مریم محبوب:

عبور از تاریکخانهء

 

((آنسوی وحشت))

 ادعایی ندارم که بیشترین کتابها را خوانـده ام،  اما همیشه با مطالعه و کتاب هـــمدم بوده ام. بخــش عمده ی از زندگی ام - از آن سالهای کم سالی تا این سالهای پرسالی - را با کتاب سر کرده ام، ولی این روز ها کتابی بدستم رسیده که خیلی تکان دهنده و مطالعه هیچ کتابی به  این اندازه  حیرت برانگیز ، گیچ کننده و حوادث اش افسانوی  و حتی  وحشت آور  و مملو از حقایق تلخ و گریه آور زندگی نبوده است . بخصوص اینکه کتابی به این پیمانه پرفراز و فرود را از زندگی خویشتن و خاطره های دردناک خود، هموطن افغان ما (( حمید نیلوفر )) ، به تحریر درآورده باشد .

 کتاب (( آنسوی وحشت )) خواننده را  به آگاهی و درکی از یک حقیقت تلخ و پنهانی میکشاند  که نویسنده کتاب، خود، کاشف و مکشوف آنست . در واقع خود نویسنده جزء از این حقیقت تلخ است که درجامعه ما جاریست و ما بی خبر ازان و یا با کراهت و نگاه آماسیده به ریشخند  و تمسخر از کنار آن عبور میکنیم  .

 

حقیقتی از بدنه ی واقعی جامعه  ما، که تاکنون  برای شناخت و واقعیت حضوری آنها و شنیدن صدایشان ، گوش های ما کر ، زبان ما گنگ و  چشمان مان کور بوده است. نه تنها ما چنین بوده ایم که تاریخ نسلهای ما نیز روال نابینایی خود را در اغماض از پذیرش چنین حقانیت روشن و برحال ، از سر گذرانیده و مسیر خود را با بی تفاوتی طی کرده است .

 اگر بگویم که با خواندن این کتاب به دریافت هایی که تا پیش از آن بدان آگاهی نداشته ام  رسیده ام ، اغراق نکرده ام .

 

از نظر من هر کسی که با دیدگاه انسانی و ارزش های حقوقی ، به مطالعه این کتاب می پردازد،  به معنای اینست که از تجربه دلخراش و قابل لمسی عبور میکند و ناگهان در می یابد که چیزی بر دریافت هایش افزوده و چیزی از باور هایش کاسته شده است . در اینجاست که شناخت ها و  آگاهی ها و ادعاهای روشنفکرانه اش ، برایش سوال برانگیز میشود . چنین فردی اگر انسان صادق و صمیمی با خودش باشد پی میبرد که شناخت و درک او از جامعه با داشتن این همه ادعاهای دانشگاهی و روشنگری ناقص بوده و چه بسا که خود نیز یکی از  ناقض کننده گان و توهین کنند گان و مسخره کنندگان افراد  قشری از جامعه بوده که آنها دو جنسه اند و درافغانستان ( ایزک ) خوانده می شوند .

 کتاب خاطره نویسی (( آنسوی وحشت )) نه داستان و خیال پردازی هنرمندانه برای سرگرمی دیگران است و نه هم افسانه یی که ساخته و پرداخته ذهن و تخیل نویسنده آن باشد ، بلکه یک حقیقت  تعجب برانگیز و در حین حال وحشتناکیست که ذهن و روان خواننده  را، ولو خواننده سواد اندکی اگر هم داشته باشد از جهنم نادانی و جهالت و نابینایی ، از میان سنت های هول برانگیز و تاریکخانه های تربیتی و آموزشی و از اعماق باور های تلقینی متحجر ، به بیرون پرتاب میکند و او را تمام قد در برابر  آیینه یی قرار می دهد که انعکاس دهنده ء پلشت ترین و مشمئز کننده ترین و تهوع آورترین  جفا ها و کردار های  نا بخشودنیست که چنین بی رحمانه براین انسانهای تمام عمر رنج کشیده و تحقیر شده سرزمین ما روا داشته شده و می شود . 

 

(( آنسوی وحشت )) گوشه ی از خاطرات  نویسنده و در واقع سرنوشت و سرگذشت هزاران دیگریست، که با بی مهری خدا و خلق خدا مواجه بوده اند  .

 

  حمید نیلوفر، در این کتاب بخشی از زندگی خویشتن  را از دوران کودکی تا جوانی، از ظلم ها و ستم ها و بی تفاوتی اطرافیان ، از رنجها و افسردگی های غربت، از بیم ها و نا امیدی های مهاجرت، از جنگها و ستیز های سرسختانه خود با شیوه برخورد های غیر انسانی دفاتر حقوق بشر و دفتر ملل متحد در ترکیه، از ترسها و خوف ها و گرداب های سفر خود در پاکستان، ایران، ترکیه و یونان  بیان می دارد و  خواننده خود را با حوادث و سوانح باور نکردنی و حیرت آوری رویا روی می سازد که  هضم و گوارش آن چندان آسان به نظر نمی آید .

 

این کتاب ظاهرا" خاطرات و سرگذشت نویسنده آنست اما آغاز کتاب و طرح ماجرا ها و حوادثی که کتاب را از ابتدا تا انتها به هم پیوند می دهد، از حد خاطره نویسی فراتر می رود و ناگهان برای خواننده این تصور دست می دهد که در دنیای افسانه ها سیر می کند و در آیینه ذهن و تخیلاتش شخصی بنام حمید نیلوفر را می بیند که با هزاران زخم نشسته در تن و روان  ، چنان قهرمان اساطیری از میان همه ی این زخمها و داغ ها و از عمق این دریای وحشت عبور می کند و خود را با هزاران زحمت و تلاش تا این سر جهان می رساند تا روایتی به این صعبناکی را برای ما بنویسد .

 

حمید نیلوفر که پیش از نوشتن این کتاب ، با نوشتن و قلم زدن سر و کار ندارد و در قلمرو خاطره نویسی و نویسندگی بیگانه است ، برای تسکین دل دردمند خویش و برای دفع درد ها و فشار های که متحمل شده است ، دست به قلم میبرد و در نخستین تجربه اش ،  با شهامت و دلیری ، یک تنه در برابر کهن بیخ ترین سنتهای خشن و غیر انسانی جامعه خود می ایستد و می جنگد . وی با گفتن حقایق  دردناک و شرح رنج نامه خود ، و لو با زبان برهنه و عریان ،  با نثر ساده و روان  اما با کلمات غیر معمول در فرهنگ ادبی و خاطره نویسی ما ،  پرده از روی بی خردی و جهالت زمانه ما بر می دارد .

 

 (( آنسوی وحشت )) حوادث را  بی پرده و صریح بدون هیچگونه ملاحظات تعارفی و خجلت زده گی های ریاکارانه ، بیان می دارد و با شجاعت بی نظیر ، پرده خود سانسوری را از هم می درد و بدور میریزد و باری ، با این برهنه گویی ، وحشت سرکوب سالیان دراز ذهن و روان را از خود می راند و خویشتن خویش را آزاد می سازد و ازینجاست که به خود باوری دست می یابد و در آوردگاه هویت خاص خود ایستاده می شود و خود را برای همگان می نمایاند که اینست واقعیت وجودی من ! من هیچ شرمی از واقعیت هستی خود ندارم و به شما نیز دیگر اجازه نخواهم داد که مرا انکار کنید !

 

   کاربرد کلمات برهنه جنسی و الفاظ رکیک که کاربرد روزمره دارند و در زبان مروج و روزمره مردم به طور وسیعی متداول اند و نویسندگان ما حتی در ضرورتی ترین پرداخت های هنری از ذکر آن،  همیشه خود سانسوری کرده اند ، اما در این کتاب شجاعانه به کار می رود که از خصوصیات نادر خاطره نویسی  در ادبیات ماست .

  بیان بی پرده حوادث و عریانی گزارشات جنسی نویسنده ، تاکنون در قلمرو نوشته و ادبیات ما جای نداشته از این روست که این کتاب می تواند  نخستین کتابی در ضدیت با خودسانسوری و تلاش موفقانه در تابو شکنی و طرد سنتهای خرافاتی اجتماعی باشد .

 کتاب (( آنسوی وحشت ))  از قشـری اجتماعی ای دفاع می کند که از شدت توهین و تحقیر و مسخره سازی های مردم ، هرگز در جامعه سربالا نکردند  و از بیم ابله گویان حضور خود را پنهان نمودند .

 

 ( ایزک ) ها که  فیصدیی محدودی از مردم را تشکیل می دهند  در کشور ما از سر گذشت و سرنوشت حیرت آوری رنج می برند وحمید نیلوفر که خود علاقه دارد که او را (( ایزک )) بنامند ، در کتابش در واقع خاطرات این دسته از مردم محروم را که از دید جامعه نادیده گرفته شده اند ، به تحریر درآورده است . 

 

وی در جایی از کتاب برای خواننده چنین می نویسد :

  (( ما هفت خواهر و برادر هستیم . به ترتیب سن و سال بزرگترین همه مان خواهر بزرگم هنگامه، بعد از او افسانه، دو تا برادرانم نوید و ولید ، خودم ، خواهر کوچکترم جــانانه  و کوچکترین همه مان خواهر کوچکم مستانه است که در واقع چهارونیم خواهر هستیم و دونیم برادر . ))

اعتراف چنین امری که - من نیم زن هستم و نیم مرد - در جامعه ما کار آسانی نیست .

 

 در این کتاب بر شرمگرایی های بی مورد و حیا و آزرم نگری های تصنعی و ریاکارانه یکسره خط بطلان کشیده شده و جایش را به گستاخی های رک و راست ، ستیز و پرخاش عریان و گفتار و بیان واقعی جریان روزمره ی زندگی ، عوض کرده است .

 

حمید نیلوفر ، در برابر سرخوردگی های عاطفیی که از سوی  قوم و خویش و  کوچه گی و هم صنفان و مکتب و جامعه و حتا خانواده ، درحقش روا داشته شده و  بی رحمانه او را عمری در حسرت و افسوس و حرمان فرو برده است ، واکنش طبیعی نشان می دهد و در این کتاب او نیز با بی رحمی و خشونت تمام ،  به افشاگری می پردازد .

 

حمید ،  زادگاهش منطقه چهارده غوربند ولایت پروان است .  وی فرد تحصیلکرده و دانشگاهی است . تحصیلات عالیش را در فاکولته دوا سازی پوهنتون کابل به پایان رسانده است . وی دارای دیدگاه های انسانی و فرد دلســـوزی برای مردم افغانستان است . وی آگاهانه و با نیت روشنگری به نوشتن این کتاب پرداخته و به خوبی می داند که با نشر چنین کتابی برای خود دشمنان بیشتری می تراشد . خود میگوید :

( در برابر مردم ، یک تنه ایستاده ام )

 

نیلوفر بدلیل (( ایزک ))  بودن و یا تراوستی بودنش،  می داند که با نوشتن این کتاب در جامعه خرافات سالار افغانی، رنج های بیشمار دیگری نیز در برابر خود خواهد داشت ، همان گونه که بسی رنجها و افسردگی ها و روان پریشی ها را در طول  سال های زندگیش متحمل شده است و با همین انگیزه ، به نوشتن خاطراتش دست می یازد تا یک تنه با تمامی ناروایی ها و ستم های که در حقش شده ، مبارزه کند و با خفت دردناک بی هویتی و پنهانکاری دسـت و پنجه نرم نماید .

حمید با نوشتن این کتاب در واقع در جستجوی هویت گمشده خود و هم قشرایان است تا به مردم ثابت نماید که انسان های دوجنسه گرا ی چون او در افغانستان کم نیستند که بر اساس حاکمیت سنت های تلقینی و خرافی به بی هویتی کشانیده شده اند و از شماره طرد شدگان جامعه و گناهکارانی اند که نه تنها هیچ گناهی را مرتکب نشده اند بلکه افراد زیرک و زرنگ و با استعدادی اند که میتوانند مصدر خدمات شایسته و خلق ارزش های انسانی در جامعه خود شوند . اما از آن جاییکه خدا آنها را نه زن و نه مرد بلکه موجودی بین زن و مرد افریده است ، از مغضوبین جامعه بوده و همیشه مورد آزار و توهین و تحقیر و مسخره مردم قرار گرفته اند .

 

 خواننده این مقاله میداند که افراد دوجنسه  یا ( ایزک) ، همیشه مورد غضب، توهین، تحقیر در جامعه بوده و به نامهای (( نرماده سینه ،شر و شوم ، نجس ، خدازده ، خدا شرمانده ، لوطی ، دوزخی ، فاسد ، بداخلاق ،  خواجه و بسی نام های دیگر )) لقب گرفته اند .  حتی در مواردی زمینه های کشتار و قتل شان فراهم شده است .

 

 در جای از کتاب  چنین میخوانیم :

(( در زمان بچگی ، بچه ها مرا به نام های حمیده ، دختر ، زنچه  و ایزک صدا می زدند . کلمه (( ایزک )) Izak  در ذهن اکثر افغانها یک کلمه بی اندازه مسخره و مضحک و همچنان منفور و بی رغبت است . این کلمه را بچه ها به منظور  سرگرمی، شوخی و مسخره کردن به دیگری خظاب می کنند و بزرگان به منظور توهین کردن، تحقیر کردن، پست شمردن، رذیل دانستن، مسخره کردن و به منظور سرگرمی نیز به دیگران خطاب می کنند . کلمه (( ایزک )) در زبان عامیانه ما در اصل  معنی خنثی را می دهد. یعنی کسی که نه زن باشد و نه مرد . و در عین حال این کلمه را به چند معنی دیگر نیز بکار می برند ، از قبیل زن و مرد نازا ، پسر دختر نما ، دختر پسر نما ، آدم ابتر و دم بریده و به معنی بی غیرت و بی عرضه نیز بکار می برند . ))

 

نویسنده در این کتاب از دوران و رنجهای کودکی اش می گوید . ازین که دچار دو گونگی احساسات و عواطف  در برابر افراد ماحول خود است ، دچار سردرگمی میشود . وی فراز ها و فرود های کودکی اش  را در بازی های کودکانه و همبازی شدن با دختران و فرار از بچه ها تجربه میکند . :

 

(( من از زمان کودکی عادت های دخترانه زیادی  را در خود میدیدم ، اما به علت کم بودن سن دیگران متوجه من نبودند . مثلا همیشه دوست داشتم که در جمع دختران باشم و به بازی های دخترانه از قبیل گدی بازی ، خانه تگانی ، پنجاق ، جزبازی ، چشم پتکان ، جادوگر و امثال اینها علاقه داشتم . همیشه دوست داشتم که داخل خانه یا نزدیک خانه با دختران باشم و از رفتن به جا های دور و بازی خشن پسرانه می ترسیدم . پسران همسایه برای بازی کردن به بیرون صدایم میزدند ، اما من در حویلی بازی میکردم . خودم بیرون نمی شدم فقط سرم را از در بیرون میکردم و به آنها میگفــتم : (( مه بازی نمی کنم ))

آنها می گفتند : ( هی زن صفت ! ) جرا دایم مثل دخترا ده خانه می شینی ؟ )) اما بیرون رفتن با پسران بدون دختران برایم بیمناک بود . بعضی از پسران همــسایه مرا  (( حمیده زنچه )) صدا می زدند . هر وقت که حرف میزدم بجه های همسایه، خویشاوندان و هم صنفانم فورا با ادای دخترانه حرفم را تکرار می کردند و با صدای کشیده و نازک می گفتند : (( الا تو چه بلاستی )) .

 

 از اینجاست که حمید نیلوفر برای یافتن خویشتن خویش و هویتی که در بین جنس زن و مرد ناپدید شده است و او را مسخره مردم ساخته است ، به شگرد هایی باور نکردنی یی دست می زند . اما در ابتدا چنانچه در کتابش آمده برای اینکه مورد لعن و نفرین و مسخره دیگران قرار نگیرد ، به سختی و خلاف میل باطنی اش می کوشد که هویت اصلی اش را از دیگران پنهان نماید .  برای فرار از کنایه دیگران ، تلاش می کند که از خود چهره دروغینی بسازد که مطابق سنـت های پذیرفته شده جامعه باشد ، صدایش را تغییر می دهد و حرکاتش را جلوه مردانه  می بخشد . لباس مردانه می پوشد و به کار های بار کشی و شاق مردانه می پردازد .

 

 وی  از همان آغازین ، از ترس اینکه از آغوش خانواده اش راننده نشود ، با زیرکی هویتش  را از خانواده پنهان میکند . زمانیکه (( مرجانش - مادرش )) برایش اصرار میکند که ازدواج کند، به بهانه های مختلف از زیر حرف مادرش فرار میکند . زمانیکه اقوام و خویشاوندان با کنایه و تحــــــقیر او را (( زنچو )) صدا می کنند، وی ظاهراً با منطق و استدلال به پاسخ آنها می پردازد . اما روح و روانش در جدال فرسایشی ، در درون خرد و شکسته می شود و از جهانی که جهان او نیست و از دنیای که چنین ستمی در حقش روا می دارد  به ستوه می آید ، ولی ناچار در همان دوزخ می سوزد و می سازد .

 

وی در پاکستان و ایران بار ها مورد بی مهری و سختی های روزگار و مردم  قرار می گیرد و دردناکتر از همه اینکه مورد تجاوز افرادی قرار می گیرد که پی به دو جنسه گرایی وی برده اند . و دل تنگ از اینست که چگونه خانواده اش تاکنون از سرنوشت وحشتناک او اطلاعی ندارد . باری مکالمه یی بین او و مادرش آغاز می شود :

 

( در آخرین روز هایی که قرار بود طرف ترکیه حرکت کنم، برای اینکه مرجانم  نومید نشود که من چرا تنهایش می گذارم ، علت رفتنم را برایش گفتم :

(( من مشکل جنسی دارم نمیتوانم که زن بگیرم. خودت میدانی که در افغانستان کسی که نتواند زن بگیرد، مردم مسخره اش میکنند. اگر من به افغاستان برگردم مردم هر روز مسخره ام میکنند تا اینکه دیوانه شوم . ))

(( چرا مگر تو مرد نیستی که نمی توانی زن بگیری ؟ ))

- (( نه ، من مرد نیستم. ایزک هستم . اگر برگردم افغانستان مردم بخاطر من ترا هم طعنه خواهند زد که پسرت مرد نیست .  بخاطری که نو نومید نشوی که چرا تنهایت میگذارم ، این حرف را برایت گفتم . وگرنه به تو هم نمی گفتم . ))

 

نویسنده در بخش دیگر کتاب مینگارد :

 

(( روزی با دو نفر از همسایگان مان نشسته بودم و با هم صحبت میکردیم . یکی از آنها که 34 - 35 سال عمر داشت ، از مردم اصیل کابل و از با فرهـنگ ترین مردم افغانستان بود . دوازده سال مکتب را هم تمام کرده بود و یک مدتی را نیز در پاکستان گذرانیده بود . به همین ترتیب از پاکستان چنین تعریف کرد :

(( در پاکستان هر طرف که بروی می بینی پر از ایزک است ، اما قربان افغانستان با غیرت شوم که هیچ ایزکی در اینجا وجود ندارد . من تا حالا هیچ ایزکی را در افغانسـتان ندیده ام . ))

من که در آنجا نشسته بودم با خود گفتم :

  (( در این وحشت ، ایزک مگر میتواند نفس بکشد ! اینجا که سه نفر نسشته ایم حد اقل یک نفر ایزک  وجود دارد تا چه برسد به کل افغانستان که آیا ایزکی در آن وجود دارد و یا خیر ! ))

 

مطالعه کتاب (( آنسوی وحشت )) برای افرادیکه باورمند ارزش های انسانی اند ، ضروری است . در این کتاب پرده از روی بغرنجترین تنش های اخلاقی و اجتماعی در رابطه با ایزکان برداشته می شود و به نحو خردمندانه ء  سطوح خرافات و عادات زشت و توهین آمیز اجتماعی برملا می گردد .

 

 حس انسان دوستی و احترام نویسنده با خوانندگانش در این کتاب روشن است .  وی در بخش های آغازین کتاب می نویسد :

 (( پیش از گفــتن در مورد احساسات جنسی ، اولا به شما دوست عزیز که می خواهید در مورد من بدانید ، درود و خوش آمد می گویم . ممکن است که بعضی ها نسبت به بر خوردن به این موضوع احساس تنفر بکنند و نخواهند که در مورد من چیزی بدانند . علت ایکه چرا ممکن است احساس تنفر بکنند بعصی ها هستند که ویژگی های خودشان را دوست دارند ، اما با ویژگی های به غیر از خود در جنگ هستند . آنانی که خفیفا" فطرت تبعیض گری دارند نمی خواهند که در مورد کسانی به غیر از مثل خود چیزی بدانند اما آنانی که شدیدا" فطرت تبعیض گری دارند دست به خشونت می زنند . من در اینجا خاطرات خود را نوشته ام . با هیچ کسی در جنگ نیستم و در تبعیض گری هیچ کسی را مقصر نمی دانم . چون ما همه جز طبعیت هستیم و این طبعیت است که خشن و وحشی است و با گوناگونی های خودش همیشه در جنگ است . احساسات جنسی من متفاوت است و به عزیزانی که با این موضوع حساسیت دارند از همین جا می گویم حافظه ! ))

 

مبارزات و سخت سری های نویسنده در برابر بی عدالتی ها و تبعضات ملل متحد در ترکیه یکی از بخش های جالب و تاسفباریست که  در کتاب بصورت بسیار ماهرانه توصیف و بقلم کشیده شده است

 

حمید نیلوفر برای نجات از زندگی ناگواری که در ترکیه دارد ، با تهاجم و جنگ در برابر ملل متحد به پا می ایستد تا نه تنها برای خود بلکه برای همه همقطارانش که ایزک و یا گی هستند و حق شان از سوی ملل متحد تلف شده است ، مبارزه کند . وی چون فرد آگاه و معتقد به برابری و عدالت اجتماعی است ، به پا می ایستد و مبارزات خستگی ناپذیرش را در برابر ملل متحد با سرسختی و بیقراری آغاز میکند. از اثر مزاحمت ها و پیگیری دوسیه اش ، بار ها از سوی ملل متحد به چنگ پولیس  ترکیه می افتد و زندانی میشود ، اما از آن جاییکه در فراز و فرود سختی ها و شقاوت های روزگار ،  آب دیده شده است ، خم به ابرو نمی آورد و به رفت و آمد های منظم و متداومش برای ایجاد مزاحمت و جلب نظر کارکنان آن موسسه ، دست به اعتصاب غذایی میزند . روز ها پشت دروازه های ملل متحد منتظر پاسخ مثبت و یا منفی انتظار می کشد . به شکستن شیشه های ساختمان ملل اقدام میکند و سر انجام سر از اداره پولیس درمی آورد . بارها شاهد بوده که جلو چشمانش افرادیکه دو سه ماهی از مهاجرت شان در ترکیه نگذشته است ، از سوی ملل پاسخ مثبت دریافت کرده اند و عازم کشور های غربی شده اند ، ولی به دوسیه او که سابقه بسی طولانی تر از دیگران دارد ، هیچ توجهی نمیشود . اما این وضع هیچگونه خللی به قاطع بودنش وارد نمیکند و از آنجاییکه به عمل و اقدام جسورانه اش باورمند است ، پیگیرانه مزاحمت هایش را برای بدست آوردن نتیجه نهایی ،  در جلو ساختمان ملل ادامه می دهد .

برای ختم این مقال بخشی از مقاومت و مبارزه او را با کارکنان سازمان ملل اضافه میکنم :

 

 (( باز هم خودم را پشت در رساندم . چند تا سنگ از زمین بر داشتم زدم به شیشه ها و یک تا شیشه شکست . پولیس سریع آمد بیرون . من روبروی پولیس چند تا سنگ دیگر هم زدم . اسپری مرچ دستش بود . نزدیکم آمد ، اسپری مرچ را نشانم  داد و گفــــت (( فشار میدهم به چشمت . )) 

من چشمانم را بیشتر طرفش باز کردم و گفتم (( فشار بده ))

فشار نداد و دستش را پایین آورد . سه تا پناهدگان ایرانی نیز در آنجا بودند که آنها هم اعتصاب غذایی کرده بودند ، در آنجا ایستاده بودند و ما را تماشا می کردند . وقتی پولیس اسپری مرچ را فشار نداد و دستش را آورد پایین ، من روبروی آنها به پولیس گفتم :

(( کی را ترساندی ! مـن از هیچ چیز نمی ترسم . ))

گفت (( می زنمت . ))

 من دستانم را روی کلیه هایم گذاشتم ، سینه ام را بسویش نزدیک کردم و گفتم : (( بزن ، خیـال کردی که من از زدن می ترسم ! ))

دستش را روی سینه ام گذاشت و به عقب هولم داد . تعادلم درست نبود به راحتی افتادم به زمین . فصل زمستان بود لباس های زمستانی بر تن داشتم . از زمــین برخاستم ( کاپشنم ) کرتی ام را از تن درآوردم زدمش به زمین  و باز هم دستانم را روی کلیه هایم گذاشتم ، سینه ام را طرفش نزدیک کردم و گفتم : (( بزن ، از زدن کی را ترساندی ! ))

این بار با تعجب نگاه کرد و هیچ عکی العملی نشان نداد . من جاکتم را نیز در آوردم زدم به زمین ، دستانم را روی کلیه هایم گذاشتم ، سینه ام را بسویش نزدیک کردم و گفتم:

 (( بزن ! ))

او هیچ چیزی نگفت . من پیراهن و زیر پیراهنم را نیز یکی یکی در آوردم زدم به زمین . شلوارم را نیز در آوردم زدم به زمین . پولیس لباس هایم را از روی زمین جمع کرد آورد به دستم داد و گفت:

 (( لباس هایت را بپوش . ))

((من لباس ها از دستش گرفتم یکی یکی دو باره به هر طرف پرت کردم . سریع خودم دو باره لباس ها را جمع کردم . پولیس خیال کرد که می خواهم آنها را بپوشم . من تمام لباس ها را یکی یکی داخل محوط دفتر ملل انداختم . کارکنان ملل متحد لباس ها را از داخل آوردند بیرون. من تمام لباس ها را دو باره به داخل انداختم)). ...

 

 

 

 

 

 

 

آنسوی وحشت

حمید نیلوفر

 

 

 

 

طراحی جلد و صفحه آرائی: حمید نیلوفر

ناشر: حمید نیلوفر

‫ چاپ نخست: ۲۰۰۹

تورنتو - کانادا

تیراژ: ۵۰۰ جلد

ISBN: 978-0-9812162-0-1

 

 

 

 

 

 

بخش یک

جهنم «بابه نداره»

 

تابستان ۱۳۶۲

نه سال داشتم و روزهای گرم تابستان بود. در محله خیرخانه کابل پیرمرد بینوایی را دیدم، که جامه کهنه و فرسوده خاکستری رنگ افغانی بر تن، کلاه قرمز مهره دوزی شده قندهاری بر سر و کفش‫های کهنه و لهیده چرمی بر پا داشت و پیش روی دکانی که از خشت خام ساخته شده بود، تیرهای چوبی و کناره‫های سقف گِلی آن در پیش رو به اندازه دو - سه وجب بصورت حاشیه به بیرون آمده بود و پیش در آن دو تا پله می‫خورد، پیرمرد روی پله‫ها نشسته بود و خودش را در سایه دیوار قرار داده بود تا دمی بیاساید. در نزدیک او هفت - هشت تا بچه‫های کوچک و بزرگ شر و آشوبگرخمیده خمیده و کج کج که آماده فرار بودند، پا‫های شان را به زمین می‫کوبیدند و با صدا زدن «بابه نداره بابه نداره»، خودشان را به پیرمرد نزدیک می‫کردند و بسویش سنگ پرتاب می‫کردند. مرد آرام و صبوری بود و بسی بردبار، تا هنگامی که سنگ بر خودش نمی‫خورد از جا بر نمی‫خاست، در فاصله‫های نزدیک او سنگ‫های زیاد می‫افتاد، اما زمانیکه سنگ بر خودش می‫خورد از جا بر می‫خاست و چند قدم به طرف بچه‫ها می‫دوید و بچه‫ها شتابان فرار می‫کردند و به هر سو پراکنده ‫می‫شدند. پیرمرد دوباره روی پله‫ها می‫نشست و بچه‫ها باز هم خمیده خمیده و کج کج، پا‫های شان را به زمین می‫کوبیدند و با صدا زدن «بابه نداره بابه نداره»، خودشان را به او نزدیک می‫کردند و بسویش سنگ پرتاب می‫کردند و به همین شکل ماجرا دوام می‫یافت. به این صورت درگیری پیرمرد با بچه‫ها به یک عادت روزمره تبدیل شده بود و هر رهگذری از آن گذر گهگاهی این ماجرا را مشاهده می‫کرد. در اول من خیال کردم که نام این پیرمرد بابه ندارست.

* * *

چند روز پس از آن هنگام عصر روز بود و در محله پانصد فامیلی کابل که محل سکونت افسران بلندپایه دولت بود در امتداد خیابان خاکی‫ای قدم می‫زدم. در طول آن خیابان در بستر راه فاضلاب توده‫های زباله و نخاله یکی پشت سر دیگر قرار داشت و هر کدام از آن توده‫ها سدی بر سر راه فاضلاب ایجاد شده بود. ‫البته اینجا یکی از نادر مناطقی در شمال غرب کابل بود که به سیستم لوله کشی آب مجهز بود و فاضلاب در آنجا جاری می‫شد. در آنجا پیرمرد دیگری را دیدم که از یکی از کوچه‫های دست چپم وارد این خیابان شد. این یکی با پیرمرد اولی کاملاً فرق داشت، با رنگ پوست قهوه‫ای و تاریک، قدبلند و جوانتر از اولی بود. از کنار ردیف توده‫های زباله و نخاله در امتداد خیابان به جهت مخالف من راهش را ادامه داد. در پی او ده - دوازده تا بچه‫های کوچک و بزرگ چرکین با سر و صورت‫های پر از لکه‫های چرک و عرق و لباس‫های چرکین و پاره‫پینه و بعضی هم پا برهنه او را دنبال می‫کردند و با صدا زدن «بابه نداره بابه نداره» سنگ بارانش می‫کردند. پیرمرد کاملاً شتابزده و آشفته به نظر می‫رسید و در هر بار که با سراسیمگی می‫ایستاد و به پشتش می‫نگریست، بچه‫ها فوراً در جا می‫ایستادند و به مجردی که راه می‫افتاد به مانند گله زنبور هجوم می‫بردند. پیرمرد هراسان با قد بلند و پا‫های دراز تند تند راه می‫رفت، اما بچه‫ها تندتر از او انگار که با بال و پر می‫رفتند. من خیال کردم که نام این پیرمرد هم بابه ندارست. کمی برایم عجیب بود که آن پیرمرد که نامش بابه ندارست، بچه‫ها او را می‫آزارند و این هم که نامش بابه ندارست، بچه‫ها می‫آزارندش.

* * *

‫چند هفته بعد از آن با دختر دایی‫ام، رخشانه که از من کوچکتر اما باهوشتر بود، از خانه خودمان بسوی خانه آنها قدم می‫زدم. از خانه ما تا خانه آنها یکی دو کیلومتر فاصله داشت. این بار که با رخشانه بودم در میانه‫های راه به غیر آن دو پیرمرد اولی، پیرمرد دیگری را دیدم که هم جهت ما در امتداد خیابان روان بود، پنج - شش تا بچه‫های کوچک و بزرگ دنبالش می‫کردند و با صدا زدن «بابه نداره بابه نداره» بسویش سنگ پرتاب می‫کردند. با پیمودن راه بیشتر به شمار بچه‫ها افزوده می‫شد. ما هم که در فاصله نزدیک او قرار داشتیم، رخشانه با چشمان آبی، رنگ پوست سفید که داغ بزرگ سالدانه بر صورت داشت، موهای زرد و بهمریخته و ابرو‫های زرد بسویش دوید و صدا زد «بابه نداره بابه نداره.» این بار برای من خیلی عجیب بود که هرکه که نامش بابه ندارست چرا بچه‫ها می‫آزارندش! از رخشانه پرسیدم «چند ته بابه ندارس؟ یَگ  ته پیش خانه شماس هر وخت، یَگ ته ره ده پنصدفامیلی دیدم یَگ روز که بابه نداره می‫گفتندش، حالی ایره می‫گن، کدامش بابه ندارس؟»

«هیچ کدامش نداره.»

- «چی نداره؟»

رخشانه ‫‫بسویم نگاه کرد، قیافه خجالتی را به خود گرفت، از خجالت دور چشمانش چین خورد، چشمانش تنگ شد و صورتش قرمز. با قیافه خجالتی دهنش را به گوشم نزدیک کرد و در جواب اینکه گفتم چی نداره، با صدای آهسته گفت «چول نداره.» (‫دودول ندارد.)

- «وَی! مه فکر کدم که نامش بابه ندارس.»

رخشانه از کنار من بسویش نگاه کرد و خنده کنان صدا زد «بابه نداره بابه نداره.»

- «چرا ایطوری میگن؟»

‫«بخاطری که زن نگرفته.»

- «که نداره نداره دیگه! چرا آزارش میدن؟»

«بیه بریم از پشتش صدا کنیم.»

- «چرا صدا کنیم؟»

‫«سات ما تیر شوه» (‫وقت مان خوش بگذرد.)

از این حرفش ناراحت شدم و با ناراحتی گفتم «نی مه هیچ ساتم تیر نمیشه ایطوری.» (نه این طوری اصلاً وقت من خوش نمی‫گذرد.)

 رخشانه که ناراحتی‫ام را فهمید خجالت کشید و دیگر چیزی نگفت. ‫همین بود که هم معنی بابه نداره را فهمیدم و هم هدف بچه‫ها را، که می‫خواستند خودشان را سرگرم کنند. به بچه‫ها نگاه کردم، دیدم که واقعاً خودشان را سرگرم می‫کردند، اکثر آنها خنده کنان صدا می‫زدند «بابه نداره بابه نداره» و بسویش سنگ پرتاب می‫کردند، اما دو تا از آن بچه‫ها قیافه‫های عصبانی و مهاجم را به خود گرفته بودند، خودشان را به او نزدیک می‫کردند و مستقیماً با سنگ به بدنش می‫زدند. ‫ما هم از دنبال او در راه خودمان روان بودیم که اولین سنگ به پشت پایش خورد، با عصبانیت برگشت و چند قدم به عقب دوید. تمام بچه‫ها که آماده گریز بودند فوراً گریختند، اما ما که قصد آزارش را نداشتیم آماده گریز هم نبودیم و زمانی که برگشت و چند قدم ‫به عقب دوید، بچه‫ها به فاصله‫های دور گریختند و ما در فاصله یک متری او باقی ماندیم. برای دفاع از خودش چند تا سنگ هم در دست داشت. من در فاصله نزدیک که دیدم سنگ به دست داشت ترسیدم و خیال کردم که این پیرمرد دیوانه است و هرکه را اگر ببیند شاید بزند. در حالیکه سنگ در دستش بود دستش را بلند کرد، اما به چشمان ما که نگاه کرد از طرز نگاه ما فهمید که ما قصد آزارش را نداشتیم و به طرف بچه‫های دوید که داشتند فرار می‫کردند. ‫در هر بار که سنگ به بدنش می‫خورد با عصبانیت بر می‫گشت و چند قدم به طرف بچه‫ها می‫دوید و بچه‫ها به سرعت زیاد فرار می‫کردند.

‫در اول دیدن این ‫ماجرا و خاطره «بابه نداره» برای من آنچنان مهم و وحشتناک نبود، تا اینکه آهسته آهسته در وجود خودم تغییرات شگفتی را متوجه شدم و دیگر خاطره «بابه نداره» به تدریج در ذهن من به یک وحشت و کابوس همیشگی تبدیل شد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بخش دو

جهنم نوجوانی

 

من از زمان کودکی ‫عادت‫های دخترانه زیادی را در خودم می‫دیدم، اما به علت کم بودن سنم دیگران متوجه من نبودند. مثلاً همیشه دوست داشتم که در جمع دختران باشم و به بازی‫های دخترانه از قبیل عروسک‫بازی، خانه‫تکانی، پنجاق، جزبازی، چشم‫بندکان، جادوگر و امثال اینها علاقه داشتم. همیشه دوست داشتم که داخل خانه یا نزدیک خانه با دختران باشم و از رفتن به جا‫های دور و بازی‫های خشن پسرانه می‫ترسیدم. بجز چند تا پسران همسایه که همسن و سال خودم بودند دیگران متوجه این عادت‫هایم نبودند. پسران همسایه برای بازی کردن به بیرون صدایم می‫زدند، من در حیاط را باز می‫کردم، خودم بیرون نمی‫شدم، فقط سرم را از در بیرون می‫کردم و به آنها می‫گفتم «مه بازی نمی‫کنم.» ‫

آنها می‫گفتند «چرا مثل دخترا از در سرته بیرون می‫کنی؟ بیه از بیرون گپ بزن هی زنچه! (هی زن صفت!) چرا دایم مثل دخترا ده خانه می‫شینی؟»

‫اما بیرون رفتن از خانه با پسران، تنهایی و بدون دختران برای من بیمناک بود. بعضی از پسران همسایه مرا «حمید زنچه» صدا می‫زدند. ‫من علاوه بر این همه عادت‫های دخترانه‫ای که داشتم، احساس پسر بودن را هم نمی‫کردم.  آلتم را در بدنم یک چیز اضافی احساس می‫کردم و از بودن آن خجالت می‫کشیدم. حسرت دختران را می‫خوردم و با خود می‫گفتم خوش به حال اینها که هیچ چیز اضافه‫ای در لای پا شان نیست که از بودن آن خجالت بکشند. پسران را می‫دیدم کلماتی از قبیل کیرم، می‫گایم و امثال اینها را به زبان می‫آوردند، من تعجب می‫کردم و با خود می‫گفتم «چه عجب! خجالت هم نمی‫کشند که کیر دارند و اسمش را هم می‫آورند!»

با بالا رفتن سنم آهسته آهسته تمام اطرافیانم متوجه عادتها و حرکات دخترانه ام شدند. هر وقت که حرف می‫زدم بچه‫های همسایه، خویشاوندان و هم‫صنفانم فوراً با ادای دخترانه حرفم را تکرار می‫کردند و با صدای کشیده ‫و نازک می‫گفتند «الا تو چه بلاستی.»

‫من از زمان بچگی و نوجوانی بهترین خاطراتم را با دختر‫هایی دارم که خواهر خوانده‫هایم بودند. همیشه با آنها بازی می‫کردم و هرگاه هر یکی از آنها را که می‫دیدم از خوشحالی پر می‫کشیدم.

گاهی جزبازی می‫کردیم، طوری که روی زمین را خانه خانه خط می‫کشیدیم و با یک پا ‫از یک خانه به خانه دیگر می‫پریدیم و یک سنگ دایره‫ای شکل را با پا از یک خانه به خانه دیگر می‫زدیم.

گاهی پنجاق بازی می‫کردیم، طوری که با پنچ تا سنگ کوچک و کره‫ای شکل، یکی از آنها را بالا می‫انداختیم و پیش از اینکه به زمین سقوط کند، سنگ‫های دیگر را با یک دست از روی زمین جمع می‫کردیم و آنرا دوباره از هواه می‫قاپیدیم. هر کدام از ما که برنده می‫شدیم، با بالا انداختن سنگ با یک دست پشت دست دیگران را با گاز گرفتن، چنگال زدن، سیلی زدن و مشت زدن می‫کوبیدیم و پیش از اینکه سنگ به زمین بیفتد آنرا دوباره می‫قاپیدیم. بازی پنجاق برای من هیجان‫انگیز بود. اکثراً یک خواهر خوانده ام به نام فرزانه که دختر دایی مادرم بود برنده می‫شد و پشت دست ما را با گاز گرفتن، چنگال زدن، سیلی زدن و مشت زدن می‫کوبید. در هر بار که سنگ را بالا می‫انداخت و پشت دستم را می‫کوبید، من آنچنان می‫ترسیدم که انگار ‫با چنگالش می‫زند جگرم را می‫کند.

گاهی ‫چشم بندکان بازی می‫کردیم، طوری که چند نفر داخل یک اطاق‫ می‫رفتیم، در اطاق را می‫بستیم، چشم یک نفر را با روسری می‫بستیم و دیگران از پیش او به دور و بر اطاق فرار می‫کردیم. او با چشمان بسته خودش را این بر و آن بر می‫زد تا یک نفر را دستگیر کند. وقتی که دستگیر می‫کرد، نوبت چشم بستن کسی می‫رسید که دستگیر شده بود. هر وقت که نفر چشم بسته خودش را بسوی من نزدیک می‫کرد، من جیغ می‫زدم و آنچنان وحشت می‫کردم که انگار مرا می‫گیرد و می‫خورد.

‫من در بازی با دختران همیشه شرکت می‫کردم، اما با پسران به ندرت. گاهی غلغلک‫بازی می‫کردیم و همدیگر را غلغلک می‫دادیم. بعضی از پسران که می‫دیدند من با دختران غلغلک‫بازی می‫کردم به من می‫گفتند «تو خیلی زرنگی حمید! به بهانه با دختران غلغلک‫بازی می‫کنی که عشقت تازه شود و داری حال می‫کنی!» من به حرف آنها تعجب می‫کردم و می‫گفتم «تو چی می‫گویی؟ من هیچ نمی‫دانم که تو از چی حرف می‫زنی!» دختران از شنیدن این حرف آنها تکان می‫خوردند و از من فاصله می‫گرفتند، اما به زودی دوباره به من اعتماد می‫کردند و می‫دانستند که من هیچ حسی نسبت به آنها نداشتم. آنطوری که من خودم را جزئی از آنها احساس می‫کردم، آنها نیز مرا جزء خودشان می‫دانستند و در جواب به پسران می‫گفتند «برو گم شو خاک بر سرت! به تو چه ربطی دارد که ما چی می‫کنیم؟» من با این جواب دندان‫شکن دختران خوشحال می‫شدم و با خود می‫گفتم خوب است که اینها هم مرا جزء خودشان می‫دانند. بعضی از پسران نیز می‫خواستند که در غلغلک‫بازی با ما شرکت کنند، دختران از شرکت آنها به شدت ناراحت می‫شدند و اجازه نمی‫دادند که آنها نزدیک شوند و حتی بازی را به پایان می‫بردند. من از ناراحتی دختران چنین برداشت می‫کردم که شاید‫ بخاطری که پسران در بازی‫های دیگر شرکت نمی‫کنند و فقط در غلغلک‫بازی می‫خواهند شرکت کنند آنها ناراحت می‫شوند.

من همیشه با دختران زیادی دوستی تنگاتنگ داشتم. در سال‫های بعد و در سنین بلوغ هر کدام از آنها که یکی یکی ازدواج می‫کردند یا از خانواده‫های مذهبی بودند دیگر پنهان می‫شدند، دوری گرفتن هر کدام از آنها برای من غیر قابل تحمل بود.

* * *

‫در زمان بچگی بچه‫ها مرا به نام‫های حمیده، دختر، زنچه و ایزک صدا می‫زدند. کلمه «ایزک» izak در ذهن اکثر افغانها یک کلمه بی‫اندازه مسخره و مضحک و همچنان منفور و بی‫رغبت است. این کلمه را بچه‫ها به منظور سرگرمی، شوخی و مسخره کردن به دیگری خطاب می‫کنند و بزرگان به منظور توهین کردن، تحقیر کردن، پست شمردن، ‫رذیل کردن، مسخره کردن و به منظور سرگرمی نیز به دیگران خطاب می‫کنند. ‫کلمه ‫«ایزک» در زبان عامیانه افغانی در اصل معنی خنثی را می‫دهد، یعنی کسی که نه زن باشد و نه مرد. و در عین حال این کلمه را به چند معنی دیگر نیز بکار می‫برند، از قبیل زن و مرد نازا، پسر دخترنما، دختر پسرنما، آدم ابتر و دمبریده و به معنی بی‫غیرت و بی‫عرضه نیز بکار می‫برند. اما در هر صورت کلمه ایزک و تمام مترادف‫های آن از قبیل ابتر، دمبریده، بی‫غیرت وغیره در فرهنگ افغانستان توهین‫آمیز و فحش‫آمیز دانسته می‫شوند. ‫

من هر وقت که در محافل می‫رقصیدم، تمام مردم کوچک و بزرگ به من می‫خندیدند و می‫گفتند «وای! ای عیناً دختر واری رقص می‫کنه!» (‫وای! این عیناً مثل دختر می‫رقصد!) من از خنده آنها غمگین می‫شدم، در یک گوشه‫ای می‫نشستم و دیگر نمی‫رقصیدم. مردم که به حرف زدن، حرکات و عادت‫هایم می‫خندیدند و حمیده، دختر، زنچه و ایزک صدایم می‫زدند، من بی‫اندازه رنج می‫بردم، روز بروز روحیه ام ضعیف می‫شد و اعتماد به نفسم را از دست می‫دادم. آهسته آهسته کاملاً به یک آدم کم جرأت و گوشه‫نشین تبدیل شدم. ‫بعضی‫ها در مورد من تبصره می‫کردند و نظریات مختلف می‫دادند. بعضی‫ها می‫گفتند «ایزک است.» بعضی‫ها می‫گفتند «نه ایزک نیست، سسول است.» و بعضی‫ها می‫گفتند «نه ایزک است و نه سسول، اول در شکم مادرش قرار بوده که دختر به دنیا بیاید، اما خدا بعداً تصمیمش را عوض کرده و این را به پسر تبدیل کرده است، ‫خدا بعداً لازم دانسته است که این پسر به دنیا بیاید.»

* * *

‫زمانی که سال هشتم مدرسه ام بود، مزدک، ‫شوهر خواهرم سی سالش بود. مزدک از رشته راه و کانال سازی از دانشسرای پولی تکنیک کابل به درجه ماستر (فوق لسانس) فارغ التحصیل شده بود. یک روزی در خانه نشسته بودم داشتم حرف می‫زدم، مزدک با نفرت و عصبانیت شدید به من نگاه کرد و با لحن تندی گفت «حمید تو دیگه طفل نیستی که نازک نازک مثل دخترکا گپ می‫زنی، تو دیگه مثل مرد باید گپ بزنی...» از طرز نگاه نفرت بار و لحن تند سخنش بی‫اندازه غمگین شدم. خلاصه اینکه در هر طرف روز بروز روحیه ام ‫ضعیف می‫شد و جرأت و اعتماد به نفسم را از دست می‫دادم.

نادانی‫های ‫زمانه داشت ‫بیداد می‫کرد، ‫زمانه هرگز با من سازگار نبود و بالاخره ‫بیداد زمان مرا بر آن داشت تا من خودم را با زمانه بسازم تا از نادانی‫ها و درد سر‫ها در امان بمانم. برای رسیدن به آرامش، ‫البته نه بصورت غریضی، بلکه بصورت شرطی سرانجام در صدد تغییرپذیری شدم. به منظور تغییرپذیری همواره ترجیح می‫دادم که اولاً حرف نزنم و اگر حرف می‫زدم به خودم فشار می‫آوردم که از ته‫ی گلو با صدای کلفت حرف بزنم تا کسی ادایم را در ‫نیاورد. در عادتها و حرکاتم سعی می‫کردم که خودم را جسور و نترس جلوه بدهم تا کسی به من دختر و ایزک نگوید. در نتیجه‫ی مدتها نقش بازی کردن و تحمیل نقش‫بازی بر خودم، بتدریج یاد گرفتم که خودم را نقش بسازم، اما در پشت نقش اصل آن هرگز شکل نمی‫گیرد و بالاخره تمام نقش‫ها نقشی بر آب است. البته مشکلات طولانی مدت روزگار و انجام دادن کارهای سخت فیزیکی نیز باعث شد که به یک نقش کوره دیده تبدیل شدم. ‫از نظر اقتصادی ‫بسی روزگار بدی داشتیم. در زمان حکومت حفیظ‫الله امین، ‫در سال ۱۳۵۸ خورشیدی که من پنج ساله بودم، پدرم به جرم مخالفت با رژیم توسط دولت دستگیر شد و سپس به قتل رسید. پدرم در گذشته افسر ‫نظامی دولت بود و بعد از به قتل رساندنش، ‫بر عکس دیگر افسران دولت که کشته می‫شدند یا به مرگ طبیعی خود می‫مردند، دولت حقوق بازنشستگی او را بطور کامل برای ما نداد. دولت افغانستان در آن زمان بعد از مرگ افسرانش حقوق آنها را بطور کامل و علاوه بر آن یک کالابرگی که حاوی اجناس زیادی بود نیز به بازماندگان آنها می‫داد. اما بعد از به قتل رساندن پدرم، فقط نیمی از حقوق یک اجیر دولت را برای ما می‫داد، که امتیاز آنرا هم مادرم با هزار اصرار از دولت گرفت. با آن پول قسمت کمی از زندگی بخور و نمیر ما هم تعمین نمی‫شد. مادرم ‫در دهکده کار پرورش زنبور عسل را می‫کرد و لنگ لنگان خرج لباس و غذامان را در می‫آورد. من هم از روزی که دست چپ و راستم را شناختم، شروع به کار‫های شاقه و فیزیکی کردم. هر روز بعد از تعطیلی مدرسه با فرغون دستی تک‫چرخ، کار حمالی را می‫کردم. ‫

علاوه بر آن نقش بازی‫هایی که سعی می‫کردم با صدای کلفت حرف بزنم و در رفتار و حرکاتم خودم را نترس و جسور جلوه می‫دادم، انجام دادن کار‫های سخت و مشکلات طولانی مدت روزگار نیز باعث شد که زودتر ظاهر و عادت‫های تقریباً پسرانه را به خود گرفتم. ‫با وجودی که بعد‫ها در ظاهر درست شدم و کسی دیگر به حرف زدن و حرکاتم ایرادی نمی‫گرفت، اما باز هم مثل گذشته در باطن احساس مرد بودن را نداشتم. اگر کسی به من می‫گفت که تو مرد هستی یا می‫گفت در آینده زن می‫گیری و بچه‫دار می‫شوی، من احساس ناراحتی می‫کردم، به مثل اینکه کسی به یک دختر به جدیت بگوید که تو در آینده زن می‫گیری و پدر می‫شوی.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‫بخش سه

‫احساسات جنسی

 

پیش از گفتن در مورد احساسات جنسی، اولاً به شما دوست عزیز که می‫خواهید در مورد من بدانید درود و خوشامد می‫گویم. ممکن است که بعضی‫ها نسبت به بر خوردن به این موضوع احساس تنفر بکنند و نخواهند که در مورد من چیزی بدانند. علت اینکه چرا ممکن است احساس تنفر بکنند، بعضی‫ها هستند که ویژگی‫های خودشان را دوست دارند، اما با ویژگی‫های به غیر از مثل خود در جنگ هستند. آنانی که خفیفاً فطرت تبعیض‫گری دارند، نمی‫خواهند که در مورد کسانی به غیر از مثل خود چیزی بدانند، اما آنانی که شدیداً فطرت تبعیض‫گری دارند دست به خشونت می‫زنند. من در اینجا خاطرات خودم را نوشته ام، با هیچ کسی در جنگ نیستم و در تبعیض‫گری هیچ کسی را مقصر نمی‫دانم؛ چون ما همه جزء طبیعت هستیم و این طبیعت است که خشن و وحشی است و با گوناگونی‫های خودش همیشه در جنگ است. احساسات جنسی من احساسات متفاوت است و به عزیزانی که با این موضوع حساسیت دارند از همین جا می‫گویم خدا حافظ!

 

سال هشتم مدرسه ام بود، هم‫صنفانم و دیگر پسران هم‫سن و سالم را می‫دیدم که از علاقه‫مندی ایشان به دختران ‫می‫گفتند، اما من هیچ انگیزه‫ای نسبت به دختران نداشتم. من خیال می‫کردم که شاید تا چند ماه دیگر من هم مثل پسران به دختران علاقه بگیرم. تا چند ماه دیگر متوجه شدم که بر عکس دیگر پسران که به دختران علاقه‫مند بودند، من به مردان سن بالا علاقه گرفتم. البته از مدتها قبل بعضی از مردان سن بالا به نظرم جذاب می‫رسیدند؛ اما در گذشته فقط یک جذابیت بصری در چشم من داشتند، نه اینکه جذابیت جنسی. در این دوره من از نظر جنسی به مردان سن بالا گرایش پیدا کردم و مخصوصاً به آنانیکه حد اقل ده سال از خودم بزرگ بودند. مردان سن بالا با هیکل درشت و بدن پر مو بیشتر به نظرم جذاب می‫رسیدند. ‫هر وقت که گرمابه عمومی می‫رفتم یا در منطقه غوربند، شهرستان زادگاهم کنار رودخانه برای شنا می‫رفتم مردان سن بالا را می‫دیدم که شورت شان خیس شده و آلت شان مشخص می‫شد من به آلت آنها خیره می‫شدم. و مخصوصاً بعضی از آنها که شورت شان را نیز در می‫آوردند و مستقیماً آلت شان را می‫دیدم قلبم به تپش می‫افتاد و سر تا پا می‫لرزیدم.

‫در اول خیال می‫کردم که شاید این یک تمایل موقتی و برگشت پذیر باشد و در آینده دیگر به مردان علاقه‫مند نمانم؛ و بر عکس به زنان علاقه بگیرم. سعی می‫کردم که خودم را کمک کنم تا زودتر گرایشم از مرد به زن تغییر کند. به این منظور سعی می‫کردم که خودم را به دختران نزدیک کنم تا به آنها علاقه بگیرم؛ اما با این کار احساس حماقت می‫کردم؛ چون من هیچ انگیزه‫ای نسبت به آنها نداشتم و خودم را جزئی از آنها احساس می‫کردم. اگر می‫خواستم که به مردان هیچ توجهی نکنم تا دیگر این انگیزه از فکرم پاک شود، بصورت غیر ارادی انگار به مثل آهنربا یک جاذبه‫ای مرا به طرف آنها می‫کشاند، چشمانم از دیدن آنها لذت می‫برد و احساس نیازمندی می‫کردم که با آنها بیامیزم. ‫زمانی که به سالهای دهم و یازدهم مکتب رسیدم، گرایشم به مردان سن بالا شدیداً افزایش یافت و هر طرف که می‫رفتم به آلت مردان سن بالا خیره می‫شدم. در خواب اگر رویا می‫دیدم همیشه رویای مرد را می‫دیدم. در خواب می‫دیدم که یک مرد با من آمیزش جنسی دارد؛ اما هیچ وقت خواب زن را ندیدم. در خواب خودم را به مثل یک زن می‫دیدم که یک مرد از پیش رو با من عمل جنسی را انجام می‫دهد و در همان حالت ارضاء می‫شدم. وقتی که بیدار می‫شدم می‫دیدم که نه مردی در آنجا هست و نه خودم زن هستم.

در بیداری هم گهگاهی احساس زن بودن را داشته ام. گاهی شبها که به بستر می‫روم در بیداری احساس می‫کنم که سینه‫های نرم و بزرگ دارم که آرام آرام درد می‫کند و بی‫قراری درونی دارد. در این حالت فقط به دستان یک مرد احساس نیازمندی می‫کنم که سینه‫هایم را در میان انگشتان و کف دستش فشار بدهد تا درد آن فرو بنشیند. از ناراحتی و بی‫قراری رو به زمین می‫چرخم و سینه ام را به توشک فشار می‫دهم تا دیگر آن سینه‫های دردناک خیالی را احساس نکنم. به تدریج سینه‫های خیالی را فراموش کرده اما شانه‫هایم را خمیده و لطیف و کمرم را نازک و ظریف احساس می‫کنم که آرام آرام درد می‫کند. باز هم به دستان یک مرد احساس نیازمندی می‫کنم که شانه‫ها و کمرم را فشار بدهد تا احساس آرامش بکنم. در بی‫قراری از ناچاری بالا و پایین می‫چرخم، اما دیگر بی‫قراری به اوج می‫رسد. در اوج بی‫قراری دقیقاً در عوض بیضه‫ها در آن قسمت یک فرورفتگی‫ای را احساس می‫کنم که به اثر فشار ورم جدار محیط تنگ شده است. باز هم به یک مرد احساس نیازمندی می‫کنم که آلتش را به آن فرو کند تا بی‫قراریم برطرف گردد. در این حالت بیضه ام را که با دستم فشار می‫دهم پوست بیرون بیضه ام عیناً جدار داخلی همان فرورفتگی خیالی است که در خودم احساس می‫کنم.

‫زمانی که در کنار یک مرد قرار می‫گیرم باز هم عین همان احساسات زنانگی را دارم.  یک مرد که مرا بغل می‫گیرد و لبانم را می‫مکد به زودی احساسات درونی‫ام درجه بدرجه تغییر می‫کند. بعد از اندکی در تماس بودن سینه‫های خیالی را احساس می‫کنم که آرام آرام به درد می‫آید. دستش را روی سینه ام قرار می‫دهم تا سینه ام را فشار بدهد. به سینه اصلی خودم مشغول می‫شود، اما دستش به آن سینه‫های خیالی‫ای که من در خودم احساس می‫کنم نمی‫رود. می‫خواهم بدانم که آن سینه‫هایی که درد آن مرا رنج می‫دهد در کجا‫ست تا دستش را روی آنها قرار بدهم. در خودم تمرکز می‫کنم تا آنها را دریابم. بعد از کمی تمرکز با خودم قبول می‫کنم که آن سینه‫های بزرگ در زیر قفس سینه ام... اما بعد از تمرکز بیشتر می‫گویم نه در داخل قلبم... و بالاخره می‫گویم نه آن سینه‫ها در جسم من نه بلکه در روح من است. مرد به سینه‫های اصلی خودم مشغول شده است. با مشغولیت او دلم شوق می‫دهد؛ به مثل اینکه از کار‫هایی که یک بچه می‫کند دل والدینش شوق می‫دهد. مشغولیت او مرا به اوج احساسات جنسی می‫رساند. در اوج احساسات جنسی در عوض بیضه‫ها در آن قسمت فرورفتگی‫ای را احساس می‫کنم که به اثر فشار ورم جدار محیط تنگ شده است. می‫خواهم که مرد آلتش را به آن فرو کند. اول خودم کمی با آلتش بازی می‫کنم. می‫بینم از من توقع دارد که پشتم را بسویش بچرخانم. اول به چشمان او نگاه می‫کنم و بعد به ‫پایین تنه خودم، و متوجه می‫شوم که آن طوری که من خودم را احساس می‫کنم نیستم و در عوض فرورفتگی ‫در آنجا برآمدگی وجود دارد. از خودم نومید می‫شوم، اما مرد که می‫خواهد از پشت با من عمل جنسی را انجام بدهد دوباره به خودم امیدوار می‫شوم؛ چون حالا ارضأ شدن او از هر چیز دیگری برای من مهمتر است. مرد که از پشت با من عمل جنسی را انجام می‫دهد برای من لذت بخش است. من لذت می‫برم که مرد عمل جنسی را با من انجام بدهد و آلتش را در بدنم حس کنم. و مخصوصاً اگر همزمان با دستش بیضه ام را آهسته آهسته فشار و مالش بدهد من لذت کامل را احساس می‫کنم؛ زیرا من پوست بیضه ام را جدار داخلی محبل رویایی‫ام احساس می‫کنم. و اگر همزمان هم آلت مرد را در بدنم حس کنم و هم توسط همان مرد به جدار داخلی محبل رویایی‫ام یعنی به پوست بیضه ام فشار وارد شود دیگر تمام خواسته‫های من بر آورده می‫شود. ‫حتی گاهی احساساتم آنقدر شدید می‫شود که دلم می‫خواهد مرد آلتش را روی بیضه ام فشار بدهد و آنرا به داخل ببرد.

‫متأسفانه از دید جامعه افغانی عمل جنسی بین دو ‫فرد همجنس یک عمل ناپسند و غیر انسانی دانسته می‫شود و در صورت دستگیری هر دو طرف را به مرگ محکوم می‫کنند.

در سال دوازدهم مدرسه ام نیازمندی و گرایش جنسیم به مردان سن بالا شدیداً افزایش یافت و به یک امر اجتناب ناپذیر تبدیل شد. در این حال طرز نگاه عاشقانه ام باعث می‫شد که بعضی از آنها بصورت غیر مستقیم به من پیشنهاد سکس می‫دادند، اما متأسفانه که با وجود نیاز شدیدی که من به آنها احساس می‫کردم به علت فرهنگ نادانی در افغانستان، نمی‫توانستم به پیشنهاد آنها پاسخ مثبت بدهم. به خود می‫گفتم ‫چقدر سخت می‫گذرد که من برای آنها آب می‫شوم و آنها هم به من مایل هستند، اما من نمی‫توانم آنها را بپذیرم تا راحتم کنند. در آتشی که می‫سوختم ناگزیر بودم که بسوزم و بسازم، اما بالاخره سوختن و ساختن هم حدی دارد.

* * *

‫زمانی که از مکتب فارغ شدم برای چند روزی رفتم اسلام‫آباد خانه خواهرم. خواهرم یک روزی از خانه در دامنه کوه سبزی گردشگاهی را به من نشان دادند که شاید دو - سه کیلومتری از خانه فاصله داشت. من تنهایی و با پای پیاده رفتم به گردشگاه. وقتی که به گردشگاه رسیدم، دیدم که چند تا مردان آهسته آهسته قدم زنان از روبرویم گذشتند. در میان آنها چشمم به یک مرد هیکلی و جذابی افتاد که شاید ۳۴ - ۳۵ سالش بود. من هنگام عبور از روبرو به او خیره شدم و زمانی که یکدیگر را پشت سر گذاشتیم من کمی سرم را چرخاندم تا بیشتر نگاهش کنم. در حالیکه من به او خیره شدم او نیز متوجه من بود و او نیز سرش را بسوی من چرخاند. من دیگر نگاهش نکردم و آهسته آهسته در امتداد پیاده‫رو به راه خودم ادامه دادم. در امتداد پیاده‫رو داشتم قدم می‫زدم متوجه شدم که همان مرد با لبخند به سویم می‫آید. سلام داد و بسیار عادی احوالم را پرسید، بگونه‫ای که انگار از قبل مرا می‫شناخت. یک نفر در آنجا با کمره عکاسی  (دوربین) کار می‫کرد و از مردم عکس می‫گرفت. من می‫خواستم که در آن گردشگاه عکس یادگاری بگیرم. از آن مرد پرسیدم «آن عکاس از یک عکس چقدر پول می‫گیرد؟»

او به حرفم توجه نکرد و طوری وانمود کرد که انگار حرفم را متوجه نشده است. من با تأکید چند بار گفتم عکس، تصویر، پکچر... و خلاصه هرچه که گفتم و به عکاس اشاره کردم، او باز هم به حرفم توجهی نکرد و فقط حرف خودش را می‫زد.‫ من کمی اردو می‫دانستم و او کمی پشتو می‫دانست ‫و هر دوی مان نیمه اردو و نیمه پشتو با یکدیگر شروع کردیم به حرف زدن. دم غروب بود و هوا رو به تاریکی. با من آهسته آهسته قدم زنان مرا با خودش برد به یک گوشه خلوت. در لبه صفه‫ای به مثل صندلی کنار هم نشستیم. از من پرسید «پدرت چی کار می‫کند؟»

- «پدرم مرده است.»

به سرم دست کشید، دهنش را به صورتم گذاشت و صورتم را همزمان با بوسیدن کمی مکید. من خیال کردم که از دلسوزی این کار را کرد.

باز پرسید «پدرت که مرده است، پس خرج تان چی می‫شود؟»

- «روزگار بد است و زندگی سخت می‫گذرد.»

درحالیکه دستش روی شانه ام بود، دوباره دهنش را به صورتم گذاشت و این بار همزمان با بوسیدن صورتم را عمیق‫تر و طولانی‫تر مکید. ‫درحالیکه من از کارش لذت بردم با خود گفتم چه دلسوزی عجیبی! این طوری می‫بوسد! کاش هر کس مثل این دلسوز باشد! ‫من که به او نگاه کردم و خودم را با او مقایسه کردم اصلاً انتظار نداشتم که او به من علاقه‫ای داشته باشد. زیرا من یک دهاتی افغانی بودم اما او یک پاکستانی و آنهم اهل اسلام‫آباد! و با آن جذابیتی که من در او می‫دیدم! خلاصه از هر نظری من و او زمین تا آسمان با یکدیگر فرق داشتیم. و من اصلاً انتظاری نداشتم که او بخواهد یا بتواند که از بدن من لذت ببرد. ‫چند تا سؤال دیگر را نیز از من پرسید و بعد از پاسخ هر سؤال که دیگر هیچ دلسوزی‫ای هم در کار نبود، سریع یک بوسه عجیب و غریب می‫کرد و صورت ‫و لبانم را می‫مکید. من دیگر مطمئن شدم که او منظوری دارد. بالاخره دیگر فرصت حرف زدن را هم برایم نداد، تا می‫خواستم حرف بزنم او لب و دهنم را شروع می‫کرد به مکیدن، از شور و شوق قلبم به تپش افتاده بود و سر تا پا می‫لرزیدم. او ‫به من گفت «می‫خواهی عکس بگیری؟»

من تعجب کردم که از اول حرفم را متوجه شده است، اما آن موقع هیچ چیزی نگفت!

- «بلی می‫خواهم عکس بگیرم.»

«چند تا عکس می‫خواهی بگیری، یک تا یا دو  تا؟»

در حالیکه من نمی‫دانستم سریعتر چه جوابی بدهم  و داشتم فکر می‫کردم که چه جوابی بدهم، او با شوق به چشمانم نگاه می‫کرد. بالاخره گفتم «یا یک تا یا دو  تا.»

‫تا گفتم یا یک تا یا دو  تا، او باز هم به لبانم چسبید.

گفت «بیا برویم با من که من عکست را بگیرم.»

‫‫مرا با خودش برد و در زندگی اولین سکسم را با همین مرد پاکستانی تجربه کردم.

دوباره به افغانستان برگشتم و مدتها در طبیعت جنسی خودم محروم بودم و از محرومیت جنسی و نداشتن دسترسی به خواست جنسی خودم همیشه رنج می‫بردم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‫‫بخش چهار

‫جهنم جنسی

 

جهنم جنسی یعنی تعصبات جنسی در افغانستان.

در افغانستان عمل جنسی حتی بین یک مرد و یک زن هم فقط در صورت ازدواج ‫و در چارچوب قانون دین ‫و سنن اجتماعی امکان پذیر است و بس. و در صورت خارج از این محدوده به مثل عمل جنسی بین دو فرد همجنس جرم دانسته می‫شود و در صورت دستگیری در بعضی موارد مجازات مرگ دارد. ازدواج طبق قانون دین و سنن اجتماعی صورت می‫گیرد. در ازدواج سنتی فقط والدین و مخصوصاً پدران صلاحیت انتخاب همسر فرزندان شان را داردند و خود آنها نمی‫توانند که همسر شان را انتخاب کنند. در این رسم ازدواج علاقه‫مند بودن طرفین به یکدیگر مهم نیست و مجبور هستند که تا آخر عمر با همدیگر بمانند. دختران و پسران مجرد و زنان و مردان بیوه تا روز ازدواج در زندگی هیچگاه عمل جنسی را تجربه نمی‫کنند. میانگین سن ازدواج در مناطق و اقوام مختلف افغانستان فرق می‫کند. در ولایت پروان میانگین سن ازدواج دختران تقریباً ۲۰ و پسران ۲۵ می‫باشد. این را همه می‫دانند که نداشتن دسترسی به نیاز جنسی در سنین بلوغ طاقت‫فرسا‫ است. من بعضی از پسران را می‫دیدم که از ناچاری به گزینه‫های ‫دیگر روی می‫آوردند. بعضی از آنها را می‫دیدم که در ‫روستا‫ها سراغ حیوانات می‫رفتند، اما در شهر‫ها اکثراً به استمنا روی می‫آوردند.  من از احساس جنسی پسران چیزی نمی‫دانم، اما این را می‫دانم که زندگی برای دختران مجرد و زنان بیوه در افغانستان بی‫اندازه رنج‫آور است. من بعضی از دختران خانه مانده را می‫دیدم که تا سنین بالای ۲۵ و حتی ۳۰ هنوز مجرد مانده بودند و چهره‫های خشکیده و محروم آنها داد می‫زد که به مثل درخت تشنه می‫ماندند. من آنها را درک می‫کردم و به خود می‫گفتم که اینها هم حال بدتر از مرا دارند، اما به زبان نمی‫آوردم. چهره‫های دختران خانه مانده و زنان بیوه خشکیده و پژمرده به نظر می‫رسید، درحالیکه زنان شوهردار و صاحب خانه حتی اگر از نظر اقتصادی روزگار خوبی هم نداشتند از آنها شادابتر و بشاشتر به نظر می‫رسیدند.

* * *

‫ زمانی که سیزده - چهارده سالم بود در دهکده چند تا پسران همسن و سال ‫خودم را می‫دیدم که با حیوانات عمل جنسی را انجام می‫دادند. من فکر می‫کردم که شاید آنها از این عمل هیچ لذتی نمی‫برند و فقط به خاطر بچگی و بی‫عقلی و یا از حماقت این کار را می‫کنند. من اصلاً فکر نمی‫کردم که شاید بزرگتر‫ها هم این عمل را با حیوانات انجام بدهند.

یک روزی خانه مادرخانم دایی‫ام که دو طبقه بود در طبقه بالایی آن نشسته بودیم. مادرخانم دایی‫ام از پنجره به بیرون بسوی باغ نگاه کرد و دید که دو نفر در آنجا بودند، دفعتاً کله اش را از پنجره بیرون کرد و شروع کرد به داد زدن. آن دو نفری که در آنجا بودند سریع فرار کردند و خودشان را پشت درختان پنهان کردند. مادرخانم دایی‫ام گفت «هر دوی شما را شناختم، خیال نکنید که شما گریختید من شما را ندیدم، یکی تان بچه فلان کس هستید و یکی تان بچه فلان کس. شما خواهید دید که من با شما چه کاری خواهم کرد، شما گوساله مرا می‫کنید!»

مادرم ازش پرسید «چرا چه کاری کرده اند؟»

«گوساله را گذاشته ام داخل باغ که بچرد، بچه فلان کس و بچه فلان کس آمده اند که بکنندش، من به چشم خودم دیدم که داشتند می‫کردندش.»

‫آن دو نفری که آمده بودند سراغ گوساله، حدود ۲۰ - ۲۱ سال سن شان بود و من هم آنها را می‫شناختم.

* * *

در افغانستان بعضی‫ها در مورد موضوعات جنسی بی‫اندازه متعصب هستند.

