عا صی را هم از ما ربودند

 

      به کدام دل از اینجا به مسافرت برایم

       که در این جزیره خون رگ و ریشه کرده پایم

 

در این شبانه روزکه هر دم جز صدای انفجار و دیدن اجساد پاره پار شده انسانها و ویرانی شهر کابل  دیگر دیدنی و شنیدنی نداریم .

خبر شهادت عبدالقهار عاصی شاعر درد مند وشرین سخن این سرزمین شوک تکاندهند عظیمی بروجودجامعه فرهنگی ما وارد اورده  وعاصی را ازما ربودند.

عاصی که یکتن از شاعران جوان وپرخشگر وقت خویش علیه خود کا مگان بومی  واسطیلاگران خارجی بود وبه این سرزمین با تار وپود خویش عشق میورزید

ومردم این وطن وانسانهای این کره خاکی را ازصمیم قلب دوست داشت .

به زبان شیوا فارسی شعر میسرود  میسرود  نه   به   کاخ  نشینان  بلکه  به انسانها سیاه روز و  دزخی  سر زمین خویش  وسرزمینیان دیگر  به انهای که ایشان را همتباران خویش میدانست  یعنی اینکه  به محکومین  جهان  سوم چونکه انها را  همسرشتان خویش میدانست

وچه جانانه وذلال بر دژ  ستمبارگان میشورید  که نظیر ان راکمتر میتوان سراغ داشت

 

عاصی در زمان تیکه داران سرخ  وشبپرستان بی معرفت و مدهوش از پول های بدست اورده  باداران  درشعر خویش با کنایه ها  استعارهای همانند   گورستان / دوزخ /  شام /  شب / زمستان / جهنم / سیاهی / سیه کاسه ها ... بر نظام حاکم یورش برده و محیط اجتماعی زمان خویش را در اشعار به تصویر میگرفت .

چنانکه وقتی دلش از دیدنهای روزگار ملول میگردید چنین فریاد سر میداد

              باغ را گاهی از اتش  / گاه از خون میکشند

             هر شب از ان نعش سپیدار  بیرون میکشند

            

              فتنه دراندام  سبزینه زاران میزنند

              دود بیداد ازقبای بید مجنون میکشند

 

ویا اینکه

  

        باز پاهیز  امد

        بازهم دلنگران  باغم     

        باز هم در مرز میان گل وبرف

                                      منتظر

                             برده امدن قافله های زاغم

 

وقتیکه هم جنبش مقاومت قهرمانانه ملت  ماعلیه اشغالگران روسی اوج میگرد . باز هم همان عاصی است که چه خوش سرود  رستاخیز ملتی را به وصف مینشیند  وپا به پای این مقاومت ها وخیزش ها که ازکران تا به کران این سرزمین را در نوردیده است  . چنین میسراید

 

             شب است وقافله در نور    ماه می گذرد

             سوار وحادثه سبز و    سیاه می  گذرد

 

             شباب نیست که دنباله   میکشد    بزمین

             شهامت است   که  از شاهراه   می گذرد

 

عاصی شهید  در اوان بیداد  اشغالگران روسی وایادی بومیشان  که شهر وده  این وطن را با سلاحها ی مهیب وبمب افگن های معاصر خویش زیر وزبر میکردند

 

هر قدمی را نابود وهرقلمی  را شکسته و   هر زبانی  را میبریدند

شرق را فتح  وغرب را  تسلیم میگرفتند

عاصی بود که با عصیان خویش میسرود

            

                شب  را گریستم   سحر را  گریستم

                ما گام   به گام    راه سفر  را گریستم

  

               وقتیکه   میزدند  سپیدار  باغ     را

                ما  یک  بیک   صدای    تبر  را گریستم

 

عاصی درمیان  اتش  و  خون به  ان  عده از روشنفکرانما هایکه  قدرت  جباران   روس را یک قدرت  جهانی و  ناشکن میپنداشتن  مخاطب قرار  داده  و  چنین میسرود. 

