خو شه چین
من یک آ د م شر قی ا م
من یک ا نسا ن شرقی ا م
ا زا فغا نستا ن آ مده ا م
با هزا ر د ر د، ر نج گریزا زوحشت
به پنا ه آ مده ا م
را ه ها ی طو لا نی آ سیا را
طو خورده وپیچ خو رده
به ما نند با د ها ی تند هرا ت و شما لی
لا لا ن و سر گردا ن به ا رو پا آ مد ه ا م .
به ا رو پا ؟
بلی به ا روپا
د ر کجا ی ا ر و پا ؟
د رکشو رها لند
بلی
خیرچه جنجا ل دا ری ؟
گرگ ا ستا ده با لا، د رلب آ ب
من بیچا ره د ر پا یین
آ ب خط کرده به گنا ه آ مد ه ا م
چرا ؟
میگو یند، زو ر کا کا ا ست
که ا نگو رد رتا کا ا ست
د شمنا ن ما د رسطح دا خلی
د ست با لا د ا رد
چرا ؟
بخا طر یکه به ما نند آ ی ، ا س ،آ ی ، لا لا ، دا ر د
و زا ر ت خا رجه ها لند
با و زا رت خا رجه پا کستا ن
ا ز ا ستخبا را ت پا کستا ن
ا ز ین گو نه ، د رو غ ود رم
خیلی ها فرا وا ن، مثا لا، دا ر د
تو ضیحا فرا ن فا ید ه ندا ر د
آ گا هی بیشتر، د ر با ره، را
همه عا قلا ، د ا ر د
خیلی ها نا را حت هستم و جگر خو ن ،عصبا نی و حشت ز ده ، پر یشا ن ، بر ا یم همه بیگا نه ، ز مین بیگا نه آ سما ن بیگا نه ، ز مین هموا ر بیگا نه ، سر ک ها ی بیر و با ر، ر فت وآ مد مو ترها ی فر ا وا ن ، تر ن ، ترا موا ، متر و همه بر ا یم بیگا نه میبا شند، آ ب و هو ا ی مر طو ب بیگا نه ، قد م ز د ن ها ی مر د ا ن و ز نا ن همرا ه با سگ ها د ر لب پا ر ک ها چمن زا رها بر ا یم بیگا نه ا ند ، تلفظ ا کسنت ولهجه برا یم بیگا نه ا ست ، پروگرا م ها ی تلویزیونی همه برا یم ، بیگا نه میبا شند، رکلا م ها و پوسترها همه برا ی من بیگا نه ا ند.
همین شکا یت را یگا ن و قت با د و ستا ن خو د میکنم و یا دآ وری مینما یم ا ز همه خا طر ه ها ی ز ند گی طلا یی ، ز ما نیکه خو د د ر کشو ر بود یم ، و لی با ز هم ، هم و طن عز یزما ، بخا طر تسلیت ر وا ن ما یگا ن مشو ره ها مید ا د و میگفت که ا و و طن دا ر نا شکر ی ، نکو، همه چیز برا ی تو میسر ا ست ، پیسه برا ی تو مید هند، خا نه برا ی تودا ده ا ند ، ا طفا لت را شا مل مکتب کر ده ا ند ، ا ز طر ف دا کتر، را یگا ن تد ا و ی میشوی د یگرچه میخوا هی ، بر ا یش گفتم که را ستی ، د ر ین جا ، ا ز طفل گر فته تا به پیر، و جوا ن ، نا نر ا بر ا ی پر نده ها و مر غا بی ها، میده میکنند و دا نه دا نه مینما یند تا بخو ر ند، هر کس که پر ند ه ها را شکا ر نما ید ، جزا ی سنگین دا ر د ، کلینک برا ی تد ا وی پشک ها ، سگ ها مو جو د ا ست سگ ها و پشک ها ا زجمله ا فرا د به حسا ب می آ یند ، بسیا ری و قت ها د یده ا یم که سگها را د رآ غو ش میگیر ند ، بر لب و د هن آ نها بو سه میز نند ، یک کسی را پرسید م که شما چند نفر د ر خانه ز ند گی مینما یید ، گفت که ما شش نفر د ر یک ا پا ر تما ن ز ند گی مینما ییم ، د و نفر من وخا نمم ، د و نفر پشک ها ی ما ، و د و نفر سگ ها ی ما ، ا ما نشنیده ا م که بگو یند ، فلا نه سگ مها جر ا ست ، و فلا نه پشک مها جر، ا ما د ر مو ر دا نسا نها ا صطلا حا ت آ مد گی ها و بو می ها خیلی ر وا ج دا ر د .
