خوشه چين
یکه توت
طرف رنگ و قیا فه ا م ببین، بعد حا لم بپرس
هرگو نه با لا نشینی ، بی جا و بی مو رد، قبل ا زوقت ، و بعد ا زو قت، خلا ف ا ستحقا ق و خو د را برید ن ا ز ا صل وریشه وحک کرد ن د ر دا م ما جرا جو ییها وسیا ست با زیهای خا ینا نه،عا قبت ا نسان را به مرحله ا ی میرسا ند که میگو یند( وا گو ر تنها گور) به ما نند من د رخت نه بر گی برا یش با قی میما ند و نه شا خی ونه شپلی و نه خسپلی، و به ما نند شا ها ن وحکا م ظا لم ، نه مو یی برا یش میما ند و نه چشم بینا و نه گو ش شنوا ، تنها برا یش با قی میما ند، کله تا س و سر کلی، فا سدا ن و خوا ب برد گا ن را، جاه وقرب منزلت را ا ز شا ن میگیرد، د زد ودغلی .
روز گا را نی بود چند ین قرن قبل ا زا مروز، د ر فا صله سی متری ، جنا ح عقبی ا م قلعه مستحکمی ، بنا م قلعه فتح محمد خا ن ا ز خا ن ها ی با یا ن با لا ، فتح محمد خا ن شخصی بود مد بر کا ردا ن و کا ر فهم به سر سبزی و شا دا بی وآ با دی علا قه فرا وا ن دا شت، من نها لی بود م ، د ربین سا یرنها لا ن ، خوبتروشا دا ب تر،ا ومرا خریدا ری نمو د، ا ز میا ن د یگرا ن جدا یم سا خت و مرا د رپیش رو ی قلعه مستحکم خود غرس نمود( خدا ا ز شا ند ن نجا ت دهد) نا می را برا یم گذا شتند که یکه توت همیش ا ز من مرا قبت مینمود ند، آ بیا ری میکرد ند، کودها ی خو ب و گل ها ی شوره ای را درچا راطرا فم با زنبیل وکجبیل ولا ش پیل ا ضافه مینمودند، زود رشد کرد م ونمو، دا را ی شاخ وبرگ شد م وا نبوه،خوش منظر گشتم وخوب رو وخو ش رو، بر شا خها یم مینشستند، ببل و هتو تک و شا رو، هرکدا م آ غا زمیکردند به خوا ند ن ونا له وگفت وگو، زرد ا لو پز ک صدا میکر د که ا و بی بی را بو، بی بی را بو ، ده ا و را ه نرو، ده ا ی را ه برو، د یگر ش میگفت که به صدا ی بلند حرف نزن د ختر مر د که را نکن بی آ بر و ، بروآ هسته بر سر شا نه ا ش بنشین ا ز ما جرا آ هسته کرده به گوشش بگو، تو ت خو ر ک با هما ن پرها ی شیرچا یی ما نند خود ا زمیوه من تغذ یه مینمود، هتوتک بعد ا زخو رد ن ولذ ت برد ن به سا یرین خود صدا میزد که، ا یتو تو ت، ا یتوتو ت.
رهگذ را ن را د را یا م تا بستا ن د رزیرسا یه خو د ، د م جا ی بو د م و لحظه ا ی برا ی ا سترا حت،محفل آ را را ، جا یگا هی بو د م برا ی سا عت تیری ها، مجلس آ را را محلی بو د م برا ی تصا میم مهم حیا تی ، خلا صه خو د م مهما ندا ر بو د م و دور و پیشم بود مهما ن سرا برا ی را د مر دا ن ، وعیا را ن ، د رشا خها ی بلند خود، پنا ه گا های دا شتم برا ی حفا ظت و ترصد عیا را ن.
