سیدهمایون شاه عالمی
اوج جنون
مکن ناصح نصیحت بر دل پر درد ما بیجا
مکن درمان طبیب امشب بروی زرد ما بیجا
نوای درد عشقم بین ز داغ دل کشم ناله
بسی تا آسمان خیزد حضور گرد ِ ما بیجا
قطاری از سرشک من به خرمن داده آتشها
سپه لشکر شکن دارد دل شبگرد ما بیجا
چه گویم قصه های دل نگنجد درکتاب هرگز
که تفصیل غزل خواهد بیان ِ فرد ما بیجا
به دست خالی دل را بین که میجنگد به اوج غم
مگو این جانفشانی ها چه دارد مرد ما بیجا
به عشق شاه ِ خوبانی وزیر و فیل و رخ رفته
به کشت مات بیهوده نشد این نرد ما بیجا
دو عالم باختن دارد اگر عشقت صفا باشد
ازین توفان ِ طغیانی بوَد بر گرد ما بیجا
من اراوج جنون دارم مکن واعظ بمن وعظت
نباشد کار هوشیاران مشو همدرد ما بیجا
دلی دارد ( همایونشاه) که ازعشقست مالامال
نشد حاصل ازین دنیا ز گرم و سرد ما بیجا
سید همایون شاه (عالمی)
اگست 2007 نورستان - افغانستان
جهت شنيدن ديکلمهً اين شعر زيبا به اينجا کليک کنيد
++++++++++++++++++++++++
الهام دل
پیمانه و
صهبایم از جام ِ دل ِ بیتاب
آورده
سرشکم را پیغام ِ دل ِ بیتاب
من تشنه ی
جامی ام از غنچه ء گلگونت
آن خمکده
لعل ِ تو آرام ِ دل ِ بیتاب
شوری به
سر آورده شیرینی ِ گفتارت
بی لعل لبت
تلخ است فرجام ِ دل بیتاب
ازهردو
جهان غافل شوریده و سرمستم
در اوج
جنون دیدم انجام ِ دل ِ بیتاب
شد حلقه ی
زنجیر م آن غالیه مشکینت
هر پیچ و
خم ِ زلفت شد دام ِ دل ِ بیتاب
بنگر که
اجاق ِ دل شرّاره ی آتش زد
تا حلقه ی
دود آمد از بام ِ دل ِ بیتاب
ای مهر ِ
جهان تابم به امید تو ام زنده
شد آن
نگهی گرمت الهام ِ دل ِ بیتاب
باز آ و
(همایون) را نامید مکن جانم
از این
غزلم دریاب اوهام ِ دل ِ بیتاب
سید همایون شاه عالمی
اکتوبر 2005
جلال آباد - افغانستان
جهت شنيدن ديکلمهً اين شعر زيبا به اينجا کليک کنيد
+++++++++++++++++
اصل حقیقت
این فصل جوانی که چو هنگام بهار اســـــت
یک چشم گلی است دو صد دیده ی خار است
یک لحظـــــــه به عیشــــی نرود تا که ببینی
از شش جهتش رنج و غم و درد قطار اســت
گر نیک بدیدم همــــه با دیده ی ِ تحقـــــیق
خوشبخت در این غمکده انگشت شمار است
یک روز ز طــــــالع اگرم جـــــامی دهــندم
باقی همه عمرست که در سرّ ِ خمار اســت
حوشبخـــــت کسی شغـــل شریفی کند امروز
هر سو که نظر افکنی توهین ِ وقار اســـــت
خوشحال کسی باد که از دوســـــت غنی شـد
هر جا که رَوَد خلق به او آئینه وار اســـــــت
گر منزلــــــــت ِ علم نباشــــــــد هــدف ِ تو
هر روز ِ حیات تو بدان چون شب تار اسـت
در گوشه ی درویشی نهان تخت ِ سلیمــان
از خلوت ِ منصور شود سر که به دار اســت
گر عیــــب بجویی به خودت جو که مـــــقدّم
بشمار به خود عیب که این اوّل ِ کار اســـت
آن چیست که خلقـــــی به هوایش به فغان اند
آن طلعت ِ یار است و جهــان آئینه دار است
غیر از سخن یار (همایون) چه توان گفــــت
هر اصل حقیقت به نهانخــــــانه ی یار است
سید همایون شاه (عالمی)
جوزای 2003 م
ستوکسدیل / کارولینای شمالی
ایالات متحده امریکا
جهت شنيدن ديکلمهً اين شعر زيبا به اينجا کليک کنيد
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
حب ِ وطن
آن مرغ غزلخوان که در صحن ِ چمن نیست
گر هست غمین است که در شور و پَرن نیست
در باغ که آتش شده جز زاغ و زغَن نیست
در پهنه ی کابل دگر آن سر و سمن نیست
لبخند به هر گوشه ی لب موج بزَن نیست
استاد هنر مرده ، که آوازه ی ِ فن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
اندر طلب ِ رشوه شده هر لبی گویا
هر مرغ ِ هوس بنگری با دیده ی بینا
هر رهزنی شد جلوه گر ِ قیمت ِ کالا
در مکر و دروغ اند پراکنده سراپا
هر شخص ز ملّت شده با کبر مجزا
خدمت به وطن این همه گفتار ِ دهن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
از بسکه دراز است ببین دست ِ خیانت
برباد شده از وطن اخلاص و صداقت
از لفظ دری دور شد آن اوج ِ نزاکت
فرهنگ و تمدن به کجا؟ نیست نظافت
از تن شده بیرون بخدا رخت ِ شرافت
آن روح ِ ز غیرت چه شده نیست بتن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
امواج ِ کثافت شده در کابل ِ زیبا
زبّاله روان است سر و زیر به دریا
دلهای قصی بنگری هر جای چو خارا
این حالت شهر است بسی حوصله فرسا
گفتار و نصیحت نشود، هیچ فریبا
