه علیه کارگران افغان

۸ می ۲۰۱۵

جمهوری آخوندی ایران با سیاست خارجی نادرست اش از یکسو با تعزیرات اقتصادی ملل متحد مواجه شده است واز سوی دیگربا صدور انقلاب که لازمهٔ آن تمویل وتجهیز گروه های اجیر وبنیادګرا وبنأ مصرف مقدارزیاد اسعار خارجی میباشد، عرصهٔ فعالیتهای اقتصادی را برای متشبثین خصوصی وزمینهٔ کاریابی را برای کارگران ایران محدود ساخته است. بر اساس گزارش مندرج درشمارهٔ ۱۵ ثور۱۳۹۴روزنامهٔ ایرانی شرق، در ایران ٪۳۰ شهرنشینان و ٪۴۰ روستا نشینان زیر خط فقرزندگی میکنند. با این وصف دولت ایران به بهبود زندگی مردم خویش توجه ای نکرده وپیوسته قراردادهای اعطای اعتبار یک میلیارد دالری را با دولت سوریه به امضأ میرساند. طبیعتأ کارگران ایران را این حالت نا راضی ساخته است. با وصف آنکه اعتصابات کارگری از طرف رژیم آخوندی بشدت سرکوب میشوند، کارگران وقتأ فوقتأ برای احقاق حقوق خود دست به اعتصابات میزنند.  اول ماه می  روزهمبستگی بین المللی کارگران جهان وتجلیل از آن زمینه ایست برای ایجاد اتحاد سراسری میان کارگران وطرح خواستهای صنفی عمومی آنها.  بهمین جهت کارگران ایران طی هشت سال گذشته یعنی تا ختم دوران احمدی نژاد، از آزادی تجلیل این روز محروم شده بودند. ضمنأ گماشتگان مخفی دولتی طی تبلیغاتیکه در محافل کارگری براه می اندازند، گناه کساد بازارکار وهمه نارسایی ها در تأمین حقوق کارگران ایرانی را بدوش کارگران افغان درین کشورمی اندازند تا اذهان را از علل اصلی خرابی وضع اقتصاد ایران وبحران کاریابی انحراف دهند. گاهی هم دولتمردان علنأ  نا مردانه به تبلیغ این ادعا میپردازند. بطورمثال بتاریخ ۶ سرطان  سال ۲۰۱۲ محمد رضا رحیمی، معاون اول احمدی نژاد گفت: "قدرتهای بزرگ، سه میلیون مهمان افغان را برما تحمیل کرده اند. آگر در کشور ما این تعداد افغان نباشند، آمار بیکاری به صفر میرسد".

امسال دوباره به کارگران ایران اجازه اداه شد  تا  روزهمبستګی جهانی کارگران را تجلیل کنند. راهپیمایی روز جهانی کارگر به روز جمعه اول می با مشارکت جمع کثیری از کارگران واحدهای مختلف در تهران برگزار شد. پیش از راهپیمایی، کارگران بخشهای مختلف اقتصادی در مقابل "خانهٔ کارگر"، دفتر یک اتحادیه بزرگ نیمه دولتی) در خیابان ابوریحان تجمع کرده وسپس در صفوف منظم بطرف خیابان انقلاب ومیدان فلسطین براه افتادند. در میان شعار های که کارگران حمل میکردند یک شعارنژادپرستانه وضد افغانی نیز دیده میشد: "کارفرما حیا کن - افغانی را رها کن". علاوتأ در زمرهٔ خواستهای مندرج قطعنامهٔ گردهمایی یکی هم استخدام کارگران ایرانی بعوض کارگران خارجی ( بازهم منظور از افغانهاست) بود.

 

