همايون بهاء
همايون بهاء
دريا
"عروس گل چه خوش بنهاده سر بر شانه ی دريا از آن برسيــــــــنه سرکوبد دل جانانه ی دريا "1
بسان اسمــــــــــــــــان رنگ کبود و با شکوه دارد چه زيبا عظمــــــــت وشأن سروسامانه ی دريا
هزاران رود بار از دشت و صحـــــرا بگذرد آخر فرور ريزد به پيشــــــــــــگاه در آستانه ی دريا
همی گردند غواصان پی لولوی شهـــــــــــــوارش صدف پرورده ی دريا و دُر ، دُردانــــه ی دريا
کند تقديم انسان آنچه او اندر نهـــــــــــــــــان دارد چو داند کس سخــــــــا و مشرب مردانه ی دريا
نوای نغمه پرداز غم انـــــــــــــگيزش که مــيداند هزاران درد و غم دارد بدل افســــــــانه ی دريا
چه پرجوش و خروش است آخراين امواج وارفته زعمقش می جهــــــد شور و شر ديوانه ی دريا
فراموش کرده ساحل در درون ســــــينه دردش را زبس شيون کند امــــــــــواج ميان خانه ی دريا
زجنبش وانماند تا ابد امواج سرگـــــــــــــــــردان شب و روز در تلاطم موجه ی مـستانه ی دريا
چنان بی باک و بی پروا زند سر بر لب ســـــاحل که ساحل در قدومـــــش سردهـد نذرانه ی دريا
اگر دريا شود خاموش و موجش در سکـــون افتد نماند جز لجـــــــــنزاری در آن ويـرانه ی دريا
بگيرد بوی گند اندر سکوت و در سکــــون آبش بميرد ماهيـــــــــــــان انـدر درون لانه ی دريا
اگر تبخــــــــــــير و کم گردد زآب وافرش باری بود ابر سيه فام در هوا پشـــــــــــتوانه ی دريا
اگر دريا نباشد زندگی را هم بقايی نيســــــــــــت کنون چون زنده ايم واجب بود شکرانه ی دريا
بتابد چون شعاع مهر رخشان با دم گرمــــــــش پديد آيد غبـــــــــــــــاری در بر آشيانه ی دريا
به هنگام غروب بينــــــی افق را لاله گون آری تو گويی خون خورشيد است در پيمانه ی دريا
شب مهــتاب آيم در کنار ناکران مـــــــــــــندش به گرداگرد او گردم شـــــــــوم پروانه ی دريا
اگر دورم ز دريا شـــــــــــور دريا را بدل دارم منم همسان دريا و نيم بيـــــــــــــــگانه ی دريا
به امواجش درآميزم به توفانــــــــــش در اويزم به ژرفايـــــــــش فروريزم زپا زولانه ی دريا
سرآغاز حيات است و شــــــــروع زندگی باشد فروغ روشنی بخـــــــــــش دل فرزانه ی دريا
بهاء از موج توفان خيز دريا زندگی آمـــــــــوز که شور زندگی دارد به دل کاشــــــانه ی دريا
1 :از شاعر شيرين سخن آقای عبدالاحمد ادا
دوبيتی ها
زمرد رنگ سبــــــز فرش سبزه به رنگ قرمــــــزين ياقوت لاله
به هم آميخت اين دو گوهر ناب چه خوش خفته بران الماس ژاله
خوش آنکس کو کند رو سوی دانش شود مشغول تحقيق و پژوهش
کنــــــــد هر خوب و بد را آزمايش حقــــيقت را کند هردم ستايش
غرورو کبـــــر بيجا را فروهل مشو هيچ همنشين با فرد جاهل
ضميرت را بکن روشن بدانش مبادا گر شوی از خويش غافل
اگر مرد يا زنی دانش پژوه شو به علم و دانـــــــش خود با شکوه شو
بـــــــــياموز و بياموز و بياموز چو کاهی گر تو باشی همچو کوه شو
وطن ما را فراخــواند ز هر سو که برخيزيم زخواب سحر و جادو
شويم با همدگر يکدست و يکدل برانيــــــــــم دشمنان با زور بازو
زتبعيــــض نژادی دور بگريز به قوم و يا قبيله ، خود مياميز
همه از يک نژاديم نوع انسان خصـــومت را ميان ما مينگيز
صفا ميـــــــکن صفا می کن دلت را بساز در بين دل ها منــــزلت را
زبغض و از عداوت حاصلی نيست بگير از نخل دوستی حاصلت را
تعصب را کنار بگذار ای دوست مشو شيفـته ی مردسالاری ای دوست
رها کن زن ستــــــيزی بهر دايم مبين زن را به چشــم خوار ای دوست
جهالت است تبعيـــــــض نژادی بود وحشی گری و کج مهادی
خجالت آور و ننگــين فساد است نباشد خصــــــلت انسان عادی
اگر گل می نبـــــــــــــــــاشد گل نيايد به باغ هرگز گل و سنبل نبايد
گل است پرورده ی ِگـــِل در گلستان و بی گُل نغـــــــــمه بلبل نيايد
