دستگیر نایل
تقدیم به شهیدانِ کابل!
به کابل جان گذر کردم پگاهی // « شنیدم ناله و فریاد و آهی »
شنیدم که به عین وغین میگفت:// شهیدی، بیگناهی، بی پناهی
کجا شد انهمه عقل و نبوغ ات // گذشت از وعده هایت، سال و ماهی
به زورِجانکری،داوید کمرون // رسیدید هردو تان بر تختِ شاهی
اگر زورِ همین هردو نمی بود // نمی کردید اکنون، کج کلاهی
رسانیدید «طالب» را، دَمِ ارگ // و « داعش» را به ما کردید راهی
کی می بیند ستم از دستِ طالب ؟// یتیمی، بیوه ای، بی سرپناهی
یکی شد کُشته، با فتوای بیجا // یکی سنگسار شد، اندر مناهی
دراین کشور، کی می بیند مصیبت؟ // غریبی، بیکسی، بی دستگاهی
ز دست شیخ و ملا و مجاهد // نمانده هیچکس بی داغ، گاهی
کسی را راکت و خمپاره ها کُشت // کسی را سیلی و مُشتِ سپاهی
خدایا! خانهء طالب، بسوزان// که کُشتند خلق را، در بیگناهی
چرا توزیع «کارت هویت» ِ ما // مُعلق مانده با امرِ شفاهی ؟
دریغا! مردم ما، در چه حال اند // یکی مظلوم، یکی در پادشاهی
یکی قاتل، یکی جاهل، یکی مست // یکی محروم، از فضلِ الاهی
یکی جاسوسِ پاکستان و ایران // یکی صادق، چو وقتِ صبحگاهی
یکی، بیچاره در کُنجی نشسته // یکی، مصروف اعمالِ مناهی
کسی که پول و چوبِ دار، دارد // نمی ترسند، از عدلِ الاهی
نمی دانیم، کدامین سو گریزیم // همه وامانده ایم در نیمه راهی
الهی چاره ء ما بیکسان کن // بیندازی به ما، نیم نگاهی
در این دنیا که ما هر گز نداریم // بجز بیچاره گی، هرگز گناهی
«غنی» این را بدانی بعد ازین هم// که جای تو بوَد در قعر چاهی
بگو از ما،به «عبدالله» که روزی // نمی ماند بتو، جز روسیاهی !
الاهی چون نجیب الله ببینیم // سرِ هردوی تان، در چهار راهی!!
به پا خیزید، ای بیچاره مردم // که ما دیگر نه داریم هیچ راهی
(20 اپریل 2016 _لندن )
بالا
بازگشت