سال هشتم مکتبم بود. نوروزخان از مردم دهکده مان که سوادش در حد دیپلم بود دختری داشت که در سن نه سالگی بالغ شد و عادت پریود را شروع کرد. نوروزخان که از بالغ شدن دخترش در سن نه سالگی خبر شد این موضوع را مایه شرمساری خودش دانست، بی‫اندازه عصبانی شد و با دخترش شروع کرد به بدرفتاری. به همین خاطر یک مدتی هر روز با دخترش بدرفتاری می‫کرد و او را کتک می‫زد. یک روزی در محوطه خانه دایی‫ام با خواهرم و زن دایی‫ام نشسته بودم، خانه نوروزخان در روبرو فقط سه متر از خانه دایی‫ام فاصله داشت. از آنجا ناگهان صدای جیغ و داد و فریاد دختر نوروزخان به گوش رسید، سپس صدای تیراندازی و سپس صدای جیغ و گریه زن نوروزخان که داخل اطاق نشسته بود به گوش رسید. رفتیم خانه آنها تا ببینیم که چه اتفاقی افتاده است. نوروزخان که به نام ملانوروز معروف بود دیدم که با قد کوتاه، چشمان سبز روشن، ریش و سبیل ‫‫قهوه‫ای و  کمی زرد طلایی، بر سرش کلاه پکول و به دستش تفنگ از طویله بسوی اطاق‫های مسکونی می‫آید. به زودی دخترش نیز که مثل کبک‫ راه می‫رفت، دیدم که با چشمان اشکبار و گریه زار زار از طویله بیرون شد و دنبال او بسوی اطاق‫های مسکونی آمد. زن ملانوروز که دید دخترش را چیزی نشده است خوشحال شد و سر ملانوروز شروع کرد به داد زدن. اما ملانوروز که بی‫اندازه عصبانی بود حرف حالیش نبود. ‫ زنش گفت «هر روز این بچه بدبخت را کتک می‫زند که چرا زود بالغ شده است.»

 دختر که پدرش را نوروزخان صدا می‫زد، گفت «نوروزخان از یخه ام گرفت، مرا کشیده برد به داخل طویله و در آنجا تیراندازی کرد.»

‫‫شاید که ملانوروز در اول قصد کشتنش را داشته بود، اما در وقت شلیک کردن از خشم اولی اش کاسته و به خودش شلیک نکرد. ما دوباره به خانه دایی‫ام برگشتیم. زن دایی‫ام نیز بی‫اندازه عصبانی بود و می‫گفت «این دختر را نباید زنده بگذارند.»

خواهرم در جوابش گفت «چرا نباید زنده بگذارند؟ تو هم یک روزی بالغ شده بودی و شروع کردی به پریود شدن، پس ترا هم نباید که زنده می‫گذاشتند.»

زن دایی‫ام گفت «من در سن پانزده و شانزده سالگی پریود شدم، نه که در سن نه سالگی!!»

* * *

سال دهم مدرسه ام بود، دختری از مردم دهکده مان که در این زمان ۲۵ - ۲۶ سال دارد در حالیکه نه ازداج کرده است و نه نامزد شده است حامله می‫شود. حاملگی اش به نه ماه می‫رسد، اما هنوز خانوداه شان از حاملگی اش چیزی نمی‫دانند. مدتی است که زن همسایه به حاملگی اش شک کرده است. بالاخره یک روزی زن همسایه به مادر دختر می‫گوید «دخترت حامله شده است، حواست باشد که یک فکری به حالش بکنی که باعث رسوایی و آبروریزی تان نشود. اگر به زودی فکری به حالش نکنی در همین روز‫ها کاری دست تان خواهد داد.»

حرف زن همسایه به مادر دختر بر می‫خورد و هرچه که حرف فحش‫آمیز و طعنه امیز از دهنش بر می‫آید به زن همسایه می‫گوید. زن همسایه نیز عصبانی می‫شود و در جوابش می‫گوید «من برای اینکه خواستم آبروی شما را بخرم این حرف را به خودت گفتم تا زودتر فکری به حال دخترت بکنی که کس دیگری از موضوع خبر نشود. خیلی وقت شده است که من حاملگی دخترت را می‫دانستم، اما در این مورد به هیچ کس دیگر چیزی نگفتم و فقط به خودت گفتم تا به فکر آبرویت باشی. اما تو که اینقدر یک زن پست و بی‫شرف هستی که مرا اینقدر ‫طعنه کاری و فحش کاری کردی، حالا ببین که من چطوری رسوایت می‫کنم. اینکه من کی هستم و تو کی هستی می‫گذاریم پیش داور. شمشیرزن و کوسده‫زن را داور مشخص می‫کند.»

زن همسایه می‫رود یک قابله را می‫آورد تا ببیند که دختر حامله است و یا خیر. قابله که می‫آید دختر را می‫بیند، می‫گوید «دختر حامله است، ماه و روز ولادتش رسیده است و ممکن است که در همین یکی دو روز بچه اش به دنیا بیاید.»

از دختر می‫پرسند که از کدام مرد حامله شده است. دختر اسم مردی که از آن حامله شده است را می‫گوید. مادر دختر زنی است ستیزه‫جو و پرخاشگر و به فکر انتقام جویی از مردی می‫شود که دخترش از او حامله شده است. به منظور انتقام جویی مادر دختر توسط یک کس دیگری مهمانی مخصوص بزرگسالان را ترتیب می‫دهد و تمام بزرگان خانواده آن مرد را به مهمانی دعوت می‫کند. همه می‫روند به مهمانی و خواهر او در خانه تنها می‫ماند. در این فرصت مادر دختری که حامله شده است با پسرش، دختر دیگرش و عروسش چهار نفری می‫روند به خانه آنها و به خواهر او تجاوز می‫کنند. لباس‫هایش را به زور از تنش در می‫آورند، سه تا زن سفت محکمش می‫گیرند و پسر به او تجاوز می‫کند. در آخر سر مادر دختری که حامله شده است یک تا چوب را با خودش برده است، آنرا فرو می‫کند به محبل دختر و دختر از آن ناحیه زخم بر می‫دارد. دو - سه روزی می‫گذرد. دختری که حامله شده است بچه اش به دنیا می‫آید. پیش از اینکه بچه به دنیا بیاید مادر دختر وحشیانه منتظر است که بچه به دنیا بیاید که بکشدش. دختر بی‫اندازه التماس و گریه می‫کند که بچه اش را نکشد، اما او به بچه نوزاد رحم نمی‫کند و او را می‫کشد.

در افغانستان قانون است که اگر یک مرد و یک دختر مجرد یا زن بیوه با یکدیگر مقاربت کنند عمل آنها جرم دانسته می‫شود و مجازاتش همین است که باید با یکدیگر ازدواج کنند. در عین حال مرد یک دختر دیگر از خانواده خودش باید به خانواده آنها پس بدهد. اما اگر یک مرد و یک زنی که متاهل باشد با یکدیگر مقاربت کنند، هر دوی آنها به مرگ محکوم می‫شوند. اینجا دختر از مردی که حامله شده است باید با یکدیگر ازدواج کنند و در مقابل آن مرد یک دختر دیگر از خانواده خودش به خانواده آنها پس بدهد. از این رو قرار می‫شود که قانون به اجرا گذاشته شود. قرار بر این می‫شود دختری که حامله شده بود با مردی که از آن حامله شده بود با یکدیگر ازدواج کنند و برادر دختر که به خواهر او تجاوز کرده است با یکدیگر ازدواج کنند. برادر دختری که حامله شده بود یک پسری است کم‫هوش و بی‫انگیزه و دختر راضی نیست که با او ازدواج کند، اما برادر بزرگترش که با هوش‫تر و فعال‫تر است دختر راضی است که با او اوداج کند. دختر هر قدر که خودش را به زمین و آسمان زد که من نمی‫خواهم با این پسر بی‫انگیزه ازدواج کنم، کسی به حرفش اهمیت نمی‫دهد و آن بیچاره را جبراً به همان پسر کم‫هوش و بی‫انگیزه نکاح می‫کنند.

 ‫در افغانستان اگر یک مرد با یک دختر مقاربت کند، خانواده دختر می‫توانند شاکی شوند و یک دختر دیگر از خانواده آنها پس بگیرند. در این صورت اینکه دختر پس گرفته شده را به چه کسی نکاح کنند اختیار بدست خود آنها‫ست. ممکن است که بخواهند به یک مرد بزرگسال نکاحش کنند یا به یک بچه نابالغ، به یک مرد باسواد یا بیسواد، سالم یا معتاد، پشتکاردار و فعال یا تنبل و بی‫کاره، خلاصه به هر کسی که خودشان بخواهند نکاحش می‫کنند. و بر عکس اگر خانواده دختر شاکی شوند که یک دختر دیگر پس بگیرند، در این صورت اینکه آنها چه دختری را پس بدهند اختیار بدست خود آنها‫ست.  ممکن است که یک دختر بزرگسال پس بدهند یا نابالغ، باسواد یا بی‫سواد، فعال یا تنیل و خلاصه هر طوری که باشد ممکن است که بدهند و در صورتی که طرف مقابل شاکی شده باشند، مجبور هستند که هر طور دختری که باشد بگیرند و به یک نفر از خانواده شان نکاحش کنند.

من یک دختر دایی داشتم که بیماری عقب ماندگی داشت که از نظر ذهنی بعد از سن چهار سالگی دیگر رشد نکرد. البته دختری باهوشی بود اما در حد یک بچه چهار ساله. برادرش گاهی به شوخی می‫گفت «من می‫دانم که این خواهرم را هیچ کسی نمی‫گیرد، من با یک دختر دوست می‫شوم، فریبش می‫دهم و کارش را تمام می‫کنم، وقتی که خانواده شان از من شاکی شدند من در عوض همین خواهرم را برایشان پس می‫دهم.»

* * *

یازده - دوازده سالم بود ‫و در کابل همسایه‫ای داشتیم، پسر همسایه دختری را نامبد (بی‫عفت) کرده بود ‫و خانواده دختر شاکی شده بودند. لذا همسایه مان دختر نامبد شده را به پسر خودشان نکاح کرده و در عوض دختر ۲۴ - ۲۵ ساله  شان را به خانواده آنها پس داده بودند. آنها دختر ۲۴ - ۲۵ ساله را به یک پسر نه ساله که کوچکترین برادر دختر نامبد شده بود نکاح کرده بودند. دختر نامبد شده دو - سه تا برادر بزرگ و مجرد هم داشت، اما آنها دختر ۲۴ - ۲۵ ساله را به کوچکترین آنها که نه ساله بود نکاح کرده بودند. همسایه مان از آنها گله‫مند بودند و می‫گفتند که چرا دختر مان را به پسران بزرگ تان که بالغ هستند نکاح نمی‫کنید و به پسر نه ساله نکاح کرده اید. آنها می‫گفتند همین طوری است که هست، شما چه راضی هستید و چه نیستند حالا همین طوری شده است که.

پسر نه ساله از من کوچکتر بود و بخاطری که داماد همسایه مان شده بود با آنها رفت و آمد می‫کرد. بعضی وقت که خانه همسایه مان می‫آمد، زن همسایه او را به مادرم، مادربزرگم و خاله ام نشان می‫داد و می‫گفت «ببینید کار مسخره آنها را، دختر مان را به این بچه نکاح کرده اند.» هر وقت که داماد با زنش می‫آمد خانه همسایه با بچه‫های دیگر بازی می‫کرد و من عمداً می‫رفتم با او بازی می‫کردم تا از نزدیک ببینم چی شکلی است و چه فرقی با بچه‫های دیگر دارد که زن گرفته است. من وقتی که از نزدیک او را می‫دیدم دلم برایش می‫سوخت و با خود می‫گفتم این بیچاره بدبخت از این سن بچگی که از من هم کوچکتر است زندار شده است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بخش پنج

‫جهنم زنان

 

جهنم زنان یعنی شرایط زنان در افغانستان. موضوع اصلی مورد بحث در اینجا سرگذشت خودم و شرایط همجنسگرایان در افغانستان می‫باشد. اما برای اینکه بتوانم موضوع اصلی را بهتر به تصویر بکشم و ادعای خودم ‫در مورد شرایط همجنسگرایان در افغانستان را ثابت کنم، لازم دانستم که ابتداء شرایط زنان را توضیح دهم و سپس با در نظر داشت اهمیت، کثرت و محبوبیت در تمام عرصه‫های جامعه افغانی و جامعه جهانی شرایط همجنسگرایان را با شرایط زنان مقایسه کنم تا مردم ببینند که در افغانستان چقدر وحشت است و حدس بزنند که همجنسگریان در آنجا چه می‫کشند و چه بر سر شان می‫گذرد.

فاجعه زن در افغانستان بسا عمیق‫تر از آن است که مردم دنیا در مورد آن فکر می‫کنند. فقط به گفتن هم نمی‫شود که درد زنان افغان را حس کرد و یا به درک دیگران رساند؛ چون آدم درد را فقط در بدن خودش حس می‫کند و بس. اگر زن را در افغانستان با اسیر جنگی مقایسه کنیم شرایط زن بدتر از اسیر جنگی اگر نباشد بهتر هم نخواهد بود. من نمی‫دانم که حکایت تراجدی‫های زنان افغان را از کدام یکی از بدبختی‫های آنها شروع کنم. اما از اینکه در قالب خاطرات نویسی به موضوعات پرداخته ام ترجیح دادم که به ترتیب زمانی انواع فجایع گوناگون را با مثال چشمدید‫های خودم به تصویر بکشم.

 

حرمت انسانی زن

‫در افغانستان در بیشتر از هفتاد درصد خانواده‫ها زنان بخاطر سوءِ تفاهمات جزئی و موضوعات کوچک مادی بی‫رحمانه کتک می‫خورند.

‫یازده - دوازده سالم بود و آغاز فصل بهار بود. در خانه خاله و دایی‫هایم می‫نشستیم. ‫در خانه‫ای که می‫نشستیم دو تا اطاقش را هم به یک مستأجر تاشقرغانی کرایه داده بودند. آغاز فصل بهار و فصل نهال کاری بود، چند تا نهال‫های درخت را از دهکده آورده بودیم و داخل حیاط خانه کاشته بودیم. یک روزی متوجه شدم که دو - سه تا از آن نهال‫ها از جا کنده شده و جای آنها خالیست.  بعد دیدم که نهال‫ها شکسته، ساقه و ریشه آنها جدا - جدا دم در خانه همسایه تاشقرغانی افتاده است. از دیدن شکسته آنها غمگین شدم؛ چون دوباره امکان کاشتن آنها وجود نداشت. نام دختر همسایه بس‫بانو بود .  مستانه، خواهر کوچکم به من گفت «نهال‫ها را پدر بس‫بانو کنده است.»

من دلم آتش گرفت که چرا نهال‫ها را کنده است و چرا شکانده است.

- «چرا کند و چرا شکاند؟»

‫«بس‫بانو را با آنها زد.»

- «چرا بس‫بانو را زد؟»

«‫نمی‫دانم که چرا زد. یک طوری زد که هر قدر جیغ می‫زد و گریه می‫کرد، باز هم می‫زد و رهایش نمی‫کرد.»

‫البته ما هم در خانه از بزرگان کتک زیاد می‫خوردیم، اما به مجردی که گریه را سر می‫دادیم آنها از کتک زدن دست بر می‫داشتند و دیگر نمی‫زدند. این برای ما بی‫اندازه وحشتناک بود که در حالیکه آدم از دست کسی کتک بخورد و حتی گریه را هم سر بدهد، او باز هم از زدن دست بر ندارد.

من در جواب به مستانه گفتم «جهنم که زد! چرا با درختان ما زد؟»

«نمی دانم که چرا.»

- «‫چرا از شاخه درختان بزرگ نکند که درختان کوچک را از ریشه کند؟»

‫«نمی دانم که چرا.»

‫دو سه روز بعد بس‫بانو، دختر همسایه را دیدم و ازش پرسیدم «پدرت درختان ما را از اینجا کند و ترا با آنها زد؟»

«بلی؛ آنقدر زد که تمام بدنم کبود کبود شده است.»

- «چرا درختان ما را از ریشه کند؟»

«کاش درختان را نکاشته بودید، ‫اگر نکاشته بودید مرا اینقدر نمی‫زد.»

- «چرا درختان ما را از ریشه کند؟»

«وای حمید! باورت نمی‫شود که تمام بدنم کبود شده است؟ تمام بدنم الان درد می‫کند.»

- «چرا زد؟»

«پدرم خانه نبود یک سینی از دست مادرم به زمین افتاد و شکست، وقتی که پدرم آمد و دید که سینی شکسته است، پرسید سینی چرا شکسته، مادرم ‫در جوابش گفت سینی از دست بس‫بانو افتاد و شکست، بعد پدرم آمد درختان شما را کند و با آنها مرا آنچنان زد که تمام کمر و پاهایم کبود کبود شده است.»

- «پس تو چرا نگفتی که سینی از دست من نیفتاده از دست خودش افتاد؟»

«اگر می‫گفتم خودش را می‫زد.»

- «وای! مادرت را هم کتک می‫زند؟»

«پس چه! خیال کرده‫ای که نمی‫زند! تا حالا چند بار مادرم را آنچنان کتک زده است که حتی نمی‫توانست از جا برخیزد. به همین خاطر دیگر هر گناهی که باشد من قبول می‫کنم که مرا بزند، اما مادرم را نزند. این دومین بار است که من بخاطر گناه مادرم این طوری کتک خوردم.»

وقتی که گفت مادرم را هم کتک می‫زند، من تعجب کردم که یک زنی که  ۳۵ - ۴۰ سال سنش باشد هنوز هم کتک بخورد. البته بعد‫ها که در دل سنت و فرهنگ افغانستان روز بروز بزرگ شدم دیگر کتک خوردن زنان برایم کاملاً عادی شد. در مورد کتک خوردن زنان در افغانستان چندین مورد خاطرات وحشتناک‫تر از این هم به یاد دارم، اما از اینکه عقده نهال‫ها تا حالا در دلم مانده بود ‫این خاطره را با همین جزئیاتش خواستم که تعریف کنم. ‫زن همسایه همیشه بخاطر مسایل جزئی از قبیل آشپزی و کیفیت غدا، کار‫های خانه وغیره ترس داشت که مبادا امروز شوهرش خانه بیاید و او را کتک بزند و گاهی کتک هم می‫خورد. مادرم، مادربزرگم و خاله ام همیشه بخاطر او غصه می‫خوردند و برایش تأسف می‫کردند.

 

‫قانون طلاق

در افغانستان مرد می‫تواند که بدون هیچ دلیل و علتی زنش را طلاق بدهد، حتی اگر زن هیچ گناهی هم نداشته باشد. اما زن به هیچ عنوانی نمی‫تواند که از شوهرش طلاق بگیرد، حتی اگر شوهرش هرگونه ‫‫‫‫‫سوءِ استفاده‫ای هم  از وی بکند.

‫سیزده - چهارده سالم بود. از مردم دهکده مان مردی به نام پویا زنی داشت به نام نرگس. پویا و نرگس شش - هفت سالی شده بود که با یکدیگر ازدواج کرده بودند و صاحب دو فرزند بودند. هر دوی آنها از زندگی با یکدیگر راضی بودند و هیچ سوءِ تفاهمی بین آنها وجود نداشت. تنها آنچه که بین آنها را به هم می‫زد مداخله گری خواهران پویا بود، که نمی‫خواستند نرگس در آرامش زندگی کند. از اینکه اکثر زنان افغان بی‫سواد و خانه نشین هستند و هیچ سرگرمی‫ای ندارند، برای اینکه خودشان را سرگرم کنند اکثراً به جان یکدیگر می‫افتند و مادرشوهران و خواهرشوهران با عروسان از ضرر رساندن به یکدیگر لذت می‫برند. خواهران پویا دایماً می‫کوشیدند که نرگس را از چشم پویا بیاندازند. با بهانه‫های گوناگون هر روز نزاعی راه می‫انداختند تا نرگس را مورد سرزنش قرار دهند. چندین بار به نرگس تهمت دزدی بستند. به پویا می‫گفتند که نرگس از خانه هر چیزی را می‫دزدد و به خواهر و برادرانش می‫دهد. اما شاید که ادعای آنها هیچگاه صحت نداشته بود. حتی بعضاً خود آنها لوازم را از خانه بیرون می‫انداختند یا به گدا‫ها و مردمان دیگر بخشش می‫کردند، تا لوازم را از خانه ناپدید کنند و دستاویزی بسازند که به نرگس تهمت دزدی ببندند. خود آنها پول را از جیب پویا می‫دزدیدند تا پویا فکر کند که نرگس پولش را دزدیده است. به پویا می‫گفتند که نرگس دزد است، هیچ دلبستگی‫ای به تو ندارد و هیچگاه برایت زن نخواهد شد؛ پس بهتر است که طلاقش را بدهی تا بیشتر از این زندگیت را داغان نکند. با این حال پویا هنوز نرگس را دوست داشت و هر دوی آنها از زندگی با یکدیگر راضی بودند. خواهران پویا دایماً تلاش می‫کردند کاری کنند که پویا نرگس را طلاق بدهد و از تنگ‫نظری و فتنه‫گری هیچگاه خسته نمی‫شدند، زیرا آنها در زندگی دیگر هدف و سرگرمی‫ای نداشتند و با همین فتنه‫گری برای خودشان هدف و سرگرمی ساخته بودند. بالاخره یک روزی پویا پول زیادی را که تمام دارایی اش را تشکیل می‫دهد در خانه می‫گذارد. خواهرانش برای اینکه به زنش تهمت دزدی ببندند، تمام پول را بر می‫دارند و نرگس را به دزدی متهم می‫کنند. پویا روی آن پول حساب باز کرده بود، می‫خواست که با آن پول کسب و کاسبی‫ای راه بیاندازد و زندگیش را بچرخاند. بناءً از گم شدن آن غمگین می‫شود. اما نمی‫داند که دزد آن کیست، آیا دزد زنش است یا خواهرانش؟ موضوع گم شدن پول در خانواده آنها به منازعه و بگو مگو تبدیل می‫شود. خواهران پویا هر روز به او می‫گویند که چرا زودتر طلاق نرگس را ندادی؟ اگر زودتر طلاقش را می‫دادی پولت گم نمی‫شد. هنوز هم اگر می‫خواهی که در آینده صاحب خانه و زندگی شوی زودتر طلاقش را بده تا بیشتر از این زندگیت را داغان نکند. اما زنش در جواب می‫گوید که پول من و شوهرم فرقی ندارد، من پول خودم را چرا باید بدزدم؟ جر و بحث بر سر اینکه دزد پول کی است تا سه - چهار ماه دوام می‫کند. خواهران پویا می‫خواهند ثابت کنند که دزد پول به غیر از نرگس هیچ کس دیگری نیست و شروع می‫کنند به تحقیق تا دزد را با مدرک شناسایی کنند. بالاخره یک زن بجارسیده (زن روحانی) را در شهر پُلِخمری پیدا می‫کنند. از دهکده تا شهر پلخمری با مینی بوس پنج ساعت راه است. زن بجارسیده با ‫طلسم و دعا روح دزد را پیش خودش حاضر می‫کند تا دزد دزدیش را اعتراف کند. وقتی که روح دزد را حاضر می‫کند، فقط خودش می‫تواند که آنرا ببیند و بچه‫های زیر هفت سال، اما بزرگتر‫ها نمی‫توانند که آنرا ببینند. زن بجارسیده به مردم گفته است که بزرگتر‫ها قادر به دیدن روح نیستند، فقط بچه‫های هفت سال و زیر هفت سال می‫توانند که آنرا ببینند و بس. روح دزد را طوری به بچه هفت ساله نشان می‫دهد که روی ناخنش یک ماده‫ای را می‫ریزد که ناخنش به آیینه تبدیل می‫شود و بچه هفت ساله می‫تواند که روح دزد را در آیینه ناخنش ببیند و از ‫ آن بپرسد که آیا تو دزد هستی و آیا پول فلان کس را تو دزدیده ای؟ روح دزد با زبان حرف نمی‫زند، اما با تکان دادن سر تأیید می‫کند که بلی من دزد هستم و پول فلان کس را من دزدیده ام. زن بجارسیده به خواهران پویا گفته است که یک بچه هفت ساله را با خود بی‫آورید تا من روح دزد را برایش نشان بدهم. مردم افغانستان می‫گویند «حرف راست را از بچه‫ها بپرسید.» از اینکه بچه‫ها دروغ نمی‫گویند مردم حرف بچه‫ها را باور می‫کنند. خواهران پویا موضوع زن بجارسیده را به پویا تعریف می‫کنند که آن زن روح دزد را حاضر می‫کند و به بچه‫های هفت ساله نشان می‫دهد اما بزرگتر‫ها قادر به دیدن آن نیستند. پویا قبول می‫کند که با یک بچه هفت ساله پیش زن بجارسیده برود تا ببیند که بچه هفت ساله روح کرا می‫بیند. خواهر بزرگ پویا یک بچه هفت ساله دارد و به پویا می‫گوید که او را با خود ببرند تا ببینند پول را دزدیده کی است. موضوع نشان دادن روح ، برای مردم یک حرف عجیبی است و کسان زیادی دوست د‫ارند که این نمایش را از نزدیک به چشم خود ببینند که زن بجارسیده چطوری روح دزد را به بچه هفت ساله نشان می‫دهد. قرار می‫شود که پویا و دو - سه تا خواهرانش با چند نفر دیگر از آن جمله مادربزرگ خودم حاضر می‫شوند که بروند پلخمری و این نمایش را به چشم خود ببینند. همه شان سوار مینی بوس می‫شوند و می‫روند پلخمری، اما نرگس را با خود نمی‫برند. وقتی که پیش زن بجارسیده می‫روند، او داخل اطاقی نشسته است که مثل غرفه تکت فروشی (دکه بلیط فروشی) می‫ماند و یک پنجره کوچکی دارد. زن بجارسیده کنار پنجره نشسته است، بچه هفت ساله را به داخل می‫خواهد کنار خودش می‫نشاند، دیگران بیرون ایستاده اند، او از داخل نمایش را شروع می‫کند که روح دزد را حاضر کند و به بچه هفت ساله نشان بدهد. دیگران از بیرون پنجره زن بجارسیده و بچه هفت ساله را می‫بینند که کنار هم نشسته اند. زن بجارسیده کنار پنجره نشسته است، پنجره طرف راستش قرار د‫ارد و بچه هفت ساله را طرف چپش می‫نشاند تا بچه هفت ساله هر چیزی را که می‫بیند به دیگران تعریف کند. پشت سرش پرده‫ای زده شده که از وسط باز می‫شود، آنسوی پرده فضای اطاق ادامه دارد و در آنجا زن دیگری نشسته است تا در وقت نمایش نقش خودش را بازی کند. کسانی که بیرون پنجره ایستاده اند نه پرده را می‫بینند و نه زن پشت پرده را و فقط زن بجارسیده و بچه هفت ساله را می‫بینند و بس. زن بجارسیده روی ناخن شصت بچه هفت ساله ماده‫ای را می‫ریزد که ناخنش را به آیینه تبدیل می‫کند. بعید نیست که ماده‫ای را هم نریخته است و شاید ناخن مصنوعی‫ای که آیینه دارد را روی ناخنش قرار داده است. اما دیگران از بیرون نمی بینند که ناخنش را به آیینه تبدیل کرده است. سپس ناخنش را پیش چشمش نزدیک می‫کند و ازش می‫پرسد «در ناخنت کرا می‫بینی؟»

او دقیق به ناخنش نگاه می‫کند و می‫گوید «هیچ کسی را نمی‫بینم.»

ناخنش را کمی می‫چرخاند و می‫پرسد «حالا چه، کسی را می‫بینی یا نه؟»

دیگران بیرون پنجره ایستاده اند نگاه می‫کنند. بچه هفت ساله باز هم دقیق به ناخنش نگاه می‫کند و می‫گوید «بلی حالا می‫بینم.»

«کرا می‫بینی؟»

دقیق نگاه می‫کند تا تشخیص بدهد که کرا می‫بیند و در جواب می‫گوید «خودم را می‫بینم.»

ناخنش را کمی می‫چرخاند و می‫پرسد «حالا کرا می‫بینی؟»

می‫بیند پرده‫ای که در پشت سر قرار دارد از وسط باز شده و زنی را در آنجا می‫بیند که طرفش نگاه می‫کند. در سن هفت سالگی عقلش به اندازه‫ای رسیده است که می‫داند که هر نقشی را که در آیینه ناخنش می‫بیند اصل آن در پشت سرش قرار دارد. می‫خواهد به پشت سرش نگاه کند تا مشخصاً بگوید که کرا می‫بینم. زن بجارسیده اجازه نمی‫دهد که به پشت سرش نگاه کند و می‫پرسد «در ناخنت بگو کرا می‫بینی؟»

در این فرصت زنی که پشت سر ایستاده است فوراً پرده را می‫بندد و خودش را پشت پرده پنهان می‫کند. بچه هفت ساله به پشت سرش نگاه می‫کند می‫بیند که هیچ کسی در آنجا نیست و فقط پرده را می‫بیند و بس. زن بجارسیده دوباره ناخنش را پیش چشمش نزدیک می‫کند و می‫گوید «فقط به ناخنت نگاه کن و بس. الان بگو کرا می‫بینی؟»

بچه هفت ساله بعد از کمی دقت می‫گوید «پرده را می‫بینم.»

«دقیق نگاه کن کسی را نمی‫بینی؟»

پرده دوباره از هم دور می‫شود و زنی که در آنجا هست از میان پرده ظاهر می‫شود.

«یک زن را می‫بینم.»

«آیا آن زن را می‫شناسی یا نه؟»

«بگذار دقیق نگاه کنم که می‫شناسمش یا نه.»

در دلش وسوسه دارد و می‫خواهد که به پشت سرش به خود او نگاه کند و بگوید که کرا می‫بینم، اما زن بجارسیده اجازه نمی‫دهد که به پشت سرش نگاه کند.

«بگو کرا می‫بینی؟»

«یک زن را می‫بینم.»

«آن زن کیست؟»

«من نمی‫شناسمش.»

در حالیکه پویا و خواهرانش در آنسوی پنجره منتظر‫اند تا بچه هفت ساله آن زن را تشخیص بدهد، یکی از خواهرانش از بچه هفت ساله می‫پرسد «زنی را که می‫بینی چه رنگ لباسی پوشیده است؟»

«لباسی فلان رنگ پوشیده است.»

«هی! نرگس هم یک لباس از فلان رنگ دارد.»

دوباره می‫پرسد «چادر (روسری) سرش هست یا نه؟»

«بلی هست.»

«چه رنگ چادری؟»

«فلان رنگ.»

«هی! نرگس هم یک چادر از فلان رنگ دارد.»

به این صورت بالاخره بچه هفت ساله را وادار می‫کنند که بگوید بلی من دقیقاً خود نرگس را می‫بینم.

زن بجارسیده می‫گوید «ازش بپرس که آیا پول پویا را تو دزدیده‫ای.»

بچه هفت ساله به ناخنش نگاه می‫کند و می‫پرسد «آیا پول پویا را تو دزدیده ای؟»

زن پشت سری حرف نمی‫زند اما با تکان دادن سر تأیید می‫کند که بلی من دزدیده ام.

بچه هفت ساله بعد از اینکه کمی انتظار می‫کشد تا او جواب بدهد، با اشاره سر به دیگران می‫گوید «حرف نمی‫زند سرش را این طوری تکان می‫دهد.»

خواهران پویا می‫گویند «این دزد بی‫شرف از خجالتی حرف نمی‫زند و با اشاره می‫گوید که بلی من دزدیده ام.»

خواهرانش به پویا می‫گویند «ببین ما می‫دانستیم که دزدی کار همین بی‫شرف بود، اما تو باور نکردی، حالا به چشم خودت دیدی ثابت شد که دزدی کار همین بی‫شرف بوده است؟»

پویا از اینکه معجزه را به چشم خودش دیده است چیزی نمی‫گوید و قبول می‫کند که دزدی کار زنش بوده است. همه کسانی که پلخمری رفته اند دوباره بر می‫گردند به دهکده، پویا فوراً زنش را طلاق می‫دهد و از خانه بیرونش می‫کند.

حالا ۲۰ - ۲۱ سال از این موضوع گذشته است، اما مثل دیروز یادم می‫آید که مادربزرگم از دهکده آمد کابل و موضوع پلخمری رفتنش و زن بجارسیده را به دیگران تعریف می‫کرد. مادربزرگم می‫گفت «بچه به ناخنش نگاه می‫کرد اول گفت هیچ کسی را نمی‫بینم، بعد گفت خودم را می‫بینم، بعد گفت یک زن را می‫بینم...»

وقتی که مادربزرگم این داستان را تعریف می‫کرد، من این معجزه را باور می‫کردم و از شگفتی مو‫های سرم راست می‫شد. من آن زمان ۱۳ - ۱۴ سال سنم بود و آدم خوش باوری بودم. در افغانستان کسان زیادی هستند که حتی تا سنین ۴۰ و ۵۰ سالگی هنوز خوش باور هستند.

چند سالی از این موضوع گذشت، بچه هفت ساله دیگر بزرگ شده بود و روبروی مادرش به ما تعریف می‫کرد «پیش زنی که رفته بودیم یک ماده‫ای را روی ناخنم ریخت و ناخنم را به آیینه تبدیل کرد، من خوب می‫دانستم که چی کار می‫کرد اما نمی‫دانستم چی بگویم. پشت سرم پرده بود یک زن پشت پرده ایستاده بود، وقتی که از من می‫پرسید کرا می‫بینی، او پرده را باز می‫کرد و خودش را در ناخنم به من نشان می‫داد. وقتی که من می‫خواستم به پشت سرم نگاه کنم، زنی که کنارم نشسته بود اجازه نمی‫داد که به پشت سرم نگاه کنم و می‫گفت فقط به ناخنت نگاه کن و بس و بگو کرا می‫بینی.»

مادرش را سرزنش می‫کرد و می‫گفت «من نمی‫خواستم که اسم نرگس را بیاورم، اما من که بچه بودم تو اسم او را به دهنم گذاشتی که من بگویم نرگس را می‫بینم.»

مادرش می‫گفت «دروغ چرا می‫گویی؟ خودت خوب دیدی که نرگس بود، حالا این تهمت را به من می‫بندی که من اسم او را به دهنت گذاشتم.»

بچه هفت ساله که بزرگ شده بود در این مورد از طرز حرف زدنش مشخص بود که بخاطر حرفی که آن وقت زده بود و باعث جدایی پویا و نرگس شده بود عذاب وجدان داشت و از به یاد آوردن این موضوع همیشه رنج می‫برد.‫

 

سهم زن در میراث

به رغم اینکه زن در دین اسلام به اندازه نصف سهم مرد در میراث شریک دانسته می‫شود، در سنت افغانستان زن هیچ سهمی از میراث نمی‫برد. حتی زنانی که پدران ثروتمند دارند، بعد از ازدواج زندگی آنها فقط به زندگی شوهران شان تعلق دارد و بس. یعنی زنی که پدر ثروتمند و شوهر فقیر داشته باشد، خودش نیز فقیر می‫ماند و هیچ سهمی از میراث پدر نمی‫برد. سهمی را که دین اسلام از میراث برای زن در نظر گرفته است زنان در اکثر مناطق افغانستان تا حالا به آن حق نرسیده اند. در افغانستان اگر زن بخواهد که طبق قانون اسلام دعوای میراث کند این موضوع از نظر سنت مردمی مایه شرمساری و لکه بدنامی دانسته می‫شود.

* * *

شانزده - هفده سالم بود. ‫در دهکده ما هنوز هیچ زنی سهمی از میراث پدر نبرده بود. مادربزرگم یک خواهر و دو برادر داشت که خواهرش مرده بود و برادرانش زنده بودند. از پدر آنها باغ و زمین‫های زیادی به جا مانده بود. برادرانش باغ و زمین‫ها را بین خود تقسیم کرده بودند و به غیر از در اختیار داشتن باغ و زمین‫های پدری از خود نیز درآمد شخصی زیاد داشتند. اما مادربزرگم زنی بود فقیر که نه از میراث پدر چیزی در اختیار داشت و نه از خود درآمد شخصی‫ای داشت. برادرانش زمین‫ها را به دهاقین سپرده بودند و خودشان مشغول کار‫های آزاد بودند. هر وقت که محصولات زمین‫ها را از دهاقین جمع آوری می‫کردند، حریصانه به خود می‫گرفتند و هیچ یادی از خواهر‫ نمی‫کردند. یک روز مادربزرگم گفت «در دین اسلام من هم در میراث پدر حق دارم، پس من چرا حق خودم را نگیرم؟»

از اینکه در دهکده حزب اسلامی گلبدین حکمتیار مسلط بود، مادربزرگم خیلی امیدوار بود که حزب اسلامی بر طبق قانون اسلام از حق او طرفداری خواهد کرد. مادربزرگم بعد از اینکه تصمیمش را گرفت که حق میراثش را از برادرانش بگیرد یک روز برادرانش را نزد خودش خواست و به آنها گفت «خدا را شکر که زندگی شما بد نیست، شما تمام میراث پدر را در اختیار دارید و به آن احتیاجی هم ندارید، من هم در این میراث شریک هستم، من طبق قانون اسلام به اندازه نصف سهم شما در میراث پدر سهم دارم و می‫خواهم که حق خودم را بگیرم، اگر خدای نکرده شما زندگی بدی داشته بودید، من هیچ چیزی از شما نمی‫خواستم، اما حالا که شما احتیاجی به آن ندارید، من می‫خواهم که حق خودم را بگیرم.»

برادرانش با شندیدن این حرف تکان خوردند، از خود واکنش تند نشان دادند و گفتند «موضوع دین اسلام و موضوع سنت افغانستان از یکدیگر جدا‫ست،  در هیچ یک از دهکده‫های اطراف ما تا حالا هیچ زنی دعوای میراث نکرده است، درست است که ما به میراث پدر احتیاجی نداریم، اما اگر تو به نام میراث قسمتی از زمین را از ما بگیری، این موضوع برای ما لکه بدنامی و مایه شرمساری خواهد بود، ما به هیچ عنوان راضی نیستیم که قسمتی از زمین را برای تو واگذار کنیم، اگر تو به نام میراث پدر سهمی برای خودت جدا کنی، ما دیگر نمی‫توانیم که به چشم مردم نگاه کنیم، در آنصورت برای ما بهتر خواهد بود که بمیریم تا این که نام بد را قبول کنیم.»

مادربزرگم گفت «حزب اسلامی بر منطقه حاکم است، اگر من به مقامات حزب اسلامی مراجعه کنم، آنها سهم مرا جدا خواهند کرد.»

برادرانش دیگر چیزی نگفتند و با اخم و خشم از خانه بیرون شدند. این حق خواستن نبود، بلکه اعلان دشمنی بود. از همان روز به بعد هیچ یکی از اعضای خانواده‫های آنها با خانواده‫های ما حرف نزدند. اما تنها رابطه‫ای که هنوز بین ما و آنها باقی ماند، دو تا دختران آنها بودند، که یکی از آنها با دایی‫ام ازدواج کرده بود و دیگرش با برادرم نامزد شده بود. آنها خواستند که این دو رابطه را هم قطع کنند. یک دختر شان که با برادرم نامزد بود، نامزدی او را باطل اعلان کردند و گفتند که دختر ما به کسی نامزد نشده است. دختر دیگر‫ شان که با دایی‫ام ازدواج کرده بود و دو تا بچه هم داشت، آنها خواستار طلاقش شدند. در مورد اینکه خواستار طلاقش شدند، یک اخطاریه تند به دایی‫ام فرستادند و در اخطاریه نوشته بودند «...تا عاقبت کار به آدم کشی نرسیده است فوراً طلاق دختر مان را بدهید...»

برادرم که از موضوع باطل اعلان شدن نامزدیش خبر شد، یک روز با تفنگ می‫رود خانه پدرزنش و به پدرزنش می‫گوید «من کاری به برادری و خواهری شما ندارم که شما با یکدیگر خوب هستید یا بد، بازیچه هم نیستم که یک روز به مردم اعلان کنی که دخترت را به من داده‫ای و یک روز اعلان کنی که دوباره پشیمان شدی و مرا مسخره مردم کنی، اگر این فکر در کله ات باشد بدان که به مرگ تمام خانواده تان خواهد ‫انجامید.»

پدرزنش که تفنگ را در دستش می‫بیند، خون در رگش خشک می‫شود و می‫گوید «نه من در آنوقت از خشم این حرف را زدم، اما واقعاً همچو نیتی را ندارم، واقعاً که حق با تو‫ست،  از روزی که من اعلان کردم که دخترم را به تو داده ام، دخترم دیگر ناموست شده است و ناموس در فرهنگ افغانستان از هر چیزی مهمتر است.»

به این صورت آنها ترسیدند که با ما اعلان دشمنی بکنند. این دو رابطه خویشاوندی باعث شد که رابطه ما با آنها کاملاً قطع نشد، اما اکثر اعضای خانواده‫های ما و آنها با یکدیگر حرف نزدند.

یکی از خاله‫هایم خواست که مثل گذشته با دایی‫هایش صمیمی بماند و کاری در روابط آنها با مادرش نداشته باشد. یک بار خانه دایی‫هایش رفت و خیلی دیر آنجا نشست، اما آنها برایش نه چای آوردند و نه غذا. خاله ام گفت «من که بخاطر خوردن نمی‫روم، فقط دوست دارم که با آنها بنشینم و صمیمانه صحبت کنیم.» بار دوم که رفت خانه آنها نشست، آنها چادریش )برقع( را با قیچی حسابی پاره کردند. بار سوم که رفت، آنها با قیچی کفش‫هایش را حسابی پاره کردند و بار سوم برایش آخرین درس عبرتی شد که دیگر حسرت رفتن به خانه دایی‫هایش برای همیشه در دلش باقی ماند.

مادربزرگم در زمان حاکمیت حزب اسلامی بخاطر گرفتن سهمش از میراث پدر بر طبق قانون اسلام به مقامات بلندپایه حزب اسلامی مراجعه کرد. اما برادرانش با دادن رشوه آنها را از تطبیق قانون اسلامی منصرف کردند. سه - چهار سالی گذشت، حزب اسلامی در نتیجه یک درگیری کوچک در منطقه سرنگون شد و نیرو‫های جمیعت اسلامی برهان‫الدین ربانی جای آنرا اشغال کردند. در این زمان نیرو‫های جمعیت اسلامی کابل پایتخت افغانستان و قدرت دولتی را نیز در اختیار داشتند. مادر بزرگم در زمان حاکمیت جمعیت اسلامی نیز بخاطر گرفتن میراث به والی (استاندار) پروان مراجعه کرد. والی پروان به مسؤلین مربوط دستور داد که سهمش را برایش جدا کنند. اما زمانی که قرار شد مسؤلین سهمش را جدا کنند، برادرانش مسؤلین را به مهمانی دعوت کردند و با دادن رشوه آنها را نیز از اجرائی وظیفه شان منصرف کردند. سه - چهار سال دیگر نیز گذشت و نیرو‫های جمعیت اسلامی نیز در نتیجه درگیری با طالبان سرنگون شدند و گروه طالبان جای آنها را اشغال کرد. مادربزرگم در زمان حاکمیت طالبان نیز به خاطر گرفتن میراث به مقامات طالبان مراجعه کرد. مقامات طالبان به مسؤلین مربوط دستور دادند که سهمش را جدا کنند. اما زمانی که قرار شد سهمش را جدا کنند، باز هم برادرانش مسؤلین را به مهمانی دعوت کردند و با دادن رشوه آنها را از اجرائی وظیفه شان منصرف کردند.

 برادرانش می‫گفتند که ما تا حالا دو برابر قیمت این زمین را رشوه داده ایم و ده برابر آنرا هم خواهیم داد، اما ترا نخواهیم گذاشت که به آرزویت برسی.

بسیاری از مردان و زنان دیگر در منطقه که زمین زیاد از پدر برای آنها مانده بود، منتظر نتیجه دعوای مادربزرگم بودند. در هر بار که مادر بزرگم دعوا را از سر می‫گرفت، مردان زمین دار دچار دغدغه و دلشوره می‫شدند، که اگر او در این دعوا برنده شود، مبادا که خواهران آنها نیز دعوای میراث بکنند. من مردان زیادی را دیدم که با عصبانیت می‫گفتند «اگر او سهمش را جدا کند بی‫اندازه کار زشتی کرده است، او را دیده زنان دیگر نیز تحریک می‫شوند و سهم خودشان را جدا می‫کنند، به این صورت این رسم در دهکده عمومی می‫شود و مردمان دیگر مناطق می‫گویند که این مردم چقدر بی‫غیرت هستند که حتی زن از پیش آنها حق می‫گیرد.» از طرف دیگر زنان زیادی را دیدم که بی‫صبرانه منتظر برنده شدن مادربزرگم بودند تا دیوار دفاعی حرص مردان در هم شکند و آنها بدون دغدغه و دردسر حق خودشان را بخواهند. ‫اما متأسفانه که این آرزو چیزی بیش از خواب و خیال نبود! زنان ستمدیده افغان این آرزو را فقط به گور خواهند برد. آنگونه که من سرعت رشد فکری اکثر افغان‫ها را دیده ام، زمین‫های افغانستان از زاد و ولد و افزایش بیش از حد جمعیت منفجر خواهد شد، اما زنان به آرزوی شکستن دیوار دفاعی حرص مردان نخواهند ‫رسید.

* * *

در فوق آنچه که در مورد سهم زن از میراث گفته شد، فقط در مورد ولایت پروان و بخش‫های کوچک افغانستان مطابقت دارد. اما در مورد اکثر ولایات و بخش‫های بزرگ افغانستان حقیقت تکان دهنده‫تر از آن است. در پروان اگر دختر سهمی از میراث پدر نمی‫برد، حد اقل خودش هم به فروش نمی‫رسد. در پروان پدر عروس تحت هر عنوانی اگر از داماد پول بگیرد، به نام مرد دختر فروش معروف می‫شود و این نام بد و حرف طعنه‫آمیز نه تنها برای خودش، بلکه حتی بعد از مرگش برای فرزندانش نیز به ثبت خواهد رسید. با این وجود بعضی‫ها به نام جهیزیه از داماد پول می‫گیرند، فقط قسمت کمی از آن پول را برای دختر جهیزیه می‫گیرند و بقیه اش را در جیب خود می‫گذارند. در این صورت اگر داماد رودربایستی را کنار بگذارد و به رویش حساب باز کند، دیگر این مرد به نام دختر فروش نه، بلکه به نام یک آدم دزد شناخته می‫شود. پروان در نیمه شرقی مرکز افغانستان و در شمال کابل موقعیت دارد. در اکثر نقاط افغانستان، از شمال‫وجنوب و شرق‫وغرب دختر نه تنها اینکه سهمی از میراث پدر نمی‫برد، بلکه خودش هم یا رسماً و یا تحت عناوین مختلف در بدل پول به فروش می‫رسد. ‫در بسیاری از مناطق دختر به نام طویانه )شیربها( به فروش می‫رسد، که در این صورت رسماً نام فروش را روی آن نمی‫گذارند. اما در بسیاری از مناطق دیگر رسماً فروخته می‫شود و نام فروش هم روی آن گذاشته می‫شود. مناطقی هم وجود دارد که دختر پیش از سن بلوغ و حتی در اولین روز‫های تولدش پیش فروش می‫شود. دخترانی که پیش فروش می‫شوند تا سنین کمی بالاتر در خانه پدر می‫مانند و به مجردی که کمی قد بکشند که در چشم به نظر آیند دیگر راهی خانه صاحب می‫شوند. در این فرهنگ که دختر به فروش می‫رسد دیگر رسم طلاق هم وجود ندارد. اگر زن نافرمانی‫ای بکند ممکن است که کشته شود، اما ممکن نیست که طلاق داده شود. اگر زن در خانواده شوهر کوچکترین نافرمانی‫ای کند یا کاری کند که باعث رنجش خانواده شوهرش شود، ممکن است که مورد کتک خوردن قرار بگیرد. من الان فکر می‫کنم که همان زن همسایه تاشقرغانی ما که همیشه شوهرش او را کتک می‫زد، شاید که پدرش او را فروخته بود. البته این یک زن خوشبختی بوده است، زیرا تنها با شوهرش زندگی می‫کرد. آن عده از زنان فروخته شده که با تمام خانواده شوهر زندگی می‫کنند، در صورت هرگونه ‫‫‫‫‫سوءِ تفاهمی ممکن است که هر یکی از اعضای خانواده شوهر آنها را کتک بزنند. در مناطقی که از مراکز اصلی فرهنگ دختر فروشی به شمار می‫روند معمولاً خانواده‫های خیلی بزرگ زندگی می‫کنند. در آن مناطق رسم زندگی تنهایی فقط یک زن و شوهر اصلاً وجود ندارد. به علت زاد و ولد زیاد معمولاً هر کس چندین برادر دارد و اگر چندین خواهری هم وجود دارد به علت اینکه به فروش می‫رسند خواهران اصلاً به حساب نمی‫آیند. خواهران بعد از به فروش رسیدن به مثل دود می‫مانند که انگار در هوا منحل می‫شوند و دیگر هیچ اثری از آنها باقی نمی‫ماند. برادران متعدد در چارچوب یک خانواده واحد وحدت شان را تا آخر عمر حفظ می‫کنند. تمام برادران وحدت شان را در خانواده واحد تا زمانی حفظ می‫کنند که تمام آنها صاحب نوه‫ها می‫شوند و حتی بعد از مرگ آنان پسران آنها که به یکدیگر پسر عمو‫ها می‫شوند، وحدت شان را در چارچوب یک خانواده واحد همچنان حفظ می‫کنند. زن همسایه ما که از یک شوهر آنقدر کتک می‫خورد، پس وای بر حال زنی که به این گونه یک خانواده بزرگ به فروش برسد! برادران و پسر عمو‫ها بطور خستگی ناپذیر وحدت شان را در خانواده واحد حفظ می‫کنند و زاد و ولد هم که ماشاالله حرف ندارد. پس آدم اگر خودش را در این گونه خانواده تصور کند، بر سرش چه می‫گذرد؟ من شنیده ام که در افغانستان حتی خانواده‫ای وجود دارد که چهارصد نفر در آن زندگی می‫کنند. اما خانواده‫های چهل و پنجا نفری که برای هیچ کس قابل تعجب نیست. در اینجا هدف اصلی مرد از زن گرفتن نه تشکیل خانواده است و نه نیاز جنسی، بلکه هدف اصلی در اینجا گسترش خانواده می‫باشد و افز ایش نیروی کار تازه نفس برای پیشبرد کار‫های فیزیکی. زن از روزی که به خانه شوهر می‫رود یک عروس نه، بلکه یک نیروی کار تازه نفس به شمار می‫آید که به جمع قبلی اضافه می‫شود. از روزی که به خانه شوهر می‫رود، به یک خانواده نو تشکیل و کم جمعیتی هم نرفته است، بلکه به یک خانواده رونق گرفته و پر جوش و خروشی رفته است که هرگونه ‫‫‫‫‫کاری از قبل در آن روبراست.  اینجا دیگر کار زن و کار مرد تقسیم نشده است. برای زنان کار‫های مخصوص بی‫شماری هم تعین شده است، اما برای مردان هیچ کار مخصوصی تعین نشده است. تنها کار‫های را که مخصوصاً مردان انجام می‫دهند کار‫های کلیدیست، از قبیل معاملات با دنیای بیرون از خانواده یعنی داد و ستد‫ها و خرید و فروش‫ها، چه اینکه معاملات خرید و فروش دختر باشد یا اجناس دیگر. البته این گونه یک خانواده در داخل خودش یک دنیائیست؛ چون از راز و رمز پیچیدگی‫های آن کسی نمی‫تواند سر در بیاورد. ‫در این گونه خانواده‫ها مسلماً که زن فعالیت و کار‫ پر تلاشتر از مرد را باید انجام بدهد؛ چون تلافی پولی که جهت خرید آن پرداخته شده است را باید در بیاورد. اینجا دیده می‫شود که زن اسیر و بیچاره به تنهایی خودش یک عالمی بدهکار است تا چه برسد بر اینکه فکر میراث بر سرش بزند. با این وجود موضوع فقط بدهکاری نیست، بلکه بعد از به فروش رسیدن نیز هر زمانی ممکن است که دوباره به فروش برسد. کار‫هایی که بدوش این زباندار بی‫مخاطب سپرده می‫شود، تنها به آشپزی و نانپزی فروان در فضای دود، شستن ظروف غدا و ترتیب سفره‫ها، شستن ‫لباس‫های نازک و ضخیم بزرگان و بچه‫های که از صبح تا غروب خاکبازی می‫کنند و به شستن و روفتن اطاق‫ها، راهرو‫ها و محوطه‫های شلوغ و پلوغ خلاصه نمی‫شود، بلکه وظیفه اصلی زن بستگی به اینکه از چه پیشه‫ای نان می‫خورند، کار‫های بسا پر درد سر و فرساینده‫تر از آن است. زن وظیفه دارد که حیوانات را به کوه‫ها و چراگاه‫ها ببرد، همزمان از کوه‫ها هیزم برای سوزاندن و سبزی برای خوردن جمع آوری کند، بسته‫های هیزم و سبزی را از راه دور روی دوشش تا خانه ببرد، حیوانات را بدوشد، فاضله حیوانات را از خوابگاه آنها جمع آوری کند، برای سوزاندن آنرا سرگین بسازد، با دستش گرد کند و در معرض آفتاب قرار دهد تا خشک شود، بعد از خشک شدن آنرا انبار کند، زمین‫ها را بیل بزند، بزرافشانی کند و آبیاری کند، هر روز گیاهان هرزه را از زمین‫ها بچیند، خشخاش‫ها را نشتر بزند، محصولات گوناگون را جمع آوری کند و حتی وظیفه دارد که در کار‫های معماری و ساختن خانه‫های گِلی نیز اشتراک کند. با این همه حال «هرچه که سنگ است همه پیش پای لنگ است.» من این گونه مردمان را دیده ام، عجیب است در هر جایی که زندگی می‫کنند، در فاصله خیلی دور از آب آشامیدنی خانه دارند. زن وظیفه دارد که آب آشامیدنی را در دیگ‫ها پر کند، بالای سر‫ش بگذارد و از راه دور به خانه ببرد. این زنان ستمدیده در بردن آب بالای سر آنقدر ماهر شده اند که سه - چهار تا دیگ را از آب پر می‫کنند، آنها را روی هم می‫گذارند و تمام آنها را یکجایی بلند می‫کنند و روی سر شان قرار می‫دهند، در وقت راه رفتن دستان شان را آزاد می‫گذارند و بی‫آنکه دیگ‫های پر از آب را با دست نگهدارند راه می‫روند و دیگ‫ها پایین نمی‫افتد. بردن آب از راه دور سنگی است پیش پای لنگ، که به کار‫های پر مشقت زنان اسیر و فروخته شده می‫افزاید.

این بود در مورد سهم زن از میراث در افغانستان.

 

‫تعصبات خانواده

‫در بسیاری از خانواده‫ها دختران و زنان اجازه ندارند که با مرد نامحرم حرف بزنند، اجازه ندارند که مرد نامحرم آنها را ببیند، اجازه ندارند که از خانه بیرون بروند و به کر و کور و لال خانه نشین تبدیل شده اند. به اینصورت جرأت و اعتماد به نفس شان را کاملاً از دست داده اند و به ‫عقب مانده‫ترین آدمان روی زمین تبدیل شده اند. به ندرت اگر از خانه بیرون بروند، در زیر یک پوشش کامل به نام چادری(برقع) که به مثل گونی می‫ماند خود‫ را قرار می‫دهند و اگر مجبور باشند که با کسی حرف بزنند، ‫بگونه‫ای حرف می‫زنند که ‫انگار در حال گریز باشند.

* * *

‫‫در بعضی خانه‫ها اگر کسی در بزند، فقط مردان و بچه‫های نابالغ در را می‫گشایند و زنان اجازه رفتن به در را ندارند. اگر گاهی مردان و بچه‫های نابالغ خانه نباشند و کسی در بزند، زن از پشت در صدا می‫زند ‫«کی هستی؟» اگر از صدا بشنود که به ‫غیر از اعضای خانواده مرد نامحرمی ‫است که در می‫زند، در را نمی‫گشاید، هیچ جوابی هم نمی‫دهد، حتی نمی‫گوید که الان کسی خانه نیست‫، فقط به مثل یک فرد عقب مانده می‫رود و در خانه می‫نشیند؛ چون در این فرهنگ حرف زدن با مرد نامحرم از پشت در نیز حرام است. آدم فکر می‫کند رفته است تا کسی را صدا بزند که بیاید در را بگشاید. اگر کسی با این فرهنگ آشنایی نداشته باشد، ‫ممکن است ساعتها پشت در منتظر بماند. البته این واقعیتی است که من خودم بار‫ها شاهد آن بوده ام. من به عقیده آن گروه مردمان مداخله نمی‫کنم که می‫خواهند با دیگران حرف بزنند و یا خیر، اما نباید که مزاحم دیگران شوند. من این گونه مزاحمت‫ها را از چندین خانواده بار‫ها تجربه کرده ام. آنها همیشه وسایل ضروری را از ما امانت می‫گرفتند، اما وقتی که نیاز خودمان می‫شد، من می‫رفتم که وسایل را پس بگیرم، آنها با ‫همین فرهنگ جنتی ‫از من تشکر می‫کردند و بدون هیچ گونه جوابی پشت در منتظرم می‫نشاندند.‫ این گونه خانواده‫ها به دختران و زنان شان اجازه رفتن به مکتب و بیرون رفتن از خانه را هم نمی‫دهند.

* * *

جمعی از خویشاوندان مان که هشت - نه خانواده می‫شدند، هیچ یکی از آنها دختران شان را به مکتب نمی‫فرستادند، اجازه بیرون رفتن از خانه را نمی‫دادند و اگر دختران و زنان شان مریض می‫شدند آنها را به دکتر مرد هم نمی‫بردند. من در آن جمع یک رفیق صمیمی داشتم به نام کوشا. کوشا خودش دانشجو بود در دانشکده پزشکی دانشگاه کابل درس می‫خواند. کوشا با آنکه خودش دانشجو بود و قرار بود که دکتر شود با رفتن دختران به مکتب مخالف بود. من یک روز از کوشا پرسیدم «اگر دختر مکتب نرود و در آینده به یک زن بیسواد تبدیل شود، پس به فرزندانش چه کمکی می‫تواند بکند؟»

«بیسواد نباید بماند، در خانه درس بخواند تا در آینده بتواند که در تعلیم فرزندانش نیز کمک کند.»

- «اما اگر مکتب برود در آینده می‫تواند دکتر، مهندس، معلم و هرچه که بخواهد شود.»

‫«نه این کار‫ها کار زن نیست، زن فقط کارهای خانه را باید انجام بدهد و بس و از خانه نباید بیرون برود.»

‫ ‫من می‫دانستم که آنها زنان شان را به دکتر مرد هم نمی‫بردند و در ارتباط به اینکه گفت زن فقط کارهای خانه را باید انجام بدهد، من ازش پرسیدم «پس زنان شما که مریض می‫شوند، شما چرا آنها را به دکتر مرد نمی‫برید و فقط به دکتر زن می‫برید؟»

‫« مرد نامحرم نباید که زن را ببیند.»

- «اگر عقیده شما بهتر است که دختر نباید مکتب برود، پس هیچ دختری نباید که مکتب برود و در آنصورت هیچ دکتر زنی هم نباید که وجود داشته باشد، در آنصورت ‫اگر زنان شما مریض شوند، شما آنها را به کدام دکتر زن می‫برید؟»

‫«در آنصورت به دکتر مردی می‫بریم که محرم باشد.»

‫این حرفش خودخواهانه بود؛ چون در جمع خودشان چند تا مردان تحصیل کرده و دکتر داشتند، اما فکر دیگران را نکرد.

- «پس آنانیکه دکتر محرم مرد هم ندارند به کدام دکتر زن ببرند؟»

‫«این مشکل خود آنها‫ست که چرا دکتر محرم مرد ندارند و این سؤال را از خود آنها بپرس که به کدام دکتر زن ببرند.»

- «خیلی خوب! از خود آنها بپرسم!! پس اگر خواهر و مادرت بیماری ‫آلت تناسلی بگیرند و آلت تناسلی شان عفونت کند باز چه، آیا باز هم خودت به آلت تناسلی آنها دست می‫اندازی؟»

کوشا کمی سکوت کرد و در جواب گفت «در آنصورت بهتر است که بمیرند تا اینکه پیش دکتر بروند.»

‫حقیقتاً در افغانستان زنان زیادی بخاطر کمبود دکتر زن در ‫وقت بیماری جان شان را از دست می‫دهند. بسیاری از خانواده‫ها مرگ زن را بر رفتن به دکتر مرد ترجیح می‫دهند و برای زن بیمار فقط دم و دعا می‫خوانند و بس.

‫‫من نمی‫خواهم که در عقیده دیگران دخالت ‫کنم، اما آنها هستند که همیشه عقیده خودشان را بر دیگران تحمیل کرده اند. خود آنها هر کاری که بخواهند می‫کنند، اما اگر کس دیگری در مورد آنها حرفی بزند مورد انتقاد قرار می‫گیرد. ‫در سال ۱۳۵۹ زمانی که دهکده‫های اطراف ما به تصرف مجاهدین حزب اسلامی گلبدین حکمتیار درآمد، مکاتب دخترانه را در مرکز شهرستان و تمام روستا‫های اطراف آن به آتش کشیدند، مکاتب پسرانه را به مدرسه تبدیل کردند و دیگر پسران بایست فقط درس دینی می‫خواندند و بس. در منطقه چهاردِه که ما در آنجا زندگی می‫کردیم، یک مکتب دخترانه بود که دختران از صنف اول تا دوازدهم در آن درس می‫خواندند، مجاهدین حزب اسلامی حتی در عوض استفاده دیگری از ‫درسخانه‫های آن، آنرا به آتش کشیدند. زمانی که طالبان در افغانستان به قدرت رسیدند، در تمام افغانستان مکاتب و دانشگاه‫ها را به روی دختران بستند و تمام مکاتب و دانشگاه‫ها را برای پسران به مدرسه تبدیل کردند. طالبان نام شاگرد را رسماً طالب گذاشتند و نام مکتب را رسماً مدرسه گذاشتند. طالب یعنی شاگردی که درس دینی می‫خواند و مدرسه یعنی مکتبی که در آن درس دینی داده می‫شود.

* * *

‫خاله ام در خانواده متعصب ازدواج کرده بود، شوهرش اجازه بیرون رفتن از خانه، نگاه کردن به مردان نامحرم، گوش دادن به موسیقی و حتی اجازه عکس گرفتن را به او نمی‫داد. به مثل خانواده شوهر خاله ام اینگونه خانواده‫ها در افغانستان زیاد هستند.

در بین دوستان و خویشاوندان ما دو تیپ زنان وجود داشت، یک تیپ زنان محجبه بود که به خانواده‫های متعصب تعلق داشتند و تیپ دیگر زنان غیر محجبه بود که به خانواده‫های غیر متعصب تعلق داشتند. زنان محجبه را به نام زنان بهشتی یاد می‫کردند و زنان غیر محجبه را به نام زنان دوزخی یاد می‫کردند. ما در محافل شیرینی خوری و عروسی علاوه بر اینکه یک خانه جداگانه برای مردان آماده می‫کردیم، دو خانه جداگانه برای زنان بهشتی و زنان دوزخی آماده می‫کردیم تا نسبت به یکدیگر احساس ناراحتی نکنند. وقتی که مهمانان شروع به آمدن می‫کردند، دو - سه تا دختر و زن پیش در برای خوشامد گویی می‫ایستادند و به شوخی از مهمانان زن می‫پرسیدند «آیا شما دوزخی هستید یا بهشتی؟»

زنان محجبه که به خانواده‫های متعصب تعلق داشتند در جواب می‫گفتند «بهشتی» و زنان غیر محجبه در جواب می‫گفتند «دوزخی.»

آنانی که برای خوشامد گویی ایستاده بودند زنان بهشتی را به خانه مخصوص زنان بهشتی هدایت می‫کردند؛ چون در آنجا به غیر از زنان محجبه، نه عکاسی و فیلمبرداری وجود داشت، نه رقص و ساز و سرود و نه مردان نامحرم. زنان دوزخی را به خانه مخصوص زنان دوزخی هدایت می‫کردند، که در آنجا هم عکاسی و فیلمبرداری بود، هم رقص و ساز و سرود و هم ممکن بود که مردان نامحرم در آنجا داخل شوند.

عروسی دایی‫ام بود. خاله ام که در خانوده متعصب شوهر کرده بود، در خانه مخصوص زنان بهشتی با زنان بهشتی نشست، اما در دلش بی‫اندازه نومید بود و از محدود بودن در زندگیش رنج می‫برد. تمام دختران و زنان آزادانه عکس می‫گرفتند، می‫رقصیدند و این بر و آن بر قدم می‫زدند، اما آن بیچاره در یک گوشه‫ای نشسته بود و به آنها نگاه می‫کرد. وقت آخر که تمام مهمانان رفتند و ما در جمع خودمان تنها ماندیم، خاله ام با صد دل نادلی خواست که در جمع دیگران بیایستد و با دیگران عکس بگیرد. من خیال کردم که از طرف شوهرش حتماً مطمئن است که در این حد او را آزاد گذاشته است که با خانواده خودش عکس بگیرد. خاله ام در عکس گیری با دیگران ایستاد و عکس گرفت. وقتی که شوهرش از موضوع خبر شد، آمد و از ما پرسید «عکس‫های را که گرفته اید کجاست؟»

عکس‫ها را هنوز چاپ نکرده بودیم، فیلم‫ها ‫ را برای چاپ کردن بایستی می‫فرستادیم پشاور؛ چون در آن وقت دستگاه چاپ عکس در افغانستان وجود نداشت. وقتی که پرسید عکس‫های را که گرفته اید کجاست، ما در جوابش گفتیم «عکس‫ها را هنوز چاپ نکرده ایم و برای چاپ کردن باید بفرستیم پشاور.»

«فیلم عکس‫ها را بدهید به من، من خودم آنها را چاپ می‫کنم که عکس زنم را کسی نبیند، وقتی که عکس‫ها را چاپ کردم، عکس‫های زنم را جدا می‫کنم و عکس‫های دیگر را می‫دهم به شما.»

فلیم‫ها را برایش دادیم که چاپ کند و عکس‫های زنش را جدا کند. وقتی که فیلم‫ها را گرفت، تمام آنها را از پوش‫های شان باز کرد، در معرض نور آفتاب قرار داد و سوزاند.

 ‫‫ازش پرسیدیم «چرا نگذاشتی که فیلم‫ها را اول بشوییم، بعد از شستن فیلم‫های زنت را دست خودت بدهیم و فیلم‫های دیگر را چاپ کنیم؟»

«اگر آنها را می‫شستید، عکاس در وقت شستن عکس‫های زنم را می‫دید.»

در خانواده‫های آنها تصویر انسان و موجودات جاندار کفر‫آمیز دانسته می‫شود، از قدیماً هیچگاه تصویر انسان و اجسام جاندار را در خانه‫های شان نگذاشته اند، تماشای تلویزیون را نیز کفر‫آمیز می‫دانند و رقص و ساز و سرود را خصلت شیطان می‫دانند.

اینگونه خانواده‫ها در هر نقطه‫ای از افغانستان حد اقل ده درصد را تشکیل می‫دهند، اما در بسیاری از مناطق درصد آنها به مراتب بیشتر است و در بعضی نقاط حتی به صد درصد می‫رسند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‫بخش شش

‫جهنم‫های تو در تو

 

جهنم‫های تو در تو یعنی شرایط همجنسگرایان در افغانستان. جهنم‫های تو در تو جهنم‫هایی است که درون هر جهنم جهنم دیگری وجود دارد و همجنسگرایان افغانی در عمق تمام آنها قرار گرفته اند.

 در بخش پنج اشاراتی شد در مورد وضعیت زنان افغان. ‫زن که یک جنس شناخته شده، یک اکثریت و یک عنصر مهم اجتماعی‫ست، اما هنوز در افغانستان اینقدر بدبختی‫ها دارد؛ پس وای بر حال همجنسگرا، که نه جنسیت شناخته شده، نه اکثریت و نه عنصر مهم اجتماعی‫ست ‫و در این جامعه سنتی و جنتی، سنت و جنت هم آنرا قبول ندارد!

در افغانستان در مورد همجنسگرایان موضوع از این قرار است که تعریف می‫شود: حتی در بسیاری از جوامعی که به خود مغرور هستند و خودشان را بهترین و با منطق‫ترین جامعه روی زمین می‫دانند، هنوز همجنسگرایان بدبخت هزار و یک مشکل دارند، پس در مورد افغانستان راجع به آن چه تصوری می‫شود کرد؟

‫از اینکه کلمه «ایزک» izak (خنثی) در ذهن اکثر افغانها یک کلمه منفور و بی‫رغبت است و این کلمه را اکثراً به منظور توهین کردن، تحقیر کردن، پست شمردن، رذیل کردن و مسخره کردن خطاب می‫کنند تمام همجنسگرایان بدبخت خودشان را پنهان کرده اند تا کسی نداند که آنها ایزک هستند. گی‫ها زن می‫گیرند، لزبین‫ها شوهر می‫کنند و حتی تراوستی‫ها (دوجنسگونگان) زن می‫گیرند. خلاصه اینکه هیچ همجنسگرایی را به غیر از خودش کس دیگری نمی‫شناسد. با وجودی که تقریباً صد درصدی افغانها در زندگی هیچ ایزکی را ندیده اند، اما باز هم کلمه «ایزک» همیشه روی زبان‫ها می‫چرخد. وقتی که مردم کلمه ایزک را به زبان می‫آورند یا می‫شنوند، قیافه‫های شان را ‫تلخ و بدمزه می‫کنند، به مثلی که از یک چیز خیلی کثیف یا کلمه تهوع‫آوری سخن گفته شود.

* * *

‫‫روزی با دو نفر از همسایگان مان نشسته بودم و داشتیم صحبت می‫کردیم، یکی از آنها ‫۳۴ - ۳۵ سالش بود، از مردم اصیل کابل و از با فرهنگ‫ترین مردم افغانستان بود، دوازده سال مکتب را هم تمام کرده بود و یک مدتی را هم در پاکستان گذرانده بود. به ارتباط اینکه یک مدتی را در پاکستان گذرانده بود از پاکستان تعریف کرد و گفت:

«در پاکستان هر طرف که بروی می‫بینی پر از ایزک است، اما قربان افغانستان باغیرت شوم که هیچ ایزکی در ‫اینجا وجود ندارد. من تا حالا هیچ ایزکی را در فغانستان ندیده ام.»

