سیدهمایون شاه عالمی
i
نرمی ِ گفتار
تار نفس کوته و باریک هــــست
نیستی وهستی چه نزدیک هست
آدمی تا روی ِ قـــــــدم مــــیشود
راه نپیمــــــــوده عــــــدم میشود
شش جهتش راهزن و فـتنه سـاز
وقت چه کـــــم بوده و راه ِ دراز
نفس به بیراهی کشد هــــر دمـی
رحم نبینی و نه چــــــشم ِ نمـــی
آن یکی کفران به نعمــــــت کـند
آن یکی در فقر قــــــــناعت کـند
آن یکی در جاه و جـلالی به ناز
آن یکی در عجـز به راز و نیاز
کس سرّ و اسرار نداند چو مـــو
عقل ز عرفان همه در شســتشـو
آدمی چون نقطـــــه درین دایـره
مانده ز غوغای خِــــــرَد دلهـُره
قفل فلک باز نگـــــــردد به فکر
قلب زبان گشته ز امـــــواج ذکر
دل چو کشد چشم به انظار خـود
مـــــی نگرد آیینه پندار ِ خـــــود
طــــرح ریاضت همگی ریخـتند
گِـــرد ِ تعــــــلق شده آمــــیخـتند
سوز زبان نیست مؤثر بکـــــــار
نیست سخن بافی کلید ِ شمــــــــار
آنچه دهد از سر احـــــــسان بوَد
آنچه رَهَد لـــــــــغزش ایمان بود
ما که ز عمریست بگفت و شنود
سوخت تن ما و بگـــــــشتیم دود
عاجزی در فطرت ما اســــــتوار
عاشقی در طـــــــــینت ما بیقرار
رحم دلی عــــادت قــــلب ِ حزین
ساده مگــــــر بیش حقیقت گـزین
مردمی خوشدل به فریب و دغل
فطرت بیچاره ی ما گــــشته حل
کم سخنی عادت لبهـــــــــــایِ ما
جام خموشیست ز صـــــهبای ما
خنده کند نرمی ِ گفـــــــــــتار ِ ما
گریه کند عجـــــــــز به پندار ما
حرف ِ یقین نیست خموشی گزین
زآنکه حـــــریفان بنموده کمــــین
حرف حقیقت چو مصــــدق شود
دانی قناعت که ز منطـــــق شود
آنـکه به مـنطـــــــق نشود روبرو
گاهی یخن پاره کند گــه گـــــــــلو
عشق و حقیقـــــت که بهم ریختی
شور و سعــــــادت همه آمـــیختی
خیز (همـــــایون) بتمنــای ِ عشق
جـــامی بکف آر ز مینــای عشق
سید همایون شاه (عالمی)
15 فبروری 2013 م
گینزول – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت