خوشه چين
سا ل نو1386 را برا ی تما م د هقا نا ن و با غد ا را ن و ما ل د ا را ن و ز مین دا را ن، خو ا هرا ن ، برا د را ن، و همه و طن پر ستا ن و وطن دو ستا ن عزیز تبر یک میگو یم و مقد مش را برا ی همه صلح د و ستا ن و ا نسا ن د و ستا ن کشو ر گر ا می مید ا ر م.
بد ین منا سبت بها ر نو گفته ها ی دا رد که همه با هم میشنو یم و میگو ید که.
بها ر م
بها رم وبها رم و بها ر
گل د ا رم
ا ز نو ع لا له
گل لا له دا رم
گل لا له دا رم
تحفه د ا رم
برا ی پیر و جوا ن
ا ز یک سا له
تا به 100 سا له دا ر م
ا ین تحفه پیا م ا ست
پیا م ا ست
برا ی نو سا زی
برا ی سا ز ند گی
برا ی ا یجا د ز ند گی
د اد، فر یا د و نا له دا رم
مگرمن خو شه چین
بغل وبُغل، هر د رخت با ثمر را
ا ز بته ها ی هرزه
د ا س کا له د ا ر م
خدا و ند عا لم میفرما ید که
د رو غ نگو یید، شیطنت نکنید، خلا ف آ نچه که فر مو ده ا م عمل نکنید، کا ر و ز حمت بکشید رو ز ی د هند ه تا ن منم
برا تا ن ا زخمیر
نا ن زو ا له دا ر م
با ز بها ر میگو ید که
مخلو ق خدا یم
مخلو ق
کر د گا ر م ، کر د گا رم، کر د گا ر
دل ا فگا رم ، دل ا فگا رم ، دل ا فگار
د لم میسو زد، ا ز ظلم و ستم زمستا ن، تنفر م می آ ید ا ز شب ها ی تا ریک و طو لا نی و حشت نا کش، بد م می آ ید ا ز با غ ها و د رختا ن بی بر گ و برش، د ر زمین خشک و لا غرش و بی گل و بته ا ش قدم نمی زنم، نه ا ینکه من، مور و مو ر چه و پروا نه همه با من همصد ا ا ند و میگو یند تا ز ما نیکه ، د ر میدا ن قدم نگذا ری ، ما هم ا ز خا نه ها ی تنگ و تا ریک بیرو ن نمی آ ییم، بگذا ر، زا غ و کلا غ مستی کنند، کر گسا ن وگرگا ن و حشی و حیوا نا ت مها جم به د نبا ل خر ها بد و ند و سگ ها ی دا ید ووا یله گرد، با لا ی لا ش خرمرده به جا ن هم با فتند ویکد یگر خو د را پا ره پا ره نما یند، ا ین فصل، فصل حیوا نا ت ا ست، فصل حیوا نا ت مها جم و درنده خو، میدا نیم که ا ی بها رتا زه با آ نکه غربت دا من گیر تو ا ست و لی همه ا زرو ی صدا قت و را ستی تو به ا ستقبا ل تو می آ یند، می آ یند مو ر و مورچه، سبزه گک ها ا ز زیر خا ک سر بلند مینما یند ، شا خ ها ی د ر ختا ن، آ غو ش با زمینما یند، تا پند کک ها و شکو فه ها و گل ها ا ز زندا ن زمستا ن سر د و سو زا ن نجا ت پیدا نما یند، لبخند زنا ن مقد م بها ر را خو ش آ مد ید بگو یند و د شت ها و ا دی ها و دره ها و بلند ی ها ی تا زه فا رغ یا فته ا ز شکنجه رو ز گا را ن ز مستا ن فرصت پید ا مینما یند که به پذ یرا یی بها ر، لا له ها ی آ زا د، جشن نو رو زی را سر و سا ما د هند.