نيرزد زندگی اندر حقــــارت هزار بار مرگ بهتر از اسارت
نه باشد بندگی دلخــواه انسان نبايد بود اســــــــير دست قدرت
زنان را همــــــــچو گل بايد نگهداشت حجاب شان زرخ بايد برداشت
چو زن از هر لحاظ با مرد مساويست نبايد زن ستيزی را روا داشت
****************************
کابل در خون خفته
زدست اژدهاهــــای جنگ به خون خوابيده است کابل
چنيـــــن روزی و روزگاری کجا بشنيده است کابل؟
جـــــنـــايت ميـــــزند سر درهمـــه اطراف و اکنافش
که ديــــــــده همچو بيدادی که اکنون ديده است کابل؟
زمـــــــين و آسمان ريزد سرشک از غصه اش آری
کــــــه اندر دست آخـــــندان کنون افتيده است کـــابل
به خــــــاک و خـــون کشيدند اين سيه کاران کابل را
بدســــــت اين تبهــــــــکاران زهم پاشيده است کابل
ازاين اشــــــرار وحشی جز شرارت سر نزد چيزی
شــــــــرار آتشی درخـــــــــود فرو پيچيده است کابل
زپـــــــرتاب ســــــلاح آتشين راکــــــت و هــــــاوان
شب و روز و گه و بيــــــگاه بخود لرزيده است کابل
زبس اشــــــرار گشــــــتند مرتکب هـــــردم جناياتی
ازاين کردار شـــــــــرم آور بسی شرميده است کابل
زخون حمام ساختند بسکه کشـــــــــــتند مردمانی را
به خون شت ميزند زانکه درآن غلطيده است کــــابل
زمين از خــــــــــون انسان ميزند موج همچو تالابی
چو نعشـــــــی در لجنزاری زخون لغزيده است کابل
گــــــواه مــــاست تاريــــخ مدنـــــيت در همه آفـــاق
نه شد شهری چنين ويران که حال گرديده است کابل
زدل خـــــــــون ميچکد آری چو می بينم برو بومش
فلـــــک آه و فعان دارد ز بــــس ناليده است کـــــابل
بهاء! برچيــــــــــن گليم ماتم خونـــــــــــين کابل را
نوازش کن کـــــــــابل را که بس رنجيده است کابل
عيد نوروز
عيــــــــــــد نوروز آمد و فصل بهاران شد پديد مــــــــــــوسم سرزندگی باغ و بستان شد پديد
روز نو شد ، سال نو شد کهنه روز پدرود گفت فـــــرحت و شادی ز پيران و جوانان شد پديد
زنده گرديد اين جهان و تازگی از ســــر گرفت جنب و جــوشی در وجود زنده جانان شد پديد
هرکه را بينی بود اندر تــــــــــلاش و پشت کار اين مدنـــــــــيت ها همه با کار انسان شد پديد
قطره ی باران فروريزد چو گــــوهر بر زمين تا به اوج آســـــــــــمان آن ابر نيسان شد پديد
آفـــــتــــــاب مهـــــــــرپرور گشت اندر اعتدال با دم گـــــــــرمش زبرف آب فراوان شد پديد
رود مست پرخروش از بس تلاطــــــــم ميکند درمحـــــــــيط بسترش سيل خروشان شد پديد
سبز گــــــــــــرديده چمن در باغ روييده سمن لالـــــــه در دشت ودمن گل در بيابان شد پديد
هرطـــــــــرف موج شگوفه بر سر شاخ شجر محـــــشری از عطر گل اندر گلستان شد پديد
بلــــــــــبل شيدا زموج بوی گل سرشار گشت از دم منـــــــقار او صد شور و افغان شد پديد
ساقــــــــی ساغر بدست آمد بهاء در سبزه زار از شرنگ شيشه ی می ، می پرستان شد پديد
اسلام آباد
21 ـ 03 ـ 2001
دُرعدن وفصل بهار
قطــــــــــــره ی باران ميان بستر سبز چمن خفتــــه چــــــــــون اندر زمرد دانه ی در عدن
ارغـــــــوان لعليست اندر مرسـل شاخ شجر همــــــچو ياقوت می نمايد لاله در دشت و دمن
لاجـــوردين است بنفشه با همان رنگ کبود چون صدف در بحر گلشن رسته هرسو نسترن
مرسل قرمز مــــــزين کرده است گلزار را باغ دارد رونـــــقـــــی از رنگ و بوی ياسمن
دور دور گــــــل برقصد پرزنان پروانه ها از دم گل برکــــشد اندر هــــــــــوا مشک ختن
قـــــامــــــت بالا بلند ســرو بی همتای باغ جامــــــــه ی سبزينه ی فصل بهار دارد به تن
موج بی تاب شگوفه کرده بی خود عندليب تا که اندر وصــــــــف سنبل باز پروازد سخن
درچنين بهــــــاء سيراب گردد از شراب جــــــــام پی در پی خورد تا جان دارد در بدن
کابل
15 حمل 1371
بالا
بازگشت