عزیزه عنایت

 

     نوعی از خشونت دربرابرزنان

 

 

            نظر به فیصلهء سازمان  ملل متحد تاریخ 25 – نوامبرروز جهانی عدم خشونت علیه زنان اعلام گردیده که درسراسر جهان ازجانب سازمان های بین المللی, نهادهای اجتماعی وفرهنگی, فعالیـن حقوق بشر,زنان پیش گام ومبارز عدم خشونت علیه زنان " طی کنفرانس ها, میتنگ هاو محا فـل از این روز تجلیل به عمل می آید که دراین نشست ها تعداد از دانشمندان, روشن فکـران, زنـــان جوانان فعال اجتماعی سهم گرفته نظریات و مقالات شانرا در رابطه  به این موضوع ارایه مــی  دارنــد وبه گــرامی داشــت از این روزاز طـریق رســانه هــای سمعی و بصـری نیــز تبلیغــات گستردهءصورت میگیرد و همچنــان نویسنده گان و قـلم بد ستان با سهم مشترک خویش  درمورد  عدم خشونت علیه  زنان بیشتر مینو یسند و مخصوصاً هموطنان عزیز مان در داخل وخارج کشور مقالات و نوشته هـــای  شانـــرا در رابطه به عــدم خشونــت عــلیه زنان وطــن بیشتــر نوشتــه و  بدسترس نشر میـسپارند که میتوان این همه اجراات و اقدام نیک آنانرا در مورد عدم خشونت علیه  زنان مفید  و موثر دانسته از کارو زحمت کشی  شان  ستایش و قدر دانی  کرد .

                     ولی نکته مهم و اساسی که در این جا قابل تذکر است.سازمان ملل وکشورهای باصلاحیت  که داد ازحق و عدالت   میزنند ودولت های کشورهای عقب مانده را مورد انتقاد های شدید قرارداده   و محکوم به بی توجهی به حال زنــان آن کشور ها نموده وخود هارامــدافعین زنان جهان میـدانـنـد چطور امکان دارد خشونت که دربرابرزنان درکشورهای زیرچشم آنان(کشورهای اروپائی)صورت    میگیرد دیده نتوانـنـد ؟ در حالیکه همین زنان  رنج دیده اند که  بنا به شرایط جنگ در وطن  اصلـی   شان با احساس تهدید جان و ناموس خویش از کشور خـود با خانـواده فرار ودر یکی از ایـــن کشـور ها پنا هنده شده که میتوان از جمله کشور هالند را نام برد . تعـداداز زنان پنا هنده منجمله زنان افغان  سالهای طولانی  را در مراکز مهاجرین (کمپ ها) بسر میبرند و با سر نوشــت نـا معلومی روبرو انـد  که به  امراض روانی و جسمی مبتلا شــده اند. به جـــرم اینکه  شوهــران این  زنـــان  بنا به  قضاوت    وزارت عدلیه کشور هالند که در زمان اجرای وظیفه خویش با رژیم های اسبق افغـانسـتا ن, حقـــو ق  بشر را نقض کرده و متهم به ( یک اف )میبا شند  که با ید زنان  این شوهران نیز در این آتش انتظارو  تحمل بسوزند و بسازند و باهرگرفتن  پاسخ  منفی از ارگان زیربط  بمیــرنــد و زنده شوند. رنج و درد   سالهای انتظار بیشتر از ده سال در مراکز پناهنده گان ( کمپ ها) هرانسان توانمند را ناتوان , مریــض   و از پا افتاده  میسازد و تعداد از مردان این فا میل هارا که  به ( یک اف ) متهم هستند ازفامیل جـــد ا