با ز بها ر میگوید
که من فصل بیرون آ مد ه، ا ز د ورا ن وحشت ز مستا ن میبا شم،اینک باتحفه خ بی، به پیش ا هل خرد آ مده ا م، با تحفه گل آ مده ا م، با آ غو ش مُول آ مده ا م
ا گر د یگرا ن گل می آ و رند بعد ا ز چند روز خشک میگر د ند ولی گلی را که من برا ی شما می آ و رم گل ا مید ا ست ا ز جمله گل سفید ا ست( گل نر گس)
ا ی خر د مندا ن و نخبگا ن کشورشما با ید که ا زین صحنه ها ی د لخرا ش و د را ما تیک تر جما نی نما یید، بلی تر جما نی نما یید برا ی آ گا هی مر د م خو د.
ا ما من د لم میسوزد ، ا ز خشکی زمین ، کو ه و د شت و کمر، دریا ها ی بی آ ب وچشمه های نا دار و نا توا ن ، آ ه میکشم ، آ ه بینوا یا ن را سر میدهم ، داد و فریا د میکشم ، د اد و فریا د محتا جا ن را ، ا ز د ل نا شا د خو د ، بیرو ن مینما یم ، تا ا ز آ ه من و فریا د من ،زلزله ها تو لید شو د، د ل آ سما ن به د ل ما بسو زد ، وا شک آ سما ن ها به چکیدن آ ید آ بها جا ر ی شو ند و هوا گرم ، و د ل طبعیت نر م.
نفس بکشم
نفس من صبا نا م دا رد و برا ی صبا و ظیفه بسپا رم و بگو یم که برو به پیش کسو تا ن جنبش بگوکه با د ید ن ا ین منظره بیش ا زین آ برو مریز
"شاعر نیم و شعر ندانم که چه باشد"
"من مرثیه خوان وطن مرده خویشم"
آ برو مر یز
صبا میگو ید که
آ برو مریز
زیرا که
"آ ب رو یت هم چو آ ب جا مد ا ست"
" با تمنا ذ و ب میگر د د بی تمیز"
" قطره قطره ا ین دُ ر دُ ر دا نه را"
"پا ی هر د و ن سفله مریز"
زیرا که ا ین ر شته، سر د را ز دا ر د
خرو س را د ر شا دی و غم سر میبرند ما بسیا ر خرو س ها را ا ز د ست دا د ه ا یم
و دیگر به ا ین نکته متو جه شو ید که د ا ر و منبر هردو از چو ب سا خته میشو ند
آ سیا با ن سگی دا شت، سگ آ سیا با ن سگی کسا نیکه بسوی( مرکز آ سیا) چشم طمع دو خته ا ند، آ نها ا ز خو د سگها ی دار ند و سگ ها ی آ نها سگ ها ی د یگر ی را به سگی د عو ت مید هند.
گوش کن که چه میشنوی
صبحگا ها ن
صبا بگوشم آ مد و بگفت
که ا ی ر فتگا ن رفته به خوا ب
برخیزید که من ا زد ا من بهار،
ا زمیا ن، ملیونهاگل
گلهای رنگا رنگ
عطر ها ی گل ز نبق آ بی
ولا له ها ی آ زا ده
د شت و صحرا و بیابا ن را
برا ی تا ن
با خود تحفه آ ورده ا م
ا زجا یکه
گل وبلبل وپروا نه
طبعیت زنده را
د رآ نجا ساخته ا ند
وبا هم درجنگ وستیزبود ند
وبلبل ا زعمرکو تاه معشو ق خود
دا دو فریا د میکشید
وپروا نه ا زغم معشوق خود
که د رروغن خود میسوخت
خود را به آ تش میزد.