میگو یند که مغزبا دا م بهترترا ست نسبت به پو ست با دا م ، کسا نیکه ا عصا ب خرا ب با شند ، طبیبا ن یو نا نی ، شیره با دا م را برا یشا ن تو صیه میکر د ند ، ما را به حیث پو ست با دا م ، حفظ و حما یه میکنند تا که ا زفرز ندا ن ما ا ین مغز ها ی با دا م مرا حل د رسی و تحصیلی را پشت سر بگذ را نند و د ر بخش ها ی علمی و تحقیقا تی ، ا سنا د فرا غت بد ست بیا و ر ند و د رآ یند ه ا ز ا خترا عا ت و ا کتشا فا ت ، مغز ها ی جد ید آ، ا نکشا ف یا فته ثمربگیرند وا ما ، شما را من به عنوا ن ذ یل، ا شا ره مید هم . و بعد آ د ر مو ر د خو د ما ، سخنی خواهیم گفت .
سگ پا سبا ن و گر گ و حشی
روزی ا زروز ها، د ریکی ا زمحله ها ، نزد یک به شهرکا بل ( باغ هند وی )
آ نوقت وکا رته سه ا مروزی ، یکی د وجوا ن را به ملا قا ت گر فتم ، هرد وی آ نها شا گردا ن مکتب بود ند ود ریکی ا زمکا تب لیلیه درس میخوا ند ند، روز، رخصتی بو د و یو م جمعه ، د ر س خو ا ند ن به ر و ز، رخصتی برا ی شا ن تفر یح بو د، آ ن ها ، هر د و ی شا ن ، ر و ی سبزه ، لب جویچه ، آ ب ر وا ن نشسته بو د ند، هر دو نفر ا ز جا ها ی مختلف و سمت ها ی جدا گا نه و لی دا را ی ، عقیده مشا به و نظرا ت مشا به بو د ند، خستگی د ر س، آ نها را وا دا ر سا خته بو د که لحظهء به شو خی بپر دا ز ند تا ر فع خستگی کنند ، و خند ه میکر د ند، ا و لی به د ومی گفت ، ا یکا ش که خدا و ند مرا گر گ پیدا میکرد، د ومی ا زا ولی پرسید که چرا ؟
گفت من ا زآ زا دی خو شم می آ ید، هیچ قید وقیود خو شم نمی آ ید ، محیط بز رگ و کلا ن را خو ش دا رم و فضا ی آ زا د را خو ش دا ر م ، د ر د شت و صحرا ا قا مت میگزید م ، د ر د ره و کو ه ا ز پستی ها و بلند ی ها پر ش میکرد م ، ا زهر جا که میخوا ستم طعمه خو د را به د ست می آ و رد م ، خرها را می خورد م ، گو سفند ها را وا سپ ها و قا طر ها را ، وآ د م ها ی مفت خو روهر زه را .
د و می به ا و لی گفت که ، پید ا ن کر د ن طعمه کا ر سا ده ا ی نیست ، د ر میا ن کو ه ها و جنگل ها ، هوا ی سر د را ببین وهوا ی گرم وسوزا ن را ببین ، خیلی مشکل ا ست ومن آ ر زو دا شتم که سگ می بو د م ، ا ین قد ر د ر س خوا ند ن و کا ر خا نگی ا نجا م دا د ن ، خیلی خسته کن و طاقت فر سا ا ست ، تا به کی وتا به چه و قت ا ین قد ر زحمت کشی ها ا دا مه دا شته با شد ، ا گر سگ می بو د م د ر سر با م صا حبم ا ز صبح تا به شا م می خو ا بید م به ر سید ن شا م تا ر یک ، آ غا ز به پهر ه دا ر ی میکر د م ، پشک را مید ید م ، غر می ز د م ، ر و با ه را می د ید م عف می ز د م و جف ، و ا گر د ز د و سا ییر بیگا نه ها را مید ید م با صد ا ی بلند ، عو عو عو .... میکر د م تا صا حبم بید ا ر میگر د ید ،ا گر صا حبم معتبر می بو د، خوب ، پو، هو هو....... د یده شد ه ا ست که سگ ها ی آ د م ها ی غر یب همه ا ش لا غر بو ده ا ند میگو یند که سگ ز ر د برا د ر شغا ل ا ست .
