اپوزیسیون ( غده ســـرطانی دولت )
نویسنده: حمیدالله زریاب
تاریخ: 3/4 -- عقرب – 1388 مطابق به 25/26—NOV—2009
باز هم شمشیر بدست بر میگـــردیم در مقـــابل آنچــــه که مانند یک کــــوه در مقـــابل خواســـته هــای حامیــــان و طــرفداران آزادی ایستاده است. و دهن میگـــشائیم به آنچــــه که در فهرست حاکمیت اش برای مـــردم آزادیخـــواه جـــائی وجود ندارد. و هـــر روز یکی از حقوق حقهء مـــردم توسط آنهـــاسلب و تاریخ یحی ئی را بر مــــا تکـــرار میکنند. و چنـــــین اطــراف گوش هــــای خویش را مانند اطــراف و دیوار هـــای وزیرخانهء شـــــان چک بندی و گـــارد ایســـــتاده کرده اند که صــــدای مردم حتی به اطــراف گوشهـــای آنها رسیده نمیتواند.
انتخـــاب دوبارهء رئیس جمهور خـــاطرات تلخ را در اذهـــــان تمامی مردم افغانســــتان تازه میســـازد بخصوص آنانکــــه در هشت ســال اخیر عضو خانواده هــایشانرا از دست داده اند و یا مورد خشونت و تجـــاوز هــــــــــــای جنسی و زور گوئی قـــرار گرفته اند. حتی در پایتخت کشور.
عدهء زیادی از مردم موجودیت فســـاد در دوایر دولت و ازدیاد نیرو و نفوس طالبــــان را نقص فعالیت هــــــــای حکومت گذشته میدانند حالانکــــه این چالش ها و نقص آن از شــروع یعنی کنفرانس بن تهـــداب گذاری شـــــــــده تا امروز که روز بروز اوج گرفت. نقص در اجـــرای وظـــایف نه بلکه نقص در پلان طرح شـــده و ســتراتیژی قبول شـــده دولت و حامیان جهـــانی او وجود داشت. و تهـــداب دولت از شــروع کج و مملو از فســــاد گذاشـــــته شده است.
یگـــانه اشـــتباه که دولت افغانسـتان و حامیان او برای ایجــــاد یک ادارهء موثر مرتکب شده اند عبارت از انتخاب یک سیاست ســــالم و بجا برای پنج ســـال اول افغانســـتان میباشد. سیاست چیزی نیست که مانند پیچکـــــــاری در افکـــار مردم زرق گـــردد. هر نظــام سیاسی از خود وقت و جای معین میخواهد مثلا ً نه اینکه در یک کشور غیر اسلامی که یک نفر هم دین اســلام را نپذیرد به یکباره گی قانون و سیاست اســلامی را تعمیل نمـــائیم. این به ایــن معنی است که ما در دوزخ آب سرد میخواهیم.
افغانســتان بعد از سالهــــا جنگ، خشونت، زور گوئی، قتل، دزدی، قطاع الطریقی و غیره آزاد گـــردید و مــــردم آنچـــه که شب و روز دعا میکـــرد بر آورده شد. حکومت کــــرزی برای اینکه یک افغانســتان مرفه و متقـــــرقی را برای مردم این کشور مهیا ســـــازد. نیاز بود تا مدت دوره موقت و انتقــــالی را حد اقل به پنج ســـــــــــــــــــال تعین میکــــرد. و در این پنج ســـال نظام سیاسی مردم فقط و فقط دموکـــراتیک که مرحـــــــــله ابتدائی و آماده گی به دموکـــراسی است انتخاب میکـــرد. تمـــامی شرکت ها، کارخانه ها، رســـانه ها، و غیره مربوط به دولت میبود