‫من که در آنجا نشسته بودم با خود گفتم:

«در این وحشت ایزک مگر می‫تواند که نفس بکشد! اینجا که سه نفر نشسته ایم حد اقل یک نفر ایزک وجود دارد تا چه برسد بر کل افغانستان که آیا ایزکی در آن وجود دارد و یا خیر!»

در افغانستان کلمه ایزک به ‫مثل کلمات جن و شیطان می‫ماند که تا حالا هیچ کسی آنها را ندیده است، اما همیشه روی زبان‫ها می‫چرخند. من تا روزی که در افغانستان بودم هیچ کسی را ندیدم که به نام ایزک واقعی توسط مردم شناسایی شود. اما اگر کسی به نام ایزک شناسایی شود، دیگر به شرمسار‫ترین مسخره قرن تبدیل خواهد شد ‫و آنچنان مسخره و تحقیرش خواهند کرد که یا کاملاً دیوانه شود و یا از مسخره و تحقیر بمیرد. خود او را چه که حتی تمام خانواده و اقاربش را ‫نیز مسخره خواهند کرد.

* * *

‫در ‫زندگی سنتی افغانی ‫عیبجویی، مسخره کردن و خندیدن به یکدیگر یکی از بهترین سرگرمی‫ها به شمار می‫رود. افراد سنتگرا در اکثریت هستند، اما تجددگرایان در مقابل آنها در اقلیت قرار گرفته اند. کسانی که دیگران را مسخره نمی‫کنند،‫ افراد سنتگرا خود آنها را مسخره می‫کنند. این عادت در اجتماع اکثراً باعث بروز تنش و خشونت نیز می‫گردد. افرادی که دیگران را مسخره نمی‫کنند به نام افراد زمخت، گوشه‫نشین و غیر اجتماعی شناخته می‫شوند. ‫اما افرادی که دیگران را مسخره می‫کنند تا جمعیت بخندد،‫ در اجتماع به نام افراد باهوش، اجتماعی و خندان محبوب می‫شوند. اما در دراز مدت این محبوبیت و باهوشی به نفرت و جنون تبدیل می‫شود. اینگونه سرگرمی برای آنها عادت می‫شود و در میان بسیاری از مردم  و حتی در میان همفکران خودشان بدبینان زیادی پیدا می‫کنند. برای مسخره کردن اکثراً شخصیت و شکل ظاهری طرف مقابل و یا اعضای خانواده و اقاربش را وسیله قرار می‫دهند.  مثلاً مشکلاتی از قبیل کوری، کری، مشکلات دست و پا و امثال اینها را بی‫اندازه وسیله مسخره کردن قرار می‫دهند.

در افغانستان بر اکثر خانواده‫ها، روستا‫ها، مناطق و اقوام یک یا چند نام مسخره ‫گذاشته اند و مردمان سنتی از صدا زدن به این نام‫ها می‫خندند و لذت می‫برند.

خانواده ما و عمو‫هایم و تمام خانواده‫های اطراف ما به نام «قلعه نیازی دیوانه»، خانوده دایی‫هایم به نام‫های «گیجک‫ها و خشتک‫کشال‫ها» و تمام مردم ‫دهکده مان به نام «سقایی بقه‫خور» (قورباغه‫خوار) معروف هستند.

چند تا خانواده‫ها و روستا‫های ‫دیگر در اطراف ما به نام‫هایی از قبیل «مازانچی سگ‫چوش(۱)»، «باغ‫بالایی کواک(۲)»، «سید‫احمد‫خیل چهارپا»، «لجی گرک»، «فرنجلی دوغماچ‫خور»، «گداره‫ای سیر‫خور»، «ته قلعه‫ای پایین‫او‫خور(۳)»، «باخمی مور‫خور» و بسیاری از خانواده‫ها و روستا‫های دیگر ‫نیز به این قبیل نام‫ها معروف هستند.

در ‫تمام نقاط افغانستان ازبک‫ها به نام‫های «ازبک کله‫خام و گلم‫جمع»، پشتون‫ها به نام‫های «اوغان خر، اوغان غول‫(۴) و اوغان تبرغان‫(۵)»، هزاره‫ها به نام‫های «هزاره تغاره(۶)، بی‫بینی و  قلفک چپات(۷)»، قندهاری به نام «پای‫لچ‫(۸)»، کابلی به نام «گشنه مرده»، دهاتی به نام «اطرافی بی‫عقل»، اسماعیلیه به نام «چراغ گلک»، هودخیلی به نام «خر دزد»، خوستی به نام «دم دار» ‫و بسیاری از اقوام و مناطق دیگر نیز به این قبیل نام‫ها معروف هستند.

‫هر چند که این کلمات بچگانه به نظر می‫رسد، اما بزرگان بیشتر از بچه‫ها این کلمات را به زبان می‫آورند. گفته می‫شود که «عقل نه در سن است و  نه در سال، عقل در سر است.»

معنی واژه‫های محلی فوق قرار ذیل است:

_________________________________________

(۱) ‫سگ چوش: کسی که پستان سگ را می‫مکد‫

(۲) کواک: دست و پا چلفتی

‫(۳) پایین او خور: کسی که پایین آب جاری شده بعد از آبیاری از کشتزارها را می‫نوشد

‫(۴) غول: عظیم الجثه  و کودن

‫(۵) تبرغان: یک نوع حیوان

‫(۶) تغاره: تشت سفالی ناهمواری که کشک خشک را در آن می‫سایند

‫(۷) قلفک چپات: دارای قفل هموار

‫(۸) پای لچ: پابرهنه

‫(۹) چراغ گُلک: کسی که چراغ را خاموش می‫کند

_________________________________________________

* * *

در یک همچو ‫فرهنگی که آدم حتماً باید مسخره شود، اگر کسی به نام ایزک شناخته شود که دیگر قوز بالا قوز می‫شود و خودش چه که حتی زمین بترکد که تمام خانواده اش زیر زمین بروند. در افغانستان برای یک ایزک یا همجنسگرا آزادی جنسی که وجود ندارد، جهنم! از طرف مردم که مسخره می‫شود، هم جهنم! اما اگر کسی به نام ایزک شناخته شود، در دید ملت هم بی‫اندازه منفور و پست و بی‫ارزش می‫شود.

‫ از نظر افغان‫ها تجاوز کردن به زن و بچه مردم آنقدر نام بد دانسته نمی‫شود که ایزک بودن نام بد دانسته می‫شود. کسانی که بخاطر تضادهای قومی و منطقه‫ای به ناموس مردم تجاوز می‫کنند، با افتخار می‫گویند که من به ناموس فلان مردم تجاوز کردم، اما هیچ کسی این جرأت را ندارد که بگوید من ایزک هستم؛ چون مردم ایزک را بی‫اندازه یک موجود پست و نجس می‫دانند. مردم کلمه ایزک را زیاد به زبان می‫آورند اما هنوز نمی‫دانند که ایزک به همجنس گرایش دارد و فکر می‫کنند که ایزک به هیچ جنسی گرایش ندارد. در حالیکه هنوز نمی‫دانند که ایزک به همجنس گرایش دارد اینقدر نسبت به آن بدبین هستند، پس اگر بدانند که ایزک به همجنس گرایش‫ دارد که دیگر نام آن از شیطان هم بدتر خواهد رفت!! شاید که بعضی‫ها گفته‫های مرا باور نکنند، اما اینکه چرا تمام ایزک‫ها در افغانستان ماهیت شان را از مردم پنهان کرده اند خود بخود ثابت می‫شود که آیا چه برداشت و چه برخوردی از مردم در مقابل خود دیده اند که ماهیت شان را از همه پنهان کرده اند.

* * *

افغانستان در قرن ۲۱ هنوز غرق خرافات است. افغان‫ها را باور بر اینست که خرس و خوک از پست ترین و نجس ترین حیوانات روی زمین اند. و در عین حال باورشان بر اینست که مرد بی‫مو و زن مو دار از خرس و خوک هم بدتر اند.‫ ‫من حتی کسی را دیدم که می‫گفت اگر طرف مرد بی‫مو و زن مو دار تف بیاندازی ثواب دارد.

یک رفیقی داشتم به نام فدا که از قوم هزاره بود. فدا خودش یک مرد پر مو و پشمالو بود، اما اکثر هزاره‫ها بی‫مو هستند. با آنکه اکثر هزاره‫ها بی‫مو هستند و فدا هم خودش هزاره بود، می‫گفت «اگر طرف مرد بی‫مو و زن مو دار تف بیاندازی زیاد ثواب دارد. اما طوری باید تف بیاندازی که خودش متوجه نشود.»

با مشکلی که من در افغانستان داشتم، من بیشتر از خود مردان بی‫مو و زنان مو دار آنها را درک می‫کردم و در جواب به فدا گفتم «من به حرف‫های قدیمی باور ندارم و هیچ ثوابی هم ندارد.»

 فدا گفت «تو می‫دانی که ثواب ندارد یا خدا؟ مگر تو از خدا هم عاقل‫تر شدی که خدا می‫گوید ثواب دارد و تو می‫گویی ثواب ندارد!»

* * *

‫من که استعداد ازدواج کردن و ‫آمیزش جنسی با زن را نداشتم، روز بروز دچار روان پریشی می‫شدم، از آینده بیم داشتم که اگر در آینده زن نگیرم بالاخره مردم خود بخود خواهند دانست که من مشکل جنسی دارم و همیشه مسخره ام خواهند کرد. با این فکر همیشه خاطره «بابه نداره» و چندین خاطره تلخ دیگر را به یاد می‫آوردم و روز بروز دچار روان پریشی می‫شدم.

من هنوز فکر زود را نمی‫کردم و فکر چندین سال بعد را می‫کردم ‫که اگر زن نگیرم بالاخره مردم متوجه مشکل جنسیم خواهند شد، اما در زمان حکومت طالبان برادرانم که از من بزرگ بودند، افغانستان را ترک کردند رفتند اروپا، خواهرانم هم ازدواج کردند و من با مادرم در خانه تنها ماندم. تمام اقارب و دوستان مان هر روز به من می‫گفتند مادرت تنها‫ست و دستیاری ندارد که در کار‫های خانه کمکش کند، تو زودتر باید زن بگیری که مادرت را کمک کند.

من که قبلاً بخاطر آینده دور نگران بودم، حالا در سن ۲۳ - ۲۴ سالگی تنهایی مادرم برایم قوز بالا قوز شد.‫ مردم همیشه می‫گفتند که بخاطر تنهایی مادرت زودتر باید زن بگیری و من به هر بهانه‫ای حرف مردم را رد می‫کردم.

* * *

داستانی را تعریف می‫کنم که نشان می‫دهد در فرهنگ افغانستان مشکلات جنسی چقدر کار آدم را زار می‫کند:

‫اصلیت من از منطقه چهاردِه در شهرستان غوربند ولایت پروان است، اما ‫بعداً که هفت ساله بودم از آنجا رفتیم کابل ‫و دیگر در کابل زندگی کردیم.

سال‫های ۷۸ و ۷۹ بود، در آن زمان کل جمعیت چهاردِه به حدود چهار - پنج هزار نفر می‫رسید، که ده درصد آن در منطقه و نود درصد آن در شهر‫های مختلف افغانستان و در خارج از کشور زندگی می‫کردند. از آن جمله یک خانواده‫ای که من هیچ کدام از آنها را ندیده بودم و نمی‫شناختم چندین سال قبل چهاردِه را ترک کرده بودند و به ولایت بلخ در شمال افغانستان رفته بودند. یک پسر از آن خانواده با یک دختر ازدواج می‫کند، سه - چهار ماه از ازدواج آنها می‫گذرد که دختر از ناراحتی خانه پسر را ترک می‫کند و به خانه پدر و مادرش ‫بر می‫گردد. علت اینکه چرا دختر ناراحت شده است، پسر نتوانسته است که با او عمل جنسی را انجام بدهد. ‫بعد از برگشت دختر به خانه پدر و مادرش، خبر آن به گوش بسیاری از مردمانی که اصلیت چهاردِهی دارند دهن به دهن می‫پیچید و به زودی بسیاری از چهاردِهیانی که در خود چهاردِه و در شهر‫های مختلف افغانستان و حتی در خارج از کشور زندگی می‫کنند از موضوع خبر می‫شوند.

ما در کابل زندگی می‫کردیم آنها در بلخ، من خانواده آنها را اصلاً نمی‫شناختم، از دهن چند نفر شنیدم که می‫گفتند «فلان کس، پسر فلان کس در بلخ با دختر فلان کس ازدواج کرد، تا سه - چهار ماه نتوانست که عمل جنسی را انجام بدهد، بالاخره دختر ناراحت شد و به خانه پدرش برگشت.»

مردم که از موضوع خبر می‫شدند، آنچنان تعجب می‫کردند که انگار پسر بیچاره ‫در پیشانی اش آلت خر در آورده بود. بعضی‫ها که این حرف را می‫شنیدند در جواب می‫گفتند «وای نتوانست که با زنش کاری بکند! چقدر شرم!!»

وقتی که ‫مردم پشت سرش اینقدر تعجب کنند، پس روبروی خودش چه عکس‫العملی نشان خواهند داد و با او چگونه رفتار خواهند کرد؟ این پسر بخاطر مسخره مردم زن گرفته بود که مردم به نام ایزک مسخره اش نکنند. من با خود گفتم آن پسر آدم احمقی بوده است که بخاطر ‫حرف مردم زن گرفته، اما من بخاطر حرف مردم هرگز خودم را احمق ‫نخواهم کرد.

* * *

این هم داستان دیگری که اگر به مرد بودن کسی شک کنند چه عکس‫العملی نشان می‫دهند:

‫ در محله چهارقلعه وزیرآباد در جشن عروسی یک هم‫صنفی دانشگاهی‫ام دعوت بودم. قبل از صرف غذا داخل یک اطاق بزرگ و طولانی حدود بیست نفری دور هم نشسته بودیم. تمام کسانی که آنجا نشسته بودند اکثراً مردان تحصیل کرده و به اصطلاح روشنفکر بودند. همگی نشسته بودند فکر می‫کردند و هیچ کسی حرف نمی‫زد، سکوت مطلق بر مجلس حکمفرما بود، در اوج سکوت ناگهان یک نفر ‫تراوستی )دوجنسگونه( که نیمه شکل مرد و نیمه شکل زن را داشت داخل اطاق شد و با صدای نازک و کشیده گفت «سلام به جمعیت.» و با ناز و عشوه و با حرکات مارپیچ و ارتجاعی زنانه اش آمد و در یک گوشه‫ای نشست. تا که با صدای زنانه‫تر از زنانه اش گفت سلام به جمعیت، دفعتاً ‫ سکوت مطلق مجلس در هم شکست و تمام مجلس خودشان را زدند زیر خنده، چشم همه بسوی او افتاد، دو نفری و سه نفری ‫رو به یکدیگر کردند و شروع کردند به پچ‫پچ کردن. یک دوست بسیار صمیمی دانشگاهی‫ام به نام وحید کنارم نشسته بود، با خنده دهنش را به گوشم نزدیک کرد و شروع کرد به تعریف کردن از یک ایزک دیگر. ‫وحید خنده کنان به من گفت «یک نفر ایزک در قصبه نزدیک خانه ما می‫نشیند» و در حالیکه می‫خواست حرفش را ادامه بدهد، من که از خنده احمقانه مجلس بی‫اندازه عصبانی شده بودم با عصبانیت حرفش را قطع کردم و گفتم «از عیبجویی و غیبتگویی بدم می‫آید.»

این حرف را که زدم وحید بیچاره خجالت کشید و هیچ چیزی نگفت. من دست چپ وحید نشسته بودم، دست راستش یک نفر دیگر نشسته بود که آن تراوستی را می‫شناخت و کلمه ایزک را که از دهن وحید شنید، در جوابش گفت «نه این ایزک نیست، من می‫شناسمش، همسایه ما‫ست، زن گرفته و یک سال می‫شود که عروسی کرده است.»

وقتی که گفت زن گرفته و یک سال می‫شود که عروسی کرده است، من غمگین شدم، بغض گلویم را گرفت و خواستم که گریه کنم. با خود گفتم من که اینقدر ظاهر مردانه دارم و هیچ کسی به من شک نمی‫کند، من نمی‫توانم که زن بگیرم، پس این که سر تا پایش داد می‫زند که مرد نیست، چرا به خاطر مسخره مردم زن گرفته و زندگیش را به جهنم داغ‫تر تبدیل کرده است؟

‫در این مجلس که اکثریت آنرا افراد تحصیل کرده و دانشگاهی تشکیل می‫داد، من اینگونه عادت گستاخانه را دیدم و به خود گفتم وقتی که اینها دانشگاهی هستند و ادعای روشنفکری هم دارند، اینقدر گستاخ هستند، پس از آنانی که بیسواد و بی‫تعلیم هستند و سرگرمی ایشان فقط مسخره کردن دیگران است، چه انتظاری می‫شود داشت؟

‫این اولین بار نبود که من در آدمان تحصیل کرده و روشنفکر همچو عادت گستاخانه‫ای را مشاهده کردم، بلکه پیش از این نیز هم در محیط دانشگاه و هم در جا‫های دیگر بار‫ها این گونه عادت‫های گستاخانه را از آنها دیده بودم. اما این اولین بار بود که در جایی که حالت باشخصیتی را هم بخود گرفته بودند، ناگهان این عادت گستاخانه را از خود نشان دادند. اینجا که من از آنها به نام روشنفکر یاد می‫کنم، به زبان خود آنها از آنها به نام روشنفکر یاد می‫کنم؛ چون بعضی‫ها تعبیری که از کلمه روشنفکر دارند، خیال می‫کنند که روشنفکر به معنی نوار ضبط شده است که حافظه آن پر شده باشد اما به دم گاو بسته باشد.

در مورد فقر فرهنگی در افغانستان ‫بعضی‫ها دین اسلام را عامل اصلی می‫دانند و بعضی‫ها بی‫سوادی را. من نمی‫گویم که دین اسلام و بیسوادی هر کدام ضرر خودش را نداشته است. اما آنگونه که من مشاهده کرده ام، عامل اصلی نه دین اسلام است و نه بیسوادی، بلکه عامل اصلی در اینجا سنتگرائیست. من هم در میان متدین‫ترین آدمان و هم در میان بی‫سواد‫ترین آدمان کسان زیادی را دیده ام که خیلی انسانی فکر می‫کنند. اما تمام آنانی که سنتی هستند به نحوی دیگران را به مسخره می‫گیرند. آنانی که به پیروی از عقیده دینی ممکن است به دیگران مضر واقع شوند، باشعور تر از آنانی هستند که به پیروی از فرهنگ سنتی دیگران را به مسخره می‫گیرند.

اینکه تراوستی‫ها یا دوجنسگونگان در افغانستان چه مصیبت‫هایی می‫کشند، برای بعضی‫ها قابل درک نیست. اما اگر شما خودتان را تصور کنید که مردی هستید با تمام عادت‫ها، حرکات و چهره زنانه و در جامعه سنتی افغانی زندگی می‫کنید، شاید درک کنید که آنها در زندگی چه مصیبت‫هایی می‫کشند!

این تراوستی که زن گرفته بود، از مردم اصیل کابل و از بافرهنگ‫ترین مردم افغانستان بود. وقتی که یک تراوستی کابلی برای فرار از مسخره مردم زن بگیرد، پس وای بر حال همجنسگرایان و دوجنسگونگان  دهاتی و مخصوصاً آنانی که در دهکده‫های دورافتاده افغانستان زندگی می‫کنند که در آنجا هیچ کسی سواد ندارد!

* * *

‫در افغانستان بعضی‫ها هستند که بیشتر از هر چیز دیگر شخصیت و انسانیت را در جنسیت می‫بینند. از نظر آنها آدم انسان و با شخصیت کسی است که یا کاملاً مرد باشد و یا کاملاً زن. اما کسی که در تمام صفاتش نه کاملاً مرد باشد و نه کاملاً زن او را پست و بی‫شخصیت می‫دانند. در افغانستان کسان زیادی هستند که هرگونه عادت زنانه‫ای را اگر از یک مرد ببینند، نفرت شدید شان را از آن نشان می‫دهند و حتی کسانی هستند که می‫خواهند به او حمله کنند. من خودم بار‫ها این عادت را در مردم مشاهده کرده ام. از نظر افغان‫ها حرفی که خیلی طعنه آمیز دانسته می‫شود، می‫گویند «برو زن! خودت را پیش من ایزک ایزک نکن که می‫زنم دهنت را می‫شکنم...» من فکر نمی‫کنم که در بین افغان‫ها کسی باشد که در زندگی این حرف را نشنیده باشد و به این حرف آشنایی نداشته باشد، زیرا این کلام مکرر جامعه افغانی است که در هر طرف همیشه به گوش می‫رسد.

 * * *

 ‫ در افغانستان اگر یک پسر عادت دخترانه یا یک مرد عادت زنانه از خود نشان بدهد، ممکن است که حتی خانواده خودش او را بکشند. به عنوان مثال در اینجا داستان یک پسر کوهدامنی را تعریف می‫کنم که برادرانش او را کشتند:

در زمان حکومت طالبان وقتی که طالبان منطقه کوهدامن در شمال کابل را به آتش کشیدند و مردم آنجا را بیرون راندند، ما از خانه مان یک اطاقش را به یک زن کوهدامنی دادیم که آواره شده بود و آن زن همسایه مان شد. یک روز زن همسایه، مادرم و دو - سه تا مهمانانی که از اقارب مان بودند نشسته بودند و داشتند صحبت می‫کردند. من متوجه نبودم چه باعث شد که آنها با یکدیگر حرف ایزک را می‫زدند. زن همسایه در مورد ایزک از محل خودشان تعریف کرد و گفت «در محل ما هیچ ایزک نیست، فقط چند سال پیش یک نفر ایزک مانند بود که مثل دختر حرف می‫زد، ناز می‫کرد، روسری سرش می‫کرد و هر وقت لباس‫های خواهر و مادرش را می‫پوشید، بخاطر این عادتش برادرانش هر وقت عصبانی می‫شدند و او را کتک می‫زدند، به خاطری که برادرانش او را زیاد کتک می‫زدند، یک روزی از محل فرار کرد و آمد کابل، یک مدتی گم بود و هیچ کسی نمی‫دانست که کجا رفته است، بالاخره برادرانش آدرسش را در کابل پیدا کردند آمدند و کشتندش.»

* * *

در زمان حکومت طالبان یک روز شنیدم که می‫گفتند در بازار لیسه مریم طالبان صورت دو مرد جوان را با روغن مبلایل سوخته سیاه کرده بودند، آنها را پشت ماشین دادسن (وانت) سوار کرده بودند، ‫وانت در خیابان آهسته آهسته حرکت می‫کرد و آنها با دهن خودشان صدا می‫زدند «هر کس که لواط کند روزش از ما بدتر! هر کس که لواط کند روزش از ما بدتر!...» من که این حرف را شنیدم با خود گفتم اگر من هیچ کاری نکنم، پس حد اقل این مردمان نادان به نام ایزک که نباید مسخره ام بکنند!

البته این قانون در افغانستان از قدیماً همیشه بوده و است. این قانون نه با روی کار آمدن طالبان روی کار شده بود و نه با از بین رفتن طالبان از بین می‫رود. طالبان اینگونه مجازات‫ها را برای عبرت دیگران به نمایش می‫گذاشتند. مردانی را که به جرم عمل لواط دستگیر می‫کردند، روز‫های جمعه بعد از ادای نماز جمعه دیوار را روی آنها خراب می‫کردند. ‫طالبان اجرائی حکم مجازات برای لواط کاران و سایر مجرمین را یک روز پیش از جمعه از طریق رادیو به اطلاع مردم می‫رساندند. من چند بار از رادیو شنیدم که در خبرها می‫گفتند «فردا بعد از ادای نماز جمعه در فلان ولایت حکم مجازات شرعی در مورد این تعداد نفر که عمل لواط را انجام داده اند، در ملأ عام به اجرا گذاشته می‫شود.»

‫‫ همچنان طالبان به غیر از لواط کاران مجرمین دیگر را نیز روز‫های جمعه بعد از ادای نماز جمعه در ورزشگاه‫ها مجازات می‫کردند و اجساد مجرمین و دست و پا‫های قطع شده را برای دو - سه روز و حتی برای یک هفته در چهار راه‫ها و خیابان‫های پر ازدحام می‫آویختند تا درس عبرتی باشد برای دیگران. حتی اجساد بعضی از افرادی را که هیچ درس عبرتی هم در کار نبود، برای چند روز در مکان‫های پر ازدحام می‫آویختند. از آنجمله جسد دکتر نجیب‫الله و برادرش را که در مورد آنها هیچ درس عبرتی هم در کار نبود، برای چند روز داخل یک بوستانی در مرکز شهر کابل به دار آویختند.

در طول تاریخ افغانستان انواع  وحشتی را که گروه طالبان و سایر گروه‫های سیاسی به راه انداخته اند، من آنرا به سیاست نسبت نمی‫دهم. از نظر من هرگونه سیاستی که بر یک جامعه حاکم می‫گردد، آن سیاست ضعفی است از شعور اجتماعی همان جامعه؛ چون اگر ضعف از شعور اجتماعی نباشد، سیاست فریبانه غلبه نمی‫کند که بر مردم حاکم گردد. در افغانستان همواره کسانی که از سیاست، قومیت و ایدیولوژی دم زده اند، به نام اشخاص بزرگ و عاقل در بین اکثریت مردم محبوب شده اند. اما کسانی که خواسته اند در جهت ارتقای شعور اجتماعی و فرهنگ انسانی کاری بکنند، به نام دیوانه مورد مسخره قرار گرفته اند.

* * *

وقتی که من متوجه گرایش جنسیم شدم ‫که به همجنس گرایش داشتم، در اوایل خیال می‫کردم که شاید در آینده گرایشم از همجنس به غیرهمجنس تغییر کند ‫و مثل دیگران به غیرهمجنس گرایش پیدا کنم. بعضی وقت دلم می‫خواست به دیگران بگویم ‫که من به مردان گرایش دارم و نسبت به زنان هیچ حسی ندارم. اما از اینکه در محیط افغانستان قرار داشتم، افکار و عادت‫های افغان‫ها را خوب می‫دانستم که اگر در این مورد حرفی بزنم با موجی از مشکلات روبرو خواهم شد. مخصوصاً از مشکلاتی ترس داشتم که اگر مردم بدانند من به مردان گرایش دارم، دیگر هم مردم مسخره ام خواهند کرد و هم در خانه مرا به نام بیمار روانی خواهند شناخت و هر روز پیش روانپزشک خواهند برد تا اینکه واقعاً روانیم کنند. من فکر نمی‫کردم که با گفتن این حرف شاید که مورد خشونت نیز قرار بگیرم، اما اگر می‫گفتم بعید نبود که مورد خشونت هم قرار بگیرم. به هیچ کسی حتی به نزدیک‫ترین عضو خانواده مان نمی‫توانستم اعتماد کنم که حرف دلم را بگویم. این را هم می‫دانستم که اگر گرایش جنسیم برای همیشه به همین شکل باقی بماند، در میان مردم افغانستان مصیبت‫ها و آزار و اذیت‫های هولناکی را در انتظار خواهم داشت. در آن زمان من که از دنیای خارج هم خبری نداشتم، خیال می‫کردم که شاید تمام مردم دنیا به مثل افغان‫ها در همین سطح فکری قرار دارند. البته این حدس و گمانی را که من از دنیای آن زمان داشتم دور از واقعیت هم نبود. زیرا افکار بشر طی سالیان اخیر به سرعت در حال تغییر بوده است. مردم دنیا دیروز دیروزه فکر می‫کردند و امروز امروزه فکر می‫کنند. اما بدبختانه که کشور‫های فقیر و دورافتاده‫ای مثل افغانستان از امکانات رشد فکری پرشتاب محروم هستند. مردم در کشور‫های فقیر و دور افتاده نسبت به کشور‫های ثروتمند و توسعه یافته هنوز چند صد سال به عقب فکر می‫کنند. در کشور‫های فقیر از جمله افغانستان سطح فکر مردم طی سال‫های اخیر رشد کم سرعتی داشته است، اما هنوز موانع بی‫شماری بر سر راه است که با آن موانع مجادله باید کرد. زمانی که من فکر می‫کردم که در مورد گرایش جنسیم به مردم چیزی بگویم یا نگویم، اوضاع فکری در افغانستان به حدی وحشتناک بود که حتی اگر کسی در مورد یک موضوع عادی هم حرفی می‫زد که مردم هنوز همچو حرفی را نشنیده بودند، ممکن بود که یا به موجی از خشونت‫ها مواجه شود و یا در بین مردم به نام دیوانه معروف شود. در آن زمان مردم در مورد هرگونه موضوعی حتی در مورد موضوعات روزمره اگر از زبان کسی حرف تازه یا اظهار نظری می‫شنیدند، ممکن بود که یا در مقابل او موضع گیری کنند و به خشونت روی بیاورند و یا او را به نام بیمار روانی بشناسند و دیگر هیچ کسی به حرفش گوش نکند. من خودم بخاطر حرف‫هایی که در مورد موضوعات اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی و امثال اینها زده بودم، در بین بسیاری از مردم به نام دیوانه معروف شده بودم و بسیاری از دوستان و خویشاوندان مان به نام دیوانه مسخره ام می‫کردند. من حتی در محیط دانشگاه در بین اکثر هم‫صنفانم نیز به نام دیوانه معروف بودم. به مثل من بعضی کسان دیگر نیز بودند که بخاطر نظریاتی که داده بودند به نام دیوانه معروف شده بودند و حتی در مراکز تعلیمی اکثریت به حرف آنها گوش نمی‫کردند. آن زمان در افغانستان همه می‫گفتند که آدم نباید زیاد درس بخواند و اگر زیاد درس بخواند حتماً دیوانه خواهد شد. من یک تعداد اشخاص تحصیل کرده را دیدم از اینکه بر اساس تجارب علمی و دانایی ایشان نظراتی داده بودند، در بین مردم به نام دیوانه معروف شده بودند. اما یک تعداد اشخاص تحصیل کرده‫ای که اندیشه علمی نداشتند و فکر سنتی ایشان را هنوز حفظ کرده بودند، محبوبیت شان را در بین مردم نیز حفظ کرده بودند. من در مورد عصر جهالت اروپا در مدرسه از زبان معلم تاریخ شنیده بودم و از زبان مردم هم زیاد می‫شنیدم که می‫گفتند اروپا در بدترین عصر جهالت قرار داشت، اما با نفوذ اعراب به اسپانیا و فرانسه عصر جهالت در اروپا به پایان رسید. من با شنیدن این حرف بی‫اندازه تعجب می‫کردم و با خود می‫گفتم چه عجب! مردم از عصر جهالت اروپا حرف می‫زنند، اما نمی‫گویند که ما خودمان الان در چه عصری به سر می‫بریم! مردم شدیدترین حساسیت را در مورد موضوعات جنسی داشتند. زمانی که من فکر می‫کردم که در مورد گرایش جنسیم به مردم چیزی بگویم یا نگویم، به خود گفتم وقتی که من بخاطر حرف زدن در مورد موضوعات عادی به نام دیوانه معروف شده ام، پس اگر در مورد موضوع جنسی حرفی بزنم چه شهرتی را کسب خواهم کرد؟ شاید شهرتی را کسب کنم که به نام دیوانه‫ترین، رسوا‫ترین و مسخره‫ترین آدم روی زمین بشناسندم. من یک مدتی آموزشگاه زبان انگلیسی می‫رفتم و رفتنم به آموزشگاه زبان انگلیسی به نظر بعضی‫ها بی‫اندازه مسخره می‫رسید که چطوری ممکن است یک آدم عقب مانده بتواند زبان انگلیسی را یاد بگیرد!

* * *

در اوایل من فکر می‫کردم که شاید گرایش جنسیم در آینده نزدیک خود بخود تغییر خواهد کرد. اما با گذشت زمان نه تنها اینکه تغییر نکرد، بلکه خیلی شدید‫تر هم شد. بالاخره تا سنین نوزده و بیست سالگی امید تغییر یافتن گرایش جنسیم را کاملاً از دست دادم و از بیم گرفتار شدن به یک آینده مصیبت بار در فرهنگ افغانستان، به فکر راه نجات شدم. این وقت‫ها از مکتب فارغ شده بودم و منتظر رفتن به دانشگاه بودم، اما بعد از فراغت از مکتب، ساختمان دانشگاه کابل و تمام دانشکده‫های دیگر در شهر کابل به خطوط مقدم جبهه در میان گروه‫های درگیر تبدیل شدند. گروه‫های درگیر از ساختمان‫های آنها به عنوان سنگر استفاده می‫کردند. این درگیری‫ها در شهر کابل سه سال طول کشید و بعد از سه سال گروه برهان‫الدین ربانی که دولت را در دست داشت، گروه‫های رقیبش را از شهر کابل بیرون راند و دانشگاه دوباره آغاز شد. من در این زمان با جدیت تصمیم درس خواندن را گرفتم. تصمیم گرفتم که غفلت سالهای گذشته را نیز جبران کنم. من تمام دوره مدرسه را کاملاً در غفلت گذرانده بودم. اکثراً در نتایج امتحانات تجدید می‫شدم. در نتیجه امتحانات سال آخر مدرسه که از مدرسه فارغ شدیم، من به درجه شانزدهم کامیاب شدم و آن هم بخاطری که به علت شرایط جنگی، معلمین شاگردان را تجدید نمی‫کردند و به تمام شاگردان حد اقل نمره کامیابی می‫دادند. برای آماده شدن به امتحان کنکور همزمان برای دروس ریاضیات، فیزیک و کیمیا (شیمی) در یک آموزشگاه نام نویسی کردم. همزمان با اینکه درس خواندن را شروع کردم، به خاطر همجنسگرایی به فکر راه نجات از گرفتار شدن به آینده مصیبت‫بار در فرهنگ افغانستان بودم. ‫با خود فکر کردم که من در آینده نمی‫توانم زن بگیرم و مردم مرا دایماً مسخره خواهند کرد و از مسخره مردم بالاخره روانی خواهم شد. در آن زمان بیماری روانی در افغانستان به مثل انفلونزا می‫ماند، که مبتلا شدگان دیگران را نیز از این بیماری در امان نمی‫گذاشتند. فرهنگ مسخره کردن خودش حالت روانی بودن مردم را نشان می‫داد که با مسخره کردن دیگران را نیز روانی می‫کردند.

برای اینکه در آینده مردم بخاطر زن نگرفتن مسخره ام نکنند و جوابی برایشان داشته باشم، با خود فکر کردم که من نباید درس بخوانم، در آینده باید یک آدم بیسواد، بیکاره و فقیر باشم، تا اگر مردم بگویند چرا زن نمی‫گیری، من در جواب بگویم که پول و درآمدی ندارم که بتوانم خرج زن را بدهم. دوباره فکر کردم که اگر در آینده مردم بدانند که من به مرد گرایش دارم یا حد اقل بدانند که به زن هیچ گرایشی ندارم، دیگر اکثر مردم از کوچک و بزرگ مسخره ام خواهند کرد، بچه‫ها در هر طرف دنبالم خواهند کرد و با سنگ خواهند زد. با این فکر خاطره «بابه نداره» به یادم آمد که بچه‫ها آنها را دنبال می‫کردند و با صدا زدن «بابه نداره بابه نداره» سنگ باران شان می‫کردند. البته به غیر از خاطره «بابه نداره» چندین خاطره وحشتناک دیگر نیز به یاد داشتم، اما این خاطره‫ای بود که برای اولین بار مرا تکان داده بود و با دیدن هر وحشت دیگری این خاطره از پیش چشمم می‫گذشت.

برای اینکه در آینده از مسخره شدن نجات پیدا کنم، به این فکر شدم که در آینده افغانستان را باید ترک کنم. البته محرومیت جنسی هم طاقت فرسا بود، اما مسخره مرگی بود که تب را از یادم برده بود. به منظور ترک افغانستان تصمیم گرفتم که در آینده باید یا پاکستان بروم و یا ایران؛ چون رفتن به کشور‫های دیگر را از توان خودم خارج می‫دانستم. با خود فکر کردم که اگر قرار باشد در آینده پاکستان یا ایران بروم پس نباید که درس بخوانم، در آنصورت درس خواندن که دیگر به دردم نخواهد خورد؛ چون در اینجا هر کاره‫ای اگر باشم در آنجا‫ فقط باید کارگری کنم؛ پس بهتر است که برای درس خواندن بیهوده تلاش نکنم. دوباره فکر کردم که در آینده شاید پاکستان یا ایران بروم و در آنجا سواد از هیچ نظری اگر به دردم نخورد، حد اقل بخاطر بیسوادی مبادا که تحقیرم بکنند؛ پس تا زمانی که در افغانستان هستم درس می‫خوانم تا در آینده در پاکستان و ایران اگر کسی به من حرف تحقیرآمیزی بزند، من در جوابش باید بگویم «اگر سواد من از تو بیشتر نباشد کمتر هم نیست؛ پس بدان که من کی هستم. اگر تو خودت را از من برتر می‫دانی، در اینجا تو از من برتری، اما در بیرون از اینجا همینی هم که من هستم تو نیستی.» مثل دیروز یادم می‫آید که در آن زمان دقیقاً همین فکر‫ها را می‫کردم و امروز دارم آنها را می‫نویسم.

* * *

به اینصورت تصمیمم بر این شد که دنبال دانشگاه را بگیرم و بعد از اتمام دانشگاه که سنم هم بالاتر رفت افغانستان را ترک خواهم کرد و پاکستان یا ترجیحاً ایران خواهم رفت. برای امتحان کنکور کمی آماده شدم. امتحان شروع شد و از اینکه تعداد اشتراک کنندگان خیلی کم بود، شانس موفقیت ورود به هر دانشکده هم بیشتر از سال‫های پیش بود. زیرا با نمرات پایین اگر کسی را قبول نمی‫کردند، پس هیچ کسی نباید که وارد دانشگاه می‫شد. من در رشته داروسازی کامیاب شدم و این رشته را برای چهار سال تا آخر ادامه دادم.

‫رفتن به دانشگاه را شروع کردم. سال اول دانشگاه را در زمان حکومت مجاهدین تمام کردم و در نیمه دوم سال دوم دانشگاه بودم که طالبان وارد کابل شدند. با آمدن طالبان دانشگاه چند ماهی به تعطیلی کشید. من بنابر تصمیمی که از قبل برای ترک افغانستان داشتم، خواستم که پیش از اتمام دانشگاه همین الان افغانستان را ترک کنم.  آمدن طالبان یا امریکایی‫ها یا هر گروه دیگری برای من هیچ فرقی نداشت و افغانستان را حتماً بایست ترک می‫کردم؛ چون در دولت هر تغییری اگر می‫آمد، مردم باز هم همان مردم بودند و من از دست مردم داشتم دیوانه می‫شدم. خلاصه اینکه با آمدن طالبان و تعطیلی دانشگاه من خواستم که افغانستان را ترک کنم و بروم ایران. پول رفتن تا ایران را نداشتم، اما از مردم دهکده مان یک نفر قاچاقبر بود که بچه‫ها را بدون پول ایران می‫برد و پول قاچاقبریش را بعداً در ایران از آنها می‫گرفت. وقتی که من تصمیم گرفتم که ایران بروم به دایی کوچکم که از خودم سه - چهار سال جوانتر است گفتم «من می‫خواهم ایران بروم، آیا تو هم می‫خواهی که با من بروی یا نه؟»

«چی کنیم که ایران برویم.»

- «یک مدتی در ایران کار می‫کنیم، پول که بدست آوردیم از آنجا می‫رویم ترکیه، یک مدتی هم در ترکیه کار می‫کنیم، پول که به دست آوردیم می‫رویم به یک کشور دیگر و بتدریج می‫رویم به یک کشور خیلی خوب.»

«کی می‫خواهی که بروی؟»

قاچاقبری که بچه‫ها را بدون پول ایران می‫بُرد، اسمش سلیم بود. به دایی‫ام گفتم «سلیم از ایران آمده است نفر می‫برد، اگر پول نداری، بدون پول می‫بردت و پول قاچاقبری اش را در ایران ازت می‫گیرد.»

«پس برویم با سلیم حرف بزنیم که ما را با خودش ببرد.»

رفتیم با سلیم قاچاقبر حرف زدیم. او به ما گفت «تا یک هفته دیگر آماده حرکت باشید که مسافران منتظر حرکت هستند و هفته بعد حرکت می‫کنیم.»

بدبختی من و دایی‫ام اینجا بود که در خانه به ما اجازه نمی‫دادند که ایران برویم و اگر می‫رفتیم از خانواده بایست فرار می‫کردیم؛ چون اگر در خانه خبر می‫دادیم، آنها به سلیم قاچاقبر می‫گفتند که ما را با خودش نبرد و او هم بی‫اجازه خانواده ما را با خودش نمی‫بُرد. دایی‫ام به من گفت «بهتر است که در خانه اصلاً خبر ندهیم، بی‫خبر از خانه حرکت کنیم و برویم.»

در افغانستان جوانان زیادی هستند که یا به علت دعوا کردن و یا بی‫دعوا کردن از خانه گم می‫شوند و چند ماه بعد و حتی چند سال بعد خبر شان از پاکستان و ایران می‫رسد.

من در جواب به دایی‫ام گفتم «‫من که ذاتاً به نام دیوانه معروف هستم، نمی‫خواهم که بیشتر از این به نام دیوانه معروف شوم، من تا از خانه اجازه نگیرم نمی‫روم.»

«در خانه که اجازه نمی‫دهند. مجبور هستیم که ‫بی‫اجازه برویم.»

- «من از خانه اجازه می‫گیرم، تو ‫به خانواده خودتان چیزی نگو.»

«باشد، اگر به تو اجازه هم ندهند من خودم تنها خواهم رفت.»

به برادر بزرگم و مادرم گفتم که می‫خواهم ایران بروم، اما آنها اجازه ندادند که بروم و هر قدر که اصرار کردم، باز هم اجازه ندادند که بروم.

قرار شد که دایی‫ام بی‫اجازه از خانه حرکت کند. من فکر کردم که اگر  اتفاقی برایش بیفتد خانواده شان مرا ملامت خواهند کرد. بناءً روزی که قرار بود حرکت کند من موضوع رفتنش را به دایی بزرگترم گفتم. دایی بزرگترم به سلیم قاچاقبر گفت که او را با خودش نبرد و به این صورت رفتن او هم نشد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‫بخش ‫هفت

دام خانواده‫

 

زمستان ۱۳۷۷

بالاخره از دانشگاه فارغ شدم. من از گذشته‫های دور و حتی قبل از رفتن به دانشگاه تصمیم جدی داشتم که افغانستان را ترک کنم. اما بعد از فارغ شدن از دانشگاه من و مادرم در خانه تنها ماندیم و مسؤلیت مادرم بدوش من شد. ما هفت خواهر و برادر هستیم. به ترتیب سن و سال بزرگترین همه مان خواهر بزرگم، هنگامه بعد از او خواهر دومی‫ام، افسانه، دو تا برادرانم، نوید و ولید، خودم، خواهر کوچکترم، جانانه و کوچکترین همه مان خواهر کوچکم، مستانه است، که در واقع چهار و نیم خواهر هستیم و دو و نیم برادر.

زمانی که من می‫خواستم ایران بروم و رفتنم نشد، بعد از آن دو تا برادرانم، نوید و ولید و دو تا خواهرانم، هنگامه و جانانه اول مسکو رفتند و بعد از یک مدتی نوید و جانانه رفتند لندن و ولید و هنگامه رفتند هالند (هلند). دو تا خواهران دیگرم، افسانه و مستانه در افغانستان ازدواج کردند و به این ترتیب من و مادرم در خانه تنها ماندیم.

‫ما خواهر و برادران مادر مان را مادر صدا نمی‫زنیم ، بلکه او را به لقبش مرجان صدا می‫زنیم. اسم اصلی مادرم گوهر است، اما بعد از ازدواجش مادربزرگم لقب او را مرجان گذاشت. قبل از آن چهار تا زن عمو‫های بزرگم را نیز به لقب‫های ‫دِلجان، گُلجان، شیرینجان و پریجان یاد می‫کردند و مادربزرگم لقب مادرم را به قافیه آنها مرجان گذاشت.

 در افغانستان مردم اکثراً به عروس و داماد‫ان شان لقب می‫گذارند و در لقب گذاری اکثراً قافیه را نیز در نظر می‫گیرند. مردم در نامگذاری بچه‫های شان نیز اکثراً قافیه را در نظر می‫گیرند. در دهات افغانستان بعضی‫ها پدر و مادران شان را به نام پدر و مادر نه، بلکه به لقبی که برای آنها گذاشته شده است صدا می‫زنند. خانواده ما نیز پدر و مادر  مان را به لقبی که برای آنها گذاشته شده است یاد می‫کنیم. تمام اقارب پدری‫ام مادرم را به نام مرجان یاد می‫کنند. اما ما اگر خودش را صدا بزنیم، فقط مرجان صدا می‫زنیم و اگر به عنوان شخص سوم در مورد او به کس دیگری حرف بزنیم، از او به نام مرجانم یاد می‫کنیم. پس در اینجا هم از این به بعد من مادرم را به نام مرجانم یاد می‫کنم.

وقتی که خواهر و برادرانم رفتند و من و مرجانم در خانه تنها ماندیم، دیگر نمی‫شد که من هم او را کاملاً تنها بگذارم و خانه را ترک کنم. از اینکه من از مواجه شدن به آینده وحشتناک در فرهنگ افغانستان بیم داشتم، خواستم که مرجانم را نزد افسانه بگذارم و خودم افغانستان را ترک کنم. در این فرصت نوید که لندن رفته بود، به فکر من هم بود و من امیدوار بودم که نوید از لحاظ مالی کمکم می‫کند و من هم می‫روم لندن. از ولید هیچ انتظاری نداشتم، زیرا او از بچگی آدم خودپرور و مال‫اندوزی بود که همیشه فقط به فکر خودش بود و بس. جانانه آدمی بود بی‫پروا که حتی به فکر خودش هم نبود و هنگامه آدمی بود خودخواه و متضاد که می‫خواست از هر نظری خودش تک باشد و در خانواده هیچ کس دیگر در سطح او قرار نگیرد. خلاصه برای من هم فقط نوید کافی بود که از لحاظ مالی کمکم کند که بروم لندن. اما مرجانم به هیچ عنوان راضی نبود که مرا رها کند که از افغانستان بروم. مرجانم در کابل خانه آباد کرده بود و ما در خانه شخصی خودش زندگی می‫کردیم، اما افسانه در خانه کرایی زندگی می‫کرد. من به مرجانم اصرار می‫کردم که افسانه و شوهرش کوچ شان را بیاورند پیش او تا من از افغانستان بروم. اما مرجانم با آمدن آنها مخالفت می کرد و می‫خواست که من تا آخر عمرش باید پیشش بمانم. من همیشه زمینه سازی می‫کردم که افسانه کوچش را بی‫آورد خانه ما تا مرجانم تنها نباشد و من از فرصت استفاده کرده افغانستان را ترک کنم. در مقابل، مرجانم همیشه کار شکنی می‫کرد که افسانه نتواند کوچش را بی‫آورد. مرجانم هیچ وقت مستقیماً به من نمی‫گفت که تو برای همیشه باید پیشم بمانی، اما در دلش همین نیت را داشت که من برای همیشه باید پیشش بمانم. با من ‫ سیاسی برخورد می‫کرد و می‫گفت برای خارج رفتن عجله نکن، به مرور زمان تمام کار‫ها درست می‫شود. از سوی دیگر هنگامه نیز در هالند با وجودی که در دلش با من در تضاد بود، خودش را وکیل من قرار داده بود، همیشه به من وعده سر خرمن می‫داد و می‫گفت عجله نکن ما از این طرف کارت را درست می‫کنیم که تو هم بیایی.

برای من هیچ رمقی برای ماندن در افغانستان باقی نمانده بود، من نظر به گذشته و طرز برخورد مرجانم و هنگامه می‫دانستم که آنها برای من دلسوز نبودند، اما رویم نمی‫شد که به آنها چیزی بگویم. آنها با سیاست‫بازی دل نوید را نیز خریده بودند که از لندن کمکم نکند. ‫من در گذشته تصمیم رفتن به پاکستان یا ایران را داشتم؛ اما حالا با رفتن نوید به لندن، امیدوار بودم که نوید از لندن کمکم خواهد کرد و من هم لندن خواهم رفت. اما رهایی از افکار و خواسته‫های مرجانم به بزرگترین چالشی برای من تبدیل شده بود که نمی‫توانستم خودم را تکان بدهم. مرجانم پس از سالها رنج و عذاب در زندگی، تازه به بزرگترین آرزویش رسیده بود، که در خانه شخصی خودش زندگی می‫کرد، چند تا بچه‫هایش خارج رفته بودند برایش پول می‫فرستادند و یکی را هم در اختیار داشت که خدمتکارش باشد. به چنان راحتی‫ای رسیده بود که شاید در زندگی رویای آنرا هم ندیده بود و اصلاً حاضر هم نبود که همچو موقعیتی را از دست بدهد. مرجانم زنی بود بیسواد، اما در کارها و اهدافش فوق‫العاده سیاسی عمل می‫کرد. این را خوب می‫دانست که اگر با خارج رفتن من علناً مخالفت کند و به نوید هم اجازه ندهد که کمکم کند، من با توانایی صفر خودم افغانستان را ترک خواهم کرد. زیرا این را خوب می‫دانست که من با بودنم در افغانستان خودم را در جهنم می‫دیدم. به این صورت هم مرجانم و هم هنگامه همیشه برای خارج رفتن به من امروز و فردا می‫کردند و وعده سر خرمن می‫دادند. اما با گذشت زمان چهره‫های اصلی خود بخود برملا می‫گردد. تمام انسان‫ها کم و بیش حس ششم را در خود دارند و حس ششم من به من می‫گفت که اگر مرجانم و هنگامه مالک روی زمین هم شوند، این احسان را در حق من نخواهند کرد که مرا خارج بفرستند. اما با این وجود من از آنها کاملاً تابعیت می‫کردم که مبادا یک روزی وعده آنها به واقعیت بپیوندد. به این صورت من مجبور شدم که مدتها در دل سنت و فرهنگ افغانستان بسوزم و بسازم. ‫در افغانستان از یک طرف محرومیت جنسی برای من رنج آور بود و از طرف دیگر از مسخره مردم هم گوشم کاملاً آرام نبود. هر چند که خصلت زنانه ام را به وسیله نقش بازی کردن‫ها تا حدودی پوشانیده بودم، اما باز هم از نظر مردانگی با یک مرد معمولی قابل مقایسه نبودم. در افغانستان با وجودی که ایزک به مثل روح وجود خارجی ندارد که چشم مردم به آن آشنایی داشته باشد، اما کسانی که کار شان عیبجویی است در عیبجویی استعداد عجیبی دارند. بعضی‫ها در مورد من کاملاً مطمئن نبودند، اما با شک و تردید به من ایزک و خواهر خطاب می‫کردند. اینکه به من ایزک و خواهر می‫گفتند برایم مهم نبود، اما آنچه که مرا شدیداً رنج می‫داد، بیم افشا شدن کامل و مسخره‫های آینده دورتر بود.

* * *

‫سنم به ۲۵ رسید. هر روز مرجانم و دیگران به من می‫گفتند که «چرا زن نمی‫گیری، بالاخره تا کی می‫خواهی که مجرد بمانی؟»

من هر وقت که به مرجانم می‫گفتم به من اجازه بدهد که افغانستان را ترک کنم او در جوابم می‫گفت «اگر می‫خواهی که افغانستان را ترک کنی از من اجازه نگیر، به هر کشوری که خودت می‫توانی برو، من به پایت زنجیر نبسته ام.»

من که پول رفتن به هیچ جایی را نداشتم، مرجانم مرا در لب پرتگاه می‫دید و می‫دانست که ‫اگر بدون کمک نوید افغانستان را ترک کنم، آینده دشواری در پیش خواهم داشت. و اگر مرجانم اجازه نمی‫داد، ‫نوید به هیچ عنوانی کمکم نمی‫کرد. به این صورت مرجانم ریشه آرزویم را از زیر خاک می‫برید و گردن هم نمی‫گذاشت که من مانع رفتنت هستم.

بعد از فراغت از دانشگاه دو سال کامل با مرجانم درگیر بودم، همیشه برایش دلیل می‫گفتم تا او را قانع کنم که به نوید اجازه بدهد که کمکم کند. یک بار به مرجانم گفتم «من آینده افغانستان را خیلی بد پیش بینی می‫کنم. اولاً که جنگ افغانستان را روز بروز از بد بدتر خواهد کرد و اگر جنگ هم پایان یابد افغانستان هیچ چیزی از خود ندارد که به اقتصاد خودش متکی شود. آن زمان است جنگ گذشته پیامد‫های اصلیش را نشان خواهد داد. الان که در افغانستان جنگ است، کمک کشور‫های خارج برای ادامه جنگ سرازیر می‫شود و مردم از جنگ نان می‫خوردند. اما در آینده اگر جنگ پایان یابد، کمک کشور‫های خارج هم قطع خواهد شد. تنها راهی را که من برای نجات فردای افغانستان فکر می‫کنم، جلوگیری از افزایش جمعیت است. امروز که مردم آرامش ندارند و همگی آواره و دربدر هستند، جمعیت در هر دهه به ضریب دو افزایش هندسی دارد. پس فردا اگر جنگ پایان یابد و مردم به آرامش برسند، که دیگر جمعیت در هر دهه به طاقت دو افزایش هندسی خواهد یافت. آن زمان است که می‫بینیم زندگی در افغانستان چقدر سخت می‫شود. امروز که نوید از لندن می‫تواند و می‫خواهد که کمکم کند، تو برایش اجازه نمی‫دهی که کمکم کند، اما فردا که نخواهد توانست و نخواهد خواست که کمکم کند، تو قبول نخواهی کرد که تو باعث بدبختی من شده‫ای.»

مرجانم که در زندگی به حرف هیچ کسی گردن نگذاشته بود در جوابم گفت «او بچه! هر تصمیمی که برای آینده خودت داری به من چیزی نگو و هر کاری را که خودت بهتر می‫دانی همان کار را بکن تا در آینده اگر مشکلاتی بر سر راهت بی‫آید هر روز در گوش من زر نزنی. از حالا که تو اینقدر در گوشم زر می‫زنی و هر روز مرا خون دل می‫دهی، به خدا معلوم که در آینده من از دستت چی بکشم.»

- «آخر تو به نوید اجازه نمی‫دهی که کمکم کند که من از افغانستان بروم.»

«هر کجا که می‫توانی برو، من به پایت زنجیر نبسته ام، خیلی مهم هم نیستی که خودم را محتاجت بدانم و به تو اجازه ندهم که بروی. اگر می‫روی برو، من نه به تو چیزی می‫گویم و نه به نوید.»

- «پس اگر من به نوید بگویم که به من پول بفرستد که حرکت کنم، آیا تو راضی هستی که با افسانه زندگی کنی تا نوید قبول کند که من حرکت کنم؟»

«تو که اینقدر عجله داری و اینقدر حسود هستی که فکر کردی همه رفتند و خوردند اما تو ماندی و نخوردی، پس برو دیگر. من نه محتاج تو هستم و نه محتاج افسانه، خودم آدم هستم و خودم تنهایی زندگی می‫کنم.»

- «باشد، پس من به نوید می‫گویم که به من پول بفرستد من حرکت می‫کنم و تو برایش نگو که بی‫اجازه من می‫رود.»

«خدا هم جان ترا بگیرد هم جان نوید را و هم جان افسانه را! من محتاج هیچ یکی از شما نیستم و با هیچ یکی تان حرف نمی‫زنم.»

* * *

یک روز به مرجانم گفتم «اگر از من انتظار داری که زن بگیرم و برایت دستیاری بیاورم، من تا آخر عمرم نمی‫خواهم که زن بگیرم، تو هر آنچه که از دختر مردم انتظار داری از دختر خودت بدار.»

من به مرجانم می‫گفتم افسانه و شوهرش بیایند با تو زندگی کنند که من بروم ایران. اما مرجانم آدم یکدنده‫ای بود و در جوابم می‫گفت من بی‫غیرت نیستم که به داماد آب غسل کردن بگذارم. منظورش اینکه من نباید ببینم که با دخترم بغل‫خوابی کند و در خانه آبتنی کند!!

اگر من بی‫اجازه مرجانم افغانستان را ترک می‫کردم، هم مردم می‫گفتند که مادر پیرش را تنها گذاشت و رفت و هم نوید کمکم نمی‫کرد. تنهایی مرجانم از هر نظری برای من قوز بالا قوز شده بود. هم مردم گیر داده بودند که مرجانت تنها‫ست چرا زن نمی‫گیری و هم نمی‫توانستم که افغانستان را ترک کنم. ‫داستان جنجالی من با لجبازی مرجانم خیلی بی‫حال است که حتی تعریف کردنش برای خودم خسته کننده است تا چه برسد بر اینکه کسی بخواهد این داستان را بخواند! اما از اینکه موضوع خاطرات نویسی پیش آمده است، مجبوراً تمام جریانات را بصورت زنجیره‫ای باید بنویسم، چه اینکه خسته کننده باشد یا جالب. به هر حال تلاشم بر اینست که با نگاه مختصری از موضوعات خسته کننده زودتر بگذریم.

 حتی نوید به مرجانم می‫گفت تو با افسانه زندگی بکن که من حمید را کمک کنم که لندن بیاید. اما مرجانم هیچ وقت راضی نمی‫شد که با افسانه زندگی کند. نوید مرا به اندازه‫ای دوست داشت که حتی حاضر بود تمام دار و ندارش را صرف خواسته‫های من بکند، اما نمی‫خواست که مرجانم در خانه تنها بماند و بی‫اجازه او هیچ کاری هم نمی‫کرد.

‫از اینکه من از آینده وحشتناک در فرهنگ افغانستان بی‫اندازه نومید بودم و مرجانم را تنها مانعی بر سر راه نجاتم می‫دانستم، بصورت غیر ارادی هیچ وقت با او برخورد خوب نداشتم و زندگی مشترک من و او هم برای من و هم برای او به اجبار و جنون تبدیل شده بود. من دیوانه‫وار او را می‫آزاردم، بدون انگیزه خاصی هر روزه با او سر و صدا راه می‫انداختم و بر عکس او هم در مقابل من کوتاه نمی‫آورد. هر دوی مان اکثراً حرف یکدیگر را تحمل نمی‫کردیم، بخاطر حرف‫های جزئی در مقابل یکدیگر بهانه گرفته جر و بحث می‫کردیم.

 مرجانم عادت مال‫اندوزی داشت و مادیات نزدش زیاد ارزش داشت. در مقابل من دایماً سعی می‫کردم که از نظر مالی او را متضرر بسازم. بعضی وقت که حرف مادیات را می‫زد، من روبروی مردم می‫گفتمش «تو خیلی آدم مادیات‫پرستی هستی، آیا امروز باز هم فرش و ظرف‫های خانه ات را عبادت کردی یا نه؟»

‫یک روز پسر عمویم به من گفت «من که تو و مرجانت را می‫بینم هیچ باورم نمی‫شود که شما به یکدیگر مادر و پسر باشید.»

گفتم «چرا باورت نمی‫شود؟»

«چون برخوردی که شما با یکدیگر دارید من برخورد هیچ مادر و پسری را به مثل شما ندیده ام.»

- «پس چی فکر می‫کنی که ما چه رابطه‫ای با یکدیگر داشته باشیم؟»

«شما مثل دو خواهر و برادر پنج ساله و سه ساله‫ای می‫مانید که همیشه با یکدیگر در تضاد باشند و هیچ کدام آن نسبت به دیگرش گذشتی ‫نداشته باشد.»

* * *

وقتی که نتوانستم افغانستان را ترک کنم فکر کردم که من تا آخر عمر در افغانستان خواهم ماند و از اینکه نمی‫توانم زن بگیرم مردم مسخره ام خواهند کرد. من می‫دانستم که به غیر از من کسان دیگر نیز زیاد هستند که عیناً مشکل مرا دارند، اما بخاطر حرف مردم زن می‫گیرند تا مردم ‫آنها را به نام ایزک مسخره نکنند. بالاخره من هم تصمیم گرفتم که اول خودم را با یک زن باید آزمایش کنم، اگر توانستم با زن عمل جنسی را انجام بدهم که زن می‫گیرم و اگر نتوانستم افغانستان را به یک شکلی ترک می‫کنم.

‫من از نظر جنسی با مردان تحریک می‫شوم و اگر بخواهم، می‫توانم که با مردان خودم هم فاعل قرار بگیرم، اما فاعل بودن برایم لذتبخش نیست. من با مردان فقط دوست دارم که خودم مفعول باشم، اما نسبت به زنان هیچ انگیزه‫ای ندارم. وقتی که خواستم خودم را با زن آزمایش کنم، می‫خواستم که این کار را به خودم تحمیل کنم، نه اینکه از روی انگیزه بخواهم با زن عمل جنسی را انجام بدهم.

به فکر آزمایش کردن بودم که یک روزی جویا، پسر دایی‫ام به من گفت «خواهر بیوه خیاط بی‫راه است.»

گفتم «چطوری بی‫راه است؟»

 ‫«می‫خواست که من بکنم اش، اما من نکردم.»

‫این حرف را که زد فکر آزمایش کردن به یادم آمد و گفتم «چرا نکردی؟»

با گفتن این حرف ها دهن جویا پر از آب شده بود، وقتی که من گفتم چرا نکردی، او در حالیکه می‫خواست آب دهنش را قورت کند از شوق گلویش هم بسته شده بود. به سختی آب دهنش را قورت کرد و گفت «همین طوری نخواستم که بکنم.»

- «اگر مطمئن هستی که واقعاً بی‫راه است پس بیا که هر دوی مان بکنیم اش.»

‫ جویا از این حرفم خوشحال شد و گفت «من فکر نمی‫کردم که ‫شاید تو هم بخواهی بکنی وگرنه برایت می‫گفتم. حقیقتاً جا نبود که بکنم اش، نه در خانه ما جا هست و نه در خانه خود آنها.»

‫ من و مرجانم در خانه تنها بودیم. مرجانم اکثراً خانه خواهرانم و خاله‫هایم می‫رفت و من در خانه تنها می‫ماندم. به جویا گفتم «اینجا که جا هست، می‫بینی که اکثراً مرجانم خانه نیست و من در خانه تنها هستم.»

‫قرار بر این شد که هر وقتی که مرجانم خانه نبود جویا خواهر خیاط را با خودش بیاورد.

‫دو - سه روز بعد مرجانم ‫رفت خانه مستانه، خواهر کوچکم. من در خانه تنها ماندم و به جویا گفتم که خواهر خیاط را با خودش بیاورد. جویا خواهر خیاط را با خودش آورد. وقتی که خواهر خیاط آمد خانه، درحالیکه من از آزمایش کردن بیم داشتم، جویا فوراً پیراهنش را در آورد و با خواهر خیاط رفت داخل اطاق. دو - سه دقیقه‫ای نگذشت که در اطاق را باز کردند و از اطاق بیرون شدند. ‫گفتم «چی کردید؟»

جویا گفت «کار ‫ما تمام شد.»

- «به همین زودی؟»

«نمی دانم که چرا. تا به داخل فرو کردم خالی شدم. تو هم برو زودتر کارت را تمام کن.»

‫با خواهر خیاط رفتم داخل اطاق. پایم می‫رفت اما دلم نمی‫رفت. جویا که خودش زود ارضا شد، نتوانست که خواهر خیاط را ارضا کند و او که در خمار مانده بود، از من انتظار داشت که من ارضایش کنم، اما من که به چهره خمارش نگاه می‫کردم، چندشم می‫شد که به او دست بزنم. هر طوری که خواستم خودم را تحریک کنم، تحریک نشدم و او هم که می‫خواست کمکم کند که تحریک شوم تا کار بهتر شود بدتر می‫شد. بالاخره لباسم را پوشیدم و در اطاق را باز کردم. ‫ جویا پرسید «کار تان تمام شد؟» ‫

من هیچ چیزی نگفتم. دوباره با تأکید از خودم پرسید «کارت را تمام کردی یا نه؟»

- «بلی تمام کردم.»

«از طرز گفتنت مشخص است که انگار نتوانستی کاری بکنی، کردی یا نه؟»

«بلی کردم.»

از خواهر خیاط پرسید «‌راست می‫گوید؟»

او که خودش در خمار مانده بود در جواب گفت «نه.» و فوراً رفت پیش جویا و خود جویا را بغل گرفت. ‫ جویا را که بغل گرفت، جویا  ‫به زودی دوباره تحریک شد ‫و به من گفت «حمید تو برو از اینجا بیرون.»

من از اطاق بیرون شدم. این بار جویا خواهر خیاط را نیز ارضأ کرد. دو ساعتی نشستیم، جویا می‫خواست مرا مجبور کند که با خواهر خیاط کاری بکنم، من دو بار ‫‫دیگر نیز آزمایش کردم، اما در هر بار روحیه ام ‫ضعیف‫تر شد و بیشتر چندشم شد. جویا در آخر سر یک بار ‫‫دیگر ‫نیز ‫آمیخت. ‫من در آزمایش به این نتیجه رسیدم که هرگز نباید زن بگیرم و بخاطر مسخره مردم، افغانستان را باید ترک کنم.

* * *

دو سال از فراغتم از دانشگاه گذشت، اما داستان خسته کننده هنوز ادامه دارد که بخاطر لجبازی مرجانم نمی‫توانم افغانستان را ترک کنم. در افغانستان یک ضرب‫المثلی است که می‫گویند «بُزک بُزک نمیر که جو لغمان می‫رسد» من فکر کردم که اگر منتظر جو لغمان و منتظر وعده سر خرمن باشم تا مرجانم به قولش وفا کند که در یک فرصت مناسبی به من اجازه رفتن به خارج را بدهد چندین سال دیگر هم خواهد گذشت، اما با پشیمانی زمانی ‫از دست رفته را بدست نخواهم آورد؛ پس بهتر است که یک فکری برای استفاده از زمان باقی مانده و توانایی شخصی خودم بکنم، تا اینکه اگر ممکن باشد خودم را در آینده از مهلکه جهنمی نجات بدهم. فکر کردم که بهترین و آبرومندانه‫ترین شکلی که بتوانم افغانستان را ترک کنم چه راهی می‫تواند باشد؟ به خود گفتم مرجانم و هنگامه در طول دو سال با زبان حیله مرا سر کار گذاشتند و من هم به زبان خود آنها باید که برایشان جواب بدهم. اگر از راه کله‫شقی پیش می‫رفتم دیگر نوید هم با من به لج می‫افتاد و کمکم نمی‫کرد.

فکر کردم که چند تا طالبانی را که ظاهر وحشیانه داشته باشند باید پیدا بکنم و برایشان پول بدهم که آنها به دروغ برای دستگیری من به اتهام جرم سیاسی پشت خانه بیایند و مرجانم که آنها را ببیند خودش مرا وادار کند که از افغانستان فرار کنم. طالبان در اصل از مردمان بومی و ساکنین کابل نبودند و عمدتاً از جنوب آمده بودند. اما بعضی از بچه‫های ساکنین کابل نیز به آنها پیوسته بودند. من با یکی از آنها که شناخت داشتم در این مورد حرف زدم، اما او از این کار ترسید و حرفم را قبول نکرد. من در این مورد با جویا، پسر دایی‫ام حرف زدم که اگر بتواند کمکم کند. جویا خندید و گفت «فکر جالبی است و بهترین نقشه‫ای است که با این نقشه می‫توانی از افغانستان نجات پیدا کنی و در این نقشه هم اگر کامیاب نشوی، دیگر هیچ راه نجاتی نخواهی داشت.»

من گفتم «اگر از دام این افغان‫های ساده نتوانیم که خود را آزاد کنیم، پس اگر خارج برویم در آنجا از دام خارجی‫ها چطوری ممکن است که بتوانیم خود را آزاد کنیم؟»

جویا خندید و گفت «راست می‫گویی والله.»

من و جویا از هر نظری با یکدیگر همراز بودیم و مخصوصاً در مقابل بزرگان خانواده‫های مان که ما آنها را عامل تمام بدبختی‫های مان می‫دانستیم کاملاً همسنگر بودیم. یکی از هم‫صنفان جویا نیز به طالبان پیوسته بود و او خوشبختانه از آن ولگردان بود که از هیچ کاری ترس نداشت و ظاهر فوق‫العاده طالبانی را هم به خودش درست می‫کرد که تیپش به نظر مردم کابل وحشیانه بود. من و جویا با هم‫صنفی طالبش حرف زدیم و گفتیم «ما دو ملیون برایت می‫دهیم، تو برای دستگیری من بیا پشت خانه و مرا از خانه فراری بکن.»

او دو تا رفیقانش را که مثل خودش تیپ طالبانی زده بودند به ما نشان داد و گفت «ما سه نفری می‫رویم پشت خانه تان و ترا از خانه فراری می‫کنیم.»

من کله‫شقی مرجانم را خوب می‫دانستم که فقط به یک بار تهدید کردن به فرار من راضی نمی‫شود. بناءً برنامه را طوری تنظیم کردم که آنها در سه مرحله مرا فراری بکنند. ‫فکر کردم که اگر از افغانستان فرار کنم پیش از پیش پاسپورتم باید آماده باشد. در این ارتباط به آنها گفتم «شما چند روزی صبر کنید تا من پاسپورتم را آماده کنم ویزای پاکستان را هم بگیرم و شما برنامه را پیاده کنید.»

‫در گذشته آنعده از طالبانی که با لباس‫های مخصوص، عمامه و چشمان سرمه کرده ظاهر طالبانی را بخود می‫گرفتند، به نظر من وحشی و ترسناک معلوم می‫شدند. من در اول که هم‫صنفی جویا و رفیقانش را به ظاهر طالبانی دیدم خوشحال شدم که اگر مرجانم آنها را بدین شکل ببیند می‫ترسد و خودش فوراً مرا وادار به فرار از افغانستان می‫کند. از روزی که من تصمیم گرفتم که توسط طالبان خودم را فرار بدهم، هر قدر که طالبان را بیشتر با ظاهر طالبانی می‫دیدم به همان اندازه قشنگتر و مهربان‫تر به نظرم می‫رسیدند. زیرا من دیگر به ظاهر طالبانی آنها نیاز داشتم، تا مرجانم آنها را با ظاهر طالبانی ببیند بترسد و به من اجازه بدهد که از افغانستان فرار کنم. از آن به بعد من به این نتیجه رسیدم که قشنگی و زشتی در ظاهر هیچ چیزی نیست، بلکه در باطن هر چیزی است.

