** عیــــــــد **
جلــوۀ عیـــد به حســـن مـۀ نو دیــــدم دوش
مرغ شب را همه شب تا به سحربود خروش
مطـرب شـهـر نوای همگانی بنــــــوا خـــت
شــادی و هلهلۀ عیــــد رسید گو ش به گــوش
مـؤمنان را ز فیوض رمضــان و طــا عــــت
مژدۀ لطف خــدا داد بــه هـر گوش ســـروش
مؤمنان هـرسـو بیاراست درو خانۀ خـو یــش
دشمن و دوست نـــگر در مسـجد دو شـادوش
عید از قـــــلـــــب مسـلمـــان بزدا یــــد کینــه
آتش دشمنی و کین بسـازد خـــــــــــامــــوش
کودکان جامۀ نو کرده به تن شـــــاد و خـــرم
به کفش بسته حنا د ختـــــرك زربف پـــــــوش
بســــمل
بالا
بازگشت