از اینکه مردم افغانســـتان طی ســـالهای طــــــــــولانی تحت اســـتثمار و استعمار نفوس سیاسی کشور هـــــــــای خــــارجی قـــرار داشت و در تاریکی نگهـــداشته شده بود. آنهــــا نه تنهــــا مفهوم دموکـــراسی را بلکــه از حقوق خویش نیز آگــــاه نبودند. از اینــرو انتخـــاب یک نظـــام سیاسی بنام دموکـــراسی در افغانســـتان و در آن وقت کم یک نقص عمده در تعین ســتراتیژی برای افغانســــتان شمرده میشود. که چالش هــــای امروزی حکومت افغانســـتان ناشی از یک اشــــتباه است که حامیان حکـــومت افغانســـتان از آن بیشــترین سود را بردند. امــــا کسانیکه در طـــراحی این برنامه حضور داشت آنچنان مال و منال پیش چــــــــــشم شان سیاهی کــــرده بود که جـــزء مادیات معنویات را فـــراموش کرده بودند. و دست به دست هم داده در تنور گــــرم نان زدند نگـــذاشتند تا اذهــــان عامه روشن و مبادا در مقـــــابل آنچـــــــه که غیر قابل تحمل برای مردم و ملت است ایســـتاده گی نمـــــایند. قـــرار که در شرح فوق تذکـــر داده شــــــــــــد
جهت روشن ســـاختن افکار عمومی و درک مفـــاهیم دموکراسی مدت دوره حکومت که بنام انتقـــالی نام نهــــــاده بودند باید کمـــتر از پنج ســـال نمیبود و در این مدت حکومت حتی الامکــــــان قدرت خویش را بخـــرج میـــــداد تا اذهـــان و افکار عامــــه را تقویه نموده و از طـــرق مختلف مفاهیم دموکــراسی را برای آنهــــــا تبلیغ و به سمع آنهــــا میرساند. تا امروز در چنین حــــالت که افغانســتان و مردم آن پشت سر میگذارند قـــرار نمیداشت. و عوامفــــریبی علنی که در این دوره بشکل آشــــکارا وجود داشته است. خود از اعتماد و اعتبار مـــردم نسبت به دولت کاســـته و دوری میان حکومت و عامه را ایجاد و عــدم همکاری جانبین از عمده ترین چــــالش ها در دوره حکومت داری گــــذشته بوده است.
با اینکه حکومت افغانســـتان نزد حامیان جـــهانی خویش از حیثیت دموکـــراسی حقیقی برخوردار است امـــــــــا در باطن این نظــــــام به دموکراسی بورژوازی میانجــــامد که به یگــــــانه مایه حـــراس مردم و دوری از دولت مبدل گــــردیده است. که بحث ما نیز روی همین موضوع میچــــرخد. عنوال این مقــــاله را بنام ( اپوزیسیون غدهء ســـرطانی دولــــت) انتخـــاب کرده ام زیرا آنچـــــه که حکومت افغانســـتان و حامیان جهانی وی از او می حـــراسد و تا آخــــــــــرین قدرت برای ســـرکوبی و محو آن میکوشد. حکومت افغانســـتان برای اینکه کارکــرد های غیر قـــابل قـــــــــــبول شان روزی مردم این مرز وبوم را در مقــــابل شان ایستاده ننماید. بار هـــــا داد از مشــارکت ملــی زده و با دست دراز بسوی رقیبان ســــیاسی شان میشتابند.
و حامیان جـــهانی وی برای اینکه از کشتار هــــای دسته جمعی ملکی هـــــای بی دفــــاع و قاچـــاق مواد مخــــدر آنهـــــا کسی انتقـــاد ننماید و از آنهـــــا سوالی برای محـــدودیت اقامت و پیشـــبرد وظـــایف شان در افغانســــــتان نشود نیز از سیاست حکومت افغانســـتان پشتبانی نموده با مداخله علنی فـــراخوان های مشارکت ملی را بیشنهــــاد میکنند. و تشکیل یک اپوزیسون را در حکومت به دیدهء حقـــــارت مینگرند. که این خود سلب علنی یکی از حقوق حقــــه آن مــــردان آهنین اند که تا امـــروز دست شـــــان به خون کسی آلوده نشده، ملوس به فســـاد اداری نـــبوده ، از صــلاحیت هــــای وظیفوی خویش اســتفاده جوئی نکرده و فقط و فقط برای این ملت اندیشـــیده اند و خواهـان یک نهضت ســــرتاسری که بتواند افغانســـتان را از این بحــران نجـــات دهد شده اند.