" سگ ، سگ ا ست ا گرچه پا سبا ن با شد بد بدا ست ا گرچه نیک دا ن با شد"
د ل کا رنگی میگوید که : چا پلوسی هم گو یند ه را فا سد میکند وهم شنونده را
برا یم خو ن گو سفند و گا ورا، ا زقصا بی ها می آ ورد ند ویگا ن مرتبه ، نا نها ی شوما نده وبا سی را ، ا ستخو ا ن ها ی با قی ما نده د ستر خوا ن خو د را ، سو خته و خمیر، تر ش خو د را ، برا یم می آ و ر د ند .
ا و لی به د و می گفت ا ی هم و طن عز یز ا نتخا ب شغلت به مقا م و معنو یتت نمی خوا ند ، ببین ا ین بنی آ د م بی ر حم را که ، د ر بد ل یک لقمه نا نی که تو ا ز ا ثر زحما ت ، شب و روز خود، می خو ری ، علا وه برآ نکه برا ی توا رزش قا یل نمی شو ند ، گو ش ها و د م تو را می بر ند ، کا ملآ تورا مسخ، میسا ز ند و چهره توا ز د ید ن نمی با شد، د را وا خر، خزا ن وا وا یل زمستا ن ، تو را د رمیدا ن ها ی مختلف، تورا با هم نوعت ، به جنگ می ا ند ا ز ند و شر ط می بند ند، ا گر بردی ویا نبردی ، با زا ر قما رخود را گر م نگه میدا ر ند بعد ا ز ختم برد و یا با خت ، تنها وتنها،هما ن لعا ب دهن خود ت مرهم برزخم ها ی خو د ت میبا شد ، کسی را یا رومد ت گا رت نخوا هد بو د .
ز ما نیکه د ندا ن ها یت ، کلک شد ند ، قد ر ت د رند گی تو ضعیف گر د ید، وفهمید شد که د یگر نه روبا هی ا ز تو تر س دا ر د و نه پشکی ، تورا ا ز خا نه بیر و ن میکشند و رها میکنند ، د ر کو چه و با زا ر ، کسی ا ز تو هرا س ند ا ر د ، ا ز د ر و با م و ا ز کو چه ها، با را سنگ ا طفا ل ، برسروصورتت میبا ر د وتو تنها، ونگ و نگ و نگ، خوا هی کر د
با زهم قر با ن گر گ ، که ا سیرهیچ لطفی و مرحمتی نمیشو د، به خصلت و کر کتر ذا تی خو د پا ی بند میبا شد آ زا د ی را با لا ترا زهرنعمت مقد س میشما رد ، و نمیخوا هد که خو د شا ن، ا ولا د ها ی شا ن ، خا نوا د ه شا ن و رفقا ی شا ن وهم و طنشا ن ، تحقیر شود ، کسی خوا هد پر سید که ا ین گر گ ها ی آ زا د چه کسا نی خوا هند بو د ، ا ین ها ، هما ن فر زند ا ن ، هما ن بر هنه پا ها یی ا ند که ، که د ل و جگرا نگلیس ها را خور ده بو د ند ، شکم خر س ها ی قطبی را پا ره کر ده بود ند ، شکم شا د ی ها ی پنجا بی ها را د رید ه بو دد ند وکنو ن میخوا هند که مرد م ا فغا نستا ن را به شو ر با ی کله و پا چه گا وها ، د عو ت نما یند و د ر جر یا ن مهما ن نو ا ز ی به حا ضر ین
خطا ب نما یند که : بد ست آ ورد ن مطلب د رحکم حرا ست ا زآ زا د ی وحر ا ست ا ز نوا میس ملی ا ست
میگو یند که د رونش مرا کشت ، بیرونش تورا کشت ، و شنید ه بود یم که علی آ با د ، خو ب شهرا ست مگرا ز د یوا نه خا نیش کسی خبر ند ا شت ، سو ز ش سیخ ها ی د ا غ را بسیا ری کس ها ا حسا س کر ده ا ست ، کسی حا ل د ل میگو ید و کسی نمی گو ید .
