سید همایون شاه (عالمی)
نغمه ی زنجیر
عشق پدید آمده سلسله آورده رفت
ظلمت دنیا بدید مشعله آورده رفت
کیفیت ِ زندگی عافیت عشق بود
تا به دل ِ عاشقان حوصله آورده رفت
دامن ِ دنیا مگیر عشق بوَد جاویدان
عشق به پیمانه ام مسئله آورده رفت
راز ِ قدیم ِ حکیم نیست به علم و خرد
هر که خرد زد به دل آبله آورده رفت
در می مینای عشق آن کشش ِ یار بود
شاعر و مطرب از آن غلغله آورده رفت
سوختنم در زمین ساخت مرا آسمان
رنج ِ بیابان ِ من قافله آورده رفت
کار ِ ستور آمده خوردن و خوابیدنی
در گذر ِ عمر ِ ما مشغله آورده رفت
نغمه ی زنجیر را عقل چه سنجد بفکر
گردش ِ دوران چرخ مرحله آورده رفت
چرخش این دایره چرخش مطلوب چیست
کین حمل ِ عشق را در چله آورده رفت
عمر به جَدی و دلو عشق بخود راه داد
آتش ِ گرمی ِ عشق سنبله آورده رفت
دست ( همایون ) من شد به دعایش بلند
عشق به فرخندگی هَلهلَه آورده رفت
سید همایون شاه (عالمی)
21 نوامبر 2008م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
حسن عشق
تصویر عارضش که به دارا لفنون ِ ماست
هر لاله چون پیاله ، برنگ ِ جنون ِ ماست
از خاک ِ عاشقان، بنا گشته آنچه هست
آباد سقف ِ کعبه ی دل از ستون ِ ماست
چون هیزم است دولت ِ دنیای حرص و آز
در شاهراه ِ عاشقی زار و زبون ِ ماست
عاشق شدم ز دولت ِ پُر فیض ِ حسن ِ یار
در حلقه ی که عشق نباشد بدون ِ ماست
در سایه ی جلال ِ قناعت چه راحتیم
شمشیر ِ حرص تشنه ی یکقطره خون ماست
شور ِ جنون ِ عشق که بند است در گلو
آهی درون زبان ِ ز اشک ِ برون ماست
طوفان ِ عشق آمده در خاک ِ عاجزم
آتش گری عظیم ِِ دل ِ واژگون ماست
هر گز خزان ِ سرو ندیدیم در جهان
گل های ِ باغ عشق بهار ِ کنون ماست
خون ِ دلم به نوک مژه ارغوانی گشت
تا ماورای عرش نفیر ارغنون ِ ماست
اخبار حسن ِ یار به گوشم (همایون) است
بیت و غزل فشرده ی شور ِ فزون ِ ماست
سید همایون شاه عالمی
24 ماه جدی 1387 ه ش
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
درب ِ رحمانی
عاشقم من عاشقم از لطف سبحانی ِ تو
بنده ام من عاجز م در ملک سلطانی ِ تو
روح را پُر شور کردی از عروج اوج عشق
لطف میبارد همیشه مهر ارزانی ِ تو
کشتی ام روح و تنم را بحر طوفانی به پیش
راه ِ امید است دایم در نگهبانی ِ تو
آمدی باز آمدی ای جان مرو جانان مرو
عمر ما بگذشت دانی در پریشانی ِ تو
کم نظر کن در کمی های مسلمانی ِ ما
شد امید ِ این دل ِ ما لطف ِ پنهانی ِ تو
این خجالت های ما را نیست حد ِ انتها
سایه یی رحمت گشاید دست ِ ربّانی ِ تو
شش جهت گر سنگ آمد این دل ِ آئینه را
صد شکر نشکست اما از شکر خوانی تو
هر زمان دیدم گرهی در امور زندگی
هر کجا مشکل گشا شد طبع ِ آسانی تو
همچو گرد پُر ملالم لیک چشمم در امید
تا ثریا باز دیدم درب ِ رحمانی ِ تو
در شعاع ِ آفتابت من ( همایون ) آمدم
ذوق عجز و عشق دارد بنده ی فانی تو
سید همایون شاه عالمی
25 عقرب 1387 ه ش
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
آتش عشق
پیش من ِ سوخته از زر و گوهر مگو
باده ی عشقم بده جز می و ساغر مگو
سخره ی خارا شکن از اثر اشک من
قطره ی خون آمده بر مژه احمر مگو
تا شدی مشهور عشق شهرت دنیا مخر
در ره ِ مردانگی تیر شو از سر مگو
در دل ِ بی درد ِ او کی رَوَد اظهار ما
گوش دو عالم بشد از سخنم کر مگو
ز آتش دوزخ مترس یار اگر با تو بود
بال گشا در خوشی از پَرش پَر مگو
زهره وخورشید و مه سجده بجانان نمود
جز سخن ِ عشق یار نکته ی دیگر مگو
از قلم ِ درد شد این غزل از عاشقی
قلب ِ مسلمان عشق با دل ِ کافر مگو
راه ِ رضایش طلب ماه تمامش ببین
گاهی شکایت کنان از دل ِ مضطرمگو
خنده به شهرت بزن کوچه ی گمنام رو
محو بکن حرف خویش در طلب بر مگو
دیده گشا در جهان حیرت خلقت نگر
حسن سراپرده بان در پس ِ منظر مگو
آنچه بگفته است یار ذکر زبانت بدار
حرف ِ لب ِ آن نگار در دل ِ بستر مگو
در دل ِ آتش فتاد قلب (همایون) بعشق
تا شده ابراهیمی حرفی به آذر مگو
سید همایون شاه(عالمی)
12 نوامبر 2008م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
بالا
بازگشت