عفیفه آرزو

شب 

 

 

در خلـــــــــــوتِ شب خزیده بودم

از عالمیان بریده بــــــــــــــــــودم

شب بود و مـــــن و سکوتِ مطلق

یعنــــــــی که به شب رسیده بودم

 

شب غرق در اسرار جهــان بود

از عالمِ خاکی در امان بـــــــــود

در آن دلِ تاریک و نهانــــــــش

دنیایی نشان ، ز بی نشـــان بود

 

در خلوتِ سنگینِ شــــــــبِ تار

گفتم به شـــــــــــب قصۀ بسیار

چون سنگِ صبوری بــود آرام

گـــــوش داد به راز این دلِ زار

 

شب گـــــــــفت: کلید هر معما

صبر است ،و امید واری بفردا

گفتا که صبوری کن، صبوری

از صبر شــــود ، نهان ، هویدا

 

از عفیفه آرزو

 


بالا
 
بازگشت