این مادر ِ میهن دگر آن باغ ِ عَدن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
این نسل جوان بیش که (دیسکو) صفتان اند
در مفلسی ِ خویش بسی نغمه زنان اند
با خویش نه آمیخته و با دگران اند
با کبر به سر بنگری محتاج ِ قِران اند
از علم بپرسی بسی خاموش زبان اند
در هر سخن بیهوده جز ردّ و جَفَن نیست
کوحب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
در راه ترقی به خدا رنجه قدم نیست
اندر هوس و پول دگر خطّ و قلم نیست
در هر سری بنگر که بجز فکر ِ شکم نیست
ای وا به گلوی همه جز عقدۀ غم نیست
دلسوز کسی نیست ، به آن دیده ی نم نیست
سوز ِ دل عشاق در این دشت و دمن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
بیجا شده گوئی بسی چوگان ِ وطن را
این خواب چنان برده نگهبان ِ وطن را
غافل شده از خویش که دهقان ِ وطن را
پروا نکند حال ِ پریشان ِ وطن را
تا گرد خیانت زده عنوان ِ وطن را
در فکر ِ وطندار ِ خود و درد و محن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
تا درس ِ صداقت دل ِ مأمور نگیرد
از پهنه ی وجدان، چو دستور نگیرد
خود خواهی و کبر از بر ِ خود دور نگیرد
چون مرد دل از خوردن ِ کافور نگیرد
دست از ستم ِ بیوه و مزدور نگیرد
از عدل در این میهن ِ ما هیچ سخن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
این ملّت ِ بیچاره که خمّار ِ ترقی ست
آن خائن ِ بدبخت نگهدار ِ ترقی ست
هر جای که جهل است چو دیوار ِ ترقی ست
دشمن به نگهداری ِ پندار ِ ترقی ست
آتش زن ِ اموال به بازار ِ ترقی ست
جز کبر هوی در سخن زشت و خشن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
***
این خلق ِ ستمدیده چرا باز به خواب است
با خون ِ دلش در تَعب و رنج و عتاب است
از ظلمت ِ جاهل شده رسوا و خراب است
آن دشمن جانی بخدا پرده نقاب است
این شعر بیان کرده ی هر لُبّ و لباب است
امروز چو آواز ِ (همایون) به چمن نیست
کو حب وطن نیست چرا حب ِ وطن نیست؟
سید همایون شاه (عالمی)
30 می 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
جهت شنيدن ديکلمهً اين شعر زيبا به اينجا کليک کنيد
-----------------------------------------
طنین بهار
رسیده نور ز خورشید ِ پرتَوین ِ بهار
کشیده سبزه و گل سر ز آستین ِ بهار
دمــیده مست نَفس های زندگی به چمـــن
رسانده عطر شکوفه ز مشک چین بهــار
ز عطـر گل که دمی باز شد غنچه ی دل
در این فــــــزا نشود آدمی حزین ِ بهــار
چــو تیر فرقــــت جانان بزد به داغ ِ دلم
به شکل لاله نمودســت آفـــــــرین ِ بهار
نوید فصـل امــید است و در پیاله شراب
نمای سرو سمـن رنگ ِ یاسمـــــین بهار
ببین که سرو کابل ما قد کشد بسوی فلک
صدای قمــری دل در نوا قـــرین ِ بهــار
زهفت رنگ کشیده فـلک به آسمان قلمش
زند به نور و کشد گل بس از زمین بهـار
گلاب وسنبل ونسیرین ونسترن چو لباس
نمای اوج ِ گـــلستان ِ راســـــتین ِ بهار
صــــدای غـــرّش تندرو مـــهربانی بوَد
ببین که پهن زمین زنده شد ز دین بهـــار
زبان سوسن خاموش گرچه حرف نگفت
نوای بلبل عشــق است ذره بین ِ بهـــار
حضور حسن خلایق که ساز عشق کشد
عــــروج ذکــــر ملائک بشد امین ِ بهار
کمـــند لاله فکنده کویر و سنبل ِ عطـر
کمان ِ سرخ و بنفش است بر جبین بهار
به کــوه کــــوه نمایست نقش خاتم عشق
به دشت دشت گل سرخ در نگین بهــــار
به خانه خانه صدای ز مطــرب و ساقی
بکوی کوی نوای ز شعـر نازنین بهــــار
سرود ِ عشق برآورده بـلبلان ِ چمــــن
صدای نعره ی حق گویی شد طنین بهــار
جنون عاشقی ما را به شاعری بکــــشاند
دلم به آخر ِ کـــار است زاولـــــین ِ بهار
ترانه هـــــای زباران زندگی زده نقــــش
ز رنگ ســبزه به دشت زمــــــردین بهار
کبوتران سپید اند در طواف ِ تربت ِ شاه
جلای کوکب رخشان ِ مـــرمــرین ِ بهار
نوید بزم گل ِ سرخ در ترانه و چــــنگ
تمام ِ شهر ِ مزار است در کمین ِ بهـــار
هرآنکـو باز درین فصل قصدانتهاری کند
هزار نفرت و نفــــرین بر لعــــین ِ بهار
الهی ناله ی جانکاه طــفل این وطـن بشنو
نوای داد رسد زآه ِ آتشــــــین ِ بـــــهار
اگر چه موسم مـــــستیست دل بحق بسپار
رخت مباد(همایون) ز توبه شرمگین بهار
سید همایون شاه (عالمی)
12 مارچ 2011 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
جهت شنيدن ديکلمهً اين شعر زيبا به اينجا کليک کنيد
بالا
بازگشت