زبير واعظى

تأسى از شعر "كوچه" زنده ياد "فريدون مشيرى" كه گفته:

"بى تو مهتاب شبى باز از آن كوچه گذشتم"

من به فيسبوك شبى باز از آن صفحه گذشتم

من به فيسبوك شبى باز از آن صفحه گذشتم

همه تن چت شدم و تشنه ى مسكال تو گشتم

شوق پيغام تو "لبريز شد از جام وجودم"

شدم آن شاعر چت باز كه بودم

تا كه در پرده ى لپ تاپ تصاوير تو تابيد

دلم از وسوسه لرزيد

هر طرف هلهله پيچيد

يادم آيد كه شبى تا به سحر با تو چتيدم

قصه ها كرده نوشتيم و سروديم و شنيدم

اندكى از غزل و شعر نوشتيم

تو همه شعر و غزل در رخ ماهت

من همه محو دو چشمان سياهت

همه در خواب و تو بيدار

من و وصل تو و هر لحظه اميد وار

يادم آيد تو به من گفتى كه دلدار منى هان

با وفا دلبرك و مونس و غمخوار منى هان

گفتى اين صفحه بدون تو مرا آفت جان است

تو كه آنلاينى و امشب چت من با تو روان است !

به خدا وعده كنم من كه به جز تو نپسندم

يار و دلدار دگر جز تو من هرگز نه گزينم

تويى اميد من و عشق من و يار الستم

گفتمت واه چه نازى گل من عاشقت هستم!

تا كه تصوير تو ديدم شب و روز بيخود و مستم!

حذر از تو نتوانم ، گذر از تو "نتوانم نتوانم"

هفته و ماه كه گذشت

يادم آيد كه دگر هيچ تو در آن صفحه نبودى

ناگهان حذف و بلوكم ز همان صفحه نمودى

"پا در دامن اندوه كشيدم"

هر طرف خسته دويدم

چه بديدم، چه چشيدم

بى تو اما به چه حالى من از آن صفحه گذشتم

هر كى آمد رنج خود گل كرده رفت

هر كى آمد رنج خود گل كرده رفت

ايده ی خود دامِ محفل كرده رفت

خانه ى مظلوم را ويرانه ساخت

بام خود را خوب كاهگل كرده رفت

التماس ما به كس سودى نه برد

ديده بر بست و تغافل كرده رفت

بس جنايت كرد و بيداد و ستم

خلق را يكسر مجاهل كرده رفت

چور و غارت كرد وهم فسق و فساد

خوف و وحشت را تعامل كرده رفت

انتحار و سرقت و كشتار و جنگ

جوی خون جاری به كابل كرده رفت

"سيد زبير واعظى " را تا ابد

با غم و رنجى مقابل كرده رفت

زير هر تار ريش تان خطر است

زير هر تار ريش تان خطر است

مكر و تزوير و خدعه سر به سر است

تحت نام خدا و مذهب و دين

كار تان خوب جور و پر ثمر است

ريش بمبو گذاشته ايد تا ناف

قلبتان سخت و پاره ى حجر است

ملت از حرص و حيل تان يكسر

بى وقار و تباه و خون جگر است

گشنه و خسته اند و زار و پريش

قفلك كاخ تان مگر ز زر است

هر يك تان أجير و مهره ى غير

رد پا تان حتى كه در قطر است

گر چى راهى دگر نه مانده دريغ

كندن ريش تان مگر هنر است

روز جهانى زن به همه زنان افغان و جهان مبارك باد.

شـــلاق طـالــــب

""""""""""