من پاسپورت و ویزای پاکستان را گرفتم. آن زمان پاکستان، عربستان سعودی و امارات متحده تنها کشور‫های بودند که دولت طالبان را به رسمیت می‫شناختند و در کابل سفارت داشتند. ‫‫ پاسپورت و ویزا را آماده کردم، طالبان در مرحله اول یک نامه جلب تقلبی را برای احضار من پشت خانه آوردند و بدست مرجانم دادند. در نامه نوشته بودند «حمید در ظرف ۴۸ ساعت به مأموریت سمت ۴ حاضر شود.»

به گفته پسر عمویم که می‫گفت تو و مرجانت به مثل دو برادر و خواهر سه ساله و پنج ساله‫ای می‫مانید که همیشه با یکدیگر در تضاد باشند و هیچ کدام آن نسبت به دیگرش گذشتی ‫نداشته باشد، واقعاً که من و مرجانم مثل دو برادر و خواهر سه ساله و پنج ساله همیشه با یکدیگر در تضاد بودیم. مرجانم که نامه را از دست طالبان گرفت فوراً به نقشه ام پی برد و به من گفت «من می‫دانم که این نامه به غیر از نقشه خودت هیچ چیز دیگری نیست، من خودم می‫روم دهن طالبان را می‫شکنم، تو همیشه می‫گویی که من نمی‫خواهم در افغانستان زندگی کنم.»

مرجانم که گفت من خودم می‫روم دهن طالبان را می‫شکنم، برای اینکه نامه جلب تقلبی را نبرد به مأموریت (کلانتری) نشان ندهد، گفتم «بیار ببینم که در این نامه چی نوشته اند که تو می‫گویی نقشه خودت است؟»

نامه را از دستش گرفتم، خواندم، پاره اش کردم و گفتم «طالبان دیوانه هستند، من چرا مأموریت بروم! اصلاً نمی‫روم.»

مرجانم خودش می‫رود کلانتری و موضوع را می‫پرسد، در کلانتری برایش می‫گویند ما از نامه جلب خبر نداریم و اگر نامه جلبی هست خودش بیاید تا با خودش حرف بزنیم. مرجانم برگشت و به من گفت «نمی‫توانی که مرا گول بزنی، خودت نامه را به دست کسی فرستاده‫ای تا به همین بهانه از افغانستان فرار کنی. من ترا ‫‫‫بزرگ کرده ام که در پیری به دردم بخوری و بی‫غیرت هم نیستم که اگر تو نباشی داماد را بالای سرم بگذارم.» ‫

من ‫در جوابش چیزی نگفتم و با خود گفتم بگو هرچه که می‫گویی بگو تا ببینم که در مراحل بعدی کله‫شقی‫ات به کجا می‫رسد.

سه روز بعد سرباز طالبان با دو تا رفیقانش که آنها هم طالب بودند آمدند پشت در. ‫در این نقشه جویا، پسر دایی‫ام نیز پیش از پیش خانه ما آمده بود. در حالیکه جویا نیز با من و سرباز طالبان ‫یعنی هم‫صنفی اش همدست بود، ‫من نقشه را طوری پیاده کرده بودم که اول آنها در بزنند، ما بگذاریم که مرجانم در را باز کند و بعد جویا برود روبروی مرجانم با آنها حرف بزند. اما ‫وقتی که آنها در زدند، پیش از اینکه مرجانم در را باز کند، زن همسایه که در خانه با ما می‫نشست در را باز کرد و بعد جویا رفت که روبروی زن همسایه با آنها حرف بزند. سرباز طالبان روبروی زن همسایه از یخه جویا گرفت‫، او را چند مشت و لگت زد و با خودشان برد. زن همسایه موضوع کتک خوردن و دستگیر شدن جویا را به مرجانم تعریف کرد. کمی دیرتر جویا دوباره برگشت و روبروی مرجانم به من گفت «طالبان از من پرسیدند حمید کجاست؟ من برای‫ شان گفتم سه روز می‫شود که گم است هیچ خبری ازش نیست من نمی‫دانم که کجا‫ست،  آنها مرا با خودشان بردند و می‫خواستند که ببرندم زندان تا ترا برایشان پیدا کنم، اما بعداً گفتند این بار ولش کنیم که حمید خودش حاضر شود، حالا تا وقتی که تو زیر تعقیب باشی من دیگر نمی‫توانم که خانه شما بیایم.»

من به مرجانم اصلاً نگاه نکردم که به خودش مغرور نشود، به جویا و زن همسایه گفتم «شاید که طالبان باز هم بیایند، من از اینجا فرار می‫کنم می‫روم خانه ‫افسانه.»

از دیوار همسایه پشتی ‫‫پریدم و از راه کوچه پشتی رفتم خانه افسانه. ‫کمی دیرتر مرجانم با خاله ام و مادربزرگم نیز آمدند دنبالم. مرجانم تصمیم گرفت که برود کلانتری و به طالبان حمله کند. اما افسانه، خاله ام و مادربزرگم نکوهشش کردند و اجازه ندادند که به طالبان حمله کند و نظر دادند که من باید از افغانستان فرار کنم. اما مرجانم ‫‫ هنوز هم روی حرف خودش بود و اجازه نمی‫داد که من از افغانستان فرار کنم. گاهی می‫گفت می‫رویم مزار شریف و گاهی می‫گفت می‫رویم هرات. خلاصه اینکه می‫خواست از این شاخه به آن شاخه بپرد تا اجازه ندهد که من از افغانستان فرار کنم. من که حالا از نظر سیاسی بر او غلبه کرده بودم، این بار با جدیت در جوابش گفتم «دیگر من به تو اجازه نمی‫دهم که در مورد زندگی من تصمیم بگیری، من خودم می‫دانم که کجا بروم، من می‫خواهم جایی بروم که خطر طالبان در آنجا نباشد.»

من که با جدیت از خود دفاع کردم، زاهد، شوهر افسانه نیز در آنجا نشسته بود، سر مرجانم داد زد و گفت «چرا می‫خواهی که بدست طالبان بیفتد؟ کابل و مزارشریف و هرات چه فرقی دارد؟ در افغانستان هر کجا که برود پر از طالب است. اصلاً از افغانستان باید فرار کند.»

خاله ام، مادربزرگم و افسانه نیز حرف زاهد را تأیید کردند و مرجانم را سرزنش کردند. خوشبختانه از شانس من در این زمان رفتن به مناطق تحت کنترل مخالفین ‫و عبور از خطوط مقدم جبهه از خارج رفتن هم سخت‫تر و خطرناک‫تر بود؛ وگرنه مرجانم اصرار داشت که من به مناطق مخالفین فرار کنم. به این صورت مرجانم در جنگ سیاسی بر علیه من شکست خورد، اما نگذاشت که من تنهایی از افغانستان فرار کنم. من چند روزی در خانه افسانه پنهان شدم، مرجانم پاسپورت و ویزای پاکستان را گرفت، خودش نیز با من سوار مینی‫بوس شد و حرکت کردیم طرف جلال‫آباد تا از آنجا برویم پاکستان. زاهد نیز تا جلال‫آباد ما را همراهی کرد. پاسپورت خودم که ویزای پاکستان را هم داشت در جیبم بود و مرجانم از آن خبر نداشت. وقتی که جلال‫آباد رسیدیم من مرجانم و زاهد را در یک هتل نشاندم و گفتم «من می‫روم ریاست پاسپورت تا ببینم چه خبری است، آیا می‫شود که پاسپورت بگیرم و یا خیر.»

رفتم بیرون یکی دو ساعت در خیابان‫ها قدم زدم و برگشتم به مرجانم گفتم «پاسپورت گرفتن از ریاست پاسپورت کار جنجالی است، من یک نفر را پیدا کردم که پنج هزار کلدار می‫گیرد، سریع پاسپورت را می‫دهد، ویزای پاکستان را هم می‫زند.»

روپیه‫ی پاکستانی را (کلدار) می‫گویند. در آن زمان به علت بی‫ثباتی پول افغانی، در بازارهای افغانستان پول پاکستانی بیشتر مورد معامله قرار می‫گرفت.  

مرجانم آدمی بود خسیس که حتی گرفتن پول یک جفت جراب هم از او کار آسان نبود!! وقتی که من حرف پنج هزار را زدم، چشمانش از حدقه بیرون زد و گفت «اوه هوووو اوه!  پنج هزار!!!  اصلاً ارزشی ندارد که تو پاسپورت بگیری، من در همین جلال‫آباد خانه می‫گیرم و همین جا می‫نشینیم.»

زاهد که در آنجا نشسته بود دفعتاً عصبانی شد و گفت «پنج هزار چی است که تو به پنج هزار می‫لنگی؟  اتفاقاً خیلی هم خوب است که به پنج هزار پاسپورت و ویزا را فوراً برایش بدهند. اگر طالبان دستگیرش کنند، آیا با پنج هزار می‫توانی که دوباره آزادش کنی؟ فوراً پنج هزار برایش بده که برود پاسپورت بگیرد.»

دل ناخواسته دست مرجانم به داخل کیفش رفت و از آن پنج هزار روپیه پاکستانی به من داد. پول را در جیبم گذاشتم، رفتم بیرون یکی دو ساعت قدم زدم و برگشتم پاسپورت را به مرجانم و زاهد نشان دادم. زاهد از دیدن پاسپورت خوشحال شد و برخاستیم حرکت کردیم بسوی پاکستان. زاهد تا مرز پاکستان نیز ما را همراهی مان کرد، وقتی که پلیس پاکستان برای ما اجازه ورود داد با زاهد خداحافظی کردیم و او برگشت بسوی کابل.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‫بخش هشت

‫خاطرات پاکستان

 

زمستان ۱۳۷۹

بعد از ورود به خاک پاکستان بسوی شهر پشاور حرکت کردیم. از اقارب و دوستان مان چند خانواده در آنجا بودند. ما موقتاً به خانه یکی از دوستان مان رفتیم که از مردم دهکده مان بودند و با آنها شناخت خانوادگی داشتیم. وقتی که رفتیم خانه آنها، اول یکی دو ساعت نشستیم با آنها صحبت کردیم، بعد مرجانم تلفن را برداشت در هالند با هنگامه تماس گرفت و برایش گفت «طالبان آمده بودند که حمید را دستگیر کنند، اما خوشبختانه که نتوانستند دستگیرش کنند. ما فرار کردیم آمدیم پاکستان و دیگر نمی‫توانیم که به افغانستان برگردیم. الان خانه دکتر امین نشسته ایم، شماره اش را که خودت می‫دانی، من گوشی را می‫گذارم که خرج از این طرف برایشان زیاد نشود، تو خودت دوباره تماس بگیر.»

مرجانم که این حرف را زد و گوشی را گذاشت، در آنجا در مغز هنگامه و شوهرش، مزدک آتش درگرفت. خود آنها سریع تماس گرفتند و در حالیکه دکمه بلندگوی تلفن هم روشن بود، آنها هرچه که حرف زشت می‫دانستند روبروی خانواده دکتر امین به ما گفتند.

هنگامه و مزدک با عصبانیت به مرجانم گفتند «تو به ما دروغ می‫گویی خیال کرده‫ای که ما اینقدر احمق هستیم که حرفت را باور می‫کنیم... طالبان آمدند که حمید را دستگیر کنند! حمیدک! مگر اینقدر آدمک مهمی شده است که طالبان بخواهند دستگیرش کنند!... برای ما دروغ درست کرده اید و به همین بهانه می‫خواهید که در پاکستان زندگی کنید؟ مگر در افغانستان چی کم داشتید که آمدید اینجا؟ سریع برگردید بروید افغانستان. حمیدک آدمک مهمی نیست که کسی بخواهد دستگیرش کند... خیال کرده‫ای که در پاکستان زندگی کردن ارزان است؟ ترا سیری لگت زده است که آمده‫ای اینجا؟ با پولی که در افغانستان راحت زندگی کردید، خیال کرده‫ای که در پاکستان هم می‫توانید راحت زندگی کنید؟ اگر اینجا زندگی کنید، باید پول کرایه خانه و آب و گاز و برق بدهید. خیال کرده‫ای که ما سر گنج نشسته ایم که برای شما اینقدر پول بفرستیم؟ ما که ذاتاً نمی‫توانیم برای شما پول بفرستیم، ما مسؤلیت بچه‫های مان را داریم، نوید و ولید چقدر بخاطر شما زیر فشار باشند؟ بالاخره آنها هم آینده دارند. آیا می‫خواهی که فقط زیر فشار شما بمانند و برای آینده خود هیچ کاری نکنند؟...»

هنگامه که گفت در پاکستان زندگی خرج دارد و باید که پول آب و گاز و برق بدهید حقیقت گفت؛ چون در افغانستان آب و گاز و برقی وجود نداشت که برای آنها پول می‫دادیم.

شاید که بیشتر از نیم ساعت گاهی هنگامه گوشی را گرفت مرجانم را فشرد و گاهی مزدک. هر دوی آنها آنقدر مرجانم را فشردند و خشکاندند که حتی مرجانم که می‫خواست حرف بزند صدا از گلویش بیرون نمی‫شد و چشمانش بی‫حرکت مانده بود.

بالاخره برای من عصاب نماند خودم گوشی را از دست مرجانم گرفتم. تا حالا من با هنگامه و مزدک رودربایستی داشتم، خودم را محتاج آنها می‫دانستم و هیچ وقت حرف تندی در مقابل آنها نزده بودم. گوشی را گرفتم به هنگامه گفتم «‫من به تو اجازه نمی‫دهم که در زندگی من حرف بزنی، من هرکجا که خودم دوست دارم می‫خواهم زندگی کنم و به هیچ کس دیگر ربطی ندارد که من در کجا می‫خواهم زندگی کنم...»

هنگامه از بس که سر مرجانم غر زده بود صدایش سوخته بود و از هیجان نفس‫های عمیق می‫کشید، با صدای سوخته و نفس‫های عمیق به من گفت «‫تو آدم مهمی نیستی که برای من مهم باشد کجا می‫خواهی زندگی کنی، اما این را می‫دانی که زندگی در پاکستان خرج دارد؟ ما نمی‫توانیم که در این گرانی پاکستان خرج شما را بفرستیم، شما خبر شدید که ما در اینجا ماشین گرفته ایم خیال کردید که وضع ما خیلی خوب است، اگر مجبوریت نبود همین ماشین را هم نمی‫گرفتیم، ما از شکم مان زده ایم و از خوراک مان بریده ایم تا پول ماشین را جمع کردیم، من در زندگی تو حرفی نمی‫زنم اما این را هم بدان که ما نمی‫توانیم به شما پول بفرستیم.»

چندی قبل چند بار از زبان شان شنیده بودم که می‫گفتند ما ماشین خریده ایم، اما من در افغانستان آنچنان وحشت زده شده بودم که حتی اسمم هم که یادم مانده بود زیاده بود، تا چه برسد بر اینکه ماشین آنها یادم بماند!!!

- «قرار نیست که شما روزی مردم را بدهید، خیال نکن که چشم مردم بسوی شما‫ست که شما روزی ایشان بدهید، من از شما پول نخواسته ام و انتظاری هم ندارم که به من پول بفرستید.»

«من که ذاتاً نمی‫توانم پول بفرستم، دل شما به نوید و ولید هم نمی‫سوزد که آنها چقدر زیر فشار قرار بگیرند.»

- «گفتم که من از شما انتظار ندارم، قرار نیست که شما روزی مردم را بدهید.»

«من که خودم را نمی‫گویم، نوید و ولید از کجا برای شما پول بیاورند؟»

- «گفتم که من از شما پول نخواسته ام.»

«من که خودم را نمی‫گویم، اما نوید و ولید از کجا بیاورند؟»

- «من که می‫گویم شما، منظور من فقط تو نیستی، من همه ایتان را می‫گویم.»

«باشد من نه، اما نوید و ولید از کجا بیاورند؟»

- «من که می‫گویم شما، خیال نکن که من به تو شما خطاب می‫کنم، تو چندان آدم باشخصیتی نیستی که من به تو شما خطاب کنم، من که می‫گویم شما، منظور من همه ایتان هستنید، هم تو و هم نوید و ولید، تو چه کاری به زندگی ما و گرانی پاکستان داری؟ من ایران می‫روم و خودم در آنجا کار می‫کنم.»

«این حرف‫های گُنده را که می‫زنی، بدان که آمدن به همین پاکستان هم کار آسانی نیست که هر کسی بتواند بیاید.»

از این حرف منظورش اینکه اگر با پول ما‫ نبود شما تا همین پاکستان هم نمی‫توانستید که بیایید. من با حرف‫هایی که به هنگامه گفتم دهنش را خاموش کردم. هنگامه از آن کسانی بود که خودش را می‫گرفت و به آسانی با هر کسی حرف نمی‫زد. اگر با کسی حرف می‫زد دماغش را بالا گرفته حرف می‫زد که یعنی تو خیلی ممنون باش که من با تو حرف می‫زنم. اکثر وقت ها با سوزنمایی و پوز دادن با دیگران حرف می‫زد. من که داشتم با هنگامه حرف می‫زدم، آنها نیز دکمه بلندگو را روشن گذاشته بودند، در آنجا مزدک نیز صدایم را شنید و خاموش شد.

من که گوشی را از دست مرجانم گرفتم، مزدک در آنجا فهمید که من گوشی را گرفته ام، در اول او نیز کم‫کم غر می‫زد، اما وقتی دید که من مثل مرجانم نیستم که او هر قدر غر بزند من چیزی نگویم، دیگر خود بخود خاموش شد. من طبیعتاً در گذشته هم هیچگاه با هنگامه و مزدک سازگاری نداشتم و من و آنها همیشه با یکدیگر به مثل آب و روغن بودیم. هر وقت که با یکدیگر حرف می‫زدیم، حتی حرف خوب آنها سر من بد می‫خورد و حرف خوب من سر آنها بد می‫خورد. مزدک چاریکاری بود، آنها اول در دانشسرای پولی تکنیک کابل با یکدیگر هم‫صنفی بودند، از همان جا با یکدیگر آشنا شدند و با هم ازدواج کردند. ‫هنگامه و مزدک هر دو خیلی باهوش و زرنگ بودند، اما مزدک باهوشتر و زرنگتر. وقتی که پاکستان آمدیم مزدک منظورم را فهمیده بود که من قصد اروپا رفتن را دارم و وقتی که حرف ایران رفتن را زدم، او کاملاً مطمئن شد که من می‫خواهم اروپا بروم. مزدک گوشی را از دست هنگامه گرفت و به من گفت «حمید من می‫دانم که تو می‫خواهی اروپا بیایی، اگر اروپا بیایی واقعاً که زندگی در اینجا خیلی راحت است، اما تو به این خیال نباش که به کمک دیگران بیایی، هر کس که اروپا آمده است به کمک دیگران نیامده، برو افغانستان خودت کار کن، پول بدست بیار و با پول خودت بیا اروپا. اگر با زحمت و غیرت خودت بیایی، آمدن هم خیلی لذتبخش‫تر است. مرا کسی کمک نکرده است، به زحمت خودم آمده ام و به همین خاطر برای من زندگی کردن در اینجا واقعاً لذتبخش است. اگر تو با زحمت و غیرت خودت نیایی و به کمک دیگران بیایی، بدان که در اینجا هم عرضه کار کردن را نخواهی داشت و به آسایش هم نخواهی رسید.»

- «باشد، من با زحمت خودم می‫آیم، اما در افغانستان کار پیدا نمی‫شود که من زحمت بکشم، من ایران می‫روم، یک مدتی در آنجا کار می‫کنم و به تدریج می‫روم به کشور‫های دیگر.»

«این فکرت کاملاً اشتباه است، اگر تو در افغانستان نتوانی کار کنی، در ایران هم نمی‫توانی کار کنی و در این صورت اگر به کمک دیگران اروپا بیایی، در اینجا هم نمی‫توانی کار کنی.»

- «فکر من همین است که هست، فکر هر کس به درد خودش می‫خورد، من نمی‫توانم که از فکر تو استفاده کنم.»

* * *

‫مزدک که گفت من با زحمت خودم و با پول خودم اروپا آمده ام، حقیقت گفت. مزدک واقعاً که آدم خیلی زیرک، زرنگ و بلند همتی بود، در هر محیطی که قرار می‫گرفت به بهترین کار‫های راحت و پر درآمدی مبادرت می‫کرد که آنگونه کار‫ها در  شان هر کس نبود. از نظر ظاهری هم قد بلند بود و ظاهر خیلی مردانه‫ای داشت که مردم خود بخود مجذوب ظاهرش می‫شدند و در مسؤلیت سپاری صلاحت‫های کلیدی را به او می‫سپردند و واقعاً که شایستگی همچو صلاحیت‫های را هم داشت. تا وقتی که در افغانستان بود در یک مؤسسه بازسازی با خارجی‫ها کار می‫کرد، خودش آمر مؤسسه بود و اختیار گماردن افراد در مقام‫های دیگر نیز بدست او بود. در بهترین نقطه اسلام‫آباد خانه گرفته بود و خانواده اش در همان جا زندگی می‫کردند. بعد از آن با سرمایه‫ای که خودش درست کرده بود، با خانواده اش رفت مسکو و در آن زمان در حالیکه روس‫ها به سیستم زندگی کمونیستی خو گرفته بودند، پس از فروپاشی سیستم کمونیستی در کار و تجارت آزاد آشنایی نداشتند، در این فرصت مزدک در آنجا در بازار تجارت بی‫رقیب شروع به کار خرید و فروش کرد که درآمد خیلی خوبی از آن داشت، دو تا مغازه لباس فروشی را راه انداخت، نوید، ولید و جانانه را نیز نزد خودش خواست تا در مغازه‫ها پیشش کار کنند، سپس با پول هنگفتی که از کار لباس فروشی در مسکو در آورد، از آنجا با خانواده اش با هواپیما به کشور هالند رفت، در آنجا اول اقامت دایمی گرفت و سپس شهروند شد. بعد از رفتنش به هالند، مغازه‫هایش در مسکو هنوز هم فعال بودند.

مزدک که به من گفت تو هم سعی کن که با زحمت و غیرت خودت اروپا بیایی، من از هیچ نظری با او قابل مقایسه نبودم. من یک آدم ریز و کوچک، کم جرأت، دست و پا چلفتی، با ظاهر زنانه، که به قول معروف ایزک )اواخواهر( بودم، بدون تجربه در هیچ کاری و از نظر سنی هم مزدک حد اقل پانزده سال از من بزرگ بود. این را همه می‫دانند که یک آدم کم سن و سال، ریز و کوچک و مخصوصاً که اواخواهر هم باشد، مردم در هیچ کاری رویش حساب باز نمی‫کنند که کار و مسؤلیتی را برایش بسپارند. اما مزدک خودش را با من مقایسه می‫کرد و می‫خواست که من هم مثل او از کار و زحمت خودم در افغانستان پول بدست بیاورم و بروم اروپا!!

* * *

‫وقتی که پاکستان رسیدیم من به این فکر بودم که در آنجا ماندگار نشویم و از آنجا فوراً بسوی ایران حرکت کنیم. اما مرجانم دنبال خانه گرفتن افتاد و خواست که همان جا بمانیم. وقتی که هنگامه و مزدک به ما حرف‫های زشت زدند و سر و صدا راه انداختند، من خوشحال شدم؛ چون دیگر دوره سیاست بازی‫ها و زیر خاک بری‫ها به پایان رسید، من هم زنجیر رودربایستی را پاره کردم و تضاد بین من و آنها به تضاد علنی تبدیل شد. من داد و بیداد آنها را بهانه کردم و به مرجانم گفتم «من نمی‫خواهم در پاکستان بمانم که باز هم حرف زشت آنها را بشنوم، من ایران می‫روم، در آنجا کار می‫کنم و خودم خرجم را در می‫آورم.»

در این موقع من دنبال شر و شور بودم تا پیاز مرجانم در پاکستان بیخ نگیرد که به من بچسبد و چند سال دیگر هم در پاکستان بمانم، اما شر و شور من به جایی نرسید، مرجانم در پشاور خانه گرفت و همان جا ماندگار شدیم.

‫هنگامه و مزدک در کار شیطانت بازی هم لنگه نداشتند، خودشان که طبیعتاً با من بد بودند و دیگران را هم نمی‫خواستند که با من خوب باشند. آنها بعد از اینکه با من گفتگو کردند، در هالند مغز ولید را شستشو دادند تا کمکم نکند، در لندن با نوید تماس گرفتند تا مغز او را هم شستشو بدهند که کمکم نکند. من از ولید که ذاتاً انتظاری نداشتم که کمکم کند، زیرا من و او در زندگی هیچگاه با یکدیگر نه خوب داشته بودیم و نه بد. چند روز بعد از این قضیه نوید با من تماس گرفت و تمام حرف‫های را که هنگامه و مزدک به من گفته بودند، او نیز گفت «در پاکستان گرانی است، ما نمی‫توانیم که در اینجا خرج شما را بفرستیم، اگر می‫خواهی که اروپا بیایی، برو در افغانستان خودت کار کن، پول در بیار و با پول خودت بیا اروپا.»

- «من ایران می‫روم، در آنجا کار می‫کنم و با پول خودم به تدریج می‫روم بطرف کشور‫های دیگر.»

«اگر اهل کار باشی در همان افغانستان کار می‫کنی و اگر اهل کار نباشی در هیچ جا نمی‫توانی کار کنی. مردم در همان افغانستان زحمت کشیده اند، پول در آورده اند و از همان جا آمده اند اروپا. اگر در همان افغانستان عقلت کار نکند که بتوانی پول در بیاروی در هیچ جا عقلت کار نمی‫کند.»

- «از حرف‫هایی که می‫زنی مشخص است که هنگامه و مزدک این حرف‫ها را برایت یاد داده اند؛ چون عین همان حرف‫های را می‫زنی که از زبان آنها هم شنیده ام، مگر تو خودت عقل نداری که از عقل خودت حرف بزنی! در افغانستان کی پول درآورده است، به غیر از دزدی و زورگیری و حق مردم خواری؟ اگر در افغانستان کار است، پس چرا کشور‫های خارج به گرسنگان افغانی کمک می‫کنند؟»

«تو که اینقدر می‫نالی پس افغانستان نروید، همین جا بمانید، من خرج تان را می‫فرستم و دیگر حرف ایران رفتن را هم نزن.»

- «من که ذاتاً نمی‫توانم افغانستان بروم، اگر بروم طالبان دنبالم هستند و دستگیرم می‫کنند.»

من از گفتن در مورد طالبان غمگین می‫شدم؛ چون به خود می‫گفتم دیگران در خارج از افغانستان به خارجی‫ها کیس درست می‫کنند که خارجی‫ها آنها را هول ندهند و دوباره به افغانستان بر نگردانند، اما من به خانواده خودمان کیس درست می‫کنم که دوباره نکِشندم به افغانستان. من به مرجانم همیشه می‫گفتم «در روز آخرت زمانی که من و تو برویم جهنم، بالای سر من نگهبانی لازم نیست که نگذارد من از جهنم فرار کنم؛ چون تا روزی که تو با من باشی هر لحظه از پایم می‫کشی و نمی‫گذاری که از جهنم فرار کنم.»

* * *

در پشاور خانه گرفتیم و همان جا ماندگار شدیم. پنج هزار روپیه‫ای را که به بهانه پاسپورت در جلال‫آباد از مرجانم گرفتم، بخاطری گرفتم که مرجانم هیچ وقت پول خرجی به من نمی‫داد. در افغانستان تمام خرجم را خودم در می‫آوردم، بعد از فارغ شدن از دانشگاه در یک داروخانه شخصی کار می‫کردم و حقوق می‫گرفتم. در دوره دانشگاه حدود ۲۵۰ متر مربع زمین پیش روی خانه مان بود، من پیش از فرا رسیدن فصل بهار آن زمین را پلاستیک می‫گرفتم، در آنجا نهال‫های گل، فلفل، بادنجان و گوجه می‫کاشتم، نهال‫ها را به یک نفر می‫فروختم و او به مردم می‫فروخت و من از همین کار تمام خرج دانشگاهم را در می‫آوردم. وقتی که طرف پاکستان حرکت کردیم، من فکر کردم که مرجانم در پاکستان به من پول نمی‫دهد و با پول خرجیم مشکل خواهم داشت. بناءً با همین نقشه یعنی به بهانه پاسپورت آن پول را ازش گرفتم. من و مرجانم هیچ وقت به یکدیگر اعتماد نداشتیم. وقتی که در پشاور خانه گرفتیم برای اینکه مرجانم جیب لباس‫هایم را نگردد و آن پول را پیدا نکند، من پول را پشت کاپشنم زیر آستر آن قرار دادم تا از آن کم‫کم بگیرم و خرج کنم. در پشاور هوا گرم بود، پوشیدن کاپشن لازم نبود و کاپشنی را که پول را در آن جاسازی کردم، داخل کمد لباس آویختم. اولین روز‫هایی که در پشاور خانه گرفتیم، مرجانم بخاطر شر و شور‫های من با هنگامه و مزدک که در آنسو دیگران را نیز تحریک کرده بودند، برای یک مدتی بیماری روحی گرفت. بعضی وقت‫ها که زیاد فکر می‫کرد خود بخود نفس‫های عمیق می‫کشید، کم‫کم نفس‫هایش عمیق‫تر می‫شد، تمام بدنش به لرزه می‫افتاد، کم‫کم صدا در می‫آورد، صدایش بلند‫تر و بلند‫تر می‫شد، با صدای بلند جیغ زدن را ادامه می‫داد تا اینکه خسته می‫شد و از حال می‫رفت، در جایی که افتاده بود به خواب می‫رفت و زمانی که از خواب بیدار می‫شد، عصابش آرام می‫شد، اما اینکه چه بر سرش آمده بود هیچ چیزی نمی‫دانست. این حالت چندین بار برایش تکرار شد. در این روز‫ها تلفن هم در خانه بود و شر و شور آنقدر زیاد شده بود که هر روز هنگامه، مزدک و نوید تماس می‫گرفتند و می‫خواستند که ما را وادار به برگشتن به افغانستان کنند. می‫گفتند که هیچ اتفاقی به حمید نمی‫افتد، شما برگردید بروید افغانستان. هنگامه و مزدک در آنسو در مقابل من سنگر گرفته بودند تا من بیشتر از این بسوی اروپا پیشروی نکنم و برای باز پس گیری مواضع از دست رفته یعنی مرز‫های پاکستان نیز بر علیه من ضد حمله را شروع کرده بودند. از اینسو من هم با وجودی که حاضر به عقب نشینی نبودم، حملاتم برای پیشروی بسوی اروپا همچنان ادامه داشت. به این صورت اوضاع خانه بطور سرسام‫آوری آشفته شده بود. در این وضعیت بیماری روحی مرجانم روز بروز شدید‫تر می‫شد.

یک خانم مجرد از اقارب مان که ۳۳ - ۳۴ سالش بود در پاکستان تنهایی زندگی می‫کرد. آن خانم در وقت مریضی مرجانم بعضی وقت می‫آمد خانه ما با مرجانم می‫نشست. یک روز آمد با مرجانم نشست و من رفتم بیرون برای قدم زدن. اول که رفتم بیرون مرجانم به هوش و سر حال بود، اما وقتی که برگشتم دیدم که فشار عصبیش دوباره تکرار شده و بیهوش در گوشه خانه افتاده است. آن خانم که پیشش نشسته بود، وقتی که من داخل اطاق شدم دیدم که دارد کمد لباس را می‫گردد. وقتی که من در را باز کردم، او به شدت تکان خورد و چشمانش بی‫حرکت بسوی من ایستاد، آنهم تکانی که شاید نیم متر از جا پرید، اما هنوز در کمد باز و دستش داخل کمد مانده بود، خشکش زده بود و نمی‫توانست که تکان بخورد. من که در سادگی لنگه نداشتم، فکر کردم که بعضی وقت آدم به فکر فرو می‫رود و اگر به یکبارگی در باز شود می‫ترسد و تکان می‫خورد. اما نگفتم که چرا در وقت گشتن کمد باید تکان بخورد. فکر کردم که حتماً برای اینکه مرجانم بیهوش شده است، او بخاطر بیهوشی اش دنبال چیزی بوده است. دو روز قبل پول زیر آستر کاپشنم بود، اما فردای آن که نگاه کردم دیدم آستر کاپشنم پاره شده و پول برداشته شده است. یادم آمد که دیروز وقتی من داخل اطاق شدم، آن خانم بد جوری تکان خورد. شاید که پیش از آمدن من پول را برداشته بود و هنوز دنبال پول گنده‫تر می‫گشت. اول که پول را سر جایش ندیدم، سرم به درد آمد، فشار مغزم بالا رفت و کله ام چند برابر سنگین شد. سر جایم نشستم، دستم را روی پیشانیم گذاشتم تا آرامش بگیرم. بخود گفتم قمار را که باختی، اما حریف را از دست نده، پس بهتر است که هیچ صدایت را در نیاوری، حالا پول که رفته است و بخاطر پول دوستی ما با آن خانم و خانواده شان نباید که بهم بخورد. خودم را به بی‫خیالی زدم و پول را به زودی کاملاً فراموش کردم که انگار هیچ پولی نداشته بودم. آن خانم در گذشته در کابل معلم بود. اول که دیدم پول سر جایش نیست با خود گفتم این خانم از آن معلمانی است که به شاگردانش می‫گوید شما تربیه فامیلی ندارید، اما خودش بی‫اندازه بی‫تربیه، بی‫ادب و بی‫شخصیت است. دوباره فکر کردم و به خود گفتم نه؛ آفرین به این خانم! دمش گرم! خیلی هم با تربیه، با ادب و با شخصیت است، او در اینجا تنهایی زندگی می‫کند و کسی را ندارد که کمکش کند، اما ما در اینجا کمک می‫شویم، من خیلی آدم بی‫شرف و بی‫وجدانی هستم، خودم اصلاً فکرش را نمی‫کردم که این پول را به او بدهم، اما حقش بود که باید مال او می‫شد، آفرین به غیرتش و آفرین به شرفش!

من خودم شخصاً در زندگی وجدانم قبول نکرده است که پول یا اموال کسی را بر دارم و هیچ وقت فکر برداشتن را هم نکرده ام. فقط من همیشه لذت می‫بردم که سر مرجانم کلاه بگذارم و پولش را بگیرم، آنهم بخاطر تضادی که با یکدیگر داشتیم. مرجانم خیلی خسیس بود و هیچ وقت به من پول نمی‫داد. برای من جالب نبود که پول را از کیفش بردارم، اما همیشه به بهانه‫های مختلف از پیشش پول می‫گرفتم و خرج می‫کردم. مرجانم در اوایل نمی‫دانست که من به هر بهانه‫ای پول بیشتر ازش می‫گیرم، اما بعداً که متوجه شد، روز بروز در مقابل من هوشیارانه‫تر عمل می‫کرد. من هم در مقابل او فکر‫های عجیب‫تری می‫کردم و پول بیشتر ازش می‫گرفتم. بالاخره حرف به جایی رسید که مرجانم به من هیچ اعتماد نداشت و در هیچ معامله‫ای از من کمک نمی‫خواست. در خرید کردن و بازار رفتن اگر کمکی در کار بود، از خانواده‫های خاله‫ها و دایی‫هایم و حتی از دیگران کمک می‫خواست، اما از من کمک نمی‫خواست.

* * *

‫وقتی که قرار شد در پشاور بمانیم نوید به من گفت «دو سال حوصله بکن، من کارت را درست می‫کنم که تو هم بیایی لندن و برای اینکه آمدنت به اینجا بی‫فایده نباشد، تا وقتی که در پاکستان هستی برو در یک کارگاه ‫ کپی‫کشی )صافکاری( بدون مزد کار بکن تا کپی‫کشی را یاد بگیری، تا اینکه زمانی که اینجا بیایی حد اقل بتوانی خرج خودت را در بیاوری.»

نوید چند بار بخاطر صافکاری به من اصرار کرد که بروم در یک کارگاه صافکاری بدون مزد کار کنم تا کار را یاد بگیرم. فیزیک بدن من اصلاً برای صافکاری ساخته نشده بود. حتی اگر بیشترین درآمد را هم می‫داشت، من نمی‫خواستم که به صافکاری دست بزنم. اما برای اینکه نوید کمکم کند که لندن بروم با نظرش مخالفت نکردم و در یک کارگاه صافکاری که مالک آن یک مرد جلال‫آبادی بود شروع به کار کردم. حدود نه ماه در این کارگاه بدون مزد کار کردم و در گرم‫ترین روز‫های تابستان پشاور که تمام لباس‫های آدم پر از عرق می‫شود از صبح تا غروب کار می‫کردم. قصد یاد گرفتن را هم نداشتم، فقط می‫خواستم که نوید راضی باشد تا کمکم کند که لندن بروم، زمانی که لندن رفتم در آنجا ‫دیگر دست به صافکاری نخواهم زد و کاری را خواهم کرد که از وسع خودم بر بیاید.

* * *

‫حدود هشت - نه ماه از رفتن مان به پاکستان شده بود که حوادث یازدهم سپتمبر اتفاق افتاد و به دنبال آن امریکا حملاتش را به طالبان در افغانستان شروع کرد. در این موقع دو تا خواهرانم، افسانه و مستانه نیز از ترس جنگ از افغانستان فرار کردند و آمدند پاکستان خانه ما. ‫نوید می‫دانست که من هیچ دلبستگی‫ای به افغانستان نداشتم، در اصل او هم به فکر من بود که مرا از افغانستان نجات بدهد، اما به خاطر تنهایی مرجانم نمی‫توانست که در خواستن من اقدامی بکند. چند روز بعد از اینکه افسانه و مستانه آمدند خانه ما، نوید فرصت را مناسب دید و به مرجانم گفت «تو با افسانه و مستانه زندگی بکن، من حمید را می‫خواهم نزد خودم.»

مرجانم همیشه دنبال بهانه بود تا مانع رفتن من شود. وقتی که من از افغانستان فراری شدم، او عمداً خودش نیز با من پاکستان آمد تا من نتوانم جایی بروم. حالا که افسانه و مستانه با ما در یک خانه بودند، در این موقع مرجانم که هیچ بهانه دیگری نداشت، خواست که فشار بیشتر را بر نوید تحمیل کند تا او نتواند که در خواستن من اقدام بکند. مرجانم به نوید گفت «اگر تو حمید را نزد خودت می‫خواهی، مستانه هم از خودش آینده دارد. اگر حمید را می‫خواهی، پس کار مستانه را هم درست کن که او  هم همراه با حمید بیاید و در افغانستان بدبخت نماند.»

مستانه که تنها نبود با شوهرش بود، اگر مستانه با من می‫رفت شوهرش، آرمان نیز باید با او می‫رفت. نوید گفت «من پول زیاد ندارم که سه نفر را بخواهم، بگذار که فعلاً حمید بیاید، در آینده یک فکری برای مستانه هم خواهم کرد.»

«نه؛ اگر مستانه با حمید نرود، من بعید می‫دانم که شما در آینده فکری برایش بکنید. هر وقتی که توانستی حمید و مستانه را با هم بخواهی بخواه و اگر نتوانستی حرف حمید را هم نزن.»‫

مرجانم به من گفت «مستانه همین حالا از بر تو اگر خوشبخت شود که می‫شود و اگر نشود تا آخر عمرش در افغانستان بدبخت می‫ماند، تو قبول نکن که نوید ترا تنها بخواهد.»

حالا من آنقدر مهم شده ام و آنقدر خوشبخت شده ام که از بر من مستانه هم خوشبخت شود! گفته می‫شود «از بر کرم (کلم) کدو هم آب می‫خورد.» من کاش مثل کلم بودم که از بر من کدو هم آب می‫خورد. اما در مورد من این ضرب‫المثل صدق می‫کند که می‫گویند «موش در غار جا نمی‫شود به دُمش کجاوه می‫بندد»

نوید قبول کرد که مستانه و آرمان نیز با من یکجا حرکت کنند و مرجانم پیش افسانه بماند. نوید گفت «من پول زیاد ندارم که آنها را مستقیماً اینجا بخواهم، آنها راه بیفتند و همزمان با راه افتادن آنها من یک فکری برایشان خواهم کرد، فعلاً تا یونان بیایند، یک مدتی در آنجا بمانند و من بتدریج آنها را نزد خودم خواهم خواست.»

قرار بر این شد که من با مستانه و آرمان حرکت کنیم بسوی ایران و از آنجا بسوی ترکیه و اروپا. در این موقع مرجانم دلتنگی گرفت که اگر مستانه از پیشش برود او طاقت دوری از مستانه را ندارد. ما همگی فکر کردیم که بعد از رفتن مستانه مرجانم تا چند روزی دلتنگی می‫گیرد و دیگر عادت می‫کند. اما ولید، برادر دیگرم از هالند به مرجانم نظر داد که اگر مستانه حرکت می‫کند و تو طاقت دوری از او را نداری، پس تو هم با آنها راه بیفت، اگر پول آنها را نوید می‫دهد پول ترا هم من می‫دهم، شما چهار نفری حرکت کنید و بیایید.

مرجانم پیشنهاد ولید را قبول کرد. ‫پیش از اینکه آماده حرکت بسوی ایران شویم، من به نوید، ولید، مرجانم، مستانه و آرمان گفتم «این راز فقط بین خود ما‫ باشد، هیچ کس دیگر نداند که ما قصد رفتن بسوی ایران را داریم، مخصوصاً شما در این مورد به هنگامه و مزدک هیچ چیزی نگویید؛ چون من نمی‫خواهم که آنها از کار من سر در بیاورند.»

من می‫دانستم که اگر آنها در این مورد چیزی بدانند، با فضولی و شیطانت بازی بین ما ناهماهنگی ایجاد خواهند کرد و با کوچکترین ناهماهنگی رفتن همه مان باطل خواهد شد. هیچ کس به هنگامه و مزدک چیزی نگفت تا اینکه بالاخره یک روز که به حرکت مان مانده بود، دل ولید را آرام نگرفت و موضوع را به آنها گفت. آن هم فقط در مورد رفتن مان تا ایران برایشان گفت و در مورد از ایران به بعد هیچ چیزی نگفت، این را هم بخاطری برایشان گفت که آنها بعداً از ما گله‫مند نشوند. در این موقع آنها بی‫اندازه خودشان را به آب و آتش زدند که تصمیم ما را به هم بزنند، ولید را در همان جا پشیمان کردند، سریع تلفن را برداشتند در لندن با نوید تماس گرفتند که مغز او را نیز شستشو بدهند و پشیمانش کنند، در پاکستان با خود ما تماس گرفتند که ما را هم پشیمان کنند. ما که قصد رفتن از راه قاچاق و غیر قانونی را داشتیم، آنها خواستند که مغز مرجانم و مستانه را شستشو بدهند که آنها را از رفتن منصرف کنند. می‫گفتند که مرز‫های ایران مین گذاری شده است اگر شما از راه قاچاق بروید پای تان روی مین می‫آید. اما ما که کاملاً آماده حرکت بودیم، حالا دیگر دیر شده بود که بتوانند عزم ما را برگردانند. من هم خیلی با جدیت به دیگران گفتم آنها کسی نیستند که من به آنها اجازه بدهم که در کار من دخالت کنند. بالاخره فردای آن ‫من، مرجانم،  مستانه و آرمان چهار نفری از پاکستان بسوی ایران حرکت کردیم.

 

 

‫‫

 

 

 

بخش نه

‫خاطرات ایران

 

پاییز ۱۳۸۰

از پشاور سوار اتوبوس شدیم و بسوی مرز ایران حرکت کردیم. از جزئیاتش می‫گذریم که سفر چطوری گذشت بعد از ۴۸ ساعت به مرز ایران رسیدیم. منطقه مرزی ایران و پاکستان یک منطقه کاملاً بیابانی بود که هیچ دِه و دار و درختی در آن پیرامون نبود. این منطقه یکی از بزرگترین بیابان‫های دنیا به شمار می‫آید. ما از مرز در سمت پاکستان بودیم، سر مرز قاچاقبران زیاد بودند، با یکی از آنها حرف زدیم که ما را تهران ببرد. او گفت «مسیر من فقط از تفتان تا زاهدان است.»

تفتان همین منطقه مرزی بود و زاهدان در آنسوی مرز اولین شهر ایران. به قاچاقبر نفری بیست هزار تومن، یعنی از همه مان هشتاد هزار تومن دادیم و او ما را به شهر زاهدان رساند. من به قاچاقبر گفتم «ما در زاهدان کسی را نمی‫شناسیم، اگر پلیس ما را دستگیر کند، رد مرز می‫کند.»

قاچاقبر گفت «من شما را به یک خانه می‫برم که مسافران قاچاقی را نگهداری می‫کند و به قاچاقبران دیگر معرفی می‫کند که آنها را به تهران و شهر‫های دیگر ببرند.»

در شهر زاهدان قاچاقبر ما را خانه یک پناهنده افغان برد که از ولایت هلمند افغانستان بودند. او ما را به یک قاچاقبر دیگر معرفی کرد که تهران ببرد، پیش از رفتن بسوی تهران سه روز در خانه او منتظر نشستیم تا قاچاقبر دومی ما را بسوی تهران حرکت بدهد. در طول این سه روز من و آرمان در یک اطاق با مردان آنها نشستیم و مرجانم و مستانه در اطاق دیگر با زنان آنها نشستند. در طول این سه روز زنان آنها فرهنگ، سنت و زندگی شان را به مرجانم و مستانه تعریف می‫کنند. ولایات هلمند و پروان با آنکه از ولایات نچندان معروف افغانستان هستند، اما فرهنگ و سنت این دو ولایت زمین تا آسمان با یکدیگر فرق می‫کند. در این خانواده از جمله زنان یک زن با دو عروس و یک دخترش زندگی می‫کنند. زن عروس بزرگش را به مرجانم و مستانه نشان می‫دهد و می‫گوید «این عروسم را شش سال پیش ۴۰۰ هزار  کلدار خریدیم.» مرجانم و مستانه از شنیدن این حرف شوکه می‫شوند. زن عروس کوچکش را نشان می‫دهد و می‫گوید «این عروسم را یک سال پیش ۷۰۰ هزار کلدار خریدیم.» زن دختر ۱۳ ساله اش را نشان می‫دهد و می‫گوید «این دخترم را ۶۰۰ هزار کلدار فروخته ایم.» دختر ۱۳ ساله اش که هنوز بچه است پیش فروش شده است، اما هنوز در خانه پدر و مادرش زندگی می‫کند، تا سنش به ۱۵ و ۱۶ برسد و برود خانه شوهرش. مرجانم و مستانه که خیلی شوکه شده اند، آنها می‫گویند «این جای تعجب ندارد، همین رسم ما‫ست، ما نمی‫خواهیم که دختر مان را بی‫ارزش به خانه شوهر بفرستیم. رسم ما همین است که ما از داماد باید پول بگیریم تا قدر دختر مان را بداند و به دختر مان ارزش قایل باشد.» اما در عین حال رسماً نام فروش هم روی آن گذاشته می‫شود!! دختر ۱۳ ساله افتخار می‫کند و به مرجانم و مستانه می‫گوید «بلی مرا ۶۰۰ هزار کلدار فروخته اند، یک خواهرم پارسال خانه شوهرش رفت او را ۵۰۰ هزار کلدار فروختیم و یک خواهر بزرگم را هشت سال پیش ۱۵۰ هزار کلدار فروختیم. وقتی که زن روبروی عروسانش می‫گوید این را ۴۰۰ هزار و این را ۷۰۰ هزار کلدار خریده ایم، آنها نیز افتخار می‫کنند که قیمت ما هم کم نبوده است.

‫پس از آن مستانه به من گفت «آنها دختران شان را می‫فروشند، آن زن می‫گوید این عروسم را ۷۰۰ هزار خریده ایم، این را ۴۰۰ هزار و این دخترم را ۶۰۰ هزار فروخته ایم.»

من حرف مستانه را باور نکردم و گفتم «نه بابا! تو چقدر ساده ای! این حرف اصلاً حقیقت ندارد، آنها یک چیزی گفته اند و تو هم باور کردی!»

وقتی که من باور نکردم، مستانه تمام رسم و رسوم زندگی آنها را به من تعریف کرد و من باور کردم که واقعاً حقیقت دارد. زمانی که من در کابل و پروان بودم از زبان مردم زیاد شنیده بودم که می‫گفتند در فلان مناطق مردم دختران شان را در بدل پول می‫فروشند، اما من هیچ وقت حرف مردم را باور نکرده بودم. فکر می‫کردم که مردم بخاطر تضاد‫های منطقه‫ای و قومی به مردم مناطق و اقوام دیگر تهمت می‫بندند. من زمانی که در کابل بودم حتی یک بار از زبان یک مرد شنیدم که فرهنگ منطقه خودشان را بد توصیف می‫کرد و می‫گفت که در آنجا فقط پول داشته باش و دختر بگیر و هیچ چیز دیگری مهم نسیت. اما من حرف او را هم باور نکردم و فکر کردم که او نسبت به مردم خودش بدبین است و به مردم خودش تهمت می‫بندد. در اینجا من برای اولین بار باور کردم که در افغانستان واقعاً همچو فرهنگی وجود دارد. بعد از سه روز انتظار کشیدن در خانه آنها با قاچاقبر دومی سوار اتوبوس شدیم، اتوبوس ما را اول طرف شیراز برد و از شیراز بطرف تهران. از جزئیاتش می‫گذریم که این سفر چطوری گذشت، بعد از ۴۸ ساعت به شهر تهران رسیدیم و ۲۰۰ هزار تومن پول قاچاقبر را برایش دادیم.

* * *

در تهران آدرس خانه دایی‫ام را داشتیم و مستقیماً خانه دایی‫ام رفتیم. فصل پاییز بود و هوا رو به سردی، به مجردی که تهران رسیدیم عجله داشتیم که تا زمستان نرسیده و هوا سرد نشده است زودتر بسوی ترکیه حرکت کنیم. آمدن از پاکستان تا تهران کار آسان بود و خرج زیاد هم نداشت. از مرز پاکستان تا تهران هر نفر با ۷۰ هزار تومن به تهران رسیدیم، اما رفتن به طرف ترکیه و استانبول کار آسان نبود و خرجش هم سنگین می‫شد. از روزی که تهران رسیدیم من و آرمان دنبال قاچاقبر افتادیم که از آنجا ترکیه برویم. قاچاقبران زیاد در این مسیر کار می‫کردند، اما پیدا کردن قاچاقبر قابل اطمینان کار آسان نبود. مسافران غیر قانونی موج موج از ایران بسوی ترکیه حرکت می‫کردند و ترکیه هم مرز‫هایش را شدیداً سخت گرفته بود. از جمله مسافرانی که بسوی ترکیه حرکت می‫کردند، ۷۰ - ۸۰ درصد آنها دوباره به ایران برگشت می‫خوردند. هنگام برگشت خوردن در کوه‫های مرزی متلاشی می‫شدند و به انواع مصیبت‫ها مواجه می‫شدند. من و آرمان بیشتر از یک ماه دنبال قاچاقبر گشتیم تا که زمستان از راه نرسیده و راه‫ها برفی نشده هرچه زودتر بسوی ترکیه حرکت کنیم. مسافران زیادی را دیدیم که بعد از حرکت کردن بسوی ترکیه با تحمل سرگردانی و مصیبت‫های فلاکت بار دوباره به ایران برگشت می‫خوردند. در این وضعیت تمام مردم می‫گفتند که هر قدر اگر مجبوریت هم باشد، رفتن زنان و کودکان در این راه اصلاً معقول نیست. ‫به این صورت مرجانم و مستانه از رفتن منصرف شدند و آرمان نیز بخاطر مستانه از رفتن منصرف شد. اما من هنوز از رفتن منصرف نشده بودم و به مرجانم گفتم «در این راه‫های پرجنجال رفتن شما که مناسب نیست، شما با آرمان همین جا باشید، من تنهایی حرکت می‫کنم.»

اینکه باید چی می‫کردیم و چی نمی‫کردیم، صلاحیت عام و تام به دست مرجانم بود. مرجانم در جوابم گفت «تو از ما مهم نیستی که ما اینجا بمانیم، تو بروی اروپا و عیش و نوشت را بکنی، اگر ما رفتیم تو هم با ما می‫روی و اگر نرفتیم تو هم با ما همین جا می‫مانی.»

تضاد بین من و مرجانم هم آهسته آهسته شروع شد که به تضاد علنی تبدیل شود. پیش از این مرجانم به روش سیاسی می‫خواست که شکستم بدهد، اما حالا که حرفش علنی شده است معنی نظامی را می‫دهد. تضاد بین من با هنگامه و مزدک سال گذشته که پاکستان آمده بودیم به تضاد علنی تبدیل شد و حالا نوبت تمام راز‫های نهفته در دل من و مرجانم است که آهسته آهسته رو می‫شود. کار رفتن همه مان به هم خورد، در منطقه افسریه تهران خانه اجاره کردیم و در آنجا بصورت غیر قانونی اقامت گزیدیم. من در تلفن به نوید گفتم «حالا مرجانم و مستانه و آرمان که در این راه‫های جنجالی نمی‫توانند بروند، پس من تنهایی راه می‫افتم و حرکت می‫کنم.»

نوید گفت «اگر یک قاچاقبری پیدا کنی که پول بیشتر بگیرد و ترا مستقیماً اروپا برساند بهتر است تا اینکه ترکیه بروی.»

پسر دایی‫ام در خانه نشسته بود، ازش پرسیدم «آیا در اینجا قاچاقبر پیدا می‫شود که مسافران را مستقیماً اروپا ببرد.»

پسر دایی‫ام گفت «مستقیماً اروپا که نمی‫برند، اما قاچاقبرانی هستد که به چهار هزار دالر مسکو می‫برند.»

به نوید گفتم «مستقیماً اروپا نمی‫برند، اما به چهار هزار دالر تا مسکو می‫برند.»

او که خودش دو سال در مسکو زندگی کرده بود گفت «اگر مسکو بروی که خیلی خوب می‫شود، از آنجا با چهار هزار دالر دیگر می‫توانی لندن بیایی و اگر یک مدتی در مسکو هم بمانی، کار و کاسبی مسکو بد نیست، در آنجا پناهندگان افغانی کار و درآمد خیلی خوب دارند و تو هم می‫توانی که با آنها کار کنی. من فعلاً برایت چهار هزار دالر می‫فرستم، تو با قاچاقبر‫حرف بزن و ‫پول خرجی‫ات را هم بعداً برایت می‫فرستم.»

من که داشتم با نوید حرف می‫زدم، مرجانم آنجا نشسته بود و حرفم را می‫شنید، مرجانم گوشی را از دستم گرفت و به نوید گفت «اگر بدون خطر و بدون زحمت مسکو برود که خیلی خوب می‫شود، من بخاطر خطرات و سختی‫های راه راضی نیستم که طرف ترکیه برود، پس پول را برایش بفرست که طرف مسکو حرکت کند.»

«فعلاً چهار هزار می‫فرستم، شما حرف را با قاچاقبر طی کنید و پول خرجی اش را بعداً می‫فرستم.»

مرجانم که این حرف را زد، من از حالت روانی اش نیت اصلی اش را فهمیدم، که می‫خواست پول بدستش برسد، پول را در کیفش بگذارد و دیگر به من اجازه رفتن ندهد. تضاد بین من و مرجانم تقریباً علنی شده بود. هر روز با یکدیگر ‫جر و بحث می‫کردیم، به شکل غیر مستقیم ‫می‫خواستیم که خواسته‫های مان را به یکدیگر تحمیل بکنیم و بعضی وقت هم بدون رودربایستی در مقابل یکدیگر سنگر می‫گرفتیم و رک و راست حرف مان را به یکدیگر می‫گفتیم. من که نیتش را فهمیدم که می‫خواست پول را در کیفش بگذارد، من هم به فکر تدبیر خودم شدم. نوید پیش از این هم یک بار به ما پول فرستاده بود، پول را از طریق یک صراف برای ما فرستاد و ما پول را از دست صراف گرفتیم. نوید همیشه هم در پاکستان و هم در ایران پول را به اسم من می‫فرستاد و مرجانم آنرا در کیفش می‫گذاشت و صلاحیت عام و تام در نحوه خرج کردن را هم خودش داشت. برای خرجی خودم حتی پول کرایه اتوبوس را هم به من نمی‫داد. من مجبور بودم که خرجی‫ام ‫را خودم کار کنم و در بیاورم و در این مورد به نوید هم رویم نمی‫شد که شکایت کنم. فهمیدم که اگر پول در کیفش برود، من دیگر به هدف خودم نخواهم رسید و از آن پول چیزی هم نصیبم نخواهد شد. برای اینکه پول از دستم نرود، من به این فکر شدم که پول را نزد صراف امانت بگذارم تا که قاچاقبر پیدا کنم، در مورد معامله با قاچاقبر کنار بیایم و از همین جا پول را مستقیماً در حساب قاچاقبر بخوابانم.

* * *

‫نوید پول را فرستاد، مرجانم مثل یک صیاد با تجربه آماده شد که با من برود پیش صراف و پول را شکار کند. در وقت رفتن پیش صراف آرمان، شوهر مستانه نیز من و مرجانم را همراهی کرد. صراف در تماس تلفنی پیش از پیش رسیدن پول را اوکی کرده بود، منظور من از رفتن پیش صراف حرف زدن در مورد قاچاقبر بود؛ چون صرافان بیشتر مثل رهنمایی املاک کار رهنمایی مهاجرت غیر قانونی و معاملات قاچاقبری را می‫کنند. اما منظور مرجانم از رفتن شکار پول بود. وقتی که پیش صراف رسیدیم، صراف که می‫خواست پول را به من تحویل بدهد، مرجانم بی‫صبرانه منتظر شمردن پول بود، در این موقع من به صراف گفتم «آیا پول بدست شما رسیده است؟»

«بلی.»

- «من نمی‫خواهم که پول را الان از شما بگیرم، پول نزد شما امانت بماند، من می‫خواهم مسکو بروم دنبال قاچاقبر هستم، پول نزد شما امانت بماند تا اینکه من یک قاچاقبر پیدا کنم، اگر شما کسی را می‫شناسید که در کار قاچاقبری باشد به من معرفی کنید که مرا مسکو ببرد و در این معامله اعتماد دو طرف خود شما باشید، من از شما ممنون خواهم شد.»

با شنیدن این حرف روی مرجانم آب سرد ریخت، چشمانش از حدقه بیرون زد، رنگ و رُخش تغییر کرد و با تعجب طرف من نگاه کرد. من از گوشه چشم دزدانه به چشمش نگاه کردم و طوری وانمود کردم که انگار هیچ ناهمدلی بین من و او وجود ندارد.‫

بین دو نفر اگر یکی آن نیت خوب و یا بدی نسبت به دیگرش داشته باشد، طرف مقابل بعید است که هیچ حسی از آنچه که در دل او‫ست نداشته باشد.‫ چنانچه گفته می‫شود «دل به دل راه دارد.» در ظاهر هر قدر اگر به یکدیگر همدلی نشان می‫دادیم، ‫در باطن باز هم دل‫های مان راهی به یکدیگر را می‫دانستند، که آیا راه یکطرفه در میان است یا راه دوطرفه. در راهی که هر کس سود خودش را بجوید، به آن راه گفته می‫شود راه یکطرفه. من فقط در مورد معامله با صراف حرف می‫زدم به مرجانم هیچ محل نگذاشتم که نظر بدهد. صراف گفت «من سه - چهار تا قاچاقبر می‫شناسم، مطمئن‫ترین آنها یکی به اسم فلان است که فعلاً مشهد رفته است، دو - سه روز بعد بر می‫گردد و من در این مورد با او حرف خواهم زد.»

تا که صراف این حرف را می‫زند، مرجانم بیشتر متحیر و دستپاچه می‫شود، من که دزدانه به چشمش نگاه می‫کنم می‫بینم که او چهار چشمی عجیب و غریب طرف صراف و آرمان نگاه می‫کند. مرجانم در موقعیتی قرار گرفته است که در تلاش است با استفاده از روش سیاسی مرا شکست بدهد. ‫بالاخره به مرجانم طاقت نماند و به صراف گفت «ما فعلاً پول را می‫گیریم، تو با قاچاقبر حرف بزن و بعد از به توافق رسیدن دوباره پول را نزد خودت می‫گذاریم تا او حمید را مسکو ببرد و تو پول را در حسابش آزاد کنی.»

من برای اینکه سیاست اصلی را دست خود داشته باشم، به صراف گفتم «نه لازم نیست که پول را یک بار بگیریم و یک بار پس بدهیم، پول برای رفتن است، استفاده دیگری از آن نمی‫کنیم، شما می‫دانید که از قاچاقبر حق‫العمل خودتان را بگیرید و تا موقع آزاد کردن آن به حساب قاچاقبر هم، می‫توانید که با آن کار کنید.»

صراف گفت «نه من از قاچاقبر هیچ حق‫العملی نمی‫گیرم، فقط از روی انساندوستی قاچاقبر مطمئن را به شما معرفی می‫کنم، اما تا وقتی که پول نزد من باشد، در معاملات کارم را راه می‫اندازد.»

مرجانم گفت «تمام پول را نمی‫گیریم، دو هزارش را می‫گیریم دو هزار دیگرش پیش خودت باشد و در صورت لزوم اگر پول بیشتر هم نیاز شد دوباره نزدت می‫سپاریم.»

صراف گفت «به من فرقی نمی‫کند، اگر دو هزار بخواهید، من دو هزار به شما می‫دهم و اگر تمام پول را بخواهید، من تمام پول را به شما می‫دهم.»

«نه فقط دو هزارش را می‫گیریم و دو هزارش پیش خودت باشد و در صورت لزوم بیشتر از آن هم اگر نیاز شد نزدت می‫سپاریم.»

من با این حرف مرجانم به این فکر شدم که با گرفتن دو هزار آن می‫خواهد که از من خر لنگ بسازد تا دیگر نتوانم که از جایم تکان بخورم، مگر اینکه خودش چهار دست و پاه مرا پس ببرد افغانستان. من به صراف گفتم «ما به شما اعتماد داریم و گرفتن دو هزار آن هم هیچ معنی‫ای ندارد؛ چون ما از این پول خرج نمی‫کنیم و در خانه هم به آن نیاز نداریم که آنرا بی‫مورد از استفاده شما خارج کنیم.» ‫

مرجانم هر دلیلی که گفت من دلیل قوی‫تر از آنرا برایش گفتم، بگو مگو زیاد شد، از جزئیات گفتگو‫ها می‫گذریم، خلاصه اینکه مرجانم در این سیاستش بر علیه من شکست خورد و با دغدغه و دلشوره به خانه برگشت.

* * *

تلاش مرجانم ادامه دارد، به فکر راه سیاسی دیگر می‫شود تا مرا شکست بدهد، با نوید در لندن تماس می‫گیرد و برایش می‫گوید «ببین این کار خود پسند حمید را، تمام پول را دو دستی نزد صراف گذاشت، مگر می‫شود که آدم به یک صراف بیگانه اعتماد کند؟ حمید را بفهمان که پول را از صراف بگیرد، مگر ما خودمان در دشت و کوه مانده ایم که پول را نزد صراف امانت بگذاریم؟ پول در خانه باشد بهتر است یا نزد صراف؟ شاید که صراف پول مردمان دیگر را نیز امانت بگیرد و یک روزی از پیش همه فرار کند، یا شاید اتفاقی برایش بیفتد و دیگر او را نبینیم.»

نوید به من اصرار کرد که پول را از صراف بگیر و در خانه بگذار. تا آمدن قاچاقبر از مشهد من به بهانه، چند روز کار را لفت دادم و پول را از صراف نگرفتم تا اینکه بالاخره حوصله مرجانم به سر رسید. من شماره تلفن قاچاقبر را از صراف گرفتم، با قاچاقبر تماس گرفتم، در مورد مسکو رفتن با او کنار آمدم و با یکدیگر قرار گذاشتیم که برویم پیش صراف و از نزدیک در این مورد قرارداد ببندیم. مرجانم هنوز بخاطر گرفتن پول اصرار دارد. سر قراری که با قاچاقبر دارم همراه با مرجانم حرکت می کنم که برویم پیش صراف. مرجانم به قصد گرفتن پول با من می‫رود اما من به قصد قرارداد بستن با قاچاقبر. من خدا خدا می‫کنم که قاچاقبر سر قرارش برسد تا پول دست مرجانم نیفتد. وقتی که پیش صراف می‫رسیم مرجانم مشتاق شمردن پول است اما من مشتاق دیدار قاچاقبر. قاچاقبر کمی دیرتر می‫رسد. من به مرجانم گفتم «منتظر باش که قاچاقبر الان می‫آید و من با او حرف می‫زنم.»

«گرفتن پول چه ربطی به آمدن قاچاقبر دارد؟ پول را بگیر، قاچاقبر که آمد حرفت را بزن.»

- «بخاطر گرفتن پول عجله نکن، من با قاچاقبر قرار دارم، ذاتاً اینجا منتظر که هستیم، وقت آخر تمام کار‫ها با هم پیش می‫رود.»

نیم ساعت بعد قاچاقبر از راه رسید. با قاچاقبر به توافق رسیدم که از راه آذربایجان مرا مسکو ببرد، تا وقتی که مسکو نرسیده ام هیچ پولی به او تعلق نخواهد گرفت، پول نزد صراف امانت می‫ماند، یا من مسکو می‫روم پول به قاچاقبر تعلق می‫گیرد و یا اینکه برگشت می‫خورم پول به خودم تعلق می‫گیرد. قرار بر این شد که پول نزد صراف بماند و من آماده رفتن شوم تا قاچاقبر مرا بسوی آذربایجان حرکت بدهد. مرجانم در این سیاستش هم شکست می‫خورد، به خانه بر می‫گردیم، من برای هفته آینده آماده حرکت می‫شوم، مرجانم هیچ آرام و قراری ندارد، در زبان می‫گوید من طاقت دوری از تمام پسرانم را ندارم حد اقل یکی از آنها باید پیشم بماند، اما در واقع به از دست دادن پول فکر می‫کند، روز رفتنم به سرعت در حال نزدیک شدن است، مرجانم به فکر تلافی شکستش می‫شود. در این موقع مرجانم تلفن را بر می‫دارد با نوید تماس می‫گیرد و می‫گوید «تو چرا مرا درک نمی‫کنی؟ حمید اگر از پیشم برود من باز هم مثل پارسال فشار عصبی می‫گیرم و دیوانه می‫شوم.»

«چرا با آمدن او چه نگرانی‫ای داری؟ حالا که طرف ترکیه نمی‫رود که راه خطرناک و پر جنجال باشد، طرف مسکو می‫رود، در راه مسکو پلیس از قاچاقبران پول می‫گیرد، با پول کار حل می‫شود و دیگر خطری وجود ندارد.»

«بدون خطر برود، تا لندن هم برسد، پیش تو زندگی کند، اما من که تنها می‫مانم چه می‫شود؟»

«تو که تنها نیستی، تو با مستانه زندگی می‫کنی و اگر افغانستان بروید افسانه هم پیشت می‫باشد.»

«دختر که عروسی کرد دیگر مال مردم شد، نمی‫شود که آدم روی دختر حساب باز کند.»

«دختر و پسر هیچ فرقی ندارد، چه با دخترت زندگی کنی و چه با پسرت، هر دوی آن هیچ فرقی با یکدیگر ندارد.»

«چطور فرقی ندارد، مگر می‫شود که فرقی نداشته باشد! آدم سه تا پسر داشته باشد، اما یکی آن هم پیشش نباشد!»

«‫از پسر چه انتظاری داری که از دختر نداری؟»

«آدم بمیرد، اما یک تا پسرش هم نباشد که بالای جنازه اش برود!!»

این حرف همیشگی مرجانم بود که می‫گفت آدم بمیرد، اما یک تا پسرش هم نباشد که بالای جنازه اش ‫برود!!

«نگران نباش در آینده کار ترا هم قانونی درست می‫کنیم که تو هم بیایی و با ما زندگی کنی.»

«اگر یک تا پسرم هم پیشم نماند، تا آن موقع من فشار عصبی گرفته ام، دیوانه شده ام و مرده ام.»

«پس چی فکر می‫کنی، آیا می‫خواهی که حمید از آمدن صرف نظر کند؟»

«بلی؛ حرف مرا که گوش نمی‫کند، تو بفهمانش که از رفتن صرف نظر کند.»

«باشد، پس گوشی را برایش بده که من بگویم از آمدن صرف نظر کند.»

نوید به من گفت از آمدن صرف نظر کن و بروید پول را از صراف بگیرید.

* * *

قرار بود که من با پول نوید بروم، وقتی نوید راضی نیست که من بروم حتی پول رفتن تا سیاره ماه هم اگر از او در اختیارم قرار بگیرد من بی‫اجازه او نمی‫روم. از این رو تصمیمم بر این می‫شود که برویم پول را از صراف بگیریم. با صراف قرار می‫گذارم که برویم پول را ازش بگیریم. پیش از این مرجانم بی‫حال و بی‫حرکت شده بود، اما حالا برای من حال و حرکتی باقی نمانده است و کاملاً گیج و بی‫روح شده ام. در حالیکه سرم دور می‫زند، چشمانم بی‫نور شده است و پیرامونم را هیچ نمی‫دانم، با مرجانم حرکت می‫کنم که برویم پول را از صراف بگیریم. وقتی که پیش صراف می‫رسیم، یک خانم هزارگی آنجا نشسته است که پسرانش از اروپا برایش پول فرستاده اند و او آمده است که پولش را از صراف بگیرد. وقتی که می‫خواهیم پول را از صراف بگیریم، در مورد صرف نظر کردن از رفتن با صراف حرف می‫زنیم، خانم هزارگی متوجه می‫شود که من می‫خواهم اروپا بروم اما مرجانم به من اجازه نمی‫دهد، به مرجانم می‫گوید «پسرت می‫خواهد که اروپا برود اما تو اجازه نمی‫دهی که برود؟»

«بلی؛ برای من خیلی سخت می‫گذرد که تنها بمانم.»

«اگر برود که خیلی خوب می‫شود که از بدبختی‫های افغانستان نجات پیدا کند.»

«خوب که می‫شود، اما اگر من تنها بمانم دیوانه می‫شوم، من در زندگی بی‫اندازه زجر کشیده ام، دیگر عصابم سالم نمانده است، اگر از پیشم برود من دیوانه می‫شوم.»

«من هم بی‫اندازه زجر کشیده ام، به این نبین که هنوز زنده مانده ام، اگر پیشت بنشینم و گذشته ام را تعریف کنم، شاید خودت قبول کنی که تو به اندازه من زجر نکشیده‫ای، ‫من هم چهار تا بچه دارم، اما تنها زندگی می‫کنم، خدا را شکر که هر چهار تا بچه‫هایم در اروپا قبول شده اند و از بدبختی‫های افغانستان نجات یافته اند. من فقط لذت می‫برم که رنج و غذاب‫های را که من کشیدم بچه‫هایم دیگر نمی‫کشند، در اروپا هم درس می‫خوانند و هم خرج خودم را می‫فرستند، تو هم پسرت را بگذار که برود و از وحشت و بدبختی‫های افغانستان نجات پیدا کند.»

