میر ظهورالدین شهیر
از شهر کابل
سرود عاشقانه
بیا سرود ِ خوش آهنگ ِ عاشقانه بخوان
به گرد ِماه نشین ، شعرِدل شبانه بخوان
بیا چو فطرت آهو ، به باغ ِ سبز ِغزل
به لحن ِشاذ ِسخن ، شعرِ جاودانه بخوان
بیا به سبزترین لحظه های فصل ِخیال
به گوش ِ خاطرِ یک تا غزل ترانه بخوان
بیا به جوجه ی مرغ ِ نوآفرین ِ بهار
در آشیانه نواهای آب و دانه بخوان
صدای خِش خِش پای غریب ِدهگان بین
بیا به ساز ِبهاران ، و از جوانه بخوان
گرم به حاشیه ی کهکشان سبق داری
ز دورِ دور بیا یک سبق به خانه بخوان
به آفتاب ِ وفا گو بیا صحیفه ی عشق
برای عاشق ِ کم مهرِ این زمانه بخوان
تکرار خاطره
امشب به پا س ِ نازک ِ مه قصه گفت پیر
از آرشیف ِ دیده ی بینای درد ها
در تنگنای شب ِ برزخی مکید
خون ِنظیف ِ آن یل ِ سر پا برهنه را
با نیزه ها ی داغ ِ گنه از قفا زدند
بر سینه پر شکاف ِ ز بر خورده تیر ِ قرن
امشب به پاس ِ حادثه های ندیده مُرد
پیکر تراش ِ عاطفه سالار ِ پیر قرن
امشب صدای خاطره ها دلخراش بود
کز دل ربود خاطره های نجیب و شاد
سیلاب ِ فاجعه ز تلاطم گذشته بود
نفرین ، سکوت ِ عجز به دل پرورش بداد
معنا به بطن ِ واژه سرازیر می نمود
لب های گرم ِلهجه ز تکرار ِ گفته گشت
خشم آنقدر قدح به لب ِ زال سر کشید
کارام ِ مغز ِصبر ، ز دل ها نهفته گشت
دل ها به یاد ِماتم ِآن روز های سرد
دریای آ ب ِ دیده فرو ریختند ، باز
گرداب ها به گردی ِ سرخ آب ِ غم شد ند
فریاد ها شکست ، خم آهنگ ِ گوش ِ راز
امشب شکست ، شیشه ی دل سنگواژه ها
حتی به گوش ، ساز ِ نفس خوش صدا نداشت
دل ها تنور ِ قصه چو هیزم گرفت تنگ
و ز تفت باد ِ غصه نسیم ِ هوا نداشت
************
پیام سبزباران
بیار مژده ی پهنای آسمان ، باران
قدم بکش به زمین خاره ام بمان ، باران
نگر ز روزنه ی قلب ، تیز نیزه ی خار
که می خلد ، به دل ِ چشم ِگل چسان ، باران
بیا به گوش ِکویر آیه های رویش را
ز پاره های سپید ِ سما بخوان ، باران
پیام ِنغز ِ نفس ، از سطوح ِ سبـــز بیار
بدم به پیکرِاین باغ ِدل خزان ، باران
زعمق ِآب ، گــُهردانه ها ، بیار و ببار
و از کرانه ی دریای بیکران ، باران
از آسمان که میایی ، یک آفتاب بیار
برای آبی تارای قلب ِمان ، باران
به روزِمرگ ِتولد ، به جسم ِ دانه بده
ز آذرخش ِنگاهت ، صدای جان ، باران
***************
پرنده می میرد
کجایی باغبان برخیز
کجایی!
باغبان!!
مگرانصاف ازپرویزن روحت فرو افتیده می میرد
که میمون بچه ات درب طویله باز بکشادست
و یکسرباغ پرآب و علف گشته لگد مال علف خواران جنگل خو
فضا معجون آواز غریو و خنده و گریه ست
ترا گوشیست!
گر،
بشنو:
کجایی ... !
باغبان ...!
برخیز...!
و سیمک تارهای زرد اندیشه
که براین زر قفس های نمادین گنه بستی
رهایش کن
که می میرد پرنده درقفس ...
آری
... رهایش کن
**********
بیگانه
به دور ِ حلقه ی باور نشست ، بیگانه
خطوط ِ فاصله ها را شکست ، بیگانه
نگاه طعنه ی زرد و کبود ، آخر مُرد
ز فصل عاقبت آمد به دست ، بیگانه
خیال ، دامن ِ سبز ِ کویر می جویید
چو دید سبز و بهارانه است ، بیگانه
ز دوست ، حادثه ی مرگبار ِ بهتانی
چه ابلهانه سرامد ، که رَست ، بیگانه
صدای خِِش خِش پا ، از حریم ِ باغ ، گم است
که دست ِ فاجعه زین در ببست ، بیگانه
و روز ِ مرگ تبسم ، که دوست می خندیـد
به فرش ِ فاتحه با ما نشست ، بیگانه
بالا
بازگشت