اتحادیه های علنی کارگری در ایران تحت رهبری غیر مستقیم دولت آخوندی قرار دارند و علنأ نیز دولت را حامی خویش میدانند. بطورمثال حسن  صادقی رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در گردهمایی  اول می ۲۰۱۵  درتهران با تاکید بر اینکه: "دولت تدبیر و امید وحامی نیروی کار کشور است"، خواستارتوجه بیشتر به معیشت کارگران شد. "خانهٔ کارگر" و"پیشکسوتان" اتحادیه های کارگری وابسته به نظام آخوندی اند و شعارهای آنان طبق رهنمایی و پالیسی دولت تعین میگردند.  شعار "کارفرما حیا کن - افغانی را رها کن" اگر به دستور دولت بلند نشده باشد، حداقل مورد تایید دولت آخوندی ایران بوده است.  این شعار بگفتهٔ یکی از بازدید کنندگان صفحهٔ  اجتماعی گوگل پُلس،  تبعیض آشکار ونژاد پرستی آرایش شده است: "  «نژادپرستی» گاه رنگ و بوی تازه می‌گیرد، خودش را آرایش می‌کند، ظاهر فریبنده‌ی خود را نمایان می‌کند، و در مقام «کمک به کارگران وطنی» ظاهر می‌شود". رژیم ایران به همچون ترفندها برای این نیاز دارد که بتواند با استفاده از آن هم افغانهای دارندهٔ اجازهٔ کاررا تحت فشار قرار بدهد وهم دولت افغانستان را.  ایران متوجه است که اشرف غنی تمایلی به تکیه بر ایران ندارد. انتخاب چین، پاکستان وعربستان سعودی بحیث نزدیکترین دوستانش در منطقه طبعأ باعث خرسندی ایران نشده است. از جانب دیگرطرح موضوع تنظیم آب دریا های افغانستان درجریان بازدید اواخر اپریل  هیأت افغانی از ایران توسط غنی، برای ایران که ازکم آبی مفرط رنج میبرد، خبربدی میباشد. در رابطه با مهاجرین افغان نیز غنی بعوض التجا وتضرع که آخوندها ازآن لذت میبردند/، ابراز نمود که بازگشت رضایتمندانه، تدریجی واساسی مهاجران افغانستان از ایران از برنامه های دولتش است. مع الوصف دولت ایران بخوبی میداند که مهاجرین افغان در ایران انگشت افگاردولت افغانستان اند. تصادفی نیست که تقریبأ یک هفته بعد از این سفر تبعیض وبد بینی مروج علیه افغانهای قانونی ودارندهٔ اجازهٔ کار، ازتربیون اول می کارگران علنی ساخته شد تا دست آویزی باشد برای اعمال فشار بر مهاجرین افغان و دولت افغانستان.  این حرکت در نوع خود جدید است ولی میتوان آنرا در لیست طولانی حرکات واقدامات تبعیضی دیگری قرار داد که از کودتای ثور ۱۳۵۷ افغانستان بدینسو، توسط ایران اتخاذ گردیده است. سایراشکال تبعیض علیه اافغانهای مهاجر در ایران زیاد است و درین مختصرنمیگنجد. بصورت کل  میتوان آنرا بدودسته تقسیم کرد:

الف: تبعیض رسمی:

-از جملهٔ ۳۱ ولایت ایران صرف در ۱۴ ولایت آن افغانهای دارندهٔ اجازه نامهٔ اقامت، حق کار  وزندگی را داشتند. تعداد این ولایات نیز بسرعت قوس نزولی را میپیماید.

‫- درین ولایات نیز ورود افغانها به برخی تسهیلات عامه مثلأ پارکی در اصفهان رسمأ وبا نصب یک لوحهٔ حاوی بدترین توهین به افغانها، ممنوع قرار داده میشود.

- در حالی که مکاتب دولتی در ایران رایگان‌اند و حکومت در آغاز سال پارتعلیمی  نیز اعلام کرده بود که از شهروندان مهاجر افغان در این کشور مصارف تحصیلی نمی‌گیرد؛ اما مصوبۀ سال گذشتهٔ وزارت معارف این کشور، متعلمین افغان را ملزم به پرداخت هزینهٔ تحصیلی دوبرابر کرده‌اند.

-  انتشارلیست  (مشاغل چهارگانه مجاز)  برای مهاجرین افغانستان  از سوی وزارت تعاون؛ کار و رفاه اجتماعی ایران. این لیست توهین آشکار به همه مهاجرین افغان، بخصوص قشر تحصیل کرده افغان در ایران است.

‫

- اظهارات فوق الذکر معاون رییس جمهوری ایران در مورد مهاجرین افغان.

- ا‫متناع از امداد حقوقی رایگان به افغانهای که مظنون به ارتکاب جرم میشوند. مظنونین بیدفاع افغان بعوض مجرمین پولدار ایرانی اعدام میشوند.