من به خانم هزارگی گفتم «مادرم تنها هم نیست، دو تا خواهرانم هستند که با آنها زندگی کند، اما می‫گوید که من نمی‫خواهم با دختر زندگی کنم.»

«اوه! خوش به حالت که دو تا دخترانت هم پیشت هستند!  پس چرا می‫گویی که من تنها هستم؟ بگذار که برود، من هیچ کسی را ندارم و تنهای تنها زندگی می‫کنم، من با دو تا زنان مثل خودم که آنها هم تنها هستند زندگی می‫کنم، من و تو که تمام بدبختی‫های افغانستان را کشیده ایم، چرا می‫خواهی که این هم تمام عمرش تلخ و تباه شود؟ بگذار که برود و نجات پیدا کند.»

مرجانم هیچ چیزی نگفت، من برایش گفتم «آیا تو راضی هستی که پول را نگیریم و من با قاچاقبر حرکت کنم؟»

با حالت مظلومانه گفت «خوب اگر می‫خواهی که نجات پیدا کنی پس برو دیگر.»

- «خیلی خوب، پول همین جا باشد، من روزی که با قاچاقبر قرار دارم حرکت می‫کنم.»

مرجانم روبروی خانم هزارگی دل ناخواسته فداکاری را قبول می‫کند، یعنی به من اجازه می‫دهد که بروم و زندگی خودش را فدای زندگی من می‫کند، به این صورت فعلاً از گرفتن پول صرف نظر کردیم و رفتیم خانه.

* * *

مرجانم خوب می‫دانست که من به هیچ عنوانی راضی نیستم که به افغانستان برگردم و او به هیچ عنوانی از کله‫شقی دستبردار نبود. بعد از رفتن مان به پاکستان من موضوع طالبان را برایش گفتم که کار خودم بوده است تا او بداند که من جدی هستم و از سرم دستبردار شود. من هر عکس‫العملی که نشان می‫دادم کینه و لجاجتش در مقابلم بیشتر می‫شد اما کمتر نمی‫شد. روبروی مردم من برایش می‫گفتم «خودت می‫دانی که من نمی‫خواهم در افغانستان زندگی کنم، دیدی که حتی طالبان را پشت خانه آوردم، پس چرا از لجبازی دستبردار نیستی و می‫خواهی کاری کنم که بیشتر از این مسخره مردم شوی؟»

مرجانم غرور لجوجانه داشت، در هر کاری که لج می‫کرد انعطاف پذیری نداشت، فکر می‫کرد که اگر انعطاف پذیری نشان بدهد غرورش شکسته است. در اینجا تنها آنچه که برایش ارزش دارد، اصرار به غرور لجوجانه اش ‫می‫باشد و بدست آوردن پول نقدی که در امانت صراف خوابیده است. ‫از پیش صراف به خانه برگشتیم، روز حرکتم نزدیک ‫می‫شود، یک روز مانده است که فردای آن با قاچاقبر حرکت کنم. مرجانم هیچ آرام و قراری ندارد، داخل خانه این بر و آن بر می‫چرخد و با قیافه پر کینه و بدبینانه خیره خیره بسوی من نگاه می‫کند. بالاخره غروب ‫می‫شود و هوا رو به تاریکی، مرجانم ناگهان با صدای بلند شروع ‫می‫کند به ‫فریاد زدن، با صدای بلند و جیغ زنان من، نوید و خانم هزارگی را نفرین ‫می‫کند «واّی نوید الهی خبر مرگت را بشنوم!... واّی کاش خدا شما اولاد‫های خر را به من نمی‫داد! پدر خر تان مثل خر مردار شد مرا تنها گذاشت و شما هم تنها می‫گذارید!... واّی هزاره زن الهی که خبر مرگ تمام اولاد هایت را بشنوی! واّی داغ اولاد هایت در دلت بماند!...»

صدایش را حتی همسایه طبقه پایینی هم می‫شنود. در حالی که دارد داد و فریاد می‫کند، گوشی را بر می‫دارد با نوید تماس می‫گیرد. وقتی که نوید تلفن را جواب می‫دهد، مرجانم بی‫آنکه حرفی بزند، تا دو - سه دقیقه به همان نفرین کردن و داد و فریاد اولیش ادامه می‫دهد و بالاخره وقتی که شروع می‫کند به حرف زدن، به نوید می‫گوید «اگر حمید هم از پیشم برود، کفنم را آماده کنید که او برود من مرده ام.»

به این صورت مرجانم در نهایت برنده شد و کار رفتنم را به هم زد. پول را از صراف گرفتیم و مرجانم به آرزوی اصلی اش، آنچه که من از اول فکرش را کرده بودم رسید. پول را گرفت و از لحظه‫ای که پول را گرفت، بی‫آنکه علت خاصی وجود داشته باشد یکی دو ماه با من حرف نزد. در یک خانه با هم زندگی می‫کردیم و خانه برایم زندان شده بود، علامت کینه و بدبینی در چهره اش بیداد می‫کرد و هر لحظه که قیافه پر کینه اش را می‫دیدم داغم تازه‫تر می‫شد. آن روز‫ها من از نظر مالی در بدترین شرایط قرار گرفته بودم. فقط غذایم را در خانه با آنها می‫خوردم، اما نه لباس درست داشتم نه کفش و پول کرایه اتوبوس. به این لحاظ مجبور شدم که این بر و آن بر دنبال کار بگردم. با یکی از همشهریان مان آشنا شدم به نام شاه‫ملنگ، که در افغانستان از مردم دهکده‫های نزدیک ما بود و با او در بازار کفش فروشی شروع کردم به کار کردن. شاه‫ملنگ در بازار بزرگ تهران مغازه عمده فروشی کفش داشت، من از پیش شاه‫ملنگ دو - سه جفت کفش می‫گرفتم، می‫بردم بیرون، در پیاده رو‫ها به مردم می‫فروختم، دستفروشی می‫کردم، کار پر درد سری بود و درآمد چندانی هم نداشت که دلم به آن خوش باشد.

* * *

من تا وقتی که ایران نیامده بودم فکر نمی‫کردم که به غیر از من کس دیگری هم فقط بخاطر مشکلات ناشی از فرهنگ و سنت مردمی از افغانستان فرار کند. اما وقتی که ایران آمدم و با شاه‫ملنگ آشنا شدم از زبان خود شاه‫ملنگ شنیدم که می‫گفت من بخاطر طعنه مردم از افغانستان فرار کردم. شاه‫ملنگ شش - هفت سال قبل ایران آمده بود. من او را چند بار در افغانستان در بازار منطقه چهاردِه و در ‫پایانه ماشین‫ها در کابل دیده بودم، اما با او حرف نزده بودم و اسمش را نمی‫دانستم. همان چند سال پیش‫ که شاه‫ملنگ در افغانستان بود من چند بار از زبان مردم شنیدم که می‫گفتند دختر شاه‫ملنگ با یک پسر پنجشیری فرار کرده است. چند وقت بعد از آن شنیدم که گفتند شاه‫ملنگ ایران رفت. اما من نفهمیدم که شاه‫ملنگ کی بود؛ چون او را دیده بودم اما اسمش را نمی‫دانستم. من در اول نمی‫دانستم که آمدن شاه‫ملنگ به ایران ربطی به فرار دخترش داشته باشد، وقتی که با او آشنا شدم از زبان خودش شنیدم که می‫گفت من بخاطر فرار دخترم و طعنه مردم از افغانستان فرار کردم.  ‫از افغانستان تا ایران فرار کرده بود و هنوز هم ‫از طعنه مردم نفس راحت نمی‫کشید. ‫من زمانی که پیش شاه‫ملنگ کار می‫کردم با او و خانواده اش آشنایی پیدا کردم. پسرش، شاه‫درویش با من خیلی صمیمی رفیق شد. ‫من و شاه‫درویش دوست داشتیم هر‫ازگاهی تلفنی با یکدیگر تماس بگیریم و بگوییم و بخندیم. یک شب فهیم، پسر عمویم آمد خانه ما، در همان شب شاه‫درویش با من تماس گرفت و با یکدیگر گفتیم و خندیدیم. فهیم که در خانه نشسته بود از من پرسید «با کی حرف می‫زنی؟»

- «با شاه‫درویش.»

«شاه‫درویش کی است؟»

- «پسر شاه‫ملنگ.»

«کدام شاه‫ملنگ؟»

- «شاه‫ملنگ، همان که در مسیر کابل و غوربند نماینده مینی بوس رانی بود.»

«همان که دخترش با پنجشیری فرار کرد باز خودش آمد ایران؟»

- «بلی.»

«تو آنها را از کجا پیدا کردی، چه کاری با آنها داری؟»

- «دایی‫ام او را می‫شناخت به من معرفی کرد، من در کفش فروشی پیشش کار می‫کنم.»

«چرا پیش او کار می‫کنی؟ مگر هیچ جا کار نیست که تو پیش شاه‫ملنگ کار می‫کنی!»

در خانه با فهیم، مرجانم، مستانه، و آرمان نشسته بودم که شاه‫درویش چند دقیقه بعد دوباره تماس گرفت. من گوشی را برداشتم و باز هم با یکدیگر شروع کردیم به گفتن و خندیدن. فهیم پرسید «باز هم پسر شاه‫ملنگ است؟»

- «بلی.»

«نگذار که زیاد حرف بزند. تو چقدر حوصله داری که با او حرف می‫زنی!»

- «او که دارد حرف می‫زند، نمی‫شود که من حرفش را قطع کنم و خداحافظی کنم.»

«هیچ خداحافظی نکن، گوشی را بگذار و به حرفش گوش نکن.»

- «وای! من رویم نمی‫شود که خداحافظی کنم، تو می‫گویی که بی‫خداحافظی گوشی را بگذار!»

«اگر رویت نمی‫شود پس بده گوشی را به من که من جوابش را بدهم.»

گوشی را برایش ندادم و هر قدر که اصرار هم کرد، من گوشی را برایش ندادم. من منظور فهیم را نمی‫دانستم که در دلش حرفی دارد که تا آن حرف را نزند دلش درد دارد و درد دلش را باید خالی کند، یعنی به شاه‫درویش طعنه فرار خواهرش را بدهد. با وجودی که من در این حد اصلاً تصور نمی‫کردم که قصد طعنه خواهرش را داشته باشد، اما باز هم از اینکه شاه‫درویش را زیاد دوست داشتم گوشی را به فهیم ندادم، که مبادا فهیم به او حرف گستاخانه‫ای بزند و او از من ناراحت شود. فهیم که در وقت حرف زدن مان مداخله کرد، من هول شدم، با عجله خداحافظی کردم و گوشی را گذاشتم.

چند دقیقه بعد رفتم دستشویی داخل دستشویی بودم که شاه‫درویش بار سوم تماس می‫گیرد. در این موقع فهیم میدان را خالی دیده گوشی را بر می‫دارد و زهرش را می‫ریزد. من تا از دستشویی بیرون شدم دیدم که فهیم زهرش را ریخته و در یک گوشه‫ای نشسته است. آرمان نیز که داخل اطاق بود حرف فهیم را شنیده بود و به من گفت که فهیم طعنه فرار خواهرش را به شاه‫درویش داد. من تعجب کردم که چطور به این اندازه رویش شده که طعنه فرار خواهرش را بدهد! و آن هم به این زودی که تا من از دستشویی بیرون شدم فهیم بی‫مقدمه سریع این طعنه را به او داده است! من از اول ترس داشتم که مبادا فهیم حرفی بزند که شاه‫درویش از من ناراحت شود، حالا حرف به حدی مسئله‫ساز شده است که دور از انتظار است. پنج - شش دقیقه بعد زنگ در به صدا در آمد. من گوشی را برداشتم تا بپرسم کی پشت در است. پرسیدم «کی است؟»

شاه‫ملنگ با نفس‫های سوخته و لحن خشمگین گفت «آن کوس کش کیست که به من توهین کرد؟ زود از خانه بیرونش کن که من کونش را تا دهنش پاره می‫کنم.»

آرمان به من گفت «در را باز نکن که داخل می‫آیند دعوا می‫کنند.»

ما طبقه چهارم بودیم او در طبقه همکف پشت در بود. خواستم پایین بروم ازش پوزش خواهی کنم که فهیم هر گستاخی‫ای اگر کرده است او گذشت کند. اما ندانستم آنقدر داغ کرده است که فقط برای دعوا آمده است و بس. خودش تنها هم نیست! وقتی که رفتم پایین، به مجردی که در را باز کردم آنها چهار نفری داخل شدند و شتابان از پله‫ها بطرف بالا راه افتادند. من هم خواستم سریع‫تر از آنها بالا بروم که آنها داخل خانه نشوند، اما هر قدر که عجله کردم آنها بالاتر از من راهم را بسته بودند. آنها چهار نفر بودند و با خودم پنج نفری به عجله از پله‫ها بالا می‫رفتیم. همه مان به ترتیب یک پله - یک پله از یکدیگر فاصله داشتیم، به سرعت می‫رفتیم بطرف بالا، من نفر سوم بودم.

در اول وقتی که من در را باز کردم، خواستم جلوی آنها بایستم و راه گفتگو با آنها را باز کنم. اما به مجردی که در را باز کردم بال‫های آنها آماده پرواز بود، شاه‫ملنگ و شاه‫درویش از کنارم فوراً بطرف بالا رفتند، من سریع در پی آنها شتافتم و پسر دیگر شاه‫ملنگ و یک نفر دیگر که با آنها آمده بود از دنبالم می‫خواستند که از رویم عبور کنند. من در پله‫ها هر قدر تلاش کردم که زودتر از آنها بالا بروم و در را به روی شان ببندم موفق نشدم. بالاخره به طبقه سوم رسیدیم. آن دو نفر که پیش از من بودند فقط یک پله - یک پله از من جلو بودند. من از طبقه سوم صدا زدم «آرمان در را ببند که داخل می‫شوند! آرمان سریع در را ببند که فهیم را می‫زنند...»

وقتی که به طبقه چهارم رسیدیم دیدم که آرمان در را نیمه بسته است و می‫خواهد که کامل ببندد، شاه‫ملنگ از این طرف در را هول می‫دهد که داخل برود. من از شاه‫درویش جلو رفتم، دست شاه‫ملنگ را به زاویه ۹۰ درجه به بغل هول دادم، دستش را از در دور کردم و آرمان در را بست. آنها پشت در ماندند، در را می‫کوبیدند و داد و بیداد می‫کردند که داخل بروند و فهیم را له کنند. ‫من تا حالا از قضیه خبر نداشتم که فهیم در تلفن به آنها چی گفته بود و آنها به فهیم چی گفته بودند. در حالیکه آنها خشمگینانه می‫خواستند داخل خانه شوند من راه گفتگو را با آنها باز کردم و آنها قضیه را چنین شرح دادند:

من داخل دستشویی بودم که شاه‫درویش بار سوم تماس می‫گیرد. دل فهیم که نیاز به زهر ریختن و ارضأ شدن دارد تلفن را بر می‫دارد و می‫پرسد «بلی بفرما.»

«سلام آقا، ببخشید بی‫زحمت گوشی را بدهید به حمید.»

«تو همان کسی هستی که پیشتر با حمید حرف می‫زدی؟»

«بلی؛ گوشی را برایش بده بگو که شاه‫درویش با تو حرف می‫زند.»

«خجالت نمی‫کشی که مزاحم مردم می‫شوی؟»

«مگر تو فضولی! گوشی را بده به حمید که من با خودش کار دارم.»

«بچه کونی بگذار گوشی را دیگر مزاحم مردم نشو.»

فهیم خودش گوشی را می‫گذارد و دیگر به شاه‫درویش اجازه حرف زدن را نمی‫دهد. شاه‫درویش با شنیدن این حرف عصبانی می‫شود و مخصوصاً گوشی هم که به رویش گذاشته می‫شود روی زخمش نمک می‫ریزد و خودش زیر زبان شروع می‫کند به بد و بیراه گفتن. شاه‫ملنگ، پدرش که در آنجا می‫بیند شاه‫درویش بد و بیراه می‫گوید و گوشی به رویش گذاشته می‫شود، بی‫اندازه خشمگین می‫شود و خودش سریع گوشی را بر می‫دارد تا برای پوزش خواهی مجدداً تماس بگیرد. تلفن زنگ می‫خورد، از تماس قبلی که هنوز بیشتر از یک دقیقه‫ای نگذشته است، فهیم باز هم گوشی را جواب می‫دهد «مگر تو آدم نمی‫شوی بچه کونی! گوشی را بگذار، مزاحم مردم نشو.»

«جانم ناراحت نباش! من شاه‫درویش نیستم، من شاه‫ملنگم، من متوجه نبودم که این حیوان به تو چی گفت، بگو چه گهی خورد که من دهنش را بشکنم.»

«گوشی را بگذار کونی.»

«جانم متوجه نشدی، من شاه‫درویش نیستم، من شاه‫ملنگم، تو داری با من حرف می‫زنی.»

«متوجه شدم که تو شاه‫ملنگ پنجشیری گاییده هستی که ترا پنجشیری گاییده بود. کونی! من به خودت می‫گویم گوشی را بگذار، مزاحم مردم نشو.»

فهیم آنگونه که می‫خواست زهرش را می‫ریزد و باز هم خودش گوشی را می‫گذارد. شاه‫ملنگ که بخاطر طعنه مردم از افغانستان به ایران فرار کرده است، در این لحظه آنچنان نیش زهراگینی به مغز و عصابش می‫خورد که دیگر فقط جا دارد زیر زمین برود و بس. آنها از قبل خانه ما را می‫دانستند و چند بار خانه ما آمده بودند. شاه‫ملنگ در اوج عصبانیت با دو تا پسرانش و یک دوستش سریع سوار ماشین می‫شوند و می‫آیند خانه ما تا فهیم را له کنند. اما آنگونه که تعریف کردم، من به آنها اجازه ندادم که فهیم را بزنند.

‫‫شاه‫ملنگ سوگند خورد «بالله! به شرافت! که من بخاطر فرار دخترم و طعنه مردم از افغانستان فرار کردم و آمدم ایران. شما دیدید که در اینجا هم که هیچ گناهی هم نداشتم، اینگونه طعنه شنیدم.» ‫

شاه‫ملنگ گفت «من مثل مردمان دیگر نیستم که از بی‫پولی و گرسنگی افغانستان را ترک کرده اند و آمده اند اینجا. من روزی که از افغانستان بیرون شدم، پنجا هزار دالر با خودم داشتم و به خاطر مشکل سیاسی هم فرار نکرده ام.» شاه‫ملنگ ادامه داد «در افغانستان من به مثل آدم قدر و عزت داشتم و مثل اینجا نبود که‫ به نام افغانی به مثل سگ ‫ولگرد در هر طرف تحقیر شوم.»

شاه‫ملنگ خودم را شاهد کرد و گفت «خودت می‫بینی که در اینجا افراد بیگانه‫ستیز ما‫ را به عنوان بیگانه جزء آدم به حساب نمی‫آورند.»

 شاه‫ملنگ نا امیدانه گفت «من بخاطر فرار دخترم این همه خواری و ذلت را در اینجا قبول کرده ام، اما باز هم که هیچ گناهی هم نداشتم، این پسر بی‫وجدان اینگونه به من طعنه زد.»

‫‫شاه‫ملنگ به خاطر فرار دخترش از افغانستان فرار کرد و با پنجا هزار دالر آمد ایران. در ایران به علت اقامت غیر قانونی اجازه کار را نداشت و با سرمایه خودش در شراکت با یک ایرانی کار می‫کرد. فرزندان دیگرش به علت نداشتن اقامت قانونی در ایران، اجازه رفتن به مدرسه را نداشتند.‫ ‫

می‫بینیم که در افغانستان فرار یک دختر ما را به کجا می‫کشاند و سرانجام پیامد‫های آن چه می‫شود! زندگی شاه‫ملنگ تلخ و تباه می‫شود و فرزندان‫ دیگرش برای همیشه از درس و تعلیم محروم می‫مانند!

‫جزئیات فرار دخترش از این قرار است:

دخترش با یک پسر پنجشیری دوست شده است، اما شاه‫ملنگ او را به کس دیگری نامزد می‫کند. از این رو دختر از نامزدی اش راضی نیست و با همان دوست پنجشیری اش فرار می‫کند. بعد از فرارش یکی دو ماه هیچ خبری ازش نیست و بعد معلوم می‫شود که با دوست پنجشیری اش فرار کرده است. پسر پنجشیری که با او دوست شده بود بعد از فرار دادنش با او ازدواج نمی‫کند و او را مجبور می‫کند که با برادر بزرگسال معلولش که هر دو پایش را در جنگ از دست داده است ازدواج کند.

بر طبق سنت افغانستان دختر با هر مردی که اولین رابطه جنسی را برقرار کند با همان مرد باید ازدواج کند. دوست پنجشیری اش که زندار است در اولین شب بعد از فرار دادن دختر، او را در اختیار خود نمی‫گیرد و در اختیار برادر بزرگسال و معلولش قرارش می‫دهد. به این صورت دختر مجبور می‫شود که با همان مرد بزرگسال و معلول ازداوج کند. ‫ مرد پنجشیری در اینجا مجرم شناخته می‫شود. متقابلاً شاه‫ملنگ از خانواده آنها شاکی می‫شود و برای بجا آوردن ننگش بر طبق سنت افغانستان خواستار گرفتن یک دختر دیگر از خانواده آنها می‫شود. مردی که معلول است زنش مرده است و یک دختر بچه هفت ساله دارد. همان دختر بچه هفت ساله اش را به عنوان مجازات جرمش به خانواده آنها بد می‫دهد. در افغانستان به این معامله گفته می‫شود «بد و رد»

شاه‫ملنگ برای بجا آوردن ننگش دختر هفت ساله را به یک پسر دوازده - سیزده ساله خودش نکاح می‫کند. ‫اما با این وجود گوشش از طعنه مردم آرام نیست. بنابراین مجبور می‫شود که با تمام خانواده اش از افغانستان فرار کند و بیاید ایران.

شاه‫ملنگ می‫گفت «شما می‫بینید که من یک دختر پس گرفتم و ننگم را بجا کردم، اما باز هم مردم اینقدر به من طعنه می‫زنند! اگر ننگم را بجا نکرده بودم و یک دختر پس نگرفته بودم، به خدا معلوم که از زبان مردم چه حرف‫های می‫شنیدم!!»

* * *

من احتمال می‫دهم که معامله «بد و رد» بنابر فرهنگ دختر فروشی در افغانستان شکل گرفته است. در اکثر مناطق افغانستان دختر جنسی است که به فروش می‫رسد. قاعدتاً کسی که جنس کسی را بدزدد قیمتش را باید پس بدهد. در پروان با وجودی که فرهنگ دختر فروشی هنوز رخنه نکرده است، معامله «بد و رد» از مناطق دیگر به آن نفوذ کرده است. علت دیگری که ممکن است در این معامله ذی‫دخل باشد، شاید جلوگیری از انتقام جویی باشد تا طرف مقابل دست به عمل انتقام جویانه نزند. اما با این وجود در اکثر موارد طرف مقابل بی‫آنکه بصورت مسالمت آمیز بخواهد یک دختر پس بگیرد، با رسوایی می‫خواهد که دست به انتقام بزند. چون وقتی که در بدنام شدن دخترش رسوا شده است می‫خواهد که طرف مقابل را هم رسوا کند.

یک معامله دیگری نیز شبیه «بد و رد» بصورت گسترده در تمام افغانستان رسم است که آنرا «آلش بدل» می‫گویند. و «آلش بدل» اینکه دو خانواده بصورت دوستانه همزمان یک یک دختر را به یکدیگر رد و بدل می‫کنند. و این هم شاید به علت در عوض معامله جنس با پول، معامله جنس با جنس است.

* * *

یکی دو ماه پیش شاه‫ملنگ کار دستفروشی کفش را کردم. دستفروشی کاری بود پر جنجال، درآمد چندانی نداشت و روز بروز هم بی‫رونق‫تر می‫شد. از این کار پولی پس انداز نشد که هیچ، حد اقل پول خرجی‫ام را هم در نیاوردم. بالاخره مجبور شدم که دنبال کار دیگر بگردم. در یک کارگاه کفاشی شروع به کار کردم. در این کارگاه کار بسته بندی را می‫کردم، تولید زیاد بود، روزانه دوازده ساعت پیوسته با عجله کار می‫کردم تا کار‫ پیش دستم انباشته نشود. با این همه سخت کوشی در یک روز ۲۵۰۰ تومن حقوق داشتم که معادل سه دالر امریکایی می‫شد. با این پول خرج و خوراکم اگر در خانه نبود، حتی نمی‫شد که خرج و خوراکم را هم در بیاورم. با این وجود از این کار با هزار صرفه جویی در یک ماه حدود ۴۰ هزار تومنی پس انداز می‫کردم. حدود دو - سه ماه در این کارگاه کار کردم.

در کارگاه کفاشی من و یک کارگر ایرانی به نام حمید با یکدیگر رفیق شدیم و روز‫های تعطیلی با یکدیگر می‫رفتیم گردش. اما یک کارگر افغانی به نام وفا چشم دید صمیمیت و دوستی ما را نداشت. وفا برای اینکه بین ما را بهم بزند، هر روز حمید را تحریک می‫کرد که به شوخی موهای شقیقه مرا بکشد و از طرفی مرا تحریک می‫کرد که به او اجازه ندهم که به این اندازه گستاخانه با من شوخی کند. وفا هر روز به من می‫گفت «تو کاری کن که دیگر حمید در شوخی را با تو ببندد.» و از طرفی او را تحریک می‫کرد که موهای شقیقه ام را به زور بکشد. بالاخره یک روزی حمید که موهای شقیقه ام را کشید، من به تحریک وفا به او فحش رکیک دادم و گفتم که من با تو شوخی ندارم.  اول حمید بخاطر فحش دادنم کمی از من ناراحت شد، اما بعداً دوباره پوزش خواهی کرد و گفت «ببخش من اشتباه کردم، وفا هر روز به من می‫گوید که موهای شقیقه حمید را بکش و من به حرف او کوسخل شدم.» من گفتم «پس مرا هم وفا تحریک کرد که باید کاری کنم تا تو در شوخی را با من ببندی.»

وفا مردی بود میان سال و زن و بچه دار، به خاطر این کارش حمید خواست که او را کتک بزند، اما من گفتم «نه؛ اگر آدم باشد که خودش خجالت می‫کشد و اگر آدم نباشد، با کتک خوردن هم آدم نمی‫شود.»

* * *

دو - سه ماهی در کفاشی کار کردم. با ۱۲ ساعت کار در یک روز ۲۵۰۰ تومن حقوق داشتم، اما در کار‫های فلکه که اکثراً کارهای ساختمانی از آنجا گیر می‫آمد، با هشت ساعت کار در یک روز ۴۰۰۰ تومن دستمزد می‫دادند. لذا کار کفاشی را ترک کردم و دیگر هر روز می‫رفتم فلکه دنبال کار. بعضی روز‫ها کار گیرم می‫آمد و بعضی روز‫ها بی‫کار می‫ماندم. بعضی وقت کار یک روزه گیر می‫آمد و بعضی وقت کار چند روزه. ما در منطقه افسریه می‫نشستیم و در آنجا کار کمتر گیر می‫آمد. بناءً یک مسیر مینیی‫بوس را تا تهران پارس می‫رفتم و در فلکه تهران پارس کار بیشتر گیر می‫آمد. یک بار ‫‫از فلکه تهران پارس در یک ساختمان کار دو - سه هفته‫ای گیر آوردم. در آنجا یک کارگر افغانی کار می‫کرد به نام نواز که ۳۷ - ۳۸ سالش بود. نواز برای ساختمان نگهبانی نیز می‫داد. در افغانستان زن و بچه داشت، زن و بچه‫هایش را گذاشته بود افغانستان و خودش در ایران کارگری می‫کرد. یک روز من با نواز در اطاق نگهبانیش نشسته بودم و داشتم با او حرف می‫زدم، او با خنده به من گفت «عجب چشمان قشنگی داری!»

من تا این حرف را از دهنش شنیدم به خود گفتم نواز را نگذار که با این حرفش از دستت برود. من هم به چشمان او زل زدم و گفتم «جدی می‫گویی من چشمان قشنگ دارم؟»

«آره به خدا جدی می‫گویم.»

در حالیکه من به چشمانش ذل زده بودم او نیز به چشم من نگاه می‫کرد. من پرسیدم «چشمانم چی قشنگی‫ای دارد؟»

«خوب دیگر قشنگ است، من قشنگ می‫بینم.»

- «چطوری قشنگ است؟»

«والله عیناً مثل یک دختر.»

- «هی مثل یک دختر؟»

«آره به خدا، مثل یک دختر.»

- «پس با من ازدواج می‫کنی؟»

در حالیکه به چشمانم ذل زده بود هیچ جوابی نداد. دوباره پرسیدم «خوب! پس با من ازدواج می‫کنی یا نه؟»

لبخندی زد و هیچ چیزی نگفت. من باز هم پرسیدم «چشمانم که مثل یک دختر است، پس با من ازدواج می‫کنی یا نه؟»

«اگر با تو ازدواج کنم باز چی کار کنم؟»

- «من نمی‫دانم که چی کار می‫کنی. خودت می‫خواهی چی کار کنی؟»

«مردم که با یکدیگر ازدواج می‫کنند باز چی می‫کنند؟»

- «بلی می‫دانم که چی می‫کنند و اگر تو با من ازدواج کنی باز چی می‫کنی؟»

«اگر من با تو ازدواج کنم باز ترا...»

- «عیب ندارد، اگر...   الان می‫خواهی که...؟»

«آره به خدا، اگر تو بخواهی من الان هم...»

- «پس لباس هایت را در بیار تا ببینم که واقعاً راست می‫گویی.»

با خمار به چشمانم نگاه کرد و هیچ چیزی نگفت. من گفتم «به خدا من جدی می‫گویم، لباس هایت را در بیار تا ببینم که واقعاً تو هم جدی می‫گویی.»

پیراهنش را از تنش در آورد. گفتم «شلوارت را هم در بیار.»

کمربندش را باز کرد و شلوارش را هم در آورد. فقط باقی ماند شورتش، گفتم «شورتت را هم در بیار.»

شورتش را نیز در آورد. بسویم نگاه کرد و گفت «پس تو هم لباس هایت را در بیار.»

‫‫من هم لباس‫هایم را در آوردم و در همین جا لحظاتی را با یکدیگر خوش گذراندیم. همین بود که با یکدیگر آشنا شدیم و در طول دوره آشنایی مان در تهران بار‫ها این کار را با یکدیگر تکرار کردیم.

* * *

‫تابستان همین سال در تعطیلات تابستانی هنگامه، خواهر بزرگم با دو تا بچه‫هایش از هالند آمد ایران و یک ماه خانه ما ماند. یک روز هنگامه از آزادی کشور هالند تعریف کرد و گفت «در هالند آزادی در حدی زیاد است که حتی مرد و مرد، و زن و زن رسماً با یکدیگر ازدواج می‫کنند.»

من که این حرف را شنیدم، به خود گفتم پس حتماً آنها هم مثل من همجنسگرا هستند. در خانواده مان از همجنسگرا بودنم هیچ کس چیزی نمی‫دانست.

من در ایران می‫دیدم که آوارگان افغانی به دفتر UNHCR (کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان) مراجعه می‫کردند، در آنجا پناهنده می‫شدند و UNHCR آنها را به کشور‫های پناهنده پذیر می‫فرستاد. در UNHCR فقط کیس‫های سیاسی و اجتماعی مهم مورد قبول واقع می‫شدند، اما پناهندگانی که مشکل مهمی نداشتند، مورد قبول قرار نمی‫گرفتند. من همیشه به خود می‫گفتم که من در افغانستان واقعاً مشکل دارم، دیگران با کیس‫های سیاسی و اجتماعی در UNHCR قبول می‫شوند و می‫روند خارج، اما من نه آدم سیاسی هستم که کیس سیاسی بدهم و نه آدم مهمی هستم که کیس اجتماعی بدهم. من فکر می‫کردم که UNHCR فقط مردمان مهمی را که آدمان باهوش، زرنگ و بااستعداد هستند، به عنوان پناهنده اجتماعی قبول می‫کند، اما به کسانی مثل من اهمیت نمی‫دهد. البته این حدس و گمان من دور از واقعیت هم نبود. یک شب در بستر خواب بیدار بودم و داشتم فکر می‫کردم. حرف هنگامه یادم آمد که گفته بود در هالند ازدواج مرد با مرد و زن با زن آزاد است و رسمیت دارد. به خود گفتم اروپایی‫ها که به مردم خود این آزادای را داده اند و شعار بشردوستی را هم سر می‫دهند، اگر به مثل شعارشان هدف شان هم واقعاً بشردوستی باشد، پس مرا هم به عنوان پناهنده باید قبول کنند. تصمیم گرفتم که به UNHCR کیس ازدواج با همجنس را بدهم. به خود گفتم هر چند که من آدم مهمی نیستم، اما باز هم یک درصدی شاید ممکن باشد که به عنوان پناهنده قبولم کنند. لذا فردای آن رفتم پیش نواز، در این مورد با او حرف زدم و برایش گفتم «من می‫خواهم که در UNHCR با تو کیس ازدواج بدهم، با این روش من و تو می‫توانیم که از همین جا قبولی اروپا را بگیریم و برویم ‫‫‫اروپا.»

نواز اول حرفم را قبول نکرد و گفت «غیر از اینکه رسوا می‫شویم، اصلاً امکان ندارد که با این روش بتوانیم اروپا برویم.»

اما من با اصرار به او قبولاندم که این راه را با من آزمایش کند. نواز گفت «پس برو امکاناتش را ببین، اگر حرفت را قبول کردند که با ما مصاحبه کنند، من هم در مصاحبه با تو می‫روم.»

من آدرس دفتر UNHCR را پیدا کردم، رفتم آنجا و در مورد روش پناهندگی از مسؤلین آن معلومات خواستم. مسؤلین به من گفتند هر مشکلی که داری روی یک نامه بنویس بیار اینجا داخل صندوق پستی بیانداز و در اینجا بعداً در مورد آن تصمیم گرفته می‫شود. من یک نامه نوشتم‫، ‫آدرسم را نیز روی آن نوشتم و آنرا داخل صندوق پستی UNHCR انداختم. ‫برای دریافت جواب یک ماه انتظار کشیدم اما هیچ جوابی نرسید. بعد از یک ماه نامه دوم را نوشتم داخل صندوق پستی UNHCR انداختم. باز هم برای دریافت جواب یک ماه انتظار کشیدم اما جوابی نرسید. نامه سومی را نوشتم و یک ماه انتظار کشیدم و باز هم جوابی نرسید. بالاخره رفتم پیش دفتر UNHCR در مورد نامه‫هایم بازجویی کردم. گفتند اگر نامه را داخل صندوق پستی انداخته‫ای، پس حد اقل یک سال منتظر باش تا جوابت برسد. این ‫‫وقت‫ها دولت ایران ‫آوارگان افغانی را شدیداً زیر فشار قرار داده بود تا زودتر این کشور را ترک کنند. پلیس ‫آوارگان افغانی را در هر طرف دستگیر می‫کرد و از ایران اخراج می‫کرد. همچنان فشار‫های متعدد دیگری را نیز بر آنها ‫وارد کرده بود تا خود آنها هم زودتر ایران را ترک کنند. به این سبب تصمیم گرفتم که مستقیماً از سفارتخانه کشور‫های پناهنده پذیر درخواست پناهندگی کنم. یک نامه نوشتم ازش ده تا کپی گرفتم و آنها را به ده تا سفارتخانه فرستادم تا اینکه همزمان تمام آنها را آزمایش کنم که اگر ممکن باشد حد اقل یکی از آنها برایم جواب مثبت بدهد. از سفارت اتریش برایم فورم پناهندگی فرستادند. فورم را پر کردم به سفارت فرستادم. آدرسم را که در اختیار سفارت قرار دادم به زودی تغییر کرد و دیگر دنبال آن نرفتم. سفارت سوئیس  جواب رد فرستاد. از سفارت ناروی (نروژ) روی نامه خودم جواب رد نوشتند و دوباره نامه را به خودم فرستاند. نامه‫ای که از سفارت ناروی روی آن جواب رد را برایم فرستادند قرار ذیل بود:

 

 

 

 

نامه را به زبان انگلیسی نوشته بودم و ترجمه فارسی آن قرار ذیل است:

 

با این خیال پردازی‫ها به هیچ نتیجه‫ای نرسیدم. در آنجا نه سازمان ملل برای من بود و نه سفارت کشور‫های پناهنده پذیر. دیگر این خیال پردازی‫ها ‫و رویا‫ها را فراموش کردم و در‫ دنیای وحشی و زندگی کاملاً حقیقی و بدون رویا‫ به تلاش خودم ادامه دادم و در کار‫های ساختمانی مشغول ماندم.

* * *

 ۳۵۰ هزار تومن از کار ساختمانی پس انداز کردم. از مردم شنیده بودم که می‫گفتند در این زمان کسی که کمپیوتر بلد نیست بیسواد به حساب می‫رود. به این سبب من دنبال فرصت بودم که فرصت بدست بیاورم و درس کمپیوتر بگیرم. ۳۵۰ هزار تومن داشتم و تصمیم گرفتم که درس کمپیوتر بروم. با خود فکر کردم که فقط با درس گرفتن نمی‫شود که کمپیوتر را یاد بگیرم، مگر اینکه در خانه کمپیوتر شخصی از خودم داشته باشم. تصمیم گرفتم که با پول خودم کمپیوتر بگیرم و پول ورودیه آموزشگاه را از مرجانم بگیرم. به مرجانم گفتم «من می‫خواهم درس کمپیوتر بگیرم، به من پول بده که ورودیه آموزشگاه بدهم.»

«از من پول نخواه، خودت کار می‫کنی، پول داری، برو از پول خودت بده.»

- «من از پول خودم می‫خواهم یک کمپیوتر بگیرم؛ چون اگر کمپیوتر شخصی نداشته باشم فقط به آموزشگاه رفتن نمی‫شود که یاد بگیرم.»

«برو بابا با این حرف‫ها نمی‫توانی که سر من کلاه بگذاری.»

- «چند سال است که نوید و ولید به من و تو پول می‫فرستند، تو تا حالا هیچ پولی به من نداده‫ای و من هم از تو هیچ شکایتی به آنها نکرده ام، اگر پول ورودیه آموزشگاه را هم ندهی، من ازت شکایت می‫کنم.»

مرجانم کمی فکر کرد و در حالیکه چند هزار دالر هم در کیفش داشت شروع کرد به گریه کردن. خواهرم، مستانه که در خانه نشسته بود، مرجانم را ملامت کرد و گفت «چرا گریه می‫کنی؟ این که به تو چیزی نگفته است که تو گریه می‫کنی.»

«ببین آدم چقدر حوصله داشته باشد که این دایماً با من جر و بحث می‫کند؟»

«الان که جر و بحثی نیست، پول ورودیه آموزشگاه خواسته است برایش بده.»

«دایماً به هر بهانه‫ای می‫کوشد که مرا بچاپد.»

«پس تو بخاطر پول گریه می‫کنی! پول چه معنی‫ای دارد که بخاطر پول گریه می‫کنی؟ پول برای خرج کردن است، برایش بده که برود درس کمپیوتر بگیرد.»

مرجانم ۳۰ هزار تومن از کیفش در آورد و به من داد. در دو برنامه کمپیوتر پول آموزشگاه را از مرجانم گرفتم.

وقتی که می‫خواستم کمپیوتر بگیرم، کمپیوتر را قیمت کردم ۵۰۰ هزار تومن بود، اما من ۳۵۰ هزار تومن داشتم. به مرجانم گفتم «۱۵۰ هزار به من بده که با پول خودم ۵۰۰ هزار شود و یک کمپیوتر بگیرم.»

«پول آموزشگاه را هم که برایت دادم ممنون باش. خودت گفتی که کمپیوتر را از پول خودم می‫گیرم.»

- «پولم کم است کفایت نمی‫کند.»

«اگر داری بجوش نداری خاموش.»

من تصمیم گرفتم که یک نقشه‫ای برای مرجانم بکشم تا پول کمپیوتر را از پیشش بگیرم. ‫یک آقایی به نام یوسف که در افغانستان از مردم دهکده‫های نزدیک ما بود در تهران زندگی می‫کرد. من بعضی وقت با یوسف رفت و آمد می‫کردم و بعضی وقت او را نیز خانه خودمان می‫آوردم. مرجانم با آمدن او عصبانی می‫شد، روبروی خودش چیزی نمی‫گفت، اما پشت سرش به من می‫گفت «مستانه که در خانه با ما زندگی می‫کند مرد بیگانه را نباید اینجا بیاروی.»

من در جوابش می‫گفتم «من که به همین اندازه بخاطر تو اسیر شده ام که نمی‫توانم جایی بروم زیاده است، عقیده ات را نمی‫توانی که بر من تحمیل کنی.»

وقتی که خواستم پول کمپیوتر را از مرجانم بگیرم، یک روز روبروی مرجانم به یوسف گفتم «من می‫خواهم که یک کمپیوتر بگیرم، اما پول کم دارم، نیم پولش را تو بده و من و تو یک کمپیوتر شریکی بگیریم، کمپیوتر را در خانه پیش خودم می‫گذارم و تو هم هر وقتی که خواستی می‫توانی بیایی اینجا من برایت یاد می‫دهم که تو هم کمپیوتر را یاد بگیری.»

یوسف روبروی مرجانم پیشنهادم را قبول کرد و گفت «باشد من و تو یک کمپیوتر شریکی می‫گیریم.»

وقتی که یوسف این حرف را زد به قیافه مرجانم نگاه کردم دیدم که بی‫اندازه عصبانی شد، روبروی یوسف چیزی نگفت، اما ‫وقتی که او رفت مرجانم به من گفت «اگر با یوسف کمپیوتر شریکی گرفتی کمپیوتر را در خانه نگذار و هر کجا که می‫بری ببر، اگر کمپیوتر در خانه باشد و یوسف هر روز بیاید، من هم کمپیوتر را می‫شکنم و هم کله یوسف را.»

جدیت مرجانم را که دیدم فهمیدم که با این نقشه نمی‫شود که از پیشش پول بگیرم. یک دایی‫ام در تهران زندگی می‫کرد که یازده تا بچه داشت. هم خودش و هم اکثر بچه‫هایش علاقه داشتند که کمپیوتر را یاد بگیرند. یک روز روبروی مرجانم به دایی‫ام گفتم «آیا می‫خواهی که با من یک کمپیوتر شریکی بگیری؟ کمپیوتر را می‫گذاریم اینجا، هم خودت و هم بچه‫ها هر وقت که خواستید می‫توانید بیایید اینجا من به شما یاد می‫دهم.»

دایی‫ام قبول کرد و گفت «واقعاً که فکر عالی‫ای داری، مردم پول زیاد را برای آموزشگاه می‫دهند، اما خوب یاد نمی‫گیرند، اگر کمپیوتر در خانه باشد کافی است که تنها تو آموزشگاه بروی و درس هایت را برای ما هم یاد بدهی.»

مرجانم هیچ چیزی نگفت و با خود فکر کرد که اگر با دایی‫ام کمپیوتر شریکی بگیرم، دیگر خانه تبدیل می‫شود به آموزشگاه و آنها هر روز می‫آیند که یاد بگیرند. به خاطر که دایی‫ام برادرش بود امکان نداشت که مخالفت کند؛ چون اگر مخالفت می‫کرد من حتماً رسوایی را راه می‫انداختم. وقتی که دایی‫ام از خانه رفت، دیدم که مرجانم خودش ۲۰۰ دالر به من داد و گفت «برو به خودت کمپیوتر بگیر.»

من پول را از پیشش گرفتم و یک کمپیوتر خریدم.

* * *

اینکه مرجانم چرا با رفتن من به اروپا مخالفت می‫کرد، شاید مهم می ‫دانست که من نزدش بمانم. اما در اصل شاید مخالفتش بخاطر پولی بود که برای قاچاقبر داده می‫شد. برای مرجانم غیرقابل تحمل بود که چند هزار دالر بخاطر من به قاچاقبر داده شود. حتی مرجانم به من می‫گفت «خیال نکن که تو برای من مهم هستی، به خدا که برایم مهم نیستی و به خدا که به زنده بودنت هم خوشحال نیستم.»‫

مرجانم علاوه بر اینکه خسیس بود، لجباز و یکدنده نیز بود. در لجاجت و کله‫شقی اش انعطاف پذیری نداشت و در تضاد و رویارویی اش لنگه نداشت. با هر کسی که در تضاد قرار می‫گرفت حتماً شکستش می‫داد. در گذشته که عمو‫هایم ‫و بعضی از دوستان و خویشاوندان مان را در تضاد شکست می‫داد من لذت می‫بردم، اما در این نوبت بدبختی به من رو کرد که دیگر با خودم در تضاد نشست. بالاخره مرا در خانواده کاملاً منزوی کرد، تا خیلی وقت هیچ کس با من حرف نزد. در خانه با مرجانم، مستانه و آرمان زندگی می‫کردم. همه مان به قصد اروپا رفتن آمده بودیم ایران، اما وقتی که نشد اروپا برویم هنوز یک سال دیگر در ایران ماندیم. بالاخره مستانه و آرمان تصمیم گرفتند که به افغانستان برگردند. من فکر کردم که «اگر آنها افغانستان بروند، مرجانم با من خواهد ماند و زندگی من و او با یکدیگر روز بروز تلخ‫تر خواهد شد، چون نه من در مقابل او گذشت دارم و نه او در مقابل من. پس پیش از اینکه آنها افغانستان بروند، من باید ‫خانه را ترک کنم تا مرجانم هم مجبور شود که با آنها برگردد.» به این صورت من با یک نفر افغانی به نام ‫حامد که در ایران آشنا شده بودم در یک شرکت ساختمانی در شمال تهران که از خانه فاصله زیاد داشت شروع به کار کردم و شب‫ها هم همان جا در اطاق کارگری می‫خوابیدم. ‫از این رو قرار شد که مرجانم با مستانه و آرمان برگردد افغانستان. وقتی که آنها تصمیم برگشتن به افغانستان را داشتند، تمام خانواده مان، مرجانم، نوید، ولید، هنگامه و حتی مزدک به من اصرار کردند که تو هم برگرد و برو افغانستان، ما قول می‫دهیم که اگر برگردی ما برایت پول خواهیم فرستاد که هم برای خودت داروخانه باز کنی هم ماشین بگیری و هم خرج زن گرفتن و عروسیت را هم برایت خواهیم فرستاد، اما اگر بر نگردی و حرف ما را ارزش ندهی، دیگر ما ترا نمی‫شناسیم و با تو حرف نمی‫زنیم. من در جواب شان گفتم اگر شما بدون قید و شرط به من کمک می‫کنید، من از شما ممنون می‫شوم و اگر قید و شرط می‫گذارید، من هم شما را نمی‫شناسم.

در این موقع من بعد از خریدن کمپیوتر یک مدتی بیکار ماندم، دویست هزار تومن هم از دوست و رفیقانم بدهکار شدم و کفش و لباس خوب هم نداشتم. وقتی که مرجانم طرف افغانستان حرکت کرد، چند هزار دالر با خودش داشت، اما از آن یک تک تومنی هم به من نداد. من در ایران دست خالی تنها ماندم و همین بود که زندگی خودم را از صفر آغاز کردم.

* * *

تا حالا امیدوار بودم که بالاخره نوید کمکم می‫کند و به کمک او اروپا می‫روم. از روزی که نوید لندن رفت من آنقدر خوشحال شدم که خیال می‫کردم دست و پایم لندن رفته است و خودم هم به زودی خواهم رفت. اما حالا متوجه شدم که موقعیت اصلی من حتی خیلی پایین‫تر از جایی بود که خودم در آنجا بودم. زندگی تنهایی را در اطاق‫های کارگری و سرگردانی شروع کردم. اولین روز‫هایی که خودم را در این وضعیت می‫دیدم بی‫اندازه نومید و مأیوس بودم، اما به زودی فکر کردم که این تغییر باید شروع یک دوره کامیابی در زندگیم باشد؛ چون پیش از این موقعیت اصلی خودم را نمی‫دانستم، اما حالا چشمانم باز شده است و می‫دانم که در کجا هستم. پس همین خیلی بهتر است که بدانم من در نقطه صفر قرار دارم، حرکت را از صفر باید آغاز کنم و این هم برایم خیلی تسکین دهنده خواهد بود که بتوانم قبول کنم که من صفر هستم. در اولین روز‫ها با حامد، دوست افغانی‫ام که در ایران آشنا شده بودم در یک شرکت ساختمانی شروع به کار کردم. روز‫های سرد زمستان بود. در یک اطاق نیم‫ساز در ساختمان ناتکمیل زندگی می‫کردیم. اطاق هیچ در و پنجره‫ای نداشت، فقط دیوار‫های داخل آن گچ کاری شده بود، اما از بیرون سفال‫های سوراخ سوراخ آن از هر طرف پیدا بود. روز‫های سرد و یخبندان بود، جای پنجره اطاق را پلاستیک گرفته بودیم و جای در پرده پلاستیکی آویخته بودیم. داخل اطاق به غیر از سه - چهار تا پتو‫های فرسوده و کثیف هیچ چیز دیگری نبود. پتو‫ها به حدی کثیف بود که انگار در کارگاه مکانیکی روی آنها کار شده بود. هر روز هشت ساعت کار می‫کردیم و دو - سه ساعت هم اضافه کاری. روز‫ها برای مان پناهگاه بود؛ چون در وقت کار گرم می‫شدیم و سردی را حس نمی‫کردیم. اما شب‫ها در لایی دو تا پتوهای فرسوده کثیف و خاکی دست و پا مان را جمع گرفته می‫خزیدیم. بالش نداشتیم که زیر سر مان بگذاریم، من در عوض بالش یک تا آجر یا سفال را زیر پتوی پایینی زیر سرم می‫گذاشتم. غذا مان صبحانه و نهار و شام فقط نان و پنیر بود و بس. من پول غذا نداشتم، دویست هزار تومن هم بدهکار بودم و پول غدایم را حامد می‫داد. من تنها چیزی که داشتم یک کمپیوتر بود که آنرا نزد پسر عمویم امانت گذاشته بودم و به فروشش هم راضی نبودم. بعد از بیست روز کارگری اولین دستمزدم را از شرکت گرفتم و از آن یک اندازه پول به حامد دادم برای خرید مواد غذایی. هر روز بعد از تعطیلی از کار من و حامد به کوچه و خیابان‫ها می‫رفتیم، زباله‫ها را می‫گشتیم تا پتو، تشک، فرش، ظرف، لباس و کفش پیدا کنیم. من در اول خجالت می‫کشیدم که زباله‫ها را بگردم، اما حامد لبخند زد و گفت بیا خجالت نکش حالا این روز‫ها که سر مان آمده است، پس بهتر است که بگذرانیم تا اینکه شب از سردی بمیریم. به این صورت به زودی تمام فرش و ظرف اطاق را تکمیل کردیم، لباس‫ها و کفش‫های گران قیمت پیدا کردیم و یک اطاق با کلاس اما دست دوم برای خود درست کردیم. از زباله‫ها حتی چیز‫های پیدا کردیم که فقط برای کلاس ساخته شده بودند. مدت چند ماهی در شرکت کار کردم و به تدریج هم پول بدهی‫ام را پرداخت کردم و هم یک اندازه پول پس‫انداز کردم. ‫من تصمیم داشتم که از کارگری پول قاچاق رفتن به ترکیه را در بیاورم و بروم ترکیه. برای رفتن به ترکیه ۷۰۰ - ۸۰۰ دالر لازم بود.‫ من هر ماه ‫حدود ۱۰۰ - ۱۲۰ دالری پس انداز می‫کردم.‫ زندگی کارگری زندگی پر مشقتی بود، اما از زندگی خانواده برای من لذتبخش‫تر. زیرا من در خانه اختیار هیچ چیزی را نداشتم، حتی بخاطر خوردن هم مرجانم و هنگامه همیشه سرم منت می‫گذاشتند. ‫اکثر کارگران از زندگی کارگری بی‫اندازه نومید بودند، همیشه از روزگار می‫نالیدند و رنج می‫بردند. اما من هر قدر که روز بد سرم می‫آمد، به خاطره بابه نداره و امثال آن، به فرهنگ افغانستان و به خاطرات خانواده فکر می‫کردم و از این روز‫های بد لذت می‫بردم.‫ «قدر عافیت را کسی داند که با مصیبتی دچار آید.»

* * *

در طول دوره کارگری در ایران چندین جا کار کردم و با مردمان و فرهنگ‫های گوناگون آشنایی پیدا کردم. من در مورد مردمان مختلف افغانستان بیشتر از آنچه که در خود  افغانستان می‫دانستم در ایران آشنایی پیدا کردم.

یک بار مدت بیست روز در یک خانه  با هفت - هشت تا بچه‫های هراتی کار کردم که از مردمان ولسوالی ادرسکن ولایت هرات بودند. من اسم دهکده شان را از آنها پرسیدم و آنها اسم دهکده شان را گفتند «شهر زللگگ» تمام آنها بلااستثنا از بچگی از سنین سه سالگی و چهار سالگی نامزد شده بودند. آنچه که آنها از رسم و رسوم شان به من تعریف کردند، رسم زندگی آنها بگونه‫ای بود که دختر در اولین روز‫های تولدش بلافاصله به یکی از پسران نزدیکانش نامزد می‫شود و پدر پسر بابت آن یک مقدار پول هم به پدر دختر پرداخت می‫کند. زمانی که دختر و پسر به سنین بلوغ می‫رسند با یکدیگر ازدواج می‫کنند. من به آنها گفتم که در دهکده‫های ما این رسم وجود ندارد، آنها تعجب کردند که اگر این رسم وجود ندارد پس مردم چطوری ازدواج می‫کنند. اما بر عکس رسم زندگی آنها برای من هولناک بود، که اگر یک آدم همجنسگرا از بچگی به دام نامزدی بیفتد در آینده چطوری می‫تواند که خودش را از این دام نجات بدهد؟؟

* * *

باری دیگر در فلکه منتظر کار بودم و  یک نفر آمد که دو تا کارگر می‫خواست. من و یک پسر ازبک که از ولایت فاریاب افغانستان بود با او رفتیم و چند روزی برایش کار کردیم. پسر ازبک شانزده ساله بود و شش سال می‫شد که ایران آمده بود. خودش در سن ده سالگی تنهایی از خانه فرار کرده بود و آمده بود ایران. فارسی را کاملاً به لهجه ایرانی صحبت می‫کرد. من در مورد اینکه او چرا از خانه فرار کرده بود ازش پرسیدم و او در جواب گفت «زمانی که من هفت ساله بودم پدرم دختر رفیقش را به من نامزد کرد و بابت آن به رفیقش خیلی پول هم پرداخت کرد. در اول قرار پدرم با رفیقش طوری بود که ما به زودی عروسی نکنیم، چند سالی بگذرد تا بزرگ شویم و بعد عروسی کنیم. اما زمانی که من ده ساله شدم پدرم عجله کرد جشن عروسی مان را برگزار کرد و دختر را آورد خانه خودمان. زمانی که عروسی کردیم من ده ساله بودم و دختر هفت ساله بود، من در سن ده سالگی اصلاً راضی نبودم که ازدواج کنم. من بخاطر ازدواجم بی‫اندازه غمگین شدم و بیست روز بعد از عروسی‫ام از خانه فرار کردم سوار ماشین شدم و آمدم طرف مرز ایران، از آنجا در جمع مسافران دیگر داخل شدم و با آنها آمدم ایران.»

- «در آن زمان که ایران آمدی با کی زندگی کردی؟»

«با هیچ کس، من خودم تنهایی زندگی کردم.»

- «تو که ده ساله بودی خرجت را چطوری در آوردی؟»

«خودم کار کردم و خرجم را در آوردم.»

- «اینجا که آمده‫ای، الان پشیمان نیستی که چرا از خانه فرار کردی؟»

«نه من اصلاً پشیمان نیستم.»

- «آیا می‫خواهی که دوباره برگردی و بروی پیش زنت و پدر و مادرت؟»

«نه من عمراً نمی‫خواهم که برگردم.»

- «اصلاً نمی‫خواهی که برگردی؟»

«اصلاً نمی‫خواهم برگردم.»

- «تا آخر عمرت؟»

«بلی تا آخر عمرم.»

- «فکر می‫کنی که الان زنت خانه شما‫ست یا رفته است خانه پدرش؟»

«من در این مورد چیزی نمی‫دانم.»

در آن روزگار من خودم هم در شرایط کارگری قرار داشتم و وقت زیاد نداشتم که در مورد جزئیات زندگی تنهایی اش در ایران از او بپرسم و هم ترسیدم که اگر زیاد ازش سؤال کنم مبادا که برایش بر بخورد و از من ناراحت شود. اما خدا می‫داند که او در تنهایی چطوری زندگی را در ایران پیش برده بود. البته در ایران زندگی تنهایی در مورد کودکان حرف عجیبی نیست، زیرا از خود مردم ایران نیز هزاران کودک خیابانی و بی‫سرپرست در هر طرف تنها زندگی می‫کنند.

* * *

یک سال در ایران تنها بودم و کارگری می‫کردم. در خانواده با هیچ کسی تماس نداشتم. در این زمان مرجانم در افغانستان با خواهر بزرگترم، افسانه زندگی می‫کرد. در طول این مدت روابط مرجانم با افسانه و شوهرش نیز به تدریج به تیرگی کشید. مرجانم در کابل خانه شخصی داشت و از اروپا نیز برایش پول می‫آمد، اما آنها در شرایط مالی بدی قرار داشتند و در خانه شخصی مرجانم زندگی می‫کردند. شاید که به همین علت مرجانم از آنها توقع داشت که آنها در هر کاری باید از او تابعیت کنند، اما آنها تابع نبودند. بالاخره مرجانم به این فکر شد که ایران بیاید و مرا دوباره به افغانستان برگرداند. مرجانم از من انتظار داشت که خودش اگر هرچه از من بخواهد من باید به سازش برقصم و خودم برای زندگیم هیچ تصمیمی نگیرم. با آنکه می‫دانست که اگر تمام افغانستان را هم به من ببخشد من هرگز بر نخواهم گشت، اما او هیچگاه از سرم دستبردار نبود. یک روزی خبر شدم که مرجانم آمده است ایران و از خانه دایی‫ام به من احوال کرده است که نزدش بروم تا یک تصمیمی در مورد زندگی مان بگیریم. من با خود گفتم «آموزده را آزمودن خطاست.» و برای اینکه مرجانم عکس‫العملم را بداند، تا ده روز خانه دایی‫ام نرفتم. بعد از ده روز رفتم یک دسته گل تازه برایش بردم. وقتی که مرجانم مرا دید به من گفت «پیش کسی که کار می‫کنی برو همراهش تسویه حساب بکن، اگر پول پیشش داری پولت را بگیر، بیا که دنبال خانه بگردیم و بعد از اینکه خانه گرفتیم در مورد برنامه‫های زندگی تصمیم می‫گیریم.»

گفتم «به این زودی نمی‫شود که من تسویه حساب کنم. لازم است که یک مدتی در آنجا کار کنم.»

«چرا لازم است که یک مدتی کار کنی؟»

- «چون من پول نیاز دارم.»

من فکر کردم که اگر حرف پول را بزنم، شاید مرجانم بگوید که چقدر پول نیاز داری که من برایت بدهم یا به نوید بگویم که برایت بفرستد، اما در جواب این حرفم هیچ چیزی نگفت. از پیش مرجانم پول گرفتن که به این سادگی نبود، اما اگر نوید هم برایم پول می‫فرستاد، برای مرجانم غیر قابل تحمل بود؛ چون مرجانم جیب خودش و جیب نوید را یکی می‫دانست و ضرر نوید را ضرر خودش می‫دانست. حتی در گذشته چند بار به من گفته بود که اگر از نوید توقع داری که برایت پول بفرستد، این خیال را از سرت دور کن، زیرا نوید از خودش آینده دارد و من برایش اجازه نمی‫دهم که برایت پول بفرستد. اینکه در گذشته بین ما چه گذشت از آن می‫گذریم. مرجانم پیش من از افسانه و شوهرش، زاهد شکایت کرد و گفت «افسانه و زاهد بی‫اندازه خودخواه شده اند. از من توقع داشتند که دیگر هیچ کاری نکنم، فقط بنشینم و هر روز قدر و عذت آنها را بکنم، هر روز با من جر و بحث می‫کردند، آنها را دیده بچه‫های شان نیز گستاخ و بی‫تربیه شده اند.»

وقتی که مرجانم از آنها شکایت کرد من هیچ چیزی نگفتم، اما از خوشحالی دلم جوش می‫زد و با خود گفتم خوب است که آنها بدانند که من در این چند سال چطوری با مرجانم زندگی کردم. مرجانم از هنگامه و مزدک نیز شکایت کرد و گفت «هنگامه و مزدک آنقدر با تو تضاد دارند که تا نامت را می‫شوند از نامت نفرت دارند و اصلاً نمی‫خواهند که نامت را بشنوند.»

این حرف را که زد من در جوابش گفتم «تو تازه فهمیدی که آنها با من تضاد دارند! لازم نیست که تو مرا متوجه بسازی؛ من خودم همه چیز را می‫دانم. اگر آنها با من تضاد دارند، مستقیماً تضاد دارند و نمی‫خواهند که از من سوء استفاده بکنند، اما تو غیر مستقیم با من تضاد داری و می‫خواهی که از من سوء استفاده بکنی. تضاد آنها بهتر است از این دوستی‫ای که تو به من نشان می‫دهی.»

مرجانم دقیق به حرفم گوش کرد و در جوابم هیچ چیزی نگفت. اینجا که خانه دایی‫ام پیشش آمده بودم خداحافظی کردم و دوباره به محل کار برگشتم. ۲۰ - ۲۵ روز دیگر پیشش نرفتم. چند بار به من احوال کرد که چرا نمی‫آیی. بالاخره باز هم پیشش رفتم و دو - سه ساعتی نشستم. دفعه دوم باز هم تا ۲۰ - ۲۵ روز نرفتم. چند بار که احوال کرد و من نرفتم، بالاخره خودش آمد پیشم. وقتی که آمد و اطاقم را دید به من گفت «چرا نیامدی که خانه بگیریم؟»

- «تو برو به خودت خانه بگیر، من دوست دارم که همین جا بمانم.»

«چرا دوست داری که اینجا بمانی؟ در این اطاق تنگ و کثیف! بیا که برویم یک جا خانه بگیریم تا بفهمی که واقعاً زندگی می‫کنی.»

- «فکر کردی که من در خانه از زندگی کردن با تو خیلی لذت می‫بردم؟»

«تو اینجا را با خانه مقایسه می‫کنی؟ در خانه نانت آماده بود، جایت آماده بود و هیچ چیزی کم نداشتی.»

- «برو تو به خودت خانه بگیر، وقتی که خانه گرفتی، من پیشت می‫آیم و می‫بینمت.»

«برخیز همین الان که برویم، من نیامده ام که با تو حرف بزنم، من آمده ام که ترا با خودم ببرم.»

- «برو اصرار زیاد نکن، من خودم می‫آیم.»

* * *

در طول یک سال کارگری پول قاچاق رفتن ترکیه را از کارگری در آوردم. فصل زمستان بود و هوا سرد. به علت سردی هوا راه‫های قاچاق مناسب نبود. من منتظر فرا رسیدن بهار و گرم شدن هوا بودم که هوا گرم شود و بسوی ترکیه حرکت کنم. قصد نداشتم که با مرجانم خانه بگیرم؛ چون به خود گفتم که اگر چند وقتی در خانه با او بمانم و بعد بسوی ترکیه حرکت کنم، مردم می‫گویند که مادرش را تنها گذاشت و رفت. جایی که کار می‫کردم چند تا کارگران افغانی نیز یکجا با من کار می‫کردند. در جمله کارگران افغانی یکی بود به نام سردار که همسن و سال خودم بود، اما از نظر جسامت و زور و بازو از من خیلی قوی‫تر بود. سردار آدمی بود شرور که همیشه با مردم درگیر می‫شد و مخصوصاً آدمان ضعیف‫تر و کوچکتر از خودش را که می‫دید، به هر بهانه‫ای سعی می‫کرد که با آنها درگیر شود. من زمانی که بچه بودم فکر می‫کردم که فقط در بین بچه‫ها کسانی هستند که دوست دارند با آدمان ضعیف‫تر از خود درگیر شوند. اما به مرور زمان که سنم بالا رفت متوجه شدم که آدم با هر خصلتی که به دنیا بیاید با همان خصلت بزرگ می‫شود. در جوامعی که ثبات اجتماعی وجود ندارد درصد افراد زورگو و ستیزه‫جو در میان بزرگان کمتر از بچه‫ها نیست. گفته می‫شود «هرچه که سنگ است همه پیش پای لنگ است.» آدم که در محیط‫های کارگری و زندگی پر مشقت قرار بگیرد، از نظر انسانی نیز همیشه مورد بی‫حرمتی قرار می‫گیرد. در طول مدت زمانی که من در آنجا کار کردم، سردار همیشه دنبال بهانه بود که با من درگیر شود و مرا کتک بزند. چند بار به من فحش خواهر و مادر داد، از یخه ام ‫گرفت و مشتش را به دهنم نزدیک کرد تا من انگیزه‫ای بوجود بیاورم که او با من درگیر شود. اما او هر کاری که کرد، من خودم را به بی‫غیرتی زدم تا بهانه‫ای دستش ندهم که مرا کتک بزند. بالاخره یک روز داشتم کار می‫کردم موقع کار کردن سردار با خنده طرفم آمد، کپسول آتشنشانی دستش بود و از فاصله یک متری گاز آنرا به صورتم فشار داد. چشمانم باز بود داشتم نگاه می‫کردم و با فشاری که گاز آتشنشانی به صورتم خورد، تمام پوست صورت و تخم چشمانم به درد آمد. این بار عصبانی شدم و دیگر نتوانستم که خودم را کنترل کنم. وقتی که آدم زیاد عصبانی شود زورش چند برابر زیاد می‫شود، در آن موقع از هیچ بلایی نمی‫ترسد و آدمان خیلی قوی‫تر از خودش را از پا در می‫آورد. وقتی که گاز آتشنشانی را به صورتم فشار داد، من بی‫اندازه عصبانی شدم و به او حمله کردم. اولین مشت را به دماغش زدم و از دماغش خون آمد. تا خودش را تکان بدهد، من سریع یک پارچه تیرآهن را برداشتم و زدم به ساق پایش. طرفم نزدیک شد که بزند، من با سنگ زدم به پیشانیش و پیشانیش باد کرد. کارگران دیگر دخالت کردند که ما را از یکدیگر دور کنند. من از میان آنها پریدم و زدم یک لگت به شکمش. دل من سرد شد، اما او تازه جوش کرد و در کوشش تلافی کردن شد. بچه‫ها مرا به داخل دفتر هول دادند که او به من حمله نکند. من دو - سه تا سنگ را دفاعی با خودم گرفتم و رفتم داخل دفتر. او بچه‫ها را به زور از خودش دور کرد و داخل دفتر شد. به مجردی که نزدیکم آمد، من با سنگ زدم به دهنش، گوشه لبش حسابی پاره شد و خونریزی کرد. من از حمله دست برداشتم و فقط از سر و صورت خودم دفاع کردم تا سر و صورتم را داغان نکند. برای اینکه به سر و صورتم نزند، خودم را به زمین انداختم و با لگت به پاهایش زدم تا او نتواند که به صورتم بزند. چند لگت به پاها و کمرم زد، کارگران و مهندسین به زودی رسیدند و او را از من دور کردند. وقت آخر روبروی دیگران که خودش را با من مقایسه کرد، دید که خودش از چند جا زده و زخمی شده است، اما من هیچ داغی در بدنم ندارم. متوجه شدم که دماغش دود کرد، فهمیدم که کینه گرفته است و اگر اینجا بمانم حتماً از من انتقام خواهد گرفت. لذا همین لحظه محل کار را ترک کردم، رفتم در شرق تهران با مرجانم خانه گرفتم و یک مدتی با او زندگی کردم.

* * *

یکی دو ماه پیش مرجانم ماندم. فصل بهار رسید و هوا گرم شد. من آماده رفتن بسوی ترکیه شدم. با یک قاچاقبر طی کردم که به ۹۰۰ دالر مرا تا استانبول برساند. هنوز به مرجانم در مورد تصمیم رفتن به ترکیه چیزی نگفته بودم، اما زمانی که با قاچاقبر کنار آمدم موضوع را به مرجانم گفتم. مرجانم خیال می‫کرد که من از او تابعت می‫کنم. وقتی که به مرجانم گفتم من با قاچاقبر کنار آمدم و فلان روز طرف ترکیه حرکت می‫کنم در جوابم گفت «اوه هوووو اوه! ترکیه چی می‫کنی که می‫روی! من آمده ام ‫که ترا به افغانستان برگردانم.»

- «حالا من با پول نوید نمی‫روم که تو باز هم بتوانی پشیمانش کنی، این بار با پول خودم می‫روم و به خودم مربوط می‫شود که ترکیه چی می‫کنم که می‫روم.»

«تو اینقدر سر خود و دل خود نشده‫ای ‫که هرکجا که دلت بخواهد بروی.»

- «من از خودم پول دارم و محتاج کسی نیستم که بخواهم خودم را اسیر کسی بکنم.»

«مگر هنگامه و نوید به تو اجازه می‫دهند که تو بروی؟»

- «هنگامه و نوید کسی نیستند که به من اجازه بدهند یا ندهند، اگر آنها پول دارند برای خود دارند، نه برای من، که من خودم را اسیر آنها کنم. »

پول را به قاچاقبر داده بودم. مرجانم با نوید و ولید تماس گرفت که به من اجازه ندهند که ترکیه بروم. مرجانم خیال کرده بود که من هنوز هم خودم را زیر تأثیر آنها می‫بینم که اگر آنها اجازه ندهند، من پول را از قاچاقبر پس می‫گیرم. آنها با من تماس گرفتند و گفتند «اگر طرف ترکیه رفتی و مرجان مان را تنها گذاشتی، دیگر تو عضو خانواده ما نیستی و ما ترا نمی‫شناسیم.»

- «شما که مرا نمی‫شناسید، من هم شما را نمی‫شناسم، شما هر لطفی که در گذشته در حق من کرده اید، در آینده دیگر نکنید، چند سالی است که شما به فکر زندگی خودتان بوده اید و مرجانم پیش من مانده است، حالا دیگر نوبت شما‫ست که شما او را تنها نگذارید.»

