عزیزه عــنا یـــت  

 

                                                                                                            

زمستان و غریبا ن

 

بـــاز رسیــد رنـج زمـستــان وغــریـبـــان

گیــرید, دلم از دیـــدهء گریـــان غــریبــان

یکـد م  نشـود دل بــه بــرم را حت و آرام

از حالت و از سفره ی بـی نان غریبـــا ن

چون بید  بلرزند ز خنک شام و سحرگــه

اطفال بــرهنــه تـن و حیــر ان غــریبـــان

بی جامه و پاپــوش و گـرسنـه نشـود گـرم

از شــدت ســرمـاه تــن لــرزان غــریـبــان

امراض بــود حاصل  هر یک ز ضعیفــی

کسی نیست بجــویــد رهء  درمـان غریبا ن

گه خیمه ی ژولیده و گه دشــت پناه اســت

بر کودک و بیما رو به پیــــران غر بیــا ن

هـرروز,رود مـرد غـــریــب از پـی کـاری

نالان بـه صفء تــوده ی میــدان غــریبــان

بــا د ســـت تهــی و دل نـــا شــاد بگـــرد د

هر شام به خانه چــو هـزاران غـــریبــــا ن

حــاصــل نکنـــد مبـلغی, از بهـر دو نــا نی

در پنجه ی فقــر است گــریبــان غـر یبـــان

گم گشته و نالان به صـد کشور غــیـر, انـــد

انــدر پــی روزی, چــه جــوانـان غــریــبان

گــر تــو پــــد ر معنــوئی مـلـت خــو یشــی

از یــاد  مبــــر حــال پـــــر یشـان غریبا ن

انــدیـشه ی آسـایش ملـــت و گــرت  اســت

بشتــاب بکن خدمت و پـــرسان غـــریبــا ن

ای کاش ز غمخواری و فــرمــان تـو گـــردد

وآن نــرخ و نـــوای وطــن ارزان غـــریبــان

گر نــام نکــــو خواهــی و معمــوری کشـــور

آبـــاد بکــن خــانــه ی و یــــران غــریـبـــا ن

دل هــرد م ( عزیزه ) بــه تـنــم زار بـنـا لــد

از غــصـه و از اشک بــه دامان غـــریبــا ن

            

 

---

بالا
 
بازگشت