احمد ولی ولیــزاده

 

 

**   مــرغ  اسیـــــر**

 

        قفس گرفـــته مـــرا تنگ در بغل گیرم

         تنم بسوخت از آن نا له هـــای شبگیرم

                                   چو مرغ دام هـــو س میکشد به صیـــادم

                                    مرا که بال و پری نیست چون زمینگیرم

         خیال دانه چنان مست دارد م به هو س

         اگربه پردهء سازم گهی بم وگهی زیرم

                                    ترنمی کــه شکسته ست در گــلوی نــــوا

                                    گسست تار هـــمان ساز  در نفس گیــــرم

         کجاست مطرب آهنگ تا نوازد ســـــا ز

         غزل شوم به سرود ی که سخت دلگیـرم

                         ( ولی ) کجا تو توان یا فت امن و اسا یــش؟

                          کنون به کــام  زمــــانم که از جهان سیـــرم

        

 

 


بالا
 
بازگشت