مردکی رنجور و بيمار و پريش

خسته بود از روزگار زار خويش 

اشک ميباريد ز اندوه شديد

 خون دل باريده حيران می تپيد

ميکشيد آه و شکايت مينمود

اين که درعهد و زمان طالبان

چاکر اعراب و آن پنجابيان

آن که دريک دست قرآن را گرفت 

دست ديگرتوپ وهاوان راگرفت

زن ستيز و جابر و خيل جهال

جز ترورهرگز نبودش يک کمال

او که با نام شريعت در وطن 

ساخته و پرداخته آن اهرمن

سر بُريد و نعرۀ تکبير گفت

حرف شيطان را زجان ودل شنفت

***

عزم کردم تا که بهر دخترم 

نور چشم و مهر و ماه و اخترم

کفش نو بهرش خريداری کنم

تا به د لبندم مدد گاری کنم

باهزاران ترس ولرز ازوحشيان

زان جلادان وجنايت پيشه گان

شهنه های بی شعور و بی خرد

گويی حيوانست وحاضرمی چرد

با لباس و لًنگی و ريش ببر

از سواد و علم و دانش بی خبر

من برون رفتم زمنزل سرگران

ظهربود و آخر فصل خزان

بود يک روزسياه و شوم وسرد

رنج بود و غصه و افغان و درد

شهرکابل بود ويران آن زمان

زان کدورت ها و فير جاهلان

گويی ازهر مرزو بوم شهرما

اشک غم باريده است ازبهرما

درميان پيکپی چند تا عرب

با دو سه پنجابی و چند بی ادب

يک دگرطالب کنارجاده بود

با تفنگ و برچه اش استاده بود

مي نمود تنبيه يک مرد فقير

آن کريه منظر بدان قمچين و تير

کرده بود مقياس ريشش آن فضول

بانخ وباخط کش آن نادان غول

دفعتاً ديدم که چشم آن جلاد

مستقيماً بر دو چشم من فتاد

لاجرم پايان ديدم بی بديل

بهر حفظ جان دختم زان رذيل

          ***

ناگهان ديدم درآن يک گوشه ای

قيل وقال ميکرد ديگر شحنه ای

با کمال وحشت و با پوچ و فحش

گويی آمد فی الزمان ازباغ وحش

آن اجير و نوکر آن اجنبی

تحت نام شرع آن ذات نبی

يک زن معصومه را بی اختيار

می زد و دشنام ميداد آن حمار

آن زن بيچاره را پيهم دُره

می زد و هم فحش ميگفت آن کُره

آن خدا ناترس و ظالم آن چنان

می زد آن زن را به نرخ رايگان

کان صدا و ناله و اشک و فغان

هرطرف پيچيده بود درآن زمان

صرف به جرم اين که دردستان خود

رنگ ناخن نقش انگشتان خود

ساخته بود آن بی گناه بی ضرر

بی خبر ازخيل خفاش و شرر

                 ***

شوهرش آنسو ترک استاده بود

گيچ و مبهوت مثل چوب خاده بود

من به خود پيچيدم از فرط غضب

ازچنين برخورد پست بی ادب

اندکی رفتم جلو تا اين که من

بشنوم ازشوهرش باری سخن

گفتمش: ای مرد تورا غيرت کجاست

اين نه ننگ است و نه اين راه خداست

ای که ناموست زند اين بی حيا

تو تماشا کرده ايستی جابه جا؟

ميگريست و زار ميگفت اين دليل

مردک ناچار و مسکين و ذليل

کاين زمان او حاکم بی گفت و گوست

 سرنوشت ما و تو دردست اوست

ازقضا امروز اين چند ديو و دد

ساخته اند ما را دچار رنج و درد

هرکه تسليم و خم بيگانه شد 

همچو ما رسوا دراين ويرانه شد.

فرياد بى حاصل

٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠

نزد اين دونان چرا فرياد بى حاصل كنم؟

هر سرودم را نثار جاهل و قاتل كنم؟

از نفاق و حيله و كشتار شان همواره من

اين دل افسرده را افسرده تر كامل كنم

خامه پردازى ز بهر نا كسان سودى نداشت

بعد از اين هر واژه وقف باده و كاكل كنم

تا به ياد آرم نشاط و عشرت آن برهه را

خويش را زين ماجرا يكباره بس غافل كنم

يادى از دوران و عهد شادى و صلح و صفا

مدح و توصيفى ز شهر و جاده ى كابل كنم

زنده سازم جمع و جوش عصر پارك شهر نو

قصه يى از كيف و كان كافه ى شاقل كنم

تا فراموش ام نگردد كارته ى پروانك اش

طرف پغمان رفته يكسر رنج خود را گل كنم

گر بياد آرم شلوغ جشن و نوروز در وطن

جان و دل را صدقه ى آن مردم عاقل كنم

زنده مى گردد دل از شرح مزايايش چو من

گر به يادش هر گهى انديشه را باطل كنم

شب دى من همه شب تا بسحر ها پىيهم

چى عجب خواب بهر گونه و هر سان ديدم

گاه كميدى و گهى عشقى و گاه رومانتيك....

