درياباری

  )    Salvador Espriu شاعراسپانيولي(                                                                                               

                                                                                                                   برگردان ازفرانسه يي

                                                                                                                          درياباري 

                                                                                                                            

                                                                                                       

              (1)

        آه ،

       خسته ام ، خسته ! 

         ازين پيرسپيد گيسوي افسرده ،

          ازين مردان وحشي وچنين  

                 -  مدهوش ودلمرده  !

                     - 2 -

           هواي پر گشايي ،

           موجگون مي توفد – اندر من

         وخواهم رفت آنجايکه، خورشيد دگر تابد .

          - به شهر رويا ها-

                   -  سوي مغرب ،

                            -  شهرزردستان .

           سرادق هاش سبز ؛

           دوشيزه گانش مست و نارپستان !

          ميان کوچه هاي مرمروسنگي

           فراموشخانه هاي شاد ؛ دلتنگي ...

           - همه بالا بلند وخوب وفرهنگي !

           چه آنجا ؛ ثروت است ؛

            آزادگي ؛ عشق است ويکرنگي .

 

          ...  و يارا ؛ توبه مارا ؛

                 زين سراي جهل وخرجنگي !

         

            - 3 -

   

      اگرچه دوستان ،

      ياران و ...

       خواهند گفت :

  ,, چونان زنبورها، کز سقف دود اندود ... ،،

    هلا ؛ نامردکي از زادگاه خويشتن، بگريخت.!                                          

        و حالا آنکه من- آنجا :

       - بر، آيين؛

    -  بر انديشه هاي کهنه،

                        (عقل مُدرسي )

                                 – مردم نازاي ...

                                     ميخندم !  

                     - 4 -

      ...و اما ؛ نه . !

     نه ؛ هرگز در پي اين رويا- ها -

                                  بر نخواهم شد

        .........                

 

                 

     ايا گيسو سپيد،اي پير افسرده !

    همانا ، باتو ميمانم !

     همانا ،باتومي نوشم زهر ، اين شبستان را

     همانا ؛ با تو خواهم بُرد پايان ؛

                                     اين  زمستان را  

     وجانا ؛ باتو خواهم خواند ؛

                      درد تيره بختان را

    چرا که – خود –

               ازآن بيچاره گان است ،

                            دل پريشي ام .

   چرا که – خود - ؛

   از آن آزرد ه گان جامه چرکين هاي -  وحشي ام.!                

 

  ... ودوستت دارم اي گيسو سپيد ؛

                    -   اي پير افسرده !

    غمت را؛

-         نا اميدي هات را... –

     تنها ي و... بيچاره گي ات را . !

-----------------------------.


بالا
 
بازگشت