عا شقا ن را همیش هم گپ هم سخن بود م ، بهترین محلی بود م برا ی را ز و نیا زعا شقا نه ، عا شقا ن با و سیله آ یینه با د لبا ختگا ن خو د هم صحبت میبو د ند، طو ریکه آ ز آ فتا ب نو ر میگر فتند و نو ر را به جا نب هد ف ا نعکا س و ا نتقا ل میدا د ند، معشوقه میدا نست که معشوق با ا و را ز و نیا ز دا رد، سود وسود ا ی سوخت و سا زدا رد، د ست حا جت به سو ی خدا د را ز، با لا ی جا ی نما ز دا رد، د عا کنید که خدا د شمن تا ن را به د رد عا شقی مبتلا نسا زد، عا شقی که معشو قه ا ش را د یگرا ن بگیر ند و تو هیچ کا ره بما نی و بسوزی، من عا شق و طن خو د م ، و طن ما خیلی ها ز یبا بود، به د نبا ل زیبا ها همه کس مید و ند و میخو ا هند که زیبا را ا ز خو د بسا ز ند ، و طن ما را عا ملین کنفرا نس بن به ما نند ا سلا ف خود د ربد ل ا لقا ب فرما یشی فر و ختند وحکمرا نا ن سا ختگی و بی کفا یت د و با ره بو ظیفه هو تل دا ری خود میروند.
خلا صه ا ز همه ا مکا نا ت ما دی و معنو ی بر خوردا ر بود م ، فر زندا نم د ر کو چه و پس کو چه با پو شید ن لبا س ها ی فا خرا نه خو د نما یی میکرد ند حسا د ت ، کینه و نفر ت بینند گا ن را علیه خو د تحریک مینمود ند.
د ر چها ر فصل چها ر رنگ را به خود میگرفتم ، د ر بها رشگوفه میکرد م ، پند ک میگشتم و میشگفتم وگل میگشتم ، غوره میگر فتم و د ر تا بستا ن ثمر میدا د م و د ر خزا ن ر نگ طلا یی میگر فتم، د ر رقا بت ا ز هیچ کس پس نمی ما ند م ، بخا طریکه به ما نند فتح محمد خا ن ، حما یه گر دا شتم ، حریف را نما ند م ، زیرعنوا ن د شمن زد مش، سربه نیستش کرد م ، تکیه گا ه مطمین برا یش خطا ب میکرد م ، د ژ شکست نا پذ یر برا یش صدا میزد م ، دیگر من شخصیت شرق وغرب شده بود م ، بلبلا ن و پرند گا ن و پروا نه ها،مو رملخ و مور چه را به د روا ز ه ا م را هی بو د، بمبیرک و قا نغوزک ، زنبور وگا وزنبورقوای هوا یی مرا تشکیل میدا د ند، گژد م، ما روا ژدهار، غند ل، قو ا ی ز مینی مرا تشکیل میدا د ند، مو ش خرما ، کو رموش، مو ش مو را ن وموش پرا ن همه بخش ا منیتی مرا سا خته بود ند ( د یوا رها سورا خ دا رد، سو را خ ها مو ش دا رد، مو شها گوش دا رد) چرچر کا ن ا ز صبح تا به شا م و ا ز شا م تا به با م ا لبدا خوا نی میکرد ند وتبلیغ .
د یگر من خیلی ها مغرورشده بودم وا زخود را ضی، نه به محقق ا عتنا میکرد م ونه به قا ضی، د روغ میگفتم که یا د دا رم فلسفه و ر یا ضی ، به یا را ن خود آ موخته بود م شیطنت وغما ضی، رو ز گا را ن خو د را خو ش میگذ شتا ند م ، به آ ینده فکر نمی کرد م و نمی آ مو ختم ا ز ما ضی.