      

          گر چه شب دلگیر و دامان فلک بی روزن است

          تا صداهی  هست  راه  کاروان    هم  روشنست 

 

          ازطمع  خامان  پرروی  لب   دریا نه   ایم 

          سینه سایهای    موج   بی گهر  تا دامنست

ویا  هم

 

         نسیم   هرزه   بسی جلوه  کرد و  ناز  نمود

        کسی  به  هیچ   نپرسید  خوار و زار گذشت

  

         ز تنگ چشمی هرخار و خس  در این گلشن

          نیامدی  که  ببینی  چه  روزگار گذشت

 

وباز هم به انا نیکه از محیط   به  مکز چشم  دوخته   بودند و  از دور  دسته  بر  اتش  و  با طرح  های دیکته شده  از  خارج   معروف   اند   چنین میسراید

 

             اگر چراغ    تر ا  روشناهی  این   باشد 

              سفر چه  تلخ  وسیاهی چه دلنشین باشد

 

              هزار مرتبه   تکلیف  شب کشیدن به                  اگر سپیده چنین  صبحدم  چنین با شد

 

عاصی از جمله  شاعران  یاس  و  دلمردگی نبود  در تمامی اشعار عاصی   اعتقاد   به  ازادی  ایمان  به  پیروزی    وطن و  هموطن   روح  خواننده  خویش را  جلایش تازه میبخشید

 

               خاموشی این  صحرا یاد از جرسی دارد

               تنهایش  اهنگی ازهمنفسی دارد

 

                خاطر نگرانی ها در هر  قدمی  هر سو

                 هر  گوشه که  می بنی  بویی   زکسی  دارد

عاصی شهید   که  تمامی  تار وپود  وجودش  لب ریز از عشق  به  ازادی  و  وارستگی است  وهمین مایه اساسی شعر موصوف  میباشد   .

در یکی از اشعار خود  در   وصف   ازادی  چنین فریاد  بر میا  ورد

 

           ازادی

          نامی همیشه در غل وزنجیر

          زیباهی مدام  در  اتش

         تا نام  ازش بلند کنی  بسته میشوی

                       .    .     .

          با شوق  استعاره   اش بکنی

          کشته  میشوی

 

وقتکه از شعرگونه های بی  محتوای دلقکان وابسته با رژیم  خسته  میشود  به  نام    نامی   ازادی   میسراید 

 

         تبسم    شعر    است

         گریه   شعر    است

        خموشی شعر   است

ودر شعر  یل  کچکن   و  اژدها است  که با  چاقوی منطق  به جنگ استعمار رفته و  بند از بند  امپریالیسم روس جدا میدارد

 

               نیم  من  دکاندار  کاشانه    ام

               نیم من    فرشنده  خانه    ام

                  .    .      .

 

               دل اژدها را خشونت     کفاند 

               برایش توان   وتحمل     نماند

زمانیکه مردم  این سرزمین از  وحشت  روسها  ومزدورانشان  ترک یار ودیار میدارند  باز هم عاصی است  که میسراید

 

               همه   ترک   یار   گفته   وز  ملک یار رفته

               همه دل بکنده  زینجا  همه زین دیار  رفته

 

وعاصی شهید در شعر    لیلا    است که عقده  های دل  خود   را  عریان  وبی ریا  ساخته    ومیگوید     ومیگوید

 

            لیلا  روز جنگ  امد

           تیر  امد  تفنگ    امد

                     نامرد   نامردان 

                    قوم بی فرهنگ امد

حال که عاصی را ازما گرفته اند  فقط  شش دفتر شعر این شاعر  توهم  با صداقت   صفا وصمیمیت وخصال انسانی ان  برای همشه در  خاطرها باقی خواهد ماند

           قصه پایان یافت اخر قصه خوان برباد شد 

 

             غم بد نبال غم امد داستان بر باد شد

 

            یاد عاصی شهید برای همیشه جاودانه باد 

 

تذ کر

 این نبشته را شام همان روزیکه عاصی شهید را در  قولچکان  کابل به خاک سپارید یم  و به خانه بر گشتم  به  رشته  تحریر  در اوردم  که تا کنون  به دست نشر نسپاریده  بودم 

 

             ع– قابضا نی –

1389/7/22             

 

 

بالا
 
بازگشت