         کـــرده و ترک خاک  میـدهند  تا کشــورها لنـــد را ترک  کنند .و یــــا  به مرجـع که تحـــت نظــــار ت   پولیس قــراردارد  ( تراپل )میفــرستند تا بعـــد ازمد تی  تحت نظارت دوباره به کشور شان انتقال دهــند   زنان و اطفال آنان  رنج دوری پدر و بی سرنوشتی سالهای طولانی را درمرکزبود و باش مهــاجـــریــن  میکشند . دخترا ن جوان این خانواده ها که حین ورد به کشورمیزبان  بیشترازهفت وهشت سال نداشتنـد  واضافه از ده سال تمام رابه آموختن علم و دانش پرداخته  وبعداز ختم تحصیل واخذ دیپلوم ازمکاتب عالی  نه اجازه ی کار برای شان داده میشودو نه ادامه تحصیل دررشته  مورد نظرشان. هـرلحظهء زندگی را با احسا س  حقارت  شکسته گی با ید سپری نمایند .که با چنین وضع  روح یک جوان صد مه دیــد ه و  در آینده از اجتماع گریزان و متنفر میبا شد که خانـواده و اجتما ع ای که وی در آن زندگی میکـند  چـه    توقع خواهــــد داشت ؟ این دختران جــوان در آتــش که پــدر مجــرم شنا خــته شــده و او بــه آن متهـم   است و میسوزد نیزبا ید بسوزند ورنج بکشند .

آیا جرم این دختران جوان و مادران خانواده چیست ؟  

کشوریکه  ندای عدالت و دیموکراسی در آن بلند است آیا صدای چنین  زنان ودختران  بگوش شــــان  نمیرسد ؟  

آیا خشونت در برابر زنان تنها ضرب و شتم,  توهین وتحقیر است ؟  

آیا  این عمل وزارت عدلیه هالند در برابر زنان که درآتش اتهــام شو هــر میسـوزنــد خشــونت عــلـیه  آنـــــان نیست ؟

           بآنکه  از جانب نهادی های اجتماعی و  حقوق دانان , روشن فکران , مهاجرین کمپ ها   چندین باربه  ارتباط این موضوع گرد همای  ها وتظاهراتی راه اندازی شده که در آن به اعتراض این عمل  وزار ت عدلیهء کشور هالند صدای خویش را بلند  کرده اند ولی نتیجه بجای نرسیده و ارگان مربوطه  درکشــور  هالند به آن توجهی ننموده است و تا هنوز هم سرنوشت این زنان ودختران جوان معلوم نیست.

                   بنابرین از نهاد های اجتماعی  ,روشنفکران , و حقوق دانان مقیم در کشورهالند تقاضا میگـــردد  که در زمینه توجه نموده وصدای آنانرا به مقامات زیرط برسانند تا توجهی به حال آنا ن صورت گـــیرد  وهــم از دولت افغانستان  تقاضا میشـود  کــه از طـریق  سفـارت هــای خویش با کشـــورهای میـــزبا ن   در تمــاس  شــده و روی  مشکل آنان  کـــه صــدای  شــان بگـــوشی  کســـی نمیــرسد   غــــور نـمـوده   و مشکل این پنــاهــنده گـان ( زنــان و دختــــران  جوان ) کشـــور مــانرا که ســالــهای  متمــادی رنـج  کشیده اند  حل نمــا یــند و همچنان بحــال افغــانــان که در کشــور هــای یــو نــان  و تــر کیه به حــال   رقـتبــار بــه ســر میبــرنــد نیز  تـوجـه  نمایند و نـگــذارنــد  جــوانــا نــیکه  بخـاطــر بــد ست آوردن  شغلی  از وطن فرار و به آن کشورها پناهنده شده اند بیشترازاین مورد آزار و اذیت پــولیس آن کشــورهاقرار گیرند  زیرا جوانان  نیروی یک جامعه است  اگر این نیرورا از دست می دهیم در آیـنده نمـــی توانیم که  توقع آبادانی  و بهبود  کشور خویش را داشته با شیم . باتقدیم احترام

                                                                                          

عزیزه عنایت

                                                                                            19/11/2010

        

 

           

 

                      

 


بالا
 
بازگشت