نا گها ن خبرآ مد که ا ین نا شکست به شکست آ مد و میگفتند که فتح محمد خا ن ،عمر خو د را به با زما ند گا نش بخشید، دا عی ا جل را لبیک گفت ، هر کسی د عا مینمود که خدا بخشیده خو ب آ د م بو د، رو ز ا ول به گر یه و نا له سپری گر د ید ، ر و ز د و م به ویش و وا ی ، روز سوم به مهما ند ا ری و پلو خوری ، بعد ا ز یک هفته و د وهفته روی تقسیم نعما ت ا ز یک خا ن چند ین خا ن بمیا ن آ مد، بین هریک ا یقا ن و گما ن آ مد، هر یک را ا شتها به د ستر خوا ن نا ن آ مد، د ر د ل هر کدا مش وا س وا س شیطا ن آ مد، بی ا عتما دی د ر میا ن آ مد، ز مین و زما ن به فغا ن آ مد، کسی با سو طه و کسی با چو ب کسی با دا نگ و پلخما ن آ مد، ا ز د ید ن ما جرا چشم همه به گر یا ن آ مد، صدا ی غیب بگو ش ر سید که ا زین نا ا تفا قی و بی ا تفا قی ، خو شبختی همه به پا یا ن آ مد.
بعد ا زا ن کا سه را سته چپه شد، د یگر آ بی برا یم نرسید، کو د و شو ره برا یم نر سید، ا ز شیمه و قو ت ما ند م ، من د رخت ا سیر شد م ، ا ز چها ر طرف حصیر شد م ، تنها و تنها نم نم با را ن، آ ن هم د ر فصل بها را ن ، برا یم حلق و گلو ی تا زه میبخشید و بس.
همگی میدا نند که پیروزی
د ر و حد ت ا ست
کنو ن تنها ما نده ا م
گل ها ی من نشگفت
جدا ا زتو ده ها
فا صله ها یم د و را ست
و مر د م ما همه ر نگ پر یده
کلگی منتظرا ند و بی حر کت
*******************
آ فتا ب ما د یگر رو شنی ندا ر د
به بر گا ن ما شبنم د یگر
ا شک نمیبا را ند
شب تا ر یک ا ست
همه جا سکو ت و سا کت
حکم میرا ند
ز ند گی ما را بیگا نگا ن تحو یل گر فت
ا ز پا ما ند یم و بی حر کت و د لگیر
***********************
گذ شته تا ر یخ ا ست
برا ی خوا ند ن
کسی و رق نز د
ر و ی طرح ها ی خو شه چین
همه چلیپا زد ند
با آ نهم
همگی میدا نند که
پیرو زی د رو حد ت ا ست
ا ین گل ا ست که میگو ید
"من لا له آ زا د م"
"فا ر غ ز لب جو یم"
"خو د رو یم"
"خو د بو یم"
گل حق دا رد، بگو ید که من آ زا د ا ستم ، چر ا که ا و خو د ا ز زیرز مین ا ز میا ن تخم به نشو نما آ غا زید ه ا ست و من د رخت بیچا ره را ا ز با زا ر نها ل فرو شی خر یدا ری کر د ند، من بر د ه و ا سیرشده بو د م ، کنو ن د یگر خو د را آ هسته آ هسته ، تنها یا فتم ، بی بر گ شد م ، بی گل و بی ثمر شد م ، نه بلبلی به سرا غم آ مد و نه پر و ا نه ا ی ، نه مو ر و مو ر چه ا ی ، نه عا شقی ، نه را د مردی و نه مسا فری، من ما ند م تنها و تنها میز با ن زاغ و کلا غ و تما شا گرحوا د ث بعد ی ، چها ا طرا ف و ا کنا ف ، کنو ن د یگر زما نی ا ست ، گر د ن مهره ا م شکسته ا ست،ا ز تکبر با ز ما ند ه ا م خیلی ها خو د را عزیزسا خته ا م و مهربا ن و د ل سو ز.