صبا بگوش صبح صاد ق گفت
که بگو
بگو به گوش خوا ب رفتگا ن
بگو، بگو که ا ی ر فتگا ن
رفته به خو ا ب
بر خیزید که
صبا
پیا م آ و رنده ز ند گی نو ین
گفت که
ا ین من و ا ین شما
میگو یم که
د ر ا ین زما ن
زند گی کن
چطو ریکه
تو خلق شد ی ، تو خلق شد ه ا ی، برا ی ا ینکه کا ر کنی و زند گی نما یی، بخو ری و بنو شی و زا د و لد نما یی ا زین خا طر ا ست که ا و ل خو د را با ید بشنا سی که تو کی ا ستی ، هر گاه تو خو درا شنا ختی که من آ د مم آ نگا ه خوا هی گفت که آ خو ند شد ن آ سا ن ا ست. ا نسا ن شد ن مشکل با ید برو یم به سوی ا نسا ن شد ن، زیرا که رسید ن به منزل و مقا م ا نسا ن و ا نسا نیت و شنا خت وا قعی ا ز معنو یت ا نسا ن، سلسله مرا حلی دا رد. د ر ا نسا نیت، صدا قت، را ستی و فا دا ری ، د لسوزی ، عا طفه، لطف، شفقت، عزت و حرمت، مرد ا نگی، همنوعی ، همگر ا یی، همکا ری، همیا ری، ا ز خو د گذ ری، عشق، خلا قیت ا یجا د گری و سا زند گی، زیبا شنا سی و زیبا نگری، مو جو د ا ست و تو با ید بد ا نی که ، خا لق تو، به توچشم د ا د ، تا که ا عما ل خو ب و بد، و رنگ ها ی زشت و کریه وحا د ثه ها ی د لپذ یر و نفرت ا نگیز، و ا شیا ی مفید و غیر مفید را ا زهم تفریق نما یی و د ر جریا ن را ه ر فتن ، را ه را ا ز چا ه فرق گذا شته بتو ا نی، د ستا ن برا ی جمع کرد ن و تصا حب کرد ن ا شیا ی خو ب ا ست، ا ز زمین، ا ز د رخت، ا ز میا ن آ ب و فضا برا ی بقا ی حیا ت و پا و سیله ا ست برا ی ر سید ن به سو ی ا هدا ف ا نسا نی ، به منظور ا دا مه حیا ت،
زند گی را با معنی بسا ز، فرد ا ز ما ن ما و شما نیست ، من ر فتم و ر فع مسو لیت کرد م
د یگر با ز نمی گرد م. ولی،صبا ها ی د یگری ، به فردا ها ی د یگر ی ، ا ز میا ن ملیو ن ها بر گ ، ا ز میا ن هزا ر ها گل ،عبور کنا ن ، عطر ها ی خوشبو را ، تحفه می آ و رند ، و میگو ید، من د ید م که ، گل و بلبل و شمع پروا نه ، برا یم د ر سها ی خو بی دا د ند، آ نها به جا و مکا نی که زند گی دا شتند ، به ز ند گی کرد ن ، عشق می و رید ند
د رآ نجا با هم عشق میو ر زید ند،که ز ند گی را با معنی ، معر فی نما یند و مید ا نند که
پرورد گا رعا لم ، آ نها را ، بخا طری خلق کرده ا ست
که ز ند گی را با معنی ، پا یا ن ببخشند ، ا ین گفته بخا طری ا ست که ، بعد ا ز هر فرد ا
آ غا ز زند گی فرد ا ی نو،و پا یا ن فرد ا ها ی کهنه میر سد ، برا ی حیا ت د و با ره
با ز صبا میگو ید که
به مشعل د ا را ن د ورا ن ز ند گی کهن بگو
"آ ن سبو بشکست و پیما نه بر یخت"
سا قی ز ما نه
مستا نه برفت
خو درا گو شه کرد
ا ز صحنه ر ندا نه گریخت
با ا ین ا ر زش که
که برا ی
فرد ا ها
سبوها، پیما نه ها و سا قیا ن د یگری د ر کا ر ا ست
ا ی سیا ل، من ، من میرو م به را ه نو ، با فکر نو ، با ا ند یشه نو وتو شریک را ه و ر سم ز ند گی کهن گشتی ، خو د ت کهنه ، حر فت کهنه ،را ه ر فتنت کهنه سا ختن و با فتنت کهنه، همه کهنه ، کهنه د رکهنه ، کهنه ها د و رهم جمع میشو ند به ر سم کهنه
ا ز سر با ز کرده ، جنرا ل ا ضا فه ، میکنند تنبه تلو ق ، یکی برا ی د یگر میگو ید
یک کمی آ نطرف، بجق ، به تو میگو یم ، چنا قی که ، د یرو ز ، شکستا نده بو دی
ا مرو ز، آ نرا با ختی، به حرفم بکن گو ش ، مره یا د ا ست، تورا با شد فرا مو ش
بالا
بازگشت