مرجانم به هنگامه و مزدک نیز گفت که حمید را قانع کنید که طرف ترکیه نرود، اما آنها اصلاً نخواستند که با من حرف بزنند. مزدک به مرجانم گفت «مرجان خودت می‫دانی که حرف خوب من به حمید بد می‫خورد و حرف خوب او به من بد می‫خورد. حرف زدن در مورد حیمد برای من بی‫اندازه خسته کُن شده است. من در هیچ کاری نمی‫خواهم که به او نظر بدهم. اگر حرف ترا قبول نکند که مادرش هستی، حرف مرا که اصلاً قبول نمی‫کند. پس به من نگو که او را قانع کنم که طرف ترکیه نرود.»

من آماده رفتن شدم، هنگامه، ولید و مزدک دیگر هرگز با من حرف نزدند، البته آنها در گذشته هم هیچگاه تماس مستقل با خودم نداشته بودند، فقط به ارتباط اینکه در خانه با مرجانم زندگی می‫کردم، آنها با مرجانم که تماس می‫گرفتند، گاهی به صورت اتفاقی با من نیز حرف می‫زدند.

موقع رفتنم فقط نوید به من گفت «حالا که حرف ما را قبول نکردی، پس وقتی که ترکیه رسیدی با من تماس بگیر تا من کمکت کنم که بیایی طرف اروپا.»

در آخرین روزهایی که قرار بود طرف ترکیه حرکت کنم، برای اینکه مرجانم نومید نشود که من چرا تنهایش گذاشتم، علت رفتنم را برایش گفتم «من مشکل جنسی دارم، نمی‫توانم که زن بگیرم و نمی‫توانم با زن عمل جنسی را انجام بدهم. خودت می‫دانی که در افغانستان کسی که نتواند زن بگیرد، مردم مسخره اش می‫کنند. اگر من به افغانستان برگردم، مردم هر روز مسخره ام خواهند کرد تا اینکه دیوانه شوم.»

«چرا مگر تو مرد نیستی که نمی‫توانی زن بگیری؟»

- «نه؛ من مرد نیستم، ایزک هستم، اگر برگردم افغانستان، مردم بخاطر من ترا هم طعنه خواهند زد که پسرت ایزک است.»

«همان طوری که در افغانستان طالبان را سر خانه آوردی و به بهانه از افغانستان فرار کردی، حالا هم این نام بد را سر خودت می‫گذاری که دیگر افغانستان نروی.»

- «نه به خدا! دروغ نمی‫گویم، بخاطری که تو نومید نشوی که چرا تنهایت گذاشتم، این حرف را برایت گفتم؛ وگرنه به تو هم نمی‫گفتم. اگر من برگردم، تو به فکر خودت باش که بخاطر من ترا هم طعنه خواهند زد که پسرت ایزک است.»

«من حرفت را باور نمی کنم، تو دیگر نمی‫توانی که به من دروغ بگویی. تو که حتی طالبان را پشت خانه آوردی، پس این رسوایی را هم قبول می‫کنی که خودت را ایزک بگویی.»

در فرهنگ افغانستان هر گونه مشکل جنسی طعنه امیز و مسخره امیز است. حتی مردانی که زن می‫گیرند، اما بچه دار نمی‫شوند مورد طعنه و تمسخر قرار می‫گیرند. و حتی آنانی که دختر دار می‫شوند اما پسر دار نمی‫شوند به نام دخترزا و ماده پشت مورد طعنه و تمسخر قرار می‫گیرند.

من طرف ترکیه حرکت کردم و مرجانم به افغانستان برگشت. مرجانم یک مدتی با افسانه زندگی کرد و بعد از اینکه نوید کارش را قانونی درست کرد، رفت لندن پیش نوید. من رویهمرفته دو و نیم سال در ایران ماندم و سرانجام از ایران حرکت کردم بسوی ترکیه.

 

 

‫‫بخش ده

‫سرگردانی

 

اردیبهشت ۱۳۸۳

در مورد ترکیه رفتن با یک قاچاقبر حرف زدم و ۹۰۰ دالر برایش دادم تا به شهر استانبول ترکیه برساندم. در اردیبهشت ۱۳۸۳ قاچاقبر مرا با دو مسافر دیگر از تهران بسوی استانبول ‫حرکت داد. از تهران سوار اتوبوس شدیم و به راحتی تا مرز ترکیه رسیدیم. در بالای مرز با دیگر مسافران در یک دسته  ۳۵ نفری یکجا شدیم. این دسته را مسافران افغانی، ایرانی، پاکستانی و بنگله‫دیشی تشکیل می‫داد. از سر مرز تا استانبول قرار بود که از پاسگاه‫های مرزی و چندین ایست بازرسی عبور کنیم و علاوه بر این موانع، ماشین‫های گشتی پلیس نیز برای دستگیری مسافران بدون گذرنامه  ۲۴ ساعت در جاده‫ها گشت می‫زدند. برای اینکه ‫هنگام سفر از دید پلیس پنهان بمانیم، شب‫ها بعد از غروب که هوا تاریک می‫شد پیاده راه می‫افتادیم، ‫در طول شب پیاده‫روی می‫کردیم و روز‫ها منزل به منزل توقف می‫کردیم. از روزی که از منطقه مرزی حرکت کردیم، پانزده روز طول کشید تا به استانبول رسیدیم. شب‫ها ‫بعد از غروب که هوا تاریک می‫شد تا نزدیک صبح در اوضاع مختلف هوا و در اراضی مختلف ساعت‫ها پیاده راه می‫رفتیم و روز‫ها در مکان‫های بد توقف می‫کردیم. شب‫ها در هوای صاف و مهتابی یا در هوای ابری و هنگام باران اراضی مختلف، زمین‫های گِلی، کشتزار‫های آبیاری شده، جویبار‫ها، آب‫های ایستاده، پستی و بلندی‫ها، تپه‫ها و کوه‫ها، پرتگاه‫ها و قله‫های برفی را پای پیاده طی می‫کردیم و چندین ساعت پیاده راه می‫رفتیم. روز‫ها از ترس پلیس در مکان‫های بد توقف می‫کردیم. چهار - پنج روز در طویله‫ها، چهار - پنج روز در مغاره‫های کوه و یک روز هم زیر یک پل کم ارتفاع که رودخانه از آنجا عبور می‫کرد سپری کردیم. شب‫ها که در دسته ۳۵ نفری پای پیاده به سرعت راه می‫رفتیم، من به یاد یک ترانه ایرانی می‫افتادم که می‫گوید «‫خوشا کاروانی که شب را طی کرد، دم صبح اول به منزل نشیند‫» اما دم صبح اول منزلی که ما داشتیم عجب منزلی! در طویله‫ها! در جایی که مرغ‫ها و حیوانات با هم بودند! یک بار دم صبح اول پیش از سپیده‫دم هنگام تاریکی هوا ۳۵ نفر که داخل طویله شدیم، مرغ‫ها و حیوانات وحشت کردند و صدا‫های عجیب و غریب در آوردند. مرغ‫ها که وحشت کردند، یکی از بچه‫ها خندید و گفت «مرغ‫ها از ما ترسیده اند، خیال کرده اند که اینها چه حیوانات عیجبی هستند که دو پا هستند و یک گله داخل طویله شدند.»

داخل طویله هیچ جا زمین خشک نبود که بنشینیم. بعد از خستگی راه از بامداد تا شامگاه به ناچار روی زمین نمناک خوابیدیم و ‫داخل لباس‫ها‫ی مان نیز پر از حشرات شده بود.‫ ‫یک شب از دم غروب تا صبح فردای آن ده ساعت پیاده راه رفتیم. در طول ده ساعت باران پیوسته به تندی می‫بارید و تمام لباس‫ها و کفش‫ها‫ی مان پر از آب شده بود. من بخاطر سردی هوا یک کاپشن مخملی پوشیده بودم و کاپشن به علت ریزش باران چند برابر سنگین شده بود. صبح فردا خسته و درمانده، خیس باران که به منزل رسیدیم، داخل یک طویله سرد و نمناک شدیم و تا غروب دیگر که ادامه سفر را در پیش گیریم با لباس‫های خیس داخل طویله سرد و نمناک خوابیدیم. این روز‫ها آنقدر در عذاب بودیم که یک روز برای مان مثل ده روز می‫گذشت. در تهران قاچاقبر به من گفته بود که خودت را برای پیاده‫روی آماده بکن. من برای پیاده‫روی کفش‫های سفت و محکم پوشیدم. موقع پیاده رفتن داخل کفش‫ها پر از آب می‫شد. حتی شب‫هایی که باران هم نبود موقع پیاده رفتن بعضی جا‫ها مجبور بودیم که با کفش داخل آب برویم. جا‫هایی را که خطر پلیس بیشتر بود پیاده می‫رفتیم و جا‫هایی که خطر کمتر بود سوار کامیون می‫شدیم. ‫بالاخره بعد از ۱۵ روز سفر به استانبول رسیدیم.

‫* * *

در استانبول هیچ کسی را نمی‫شناختم. زمانی که استانبول رسیدم چند ساعتی در خیابان‫ها پرسه زدم. دنبال مسافرخانه بودم که موقتاً چند روزی را سپری کنم. مسافرخانه‫ها کارت شناسایی و پاسپورت می‫پرسیدند، اما من قاچاق رفته بودم پاسپورت نداشتم. بالاخره یک مرد افغانی را پیدا کردم که در یک آپارتمان چند اطاق را اجاره کرده بود، اطاق‫ها را مسافرخانه غیر قانونی درست کرده بود و به مسافرانی که پاسپورت نداشتند جا می‫داد. سه شب را در آن مسافرخانه گذراندم. بعد دو تا مردان افغانی را پیدا کردم که در خانه مجردی زندگی می‫کردند و با آنها هم‫خانه ‫شدم.

 مدتی که در استانبول بودم تعداد زیادی از افغان‫ها را دیدم که بی‫آنکه در استانبول کسی را بشناسند و بسیاری از آنها حتی بدون پول و دست خالی آمده بودند استانبول. مخصوصاً در فصل گرما که راه‫های قاچاق مناسب‫تر بود، صد‫ها مرد جوان افغانی بدون آدرس و بسیاری از آنها بدون پول به محله زیتنبرنوی استانبول که محل تجمع افغانها بود می‫ریختند، سرگردان در خیابان‫ها پرسه می‫زدند، دنبال خانه و جا می‫گشتند و آنانی که پول هم نداشتند، دنبال کار و غذا نیز می‫گشتند. بسیاری از آنها چندین شب در پارک‫ها و خیابان‫ها می‫خوابیدند. هشت تا از آنها را دیدم که شب‫ها در کارگاه خیاطی یک مرد افغانی که از قبل در استانبول زندگی می‫کرد می‫خوابیدند، داخل کارگاه هیچ بستره و جای خوابی نبود، آنها شب روی زمین می‫خوابیدند، روز سرگردان پرسه می‫زدند، پول هم نداشتند، غذا‫ی شان را به مشکل پیدا می‫کردند. ‫من به آنها گفتم «من فکر نمی‫کردم که در دنیا مثل من آدم دیوانه پیدا شود که بی‫آدرس استانبول بیاید، اما می‫بینم شما از من هم دیوانه‫تر هستید که حتی بی‫پول و بی‫آدرس استانبول آمده اید.»

‫یکی از آنها خندید و گفت «نه آقا تو اشتباه فکر کردی، در دنیا آدمان دیوانه‫تر از تو زیاد پیدا می‫شود و حتی از ما هم دیوانه‫تر زیاد پیدا می‫شود.»

* * *

یکی دو ماه در استانبول بودم. تصمیم گرفتم که بروم اروپا. با سه نفر افغان‫های دیگر که در استانبول ‫با آنها آشنا شده بودم یک قایق بادی پارویی گرفتیم ‫که داخل یک چمدان جا می‫شد و بعد از باد کردن به اندازه یک تخت خواب دو نفری بزرگ می‫شد. قایق را با خود گرفته رفتیم به منطقه ساحلی چشمه در غرب ترکیه تا از آنجا با قایق به جزیره خیوس یونان برویم. در تاریکی شب قایق را باد کردیم و پارو زنان بسوی جزیره حرکت کردیم. چهار ساعتی در میان دریا پارو زدیم، نزدیک جزیره رسیدیم که پلیس گشت ساحلی یونان راه مان را گرفت، نگذاشت که طرف جزیره برویم و دوباره به طرف ترکیه برگشت مان داد. تا دم صبح پارو زنان ‫ دوباره خود را به ساحل ترکیه رساندیم و از آنجا به استانبول برگشتیم.

* * *

‫چند روزی در استانبول ماندم. تصمیم گرفتم که بار دوم بسوی یونان حرکت کنم. پول زیاد نداشتم که با قاچاقبر حرکت کنم. با نوید در لندن تماس گرفتم که برایم پول بفرستد تا با یک قاچاقبر بسوی یونان حرکت کنم، از نوید هزار دالر خواستم و او همین مبلغ را برایم فرستاد. زمانی که از ایران بسوی ترکیه حرکت کردم، هنگامه و ولید برای همیشه با من قطع رابطه کردند، اما مرجانم و نوید قطع رابطه نکردند.

بار دوم با یک قاچاقبر کنار آمدم که به ۷۰۰ دالر یونان برساندم. قاچاقبر مرا در یک گروه هژده نفری که همه مسافران افغانی بودند با اتوبوس به سواحل جنوب غرب ترکیه فرستاد تا از آنجا با کشتی به یکی از جزایر یونان بفرستد. ‫از استانبول سوار اتوبوس شدیم، اتوبوس حرکت کرد و بعد از چهارده - پانزده ساعتی به منطقه ساحلی رسیدیم. پیش از حرکت کردن بسوی جزیره یونان، به خاطر طوفانی بودن هوا و طغیان ‫امواج دریا پنج شب در ساحل در میان جنگل خوابیدیم و منتظر فرو نشستن طوفان و آرامیدن آب دریا بودیم. فصل گرمای تابستان بود. به مقصد اروپا رفتن لباس‫های نازک تابستانی پوشیده بودم. روز‫های گرم و سوزان اما شب‫های سرد و طوفانی بود. هر روز بعد از غروب آفتاب طوفان طلوع می‫کرد و آهسته آهسته خشمگین می‫شد و تا بامداد بیداد می‫کرد. من شب‫ها از طوفان سرد به فرورفتگی سیلابراه پناه می‫بردم. فرورفتگی سه - چهار وجب از سطح زمین پایین بود و به اینصورت از معرض وزش طوفان پنهان می‫ماندم. بدون هیچ گونه وسیله‫ای داخل سیلابراه می‫خوابیدم و فقط یک بوتل پلاستیکی خالی سه لیتری آب را سرپوشش را می‫بستم و در عوض ‫بالش زیر سرم می‫گذاشتم. اما هنگام خواب هر لحظه که سرم تکان می‫خورد، صدای تق‫تق بوتل خالی به گوشم لانه می‫کرد.

‫اینجا یکی از گذرگاه‫های هجوم مهاجرین از خاور میانه بسوی اروپا بود. بعضی‫ها از ظلم و ستم قرون وسطی‫ای خاور وسطی برای زنده ماندن فرار می‫کردند و بعضی هم در پی روزی، اما من از مسخره و تحقیر کبیران صغیر. ‫اینجا راهی بود که از دهن مرگ می‫گذشت، از اینجا هر روز از غرق شدن مسافران تهیدست و کم هزینه و کشتی‫های کم زور و ضعیف خبر می‫رسید.  ‫ ‫بخاطر طوفانی بودن هوا پنج شب کنار ساحل انتظار کشیدیم و سرانجام شب ششم طوفان فرو نشست و آب‫های ساحلی کاملاً آرام شد. در آرامش دریا سوار یک کشتی کوچک و کهنه شدیم که درازی آن تقریباً به اندازه یک اتوبوس می‫شد. موتور آن مثل جنراتور‫های کهنه و قدیمی صدا تولید می‫کرد. از راه کوتاه و مستقیم نه، بلکه از یک نقطه دور و غیر مستقیم بسوی یکی از جزایر یونان حرکت کردیم. ‫‫ناخدا که فرمان کشتی را در دست داشت نیز یکی از جمله مسافران افغانی بود. بعد از پیمودن دو ساعت را‫هِ غیر مستقیم ناخدا مسیر کشتی را بسوی یک جزیره کوچک و چراغان در میان آب تغییر داد. با سرعتی که کشتی راه می‫رفت، آدم فکر می‫کرد که شاید یک ساعت راهی تا جزیره باقی مانده است. به انتظار یک ساعت کشتی هر قدر که راه بیشتر را می‫پیمود، جزیره تا به نظر نزدیکتر شود انگار دورتر می‫شد.

در آرامش دریا از ساحل حرکت کردیم، اما در میانه‫های دریا طوفان آهسته آهسته بیدار شد. در اول امواج کوچک روی دریا را فرا گرفت و کشتی به نرمی از آنها عبور می‫کرد. آهسته آهسته امواج کوچک به امواج بزرگ و تپه‫ای تبدیل شدند و کشتی مثل قوطی کبرت بالا و پایین روی آنها بازی می‫کرد. آهسته آهسته امواج تپه‫ای به امواج رقصان و خیزان تبدیل شدند. ‫امواج نه مستقیماً از روبرو و نه از یک بغل، بلکه از سمت روبرو و دست راست یعنی از زاویه ۴۵ درجه مثل صیاد به کشتی نزدیک می‫شدند. هر موج با رسیدنش به کشتی، کشتی را با سیلی می‫زد و کشتی با خوردن هر سیلی لنگ لنگان به راهش ادامه می‫داد. در هر بار یک مقدار آب زیاد به داخل کشتی می‫پاشید و آب شور به مثل باران تند از سر و صورت مان جاری می‫شد. شوری آب چشم و دهن را اذیت می‫کرد. هر موج که با خشونت کشتی را به بالا می‫کشید، کشتی دوباره به سرعت به زاویه ۳۵ - ۴۰ درجه به طرف پایین نزول می‫کرد و با نزدیک شدن موج بعدی در پی آن، کشتی تقریباً بصورت عمود به موج بعدی اصابت می‫کرد. در هر بار نزول کردن، ‫بلندی دیوار‫های کشتی با سطح دریا یکسان می‫شد و آدم خیال می‫کرد که این بار کشتی در دل دریا فرو می‫رود. اما پیش از آنکه آب به داخل کشتی جاری شود، کشتی دوباره خودش را میزان می‫کرد. خشونت دریا داشت اوج می‫گرفت که ناگهان کشتی از بالای یک موج بلند به سرعت پایین آمد، این بار دیوار‫های کشتی به عمق بیشتر از ۲۰ سانتی متر از سطح آب پایین رفت و برای اولین بار آب به شکل یک لایه ضخیم از جلو داخل کشتی شد. اما پیش از اینکه کشتی از آب پر شود دوباره خودش را میزان کرد. در این موقع یک پسر پنجشیری که جلیغه نجات هم نگرفته بود، پشت دیوار‫های کشتی خوابیده بود تا امواج خطرناک آب را نبیند. اما با ضخامتی که آب داخل کشتی شد، تمام سر و بدنش را پوشانید و قشنگ خیسش کرد. پسر ناگهان به شدت تکان خورد و هراسان در جا نشست. خودش در ساحل از اول نخواست که جلیغه نجات بگیرد و گفت که خدا نجاتم بدهد. با وحشتی که از جا پرید، من با وجودی که خودم هم در وحشت بودم کمی خنده ام گرفت. اما به خود گفتم خنده چه را می‫کنم؟ خنده مرگم را که الان کشتی غرق می‫شود؟ در چند موج دیگر نیز آب از دیوار‫های کشتی بالا پرید و به داخل کشتی جاری شد‫. در پایین کشتی یک اطاقی بود که از وسط کشتی راه داشت. ناخدا در آن اطاق نشسته بود و از آنجا کشتی را هدایت می‫کرد. زیر اطاق پر از آب شده بود و پا‫های ناخدا زیر آب مانده بود. ‫ناخدا صدا زد «پا‫هایم زیر آب شده است، آب را زودتر به بیرون پمپ کنید.‫‫» من با یک نفر دیگر با عجله آب را با پمپ دستی به بیرون پمپ می‫کردیم و من به خود می‫گفتم پمپ کردن هم که دیگر سودی ندارد الان کشتی از بالای یک موج بلندتر به یکبارگی زیر دریا می‫رود. ‫تمام مسافران دعا می‫کردند که خدا ‫از غرق شدن نجات مان بدهد. حالا دیگر دریا و کشتی مثل اول با همدیگر رفیق نبودند و رفاقت اولی آنها به دشمنی تبدیل شده بود. دیگر دریا و کشتی مثل گرگ و گوسفند شده بودند و امواج بی‫رحم دریا به مثل گله‫های گرگ به کشتی می‫تاختند. پنج ساعت راه را طی کردیم و جزیره هم خیلی نزدیک شد. طبقات ساختمان‫ها مشخص بود، ماشین‫هایی که از روبرو بسوی ما نزدیک می‫شدند نور آنها به کشتی می‫خورد و صدای بوغ ماشین‫ها به گوش می‫رسید. در صورت طوفانی بودن دریا اگر کشتی به ساحل هم برسد، ممکن است که با اصابت به سخره‫های ساحلی خورد شود و غرق شود. از این رو من از رسیدن به ساحل هم بیم داشتم. ‫به خود گفتم جزیره خیلی نزدیک شده است، اما تا رسیدن به جزیره یا غرق می‫شویم و یا گشت ساحلی راه مان را می‫گیرد. تا این فکر به سرم زد ناگهان صدای تیر اندازی مسلسل به گوش رسید و یک کشتی نیروی دریایی یونان به سرعت بسوی ما نزدیک شد. ناخدا فوراً کشتی را خاموش کرد و موتور آنرا خراب کرد تا دوباره بر مان نگردانند. کشتی در فاصله نزدیک ما توقف کرد. ‫کشتی جنگی بود و یک سرباز بالای آن در حالیکه موشک آر‫پی‫جی را بسوی ما هدف گرفته بود، اخطار می‫داد «از جایی که آمده اید دوباره برگردید؛ وگرنه زیر دریا غرق تان می‫کنیم...» ‫ناخدا می‫گفت «من کشتی را خراب کرده ام...» اما سرباز باور نمی‫کرد. تا پنچ دقیقه پیوسته اخطار دادند و بعد از پنج دقیقه کشتی جنگی را که از مدرن‫ترین و سریع‫ترین وسیله دریانوردی امروز بود، دور ما چرخانیدند و دور مان را گرداب تشکیل دادند. داخل گرداب مثل چاله عمیق شده بود و ما در داخل چاله قرار داشتیم. اگر کمی دیگر گرداب را قوی‫تر می‫کردند کشتی ما زیر آب غرق می‫شد. ‫یک تعداد مسافران فریاد می‫زدند و می‫گفتند «وای به لحاظ خدا ما را غرق نکنید، بر ما رحم کنید، ما مسلمان هستیم، وای بر ما رحم کنید، ما مسلمان هستیم...» ‫من از مسلمان گفتن آنها ترسیده بودم و داد می‫زدم «مسلمان نگویید که غرق مان می‫کنند، اگر قرار است که غرق هم نکنند، آن موقع حتماً غرق مان می‫کنند...» ‫اما هیچ کس به حرفم گوش نمی‫کرد و فقط فریاد می‫زدند «وای بر ما رحم کنید، ما مسلمان هستیم...» ‫با خود گفتم خوب است که این سربازان فارسی ‫نمی‫دانند، اگر می‫دانستند که حتماً غرق مان می‫کردند. ‫کشتی آنها به فاصله دورتر از ما رفت و به کشتی ما تیر اندازی کرد، تانکر بنزین آنرا سوراخ کرد و لایه بنزین روی آب را فرا گرفت. ‫کشتی خودمان را که با کشتی آنها مقایسه کردم، هم از نظر بزرگی و هم از نظر سلامتی به مثل این می‫ماند، که یک بچه نوزاد سوء تغذیه که در حال جان دادن باشد با یک پهلوان کُشتی کج مقایسه شود. ‫به زودی یک کشتی غیر نظامی رسید، کشتی ما را با بوکسل به آب‫های وسط ترکیه و یونان کشید و در آنجا رها کرد. ‫سه - چهار ساعتی در آب‫های وسط ترکیه و یونان معلق ماندیم و بالاخره یک کشتی صلیب سرخ از ترکیه آمد، ما را به خاک ترکیه برگرداند و در آنجا به پلیس ترکیه تحویل داد. پلیس ما را برای یک هفته در شهر بدروم بازداشت کرد و قرار شد که همه مان را به ایران برگردانند.

* * *

برای اینکه پلیس مرا به ایران بر نگرداند، داخل بازداشتگاه در حالیکه چند تا افغان در اطرافم نشسته بودند و یکی از آنها حرفم را به پلیس ترجمه می‫کرد، من به پلیس گفتم «من گی هستم اگر مرا برگردانید در افغانستان می‫کشندم.» وقتی که افغان‫ها معنی گی را فهمیدند به غیرت آنها برخورد و در داخل بازداشتگاه می‫خواستند که بزنندم، اما از ترس پلیس نزدند. مخصوصاً یکی از آنها به نام بریالی که آدم غیرتی و در عین حال میهن‫پرست نیز بود بیشتر به غیرتش برخورد و خیلی عصبانی بود. ‫در طول یک هفته‫ای که در بازداشت بودیم افغان‫ها اکثراً با همدیگر سازش نداشتند، بازداشتگاه پر از سر و صدا بود و تمام افغان‫ها در فغان و افغان بودند. پیش از ما مسافران ایرانی نیز در آنجا زیاد بودند، اما ایرانی‫ها در یک گوشه نشسته دل ویران و حیران بودند. ‫افغان‫ها در فغان و افغان و ایرانی‫ها دل ویران و حیران بودند. کلمه «افغان» در زبان افغانی به معنی ناله و داد و فریاد است. از این رو من فکر می‫کنم تا زمانی که نام این کشور افغانستان باشد خود آن هم افغانستان خواهد بود؛ چون معنی لغوی آن می‫تواند که بر ملت تأثیر روانی داشته باشد. به نظر من برای درمان روانی این ملت نام این کشور را «امروزیان» یا سرزمین امروز باید گذاشت تا اینکه برای همیشه امروز باشد، نه اینکه دیروز باشد و مردم آن هم همیشه امروزی باشند و نه اینکه دیروزی باشند.

‫تا روزی که داخل بازداشتگاه بودیم من از دست چند تا افغان‫ها و ‫مخصوصاً ‫بریالی هیچ آرامش نداشتم. می‫خواستند با من درگیر شوند و هر لحظه می‫گفتند «تو چرا می‫گویی که من گی هستم و نام افغان‫ها را بد می‫کنی؟» ‫در این حال یک مرد میان سال ایرانی در آنجا نشسته بود، در مورد من حرف‫های تحریک‫آمیز می‫زد و می‫خواست که آتش بیار محرکه شود. با هر حرفی که می‫زد بریالی مثل گهواره‫جنبان تکان می‫خورد و می‫خواست که بر من بتازد. ‫‫من برای اینکه بریالی را بصورت غیر مستقیم متوجه خودش بسازم، به مرد ایرانی گفتم ‫«افغان‫ها مردمان روشنفکر هستند و به شخصیت هر انسانی احترام می‫گذارند.» ‫تا این حرف را زدم مرد ایرانی با پوزخند به ایرانیان دیگر نگاه کرد. اما بریالی نه متوجه حرف من شد و نه متوجه پوزخند او و باز هم می‫خواست که بر من بتازد. ‫من برای اینکه روی آتشش خاک بریزم یک خاطره‫ای از گذشته ام را تعریف کردم «در ایران یک رفیق خیلی صمیمی داشتم. یک نفر دیگر بود که نمی‫خواست ما با یکدیگر صمیمیت داشته باشیم، هر روز به رفیقم می‫گفت که مو‫های شقیقه مرا بکشد و به من می‫گفت تو چرا اینقدر بی‫شخصیت هستی که مو‫های شقیقه ات را می‫کشد اما تو به او اجازه می‫دهی و هیچ عکس‫العملی نشان نمی‫دهی. به این صورت یک روز ما را با یکدیگر به دعوا انداخت. بعد از دعوا که دوباره با یکدیگر دوست شدیم، آتش بیار محرکه را به یکدیگر معرفی کردیم. رفیقم می‫خواست که آتش بیار محرکه را با کتک زدن آدم کند. اما من گفتم نه، اگر آدم باشد خودش خجالت می‫کشد و اگر آدم نباشد به کتک خوردن آدم هم نمی‫شود.» ‫‫‫در آخر حرفم یارو ‫برای اینکه از من جوک بسازد، چند تا ‫سؤال را از من پرسید «باز تو چی گفتی؟‫، او چی گفت؟، تو چی گفتی؟، او چی گفت؟، ...» هر جوابی که برایش می‫دادم او با مسخره باز هم ‫عین همین سؤالات را می‫پرسید. ‫‫‫‫‫من که خودم در فرهنگ مسخره ‫بزرگ شده بودم و از مسخره عافیت حاصل کرده بودم، در جوابش گفتم «بالاخره جواب تو خاموشیست.» ‫‫‫تا گفتم که بالاخره جواب تو خاموشیست، او به شدت تکان خورد و دیگر دهنش نجنبید. یارو فوق‫السانس زیست شناسی را داشت و می‫خواست که از من جوک بسازد، اما خودش ضایع شد. گفته می‫شود که «چاه کن در چاه است»

در طول یک هفته‫ای که در بازداشت بودیم شب‫ها جای خواب نداشتیم و مسافران پراکنده هر طرف روی فرش می‫خوابیدند. شب‫ها هنگام خواب بعضی از مسافران به بهانه خودشان را به من می‫چسباندند و هیچ آرامش نداشتم. به کسی که تمایلی وجود نداشته باشد چسبیدنش به بدن چندش‫آور است. در شرایط ناچاری چندش‫آور بودن را هم می‫شود تحمل کرد، اما آنچه که تحمل کردنش سخت است، بعضی‫ها آنقدر قهرمان هستند که بوی بدن شان فقط برای خودشان قابل تحمل است و بس. روز‫ها هم بعضی‫ها زر می‫زدند که تو چرا می‫گویی من گی هستم و نام افغان‫ها را بد می‫کنی. به اینصورت در بازداشتگاه نه شب نفس راحت می‫کشیدم و نه روز.

* * *

بعد از یک هفته بازداشت همه مان را دو نفر - دو نفر با ‫همدیگر دستبند زدند و با یک اتوبوس طرف مرز ایران فرستادند. با کسی که مرا دستبند زدند، دستبندش را سست زدند و او دستش را از دستبند بیرون کرد. اتوبوس از شهر بدروم حرکت کرد و بعد از یکی دو ساعت در تاریکی شب ‫در میان یک بازار پُر ازدحام توقف کرد. او که دستش را از دستبند بیرون کرده بود به من گفت «برویم فرار کنیم.» ‫گفتم «دستبند من سفت است، هر طرف که بروم به نام مجرم شناخته می‫شوم دوباره دستگیرم می‫کنند. اگر تو می‫خواهی خودت برو و فرار بکن.» ‫از اتوبوس پیاده شد. داخل اتوبوس چند تا سربازان و افسران پلیس نیز نشسته بودند و هنگام پیاده شدن یکی از افسران پلیس او را دید، اما از اینکه تنها و بدون دستبند بود زود متوجه نشد که او قصد فرار دارد. بعد از چند ثانیه به پشت سرش نگاه کرد و دید که من در صندلی تنها نشسته ام. آمد به ترکی از من پرسید «کنارت کی نشسته بود؟» ‫گفتم «من ترکی نمی‫دانم.» ‫مسافران دیگر حرف مرا به او و حرف او را به من ترجمه کردند. بالاخره من در جوابش گفتم «کسی که اینجا نشسته بود رفت دستشویی.» ‫تا حالا شاید دو دقیقه‫ای از پیاده شدن او گذشته بود. افسر پلیس از در به بیرون نگاه کرد، اما ازدحام را که در هر طرف دید هیچ چیزی به عقلش نرسید. آمد از یخه من گرفت و از یخه ام کشیده از اتوبوس پیاده ام کرد تا حسابی کتکم بزند. در حالیکه دور و بر اتوبوس پُر از جمعیت بود، در میان جمعیت یک لگت به پشتم زد و یک مشت به سینه ام. ‫در حالیکه به شکمم هیچ ضربه‫ای هم نخورده بود من فوراً دستم را روی شکمم گذاشتم، خودم را اندختم به زمین، خودم را زار زار خم و پیچ دادم ‫و طوری وانمود کردم که ‫انگار از درد خیلی شدید در شکمم نالش می‫کنم. پلیس روبروی مردم از یخه ام گرفت که بلندم کند و دوباره ببرد داخل اتوبوس. اما من آنقدر حالم را بد انداختم که انگار هیچ نمی‫توانم وزنم را از زمین بلند کنم. در آن حالت پلیس که روبروی مردم می‫خواست از یخه ام بلندم کند خجالت کشید، دستش را زیر بغلم گذاشت، بلندم کرد و برد روی صندلی اتوبوس نشاند. ‫اگر خودم را به این حالت نزده بودم حسابی کتکم می‫زد. ‫از جمله مسافران یک مردی که تقریباً چهل سالش بود کنار زنش نشسته بود، دستش را با صندلی اتوبوس دستبند زده بودند، زنش را آزاد گذاشته بودند، دو تا بچه نیز داشت، بچه‫هایش را در یک صندلی دیگر آزاد گذاشته بودند. من که در صندلی تنها ماندم دست او را از صندلی اتوبوس باز کردند و با دست من دستبند زدند. او که اول آمد کنارم نشست خودش را به من عصبانی نشان داد و گفت‫ «چرا به آن پسر اجازه دادی که فرار کند؟ حالا در عوض او مرا دستبند زدند.»

گفتم «دستبند که ذاتاً خورده بودی، چه فرقی می‫کند که با صندلی اتوبوس دستبند بخوری یا با من؟» ‫

طرف زنش اشاره کرد و گفت «اول در آنجا نشسته بودم، حالا آوردندم اینجا.»

- «یا اینجا یا آنجا هیچ فرقی نمی‫کند، هر کجا که باشی دیپورتت می‫کنند.»

خندید و گفت «یا اینجا یا آنجا هیچ فرقی نمی‫کند؟»

- «نه.»

کنارم نشسته بود، چند بار متوجه شدم که به من نگاه می‫کند. کمی دیرتر دستش را ‫بالای رانم گذاشت. از گذاشتن دستش بالای رانم من هیچ شکی به او نکردم؛ چون این روز‫ها به غیر از آن یک هفته‫ای که در بازداشت بودیم دیگر زنش همیشه کنارش بود. چند لحظه بعد با انگشتانش رانم را به فشار و مالش دادن شروع کرد، حالا منظورش را فهمیدم اما چیزی نگفتم و خودم را به بی‫خیالی زدم. کمی دیرتر دستش را حرکت داد به یک بارگی پشت دستم گذاشت ‫و دستم را به فشار و مالش دادن شروع کرد. من باز هم هیچ عکس‫العملی نشان ندادم و خودم را به بی‫خیالی زدم. بالاخره هر کاری که کرد من هم طبق میلش عمل کردم و با هیچ کارش مخالفت نکردم. از اینجا تا مرز ایران ۲۴ ساعت راه مانده بود و در طول ۲۴ ساعت در کنار من برایش خوش گذشت.

* * *

به مرز ایران رسیدیم، سر مرز پلیس ترکیه بدون هماهنگی با پلیس ایران در تاریکی شب ما را بصورت غیر قانونی بسوی خاک ایران سوق داد و دستور داد که فقط روبرو بروید و به غیر از روبرو اگر دست چپ یا راست بروید ما به شما شلیک خواهیم کرد. مردی که در اتوبوس کنارم نشسته بود دو تا کیسه وسایلش را دست من داد و گفت هر کجا که رفتیم من و تو با هم می‫رویم. من از ترس چند تا افغان‫های دیگر قصد داشتم که فرار کنم و نخواستم کیسه‫ها را از دستش بگیرم. اما او با اصرار کسیه‫ها را به من داد. زن و بچه‫هایش همراهش بودند. با دیگر مسافران از مرز رد شدیم و بسوی ایران حرکت کردیم. من از چند تا مسافران افغانی ترس داشتم که مبادا بالای مرز بزنندم. بناءً در تاریکی شب خودم را از گله جدا کردم و تنهایی حرکت کردم، حدود صد متری از آنها فاصله گرفتم و بعد تصمیم گرفتم که مسیر حرکتم را تعین کنم. به پیرامون نگریستم تا شهری را ببینم و به همان سو حرکت کنم، اما به هر سو که نگریستم هیچ روشنایی چراغی به چشم نرسید. حتی دهکده کوچکی هم در آن پیرامون نبود تا به آنسو حرکت کنم. اراضی کاملاً کوهستانی بود، از چهار طرف در وسط کوه‫ها قرار داشتم و در دامنه کوهی بودم که به همان سو بایست راهم را ادامه می‫دادم. در این منطقه ساعتها بایست پیاده می‫رفتم تا شهر یا روستایی را پیدا می‫کردم. بدبختی اینجا بود که من به قصد اروپا رفتن لباس‫های نازک تابستانی بر تن و یک جفت صندل بر پا داشتم. اما منطقه مرزی سردسیر بود و با صندل پیاده رفتن در کوه‫ها نیز دشوار‫. ‫‫به طرف بالای کوه حرکت کردم تا از آنجا شهر ‫یا روستایی را ببینم و به همان سو حرکت کنم. وقتی بالای کوه رسیدم در آنسوی کوه به غیر از کوه‫های بلند‫تر هیچ شهر و روستایی را ندیدم. تمام منطقه کاملاً کوهستانی بود. تصمیم گرفتم که به آنسوی کوه پایین شوم و بالای کوه‫های بلند‫تر بروم تا از آنجا شهر یا روستایی را ببینم و به همان سو حرکت کنم. از کوه پایین شدم، در پایین کوه دره‫ای را دیدم و ترجیح دادم که در عوض بالا رفتن به کوه‫های بلند‫تر راهم را در امتداد دره ادامه بدهم. در امتداد دره یک ساعتی راه رفتم. بالای کوه‫ها  چراغی دیدم. فهمیدم که آنجا پاسگاه مرزی است. از اینکه چاره دیگری نمی‫دانستم خواستم که خودم را به پاسگاه مرزی تحویل بدهم. به بالای کوه بسوی چراغ حرکت کردم، ‫وقتی نزدیک پاسگاه رسیدم فکر کردم که ‫مبادا اطراف پاسگاه ساحه مین گذاری شده باشد و راه اصلی آنرا هم نمی‫دانستم. بناءً از فاصله دور پیوسته سوت زدم تا سربازان از پاسگاه بیرون شوند. در گوشه پاسگاه دیدبانگاهی بود، سربازان که صدای سوتم راشنیدند بالای دیدبانگاه آمدند و بسوی من نگاه کردند. از اینکه راه زیادی باقی مانده بود با حرف زدن نمی‫شد چیزی بگویند و با اشاره راه را به من نشان دادند. نزدیک پاسگاه که رسیدم سربازان بطور کاملاً عادی مرا به داخل پاسگاه هدایت کردند. وقتی که داخل پاسگاه شدم در آنجا یک افسر نشسته بود، طرفم نگاه کرد و برای اینکه سیاستش را نشان بدهد غریده گفت «دستها بالا تکان نخور.» در حالیکه دو تا کیسه در دو دستم بود کیسه‫ها را زمین گذاشتم و دستانم را بلند کردم. به دو تا سربازان دستور داد «بازرسی اش کنید.» سربازان آمدند دو نفری بازرسی‫ام کردند، دویست یورو در جیبم داشتم، دویست یورو را گرفتند و به افسر نشان دادند. افسر دویست یورو را گرفت،  ۲۴ ساعت بازداشتم کردند بعد از  ۲۴ ساعت فرداشب آن، بالای مرز سیم خاردار را پاره کردند و دوباره بسوی ترکیه برگرداندندم. در اینسوی مرز من قبلاً سختی‫های رفتن تا استانبول را دیده بودم و مخصوصاً حالا که تنها بودم و هیچ پولی هم نداشتم نخواستم که طرف استانبول بروم و ترجیح دادم که دوباره طرف ایران بروم. در حالیکه نقاط مرزی مین گذاری شده هم بود من از زیر سیم خاردار رد شدم و بسوی مناطق کوهستانی ایران حرکت کردم. به طرف بالای کوه‫ها راه افتادم، این بار بعد از دو ساعت پیاده رفتن بالای کوهی رسیدم، در آنسوی کوه روستای چراغانی را دیدم و با خوشحالی از کوه به طرف روستا پایین رفتم. کوچه‫های روستا پُر از سگ‫های تعلیمی بود و شغل اصلی مردم این روستا دامداری. من که طرف روستا نزدیک شدم تمام سگ‫ها شروع کردند به پارس کردن ‫و آهسته آهسته به طرف من حرکت کردند. من هنوز به روستا نرسیده بودم که سگ‫ها خودشان را به من رساندند، سگ‫های پشمالود، بزرگ و وحشتناک بودند، شاید که هشت یا ده تا سگ راهم را بسته بودند و نمی‫گذاشتند که به روستا نزدیک شوم. با این وجود من از میان سگ‫ها راهم را بسوی روستا ادامه دادم. من تا به روستا نزدیک می‫شدم سگ‫های بیشتر از روستا بسوی من می‫آمدند. مردی که در اتوبوس کنارم نشسته بود دو تا کیسه وسایلش را دست من داد و کیسه‫ها هنوز در دستم بودند. سگ‫ها کیسه‫ها را پاره کردند، من کیسه‫ها را انداختم به زمین تا سگ‫ها به آن مشغول شوند و دنبال من نیایند. اما سگ‫ها از من هم عاقل‫تر بودند، من که کیسه‫ها را به زمین انداختم، آنها به کیسه‫ها اصلاً نگاه نکردند. از چهار طرف پارس کنان دهن شان را به من نزدیک می‫کردند، دندان‫های شان را به ساق پایم هم گذاشتند اما گاز نگرفتند و فقط شلوارم را کمی پاره کردند. بالاخره به روستا رسیدم، صدای پارس سگ‫ها آنچنان داخل دره پیچده بود که تمام مردم روستا بیدار شدند، از چندین خانه بیرون آمدند و سگ‫ها را از من دور کردند. مردم روستا از ترس پلیس و متهم شدن به قاچاق اجازه ندادند که من در روستا بمانم، اما راه رفتن به شهر را نشانم دادند. از روستا تا نزدیک‫ترین شهر ایران که شهر خوی بود تقریباً هفتاد - هشتاد کیلومتری فاصله داشت. من این فاصله را بدون گذرنامه و شناسنامه و بدون پول با هزار بدبختی طی کردم. در طول راه در روستا‫ها برایم غذا می‫دادند. مردم این منطقه کُرد هستند و کُردها ‫ از اینکه خودشان مردمان مظلوم هستند غریبان را نیز درک می‫کنند و ‫بی‫آنکه انتظاری داشته باشند به غریبان کمک می‫کنند. با تحمل مشکلات زیاد به شهر خوی رسیدم، در شهر بدون پول سرگردان دنبال ماشین می‫گشتم تا تهران بروم. بالاخره خیلی خسته شده بودم که یکجا دیدم چند نفر کنار خیابان منتظر‫ نشسته اند، یک اتوبوس آمد نزدیک آنها توقف کرد و آنها رفتند که سوار شوند. من که از آنها فاصله زیاد داشتم از خستگی حال قدم زدن را هم نداشتم و تازه تصمیم گرفته بودم که در یک گوشه‫ای بنشینم تا خستگی‫ام در برود. اما به خود فشار آورده شتابان خودم را به اتوبوس رساندم و بی‫آنکه حرفی بزنم سوار شدم، به خود گفتم هر طرف که برود من هم می‫روم. وقتی که سوار اتوبوس شدم تمام صندلی‫ها پر بود، فقط در ردیف آخری برای یک نفر جای خالی داشت و من همان جا نشستم. دست چپم یک آقایی نشسته بود، ازش پرسیدم «این اتوبوس کجا می‫رود؟»

«تبریز می‫رود.»

- «من از ترکیه برگشت خورده ام با خودم هیچ پول ندارم، بدون پول سوار شدم، نمی‫دانم که راننده بخاطر کرایه به من چه خواهد گفت.»

«کجایی هستی؟»

- «افغانی.»

«لهجه فارسی‫ات مثل کُرد‫ها می‫ماند، من خیال کردم که کُرد هستی، من خودم کُرد هستم.»

در ایران مردم اکثراً از لهجه ام خیال می‫کردند که من یا کُرد هستم و یا لُر. حتی در بعضی جا‫ها  اتفاق افتاده است که کُرد‫ها و لُر‫ها از لهجه فارسی‫ام خیال کرده اند که من هم زبان آنها هستم و فوراً به زبان خودشان با من شروع به حرف زدن کرده اند. آقایی که کنارم نشسته بود از جیبش پانصد تومن در آورد به من داد و گفت «کرایه اتوبوس هشت صد تومن می‫شود، وقتی کمک راننده ازت کرایه خواست تو این پانصد تومن را برایش بده و بگو که دیگر پول ندارم.»

کُرد‫ها مردمان دست و دل باز هستند، پیش از رسیدن به شهر خوی نیز یک تاکسیران کُرد از فاصله خیلی طولانی‫ای تا شهر خوی مرا رساند و هزار تومن هم برایم داد، من چهار - پنج ساعتی سرگردان در شهر خوی گشتم و آن هزار تومن را در همان جا خرج کردم. داخل اتوبوس ‫کمک راننده آمد ازم کرایه خواست، من همان پانصد تومن را برایش دادم و گفتم من از ترکیه برگشت خورده ام همین پانصد تومن را دارم و دیگر پول ندارم. کمک راننده پانصد تومن را قبول کرد و با همان اتوبوس رفتم تبریز.

در ترمینال تبریز دنبال اتوبوس تهران می‫گشتم که ‫بدون پول مجانی سوارم کند. از یک راننده خواستم که مجانی سوارم کند، راننده پرسید «کجایی هستی؟»

- «افغانی»

«من راننده هستم، ماشین مال خودم نیست، نمی‫توانم که مجانی سوارت کنم، از راننده‫های دیگر بپرس اگر ماشین مال خودشان باشد بالاخره یکی از آنها سوارت می‫کنند.»

از راننده دومی خواستم که مجانی سوارم کند، دومی گفت «من نمی‫توانم که مجانی سوارت کنم.»

از ده - پانزده تا راننده سؤال کردم و بالاخره یک راننده تبریزی از لهجه ام فهمید که افغانی هستم، با لهجه غلیظ تبریزی گفت «وطندار هستی؟»

- «بلی.»

«وطندار که هستی هیچ پول نده بیا سوار شو.»

کلمه وطندار ‫‫در زبان عامیانه افغانی معنی هم‫وطن را می‫دهد و ‫بعضی از ایرانی‫ها افغان‫ها را به همین کلمه عامیانه افغانی یعنی وطندار می‫نامند. راننده مجانی سوارم کرد و اتوبوس حرکت کرد. در وسط راه اتوبوس نیم ساعت توقف کرد بخاطر غذا، یکی از مسافران متوجه شده بود که راننده مجانی سوارم کرد، فهمید که پول غذا را هم ندارم و برایم غذا گرفت. بعد از صرف غذا اتوبوس راهش را بسوی تهران ادامه داد و با همین اتوبوس خودم را تا تهران رساندم.

* * *

با تمام سرگردانی‫های رفت و برگشت باز هم تهران آمدم. ‫‫‫روز اول بخاطر نجات یافتن از بدبختی‫های راه از رسیدن به تهران خوشحال بودم، اما فردای آن که از خواب بیدار شدم و باز هم خودم را در تهران دیدم بی‫اندازه غمگین و پریشان‫حال شدم. احساس کردم که به بیابان پر گرد و غبار برگشته ام، آن هم بیابان پر گرد و غباری که مرا در خودش قبول ندارد و فقط به جهنم باید بر می‫گشتم تا مرا به عنوان اهل مسخره و حقیر در خودش قبول می‫کرد. به جهنمی باید بر می‫گشتم که آتش آن نادانی بود. «دشمن دانا که غم جان بود بهتر از آن دوستی که نادان بود» از غمگینی و پریشان‫حالی عصابم مختل شده بود، دلم سیاهی می‫کرد و مثل قفس تنگ شده بود، چشمانم پُر غبار شده بود و هر رنگی را خاکستری می‫دیدم. رفتنم به ترکیه نتیجه مدت‫ها کار و زحمتی بود که در ایران و در بدترین شرایط غربت به دست آورده بودم. به خاطرات گذشته ام، به فرهنگ افغانستان و به ناسازگاری خودم فکر می‫کردم. از فکر و خیال ‫زیاد تا غروب آن روز کاملاً سرگیج و بی‫اشتها بودم. بالاخره به خود گفتم تا کی باید به غم و غصه فکر کنم و اگر به غم و غصه فکر کنم از آن چه سودی می‫برم و چه نتیجه‫ای می‫گیرم؟ وقتی که این سؤال‫ها را از خود پرسیدم اظهارات استاد صیاف به یادم آمد. ‫‫زمانی که استاد صیاف و متحدینش در جنگی با طالبان شهر کابل را از دست داده بودند، استاد صیاف در مصاحبه به رادیو بی‫‫‫بی‫‫سی می‫گفت «ما از کابل عقب نشینی کرده ایم، اما عقب نشینی ما به این معنی نیست که ما شکست خورده ایم، زیرا در عاقبت اسلام شکست هرگز نیست، ضعف هست اما شکست نیست و بالاخره عاقبت اسلام حتماً پیروزیست.»

‫‫به خود گفتم من هم مثل مسلمانان فکر می‫کنم. در عاقبت من شکست هرگز نیست، ضعف هست اما شکست نیست. من عقب نشینی کرده ام اما عقب نشینی من به این معنی نیست که من شکست خورده ام و بالاخره عاقبت من حتماً پیروزیست. ‫‫وقتی که این فکر به سرم زد چند مشت به پیشانی‫ام زدم تا سرگیجی‫ام مهار شود و با دستانم چشمانم را با فشار مالش دادم تا دیگر تمام رنگ‫ها را خاکستری نبینم. تصمیم گرفتم که از فردا به میدان بروم و شروع به کار کنم. ‫‫از فردای آن صبح زود به میدانی رفتم که مردم از آنجا کارگر می‫بردند و ‫از همان جا شروع به کار کردم. از آن به بعد هر روز صبح زود می‫رفتم میدان، بعضی وقت کار یک روزه گیر می‫آوردم و بعضی وقت کار چند روزه اما بی‫کار نمی‫ماندم. به این صورت شش ماه در تهران کار کردم و به اندازه‫ای پول پس‫انداز کردم که آن پول را به قاچاقبر بدهم تا دوباره استانبول بفرستدم. من در طول این شش ماه یکی دو ماه اول چندین بار با نوید در لندن و با مرجانم در کابل تماس گرفتم که کمکم کنند که دوباره ترکیه بروم، اما آنها به من فقط اصرار می‫کردند که برگرد افغانستان رفتن به ترکیه و اروپا هیچ سودی ندارد. بالاخره آنها که حاضر نشدند کمکم کنند و پول تلفنم هم زیاد می‫شد من دیگر با آنها تماس نگرفتم و آنها هم با من تماس نگرفتند. من خودم تلفن نداشتم، اما پسر عمویم که در تهران بود تلفن داشت. مرجانم و نوید با پسر عمویم هم تماس نگرفتند تا احوالم را بپرسند. در طول این شش ماه من کاملاً آواره بودم و هیچ جا و اطاقی برای خودم نداشتم. شب‫ها یا در اطاق‫های دو تا پسر عمو‫هایم می‫خوابیدم و یا در اطاق چند تا دوست و رفیقانم که در ایران با آنها آشنا شده بودم و روز‫ها در میدان‫های کارگری دنبال کار می‫رفتم. حقیقتاً من در طول این شش ماه بخاطر خرج و خوراکم هیچ پولی ندادم، غذایم را با آنها می‫خوردم و حتی از لوازم حمام آنها هم استفاده می‫کردم. من از کار خودم فقط پول پس انداز می‫کردم که دوباره ترکیه بروم. بالاخره در ظرف شش ماه ۸۵۰ دالر پس انداز کردم. ‫با قاچاقبری که دفعه قبل مرا ترکیه فرستاده بود دوباره حرف زدم که باز هم بفرستد. قاچاقبر ۹۰۰ دالر خواست اما من ۸۵۰ دالر داشتم. گفتم ۸۵۰ دالر الان برایت می‫دهم و پنجا دالر دیگرش را ترکیه که رفتم بعداً برایت می‫دهم و او حرفم را قبول کرد. پول را به قاچاقبر دادم، او مرا طرف ترکیه حرکت داد و پیش خودم هیچ پولی نماند. بعد از دوازده روز سفر از راه قاچاق دوباره استانبول رسیدم. اینکه سفر چطوری گذشت از جزئیاتش می‫گذریم!! روز‫های سرد زمستان بود، بدون پول، دست خالی و بدون خانه و جا به استانبول رسیدم.

* * *

از قبل در استانبول چند نفر را می‫شناختم و با یکی از آنها به نام نوید که دوست خیلی صمیمی‫ام بود تلفنی تماس گرفتم. نوید در منطقه عمرانیه استانبول مشغول کار‫های ساختمانی بود و اربابش کارگران بیشتر نیاز داشت. نوید به من گفت که اربابم دیگر کارگر هم می‫خواهد، تو هم بیا اینجا و با ما کار بکن. من نزد آنها رفتم و یک مدتی در آنجا کار کردم، هم جای خواب داشتیم و هم ارباب روزی سه وعده غدا برای مان می‫داد. بیشتر از یک ماهی در آنجا کار کردم، زندگی خوب می‫گذشت و یک دوره پر ماجرائی داشتم.

چند روز بعد از رسیدنم به استانبول در لندن با نوید تماس گرفتم و گفتم «من باز هم استانبول آمده ام.»

گفت «من دیگر فهمیدم که تو از این کار‫ها دستبردار نیستی، یک قاچاقبر پیدا بکن، من برایت پول می‫فرستم، بیا طرف اروپا، ‫اما این را بدان که اگر اروپا هم بیایی در اینجا آینده‫ای نخواهی داشت.‫»

نوید پول قاچاق را برایم فرستاد و با یک قاچاقبر حرف زدم که مرا یونان برساند. پول را به قاچاقبر دادم و او مرا ‫با اتوبوس در یک گروپ بیست نفری به سواحل مارماریس فرستاد تا از آنجا با کشتی به یکی از جزایر یونان بفرستد. ‫سوار اتوبوس شدیم، اتوبوس بسوی مارماریس حرکت کرد و بعد از پانزده - شانزده ساعت به سواحل مارمایس رسیدیم. زمانی که به ساحل رسیدیم بعد از غروب منتظر کشتی قاچاقبر نشستیم، کشتی قاچاقبر آمد و سوار شدیم. هنوز کشتی حرکت نکرده بود که از میان آب یک کشتی تیز رفتار پلیس ترکیه ‫به سرعت بسوی ما آمد، ما را دستگیر کردند و باز هم به بازداشتگاه فرستادند.

دفعه قبل یکی از مسافران افغانی که همراه ما بود، در بازداشتگاه خودش را به پلیس افغانی معرفی نکرد، موریتانیایی معرفی کرد و او را به ایران بر نگرداندند، در ترکیه آزادش کردند. این بار من هم با پنج تا افغان‫های دیگر خود را موریتانیایی معرفی کردیم. یک هفته در بازداشت ‫ماندیم و بعد از یک هفته ما شش نفر را به استانبول برگرداندند و مسافران دیگر را که افغانی و ایرانی بودند به ایران برگرداندند. پیش از حرکت بسوی یونان با اربابی که کار می‫کردم تسویه حساب کردم و زمانی که نشد یونان بروم دیگر پیش او نرفتم و با همان هم‫خانه‫های قبلیم که دفعه اول آمدنم به ترکیه در زیتنبرنو با آنها هم‫خانه شده بودم باز هم پیش آنها رفتم و با آنها هم‫خانه شدم. وقتی که با آنها هم‫خانه شدم در یک کارگاه چرمدوزی در منطقه زیتنبرنو شروع به کار کردم. قاچاقبر نتوانست که مرا یونان بفرستد و پولی که برایش داده بودم هنوز پیشش بود. به قاچاقبر گفتم که دوباره مرا یونان بفرستد. قاچاقبر گفت «منتظر باش که مسافران بیشتر پیدا کنم، وقتی که یک گروپ بیست نفری درست کردم ترا هم در همان گروپ می‫فرستم.»

من منتظر حرکت بسوی یونان بودم و همزمان در کارگاه چرمدوزی کار می‫کردم. ‫بیشتر از یک ماه در کارگاه چرمدوزی کار کردم. در طول این مدت فکر کردم که اگر از راه قاچاق بسوی یونان حرکت کنم و باز هم پلیس ترکیه دستگیرم کند، ممکن است که این بار باز هم ایران بفرستد. تا حالا سه بار راه قاچاق را آزمایش کرده بودم و پیش از اینکه بار چهارم راه قاچاق را آزمایش کنم، ترجیح دادم که اولاً UN (ملل متحد)‌‌ ترکیه را باید آزمایش کنم تا اینکه اگر باز هم به ایران برگشت بخورم در آنصورت پشیمانی نکنم. در کارگاه چرمدوزی‫ای که کار می‫کردم مالکش یک مرد میان سال افغانی بود به نام قلندر. در آن کارگاه حدود پانزده نفر کار می‫کرد. من از چند تا کارگران در مورد UN پرسیدم. از جمله کارگران چهار نفر دیگر گفتند که ما هم می‫خواهیم به UN مراجعه کنیم، اما هیچ کدام از آنها در مورد UN معلومات نداشتند. قلندر، مالک کارگاه در مورد UN معلومات داشت، خودش از قبل به UN مراجعه کرده بود و منتظر جواب بود، اما کارش مخفی بود و به هیچ کس نمی‫گفت که من به UN مراجعه کرده ام. وقتی که ما در مورد UN حرف زدیم قلندر گفت «من در مورد شرایط UN چیزی نمی‫دانم، اما می‫دانم که دفتر آن در آنکارا‫ست، اگر شما آدرسش را بخواهید من برایتان می‫دهم، شما خودتان بروید و ببینید که چه شرایطی دارد.»

آدرس دفتر UN را که در آنکارا بود از قلندر گرفتیم و یک روزی من و چهار تا کارگران دیگر به UN مراجعه کردیم تا ببینیم که شرایط آن چطوری است. در همان روز اول مراجعه در دفتر ثبت نام مان کردند و با هر کدام مان یک مصاحبه کوتاه انجام دادند. جزئیات مصاحبه را از اینکه طولانی می‫شود در اینجا نمی‫شود بنویسم، مصاحبه کوتاه بود، اما نه در آن حد که فقط به چند جمله خلاصه شود.

بصورت خلاصه بگویم از جمله سؤالاتی که از من پرسید از این قرار بود:

«در افغانستان چه مشکلی داری؟»

- «برخورد مسخره‫آمیز، خشونت و بدرفتاری جامعه در مقابل همجنسگرایان.»

«آیا تو همجنسگرا هستی؟»

- «بلی من همجنسگرا هستم.»

«به چه شکل وارد ترکیه شدی؟»

- «من به شکل قاچاق وارد ترکیه شدم.»

«از کدام مرز وارد ترکیه شدی؟»

- «از طریق ایران و از مرز ایران وارد ترکیه شدم.»

«آیا از مرز ایران به شهر وان ترکیه آمدی؟»

- «وان یکی از جمله شهر‫های بود که من از آن عبور کردم.»

«اگر به افغانستان برگردی فکر می‫کنی چه  اتفاقی برایت خواهد افتاد؟»

فکر کردم که چی باید بگویم که قبولم کنند؟ اگر بگویم طاقت مسخره مردم را ندارم که این کیس نمی‫شود و آنها در جوابم می‫گویند تمام مردم یکدیگر را مسخره می‫کنند و ما نمی‫توانیم که تمام مردم را قبول کنیم، اگر بگویم که افسردگی می‫گیرم، می‫گویند تمام مردم افسردگی می‫گیرند، پس یک چیزی باید بگویم که نباید بگویند مشکلی نداری.

- «اگر به افغانستان برگردم مرا می‫کشند.»

«کی می‫کشد؟»

- «مردم می‫کشند.»

«مردم کی هستند، آیا می‫شود مشخصاً بگویی که کی ترا می‫کشد؟»

- «مشخصاً خانواده مان مرا می‫کشد.»

مصاحبه تمام شد. گفتند بیرون منتظر باشید. دو ساعتی بیرون دفتر منتظر نشستیم. برای هر کدام مان یک یک برگه دادند که عکس مان را روی آن زده بودند. به دو نفر مان گفتند هفته بعد در فلان تاریخ بیایید که با شما مصاحبه تکمیلی انجام شود و به سه نفر مان از جمله به خودم گفتند که به شعبه UN شهر وان بروید تا در آنجا با شما مصاحبه تکمیلی انجام شود. برگه‫ای که را برای من دادند روی آن به زبان انگلیسی و ترکی نوشته بود و ترجمه فارسی آن قرار ذیل است:

 

من پیش از رفتن به شهر وان اول رفتم استانبول تا خودم را برای رفتن به وان آماده کنم. قاچاقبر با من تماس گرفت و گفت که مسافران را فردا حرکت می‫دهم، تو هم خودت را آماده بکن که با همین گروپ بفرستمت. من از اینکه از برگشت خوردن به ایران ترس داشتم، از رفتن بسوی یونان پشیمان شدم و خواستم که نخست UN را باید آزمایش کنم. دو نفر از جمله رفیقانم در این گروپ حرکت کردند و فردای آن از یونان با من تماس گرفتند. این هم بدشانسی من بود که در این گروپ حرکت نکردم. همین بود که از استانبول سوار اتوبوس شدم و رفتم به شهر وان که شرقی‫ترین شهر ترکیه است و در مرز ایران قرار دارد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بخش یازده

‫دام عنکبوت

 

اپریل ۲۰۰۵

بی‫خبر از اینکه از مراجعه به UN نه تنها اینکه شاید هیچ گونه حمایتی نصیب من نخواهد شد، بلکه با گذشت هر روز اسیر وقت به هدر رفته و در انتظار نشسته خودم نیز خواهم شد، در اپریل ۲۰۰۵ به شعبه UN شهر وان که راجع شده بودم مراجعه کردم. در آنجا به من گفتند که ابتداء در مدیریت امنیت شهر وان کار ثبت نامت را انجام بده و بعد بیا اینجا تا برایت وقت مصاحبه در نظر بگیریم. برای ثبت نام در مدیریت امنیت شهر وان به پلیس مراجعه کردم. پلیس ترکیه با تمام پناهندگان برخورد دوستانه داشت. برای من عجیب بود که برای اولین بار دیدم که پلیس با مردم نظامی نه، بلکه دوستانه برخورد می‫کرد. ‫هر چند که قبل از این هم دو بار دیگر ‫‫در بازداشتگاه از پلیس ترکیه برخورد بدی ندیده بودم؛ اما از اینکه به عنوان یک مسافر غیر قانونی دستگیر شده بودم و در بازداشت بودم، برخورد پلیس برایم مهم نبود؛ چون در آنجا خودم را آزاد احساس نمی‫کردم. من در افغانستان، پاکستان و ایران ندیده بودم که پلیس با مردم دوستانه برخود کند. من در ترکیه هم با پلیس و هم با مردم هیچگاه احساس بیگانگی نکردم. کار ثبت نامم نزد پلیس در طول دو هفته انجام شد و برای مصاحبه دوباره به UN مراجعه کردم. در UN برایم تاریج مصاحبه در نظر گرفتند، ده روز بعد تاریخ مصاحبه ام بود و یک خانمی به نام برجو که وکیلم بود با من مصاحبه کرد.

مصاحبه طولانی بود، چهار - پنج ساعتی طول کشید تا مصاحبه تمام شد و سؤالات زیادی را از من پرسید. بیشتر سؤالات از نظر من کاملاً بی‫‫‫ربط و احمقانه بود، اما رویم نشد که بگویم چرا سؤالات بی‫ربط را از من می‫پرسی و فکرش را هم نمی‫کردم که وکیل در وقت تصمیم گیری به آن سؤالات اهمیت بدهد. سؤالاتی که از نظر خودم مهم بود و مطمئن بودم که باید قبولم کنند از این قرار بود:

۱ - «چرا افغانستان را ترک کردی؟»

- «من همجنسگرا هستم و در افغانستان مشکل اجتماعی دارم، من ‫در افغانستان علاوه بر اینکه آزادی جنسی ندارم، به علت پایین بودن سطح فکری در اجتماع مسخره و تحقیرم نیز می‫کنند.»

۲ - «کی متوجه شدی که همجنسگرا هستی؟»

- «در سنین چهارده و پانزده سالگی متوجه شدم که همجنسگرا هستم.»

۳ - «کی افغانستان را ترک کردی؟»

- «در سال ۱۳۷۹ ترک کردم و حالا بیشتر از چهار سال می‫شود که ترک کرده ام.»

۴ - «اگر به افغانستان برگردی، فکر می‫کنی چه اتفاقی برایت خواهد افتاد؟»

- «اگر برگردم مرا می‫کشند.»

«کی ترا می‫کشد؟»

- «خانواده مان می‫کشند، اما در افغانستان من تنها با خانواده مان مشکل ندارم، بلکه در آنجا همجنسگرایی هم از نظر دولت و هم از نظر ملت جرم دانسته می‫شود و مجازات مرگ دارد.»

۵ - «آن همه سال‫هایی که می‫دانستی همجنسگرا هستی، چطور توانستی که در افغانستان زندگی کنی؟»

- «مجبور بودم که تحمل کنم، تا زمانی که ممکن بود تحمل کردم و دیگر که ممکن نبود تحمل کنم افغانستان را ترک کردم. اگر مشکل، عقیده باشد، می‫شود که آدم عقیده اش را پنهان کند. اما آیا ممکن است که آدم بتواند طبیعتش را پنهان کند؟»

* * *

مصاحبه انجام شد. طبق قانون پلیس من در شهر وان بایستی می‫ماندم و دیگر اجازه دوباره برگرشتن به استانبول را نداشتم. در شهر وان منتظر جواب نشستم تا وکیلم پرونده ام را بررسی کند و جوابم را بدهد.  ‫وکیلم، برجو که با من مصاحبه کرد، خانمی بود قد کوتاه و لاغر، با چهره زرد و رنگ پریده، صورت دراز داشت و چشمان فرورفته، ‫مو‫های کم پشت داشت و گردن نازک، بی‫اندازه مظلوم به نظر می‫رسید، مثل مرده متحرک می‫ماند، وقتی که حرف می‫زد صدا از گلویش بیرون نمی‫شد، در طول مصاحبه دیدم که فقط لبانش می‫جنبید، اما از جنبیدن لبانش هیچ چیزی از دهنش نشنیدم. گوش‫های مترجم مثل گوش‫های موش می‫ماند، که حرف او را می‫شنید به من ترجمه می‫کرد و حرف مرا به او ترجمه می‫کرد. برجو با قیافه مظلومی که داشت من اصلاً فکر نمی‫کردم که خودش ظالم قرار بگیرد، اما «خدا کرا زور داد که ظلم نکرد؟»

برجو سه ماه بعد از مصاحبه به من جواب رد داد. من فقط بخاطر خودم نمی‫گویم که برجو زن ظالمی بود. اگر برجو به کسانی که واقعاً مشکل داشتند جواب قبولی را می‫داد، دیگر جای خالی برای رشوه خوردن باقی نمی‫ماند. یک سال بعد خبر شدم که برجو به جرم رشوه‫ستانی و فساد اداری توسط پلیس دستگیر شد و سپس از UN اخراج گردید. من حتی از زبان وکیلان دیگر شنیدم که می‫گفتند برجو آدم خوبی نبود از UN اخراجش کردند.

طبق قانون پلیس پناهندگان در شهر وان هفته‫ای دو بار به شعبه اتباع خارجی برای امضا بایست می‫رفتند. به همین علت من مجبور بودم که تا موقع گرفتن جواب نهایی از UN همان جا بمانم. بدین لحاظ در شهر وان خانه گرفتم و همان جا مقیم گردیدم. من در آنجا کار نمی‫کردم، برادرم، نوید خرجم را از لندن می‫فرستاد و من هم با صرفه جویی خرج می‫کردم تا فشار زیاد بر او وارد نگردد. بعد از مصاحبه سه ماه منتظر جواب نشستم و بعد از سه ماه UN برایم جواب ردی استیناف داد، که حق اعتراض را برایم داده بودند. جواب رد را روی یک نامه برایم فرستادند ‫که شش جز داشت، از جمله شش جز دو جزء الف و ج آنرا برای من علامت زده بودند و ضمیمه آن یک برگه سفید مخصوص برایم فرستادند تا اعتراضم را روی آن بنویسم و برایشان بفرستم. نامه‫ای که روی آن جواب رد را برایم نوشته بودند قرار ذیل بود:

 

 

‫ضمیمه جواب رد برگه سفیدی را که برای نوشتن استیناف برایم فرستادند، من اعتراضم را روی آن نوشتم و به دفتر مرکزی UN در آنکارا پست کردم. نامه استیناف را در شعبه UN وان تحویل نمی‫گرفتند و ضرور بود که آنرا به دفتر مرکزی آنکارا باید پست می‫کردم. نامه را فرستادم و برای اینکه از رسیدنش مطمئن شوم، یک ماه بعد از ارسال آن به شماره UN آنکارا تماس گرفتم و پرسیدم که نامه رسیده است و یا خیر. گفتند نامه ات رسیده است و پرونده ات برای بررسی مجدد به وکیل دوم سپرده شده است. نامه استیناف را که نوشتم قرار ذیل بود:

علامتی را که در بالا زیر نامه استیناف می‫بینید و در مورد واقعیت داشتن ‫و نداشتن آن از مقامات پرسیده ام، علامت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل می‫باشد ‫که انسان را زیر حمایت دستانش قرار داده است. من این علامت را زیر نامه استینافم نقاشی کردم و همین سؤال را بالای آن نوشتم که «آیا این علامت واقعیت دارد؟»

* * *

در اول که به شهر وان رفتم چهار ماه تنهایی زندگی کردم و بعد با قلندر هم‫خانه شدم. ‫قلندر که در استانبول مالک کارگاه چرمدوزی بود و من نزدش کار می‫کردم او نیز از استانبول آمد به شهر وان. حدود یک ماه قبل از آمدنش به وان، زنش از پیشش با مرد دیگری فرار کرده بود. زن قلندر از مدتی با مرد دیگری دوست شده بود و با همان مرد فرار کرد و خودش بخاطر کار ثبت نامش در UN با دو تا بچه‫هایش به شهر وان آمد.