" توا ضع زگرد ن فرا زا ن نیکوا ست"
"گد ا گر توا ضع کند خو ی ا و ا ست"
و د ر مقا بل هر گو نه نا ملا یمتی ها ی که با لا ی مر د م و منطقه پیش می آ مد نسبت به هر یک ا ز د یگرا ن عکس ا لعمل شد ید ا ز خو د نشا ن میدا د م ، من د رخت تجر ید شده ا ز د یگرا ن بی بر گ و بی شا خ و خشک نسبت به همنو عا ن خو د که د ر بین جنگل و د ر کنا ر جو یبا رها ی ، قر یه توغبیرد ی ، صیا دا ن ، با لتوخیل، جمشید خیل، قلعه بلند ، قرا ء و قصبا ت سید خیل ، جبل ا لسرا ج ، گلبها ر، قراء و قصبا ت ، بو لغین ، سنجن، د رنا مه ومر کز و لا یت کا پیسا ، لب لب د ریا ها ی جو شا ن و خر و شا ن ، غو ر بند و پنجشیرمو قعیت دا رند د ر بین ا طفا ل روا ج بود، د ر حین با زی ا گر یکی با د یگرا ن جنجا ل میکر د وگو شه گیری و کنا ره گیری ، ا طفا ل د یگر برا یش صدا میز د ند که سگ سو را ز گله د و ر، من سگ نی بلکه د ر خت خشک ا ز گله د و ر ما نده ا م.
د ر ینجا مرا د ا ز سگ سو ر ، ا نظبا ط نا پذ یر، مغرور ا زخو د را ضی، شیطا ن، منا فق ، د ا غو لی میبا شد.
مو جو د ا ت روی ز مین ، من نه شیطا ن ا ستم و نه دا غولی فقط د ر ختی ا ستم بی کس و بی کوی ، بی برگ و بی شاخ، ظا هرآ بی حس ، مگر بی حس نیستم ، من هما ن د رختی میبا شم که شعررحمن با با د ر با ره ا م صد ق میکند
" لکه ونه مستقیم په خپل مکا ن یم"
" که خزا ن را با ند ی را شی که بها ر"
د ر ز مستا ن ، بها ر و تا بستا ن و خزا ن ، یک ر نگ دا رم گو یا که د ختر ا ن همسا یه وخوا رخوا نده ها یم ، د رهمه محا فل خوشی وشا دی با تغیر لبا س و لبا س ها ی پو شیده ا ز مود و فیش جد ید می آ یند، و من بیچا ره با هما ن ، لبا س قد یمی خا کستری رنگ ، د ر صحنه ها حا ضر میبا شم ، کسی با من هم سخن نمیشو د و من ا ز د ید ن صحنه ا شک نا ا مید ی و نا کا می د رچشما نم آ غا ز به چکید ن مینما ید وتنفرا ربا ب قد رت نو به صحنه آ مده را نسبت خو د ا حسا س مینما یم.
آ بی برا یم نمیر سد که د ر فصل بها را ن لبا س سبز بر تن نما یم ، شگو فه کنم وگل، لبا ن و کو مه ها را سرخ ، د ا غ ا ز عشق و جدا یی را د رسینه گل ها ی سفید و شیر چا یی خو د به نما یش بگذا ر م، د ل هزا را ن بلبل وپرند ه را به وجد بیا ورم به سروده ها ی شا د آ فرین و غزل ها ی مست خود پر وا نه ها را به ر قص بیا و رند، و د ر مسا بقه ز یبا یی وحسن ، مید ا ن را ، ا زخوب رویا ن ترک شیرا ز، زیبا رخا ن وسحرآ فرینا ن هندی، وپری رویا ن حو زه وا طرا ف بحیره سیا ه بر با یم .
و د رفصل تا بستا ن، ا ز حا صل ثمر ا ت خو د چنا ن صحنه سا زی ها را ا یجا د نما یم که گو یا د رختا ن سیب و نا ک به مسا بقه بکس جنگی آ غا ز کرده ا ند و هر یک آ ما ده ا ند که حریف را ا ز پا د ر آ و ر ند، و ا نا ر به بیا ن معر فت نو ع د و ستی خو د، با لبا ن پرا زخنده نها د با طنی خو را به سا ن دا نه ها ی یا قوت به شما ر ش بگیر د، ود و ره فر هنگ عا لی ، ا د با و شعرا را ز ند ه نما یم و د ا ستا ن ما ه منیر و کو زه ها ی شیر وومنکر نکیر را ز ند ه نما یم .