ما قزلا ق با ز بو د یم ، برا ی قز لا ق ها ی خو د ما ن ، هر نو ع دا نه ها ی ، مز ه دا ر مید ا د یم و مست شا ن می سا ختیم ، ز ما نیکه ا گرا ز قفس رها میگر د ید ند ، خوا ند ه خوا ند ه ، بطر ف آ سما ن پروا ز میکر د ند ، ا گرا زین نوع، گنجشک ها د رز مین دا مدا رمی آ مد ، گریزمیکرد ند ومیگفتیم که گنجشک دا م زده شده ا ست.
ما دا م ز ده ها ا گر توا نستیم ا ز ین قفس ها ی طلا یی که ا کثر یت روشن فکرها ی ما را ، به مر گ تد ریجی سو ق دا ده ا ند، ا گر به فضل و مر حمت خد ا ، نجا ت پیدا کر د یم ، شا ید خو د ما و یا ا و لا د ها ی ما، د رین گو نه دا م ها ی فر یب هر گز گیر نیا ییم .
وطن دا را ن محتر م ، هر کسی ا گرا ز شما و یا ا ز ما، د رخا رج با شیم ، هیچ گا هی نمیتوا نیم خو د ما ن ، را جع به سر نو شت خو د و خا نوا ده خو د ، تصمیم عا قلا نه بگیر یم ، کشو رها ی سر ما یه دا ر ی ، شیوه مد ر ن ( برده دا ری) را د رقر ن بیست و یک ، ا عما ل مینما یند ا ز نظرآ نها ، تنها و تنها سرما یه دا را ن و شر کا ی ا قتصا دی آ ن ها ( بشر) حسا ب میگر د ند .
ا ین سرما یه دا را ن د رکشو رما، د ود کرد ند روبا گر فتند ، یک بخش جا معه ما را گروگا ن گر فته ا ند، گو یا که د ر د ورا ن ، جنگ سر د کشو رها ی سر ما یه دا ر ی وشر کا ی ا قتصا د ی آ نها، کمک ها ی فرا وا ن ، نقد ی و لو ژ یستیکی را به ا ختیا ر شا ن گذ ا شته بو د ند وا جا زه دا شتند که د ر کشو رما هر نوع جنا یا ت سا ز ما ن یا فته را عملی نما یند ، کنو ن عکس ا لعمل منفی ا زجا نب سرا ن مجا هد، د ر مقا بل تمویل کنند گا ن به معنی تمرد، ا ز ا وا مر، کمک دهنده ها ا ست و د رغیرآ ن صورت د ا ستا ن کد و بر ا یشا ن ، به نما یش گذ ا شته میشو د، میگو یند که ( پو ل سر کا ر تو کر ده ، مگرخو نکر ده) نو کر، د و ر قم ا ست ،( یکی نو کر زور، د یگر ی نوکر ز ر) خو ش بختا نه که مر د م ما به هیچ و جه نوکر زور نشد ه ا ند و لی فر و ما یه ها د ر مقا بل زر، کمرخم کر ده ا ند.
بیا یید که به سراغ با به خا ر کش برویم که د رمکتب، خوا نده بودیم
با به خا رکش
" غلا م همت وا لا ی با به خا ر کشم"
" که خا رغم کشد ومنت خسا ن نکشد"
" به د ست وبا زوی خود ا تکا کند دا یم"
" زد ست گیری بیگا نه ا متنا ن نکشد"
" زصبح تا سر شب پا ی وی به رفتا را ست"
" عجب که آ بله ا زدست ا وفغا ن نکشد"
" ز دشت تا سربا زا را شک آ بله ا ش"
" خطی کشیده زگوهرکه کهکشا ن نکشد"
" به آ ستا ن هو س آ بر و نر یزا ند"
" بمیرد وزکس ا ین گوهرگرا ن نکشد"
" رهین دوش خود وپا ی خا رپوش خودا ست"
" بدا ن خوش ا ست که احسا ن کا روا ن نکشد"
" نه چید ه گلی که ا زا و با غبا ن ملو ل شو د"
" برجرم مرا و را ز بو ستا ن نکشد"
" ز با ر خا ر ا زا ن شا نه ا ش نشد خا لی"
" که با رمنت د ونا ن پی د و نا ن نکشد"
" غلا م حلقه بگو ش قنا عت خو یش ا ست"
" چو مفت خوا رسرا زخوا ن مرد ما ن نکشد"
" قد خمیده ا و را به چشم کم منگر"
" که تیرخا ربه جزپشت ا ین کما ن نکشد"
" جفا ی خا ر نیا و رد ، خمی به ا برویش"
" هرآ نکه منت مرهم زدیگرا ن نکشد"
" به کف زسعی عمل هرکی را ست سرما یه"
" به غیرسود زسودا ی خود زیا ن نکشد"
" عروس خو ش گل مقصد کسی به د و ش کشد"
" که نقد و قت ز کس مفت و را یگا ن نکشد"
( ضیاء قا ری زا د ه )
بخش د یگر جا معه ما را گو یا که شما نا قضین حقو ق بشرمیبا شید، د ربعضی کشو ر ها ی ا ر و پا یی ، تحت شکنجه روحی و روا نی قرا ر دا ده ا ند، حا ل آ نکه، کا ر کنا ن حا کمیت د و ره محترم دا کتر نجیب ا له با جنگ ودا ع کرده بو د ند .