‫قلندر بخاطر فرار زنش اندوهگین بود و می‫گفت «من بخاطر فرار زنم سر افکنده و بی‫آبرو شدم و دیگر نمی‫توانم که به چشم مردم نگاه کنم.»

در فرهنگ افغانستان مردی که زنش فرار کند دیگر آن مرد به مثل اسباب بازی مسخره مردم می‫شود و تا آخر عمرش او را طعنه می‫زنند. در این صورت کسان زیادی پیدا می‫شوند که هر چیز دیگری را بهانه کرده با او بگو مگو را راه می‫اندازند تا طعنه فرار زنش را برایش بدهند. قلندر می‫گفت «من دیگر نمی‫توانم با سر بلندی با مردم حرف بزنم و اگر کوچک‫ترین سؤ تفاهمی پیش بیاید مردم طعنه فرار زنم را به من می‫دهند.»

قلندر یک پسر ده ساله داشت به نام بهرام. بخاطر پسرش نیز اندوهگین بود و می‫گفت «من آرزو داشتم که بهرام در بین مردم سر بلند و با جرأت باشد، اما مادر بی‫‫شرفش با رزالتش کاری که کرد این بیچاره را برای همیشه خار و ذلیل کرد که دیگر پیش تمام مردم سرخم و کم جرأت خواهد ماند و دیگر تمام مردم او را به نام یک پسر مادرخطا و کم‫اصل و بدنصب خواهند شناخت. »

واقعاً که در فرهنگ افغانستان اصل و نصب و افتخار خانوادگی حرف اول را می‫زند!! در فرهنگ افغانستان اصل و نصب مهمتر از شخصیت دانسته می‫شود. من شخصاً خودم از بچگی فطرتاً عادت داشتم که با اصل و نصب شدیداً مخالف بودم و هر کسی را که می‫دیدم به اصل و نصبش افتخار می‫کرد، خیال می‫کردم که خودش را با من مقایسه می‫کند و خودش را از من برتر می‫داند. اکثراً خودم را کنترل نمی‫کردم و با آن طرف شروع می‫کردم به گفتگو. خاله ام عادت داشت که همیشه به اصل و نصب خودش افتخار می‫کرد. زمانی که ۱۳ - ۱۴ سالم سنم بود یک روز خاله ام به اصل و نصب خودش افتخار کرد و در حالیکه مخاطبش هم من نبودم، در جوابش گفتم «خیلی خوب! حالا تو که آدم با اصل و نصب هستی هر روز بگو و افتخار بکن، اما ما که بی‫اصل و نصب هستیم پس باید که بمیریم!»

«تو چرا دیوار نم کش هستی؟ آدم هر چیزی که بگوید تو به خودت می‫گیری. شما که بی‫اصل و نصب نیستید، تمام فامیل‫های پدری‫ات مردمان بزرگ و با افتخار هستند.»

- «نه؛ من هیچ دوست ندارم که ما با اصل و نصب و با افتخار باشیم. همین که تو هر روز به اصل و نصب خودت افتخار می‫کنی بس است.»

‫ما که هیچ نام بدی هم نداشتیم، اگر کسی روبروی من به اصل و نصب خودش افتخار می‫کرد من خیال می‫کردم که خودش را با من مقایسه می‫کند وخودش را از من برتر می‫داند، پس وای به حال بچه‫های قلندر که اگر در جامعه افغانی زندگی کنند! در افغانستان در مورد این گونه بچه‫ها موضوع تنها احساس حقارت نیست، بلکه غرق شدن در حقارت است. اینگونه بچه‫ها در جامعه افغانی بی‫اندازه مسخره و تحقیر می‫شوند. از اینکه من خودم ایزک (اواخواهر) بودم می‫دانستم که مسخره و تحقیر شدن چقدر رنج آور است و دیگران را نیز درک می‫کردم.

قلندر در حالیکه از قبل سیگاری هم نبود از غم و اندوه فرار زنش دم به دم سیگار روشن می‫کرد و در حالیکه الکلی هم نبود هر روز الکل می‫نوشید تا اندوه فرار زنش را فراموش کند، اما با آن هم هر لحظه گریه می‫کرد. ‫من برای اینکه قلندر را تسلیت بدهم برایش گفتم «بهتر است که به حرف مردم اصلاً توجه نکنی و اگر به حرف مردم اهمیت بدهی پس باید که بمیری.» و برای اینکه در حال بدتر از خودش هم کسی را ببیند خودم را برایش مثال آوردم و گفتم «در فرهنگ افغانستان هیچ کسی بیشتر از ایزک و همجنسگرا تحقیر نمی‫شود، من که ایزک هستم اگر به حرف مردم زیاد اهمیت می‫دادم پس خیلی زود باید که می‫مردم.»

همان روز‫ها در حالیکه جواب رد استیناف را از UN گرفته بودم روبروی قلندر و با مشوره خودش نامه استیناف را پُر کردم و به UN فرستادم. ‫وقتی قلندر دید که نامه استیناف را به آن صورت پر کردم، به من باور نکرد و تا چند روز می‫گفت «این دروغ را نباید به UN بگویی‫، ‫این حرفت را هیچ کسی باور نمی‫کند تا چه برسد بر UN، که UN با این حرفت ترا قبول کند!»

من قسم می‫خوردم و برایش می‫گفتم «نه به خدا من دروغ نمی‫گویم، من همین طوری که می‫گویم هستم.»

اما او باز هم حرفم را باور نمی‫کرد و می‫گفت «تو خیلی اشتباه می‫کنی که خیال کرده‫ای UN با این حرفت ترا قبول می‫کند.»

بالاخره یک بار قلندر خانه من آمد و این حرف را تکرار کرد، من برایش گفتم «پس به نظر تو من چطوری می‫توانم به UN ثابت کنم که همجنسگرا هستم تا قبولم کنند؟»

«من خودم قبول نمی‫کنم که تو همجنسگرا هستی ، تو اول به من باید ثابت کنی.»

- «چطوری ثابت کنم؟ من همینی که می‫گویم هستم.»

«در عمل باید ثابت کنی، من در عمل باید ببینم تا باور کنم که تو واقعاً همجنسگرا هستی.»

 - «آیا می‫خواهی که مرا در عمل ببینی؟»

‫با خنده گفت «بلی من می‫خواهم که ترا در عمل ببینم.»

قلندر مرد جذابی بود، از نظر سن و سال ۳۸ - ۳۹ سال سن داشت که من به مردانی در همین سن و سال‫ها گرایش داشتم، از نظر هیکل و استخوان بندی نیز هیکلی و درشت بود که برای من کاملاً خواستنی بود. من در جوابش گفتم «برای من خوب می‫شود که تو مرا در عمل ببینی.»

با خوشحالی گفت «خیلی خوب، پس بیا در عمل نشان بده.»

من برای اینکه عکس‫العمل او را ببینم دستم را پشت شانه اش گذاشتم و  لبانش را کمی مکیدم. دیدم که عکس‫العمل او نیز شدید بود و هر دوی مان حریصانه لبان یکدیگر را شروع به مکیدن کردیم و در همین جا من در عمل همه چیز را برایش ثابت کردم که من همجنسگرا هستم.

وقتی قلندر در عمل حرفم را باور کرد، فردای آن آمد خانه من و به من گفت «تو چرا در اینجا تنها زندگی می‫کنی و من در آنجا مجرد مانده ام؟ بیا تو هم پیش من زندگی کن که هم راحتت کنم و هم در تنهایی خرجت زیاد نشود.»

قلندر که با دو تا بچه‫هایش زندگی می‫کرد. من هم رفتم و با او هم‫خانه ‫شدم.

قلندر حسرت زحمات گذشته اش را می‫خورد و می‫گفت «من سالها بی‫‫‫اندازه زحمت کشیدم و از آرامش خودم گذشتم تا زن و بچه‫هایم در آسایش زندگی کنند. من در خانه از هیچ چیزی کم نگذاشته بودم، آن زن بی‫‫شرف بهترین لباس‫ها را می‫پوشید، بهترین لوازم منزل را در اختیار داشت، در بهترین خانه زندگی می‫کرد و بهترین غذا‫ها را می‫خورد، اما بالاخره نمکدانم را شکست ‫و مرا پیش تمام مردم سر افکنده و بی‫آبرو کرد. قلندر می‫گفت «من اینطوری هم انتظار نداشتم که فقط بخاطر آسایشش بایست با من زندگی می‫کرد. از هر نظری اگر از من راضی نبود، بایست به من می‫گفت که من راضی نیستم با تو زندگی کنم تا من آبرومندانه طلاقش را می‫دادم و از خانه بیرون می‫شد. اما حالا کاری کرد که دیگر من به چشم هیچ کسی نمی‫توانم نگاه کنم.»

قلندر واقعاً در استانبول درآمد خوبی داشت و خوب زندگی می‫کردند. در کارگاه چرمدوزی حدود پانزده نفر برایش کار می‫کردند، خودش هم کار می‫کرد و تمام تولیداتش به مشتریان قراردادیش به فروش می‫رسید. اینکه زنش چرا از پیشش فرار کرد برای من عجیب بود. در اول من خیال می‫کردم که شاید قلندر نتوانسته است به خوبی به خواست جنسیش برسد او فرار کرده است. اما بعداً خودم که قلندر را در عمل دیدم، در عمل جنسیش هم ‫واقعاً که حرف نداشت و از آن تیپ مردانی بود که طرف مقابلش را به بهترین شکل ارضأ می‫کرد، که نه افراطی در کارش بود و نه تفریطی. از نظر جذابیت و مردانگی هم اکثر زنان مجذوبش می‫شدند. پناهندگان در شهر وان هفته‫ای دو بار به شعبه اتباع خارجی برای امضا می‫رفتند. من در شعبه اتباع خارجی چند بار دیدم که زنان ایرانی دور او را حلقه زده بودند و از طرز برخورد شان مشخص بود که می‫خواستند سرنخ برقرار کردن رابطه با او را بدست بیاورند؛ وگرنه زنان ایرانی بعید است که به یک مرد افغانی چشم بدوزند. از نظر جذابیت و مردانگیش هم من به فرار زنش تعجب می‫کردم. قلندر تنها خالیگاهی که داشت مغرور بودنش بود، هیچ وقت در ظاهر به کسی احساس دوستی و محبت نشان نمی‫داد. من ازش پرسیدم «فکر می‫کنی که زنت به چه خاطر ترا نخواست؟»

«زنانی که بی‫عقل هستند به آسانی فریب بازار سرخ و سبز را می‫خورند.»

- «منظورت از بازار سرخ و سبز چیست؟»

«اگر مردی با لبخند به چشم آنها نگاه کند و بگوید که دوستت دارم، تو بهترین زن هستی، عاشقت هستم و امثال اینها، آنها شیفته ظاهرش می‫شوند، اما به باطن قضیه فکر نمی‫کنند.»

موقع همخوابی من دوست داشتم که قلندر به من حرف‫های محبت‫آمیز بزند، اما او هیچ وقت این گونه حرف‫ها را نمی‫زد. من خودم در وقت همخوابی به او می‫گفتم «دوستت دارم، تو عزیز منی، تو عشق منی، تو خدای منی، من ترا ‫‫‫می‫پرستم، قربانت برم، فدات شوم...» و از او هم انتظار داشتم که اینگونه حرف‫ها را به من بزند، اما او هیچ وقت به من حرفی نمی‫زد. من به اصرار ازش می‫خواستم که به من بگوید دوستت دارم، اما او باز هم با خاموشی به چشمانم نگاه می‫کرد و هیچ چیزی نمی‫گفت. من روی سینه اش می‫خوابیدم، ‫پیشانی‫ام را روی پیشانی اش می‫گذاشتم، به چشمانش نگاه می‫کردم و می‫گفتم چرا نمی‫گویی که دوستت دارم. بالاخره یک بار ‫‫در جوابم گفت «من در زندگی تا حالا به هیچ کسی نگفته ام که دوستت دارم و حتی به زنم که دوازده سال با هم زندگی کردیم من یک بار هم نگفتم که دوستت دارم.»

زن قلندر با مردی که فرار کرد مردی بود خیلی جوان، بی‫‫‫تجربه، فقیر و بیسواد. در حالیکه قلندر مردی بود با تجربه و از نظر سواد رشته مهندسی را در زمان حکومت دکتر نجیب‫الله در دانشگاه کابل تمام کرده بود. زنش با مردی که فرار کرد مستقیماً افغانستان رفتند و دیری نگذشت که از فرار کردنش پشیمان شد. زمانی که من با قلندر هم‫خانه بودم زنش چند بار با او تماس گرفت و گفت «من می‫خواهم که برگردم و بیایم ‫پیشت...»

قلندر در جوابش گفت «آن موقع که تو از پیش من فرار کردی، تو مرا نخواستی و حالا که برگردی من ترا نمی‫خواهم...»

«بلی می‫دانم که من اشتباه کردم، مرا ببخش و قول می‫دهم که در آینده دیگر اشتباه نخواهم کرد...»

«آزموده را آزمودن خطاست. اگر من ترا ‫‫‫قبول هم کنم، تو آنی که بودی دیگر نیستی، تو دیگر لکه بدنامی هستی، تو طوق لعنت هستی و من طوق لعنت نمی‫خواهم...»

«لطفاً از این حرف‫ها بگذر. من و تو اصلاً نمی‫توانیم که از یکدیگر جدا شویم...»

«حالا دیر شده است که این حرف را می‫زنی. تو راضی نبودی که با من زندگی کنی، من از تمام کار هایت خبر شدم، تو از خیلی وقت بوده است که در حق من خیانت کرده‫ای. ‫من چقدر زحمت کشیدم، تنم را خار کردم و از هیچ چیزی برایت کم نگذاشتم، اما تو چقدر نمک نشناس بودی که با یک مرد دیگر رابطه داشتی. با این همه حال، اگر تو راضی نبودی که با من زندگی کنی، چرا طلاقت را نخواستی که من آبرومندانه طلاقت را می‫دادم و خودت هر طرف که دوست داشتی می‫رفتی؟ حالا من به چشم هیچ کسی نمی‫توانم نگاه کنم. با آن همه زحمتی که من برای تو کشیدم این بود پاسداری و قدر دانی‫ات! هنوز هم از من انتظار داری که پیشم برگردی و من ترا قبول کنم!...»

«اگر تو از من بگذری من شاید که بتوانم از تو بگذرم، اما از بچه‫هایم نمی‫توانم بگذرم. من بخاطر بچه‫هایم حتماً بر می‫گردم و بچه‫هایم را می‫خواهم...»

«خفه شو اسم بچه‫ها را نیار، تو مادر آنها نیستی، بچه‫ها مثل تو مادر بدنام نمی‫خواهند، بچه‫ها اصلاً مادری نداشتند، تو همیشه آنها را کتک می‫زدی...»

«با این حرف‫ها نمی‫شود که بچه‫هایم را از من جدا کنی...»

«خفه شو زن بدنام! گفتم دیگر اسم بچه‫ها را نیار. به تلفن من دیگر تماس نگیر، من نمی‫خواهم که دیگر با تو حرف بزنم...»

بالاخره برای اینکه زنش دیگر نتواند با او تماس بگیرد، سیم کارت مبایلش را عوض کرد و زنش دیگر شماره او را نداشت که بتواند تماس بگیرد.

* * *

من از زمانی که به شهر وان آمدم آرزو داشتم که دو - سه نفر مثل خودم را پیدا کنم، همه مان لباس‫های مخصوص بپوشیم، تیپ‫های مخصوص بزنیم که نه تیپ مردانه باشد و نه زنانه و با یکدیگر قدم بزنیم تا مردم بدانند که ما نه مرد هستیم و نه زن. در همین آرزو بودم که یک روز رفتم شعبه اتباع خارجی برای امضا و در آنجا یک پناهنده ایرانی را دیدم که هم‫سن و سال خودم بود. چهره و اندامش نیمه شکل مرد را داشت و نیمه شکل زن را. در ظاهر نه تیپ کاملاً مردانه داشت و نه تیپ کاملاً زنانه. با مو‫های کوتاه و لباس‫های مردانه ظاهر مردانه را بخود گرفته بود، اما در آرایشش با ابرو‫های برداشته، سایه براق، مژه مصنوعی، لنز، روژ لب و لاک ناخن ظاهر زنانه را بخود گرفته بود و در حالیکه تازه از ایران به ترکیه آمده بود، هنوز آنقدر جرأت نداشت که آرایش پیشرفته‫تر از آنرا بکند. اولین روز‫های بود که کم‫کم بخود جرأت می‫داد که تغییر قیافه بدهد و گوش‫هایش را هنوز سوراخ نکرده بود. من از دیدن او خوشحال شدم، نزدیکش رفتم، سلام دادم و احوالش را پرسیدم. او هم جواب سلامم را داد و گفت «خوبم مرسی.»

- «من حمید هستم.»

«مرسی حمید.»

- «می شود که تو هم اسمت را بگویی؟»

«البته که، من منوچهرم. »

- «چه مدتی می‫شود که ترکیه آمده ای؟»

«سه - چهار ماهی می‫شود.»

من نه بردم، نه آوردم، ازش پرسیدم «ببخشی، می‫شود بگویی که در UN چه کیسی گذاشته ای؟»

«من کیس نگذاشته ام، من مشکل اجتماعی دارم مشکل خودم را گفته ام.»

- «می‫شود مشخصاً بگویی که مشکل اجتماعی ات چه مشکلی است؟»

با صدای کاملاً زنانه که ناز و ادایش هم کم نبود عصبانی شد و گفت «چرا اینقدر سؤال می‫کنی؟ من دوست ندارم که کسی از من زیاد سؤال بکند.»

- «بخاطری که من هم مثل تو هستم خواستم که در مورد تو بدانم.»

«بخاطری که مثل من هستی؟»

- «بلی.»

«چطوری مثل من هستی؟»

- «همین طوری که تو هستی من هم مثل تو هستم.»

«من چطوری هستم که تو هم مثل من هستی؟»

- «تو همجنسگرا هستی و من هم همجنسگرا هستم.»

سر تا پا دقیق به طرفم نگاه کرد و گفت «تو اصلاً مثل من نیستی، گی شاید باشی اما مثل من نیستی.»

- «بلی؛ ما و شما همه مان گی هستیم و من مثل تو‫ هستم.»

«لطفاً این حرف را نزن، تو مثل من نیستی، من گی نیستم، من تراوستی هستم.»

من معنی تراوستی را نمی‫دانستم و گفتم «فرق زیادی ندارد، هر چیزی که باشی باز هم من و تو از یک شاخه هستیم.»

کمی خود خواه بود و برای اینکه خودش را از من برتر بداند گفت «لطفاً این حرف را نزن که من ناراحت می‫شوم، تراوستی هیچ ربطی به گی‫ها ندارد و من و تو از یک شاخه هم نیستیم.»

گفته می‫شود مهمان از مهمان بدش می‫آید و صاحب خانه از هر دوی آنها. او که از گی‫ها بدش می‫آمد، ‫مردم هم گی را بد می‫بینند و هم تراوستی را.

گفتم «به هر حال! من خیلی آرزو داشتم که دو - سه نفر مثل خودم را پیدا کنم که با همدیگر دوست شویم و احساس تنهایی نکنیم. ‫حالا من از دیدن تو خوشحالم.»

«لطفاً این حرف را ‫تکرار نکن. من مثل تو نیستم.»

به آرایشش نگاه کردم و گفتم «من هم دوست دارم که مثل تو آرایش کنم و تیپ مخصوص بزنم.»

«من تراوستی هستم، تو گی هستی، به تو اصلاً نمی‫آید که مثل من آرایش کنی، تو همین طوری که هستی برایت بهتر است که باشی.»

- «من کاری به گی و تراوستی ندارم، من دوست دارم که تیپ مخصوص بزنم.»

آدم انحصار طلبی بود، می‫خواست که از هر نظری خودش تک باشد و نمی‫توانست کس دیگری را در کنارش ببیند که کار مثل خودش را بکند. بعد‫ها او را خوب شناختم که حتی تراوستی‫های دیگر را هم نمی‫توانست در کنارش تحمل کند. حتی خودش می‫گفت که من آدم حسودی هستم و حسادتم خصلت زنانه ام را نشان می‫دهد. وقتی که من گفتم کاری به گی و تراوستی ندارم دوست دارم تیپ مخصوص بزنم او با حسادت در جوابم گفت «تو می‫خواهی تیپ مخصوص بزنی! اما تو گی هستی اصلاً برایت نمی‫آید که تیپ مخصوص بزنی، من که برایت گفتم، اما اگر می‫خواهی که خودت را دلقک بسازی برو هر تیپی که خودت دوست داری بزن.»

خلاصه اینکه این بار تحویلم نگرفت و نخواست که با من رابطه‫ای داشته باشد. من به خود گفتم او که در تنهایی تیپ مخصوص زده است، با تیپش هر طرف تنها قدم می‫زند، دوست ندارد که من هم مثل او تیپ بزنم که خودش از تنهایی در بیاید، پس من چرا باید اینقدر کم جرأت باشم که خودم تنهایی تیپ نزنم و دنبال همراه باشم؟

رفتم خانه به قلندر گفتم «من از این به بعد تیپ مخصوص می‫زنم، مو‫هایم را از وسط نیم خاکستری رنگ می‫کنم نیم سیاه، گوش‫هایم را سوراخ می‫کنم در یک گوشم گوشواره خاکستری می‫بندم در یک گوشم گوشواره سیاه، به خیاط لباسی سفارش می‫دهم که از وسط یک طرفش خاکستری باشد یک طرفش سیاه، یک جفت کفش خاکستری می‫گیرم، یک لنگش را می‫گذارم خاکستری باشد یک لنگش را سیاه رنگ می‫کنم، آرایش صورت می‫کنم و ناخن‫هایم را هم لاک می‫زنم.»

«این کار را نباید بکنی، اگر این کار را بکنی باز مردم می‫دانند که من و تو چه رابطه‫ای با یکدیگر داریم، در آن صورت حتی اگر هیچ رابطه‫ای هم نباشد، از اینکه من و تو در یک خانه زندگی می‫کنیم مردم حتماً خیال می‫کنند که بین ما رابطه‫ای هست.»

- «چه فرقی می‫کند؟ بگذار بدانند که من و تو رابطه‫ای با یکدیگر داریم.»

«خوب نمی‫شود که بدانند، این را کسی نباید بداند.»

- «من دوست دارم که مردم بدانند که من و تو با یکدیگر رابطه داریم.»

«می‫دانم که تو دوست داری که مردم بدانند، اما برای من بد می‫شود.»

پیش از این هم من موضوع را به چند تا از دوستان مان که در آنجا بودند گفته بودم و به قلندر گفتم «ذاتاً چند نفر که می‫دانند، من موضوع را به آنها گفته ام.»

«به آنها که گفتی اشتباه کردی و تمام مردم نباید بدانند. اگر تو این کار را بکنی مخصوصاً اگر بچه‫های خودم بدانند خیلی بد می‫شود.»

- «بی‫خیال بابا! بعید است که بچه‫ها به این موضوع پی ببرند و از تیپ من سر در بیاورند.»

«نه اگر تو این تیپ را بزنی بچه‫ها می‫دانند که تو کونی هستی.»

- «سی سال می‫شود که من نقش بازی کرده ام و خودم را از چشم مردم پنهان کرده ام، من دیگر از نقش بازی کردن خسته شده ام و از این به بعد می‫خواهم که خودم باشم و مردم باید بدانند که من اینم.»

«تو از کون دادن هیچ سیر نمی‫شوی، می‫خواهی که تمام مردم بیایند و ترا بکنند.»

- «نه بخدا! من به این فکر نیستم. من فقط دوست دارم که مردم بدانند که من اینم.»

«اگر دوست داری که مردم بدانند، پس اول از این خانه باید بروی بیرون و بعد مردم بدانند. اگر تو می‫خواهی که همین جا بمانی، بمان، من خودم از اینجا می‫روم.»

من تصمیم نهایی‫ام را گرفته بودم که تیپم را عوض کنم، دیگر برایم خیلی سخت بود که از تصمیمم صرف نظر کنم، موقعیتش را هم نداشتم که به خود خانه تنهایی بگیرم، به این صورت یک مدتی در همان خانه ماندم و تیپم را عوض نکردم.

دو ماه بعد، یک روزی رفتم پیش دفتر UN و در آنجا منوچهر ‫‫‫را دیدم. این بار منوچهر خودش ‫‫‫با خوشحالی بسویم آمد، خیلی صمیمانه با من حرف زد و از برخورد قبلی‫ای که با من کرده بود پوزش خواهی کرد. در وقت برگشت منوچهر ‫‫‫مرا به خانه خودش دعوت کرد و برای نهار رفتم خانه او. منوچهر ‫‫‫در خانه تنها زندگی می‫کرد و از من خواست که با او هم‫خانه شوم. من هم با کمال میل حرفش را قبول کردم و با او هم‫خانه شدم.

* * *

شش ماه با قلندر زندگی کردم و قرار شد که دیگر با منوچهر ‫‫‫هم‫خانه شوم. وقتی منوچهر ‫‫‫از من خواست که با او هم‫خانه شوم، من فردای آن وسایلم را از خانه قلندر برداشتم و به خانه منوچهر ‫‫‫انتقال دادم.

در خانه‫ای که منوچهر ‫‫‫زندگی می‫کرد همسایه‫های اطرافش سه - چهار خانواده پناهندگان ایرانی بودند. تمام این خانه‫ها ملکیت یک نفر بود که او را حاجی می‫گفتند و حاجی خانه‫هایش را به پناهندگان ایرانی کرایه داده بود. وقتی همسایه‫ها ‫‫‫دیدند که منوچهر مرا نزد خودش جا داد و با من هم‫خانه شد، او را بی‫‫‫اندازه سرزنش کردند که چرا یک افغانی را پیش خودت جا دادی، افغان‫ها مردمان خوب نیستند و هیچ افغانی‫ای قابل اعتماد نیست. به او اصرار کردند که هرچه زودتر مرا از خانه اش بیرون کند. همسایه‫ها به منوچهر ‫‫‫می‫گفتند که یک روزی حتماً خودت را می‫کشد و وسایلت را می‫برد و بودن او در اینجا برای ما هم خطرناک است. منوچهر ‫‫‫از هم‫خانه شدن با من پشیمان شده بود، اما از اینکه خودش مرا پیشش برده بود رویش نمی‫شد که از خانه اش بیرونم کند، اما همسایه‫ها پیوسته او را زیر فشار گرفته بودند که بیرونم کند. منوچهر ‫‫‫ مرا مورد آزمایش قرار داده بود که آیا از خانه چیزی را بر می‫دارم و یا خیر. در خانه هر طرف پول می‫گذاشت تا ببیند که پول از جایش برداشته می‫شود و یا خیر، و آن هم مقادیر پولی را می‫گذاشت که اگر آدم از راه هم بیابد از یافتن آن خوشحال نمی‫شود. منوچهر ‫‫‫با آنکه مرا مورد آزمایش قرار داده بود، وحشتش فرا‫تر از آنچه بود که من چیزی را از خانه اش بر دارم، زیرا همسایه‫ها به او گفته بودند که یک روزی خودت را می‫کشد و فرار می‫کند. در طول یکی دو هفته من که در خانه پیشش ماندم و با من حرف زد، به زودی به من اعتماد کرد، اما همسایه‫ها هنوز هم به او اصرار می‫کردند که مرا از خانه اش بیرون کند. آهسته آهسته منوچهر که اعتمادش به من بیشتر شد در مقابل همسایه‫ها از من دفاع می‫کرد، اما در مورد مخالفت آنها به خودم چیزی نمی‫گفت و من هنوز از موضوع خبر نداشتم که همسایه‫ها در مقابل من سنگر گرفته اند. منوچهر به زودی با من صمیمی‫تر شد و یک روز به خودم گفت «حمید! همسایه‫ها مرا زیر فشار گرفته اند که ترا از خانه بیرون کنم. آنها می‫گویند که افغان‫ها مردمان خوبی نیستند، من از افغان‫ها دفاع می‫کنم، اما آنها اصلاً حرفم را قبول نمی‫کنند.»

- «از افغان‫ها دفاع نکن، اما از من دفاع بکن.»

«نه؛ تو هم حرف آنها را می‫زنی، من اصلاً این حرف را قبول ندارم، تمام مردم می‫گویند که افغان‫ها بد هستند، هر کس که بگوید افغان‫ها بد هستند من از افغان‫ها دفاع می‫کنم.»

- «نه؛ همه شان که بد نیستند.»

«نه؛ همه شان خوب هستند. هیچ کدامش بد نیست.»

- «نه؛ در بین افغان‫ها آدمان بد هم زیاد پیدا می‫شود.»

«تو آدم خودخواهی هستی، فقط خودت را می‫گویی که من خوب هستم و دیگر همه بد هستند.»

- «من نگفتم که همه بد هستند، در هر کجا هم آدمان خوب پیدا می‫شود و هم آدمان بد.»

«بلی؛ می‫دانم که در هر کجا هم آدمان خوب پیدا می‫شود و هم آدمان بد، اما این همسایه‫ها می‫گویند که در بین افغان‫ها آدم خوب هیچ پیدا نمی‫شود و حتی یک نفر.»

- «نه؛ اینطوری ممکن نیست که حتی یک نفر خوب هم پیدا نشود. خوب زیاد پیدا می‫شود و بد هم زیاد پیدا می‫شود.»

«نه؛ خوب زیاد پیدا می‫شود، بد کم پیدا می‫شود.»

- «بلی؛ خلاصه اینکه به هر کسی نمی‫شود اعتماد کرد.»

«بلی؛ می‫دانم که به هر کسی نمی‫شود اعتماد کرد. تو که می‫گویی در بین افغان‫ها آدمان بد هم پیدا می‫شود، من هم قبول دارم که آدمان بد هم پیدا می‫شود؛ اما این همسایه‫ها می‫گویند که در بین افغان‫ها حتی یک نفر آدم خوب هم پیدا نمی‫شود. من هم در اول حرف آنها را باور کرده بودم و از تو می‫ترسیدم. اما حالا وقتی ترا می‫بینم که خوب هستی، پس حتماً آنها دروغ می‫گویند و تمام حرف آنها دروغ است. آنها که می‫گفتند در بین افغان‫ها حتی یک نفر خوب هم پیدا نمی‫شود، وقتی که یک نفر خوب پیدا شد، پس حتماً آدمان خوب خیلی زیاد پیدا می‫شود؛ چون مشت نمونه خروار است و این حرف آنها هم دروغ است که می‫گویند افغان‫ها مردمان بد هستند. اگر در بین افغان‫ها آدمان بد هم پیدا می‫شود، در بین ایرانی‫ها هم پر از آدمان بد است و بخاطر یک تعداد نمی‫شود که آدم تمام مردم را بد بگوید.»

 از اینکه من هنوز در آنجا نو بودم و آنها شناختی نسبت به من نداشتند، من از مخالفت آنها ناراحت نشدم و نسبت به حرف منوچهر ‫‫‫هیچ واکنشی نشان ندادم. با خود گفتم اگر چند روزی اینجا بمانم، آنها نسبت به من شناخت پیدا خواهند کرد و دغدغه خاطر شان برطرف خواهد شد.

روز‫های بعد منوچهر ‫‫‫دو - سه بار دیگر باز هم به من گفت «این همسایه‫ها هنوز هم به من اصرار می‫کنند که ترا از خانه بیرون کنم.»

اما برای من این گونه حرف‫ها کاملاً عادی بود؛ چون من در تمام عمرم با همین جنجال‫ها بزرگ شده بودم و با خود گفتم اگر چند روز دیگر اینجا بمانم آنها خود بخود درست خواهند شد.

* * *

بالاخره بیشتر از یک ماه از رفتنم به آنجا شده بود که یک روز منوچهر ‫‫‫به من گفت «حمید! این همسایه‫ها اصلاً از سر تو دستبردار نیستند. من هرچه که از تو دفاع می‫کنم که حمید آدم بدی نیست، آنها هنوز هم نکوهشم می‫کنند که چرا از خانه بیرونش نمی‫کنی؟»

- «آخرین بار کدام روز بود که گفتند چرا بیرونش نمی‫کنی؟»

«همین امروز عصبانی بودند و گفتند که چرا بیرونش نمی‫کنی.»

- «کدام همسایه این حرف را به تو زد؟»

«همه شان می‫گویند که چرا بیرونش نمی‫کنی.»

- «مشخصاً کدام همسایه امروز به تو گفت که مرا بیرون بکن؟»

«همین همسایه‫های دور و بر، هرچه که می‫بینی همه شان حرف یکدیگر را تأیید می‫کنند.»

منوچهر از گفتن اسم همسایه‫ای که امروز این حرف را زده بود خودداری کرد.

به خود گفتم تا حالا که مرا نشناخته اند پس اصل موضوع بی‫اعتمادی نیست، بلکه اصل موضوع بی‫عقلی است. ‫من که بخاطر منوچهر خانه قلندر را ترک کرده بودم، اگر منوچهر بیرونم می‫کرد دیگر نمی‫شد که به خانه قلندر هم برگردم و هیچ جای دیگری هم نداشتم که بروم.

* * *

منوچهر زندگی گذشته اش را به من تعریف کرد ‫و نظر به چیزهایی که از گذشته اش تعریف کرد، وضع همجنسگرایان و دوجنسگونگان در ایران را نیز رقت‫انگیز توصیف کرد. من زمانی که در ایران بودم با اجتماع ایرانی آنقدر رابطه تنگاتنگ نداشتم که در مورد رفتار‫های اجتماعی در ‫میان خود آنها چیزی بدانم. فقط به عنوان یک کارگر دور از اجتماع قرار داشتم و در کار‫های ساختمانی مشغول بودم. در گذشته فکر می‫کردم که شاید در ایران محدودیت بر همجنسگرایان فقط نداشتن آزادی جنسی است و بس و اصلاً فکر نمی‫کردم که شاید ایران هم فرهنگ مسخره کردن را داشته باشد.

یک روز به منوچهر ‫‫‫گفتم «اگر تو از UN قبولی بگیری یا نگیری به تو هیچ فرقی نمی‫کند؛ چون تو در ایران مشکل آنچنانی نداری که نتوانی برگردی، مشکل تو در ایران فقط نداشتن آزادی جنسی است و بس.»

«پس تو در افغانستان چه مشکلی داری؟»

- «من هم در افغانستان آزادی جنسی ندارم. اما مشکل اصلی من آزادی جنسی نیست، مشکل اصلی من مسخره مردم است، من بی‫‫‫‫‫سکسی را شاید که بتوانم تحمل کنم، اما مسخره مردم را اصلاً نمی‫توانم تحمل کنم.»

«پس ایران را چه خیال کرده ای؟»

- «هی! در ایران هم مسخره می‫کنند؟»

«آره، پس خیال کرده‫ای که نوازشت می‫کنند! خیال کرده‫ای که ایران اروپاست! باور کن که حتی اروپا هم اگر بروی باز هم مسخره ات می‫کنند. هر کجای دنیا که بروی هیچ جا فرقی با افغانستان ندارد.»

- «در ایران شاید که مسخره کنند، اما در افغانستان یک طور دیگر مسخره می‫کنند.»

«هیچ فرقی ندارد، مسخره که شد همه اش مسخرست.»

- «در افغانستان وحشیانه مسخره می‫کنند، نه اینکه فقط بخندند و حرف بزنند. در افغانستان بعضی کسانی هستند که هر چیزی را بهانه می‫کنند و به خودت هم حمله می‫کنند.»

منوچهر ‫‫‫همسن و سال من بود، هر دوی مان متولد ۱۳۵۳ بودیم، اما بسیاری از ریش و مو‫های سر او سفید شده بود و سنش از من خیلی بالا نشان می‫داد. منوچهر به ریش و مو‫های سفید سرش اشاره کرد و با لهجه ایرانی، که با نوک زبان حرف می‫زد، صدا را کمی از دماغش بیرون می‫داد و در بعضی کلمات الف را واو تلفظ می‫کرد، خیلی مظلومانه گفت «ببین تو هم ۳۱ سالت هست و من هم ۳۱ سالم هست، من بی‫‫مورد اینقدر پیر نشده ام.» و به دندان شکسته اش اشاره کرد و گفت «ببین این دندان شکسته ام را، بچه‫ها هر روز در راه مدرسه مسخره ام می‫کردند، بالاخره یک روزی من ناراحت شدم و به آنها فحش دادم، آنها آمدند با مشت زدند و این دندانم را شکاندند.»

* * *

منوچهر از زندگیش زیاد حکایت کرد، واقعاً که زندگی اسفباری داشته بود، در جامعه و خانواده شان با او بی‫اندازه بد برخورد کرده بودند، اما نه در حد افغانستان. منوچهر‫‫‫ برخورد خانواده شان را تعریف کرد و گفت «من زمانی که هژده سالم بود تصمیم گرفتم که یک روزی گرایش جنسیم را به خانواده مان بگویم. بالاخره یک روزی با خانواده مان دور سفره نشسته بودم غذا می‫خوردیم و من در همان موقع گفتم من بر عکس دیگر پسران که به دختران علاقه‫مند هستند، من به دختران هیچ علاقه‫ای ندارم و به مردها علاقه دارم. تا این حرف را زدم، پدرم کاسه غذا را برداشت، زد به صورتم. بعد از آن برادرم هر لحظه از کنارم این بر و آن بر رد می‫شد و با مشت می‫زد به شکمم. فردای آن پدرم و برادرم رفتند وظیفه، خواهر بزرگم از مو‫هایم گرفت و کله ام را حسابی کوبید به دیوار. در تمام خانواده مادرم تنها کسی بود که به این موضوع هیچ واکنشی نشان نداد. بعد از آن دیگر به من اجازه رفتن به مدرسه را ندادند، از رفتن به خانه مردم هم ممنوعم کردند، مدتها تحت هورمون درمانی و روان درمانی قرارم دادند و به همین خاطر از نشست و برخاست با دختران و زنان نیز ممنوعم کردند تا از آنها رنگ نگیرم.»

من هم مثل منوچهر ‫‫‫بعضی وقت‫ها در افغانستان تصمیم داشتم که موضوع خودم را به خانواده مان بگویم، اما برای اینکه به نام دیوانه معروف نشوم و مردم مسخره نکنند از گفتن از این موضوع صرف نظر کردم. پیش از این فکر می کردم که من اشتباه کرده ام که در این مورد به خانواده مان چیزی نگفتم. اما منوچهر ‫‫‫که تجربه خودش را تعریف کرد، من به او گفتم «من فکر می‫کردم که اشتباه کرده ام که در این مورد به خانواده مان چیزی نگفتم، اما وقتی ترا می‫بینم که اینقدر بدبختی کشیده‫ای، من واقعاً کار خوبی کرده ام که به خانواده مان چیزی نگفتم.»

«بلی واقعاً کار خوبی کردی که نگفتی، اگر می‫گفتی از مدرسه بیرونت می‫کردند و هزار مصیبت دیگر هم سرت می‫آوردند.»

- «اما من فکر می‫کنم که شاید خیلی بدتر از این می‫شد. شما که ایرانی هستید، در ایران با تو این طوری برخورد کرده اند، پس تصورش را بکن که در افغانستان شاید با من چه برخوردی می‫کردند!»

«افغانستان و ایران هیچ فرقی با یکدیگر ندارد. همین مصیبت‫های را که من کشیدم تو هم عین همین مصیبت‫ها را حتماً می‫کشیدی.»

- «نه؛ اما افغانستان خیلی بدتر از ایران است.»

«پس ایران را چه خیال کرده ای؟ خیال کرده‫ای که ایران خیلی بهتر است؟»

- «ایران هر قدر بد هم اگر باشد باز هم مثل افغانستان نمی‫شود که وحشیانه مسخره ات کنند»

 «آنگونه که تو از ایران انتظار داری در دنیا هنوز هیچ جامعه‫ای به آن حد انسانی نرسیده است. من و تو حتی اروپا هم اگر برویم، در همان اروپا هم کسان زیادی هستند که مسخره ما‫ن می‫کنند و حتی آنانی که خیلی انسان هستند اگر مسخره نکنند باز هم در ذهن خودشان ما‫ را پست و بی‫ارزش می‫دانند. اروپا که اینطوریست، ‫پس چه برسد بر ایران! که ایران خودش هنوز خیلی راه پیش رو دارد تا به بسیاری از ملت‫های دیگر برسد.»

* * *

من و منوچهر ‫‫‫در طول مدتی که با یکدیگر هم‫خانه بودیم از اینکه هم من و هم او تمام عمر  مان را در محدودیت گذرانده بودیم، زمانی که در محیط نسبتاً آزاد شهر وان با یکدیگر یکجا شدیم، هر دوی مان به یکبارگی منفجر شدیم. گوش‫ها‫ی مان را سوراخ کردیم و گوشواره بستیم، مو‫ها‫ی مان را رنگ کردیم، لباس و کفش زنانه می‫پوشیدیم، آرایش می‫کردیم و می‫رفتیم بیرون در خیابان‫ها قدم می‫زدیم. در شهر وان قبل از ما هیچ کس دیگر این کار را نکرده بود. روز‫های اول مردم عصبانی نمی‫شدند، فقط برایشان عجیب بود و تمام مردم بسوی ما نگاه می‫کردند. بعضی وقت در امتداد دو تا پیاده‫رو‫های دو طرف خیابان با یکدیگر قدم می‫زدیم. یکی مان در پیاده‫روی دست راست خیابان و یکی مان در پیاده‫روی دست چپ خیابان قدم می‫زدیم. ماشین‫هایی که رفت و آمد می‫کردند در وسط ما قرار می‫گرفتند و ما از همین فاصله دور با یکدیگر می‫گفتیم و می‫خندیدیم. در آنجا مردم فارسی نمی‫دانند، ما به فارسی با یکدیگر حرف‫های عجیب و غریب می‫زدیم و می‫خندیدیم. پناهندگان افغانی و ایرانی نیز در آنجا زیاد بودند و اینکه آنها حرف مان را متوجه می‫شدند یا نمی‫شدند، ما به آن هیچ اهمیت نمی‫دادیم. بعضی از مردان با ماشین یا پای پیاده دنبال مان می‫کردند و پیشنهاد سکس می‫دادند. آهسته آهسته یک تعداد مردم نسبت به این کار مان خشمگین شدند و در هر طرف به ما فحش می‫دادند، بسوی مان تف می‫انداختند، سنگ پرتاب می‫کردند و حتی حمله می‫کردند.

‫‫مردم که واکنش نشان می‫دادند، منوچهر ‫‫‫غمگین می‫شد و تیپش را ساده‫تر می‫کرد. اما من بر عکس، مردم هر قدر که واکنش تندتر نشان می‫دادند، من بیشتر بر انگیخته می‫‫شدم، با مردم ضد می‫کردم و تیپم را غلیظ‫تر می‫کردم. مردم که فحش می‫دادند، می‫خندیدند و تف می‫انداختند، منوچهر‫‫‫ بی‫‫اندازه رنج می‫برد و غمگین می‫شد، روحیه ا‫ش پژمرده می‫شد و از واکنش مردم در مقابل خودش می‫نالید. بخاطری که منوچهر از واکنش مردم رنج می‫بُرد من برایش گفتم «چرا بخاطر مردم خیالت را پریشان می‫کنی؟ به مردم اصلاً فکر نکن.»

«مگر می‫شود که فکر نکنم؟ ما هم آدم هستیم و دیگران هم آدم هستند. چرا فقط ما را اینقدر تحقیر می‫کنند؟»

- «از نادانی این کار را می‫کنند. هر کاری که می‫کنند، نادانی خود آنها را نشان می‫دهد، نه اینکه بی‫شخصیتی من و ترا.»

«حمید! خوش بحالت که تو این طوری فکر می‫کنی! من اصلاً نمی‫توانم که مثل تو فکر کنم.»

- «فکر کردنش کاری ندارد، بی‫‫‫خیال باش!»

«مگر می‫شود که بی‫خیال باشم؟ ببین فحش می‫دهند، می‫خندند، تف می‫اندازند...»

- «کسانی که فحش می‫دهند، سگ هم پارس می‫کند، کسانی که می‫خندند، میمون هم می‫خندد و هر کار دیگری که می‫کنند، حیوانات دیگر هم هر کاری می‫کنند.»

«حمید! خوش بحالت که این طوری فکر می‫کنی! همین طوری است که تو هیچ پیر نشده‫ای. ‫من اصلاً نمی‫توانم که مثل تو فکر کنم. کاش می‫توانستم که مثل تو فکر می‫کردم.»

وقتی که مردم فحش می‫دادند من خوشحال می‫شدم و به خود می‫گفتم آنقدر کون شان سوخته است که فحش می‫دهند، ‫وقتی که می‫خندیدند و تف می‫انداختند من تیپم را غلیظ‫تر می‫کردم تا بیشتر کون شان بسوزد و حتی اگر حمله می‫کردند من فرار می‫کردم و آنها که نمی‫توانستند بزنندم، من به خود می‫گفتم خوب شد که خیلی ضایع شدند.

* * *

بخاطر کارهایی که من و منوچهر کردیم صاحب خانه نسبت به کارهای ما واکنش نشان داد، پانزده روز به ما فرصت داد که خانه اش را ترک کنیم و به همین خاطر ما از آن خانه بیرون شدیم. پیش از اینکه صاحب خانه ما را از خانه اش بیرون کند یک روزی منوچهر ‫‫‫از من پرسیده بود «از دوست و رفیقانت یک مرد مجرد می‫شناسی که با من دوستش کنی؟»

- «چهار - پنج تا مردان جوان را می‫شناسم، اما مرد میان سال نمی‫شناسم.»

«اگر جوان باشد که چه بهتر!»

- «نمی‫دانم که برای تو جالب هستند یا نه. آنها به من پیشنهاد سکس دادند، اما مردان جوان برای من جالب نیستند من پیشنهاد‫ شان را قبول نکردم.»

«من مرد جوان دوست دارم.»

- «باشد، پس من یک همشهری خودتان را به تو معرفی می‫کنم و اگر خواستید با یکدیگر دوست شوید.»

«اسمش چی است؟»

- «ابوالفضل.»

«چند ساله است؟»

- «۲۷ - ۲۸ ساله.»

«جذاب است یا نه؟»

- «مردان جوان به نظر من جذاب نیستند، نمی‫دانم که به نظر تو جذاب هست یا نه.»

«پس برو امشب ابوالفضل را بیار اینجا، اما نگو که من این حرف را به تو گفته ام.»

رفتم خانه ابوالفضل و برایش گفتم «من با آن اواخواهری که هم‫خانه شده ام می‫گوید که به من یک مرد جوان پیدا بکن. آیا تو می‫خواهی که با او دوست شوی یا نه؟»

«حمید! چرا خودت با من دوست نمی‫شوی؟»

- «من که نسبت به مردان جوان هیچ حسی ندارم. من فقط مردانی را دوست دارم که حد اقل هشت یا ده سال از خودم بزرگتر باشند. تو از من بزرگتر نیستی هیچ، که جوانتر هم هستی.»

«آن دوستت چطوری است، قشنگ است یا نه؟»

- «مگر در شعبه اتباع خارجی ندیدی که برای امضا رفته بود؟»

«من او را از دور چند بار دیده ام، اما از نزدیک دقت نکرده ام که بخواهم با او دوست شوم.»

- «اگر از نزدیک ببینی از من خیلی بهتر است.»

«باشد حمید، من امشب با تو می‫آیم، اما به خودش نگو که در این مورد با من حرف زده‫ای.»

- «اتفاقاً او هم به من گفت که ابوالفضل را به یک بهانه دیگر بیار و خودش نباید بداند که من او را خواسته ام.»

«پس من با تو می‫روم و هر دوی مان طوری وانمود می‫کنیم که من و تو در راه با یکدیگر سر خوردیم و من آمده ام با تو که خانه ات را ببینم.»

همین بود که ابوالفضل را به منوچهر ‫‫‫معرفی کردم. آنها در همان شب اول با یکدیگر دوست شدند و از آن به بعد هر شب یا ابوالفضل خانه ما می‫آمد و یا منوچهر ‫‫‫خانه او می‫رفت.

وقتی که صاحب خانه به ما پانزده روز فرصت داد که خانه اش را ترک کنیم، من و منوچهر رفتیم ‫‫‫خانه ابوالفضل و با ابوالفضل هم‫خانه شدیم. حدود یک ماهی فقط به عنوان هم‫خانه با او زندگی کردیم و سپس منوچهر ‫‫‫و ابوالفضل با یکدیگر ازدواج کردند. آنها با یکدیگر ازدواج کردند، من هم با آنها هم‫خانه بودم و خرج و آشپزی همه مان مشترک بود. آنها با یکدیگر زن و شوهر شده بودند و به من می‫گفتند که تو دختر ما هستی، منوچهر ‫‫‫مادرم شده بود و ابوالفضل پدرم.

* * *

وقتی که من و منوچهر با ابوافضل هم‫خانه شدیم، ابوافضل دیگر به منوچهر ‫‫‫اجازه نداد که هر روز تیپ بزند و با من در خیابان‫ها قدم بزند. بناءً من خودم تنهایی بعضی روز‫ها تیب می‫زدم و هنگام غروب در خیابان‫ها قدم می‫زدم. ابوالفضل بخاطر این کارم نکوهشم می‫کرد و می‫گفت «حمید! زیاد جنده‫بازی در نیار که یک روزی در خیابان می‫زنند له ات می‫کنند.»

- «تا حالا هیچ کسی نتوانسته است که مرا بزند. چند بار خواستند که بزنند، اما من فرار کردم و آنها ضایع شدند.»

«مردم با تو شوخی ندارند، من دیده ام با این کاری که شما می‫کنید مردم خیلی بدبین هستند، بالاخره یک روزی بدجوری می‫زنندت و می‫کشندت.»

- «من از مردن نمی‫ترسم، اما می‫ترسم که مبادا دندانم بشکند یا چشمم کور شود.»

«حرفم را مسخره نکن، بخدا می‫زنند می‫کشندت.»

* * *

یک روزی دم غروب رفتم ‫بیرون برای قدم زدن و از راه داخل یک انترنت کلب شدم. تا ساعت یازده شب پشت کمپیوتر نشستم بعد برخاستم حرکت کردم بسوی خانه. در امتداد پیاده‫رو داشتم قدم می‫زدم که یک ماشین قرمز رنگ شیشه دودی مدل بالا دنبالم کرد، نزدیکم توقف کرد، شیشه جلویی را پایین آورد، دو تا مردان جوان نشسته بودند، به من گفتند «کجا می‫روی؟»

- «می‫روم خانه.»

«بیا سوار شو که ما برسانیمت.»

- «نه؛ من پیاده می‫روم.»

«چرا سوار نمی‫شوی که ما برسانیمت؟»

- «شما از من چه می‫خواهید؟»

«می‫خواهیم که با تو عشق و حال کنیم.»

- «شما جوان هستید، من جوان دوست ندارم، من فقط مردان میان سال را دوست دارم.»

«چطوری میان سال دوست داری؟»

- «اگر چهل سال تان بود با شما سوار می‫شدم.»

«چهل ساله می‫خواهی؟»

- «بلی.»

«پس آن طوری که تو می‫خواهی هم یکی در عقب نشسته است.»

یک نفر در صندلی عقب نشسته بود، خودش در عقبی را باز کرد و گفت «بیا پیش من، من چهل ساله هستم.»

مرد هیکلی‫ای بود، اما از ۳۱ - ۳۲ سالش بیشتر نبود و خودش را به من چهل ساله معرفی کرد. گفتم «نه؛ سنت خیلی کم است، من نمی‫توانم پیش تو بیایم.»

«اگر خودت دوست نداری من هم نمی‫خواهم که با تو کاری بکنم. بیا سوار شو فقط حرف بزنیم.»

با آنها سوار شدم و در صندلی عقب کنار همان مردی که تنها نشسته بود نشستم. وقتی که کنارش نشستم او خودش را به من نزدیک کرد و دستش را روی شانه ام گذاشت. گفتم «دستت را روی شانه ام نگذار، من با تو این کار را دوست ندارم.»

«من هم منظور دیگری ندارم، فقط به عنوان رفیق دستم را روی شانه ات گذاشتم که حرف بزنیم، اگر از من بدت آمده است که دستم را بر دارم؟»

- «اگر منظوری نداری پس عیب ندارد.»

«نه؛ من گفتم که منظوری ندارم.»

من از آنها خواستم که مرا بسوی خانه ببرند. آنها گفتند «عجله نکن، خانه ات هم می‫بریمت، اول کمی در خیابان‫ها دور می‫زنیم تا حرف بزنیم و بعد می‫بریمت خانه ات.»

یکی دو بار یک ‫‫خیابانی را دور زدند، من خیال کردم که جای دور نخواهند رفت. مردی که کنارم نشسته بود دستش را روی شانه ام گذاشته بود. همه شان داشتند با من حرف می‫زدند. آنها از من هر چیزی می‫پرسیدند و من جواب شان را می‫دادم. طرف نقاط دورتر شهر حرکت کردند، من خیال کردم که می‫خواهند دور بزرگتری بزنند. آن که دستش را روی شانه ام گذاشته بود، دستش را از روی شانه ام به داخل یخه ام حرکت داد، زیر پیراهنم برد و با سینه ام شروع کرد به بازی کردن. من دستش را هول دادم خواستم که دور کنم و گفتم «با من این طوری نکن، از این کارها خوشم نمی‫آید.»

نگذاشت که دستش را هول بدهم و گفت «فقط همین قدر اجازه بده که دلم خوش باشد، من انتظار بیشتر از این را از تو ندارم.»

- «‫من که همین را هم نمی‫خواهم، خیال نکن که من هم دوست دارم و تو هر کاری که بخواهی من به تو اجازه می‫دهم! بیشتر از این از من انتظاری نداشته باش.»

«نه؛ مطمئن باش که من بیشتر از این از تو انتظاری نخواهم داشت.»

- «خلاصه اینکه پیش از پیش باید بدانی.»

«خیالت راحت باشد، فقط همین قدر برایم کافی است، تو خودت که راضی نیستی من هم چیز دیگری ازت نمی‫خواهم.»

داشت با سینه ام بازی می‫کرد، اما من هیچ حسی نسبت به او نداشتم. ماشین به دورترین نقطه شهر رسید و بسوی بیرون از شهر در حرکت شد. من کمی نگران شدم و گفتم «من نمی‫خواهم که دورتر از این بروم، برگردید، من می‫خواهم خانه بروم.»

«نگران نباش؛ ما پیشت هستیم.»

حدود چهار - پنج کیلومتر از شهر فاصله گرفتند و حرف به جایی رسید که یارو دیگر دو دستی مرا بغل گرفت و لبانم را شروع کرد به مکیدن. با این کارش حس خیلی بدی داشتم، نخواستم که برایش اجازه بدهم، اما او به من چسبیده بود و از سرم دستبردار نبود. تنها کاری که از دست من بر می‫آمد لبانم را به هم فشار دادم تا او نتواند که لبانم را بمکد، اما او باز هم لب و صورت و چشمانم را می‫لیسید. من بی‫اندازه حس بدی داشتم، اما چاره‫ای نداشتم. بالاخره حدود ده کیلومتری از شهر دور شدیم. ماشین را در وسط بیابان روی جاده ایستاندند، دو نفری که جلو نشسته بودند رفتند بیرون و این یکی به من گفت «شلوارت را در آر.»

- «نه من دوست ندارم.»

یک سیلی به گوشم زد و گفت «دوست نداری!»

در همین جا می‫خواست که کارش را بکند. من گفتم «من در اینجا می‫ترسم که اگر ماشین دیگری بیاید ما را می‫بیند، ماشین را حرکت بدهید و موقع حرکت هر کاری که ‫خواستی با من بکن.»

به آن دو نفر گفت «بیایید که برویم.» آنها دوباره سوار شدند و ماشین را حرکت دادند، این که کنارم نشسته بود کمی لبم را مکید، بعد سینه ام را مکید، بعد زیپ شلوارش را باز کرد آلتش را ‫در آورد و از من خواست که آلتش را بمکم. او کاملاً تحریک شده بود، اما من از مکیدن خود داری کردم و گفتم «نه من هیچ کاری دوست ندارم که با تو بکنم.» هر قدر که اصرار کرد و التماس هم کرد من قبول نکردم. بالاخره در حالیکه طاقتش به آخر رسیده بود سرم داد زد «چرا؟ چرا قبول نمی‫کنی؟ بی‫‫شرف! من با انسانیت با تو حرف زدم...» و در حالیکه داد می‫زد با ضربات پر قدرتش چند مشت به سر و کله ام زد و با انگشتانش گلویم را فشار داد و حسابی خفه ام کرد. شاید که حدود ۳۰ ثانیه‫ای گلویم را فشرده نگه داشت، اصلاً نمی‫توانستم که نفس بکشم، وقتی که گلویم را رها کرد داغ انگشتانش در گلویم نشست و تا حدود ده روز دیگر هنوز باقی ماند، داغ چهار تا انگشت طرف چپ و یکی هم طرف راست گلویم. اگر گلویم را رها نمی‫کرد واقعاً که می‫توانست با یک دستش مرا بکشد. با ضربه‫های مشتی که به صورتم وارد کرد تمام صورتم را کبود کرد، که کبودی آن هم تا حدود ده روز دیگر در صورتم باقی بود. مردی که جلو کنار راننده نشسته بود از جیبش تفنگچه در آورد، لوله اش را به گلویم فشار داد و گفت «هر کاری که ازت می‫خواهد زود باش برایش بکن که می‫کشمت.»

- «پس منتظر چی هستی؟ شلیک بکن دیگر! من که از مرگ نمی‫ترسم.»

آن که کنارم نشسته بود چند سیلی محکم به گوشم زد و داد زد «شلیک کند! می‫خواهی شلیک کند! بی‫‫شرف! ...»

در حالیکه زیپ شلوارش باز بود در همین لحظه فکر عجیبی به سرم زد. خودم را به آلتش نزدیک کردم که یعنی می‫خواهم آلتش را بمکم. گفت «راضی شدی؟ حالا می‫خواهی که با من حال کنی؟»

- «بلی راضی شدم.»

برای تشکر بغلم گرفت و کمی نوازشم کرد. و سپس برای اینکه قشنگتر حال کند کمربندش را باز کرد، شلوارش را از زانو هم پایین‫تر کشید، به صندلی تکیه زد و خمار در صندلی لمید تا من برایش حال بدهم. همین بود که بهترین فرصتی برای پیاده کردن هدفم را بدست آوردم. وارد عمل شدم تا عکس‫العملم را نشان بدهم. وقتی که دندان‫هایم را به هم فشار دادم به علت افراشتگی از میان دندان‫هایم به بیرون سرید، اما خوشبختانه که نرمه انتها در میان دندان‫هایم گیر افتاد. در این فرصت در میان دندان‫هایم آنچنان فشارش دادم که حتی دندان پایینی‫ام کج شد و کجی آن تا پنج - شش ماه دیگر زبانم را اذیت می‫کرد. موقع فشار دادن انتظار داشتم که یارو جیغ بکشد و نفری که جلو نشسته است به من شلیک کند. اما بعد از ۵ - ۶ ثانیه فشار دادن قسمت باقی مانده هم به طور معجزه‫آسا از میان دندان‫هایم به بیرون سرید؛ وگرنه من قصد رها کردنش را نداشتم. مهمترین هدفم که فلج شدن یارو بود بر آورده شد. در اوج آشفتگی و سراسیمگی به فکر وخیم‫تر شدن اوضاع شدم که ماشین در حرکت است، هنوز داریم از شهر دورتر می‫شویم، دو نفر دیگر هنوز انتظارم را دارند، دیگر مرگی هم در راه نیست و شاید که دست و پایم را بشکنند اما نمی‫کشند. ماشین به سرعت در حرکت بود، من فوراً کمرم را به نیمه جلویی ماشین حرکت دادم، به فرمان دست انداختم و تلاش کردم که ماشین را از جاده منحرف کنم. تنها گزینه‫ای که برای راننده باقی ماند ترمز کردن بود و با عجله ترمز کرد. ماشین با سرعت کم از جاده منحرف شد، اما در دو طرف جاده فضایی هموار و خالی زیاد بود. راننده در بغل‫دستی‫ام را باز کرد و دو نفری مرا به بیرون هول دادند. هدف من هم که همین بود خودم را سست کردم تا هولم بدهند، از ماشین بیرون افتادم و طرف کشتزار‫ها فرار کردم. من خیال کردم که شاید آنها پیاده شوند و مرا بزنند، اما آنها عجولانه‫تر از من به فکر فرار بودند. ماشین را دنده عقب به طرف جاده حرکت دادند، از سمتی که آمده بودند دوباره ۱۸۰ درجه مسیر  شان را تغییر دادند و شتابان به همان سو فرار کردند. من موقع سرعت ماشین هم تلاش کردم که در را باز کنم و خودم را بیرون بیاندازم، اما کنترل آن دست راننده بود و آن موقع نتوانستم که در را باز کنم.

     * * *

این روز‫ها ‫بیشتر از یک سال از مراجعه ام به UN شده بود. اما بعد از دریافت جواب رد اولی و ارسال نامه استیناف هنوز بلاتکلیف بودم. وکیلان UN به پرونده‫هایی که از نظر خودشان جالب بود زود جواب می‫دادند، اما پرونده‫های را که از نظر خودشان جالب نبود سالیان سال بلاتکلیف می‫گذاشتند. من خواستم که  اتفاق آن شبی را به عنوان مشکل امنیتی به UN مطرح کنم تا زودتر تکلیفم را مشخص کنند. پس‫فردای آن به UN مراجعه کردم و در این مورد با من مصاحبه کردند. البته ممکن بود که این  اتفاق در آینده برایم مشکل امنیتی هم به حساب بیاید؛ چون آسیبی که به آن مرد رسانده بودم ممکن بود که او ‫بعداً دست به انتقام بزند. اما با آن هم وکیلان هیچ توجهی به این موضوع نکردند و من باز هم برای مدت طولانی‫ای بلاتکلیف باقی ماندم.

‫چهار روز بعد از افتادن آن  اتفاق بر من منوچهر ‫‫‫در UN تاریخ تکرار مصاحبه داشت که هشت ماه بعد از مصاحبه اولی اش قرار شد که مصاحبه اش مجدداً تکرار شود. در روز مصاحبه اش منوچهر ‫‫‫برای مصاحبه از خانه بسوی UN می‫رود که در وسط راه پنج فرد ناشناخته از یک ماشینی پیاده می‫شوند و به او حمله می‫کنند. با مشت و لگت آنچنان به سر و صورت و تمام بدنش می‫کوبند که استخوان دماغش می‫شکند، تمام سر و صورتش کبود می‫شود، باد می‫کند و از دهن و دماغش خونریزی دارد.

اتفاقاً من هم همان لحظه دم دفتر UN بودم. به ارتباط مصاحبه امنیتی که با من کرده بودند این روز باز هم مرا خواسته بودند. منوچهر با همان حالت بد با تاکسی خودش را به دفتر UN رساند. خونریزیش هنوز نیایستاده بود، با حال بد پیش دفتر افتاد و دور و برش پر از خون شد. وکیل منوچهر ‫‫‫با یک مترجم بیرون آمدند، هیچ توجهی به منوچهر ‫‫‫نکردند و مثل گوسفندان به او نگاه می‫کردند.  منوچهر ‫‫‫هشت ماه منتظر جواب مانده بود، اما قرار شد که مصاحبه اش باز هم تکرار شود. منوچهر ‫‫‫به وکیلش گفت «ببین که من در چه حالی افتاده ام!»

وکیلش گفت «متأسفم!»

«من بخاطر شما به این حال افتاده ام.»

«آنهایی که ترا زده اند حیوان هستند.»

من که در آنجا بودم با خود گفتم حیوان می‫گویی اما معنی حیوان را می‫دانی یا نه! فرق بین شما و حیوانات چه است که با این همه مشکل واضحی که ما داریم شما هنوز هم نمی‫خواهید که ما را قبول کنید. در ارتباط به اینکه گفت آنهایی که ترا زده اند حیوان هستند، من روبروی ده - پانزده نفر در جوابش گفتم «شما حیوانات از آن حیوانات حیوان‫تر هستید. وقتی می‫بینید که ما با مردم اینقدر مشکل داریم، پس چرا مثل آدم نمی‫خواهید که ما را قبول کنید؟»

در حالیکه منوچهر ‫‫‫در حال خیلی بدی قرار داشت و وکیلش بی‫تفاوت به او نگاه می‫کرد، من سر وکیلش داد زدم و گفتم «چرا مثل حیوان نگاه می‫کنی؟ حیوان! ببین که شما چه حالی به سرش آورده اید! ...»

وکیلش را روبروی مردم آنچنان تحقیر کردم که بی‫اندازه عصبانی شد و حتی از دماغش شروع کرد به خروپف کردن، که این خود علامت عصبانیت شدیدش را نشان می‫داد.

‫آمبولانس آمد و منوچهر ‫‫‫را برد شفاخانه. تکرار مصاحبه اش چند روز به تأخیر افتاد و چند روز بعد مصاحبه اش تکرار شد.

من در گذشته فکر می‫کردم که فقط آدمان بافهم و باشعور به مقام وکالت و قضاوت می‫رسند؛ اما اینجا ببینید که چه آدمان احمقی هم به این مقام می‫رسند: در روز مصاحبه وکیلش از منوچهر ‫‫‫می‫پرسد «کسانی که ترا زدند کی بودند؟»

«من آنها را هرگز ندیده بودم و نمی‫شناختم؟»

«کجایی بودند؟»

«ترکیه‫یی.»

«چطور فهمیدی که ترکیه‫یی بودند؟»

«با من ترکی حرف زدند، من تا گفتم ترکی نمی‫دانم، آنها از دور و برم زدند به سر و صورتم.»

«چرا زدندت؟»

«چرایش را خود آنها می‫دانند.»

«چرا مرا نمی‫زنند؟»

«آیا تو تراوستی هستی که ترا بزنند؟ اگر تراوستی نیستی پس نباید که این سؤال را از من بپرسی.»

بیست روز بعد از مصاحبه وکیلش به منوچهر ‫‫‫جواب قبولی داد. شاید که همین کتک خوردن باعث شد که به او جواب رد ندادند. بعد از قبولیش قرار شد که او را به یکی از کشور‫های پناهنده پذیر بفرستند. مراحل اداری آن یک سال طول می‫کشید تا از ترکیه به آن کشور پرواز می‫کرد. در طول این مدت از اینکه شهر وان به منوچهر ‫‫‫خطرناک بود او را از وان به اسپارتا در غرب ترکیه انتقال دادند. همین بود که منوچهر ‫‫‫و ابوالفضل هر دو رفتند اسپارتا و من در خانه تنها ماندم.

* * *

بیشتر از یک سال شده بود که بلاتکلیف بودم. برای اینکه وکیلان زودتر پرونده ام را مورد بررسی قرار بدهند من هر چند روز یک بار به دفتر حقوق بشر مراجعه می‫کردم تا از آنجا به UN فشار بیاورند که زودتر به پرونده ام رسیدگی شود. در طول این مدت من به غیر از منوچهر ‫‫‫دیگر هیچ پناهجوی همجنسگرا را در شهر وان ندیدم. پناهجویانی که قبل از من در وان بودند به من می‫گفتند که پیش از تو دو تا همجنسگرای دیگر نیز اینجا بودند، اول استیناف گرفتند، بعد از استیناف دو سال منتظر نشستند، بالاخره جواب رد مطلق گرفتند و از اینجا رفتند. در دفتر حقوق بشر به من و منوچهر ‫‫‫می‫گفتند که به غیر از شما یک همجنسگرای دیگر نیز هست که به ما مراجعه می‫کند، اما خودش نخواسته است که کسی او را بشناسد و خودش را مخفی می‫کند. وقتی که منوچهر رفت ‫‫‫اسپارتا در اسپارتا با هشت - نه نفر همجنسگرایان دیگر آشنا شد. بیشتری آنها یا مدت‫ها بلاتکلیف مانده بودند و یا اینکه جواب رد گرفته بودند. من با دو نفر از آنها تلفنی حرف زدم. یکی از آنها به نام مهدی در سال ۲۰۰۴ به UN مراجعه کرده بود، در سال ۲۰۰۵ استیناف گرفته بود و تا ۲۰۰۶ هنوز بلاتکلیف بود. دیگری آن به نام علی رضا در سال ۲۰۰۵ به UN مراجعه کرده بود و در سال ۲۰۰۶ استیناف گرفته بود.

وقتی که با مهدی تلفنی حرف زدم او به من گفت «ماندن من و تو در اینجا سودی ندارد، من تصمیم گرفته ام که قاچاقی اروپا بروم. اگر تو هم می‫خواهی که بروی بیا که با هم برویم.»

- «من که تا حالا یک سال منتظر نشسته ام، اگر قاچاق بروم این یک سال وقتم چه می‫شود؟»

«بلی؛ یک سال بیهوده منتظر نشسته‫ای، دیگر کارش نمی‫شود کرد و بهتر است که بیشتر از این وقتت را هدر ندهی.»

- «مطمئن هستی که انتظار کشیدن مان هیچ سودی ندارد؟»

«بلی؛ من مطمئن هستم. همین یک ماه قبل سه نفر از همجنسگرایان دیگر که دو سال و سه سال انتظار نشسته بودند بالاخره قاچاقی رفتند طرف یونان.»

- «آیا هیچ کدام از همجنسگرایان را UN قبول نمی‫کند؟»

«چرا، دو - سه نفر را قبول کرده اند، اما همه مان را قبول نمی‫کنند.»

- «چرا قبول نمی‫کنند، آیا باور نمی‫کنند که ما در افغانستان و ایران مشکل داریم؟»

«نه موضوع این نیست، خودشان خوب می‫دانند که ما مشکل داریم، اما باز هم نمی‫خواهند که قبول کنند.»

- «علت اینکه UN ما‫ را قبول نمی‫کند چیست؟»

«علتش را من نمی‫دانم. کسی را که بخواهند قبول می‫کنند و کسی را که نخواهند قبول نمی‫کنند.»

- «آیا در اسپارتا همجنسگرایان زیاد هستند؟»

«اینجا ما هشت - نه نفری هستیم، اما در کایسری و شهر‫های دیگر زیاد هستند.»

- «آیا به آنهایی که در شهر‫های دیگر هستند نیز جواب رد داده اند؟»

«یک تعداد را قبول کرده اند، اما بسیاری از آنها را یا رد کرده اند و یا هنوز جواب نداده اند.»

- «آیا تو تصمیم قاطع گرفته‫ای که قاچاق بروی؟»

«بلی؛ چون ماندن در اینجا هیچ سودی ندارد.»

- «اما من تا نتیجه این یک سال انتظار نشستنم را نگیرم به این سادگی ولش نمی‫کنم.»