گاه سياسى و تراژيد و پريشان ديدم.....

"پوتين" و "مركل" و "ترمپ "، دو سه رهبركى

من درين كلبه ى ويرانه چو مهمان ديدم

سر اوضاع جهان صحبت و بحثى داشتيم

ديپلوماسى به حد و سويه و امكان ديدم

سرزنش هايى نمودم هر آن يك كه چرا؟

حالت و وضع چنين بى سر و سامان ديدم

قصه كوتاه كه به يك پول نبود ارزش شان

حق بجانب من و باطل ايده ى شان ديدم

خپ و چپ آمده بود رفيق من "مستر بين"

ناگهان حالت محفل بسى خندان ديدم....

كيف نموديم از هر اكت و ادايش همگى

سياست و فلسفه را نقطه ى پايان ديدم....

يك طرف ويسكى و انواع شراب چيده بدند

سوى ديگر چيلم و چرسك و قليان ديدم

ساقى محفل ما " حضرت " و "سياف" شده بود

"گلب الدين" را همه شب سخت پريشان ديدم

پس در آن سويى ديگر نشسته "آريانا سعيد"

"مژده" و "نغمه" و "هنگامه" و "احسان" ديدم

"ع" و "غ" آمد و رقصيدن و پاكوبى گرفت

خم و چم هاى دو تا را به دو چشمان ديدم

گرم بوديم همگى از مى و زان نغمه و رقص

جنگ "پوتين" و "ترمپ " را يكى چالان ديدم

هر دو چون مست شراب و مى و پيمانه شدند

دست هر يك به يخن ، گاه بگريبان ديدم...

ساز و پاكوبى و مى نوشى دگر خاتمه يافت...

ناگهان من همه را ساكت و حيران ديدم

چشم بر هم زدنى طالب و داعش برسيد

انتحارى شد و يك دم همه بى جان ديدم

سر ز بالين چو بلند كردم و بيدار گشتم

تن بيمار و ضعيف خود عرق سان ديدم

هر كى تعبير چنين خواب عجيب كرد او را

لايق جايزه و تحفه يى شايان ديدم!!!!!

من خسته تو افسانه، ما را كى دهد دانه؟

من خسته تو افسانه، ما را کی دهد دانه؟

صـــد بار تو را گفتم، ویــران مــکن این لانه

در ملك كنون كس را آسوده نمی بينم

هــر یک بد تر از دیگر بى صورت و سامانه

هـــر لحظه يكى دزدی دارد طلب و مـزدی

چند خاين و دون آن درعشـــرت شاهانه

گاهى بروند دوبى، گاه لندن و در پاريس

در عشق خودند هر يك، با شوخك مستانه

غرق اند به عيش خود هماره بروز و شب

زين شيوه به ما گاهى يك سود رسد يا نه؟

از كاخ بــــرون آيند، اين حال وطن بينند

هر گونه مصيبت را ، كشتارى فجيعانه

اين فقر و عداوت را، تبعييض و بغاوت را

از دست دو سه خاين، چند چاكر بيگانه

از خانه برون رفتم مردى چو به پيش آمد

از هر نظرش خواندم صــــد دردى جدا گانه

گفتـــم : ز کجـــایی تو آهی بکشید و گفت:

نیمیــــم ز گورســــتان ، نيمى ز "ركا خانه"

نیمیـــم ز رنـــج و درد نیمیـــم ز آه ســــرد

نیمى ز لب گــــور و نيمى همه زولانه

گفتـــم که بده دستت ما و تـــو وطنــداریم

"گفتا که نه بشناسم من خویش ز بیگانه"

هر چند به من گوييد سودى ندهد مارا

با نظم و چه در مضمون يا حرف اديبانه

من گشنه و بيمارم ، در رنج گرفتارم

"یک سینه سخن دارم زان شرح دهم یا نه"

