عثمان نجیب
یادداشتِ روند مردمی و تاجیکان کابل- شمالی بزرگ پیرامون قطع‌نامه‌ی
۲۱۲۷
شورای امنیت سازمان ملل متحد
آقای سر منشی، نماینده‌گان معظم کشور های عضو سازمان، به ویژه شورای امنیت!
تمنیات نیک من را بپذیرید.
کشور ما در پی اشتباهات جبران‌ناپذیر و بازی های بزرگ و خطرناک سیاسی جهان،
باردگر به کانون گرم تعاملات تروریستی در جهان تبدیل شده است. جدا از این که
مردمان کشور ما چه رنج‌هایی را در این دو سال و اندی پسین از مظالم و وحشت
طالبانی متحمل شده اند. این گروه وحشی، وحشت آفرینی شان را به ویژه در نسل
کشی های برنامه ریزی شده‌ی بی‌پایان و بی‌پرسان ادامه داده و هر روز بر ظلم و
تعدی و تجاوز و شکنجه بر مردمان بومی کشور ما می‌افزایند. هویداست که شما
بزرگان و اندیش‌مندان سیاست جهان در بزرگ‌ترین تالار تصمیم‌گیری‌های جهان، یعنی
مقر سازمان ملل متحد، پی‌هم از این جنایات طالبان تروریست در کشور ما و به
ویژه آزار و اذیت های قومی و زبانی معلومات هایی دریافت می‌کنید. یادکرد شما
در بیانیه‌های رسمی شورای امنیت ملل متحد مبنی بر این که طالبان نه توانسته اند
به معیار های جهانی حقوق بشری و حقوق زنان و اطفال پابند باشند، بیان‌گر آگاهی
و نگرانی های انسانی و عاطفی شماست. شما نیک می‌دانید که طالب، پدیده‌ی زشت و
آدم‌خوار و بی رحمی است که تنها برای وحشت آفریده شده است. جو سیاسی نظامی در
جهان هم این است که صاحبان قدرت به این چنین گروه‌های وحشت‌آفرین و نیابتی نیاز
دارند و کشور های مختلف، با اهداف مختلف آنان را تمویل می‌کنند تا از آنان برای
تأمین منافع شان استفاده کنند. دادن دو رأی ممتنع در باره‌ی تعیین نماینده‌ی
ویژه‌ی سرمنشی ملل متحد، در برابر
۱۳
رأی موافق نشان‌دهنده‌ی چند دسته‌گی جهان نسبت به کشور ما است. ما در حالی که
این اقدام نیک شورای امنیت برای صدور چنین قطع‌نامه به فال نیک گرفته و آن را
حمایت می‌کنیم. آرزو داریم کشور هایی که به این قطع‌نامه رأی ممتنع دادند، به
موازات منافع خود شان، به اهمیت حیاتی و منافع ملی کشوری ما نیز بیاندیشند.
جهان باید درک کند که مردم کشور ما هم در جغرافیای به نام افغانستان حق زنده‌گی
دارند و حق دست‌رسی به تمام حقوق شهروندی خود را دارند. ارچند علی‌الرغم
انتقاداتی که متوجه جامعه‌ی جهانی نسبت کم‌رسی به موضوع افغانستان و رهایی کشور
ما از بلایای طالبانی است، مگر صدور قطع‌نامه‌ی اخیر شما، مایه‌ی امیدواری مردم
ما به دریافت یک راه حل مردمی در کشور ما است. درک ما این است که آقای سرمنشی
ملل متحد، بدون نظرداشت مواضع اخطارگونه و تهدیدهای برخی کشورها، در راستای
قناعت دادن ایشان به حمایت از این قطع‌نامه به عنوان یک فرصتِ رهایی مردم ما از
بیداد طالبانی یک هویته و کلاً قومی تلاش خواهند ورزید.
آقای سر منشی!
