دوبيتی های خوب

زمان با  نا کسان  دمساز گشته            خرم  با د یو و دد  همراز  گشته

دگر یاران  خرم  را خر نگویید            که این شادی به اصلش باز گشته

 

عجب گوزای آبی می زد این خر           گپایی انقـــلا بی می زد  این خر

اگر خـر گیریــش افشـــا نمی شد          لگد هایی  حسابی می زد این خر

 

خر دم کنــــــده ام  پـــــالان نـــدارد        علف در توبـــره  و کاهدان ندارد

نه این گوزولگد از روی سیری است        سرشت اوست وین درمان ندارد

 

اولـــنگی  ســبز وخرم  را خرم دید         لگد پراند و عرعر کرد و گوزید

چه رویاها که در سر داشت مسکین        ولی با گوز خویش از خواب پرید

 

خرم  ای  وا خرم  ای  وا خر من           بودی  باری, سواری بر در من

مگر کاه  و جوت  کم  بود  کاخر           شکســــتی با لگد  پا  و  سر من

 

فغان  زین خــیل  ننگین  اسارت            که کار شان  نباشد جز شرارت

عجب  دارم  ز  بازیهای  دوران            که خر را می نشاند  بر وزارت

 

خرم از کره گی بی یال و دم بود          نه پالان داشت نه در بند سم بود

لگــد بر آخــر خود  می  پرانـــید          میان گــله ی همســایه  گم  بود

 

نیــاید   گر خــرم  سوی  طویــله           پریشان  می  شود   خواب   قبیله

به کاه و جو اگر میــلش  نـمی شد         رگ خوابش همان دال است و کیله

 

خـــری دارم ولـــی پـالان نـــدارد          پراست ازهیـکـل اما جان نــــدارد

به هر سو می کشـــند افسار او را          به قــدر نـــیم جو ایـــمان نــــدارد

 

 


بالا
 
بازگشت