به تهدید گفت طالبی به من روزی

که بهر کشتن تو دشنۀ بران دارم

تو بیش ازین به قهرم میاور ای ملحد وگرنه پنجه ودندان خون فشان دارم

بیا سجاده و تسبیح گیرو لحیه گذار کزین زیاده نه تابی و نی توان دارم

بگفتمش به صراحت کای ستم گر دهر اَجل رسیده ترا من چنین گمان دارم

تراچه کار به ریش و عمامه و نماز کسی به من مگوی که من تیر یا کمان دارم

اگر به دل زاندوه و رنج وماغمی داری چرازظلم تو من قلب خونچکان دارم

به روزحشر ترا راه ات ومرا راه ام تراچه کار که من چون یا چنان دارم

گیرم آينكه هزار بار سر به سجده زنم کشیده ریش وقبا، پارچۀ کلان دارم

زشرم مردم و از ترس حضرت وجدان بگو ؟ چگونه چنین کذب را نهان دارم

ندارم هیچ هراسی زخشم و تهدیدت هراس مادر و همشیرۀ جوان دارم

تو خصم و دشمن بدخواه علم ودانش و زن ثبوت هرخط و هر صفحۀ زمان دارم

هنوز چند نشانه زچوب و داغ دُرۀ تو به دست و گردن و پهلو و پشت ران دارم

ترورو دهشت و جنگ و جدال و بدبختی شعار توست و بگوئی که ارمغان دارم

تويى نمونه ای از ترس و وحشت ورعب منم که عشق وطن گفته و فغان دارم

توئی ستمگر دیوانه خو و رهزن علم من آن که مسلک و راۀ دلاوران دارم

تودست پرورده اهریمن وفرنگ هستی من آن که فخر به اجداد قهرمان دارم

عنان خویش ندادم چو جاهلان از دست کنون به عزم توانا چه همرهان دارم متاع خویش برو جای دیگری بفروش