قصه ا ست که ا ز زبا ن یکی ا ز ر فیق ها ی نزد یک وطرف ا حترا مم، شنیده ا م ، نقلآ د رین جا ، مینگا رم .
ا سرا ییلی ها ا زا نشتین تقا ضا کر د ند که رییس جمهو را سرا ییل شو د ، ا نشتین نپذ یر فت و گفت من نمی خواهم که ا زعا لم بشر یت ، جدا شوم و با زهم برا یش گفتند که تو ، بزر گتر ین ا نسا ن عصر خو د میبا شی ، بخا طر یکه را زها ی نهفته را کشف کردی د رجوا ب گفت که نسبت به من کسی دیگرد رجها ن بشریت بز رگ ا ست ، که ا و با جنگ و دا ع کر د آ ن شخصیت بز ر گ ( گا ند ی بز ر گ ا ست )
آ یا غیرعا دلا نه نیست ، که به خا طرا نجا م کا رعا قلا نه وخرد مندا نه ، پروگرا م ( مشی مصا لحه ملی ) ، بعضی ا ز کشو رها ، معلو ما ت غرضآ لو د، ا ستخبا را ت پا کستا ن را( پا کستا نیکه) ا سا سآ به منظو ر د شمنی با د و لت ا فغا نستا ن به و جو د آ مد ه ا ست را ، ا سا س قرا ر د هند ، تعد ا د کثیر قا بل ملا حظه همو طنا ن ما را که د را دا را ت ا منیتی کشوربه منظورحفا ظت کشورخود ، ا نجا م و ظیفه مینمود ند ، بنا م نا قضین حقو ق بشر به سا لهای طولا نی ، بی سر نو شت نگه دا شته ا ند و نگه بد ا ر ند .
ا حتما ل میر و د که ا دا مه و ضع ، همه را به یک ا عتصا ب عمو می ، سرا سر ی و فیصله کن وا دا ر بسا ز د و د ر ضمن خسا ره نا شی ا ز شکنجه ر و حی و ر وا نی ، طی سا لها ی طو لا نی( به ا صطلا ح کشورمیز با ن ) بد و ش حکو مت میز با ن خوا هد بو د .
همه آ ن عد ه کسا نی که تا به حا ل ، شکنجه ها ی ر وا نی را ، متحمل شد ه ا ند ، حق خو د مید ا نند که بگو یند ، که هر چه ز و د تر به ا ین بی تفا تی ها خا تمه دا ده شو د و د ل د شمنا ن ، دا خلی و خا ر جی کشورما را خو ش نسا ز ند .
با زهم میگویم که من یک آ د م شر قی ا ستم
من ا ز ا فغا نستا ن آ مد ه ا م به د ل خو د نیا مد ه ا م ، ما را کشید ه ا ند تا که و طن ما را صا حب شو ند .