کابل‌ستان به عنوان پای‌تخت کشور و شمال کابل شامل پهن‌دشتی، مسما به شمالی
بزرگ، جغرافیای بزرگی اند در ساختار فیزیکی کشور ما که سوگ‌‌مندانه در سال‌های
زیادی، به ویژه بیست سال حاکمیت‌های جمهوری‌ها از تمام انواع امتیازات و
انکشافات بی‌بهره مانده و کم‌و‌بیش یک تا دو درصد توجه به آن صورت گرفته یا نه
گرفته است. در حالی که این جغرافیای بزرگ، مهد پرورش زادگاه و بودش‌گاه
دانش‌مندان، سخن‌دانان، سخن‌وران، ادبا، شعرا، روشن‌فکران، پروفیسوران،
دکتران، نظامیان، دادستان‌ها، حقوق‌دانان، سیاسیون، دادرس‌ها، آموزگاران، مکان
های بزرگ آموزشی و علمی و مسلکی و فنی اعم از مرد و زن و جوانان و نوجوانان
دختران و پسران، نیروی بزرگ‌کار و تولید و دهاقین زحمت‌کش و کارگران ماهر
است. پهنه‌ی گسترده‌ی مدنیت های قدیمی کاپیسا، به عنوان بخشی از تاریخ کهن
سرزمین کشوری‌ما در همین جغرافیای زیبا موقعیت دارد و تمدن باگرام و پروان و
بگرام کنونی و حاکمیت کابل‌شاهان بزرگ شامل همین جغرافیای ما اند. با این همه
اوصاف، مدام از دید حکومت‌ها و دولت ها افتاده است. در حالی که سرزمین های ما
حامل دفاع بزرگ کشوری از گذشته های دور تا امر‌روز در کنار و دفاع از دولت های
مرکزی بوده، دولت ها، هنگام رسیدن به قدرت، فداکاری های فرزندان سرزمین های ما
را نادیده انگاشته اند. برای جلوگیری از تکرار پی‌هم این نا به سامانی ها و
نادیده‌گیری ها، ما، بخش بزرگی از مردم خود را در زیر چترِ تازه و همه شمولی
به نام روند مردمی و تاجیکان کابل-شمالی بزرگ گرد هم آورده ایم. این روند که از
پشتی‌بانی درصدی بالای مردمی برخوردار است، دارای بنیادنامه، آرمان‌نامه،
فراخوان عمومی، تشکیلات ره‌بری و مدیریتی است که هم اکنون در بخش مختلف به
آموزش و پرورش خصوصی آموزگاران دختر و پسر در مناطق مربوط ما، فعال اند و با
وجود مشکلات ممانعتی طالبان، روند آموزش و پرورش کودکان، جوانان و نوجوانان اعم
از دختر و پسر ادامه دارد. نقش و حضور مستقل ما در هر مشاوره و هر تصمیمی برای
سرنوشت کشوری ما، در کنار سایرین، مفید و تعیین کننده خواهد بود.
آقای سرمنشی!
درک می‌کنیم که نوشتن این یادداشت به شما از منظر دپلوماسی و روابط بین‌المللی
مناسب نیست، غیر اصول دپلوماسی هم نیست. چون هر کسی حق دارد، صدایش را به گوش
کسی و مقامی برساند که می‌داند اثرگذار است. هم ما و هم شما درک مشترک داریم
که کشور ما در فقدان یک نظام مشروع بین‌المللی یا یک سازمان بزرگ شاخته شده‌ی
مبارزاتی رهایی بخش جهانی و درون کشوری به سر می‌برد. نقیصه‌یی که کسی ره‌بری
کشور ما را به دست نه دارد. ما این نامه و یادداشت را از راه نماینده‌‌گی
دی‌‌روز کشور در سازمان ملل هم می‌توانستیم بفرستیم. مگر ترجیح دادیم تا از
طریق مجاری دگر مانند پیامک برقی هم برای شما ارسال کنیم. مطمئن می‌باشیم که
با رسیدن این نامه، توصیه‌‌هایی شما به نماینده‌ی جدید محترم برگزیده‌ی تان در
امور افغانستان که از سوی شما صورت می‌‌گیرند، برای ایجاد خط رابطه‌ی گفت‌و‌مان
و تبادل تجارب و افکار با جریان ها و گروه‌های فعال مبارزاتی سیاسی و حقوقی
کشور ما در خارج از مرزهای افغانستان از جمله با روند مردمی تاجیکان کابل -
شمالی بزرگ ما، (کابل، پروان، کاپیسا)، هدایاتی خواهید فرمود. نشانی های تماس
با ما در پایان این یادداشت اند.
با تمنیات مجدد
محمدعثمان نجیب
رئیس دوره‌ی نخستِ روند مردمی و تاجیکان کابل - شمالی بزرگ
بالا
بازگشت