مولانا عبد الکبیر (فرخاری)
خون جگرم
به حالتــــــــــــیکه وطن مبتلاست خون جگرم
که بوم خانهء خود ساخت بام بـــــــــوم و برم
دلم به گلــــــــــــــشن میهن بسی کشد پرو بال
جگــــــــــــــــــونه ره سپرم بلبل شکسته پرم
بخاست ناله ز گلبــــــــــــــن به گاه فروردین
نشســـــــــته بر رگ هر ریشه ض ربه تبرم
گرفته چشم من هر صحره اش جو لعل پراب
حرم سرای بهشـــــــــت است شهر در نطرم
روان فسرده به پهنای روزگــــــــــار چو پیر
در استان جوانیست دست در کــــــــــــــمرم
از این دیار غریبی نمیـــــــــــــــــــرسد اواز
وگرنه هرکه شنودی به گـــــــوش شعر ترم
بیا فراز شویم همنــــــــــــگه به امر سترگ
به رغم ان نتوان رست از یم خـــــــــــــطرم
اگر به وحــــــــــــدت هم مشت را گره بزنیم
فتد به بیشهء اوهـــــــــــــــــــام اتش شررم
اگر به فکرت و اندیشهء زمـــــــــــان برویم
به اوج رفعـــــــــــت کیوان همی شود گذرم
کشاد و بست جهان را نبیـــــــــــــند هر ملا
که ریش و جامه و عمامه کی دهــــد گهرم
زمام امر به صــــــــــــــوفی نمیتوان بدهید
خجسته نیســـــــت به ره رهنمای بی هنرم
ببین که مفتخــــــــــوران اشهء وطن بدرند
جو روزو شب بنهم دست را به زیر سـرم
روم که کاخ ستمـــــگر کنم به خاک نگون
کجاست راه تو (فرخاری)در بن سفــــــرم
بالا
بازگشت