هنوز صدا ی زنگ سر شا ر شما لی طنین ا ند ا زا ست ومیگو ید که بیدا ر شو ید
جر س
جر س غوغا خو ش و مستا نه دا رد فغا ن د لکش وجا نا نه دا ر د
همی نا لد که ا ی خوا بیده یا را ن چرا شو ر م ا ثرا صلا ندا ر د
همینا لد که ا ین خوا ب گرا ن چیست نشا یدا ین قد ربی اعتنا زیست
گرا ین آ هنگ بیدا ر ت نسا ز د چو توا فسرده جا ن دررهروا ن نیست
جر س هر چند فر یا د ش زدورا ست شنید ن عرض حا ل ا وضرورا ست
صد ا یش ا ز پی بیدا ر ی ما ا ست ا گر هر چند جسم بی شعو ر ا ست
( سر شا ر شما لی )
متجا وزین وا ستعما رگرا ن ، عر صه ز ند گی را برا ی ، ا ستا ذا ن ، خبره گا ن ،
ا هل بینش و دا نش تنگ سا ختند، وطن د وستا ن و وطن پرستا ن ومبا رزین را ه صلح ، عد ا لت ا جتما عی را ، د رحا شیه قرا ردا د ند ، عد ه ای را و سیلتآ ، ترور کرد ند و با قی ما ند ه را مجبو ر به تر ک و طن نمو د ند ، مید ا ن را برای و طن فر و شا ن و خا ینین به و طن وا گذا رکر د ند ، تا خو د منحیث پل ا رتبا طی وا ر د کا ر زا ر ، سنا ر یو ی ا ز قبل تنظیم شد ه خود شوند.
ببینیم، نا زم حکمت، را که سا ل ها قبل ، د رغم وا ند وه ما شریک بود وا ومیگفت که من نا له مرد ما ن رنجد یده آ سیا یی ها میبا شم و تحفه ا ی را برا ی ما و شما علا قه مندا ن حر یت وآ زا د ی گذا شته ا ست که با هم میخوا نیم .
برگرفته ا زسا یت سربه دا را ن .
شعرا ز نا ز م حکمت که(( ا زز با ن هند ی نا م دا ر د))
ا ز شر ق می آ یم
ا ز آ ستا نه عصیا ن شر ق می آ یم
با با د ها ی شما لی ، پیمو د م
را ه ها ی آ سیا را
تا ر سید م به تو
چر ا ا ستا د ه ا ی ؟
با ز و وا نت را بر و یم بگشا
شر قیم
که عصیا ن حق من ا ست
فتیله کجا ا ست؟
نشا ن بده تا آ نرا برا فرو ز م
من ملیون ها هستم که د رشبا نه روز
بیست وچها رسا عت کا رمیکنند
و دا غ تا ز یا نه ها
پینه بسته، برشا نه ها ی زرد ، ا ستخوا نیشا ن
من ا وج فریا دآ نا نم
آ سیا را مردا ب ها یست بی پا یا ن
که کا ر خا نه ها ی، همه ا زهمه آ هن
سربرکشیده ، درفضا ی سبزمسمو مشا ن
و شب و رو ز
برا ین فضا ی سبزوهمو ا ر
ا نبوه د ود ها ست که چو ن کوه ها ی تیره فرو میریزد
مردا بها نفس میکشد
چرخها ، می چرخند ، می چرخند ، ومی چرخند
وزند گی د رد ید گا ن خا مو ش میشود و خا موش میشو د
آ نجا خونا به های تب نوبه دا رما
به شمشها ی د رخشا ن طلا تبد یل میشو د
د را فق ها ی تیره آ سیا
با نگ ها ی هفتا د وهفت طبقه
چو ن غو ل قصه ها نفس میکشد
آ نجا
د رآ ن مردا ب
ا شکم برا د را ن و با گرفته ا م
چو ن لا شه ها ی مگس گر فته می خیز د
وا ین همه د رچشم د هقا نا ن
چو ن رو یا یی ا ز جهنم ا ست
د ر چنین هنگا می
ا شتیا ق د ید ا رت
چو ن رویا یی زیا رتی د رد لم ریشه د وا ند ه
و مپندا ر که چو ن سگی نا لید م آ نجا
نه
با با د ها ی شما لی ، پیمود م را ه ها ی آ سیا را
تا به تورسید م
چرا ا ستا ده ا ی ؟
با زوا نت بگشا ی به سو یم
به د ید گا نم ببخش روشنا یی را
و د را ند یشه ا م برا فروزآ گا هی را
که آ نها ، آ نجا ، مرا، منتظرا ند
بالا
بازگشت