ب: تبعیض غیر رسمی:

- ‫دولت ایران برای توسعه طلبی واهداف استراتیژیک خود به سوریه وعراق ملیشیا میفرستد.  اخیرأ اخبار مؤثق از کشته شدن واسیر شدن افغانها در جنگهای سوریه به نشر رسیده است. افغانهای اسیر در برابر کمرهٔ تلویزیون اظهار نموده اند که از افغانستان  به ایران پناه برده اند ودولت ایران ایشانرا تحت نام دفاع ازحرم بی بی زینب، با پرداخت  ۷۰۰ دالر استخدام وبرای دفاع از رژیم حافظ الاسد به سوریه فرستاده است. سوال اینجاست که چرا ایران اتباع خود را به سوریه نمیفرستد؟ خریدن خون یک افغان به ۷۰۰ دالروفرستادن او به نام مذهب بیک جنگی که وی هیچ رابطهٔ به آن ندارد درتعارض با انسانیت است.

- ‫عدم رسیدگی به قضایای جرمی که قربانی آن یک مهاجر افغان باشد.  بطورمثال در اپریل ۲۰۱۵ مادری با دو طفلش در اصفهان کشته شد. اجسادآنها به هرات انتقال داده شد ولی هیچ نوع تعقیب جزایی صورت نگرفت.  قضیهٔ دختری که در سال ۲۰۱۲ در شهر یزدبعد از تجاوزجنسی بقتل رسیده بودنیز دنبال نشد. قاتلین وشکنجه گران  پناهجویانی که درساحات مرزی از طرف قوای سرحدی ایران بقتل میرسند یا مورد شکنجه قرار میگیرند از معافیت برخوردارند. کارمندان اردوگاه های که برای دیپورت افغانها ساخته شده اند، با استفاده از همین معافیت به ابداع بدترین انواع شکنجه میپردازند واز توهین وتحقیرپناهجویان افغان لذت میبرند. معلم سادیستی که چهار متعلم افغان را مجبور به دست زدن به داخل کاسهٔ کمود وبعد مکیدن همان انگشتان خویش نموده بود، بدون تعقیب عدلی یاجزای دسپلینی به معلمی خود ادامه داد. اینست اخلاق وعدالت آخوندی.

-  تحقیر، آزار، توهین وغصب پول واسناد اقامت توسط نیروهای امنیتی، منجمله سپاه پاسداران ایران وانواع تبعیض توسط بخشی از مردم عادی ایران با پناهندگان وپناهجویان افغان در ایران.

نا ګفته نباید گذاشت که در ایران انسانهای شریفی هم وجود دارند که از اعمال فوق الذکردولت ایران وبخشی از مردم ایران در برابر مهاجرین افغان بشدت رنج میبرند و در صفحات انترنتی وفیسبوک از مظالم مذکور فاصله میگیرند. مثلأ عده ای از کارگران شریف ایرانی بلند کردن شعار "کارفرما حیا کن- افغانی را رها کن" را امر شرم آور دانسته ودر نوشته های خویش در فیسبوک بدین نظراند که کارگر ایرانی باید بداند که : "راه حل این مشکل (ارزان بودن مزد افغانها)،  چیزی بجز افزایش امنیت شغلی، خدمات درصحی و رفاهی، و حمایت سندیکاهای کارگری از کارگران افغان نیست، راه‌حلی که باعث می‌شود میزان حقوق کارگران «نه بر اساس نژاد»، بلکه بر اساس تخصص و توانایی آنها تعین شود. راه‌ حلی که سطح رفاه کارگر افغان را بالا می‌برد، فضا را رقابتی می‌کند، و با ایجاد میدان رقابت عادلانه، هیچ‌ شکلی از نژادپرستی را برنمی‌تابد".

باتوجه به آنچه ذکر شد، واضحست  که افغانهای مقیم ایران مشکلات بزرگی دارند ونیازمند حمایهٔ دولت وپشتیبانی معنوی جامعهٔ مدنی افغانستان میباشند. لازمست وزارتهای خارجه وامور مهاجرین،  سفارت افغانستان در تهران را از آدمهای سست عنصر، خودفروش وجاسوس (رجوع شود به شمارهٔ مؤرخ ۲۴ جدی ۱۳۹۲ روزنامه ۸ صبح) پاک نموده افراد پاک، مصمم وکارکشته را به سفارت مذکور بکارگمارند.

 

"کمیتۀ حقوق بشر فارو"

 

---

FAROE, Post Box 707,   2300 AS,   Leiden,     www.afghandiaspora.org,    

faroe_af@hotmail.com