خرید نیست در آنجا که من دکان دارم

اشـک يتيــم

دى يتيمى به من شكايت كرد

درد دل يك به يك حكايت كرد

سيل اشكش ز ديده جارى بود

ناله و گريه بى نهايت كرد

گفت كه در سال هفتم عمرم

پدرم چشم بست و رحلت كرد

مادر من اگر چه دوستم داشت

شويک ديگـرى به رغبت كرد

شوهرش مردكى كثيفى بود

كتك ام داده هـم اهانت كرد

مردك هرزه ، روز و شب با من

ز در كينه صد لجاجت كرد

بعد چند روز و هفته و ماهى

مرا از خانه راند و رخصت كرد

من بيچاره ، در بدر گشتم

روزگار رنج من ضمانت كرد

نه دگر مام ، كه مادرى مى كرد

نه پدر تا ز من حمايت كرد

نه برادر و خواهر و نه كس

تا به من اندكى رفاقت كرد

دور گردون ز كينه توزى خويش

بر سرم صد بلا و آفت كرد

زندگى خوار گشت و حالم زار

هيچكس لطف ازين جماعت كرد

شكم خالى و اين تن عريان

خنده بر اين حيات نكبت كرد

اين سپهر سبيل و سركش و دون

خوشى ام را ز ريشه غارت كرد

تاپه  رنج و ظلم و ذلت خـــويش

ثبت بر صفحه يى ز قسمت كرد

من چه كردم كه چرخ نا هنجار

رخ من زرد و گردنم پت كـرد

روز ها فـاقــه بودم و محتـــاج

كس نه پرسيد و نه عدالت كرد

آن امير عياش و مير و وزير

بر سرم هر دمى تجارت كرد

منعمان پول و ثروت خود را

صرف در راه عيش و عشرت كرد

هر يكى خون من چو باده بخورد

با چنين رسم و شيـوه عادت كرد

چون شنيدم شكايت بچه را

زندگى بر سرم قيامت كرد

بس گريست آن يتيم و عقده گشود

درد و آه اش به مـن سرايت كرد

از غم و درد و رنج و اندوهش

شعله از آه مــن شــرارت كرد

گفتم اين زنده گى يك آزمونست

كه در آن ترك شر و ذلت كرد

بايدش دست بى نوا بگرفت

بر يتيمان چنـان محبت كرد

كه نه كمبود از پدر در خود

و نه از مادر و ولايـت كرد

نـزد خـلـق جهـان شـــود مقبول

آن كه در زنده گى صداقت كرد

اندرين عصر قحط جــود و كرم

مگر احسان كسى به ندرت كرد

واعظى نيك بــزى كه اين دنيـــا

نه به كس رحم و نه مروت كرد

اشـک يتيــم

دى يتيمى به من شكايت كرد

درد دل يك به يك حكايت كرد

سيل اشكش ز ديده جارى بود

ناله و گريه بى نهايت كرد

گفت كه در سال هفتم عمرم

پدرم چشم بست و رحلت كرد

مادر من اگر چه دوستم داشت

شويک ديگـرى به رغبت كرد

شوهرش مردكى كثيفى بود

كتك ام داده هـم اهانت كرد

مردك هرزه ، روز و شب با من

ز در كينه صد لجاجت كرد

بعد چند روز و هفته و ماهى

مرا از خانه راند و رخصت كرد

من بيچاره ، در بدر گشتم

روزگار رنج من ضمانت كرد

نه دگر مام ، كه مادرى مى كرد

نه پدر تا ز من حمايت كرد

نه برادر و خواهر و نه كس

تا به من اندكى رفاقت كرد

دور گردون ز كينه توزى خويش

بر سرم صد بلا و آفت كرد

زندگى خوار گشت و حالم زار

هيچكس لطف ازين جماعت كرد

شكم خالى و اين تن عريان

خنده بر اين حيات نكبت كرد

اين سپهر سبيل و سركش و دون

خوشى ام را ز ريشه غارت كرد

تاپه  رنج و ظلم و ذلت خـــويش

ثبت بر صفحه يى ز قسمت كرد

من چه كردم كه چرخ نا هنجار

رخ من زرد و گردنم پت كـرد

روز ها فـاقــه بودم و محتـــاج

كس نه پرسيد و نه عدالت كرد

آن امير عياش و مير و وزير

بر سرم هر دمى تجارت كرد

منعمان پول و ثروت خود را

صرف در راه عيش و عشرت كرد

هر يكى خون من چو باده بخورد

با چنين رسم و شيـوه عادت كرد

چون شنيدم شكايت بچه را

زندگى بر سرم قيامت كرد

بس گريست آن يتيم و عقده گشود

درد و آه اش به مـن سرايت كرد

از غم و درد و رنج و اندوهش

شعله از آه مــن شــرارت كرد

گفتم اين زنده گى يك آزمونست

كه در آن ترك شر و ذلت كرد

بايدش دست بى نوا بگرفت

بر يتيمان چنـان محبت كرد

كه نه كمبود از پدر در خود

و نه از مادر و ولايـت كرد

نـزد خـلـق جهـان شـــود مقبول

آن كه در زنده گى صداقت كرد

اندرين عصر قحط جــود و كرم

مگر احسان كسى به ندرت كرد

واعظى نيك بــزى كه اين دنيـــا

نه به كس رحم و نه مروت كرد

دوست دارم فيس بوك را

دوست دارم فيس بوك را

از سحر تا شام او را

هزاران صفحه با هر نام او را

كمنت و لايك و هم دشنام او را

در پيامخانه خط و پيغام او را

به هر جا مطلب خوب و قوى و خام او را

ز هر يك مطلبى يك سوژه و الهام او را

::::::::::

دوست دارم فيس بوك را

به هر سو جنگ او را

ماجرا و زد و خورد و رنگ او را

يگان تصوير و يا آهنگ او را

چى نا مطلوب و يا خوشرنگ او را

يگان تا آدمين منگ او را

يگان بى سويه و هم خنگ او را

::::::::::

دوست دارم فيس بوك را

دوست دارم جوك او را

يگان تا آدمين پوك او را

عضو هاى شله و لافوك او را

دوست دارم من سخن كوتاه ز سر تا نوك او را

::::::::::

دوست دارم فيس بوك را

هزاران شوخك طناز او را

راز او را، ناز او را، ساز او را

يگان تا خيله و نا ديده و غماز او را

ز لاغر تا به چاق و كوته و دراز او را

تا هنر مند و وزير و أفسر و سرباز او را

::::::::::

دوست دارم فيس بوك را

لحظه هاى شاد او را

اين فضاى پر گپ و آزاد او را

ابتكار و انتقاد و پيشنهاد و داد او را

به هر سو شاعر و استاد او را

::::::::::

دوست دارم فيس بوك را

زحمت و غم هاى او را

در نبرد زندگى غوغاى او را

دوستان خوب و بى همتاى او را

رفيق و دوست و بيگانه و تا خويشهاى او را

دوست دارم فيس بوك را

از سحر تا شام او را

كمنت و لايك و هم دشنام او را

 ++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++