د رفصل خزا ن به ر سم تجربه ، ر نگ طلا یی را ا ختیا ر نما یم به ما نند شیخا ن و صو فیا ن مذا هب و ا ما ما ن و عظ و نصیحت نما یم که مر گ حتمی ا ست ولی ا زا عما ل نیک و بد هر یک ا زمسولین ا مو ر تا ر یخ صفحا ت خو د را خا نه پر ی مینما ید و به قضا و ت نسل ها ی بعد ی میگذا رد، خدا و ند بند ه ها ی نکو کا ر را را هی جنت و خطا کا را ن و گنهکا را ن را به د و زخ تحو یل مید هد .
و د ر زمستا ن پا ی مردی و ثبا ت را د ر ا مر مبا ر زه و رفتن به را ها ی نا مکشو ف و تسلط ا نسا ن به منا بع نا یا ب و ا ستفا ده سا لم آ ن را به نفع ا نسا ن کره ز مین د ر س و تعلیم بد هم .
خوا نند گا ن عزیز و د و ست دا شتنی ، من نمیدا نم که چقد ر و قت د یگرد رین جا با قی میما نم ، ترسم ا زا ن روزی ا ست، کدا م طا لب نا مر د و نا جو ا نی پیدا نشو د و بگو یند که د رخت به زبا ن آ مد ه ا ست تا ر یخ شفا هی مر د ما ن و طن د و ست و طن پر ست ا ین د شمنا ن تار یخی ا نگلیس و مها جمین قر نها و ر و سها به سخن آ مد ه ا ست ، و تا ر یخ دا نا ن کشو ر را ا ز خو ا ب بیدا ر مینما ید که آ نها تآ ثیرا ت مد نیت گر یک بو د یک و گر یک با ختر را ، قد ر ت و تسلط بگرا م شا ها ن را وا نکشا فا ت معنو یت آ نها را ا ز شر ق چین ا لی بغدا د کنو نی و به طر ف شما ل تا به سا حا ت قزا قستا ن ا مر و ز ی بیا ن نما یند .
و ا ز شها مت، بی با کی و د لیرمرد ی ا ین مر دا ن، قسمت ها ی جنو بی کو ه پا یه های هند وکش و مهما ن نوا زا ن و نا موس پر ستا ن ا ین مرزوبو م قصه ها نما ید.
ا ز رسم ور وا جها ،عنعنا ت پسند یده و تفنگ با زا ن و شکا ر چیا ن ما هر، ا نواع پر ند گا ن، طو ر با زا ن و د ا م شا نا ن لا یق دا ستا ن ها بگو ید.
ا ز حوا د ث نا گو ا ری که ا ز جا نب د ست ا ند کا را ن دا خلی و خا ر جی ر خ دا ده ا ست ا فشا گر ی ها صو ر ت نگیر د.
ا ز تلفا ت و قر با نی ها ی شخصیت ها ی قا بل پذ یر ش مرد م وعیا یا را ن ا ین مر ز وبو م با قلم و کا غذ چیز ی را یا د دا شت ند هم ، به ما نند بت ها ی با میا ن ا ز بیخ ر یشه ا زبین نبرند م ، کنون د یگر هیچ با کی وپر وا یی ندا رم، د ر صفحه کا غذ و صفحا ت ا نترنیتی ثبت گرد ید ه ا م تر س و بیمی ندا رم ، همه گپ ها ی با لا را یعنی حد و د و ا ربعه سا حا ت د ید خو د را ر سم و روا ج و عنعنا ت پسند یده مر د ما ن بو می ا ین منطقه را و شخصیت ها ی نا م آ و رو خد ما ت شا یسته آ نها را و حو ا د ث که بو قوع پیو سته ا ست یکا یک با ا لنو به قسمت به قسمت تو ضیحا ت و تشر یحا ت مید هم .
بالا
بازگشت