شـــاید حکومت افغانســـتان این ادعا هـــای بنده را یا نادیده گـــرفته و یا رد نمــــاید زیرا آنان قســمیکه در فـــــوق تذکـــر داده شد خود را حامیان دموکـــراسی واقعی میدانند. اما حقیقت بر آنست که دموکراسی واقعـــی در هــــــیچ گوشهء دنیا وجود ندارد. آنچـــه که دموکراسی نامیده شده است تا هنوز در هیچ یک از گوشـــهء جهان تعمـــــــــیل نشده است. و از نظـــر بنده این مردم ســـالاری( حکومت مردم بر مردم ) نه بلکـــه حکومت اکثریت بر اقـــــــلیت است. بدین ملحوظ آنان که در اکثـــریت قــرار دارند در سدد این اند که دوباره قـــدرت را بدست گـــــــرفته و بـــر اقلیت هــــا حاکمیت نمـــایند و این اقلیت هــــا اند که از تشکیل یک اپوزیسیون محـــروم اند .
ودر آینده ترس از آنست که صـــدای آنانکه برای اصـــلاح حکومت بلند میشود جـــائی مانند سلول هـــــــای زندان دهمزنگ برایشـــان تدارک دیده نشــده باشد. و یا وسیلهء کـــه غربی هــــا و اینگلیس هـــــا تا امروز برای رسیدن به اهـــــداف شان بالای مردم افغانســـتان استفاده کـــرده اند مانند انتحار، اختطاف، و غیره استفاده ننمایند. و هیچ جـــای شکی وجود ندارد زیرا شهادت (کاظمی) نقـــاب از چهره آنان گشود.
بنا برین قـــرار اظهـــارات آقای جلاالتمآب رئیس جمهور که در مــراسم تحلیف خطاب به دو رقیب خویش نمــــود و مصــاحبه رقیب درجــه یک موصوف معلوم میشود که تشکیل یک اپوزیسیون در حکومت افغانســـــــتان حیثیت یک غذهء ســـرطانی را برای حکومت افغانســــتان و حامیان جهانی وی بخصوص آمـــریکا و برطــانیه داشــته و در لست رقیــــبان شان جای ندارد. و بیشــتر احـــزاب سیاسی بعد از این نه تنهــــا حیثیت یک دوکان(مارکیت) را خواهد داشت بلکـــــه پله بیـــــــــن نیز خواهد بود. زیرا حـــزب که نتواند منحیث یک اپوزیسیون کار و فعالیت نمـــــاید و در اصــلاح جامــــــــــــعه سهم داشته باشد و یا آواز خود را بلند کــرده نتواند مشابه به دوکان (مارکیت) است که فقط وقت انتخـــابات با خرید و فــروش رای از آن اســتفاده خواهد شد. و جــای تردید در این وجود ندارد که آیندهء آنهــا چنین باشــــــد زیرا در افغانســـتان با اعضـــای اطفال اختطـــاف شده تجـــارت جــریان دارد.احـــزاب سیاسی از آن کمی با آبرو تـــر بـه نظـــر میرسد. و احـــزاب سیاسی که به دو چـــــــالش عمده مواجـــه است تا امـــروز هیچ صــدای از آنهـــا برای اصــلاحات در حکومت افغانستان بیرون نشده است. یک ایجـــاد بی اعتباری احــزاب گذشته نزد مردم و دوری مـــردم از احزاب دوم سهم ندادن حکومت به احــزاب سیاسی.
بنا برین تشکیل یک حـــزب سیاسی در حکومت فعلی معنی ندارد. بهتر آنست بجـــای تشکیل یک حـــزب ســیاسی یک ســـازمان اجتماعی و بنیاد هـــای خیریه را برای کمک رســـانی به فقرا و مستمندان تاسیس و با جمـــع آوری اعانه دست آنان را گـــرفت که فضیلت و ثواب اش در هــر دو دنیا پایدار خواهد بود.
با احــترام و عرض حرمت
بنیان گـــذار بنیاد خـــیریه عــــــــــــدالت
حمیدالله زریاب
بالا
بازگشت