«اشتباه می‫کنی، حالا یک سال شده است و چندین سال دیگر هم خواهد گذشت، جوانی می‫گذرد و دیگر نمی‫توانی که برای آینده ات کاری بکنی.»

- «عیب ندارد، یا نتیجه مثبت یا نتیجه منفی، اما وقت انتظارم را بدون نتیجه ول نمی‫کنم.»

مهدی راه قاچاق رفتن بسوی اروپا را چندین بار آزمایش کرد و بی‫اندازه سرگردانی کشید، اما او هم مثل من در هیچ بار موفق به رفتن نشد. من بخاطر خودم تأسف نمی‫کردم، اما بخاطر آنانی تأسف می‫کردم که مدت‫ها عمر انتظار شان را به مثل شاخه خشکیده رها می‫کردند. من در گذشته کمی امید قبول شدن در UN را داشتم، اما از مطلقاً رد شدن تعداد زیادی از همجنسگرایان که خبر شدم دیگر همان امید کمی را هم که داشتم از دست دادم. حالا فقط منتظر جواب رد مطلق بودم تا اول جواب رد نهایی را بگیرم و بعد فکر دیگری به خودم بکنم تا در آینده پشمانی‫ای از آن نداشته باشم.

* * *

زمانی که منوچهر ‫‫‫و ابوالفضل رفتند اسپارتا من در شهر وان تنها ماندم. دیگر خودم تنهایی گهگاهی لباس زنانه می‫پوشیدم، آرایش می‫کردم و در خیابان‫ها قدم می‫زدم. اکثراً لباس‫های ساده می‫پوشیدم یعنی فقط شلوار زنانه و پیراهن زنانه، اما چند روزی خودم را به سیم آخر زدم. یک تی‫شرت کوتاه بدون آستین و یخه باز زنانه و یک دامن کوتاهی با بلندی دقیقاً ۳۰ سانتی متر با یک جفت صندل پاشنه بلند پوشیدم، که بازو‫ها تا سر شانه، سینه، شکم و پا‫ها تا نزدیکی انشعاب از یکدیگر عریان می‫ماند. با این تیپ نزدیک غروب و عین وقت ازدحام در خیابان‫ها قدم می‫زدم. از هر طرف که می‫گذشتم تمام مردم به من نگاه می‫کردند. حتی از پنجره‫ها چندین نفر به من نگاه می‫کردند. در گذشته که تیپ ساده می‫زدم مردمانی که بدبین بودند عکس العمل نشان می‫دادند، اما حالا فقط تعجب می‫کردند و بس، که حتی بدبینی از یاد شان رفته بود. ماشین‫هایی که از خیابان می‫گذشتند سرعت شان را کم می‫کردند و بعضی‫ها با گوشی مبایل از من عکس می‫گرفتند. وان شهری است که حتی یک دختر در آنجا این کار را نمی‫کند. چند تا مردان راننده روبروی مردم به من پیشنهاد سکس دادند، اما من در آن حالت با هیچ کسی سوار نمی‫شدم. با این تیپ بیشتر از سه - چهار روزی دوام نیاوردم. یک روز با همین دامن کوتاه تیپم را درست کردم و قدم زنان رفتم طرف عکاسی که عکس بگیرم، در وسط راه ماشین پلیس کنارم توقف کرد، سوارم کرد، دوباره به خانه برگرداند و گفت «دیگر اجازه نداری که دامن بپوشی.»

- «در ترکیه دموکراسی است، هر کس در کار خودش آزاد است و هر کس می‫تواند که مثل خودش باشد.»

«بلی؛ در ترکیه دموکراسی است و وظیفه ما هم امنیت مردم است. اگر دامن بپوشی یک روزی می‫برندت و در کوه‫ها می‫کشندت.»

به این صورت پلیس به من اجازه نداد که دیگر دامن بپوشم.

* * *

در شهر وان بیشتر از هزار نفر پناهنده وجود داشت. من در میان پناهندگان هیچ همجنسگرایی را نمی‫شناختم، اما از جمله وانی‫ها با چند تا همجنسگرایان وانی آشنا شدم. آنها هیچ کاری نمی‫کردند که مردم در مورد آنها چیزی بداند و همه شان خودشان را مخفی کرده بودند. وانی‫ها مردمان نسبتاً متعصب هستند و کار‫هایی که من در آنجا می‫کردم برایم خطرناک بود.

یک روز یکی از همجنسگرایان وانی به نام دنیز که در دفتر حقوق بشر مدافع حقوق همجنسگرایان نیز بود به من گفت «حمید! کاری را که تو می‫کنی در اینجا خیلی خطرناک است. بعید نیست که یک روزی بخاطر این کارت ترا بکشند.»

- «زندگی که ذاتاً از من و تو گذشته است. این زندگی به درد من و تو نمی‫خورد. ما باید راه را برای کسانی باز کنیم که بعد از ما می‫آیند. ما باید خود را پل بسازیم تا آیندگان از روی ما بگذرند. ما پیشینیان را ملامت می‫کنیم که چرا این فرهنگ را از خود بجا گذاشته اند؛ پس آیندگان نباید که ما را ملامت بکنند.»

«این حرف را که تو می‫زنی خیلی کسانی این کار را کرده اند، اما به قیمت جان شان تمام شده است.»

- «دلت خوش است که زنده هستی، بالاخره این شکلی چند سال دوست داری که زنده بمانی؟»

دنیز یک همجنسگرای مرد بود، اما در چهره، حرف زدن، حرکات و عادت‫هایش بیشتر به زن شباهت داشت تا اینکه به مرد. وقتی که من حرف آخری را زدم که دلت خوش است که زنده هستی... تنش لرزید و با ادای زنانه بازو و شانه‫هایش را جمع کرد و گفت «واه!! مگر تو نمی‫دانی که در اینجا چه مردمانی زندگی می‫کنند؟ من در اینجا بزرگ شده ام و می‫دانم که مردم اینجا خیلی خطرناک هستند و یک روزی ترا می‫کشند.»

او که با تن لرزان بال و پرش را جمع کرد من غرق خنده شدم و لحظه‫ای از خنده نتوانستم که حرف بزنم. ‫ با خود گفتم تو تقصیری نداری که از مرگ وحشت می‫کنی؛ چون هنوز وحشت را ندیده‫ای تا بدانی که مرگ هیچ وحشتی نیست. اگر با این شکل و قیافه زنانه ات افغانستان بروی و مسخره شدن را ببینی، آن زمان قدر مرگ را خواهی دانست که مرگ چقدر خوب است. او با تعجب پرسید «چرا اینقدر می‫خندی؟ مگر حرفم باورت نمی‫شود؟»

- «بلی؛ می‫دانم که همین طوری است و حرفت را باور می‫کنم. مرا برای این خنده گرفته است که تو نمی‫دانی که من از کجا آمده ام.»

«بلی؛ من می‫دانم که تو از افغانستان آمده‫ای و افغانستان جای خطرناکی است، اما اینجا هم مثل افغانستان یک منطقه خطرناک است.»

* * *

شامگهی هنگام تاریکی هوا در امتداد پیاده‫رویی در حالیکه لباس‫های نسبتاً زنانه بر تن داشتم از کنار پارکینگ بزرگی می‫گذشتم. پارکینگ دست چپم و دست راستم بزرگراه خلوتی بود. ماشینی دنبالم می‫کرد که سه تا مردان جوان سوارش بودند. هوا تاریک و پارکینگ کاملاً خالی و بی‫سر و صدا بود. ماشینی که دنبالم می‫کرد وارد پارکینگ شد، نزدیکم ایستاد و سه تا مردان جوان صدایم زدند تا ‫سوار شوم. نگه کوتا‫هی انداختم، دیدم جوان بودند، حرفی نزدم و به ره خودم ادامه دادم. به تکرار صدایم زدند، من به آنها گوش نسپرده پاسخی ندادم و باز هم به ره خودم ادامه دادم. اصولش هم همین بود، به مردانی که نمی‫خواستم جواب بدهم حرف شان را ناشنیده گرفته پاسخی نمی‫دادم تا روی شان باز نگردد. ماشین را از پارکینگ بیرون رانده دوباره وارد بزرگراه شدند. جاده یکسو بود، برای رسیدن به من، نخست مسیر طولانی‫ای را بایست می‫چرخیدند تا به من می‫رسیدند. مسیر طولانی را پیموده بسویم آمدند و ماشین را نزدیکم ایستاندند. یکی از آنها صدایم زد «بیا اینجا.»

این بار چاره‫ای جزء جواب دادن نداشتم؛ چون احساس خطر کردم که گر عصبانی گردند در این خلوت شب بر من خواهند تاخت. برای اینکه فرصتی دست شان نسپارم، نایستادم و در حالیکه داشتم به رهم ادامه می‫دادم، به نرمی جواب دادم «چه می‫خواهید؟»

«بیا با ما سوار شو.»

- «من با هیچ کسی سوار نمی‫شوم.»

«در این هنگام شب اینجا چی می‫کنی؟»

در حالیکه داشتم از آنها به تدریج فاصله می‫گرفتم، گفتم «آمده ام قدم می‫زنم.»

«چرا با ما سوار نمی‫شوی؟»

برای اینکه شری بر پا نکنند، دیگر خموشی را ترجیح داده به ره خودم ادامه دادم. دنبالم صدا زدند «آیا تو زنی یا مرد؟ اگر با کسی سوار نمی‫شوی، پس چرا این شکل و قیافه را به خودت درست کرده‫ای بی‫شرف؟...»

تا حالا فاصله بیشتری از آنها گرفته بودم، نمی‫شد که بسویم بیایند چون جاده یکسو بود و باز هم مسیر طولانی را دوباره بایست می‫چرخیدند تا به من می‫رسیدند. به عقب هم نیامدند، مسیر طولانی را دوباره پیش رو گرفتند تا شکار را از نزدیک بقاپند. شگرد شکار همین است، صیاد مستقیماً بسوی هدف نمی‫رود، نخست دور آن می‫چرخد تا در فرصت مناسب از فاصله نزدیک به آن چنگ بزند. ‫در آن پیرامون پشه‫ای پر نمی‫زد، ‫به وخامت اوضاع پی بردم و خونسردیم را حفظ کردم تا عجول نگردند. جاده برگشت نیز در کنار آنسوی همین جاده قرار داشت. تا رسیدن به تقاطعی که به جاده برگشت می‫پیوست فاصله چندانی نبود، اما دوباره رسیدن به جاده اینسو و نزدیک شدن به من ره درازی بود. به همین خاطر من نخست به هیچ گزینه دیگری روی نیاوردم، خرامیده قدم زدم تا آنها هنگام عبور از جاده آنسو عجول نگردند و پیاده بسوی من نشتابند. از وحشت قلبم در تپش بود، آنها بسوی تقاطع حرکت کردند، به نقطه تقاطع رسیدند، از تقاطع به جاده برگشت پیچیدند، از جاده برگشت خطی که من در آن قرار داشتم را نیز رد کردند و ره درازی که دوباره به خودم برسند را پیش رو گرفتند. من در این فرصت فوراً به آنسوی هر دو جاده‫ی رفت و برگشت شتابان تغییر مکان دادم و مسیرم را نیز ۱۸۰ درجه یعنی دوباره بسوی عقب تغییر دادم؛ چون اگر به مسیر اولی ادامه می‫دادم به اوج خلوت و خموشی می‫رسیدم. تا زمانی که آنها هنوز در دور دست بودند و من از چشم شان ناپدید بودم، ره زیادی را دویدم، اما زمانی که به جاده‫ی آنسو که خیال می‫کردند من در آنجا هستم نزدیک شدند دوباره به خرامیدن شروع کردم تا باز هم عجول نگردند. زمانی که نزدیک آمدند متوجه شدند که من به اینسوی هر دو جاده تغییر مکان داده ام.  این بار خواستند از تقاطعی که در دسترس قرار داشت بسوی من بپیچند و مرا به دام بیاندازند. تقاطع در فاصله‫ای بود که من از نظر ناپدید نمی‫شدم. آنها بسوی تقاطع رفتند، من فوراً دوباره به آنسوی هر دو جاده تغییر مکان دادم، متوجه شدند که دوباره تغییر مکان دادم، از جاده برگشت به سرعت کم نزدیک شدند، در خط حضورم ایستادند، به یکبارگی سه تا در از دو بغل ماشین گشوده شد و سه نفری بسوی من شتافتند. تا آنها از عرض جاده بگذرند، من هم لحظه‫ای غفلت نکرده تا آخرین توان شروع به دویدن کردم. از اینجا تا نزدیک‫ترین جایی که رستورانی بود و چند نفری در آنجا بودند، بیشتر از دویست متری فاصله داشت. من این فاصله را با چنان شتابی دویدم، که در زندگی قدرت همچو شتابی را هرگز نداشته بودم و نخواهم داشت. حتی خودم حس کردم که در حال پرواز داشتم می‫دویدم. پا‫هایم به محض تماس به زمین دوباره از جا کنده می‫شد و فاصله زیادی را در فضا می‫پیمود. تا زمانی که من وارد رستوران نشده بودم، آنها هنوز در پی مرام بودند. اما زمانی که پا‫هایم وارد رستورانی شد که چند نفری در آنجا بودند، آنها لحظه‫ای پشت در ایستادند. اما از اینکه به ناکامی شرم آوری گردن نهاده بودند، بیشتر انتظارم را نکشیدند. اینکه اگر به چنگ آنها می‫افتادم، نمی‫شود تصورش را بکنم که چه بلایی بر سرم می‫آوردند.

* * *   

یک سال و چند ماهی از مراجعه ام به UN گذشته بود، اما هنوز بلاتکلیف بودم. خواستم که  اتفاق این شبی را نیز به عنوان مشکل امنیتی به UN مطرح کنم تا زودتر جوابم را بدهند. به این ارتباط فردای آن به UN مراجعه کردم. یک مترجم پشت در آمد، موضوع را برایش توضیح دادم، مترجم رفت نزد رئیس تا از تصمیم رئیس در این مورد به من خبر بدهد. لحظه‫ای انتظار کشیدم، مترجم برگشت و به من گفت «هر مشکلی که داری روی یک نامه بنویس و بیار به UN تحویل بده.»

از اینکه از نظر خودم مشکلم در افغانستان جدی بود، در UN به من اهمیت نمی‫دادند، مدت طولانی‫ای بلاتکلیف مانده بودم و دفعه قبل هم توجهی به مشکل امنیتی‫ام نکردند، من بی‫‫اندازه عصبانی بودم، در اوج عصبانیت نامه ذیل را نوشتم و به UN تحویل دادم:

 

* * *

این بار نیز شکایتم به جایی نرسید و باز هم مثل گذشته برای مدت طولانی‫ای بلا‫تکلیف ماندم. در طول مدت انتظارم کسان زیادی را دیدم که با مشکلات نچندان جدی بعد از من به UN مراجعه می‫کردند و به زودی حتی در طول یکی دو ماه قبول می‫شدند. یک تعدادی هم بودند که مثل من اول استیناف می‫گرفتند، اما بعد از ارسال نامه استیناف به زودی قبول می‫شدند. اما من که مشکلم را از دیگران جدی‫تر هم می‫دانستم UN هیچ توجهی به پرونده ام نداشت. بالاخره از نامه شکایت قبلی بیشتر از یک ماه، از ارسال نامه استینافم بیشتر از یک سال و از مراجعه ام به UN یک و نیم سال گذشت، اما هنوز به مثل وسایل ناکارآمد در گوشه‫ای منتظر پرت شدن بودم. سیاست UN هم همین بود، کسانی را که مهم می‫دانستند در همان روز‫های اول قبول می‫کردند و کسانی که به نظر آنها مهم نبودند پرونده شان را در گوشه‫ای می‫گذاشتند تا در فرصت‫های بیکاری به زباله بفرستند. پناهجویان با تجربه که در آنجا بودند می‫گفتند که اگر احتمال قبولی قوی باشد آدم در همان ۲۴ ساعت اول مراجعه قبول می‫شود و اگر احتمال قبولی هر قدر ضعیف‫تر باشد به همان اندازه بیشتر منتظر می‫ماند. حقیقتاً کسانی هم بودند که در همان ۲۴ ساعت اول قبول می‫شدند. کسانی زیادی هم بودند که بعد از شش سال و هفت سال و حتی بعد از ده سال انتظار جواب رد مطلق را می‫گرفتند. در این حال برخورد UN که با پناهجویان همجنسگرا نیز ناخوشایند بود، من امید قبولی را کاملاً از دست داده بودم و فقط منتظر دریافت جواب رد مطلق بودم. ‫خودم را اسیر وقت در انتظار نشسته ام کرده بودم، ‫زمان داشت به ضررم می‫گذشت و هیچ امیدی برای آینده نداشتم. دچار افسردگی شدید شده بودم، در آن شرایط آزادی جنسی برایم تنها دلخوشی‫ای بود که انتظار کشیدن را تحمل کرده بودم، اما آزادی جنسی هم از افسردگیم نمی‫کاست؛ چون اگر تنها به آزادی جنسی می‫خواستم که دلم را خوش کنم، تنها در همان دقایقی می‫توانستم غم و غصه را فراموش کنم که به برطرف کردن نیاز جنسیم می‫پرداختم، اما بعد از آن باز هم همان فکر و خیال بود و همان غم و غصه.

* * *

من در زندگی عادت داشته ام که همیشه غم را به زودی فراموش می‫کنم و به غم‫های گذشته نمی‫اندیشم. اما حالا که می‫خواهم خاطراتم را بنویسم تمام درد‫های گذشته یکی یکی دوباره تازه می‫شود. این روز‫ها که بی‫اندازه از زندگی خسته بودم تصمیم گرفتم که یک روزی خودکشی کنم. پنج لیتر بنزین گرفتم تا روی لباس‫هایم بریزم و خودم را روبروی دفتر UN آتش بزنم. ‫خواستم خودکشی کنم اما وکیلان UN در این مورد باید پاسخگو بمانند. به این منظور اول به دفتر حقوق بشر خبر دادم تا آنها بدانند که من بخاطر وکیلان UN ناچار به خودکشی شدم. در دفتر حقوق بشر به من گفتند «خودکشی نکن ما آنها را وادار می‫کنیم که جوابت را بدهند.»

- «نه؛ آنها با من لج کرده اند و هیچ وقت به من جواب نخواهند داد. من بنزین گرفته ام و خودم را آتش می‫زنم.»

وقتی که این حرف را زدم، از دفتر حقوق بشر با UN تماس گرفتند، اما وکیلان UN که غرق خودخواهی بودند به این موضوع هیچ اهمیتی ندادند. از دفتر حقوق بشر یک خبرنگار جرمن را که آنجا آمده بود با من فرستادند تا در مورد شرایط زندگیم با من مصاحبه کند. خبرنگار جرمن خانه ام آمد، با من مصاحبه کرد، از خانه ام فیلمبرداری کرد، از گالن بنزینی را که گرفته بودم نیز فیلمبرداری کرد و سپس در این مورد با UN تماس گرفت. از UN در جوابش گفتند تو یک خبر نگار هستی و ما خارج از مقررات UN نمی‫توانیم کاری انجام بدهیم. خبرنگار با من جلو دفتر UN رفت تا در آنجا نیز با من مصاحبه کند و در مقابل دفتر از مصاحبه ام فیلمبرداری کند. ‫بیرون دفتر UN سه تا کمره (دوربین) کار گذاشته شده بود و مسؤلین از داخل همیشه بیرون را زیر نظر داشتند. زمانی که به آنجا رسیدیم و خبرنگار خواست که با من مصاحبه و فیلمبرداری کند فوراً در دفتر باز شد، مسؤل مربوط که انگلیسی نمی‫دانست با دستپاچگی آمد بیرون و با اشاره به خبرنگار اجازه نداد که فیلمبرداری کند. به زودی یک مترجم نیز با دستپاچگی آمد بیرون، با خبرنگار حرف زد و اجازه نداد که فیلمبرداری کند. مترجم به خبرنگار گفت در اینجا به هیچ کسی اجازه داده نمی‫شود که فیلمبرداری کند.

خلاصه اینکه من قطعاً تصمیم خودکشی را گرفته بودم. این روز‫ها نه آرایش می‫کردم و نه در خیابان‫ها قدم می‫زدم. سه - چهار تا مردانی بودند که من با آنها رابطه داشتم. از اینکه آنها همه میان سال و زن دار بودند هیچ یکی از آنها زود زود سراغم را نمی‫گرفتند، اما من به دفعاتی بیشتر از آنکه آنها می‫خواستند احساس نیازمندی می‫کردم، از این رو من ناگزیر بودم که رابطه ام را در عین زمان با سه - چهار نفر حفظ بکنم. این روز‫ها آنها که می‫خواستند پیشم بیایند، من به آنها می‫گفتم که من دیگر این کار را نمی‫کنم و تصمیم گرفته ام که در زندگی این کار را دیگر تکرار نکنم. روزی که می‫خواستم خودکشی کنم به خود گفتم من بخاطر وکیلان UN می‫خواهم خودکشی کنم، اما چه فرقی به حال آنها دارد؟ اگر آنها آدم باشند و اگر وجدان و شرف داشته باشند، وقتی که واضحاً می‫دانند که من نمی‫توانم در افغانستان زندگی کنم، مثل آدم باید قبول کنند، پس وقتی که آدم نیستند من بخاطر آنها چرا باید خودکشی کنم؟ من در میان مردم نیز بدبینان زیادی دارم و نباید کاری کنم که آنها شاد گردند.

بناءً تصمیمم مطلقاً عوض شد و تصمیم گرفتم که در مقابل مردم و وکیلان UN باید بیایستم.

* * *

‫تصمیمم عوض شد و کاری را که بایستی می‫کردم کاملاً بر عکسش را کردم. رفتم حمام یک دوش حسابی گرفتم، شلوار گلدار دخترانه و پیراهن دخترانه کوتاه پوشیدم که شکمم لخت مانده بود، زیر ابرو‫هایم را برداشتم، خودم را آرایش کردم و دم غروب رفتم بیرون برای قدم زدن. یکی دو ساعت در خیابان قدم زدم. چند نفر نزدیکم آمدند و پیشنهاد سکس دادند، بعضی‫ها شان تنهایی و بعضی هم دو نفری و سه نفری. تعداد نفراتش را نشمردم، اما در کل مواردی که پیشنهاد دادند در آخر تا دوازده مورد به یادم آمد. به هیچ کدام از آنها جواب ندادم، من که جواب نمی‫دادم بعضی‫ها کمی اصرار می‫کردند و بعضی هم بدون اصرار دیگر حرفی نمی‫زدند و می‫رفتند. بالاخره در مورد سیزدهم یک مردی با ماشین مدل بالا آمد نزدیکم و پیشنهاد داد. وقتی که به قیافه اش نگاه کردم دیدم از آن تیپ‫های بود که چشم خودم هم به آنها می‫افتاد. سوار شدم و به یکدیگر سلام دادیم. او از من پرسید «کجا می‫روی؟»

- «کجا دوست داری که برویم؟»

«چند می‫گیری؟»

- «من پولی نیستم خودت را می‫خواهم، بیا با من خانه، اگر خودت خواستی کمکم کنی ازت ممنون می‫شوم و اگر نخواستی هم من خودت را می‫خواهم و ازت ممنون می‫شوم.»

با من آمد خانه، یکی دو ساعت مهمانم شد و خودش صد لیره هم برایم داد. صد لیره در مورد من پول زیادی بود و مخصوصاً از این تیپ‫ها که بدون پول هم به آسانی گیر نمی‫آمد. من از هیچ کس پول نمی‫خواستم و کسانی که پیشنهاد پول می‫دادند من به دلخواه آنها می‫سپردم و بعضی‫ها پول خوبی می‫دادند. اگر من پول می‫خواستم مردمان پول بده سراغ زن و دختر می‫رفتند و در آنصورت دیگر کسی سراغ من نمی‫آمد. من در اصل چندان خواستنی هم نبودم اما تنها آنچه که بازارم را گرم کرده بود عدم رقابت در شهر وان بود. یعنی در آنجا من تنها همجنسگرایی بودم که بدون ترس خودم را رو کرده بودم و هرکه که همجنس می‫خواست می‫آمد سراغ من.

در اینجا گفتم من تنها همجنسگرایی بودم که بدون ترس خودم را رو کرده بودم. و در عوض همجنسگرا اگر بگویم که من تنها مردی بودم... گفتنش برایم سخت است. زیرا برای من خیلی ناراحت کننده است که صفت مرد در مورد من بکار برده شود. صفت زن هم برایم جالب نیست؛ چون صفت زن در مورد من اغراق‫آمیز است و من حرف اغراق‫آمیز را دوست ندارم. صفت زن را بخاطر اغراق بودنش دوست ندارم اما صفت مرد برایم ناراحت کنندست.  تنها صفتی را که من برای خودم مناسب می‫بینم ایزک است و آن هم در صورتی که به منظور مسخره کردن گفته نشود.

* * *

صد لیره از پیشش گرفتم و غروب فردای آن باز هم خودم را آرایش کردم و رفتم بیرون برای قدم زدن. موقع قدم زدن یک مردی داشت پیاده دنبالم می‫کرد و پیشنهاد سکس می‫داد. من به قیافه اش نگاه کردم و دل نادل بودم که جوابش را بدهم یا ندهم. داشتم به این فکر می‫کردم که جوابش را بدهم یا ندهم که در همین موقع در خیابان نیز یک ماشینی دنبالم افتاده بود و از کنارم این بر و آن بر می‫چرخید تا سوارم کند. آن که با ماشین دنبالم بود من اصلاً به فکرش نبودم چون اصلاً برایم جالب نبود. مردی بود حدود ۲۷ - ۲۸ ساله، جوان، لاغر و قد بلند، که من نه جوان دوست داشتم و نه لاغر. روز قبل نیز دنبالم افتاده بود و اصرار هم کرده بود اما قیافه اش یادم نمانده بود. این دفعه که چند بار اصرار کرد و من جوابش را ندادم بالاخره ماشین را نزدیکم ایستاند، از ماشین پیاده شد، آمد در پیاده‫رو کنارم، یک دستش را دور کمرم حلقه کرد و گفت «دوستت دارم عزیزم بیا با من.»

- «وای! دستت را دور کمرم حلقه نکن که مردم می‫بینند زشت است.»

«پس بیا برویم یک جای خلوت که مردم نبینند.»

- «نه من اصلاً این کاره نیستم. دستت را دور کن از دور کمرم.»

پیش از این نیز چند بار که اصرار کرده بود من جوابش را نداده بودم و در اینجا هم که گفتم من اصلاً این کاره نیستم دستت را از دور کمرم دور کن، یارو عصبانی شد، گردنبند نقره‫ای داشتم، به گردنبندم دست انداخت آنرا به زور کشید. هم گردنبند گسست و هم گردنم پاره شد. همزمان در حالیکه داشتم قدم می‫زدم یک پایش را جلو پایم گذاشت تا بزندم به زمین، اما من تعادلم را حفظ کردم و زمین نخوردم. شروع کرد به مشت و لگت زدن. من داشتم راه می‫رفتم او همزمان با اینکه مرا با مشت و لگت می‫زد می‫گفت «تو این کاره نیستی! پس چرا این شکل و قیافه را به خودت درست کرده ای؟ با هر کس می‫روی با من نمی‫روی! آنها چقدر پول برایت می‫دهند که من دو برابر آنرا بدهم؟»

- «من در زندگی با هیچ کسی نرفته ام و هیچ وقت این کار را نکرده ام.»

«دروغ چرا می‫گویی بی‫شرف؟ من خودم دو نفر را می‫شناسم که تو با آنها خوابیده‫ای. ‫من دوستت داشتم، دیروز هم برایت خیلی اصرار کردم اما تو جوابم را ندادی...»

در پیاده‫رو روبروی مردم به من حمله کرد، خودش فقط چند مشت و لگت زد دیگر ولم کرد سوار ماشینش شد و رفت. در بین مردم کسان زیادی بودند که نسبت به من بدبین بودند و کسان زیادی هم بودند که قصد حمله کردن به من را داشتند، اما هیچ کس جرأت نمی‫کرد که نفر اول خودش حمله کند. وقتی که روبروی مردم به من حمله کرد، خودش به مجردی که رهایم کرد، دو نفر رهگذر ‫نیز به او پیوستند. آن دو نفر یکی دو مشت و لگت که زدند من از پیش شان فرار کردم، وقتی که داشتم از پیش آنها فرار می‫کردم همزمان شماره پلاک ماشینش را نیز یاد داشت کردم تا به پلیس شکایت کنم. من فکر کردم که اگر کمی بدوم این دو نفر دیگر دنبالم نمی‫آیند، اما آنقدر کینه‫توز بودند که دیگر اصلاً از سرم دستبردار نبودند. هنگام شام بود و هوا تاریک. در امتداد پیاده‫روی کنار خیابان بزرگی روان بودم که در آن هنگام ماشین‫های زیادی از آنجا رفت و آمد می‫کردند. آن دو نفر دنبالم می‫دویدند، هیچ پناهگاه مناسبی در آن پیرامون نبود که پناه ببرم، لذا راهم را از پیاده‫رو به عرض خیابان منحرف کردم و از روبروی ماشین‫هایی که در حرکت بودند به نوار وسط دو جاده رفت و برگشت عبور کردم تا آنها دست از سرم بردارند. اما کیست که به این سادگی دستبردار باشد! در اول می‫خواستم که به آنسوی خیابان بگذرم و اصلاً فکر نمی‫کردم که آنها هم به آنسوی خیابان دنبالم بدوند. اما دیدم که آنها نیز از جلو ماشین‫ها دنبالم دویدند، من ترجیح دادم که در امتداد نوار وسط جاده‫های رفت و برگشت بدوم تا آنها در آنجا بر من نتازند. اما حالا به مصیبت عجیب‫تر از هر آنچه که فکرش را کنم گرفتار شده ام. در نوار وسط نیز به شتاب دنبالم دویدند. به زودی به چهارراه پر ترددی رسیدم که چراغ سبز و قرمز آن لحظه به لحظه در حال تغییر بود. اول خواستم که از چهارراه بگذرم، دیدم که آنها نیز با شتاب خواستند که به آنسوی چهارراه دنبالم کنند. زمانی که به وسط چهارراه رسیدم ماشین‫های زیادی از آنجا عبور و مرور می‫کردند. فکر کردم که اگر در یک جای خلوت گیرم کنند حسابی کتکم خواهند زد. ترجیح دادم که در وسط چهارراه در میان ماشین‫هایی که عبور و مرور می‫کردند همان جا بمانم. از اینکه ترافیک سنگینی از وسط چهارراه می‫گذشت آنها ترسیدند که در آنجا به من حمله‫ور شوند. من در وسط چهارراه ایستادم، آنها از آمد و رفت ماشین‫ها به گوشه چهارراه فرار کردند، در گوشه چهارراه منتظرم ایستادند تا هر طرفی که بروم دنبالم بدوند. بی‫صبرانه منتظر بودند که از وسط چهارراه بیرون بروم، ‫دو - سه دقیقه‫ای حوصله کردند و دیگر حوصله شان که به آخر رسید به داخل چهارراه بسویم دویدند. من ترجیح دادم که هیچ طرف فرار نکنم و همان جا بمانم. خیال کردم که با دویدن بسویم می‫خواهند هولم کنند تا از آنجا فرار کنم. فکر نمی‫کردم که در آن جا به من حمله کنند، اما وقتی که رسیدند دو - سه مشت و لگت زدند من عمداً پیش روی ماشین‫های فرار کردم که در حرکت بودند، آنها خیال کردند که من به آنسوی خط عبور ماشین‫ها فرار می‫کنم، کمی دنبالم دویدند، اما من پیش روی ماشین‫هایی که در حال حرکت بودند ایستادم و از آنجا تکان نخوردم. آنها برای اینکه مسؤل راهبندان شناخته نشوند از راننده‫ها خجالت کشیدند و دوباره به گوشه چهارراه فرار کردند. چهارراه مربعی شکل ساده بود و هیچ دایره و خالیگاهی در وسط نداشت. من در وسط چهارراه مانده بودم و چراغ سبز و قرمز آن لحظه به لحظه در حال تغییر بود. هر لحظه که چراغ زرد می‫شد آنها به وسط چهارراه می‫دویدند و  دو - سه مشت و لگت می‫زدند، تا حالا چراغ سبز دیگری روشن می‫شد و من پیش روی ماشین‫های فرار می‫کردم که به حرکت می‫افتادند. آنها تا اینکه بار دیگر چراغ زرد روشن شود دوباره به گوشه چهارراه فرار می‫کردند. دور و بر چهارراه تمام مردم متوجه من شده بودند که به من حمله شده است. آهسته آهسته رهگذران دیگری نیز به حمله کنندگان پیوستند و بتدریج به تعداد آنها اضافه شد. متوجه شدم که سه - چهار نفر دیگر نیز به جمع آنها اضافه شده است. حدود ده دقیقه‫ای در وسط چهارراه ماندم. در اول که تعداد شان کم بود از مسؤلیت پذیری ایجاد راهبندان سنگین می‫ترسیدند و جرأت نمی‫کردند که سر راه ماشین‫هایی که در حال حرکت بودند به من حمله کنند. بالاخره تعداد شان به حدود ده نفر رسید. زمانی که تعدادشان را زیاد دیدند خود را در مقابل راهبندان سنگین و آمد و رفت ماشین‫ها قوی‫تر احساس کردند. در آخرین هجوم متوجه شدم که با آنکه چراغ سبز هم روشن شد آنها با روحیه عالی از چند طرف چهارراه به من ریختند. زمانی که به من رسیدند بعضی‫ها شروع کردند به مشت و لگت زدن و بعضی هم به علت ازدحام نتوانستند که خود را به من نزدیک کنند. آدم در این حالت مغشوش می‫شود و نمی‫داند که چطوری کتک می‫خورد. ضرباتی از سمت‫های نامعلوم به هر قسمت بدنم وارد شد و ندانستم دقیقاً کی و به چه شکلی به زمین افتادم. در حالیکه تازه به زمین افتاده بودم و از دور و برم شروع کردند به لگت زدن، چشمم به ماشین پلیس افتاد که تازه می‫خواست از گوشه چهارراه به دست راست بپیچد و از صحنه فرار کند. من در حالیکه به زمین افتاده بودم فوراً با کشیدن سوت بلند از جا برخواستم و بسوی ماشین پلیس دویدم. حمله کنندگان که دیدند من بلند سوت کشیدم و به آنسو نگاه کردم، آنها نیز بسوی ماشین پلیس نگاه کردند و فوراً به سمت‫های دیگر فرار کردند. در این حال آنها به سمت‫های دیگر در حال فرار بودند که پلیس خودش می‫خواست به سمت دیگری فرار کند. اما پیش از اینکه ماشین پلیس در حال پیچیدن بتواند سرعت بگیرد من به سرعت بیشتر دویدم راهش را بستم و دیگر هیچ چاره‫ای جز تحویل گرفتن من نداشت.

در اول من خیال کردم که پلیس هم بخاطر بدبینی نسبت به من می‫خواست که از صحنه فرار کند، اما بعداً به اصل قضیه پی بردم که این چهارراه و این خیابان بزرگ دو منطقه‫ای را از هم جدا می‫کرد که به دو کلانتری جداگانه تعلق داشتند و من که در نقطه مرکز چهارراه مورد حمله قرار گرفته بودم، این نقطه به منطقه مربوط به آنها تعلق نداشت. وقتی که خودم را جلو ماشین پلیس رساندم و آنرا وادار به توقف کردم، پلیس از ناچاری سوارم کرد. من که پلاک ماشین اولین فرد حمله کننده را یادداشت کرده بودم، در همین لحظه از پلیس خواستم که شاکی شوم. پلیس در اینجا به شکایتم گوش نکرد و در نقطه دورتری پیاده ام کرد. من از پلیس خواستم که پیاده ام نکند و مستقیماً به کلانتری ببرد تا از نفر اولی شکایت کنم. اما پلیس گفت خودت برو به کلانتری شکایتت را بگو. علت اینکه چرا پلیس پیاده ام کرد بعداً دریافتم که آنها دنبال آسوده طلبی بودند و در اکثر حوادث می‫خواستند که از گرفتاری و درد سر‫ فرار کنند. در حالیکه از دهن و دماغم خون آمده بود و لباس‫هایم هم خونی شده بود، ‫خودم از همان جا بسوی کلانتری رفتم، به کلانتری مراجعه کردم و موضوع شکایتم را توضیح دادم. در کلانتری محل حادثه را از من پرسیدند. من محل حادثه را گفتم «چهارراهی در امتداد خیابان ایکی نیسان جاده‫سی»

گفتند «آن نقطه به این کلانتری مربوط نمی‫شود.»

به کلانتری دیگر زنگ زدند تا بیایند و مرا تحویل بگیرند. از کلانتری دیگر دو تا افسر پلیس با یک ماشین آمدند و محل حادثه را از من پرسیدند. من که به آنها هم محل حادثه را گفتم آنها نیز گفتند که آن نقطه به کلانتری ما مربوط نمی‫شود. در حالیکه افسران پلیس از هر دو کلانتری در آنجا حضور داشتند، با یکدیگر در گفتگو شدند تا یکی از آنها باید تحویلم بگیرند. بالاخره قرار بر این شد که از هر دو کلانتری یک یک پلیس با من بروند تا من نقطه دقیق حادثه را به آنها نشان بدهم. وقتی که رفتیم و نقطه دقیق حادثه را به آنها نشان دادم، هر کدام از آنها به یکدیگر می‫گفتند که این نقطه به ما مربوط نمی‫شود به شما مربوط می‫شود. بالاخره برای اینکه یکی از آنها زودتر تحویلم بگیرند، من گفتم «من چه کاری به مرکز چهارراه داشتم که در آنجا به من حمله می‫کردند! من اول در امتداد پیاده‫رو داشتم قدم می‫زدم که آنها به من حمله کردند و به وسط چهارراه کشیدندم.»

اینجا بود که نقطه اصلی باید مشخص می‫شد که در کدام پیاده‫رو به من حمله شده است. یکی از آنها فوراً پرسید «در کدام پیاده‫رو بود که حمله کردند، این دست خیابان یا آن دست ‫خیابان؟»

من پیاده‫رویی که در آن به من حمله شده بود را برایشان نشان دادم. وقتی که پیاده‫رو را نشان دادم، یکی از آنها خوشحال شد و با اطمینان مرا به دیگرش تحویل داد و دیگرش با پریشان‫حالی تحویلم گرفت. پلیسی که از پیشم فرار کرده بود پیاده‫رو به خود آنها مربوط می‫شد.

* * *

از نامه قبلی که به ارتباط سوءِ قصد آن سه نفری که از پیش شان به رستوران فرار کرده بودم به UN نوشتم تا افتادن این  اتفاق بیشتر یک ماهی گذشته بود، اما هنوز پرونده ام مثل گذشته راکد بود. این بار خواستم که این  اتفاق را نیز به عنوان مشکل امنیتی به UN مطرح کنم تا زودتر به پرونده ام رسیدگی کنند. در حالیکه هم گردنم پاره شده بود، هم پیشانی‫ام در وقت کتک خوردن شکسته بود و هم از دهن و دماغم که خونریزی کردم لباس‫هایم خونی شده بود، فردای آن با گردن پاره، پیشانی شکسته و لباس‫های خونی به UN مراجعه کردم تا مشکل امنیتی‫ام را قبول کنند.

‫این بار بخاطری که باز هم کتک خورده بودم و علامت‫های آن در بدنم بود باز هم برای مصاحبه امنیتی پذیرفتندم.

با مترجم داخل دفتر رفتم و یک خانم میان سال پرخاشگر که رئیس UN شهر وان بود داخل دفتر شد. این خانم را می‫گفتند که ملیت انگلیسی دارد و رئیس UN وان است. در اول من خیال کردم که شاید باشخصیت باشد، اما وقتی که آمد و روبرویم نشست چشمانش را بسویم کشید، غر زد و گفت «چی هر روز یک دروغی درست می‫کنی می‫آوری تحویل ما می‫دهی و وقت مان را ضایع می‫کنی!»

من هم دو برابر او چشمانم را بسوی خودش کشیدم، دو برابر او غر زدم و گفتم «من چه دروغی به شما گفته ام؟ من برای هر حرفم سند زنده و شاهد زنده دارم.»

او از غر زدنش کمی کاست و گفت «چی شده، باز چه می‫خواهی بگویی؟‫»

من از غر زدنم هیچ کم نکردم و غر زده گفتم «چیزی که هر وقت شده است باز هم تکرار می‫شود و اگر قرار باشد که تکرار نشود من به شما مراجعه نمی‫کنم.»

در ظاهر کمی رحم شد و گفت «خوب، پس بگو که چه اتفاقی افتاده است.»

موضوع را تعریف کردم و گفتم «دیروز غروب در امتداد پیاده‫رو داشتم قدم می‫زدم یک مرد به من پیشنهاد سکس داد، من پیشنهادش را قبول نکردم، او عصبانی شد به من حمله کرد، وقتی که مردم دیدند او به من حمله کرده است مردم نیز به او پیوستند...»

تمام جریانی از شروع حمله تا شکایت به پلیس را برایش توضیح دادم. در آخری حرفم که جریان را برایش توضیح دادم، خانم شاید که به قصد مسخره کردن از من پرسید «چرا پیش از اینکه به تو حمله کنند تو به کلانتری مراجعه نکردی، پلیس در کلانتری برای چیست؟»

- «کلانتری از آنجا چند کیلومتر فاصله دارد، تنها پناهگاهی که در آنجا به فکرم رسید همان نقطه پر تردد مرکز چهارراه بود و من به همان جا پناه بردم.»

«وقتی که دیدی بسویت آمد چرا نرفتی کلانتری؟»

سه - چهار بار عین همین سؤال احمقانه را تکرار کرد، من هر جوابی که می‫دادم او باز هم همین سؤال را تکرار می‫کرد و می‫گفت «چرا از همان اول به پلیس شکایت نکردی؟»

بالاخره من در جوابش گفتم «آنچه تجربه‫ای را که تو داری من ندارم.»

با شنیدن این جواب لبخند بی‫رمقی زد و دیگر دهنش نجنبید.

وقتی که من دیدم او در زبان‫بازی پیشم کم آورد خواستم که در هدف اصلی‫ام نیز بر او غلبه کنم و قبولی را که حق مسلم خودم می‫دانستم هرچه زودتر بدست بیاورم. در این فرصت به او گفتم «من به شما حق می‫دهم که به هر شکلی که خودتان لازم می‫دانید واقعیت‫ها را کشف کنید، اما در مورد من که همه چیز کاملاً واضیح است. شما می‫بینید که من حتی در اینجا اینقدر مشکل دارم، پس چه برسد بر افغانستان که افغانستان مرکز تمام نادانی‫ها‫ست!  اما با وجودی که یک بار ‫‫به من جواب رد داده شد، یک سال دیگر می‫گذرد که من نامه استینافم را فرستاده ام و شما هنوز جواب دیگری برای من نداده اید.»

 با لحن مسخره‫آمیز گفت «تأسف می‫کنم به حالت! از نظر ما رد شده‫ای، ‫ما دیگر ‫نمی‫نتوانیم که برایت کاری بکنیم، همین که در ترکیه هستی، ماندن در اینجا هم کار آسانی نیست، این ما هستیم که پلیس ترکیه هنوز دیپورتت نکرده است.»

وقتی که با لحن مسخره‫آمیز گفت تأسف می‫کنم به حالت، از لحن مسخره آمیزش بدم آمد و برای اینکه فکر نکند که من آدم کوچک و عاجزی هستم، در جوابش گفتم «قابل تأسف نیست که برای من تأسف بکنی؛ چون در گذشته هر آنچه که در قسمتم بوده است سرم آمده است و در آینده هم هرچه که در قسمتم باشد سرم خواهد آمد. هرچه که بر سرم هم بیاید دیگر برای من عادی شده است و هیچ فرقی به حال من نمی‫کند. دیگر برای من آب از سر پریده است.»

وقتی که گفتم برای من آب از سر پریده است، مترجم نتوانست که این حرفم را ترجمه کند. او در جوابم گفت «به حال تو چه فرقی بکند و چه نکند از طرف ما رد هستی و ما دیگر نمی‫توانیم که برایت کاری بکنیم.»

همچنان گفت «مشکل امنیتی‫ات در ترکیه هیچ تأثیری بر پرونده ات در UN ندارد، اگر در اینجا مشکلی امنیتی هم داری به پلیس مربوط می‫شود.»

- «آخر همین مشکل امنیتی را که به ارتباط گرایش جنسی‫ام در اینجا دارم در افغانستان بدتر از این است.»

«می‫توانی از پلیس درخواست انتقالی بکنی که ترا از وان به یک شهر دیگری انتقال بدهند و اگر مشکلی داری حتماً انتقالت خواهند داد.»

در حالی پیشنهاد انتقالی را به من داد که من قصد رفتن به هیچ شهر دیگری را نداشتم. زیرا UN در سراسر ترکیه فقط در وان و آنکارا دفتر داشت و بس. و پلیس پناهندگان را به آنکارا هم نمی‫فرستاد. من قصد داشتم تا روزی که تکلیفم مشخص نشود در شهر وان باید بمانم و UN را از نزدیک زیر فشار بگیرم تا زودتر تکلیفم را مشخص کنند.

مصاحبه تمام شد. او در آخر به من گفت «از دست ما که چیزی بر نمی‫آید. باز هم اگر می‫خواهی که چیزی به پرونده ات اضافه شود برو یک نامه بنویس و بیار اینجا تحویل بده.»

من خیال کردم که او در ظاهر هرچه که به من گفت در باطن شاید نیت بدی نداشته باشد. بناءً در جوابش گفتم «نه؛ لازم نمی‫دانم که چیزی بنویسم، همین که موضوع را به شما توضیح دادم کفایت می‫کند.»

لبخند بی‫رمقی زد، دیگر چیزی نگفت و از جا برخاست.

* * *

وقتی که از دفتر بیرون شدم و بسوی خانه حرکت کردم از آن حرفی که گفتم لازم نمی‫دانم چیزی بنویسم و همین که موضوع را به شما توضیح دادم کفایت می‫کند، پشیمان شدم. به خود گفتم نظر به برخوردی که این زن با من کرد بعید است که انسانیت سرش شود. اتفاق دیشبی که برایم افتاد، پس به امید این زن نباید که پرونده ام را بدون تغییر بگذارم. به این صورت تصمیم گرفتم که یک نامه بنویسم و به UN تحویل بدهم. رفتم خانه نامه ذیل را نوشتم و به UN تحویل دادم:

 

* * *

چند روزی از ارسال این نامه گذشت. تا حالا هفده - هژده ماه از مراجعه ام به UN شده بود و سیزده- ‫چهارده ماه از دریافت جواب رد اولی و ارسال نامه استینافم گذشته بود. با خود فکر کردم که من در رفتارم با UN خیلی تند پیش رفته ام و با این ‫رویکرد هیچ وقت به تنیجه‫ای نخواهم رسید. لذا تصمیم گرفتم که دیگر در رفتارم باید ملایم‫تر عمل کنم تا اینکه اگر زودتر نه، دیرتر یک جوابی برایم بدهند و بیشتر از این با من لج نکنند. ‫.نامه ذیل را نوشتم آنرا به UN هم فکس فرستادم و هم خود نامه را فرستادم:

 

 

‫یک ماهی از ارسال این نامه هم گذشت. دیگر که خواسته بودم رفتار ملایم‫تری در مقابل UN اختیار کنم، بالاخره به همین شکل در طول پنج ماه به ترتیب پنج تا نامه ملایم نوشتم و هر کدام آنها را به UN هم فکس فرستادم و هم خود نامه‫ها را فرستادم. اما با رفتار ملایم باز هم به هیچ نتیجه‫ای نرسیدم.

* * *

در طول مدت انتظارم تازه‫واردان زیادی را دیدم که پیش چشمم به UN مراجعه می‫کردند، به زودی جواب قبولی را می‫گرفتند و به کشور‫های پناهنده پذیر فرستاده می‫شدند. اما من که تقریباً دو سال منتظر بودم، به من هیچ توجهی صورت نمی‫گرفت. کسانی را که می‫دیدم زود قبول می‫شدند تمام آنها به ارتباط مشکلات سیاسی، عقیدتی و یا ملیتی قبول می‫شدند. من که مشکل خودم را با آنها مقایسه می‫کردم، آنها ده برابر بهتر از من فرصت زندگی طبیعی را در کشور خودشان داشتند. بسیاری از آنها را می‫دیدم که مثل مهمان با گذرنامه وارد ترکیه می‫شدند، تا روزی که در ترکیه می‫ماندند UN به مثل مهمان با آنها برخورد می‫کرد و مثل مهمان به کشور‫های پناهنده پذیر پرواز می‫کردند. اما در مورد من با وجودی که شرایطم را در افغانستان می‫دانستند، در وقت مصاحبه در تمام جریان آمدنم از افغانستان تا ترکیه را از من پرسیده بودند و تمام سختی‫هایی که کشیده بودم را می‫دانستند، اما باز هم به عنوان یک انسان با من برخورد نکردند. حتی من خودم اکثراً خیال می‫کردم که در آن حد تکامل انسانی‫ای که دیگران به دنیا آمده اند من نیامده ام که UN به عنوان یک انسان کامل با من برخورد کند. من به خود می‫گفتم که شاید از نظر ساختار و بافت مغزی مغز من چگونگی فعالیت مغز انسان‫های کامل را ندارد که از خود رفتار انسانی نشان می‫دهند و مورد رفتار انسانی قرار می‫گیرند. خودم را اصلاح پذیر هم نمی‫دانستم؛ چون به خود می‫گفتم که بافت مغز من خاصیت اصلاح پذیری را ندارد. با خود می‫گفتم اینکه چرا UN من و کسان مثل من را در اول به عنوان پناهجو می‫پذیرد، حتماً به علت شکل ظاهری‫ای ما‫ست که ما هم در ظاهر شکل انسان را داریم. اما بعداً تشخیص می‫دهند که کی انسان است و کی نیست، و بعد از اینکه انسان بودن آنها را تشخیص دادند به مشکل اصلی آنها فکر می‫کنند.

‫در آنجا یک پناهجویی بود از قوم هزاره افغانستان به نام اسد. اسد نیز مثل من حدود دو سال بلاتکلیف در گوشه‫ای افتاده بود. اسد به من می‫گفت «مثل من و تو کسانی زیادی هستند که واقعاً مشکل دارند و نمی‫توانند که به کشور خود برگردند، اما در اینجا قبول نمی‫شوند و کسانی هم هستند که مشکل آنچنانی ندارند اما به زودی قبول می‫شوند. علت اینکه چرا ما‫ را قبول نمی‫کنند تقصیر خود ما‫‫ست.  چون ما خودمان می‫دانیم که مشکل داریم، اما آنقدر منطقی نیستیم که بتوانیم به وکیل ثابت کنیم که ما واقعاً مشکل داریم. کسانی که زود قبول می‫شوند، آنها زبانِ سخن گفتن دارند، می‫دانند که چه بگویند به سود شان است و چه بگویند به ضرر شا‫ن است. اما ما‫ اصلاً نمی‫دانیم که چه بگوییم به سود ما‫ست و چه بگوییم به ضرر ما‫ست.»

واقعاً هر کس دیگری هم که همیشه مثل من مورد زورگویی قرار بگیرد اعتماد به نفسش را کاملاً از دست می‫دهد که حتی خودش را جزء آدم به حساب نمی‫آورد. من حقیقتاً در تمام عمرم مورد زورگویی قرار گرفته بودم. این را همه می‫دانند که فرهنگ افغانستان فرهنگ زورگویی است. من به این باور هستم که هر کسی که در افغانستان زندگی کرده است حتماً یا همیشه مورد زورگویی قرار گرفته است و یا اینکه خودش زورگویی کرده است. «هرچه که سنگ است همه پیش پای لنگ است» آدمان بدشانس مثل من که در جهنم نادانی و زورگویی به دنیا آمده اند، اگر به بهشت دانایی هم بروند فرشتگان دانا به روی آنها عزازیل می‫گردند.

* * *

به این صورت من در زندگی از هر دری نومید شده بودم و دیگر برایم روحیه‫ای برای مبارزه باقی نمانده بود. به خود می‫گفتم من هر کجا که بروم باز هم آسمان همین یک رنگ است و هیچ جا برایم بهتر نخواهد شد. بالاخره تصمیم گرفتم که به افغانستان برگردم. می‫خواستم زمانی که برگردم در آنجا هم ظاهرم را مشخص کنم ‫تا مردم بدانند که من همجنسگرا هستم. این را می‫دانستم که اگر در افغانستان این کار را بکنم مورد خشونت‫های فجیعی قرار خواهم گرفت. اما به خود می‫گفتم که اگر مورد خشونت قرار بگیرم بهتر می‫شود تا اینکه مورد مسخره و تحقیر قرار بگیرم. اسد، آن پناهجوی هزارگی که می‫گفت ما منطق سخن گفتن نداریم دوست نهایت صمیمی‫ام بود. اسد یک شیعه مذهبی بود و من یک سنی زاده غیر مذهبی، اما با آن هم آنقدر به یکدیگر نزدیک بودیم که نزدیکتر از دو فرد هم‫عقیده‫ای که در یک صف مبارزه می‫کنند. البته او از خودم بود جوانتر و من با او رابطه جنسی نداشتم. گاهی اوقات که اسد خانه من می‫بود و مردانی که با من رابطه داشتند، می‫آمدند و او را می‫دیدند، برای اینکه به من شک نکنند، من به آنها می‫گفتم «این آقا اسد فقط همشهری و دوست صمیمی من است و من با این رابطه جنسی ندارم.»

اسد خجالت می‫کشید و می‫گفت «وای! خدا انصافت بدهد! این که از تو نپرسیده است که رابطه داری یا نداری، چرا این حرف را می‫زنی؟»

- «بخاطری که به من شک نکند این حرف را زدم.»

«پس روبروی من نگو، بگذار با خودش که تنها بودی باز بگو که من با او رابطه ندارم.»

- «بگذار الان روبروی خودت بگویم تا باورش شود که من با تو رابطه ندارم.»

وقتی که تصمیم گرفتم افغانستان بروم یک روزی به اسد گفتم «من تصمیم قاطعم را گرفته ام که برگردم افغانستان.»

«اگر برگردی اشتباه می‫کنی.»

- «چاره‫ای نداریم که اشتباه نکنیم، همین که اینجا هم آمده ایم اشتباه است، اگر اشتباه نبود UN با ما اینقدر بد برخورد نمی‫کرد.»

«برخورد UN با افغانستان فرق می‫کند. اگر به افغانستان برگردی و از کار‫هایی که در اینجا کرده‫ای خبر شوند ترا می‫کشند.»

- «اگر خبر هم نشوند من خودم کار‫های را که در اینجا کرده ام در آنجا هم می‫کنم.»

«چی می‫کنی مثل اینجا آرایش می‫کنی و لباس زنانه می‫پوشی؟»

- «بلی عیناً مثل همین جا، آرایش می‫کنم و لباس زنانه می‫پوشم و از مردانی هم که خوشم بیاید به چشم شان نگاه می‫کنم تا بدانند که من از آنها چه می‫خواهم.»

«در اینجا که بیرون می‫روی چند نفر ترا بد می‫بینند و فحشت می‫دهند؟»

- «خیلی زیاد، چرا؟»

«خوب پس فکر کن، در اینجا همین تعداد که فقط فحش می‫دهند، در آنجا همین تعداد با چاقو می‫زنند.»

- «بزنند، من که از چاقو خوردن ترسی ندارم.»

«می زنند می‫کشندت، مرده ات را می‫اندازند.»

- «من از مردن هم ترسی ندارم.»

اسد لبخندی زد و گفت «پیش از اینکه با چاقو بزنند، اول دستگیرت می‫کنند می‫برندت زندان.»

- «من از زندان رفتن هم ترسی ندارم.»

اسد آدم خندانی بود و اکثراً که حرف می‫زد با خنده و هیجان حرف می‫زد. خندید و گفت «وقتی که دستگیرت کنند زندان هم نمی‫برند، در افغانستان کسی نمی‫داند که تو چرا این کار را کرده‫ای، خیال می‫کنند که دیوانه شده‫ای و می‫برندت تیمارستان بین دیوانه‫ها می‫اندازندت.»

- «ببرند من که از دیوانه‫ها هم ترسی ندارم.»

اسد خنده پر هیجانی کرد و گفت «تو چقدر ساده‫ای دیوانه! اگر هیچ چیزی نگویند، تیمارستان هم نبرند و فقط بچه‫ها دنبالت صدا بزنند حمید نداره، باز چی می‫کنی؟»

اسد هر چیزی که گفت هیچ حرفش برایم بیمناک نبود، اما وقتی که گفت اگر بچه‫ها دنبالت صدا بزنند حمید نداره، باز چه می‫کنی، من گیج شدم و خیال کردم که همین الان بچه‫ها پشت سرم ایستاده اند و می‫خواهند صدا بزنند حمید نداره. با خود گفتم بابه نداره چی بود که حالا صدا بزنند حمید نداره! به اسد گفتم «من در دنیا از هیچ چیزی ترس ندارم اما از مسخره مردم ترس دارم.»

«تو که می‫خواهی برگردی، خیال کردی که فکر همه چیز را کرده‫ای، اما هنوز چیز‫های هست که فکر آنها را نکرده‫ای.»

اسد در این ارتباط یک افسانه‫ای برایم تعریف کرد:

«بود و نبود شاهی بود. شاه نوکری داشت. نوکرش عاشق دخترش بود. بعید بود که نوکر بتواند از شاه دخترش را خواستگاری کند. نوکر هر وقت که دختر را می‫دید برایش سخت می‫گذشت که نرسیدن به او را تحمل کند. یک روزی نوکر با دختر در خانه تنها می‫ماند و با خود فکر می‫کند که اگر به این دختر تجاوز کنم چه می‫شود؟ شاه خبر می‫شود و از کار بیرونم می‫کند. به این می‫ارزد که از کار بیرونم کند. نه شاید که بیرونم نکند دست و پایم را بشکند. به این هم می‫ارزد که دست و پایم را بشکند. نه شاید که دست و پایم را هم نشکند زندانی ام کند. به این هم می‫ارزد که زندانی ام کند. نه شاید که زندانی هم نکند اعدامم کند. به این هم می‫ارزد که اعدامم کند. پس نهایتاً اعدامم می‫کند و به اعدام کردن هم می‫ارزد که به این دختر تجاوز کنم. به این صورت نوکر به دختر تجاوز می‫کند. وقتی که شاه از موضوع خبر می‫شود به سربازانش می‫گوید بیرونش کنید از اینجا. نوکر در جوابش می‫گوید می‫ارزد. شاه می‫گوید دست و پایش را بشکنید. نوکر می‫گوید می‫ارزد. شاه می‫گوید ببریدش زندان. نوکر می‫گوید می‫ارزد. شاه می‫گوید اعدامش کنید. نوکر می‫گوید می‫ارزد. شاه می‫گوید دسته بیل را بکنید تو کونش. نوکر می‫گوید والله فکر هر چیزی را کرده بودم اما فکر این را نکرده بودم.»

اسد به من گفت «تو هم که می‫خواهی افغانستان بروی فکر هر چیزی را کرده‫ای، اما فکر این را نکرده‫ای که بچه‫ها دنبالت صدا بزنند حمید نداره.»

- «من اصلاً نمی‫گذارم که حرف در اینجا بماند و پیش از اینکه بچه‫های شان دنبالم صدا بزنند حمید نداره، من بزرگان شان را وادار می‫کنم که با چاقو بزنندم.»

«نه، عجب ساده‫ای هستی تو! آیا در اینجا کسی ترا با چاقو زده است که در آنجا بزنند؟ بزرگان هیچ کاری با تو ندارند. فقط بچه‫ها دنبالت صدا می‫زنند حمید نداره.»

- «پس چرا در اینجا بچه‫ها دنبالم صدا نمی‫زنند؟»

«در اینجا بچه‫ها هنوز یاد نگرفته اند که صدا بزنند.»

- «پس در اینجا بزرگان هم هنوز یاد نگرفته اند که با چاقو بزنند.»

در افغانستان هر چند که بابه نداره ها را آزاردن عادت بچه ها بود، اما بزرگان را نیز غایبانه بدان پیوندی!

در جوامعی که تربیت اجتماعی کیفیت بهتر یافته است، بزرگان خانواده‫ها تربیت بچه‫های شان را نیز تا حدود خود کنترل می‫کنند. اما در جوامعی که دچار سردرگمی تربیتی هستند، ابتداء تربیت خود بزرگان مستلزم بهبود یافتن است، و بار سنگین تر اینکه، شکلی که در قالب متفاوت نقش بسته است، دیگر سخت است که آنرا بتوان به شکل دلخواه تغییر داد.

* * *

‫ تصمیم برگشتن به افغانستان را داشتم. اما از اینکه تقریباً دو سال منتظر جواب نشسته بودم، نمی‫خواستم که این دو سال را بدون نتیجه نادیده بگیرم و در صورت برگشتن به افغانستان هم می‫خواستم که پای UN در میان باشد. به این منظور یک روزی برای تصمیم برگشت به افغانستان به UN مراجعه کردم تا برم گردانند. در این مورد یک روز مخصوصی برایم تعین کردند که حاضر شوم و با من مصاحبه کنند.

‫در روز مقرر شده من با آرایش و لباس‫ زنانه برای مصاحبه به دفتر UN حاضر شدم. این بار به غیر از رئیس یک خانم دیگر برای مصاحبه با من حاضر شد. از من پرسید «آیا می‫خواهی که برگردی افغانستان ؟»

- «بلی می‫خواهم که برگردم.»

«اگر برگردی هزینه سفرت را UN پرداخت نمی‫کند، خودت باید پرداخت کنی.»

- «من هم از شما هزینه سفر نخواسته ام. شما فقط می‫خواهم که زمینه برگشت قانونی‫ام را فراهم کنید.»

«اگر هزینه برگشتت را خودت پرداخت می‫کنی، پس ما در اینجا پرونده ات را می‫بندیم و به پلیس گزارش می‫دهیم که به خواست خودت و با هزینه خودت ترا به افغانستان برگردانند.»

 در حالیکه با لباس و آرایش زنانه رفته بودم گفتم «شما به دولت افغانستان هم بگویید که در صورت برگشت کاری با من نداشته باشد.»

«اگر تو با دولت کشور تان مشکلی داری، ما در سیاست دولت‫ها دخالتی نداریم.»

- «بلی مشکل دارم، من هم با دولت و هم با جامعه و خانواده مان مشکل دارم.»

«پس اگر برگردی به خواست خودت بر می‫گردی و اگر اتفاقی هم برایت بیفتد در آن صورت UN مسؤلیتی ندارد.»

من تا حالا نمی‫دانستم که وکیلان UN مسؤلیت بدوش پناهجویان را می‫پذیرند و خیال کرده بودم که از کسی که خوش شان بیاید اگر مشکلی هم نداشته باشد قبولش می‫کنند و از کسی که خوش شان نیاید اگر مشکلی هم داشته باشد قبولش نمی‫کنند و در صورت برگشت اگر اتفاقی هم برایش بیفتد آنها هیچ مسؤلیتی ندارند. در ارتباط به اینکه گفت اگر به خواست خودت برگردی و اتفاقی برایت بیفتد UN مسؤلیتی ندارد، من پرسیدم «پس اگر به خواست خودم بر نگردم شما مرا برگردانید و  اتفاقی برایم بیفتد، آیا در آن صورت شما مسؤلیتی دارید؟»

«بلی؛ در آن صورت UN مسؤلیت دارد، اما UN هیچ پناهجویی را بدون خواست خودش بر نمی‫گرداند.»

- «تقریباً دو سال می‫شود که من به شما مراجعه کرده ام. شما یک بار ‫‫به من جواب رد دادید، در نهایت اگر باز هم به من جواب رد بدهید و من به افغانستان برگردم و  اتفاقی بر من بیفتد، آیا در آن صورت شما مسؤلیتی دارید؟»

«در صورتی که UN ترا برگرداند و  اتفاقی برایت بیفتد UN مسؤلیت دارد، اما در غیر آن صورت UN هیچ مسؤلیتی ندارد.»

- «اگر شما در نهایت جواب رد بدهید، در آن صورت که مسؤلیت دارید، بلی؟»

«نه؛ UN هیچ وقت هیچ پناهجویی را بر نمی‫گرداند.»

- «اگر جواب رد مطلق بدهید باز چی؟»

«اگر UN جواب رد مطلق هم بدهد بر نمی‫گرداند.»

با خود گفتم خیلی خوب! پس من وسایل دست دوم هستم که مرا از خیابان برداشته اید، دو سال در گوشه‫ای گذاشته اید و زمانی که ناکارآمد ببینید دوباره در خیابان بیاندازید! برایش گفتم «شما آدم عاقلی هستید و هر آدم عاقل این را می‫داند که در جوامع نادان مثل افغانستان افراد مثل من بخاطر همجنسگرایی با دولت، جامعه و خانواده‫های شان مشکل دارند. من با همین لباس و آرایش به افغانستان بر می‫گردم و دیگر نمی‫توانم که خودم را از چشم مردم پنهان کنم و غم را در دلم نگه دارم. من از شما فقط می‫خواهم که دولت افغانستان را قانع کنید که با من کاری نداشته باشد. جامعه و خانواده مان هر ‫‫‫‫‫برخوردی که با من کردند من در این مورد از شما چیزی نمی‫خواهم.»

این حرف را بخاطری گفتم که دولت مرا به زندان یا تیمارستان نفرستد تا در آنجا برخورد مردم را ببینم که مردم چه برخوردی می‫کنند.

در جوابم گفت «قبلاً هم گفتم که UN در سیاست دولت‫ها دخالتی ندارد. اگر از برگشتن به افغانستان احساس خطر می‫کنی می‫توانی که بر نگردی.»

- «من نمی‫خواهم که به خواست خودم برگردم، از شما می‫خواهم که شما جبراً مرا برگردانید.»

خندید و گفت «UN هیچگاه این کار را نمی‫کند. اگر دوست نداری که برگردی می‫توانی منتظر جوابت باشی تا UN جوابت را بدهد.»

- «اگر قرار است که شما نه قبولم کنید و نه برگردانید، پس چرا اینقدر وقتم را ضایع کردید در اینجا؟»

محترمانه و مؤدبانه گفت «پس ببخشید! معذرت می‫خواهم! آیا شما کاری داشتید؟» و با احترام و ادب سر پا ایستاد و گفت «پس تا بیشتر از این دیر تان نشده است می‫توانید که بروید به کار تان برسید و در این مورد بعداً صحبت خواهیم کرد.»

از این طرز ادب و احترام گذاشتنش بی‫اندازه احساس تنفر کردم و با خود گفتم اگر شما واقعاً انسان هستید انسانیت تان را در عملکرد تان نشان بدهید، نه اینکه در نشان دادن اینگونه آداب و احترامات تشریفاتی! شما سسولک‫ها خودتان را از مردمان ولگرد و چاقوکشی که حرف و دل شان یکی است انسان‫تر هم می‫دانید! برای اینکه موقعیت اجتماعی خودش را بشناسد با عصبانیت گفتم «من این پنج دقیقه وقتی را نمی‫گویم که الان با شما حرف زدم، شما دو سال وقتم را در اینجا ضایع کرده اید.»

با همان آداب و احترام اولی دوباره سر جایش نشست و گفت «بلی متأسفم. من قبول دارم که تو در اینجا وقت زیادی انتظار کشیده‫ای اگر حوصله کنی و مدت بیشتری انتظار بکشی جوابت را از اینجا می‫گیری.»

- «چرا انتظار بکشم؟ وقتی که مشکلم مشخص است که من در افغانستان مشکل دارم و مشخص نیست که آیا شما مرا قبول می‫کنید یا نمی‫کنید، من چرا انتظار بکشم؟ آیا شما قول می‫دهید که حتماً قبولم می‫کنید که من انتظار بکشم؟»

«UN به هیچ کس این قول را نمی‫دهد که حتماً قبولش خواهد کرد. ممکن است که UN قبولت کند و یا ردت کند، اما اینکه زیاد منتظر مانده‫ای به علت کثرت پرونده‫ها‫ست. تعداد پرونده‫ها زیاد است و تعداد وکیلان کم است. وکیلان پوسته روی پرونده‫ها کار می‫کنند و به نوبت پرونده‫ها را بررسی می‫کنند.»

- «کدام نوبتی! من بیشتر از صد نفر را در اینجا دیده ام که یک سال دیرتر از من آمده اند و در ظرف یکی دو ماه قبول شدند، اما من که دو سال منتظر جوابم هنوز هم باید منتظر بمانم!»

«تو بخاطر که یک بار ‫‫جواب رد گرفتی مراحل کار پرونده ات پیچیده‫تر شده است و زمان بیشتری می‫برد تا در مورد آن تصمیم گرفته شود.»

- «من چندین نفر را دیده ام که استیناف هم گرفته اند و فقط یک ماه بعد از ارسال نامه استیناف جواب گرفته اند.»

«مشکل هر کس فرق می‫کند. بعضی پرونده‫ها مشخص‫تر است و بعضی پرونده‫ها پیچیده‫تر.»

- «اگر مشکل هر کس فرق می‫کند، پس چرا حرف نوبت را می‫زنی؟ کدام نوبتی!»

با آن همه زبان‫بازی و زرنگی اش مثل لال بی‫جواب ماند.

- «اگر مشکل من از نظر شما مهم نیست، پس چرا زودتر جواب رد نمی‫دهید؟ چرا اینقدر وقتم را ضایع می‫کنید؟»

‫«تا حالا که انتظار کشیده‫ای، اگر یک مدت دیگر هم انتظار بکشی جوابت را می‫گیری.»

اما اینکه برایم جواب رد بدهند یا قبولی مهم نیست! با بسیاری از پناهجویان همجنسگرا برخورد مشابه با من را کرده بودند و در نهایت جواب رد هم داده بودند. مصاحبه بدون نتیجه به پایان رسید و از دفتر بیرون شدم.

* * *

هنگام مصاحبه وقتی که آن خانم به من گفت اگر UN کسی را برگرداند و  اتفاقی برایش بیفتد در آن صورت UN مسؤلیت دارد، اما UN هیچ کسی را بر نمی‫گرداند، من دیگر راز پناهندگی را کشف کردم. وقتی که راز پناهندگی را کشف کردم به این فکر شدم که وکیلان UN اگر شیر هم باشند من حقم را از دهن شیر باید بگیرم. به خود گفتم اگر من قضاوت را به شرافت وکیلان بسپارم، همان گونه که وکیلان تا حالا با من بدرفتاری کرده اند در نهایت هم با خواری و زلت جواب رد را برایم خواهند داد. همین بود که به فکر برنامه چیدن شدم تا پیش از اینکه جواب رد مطلق را برایم بدهند، من باید وادار شان کنم تا هرچه زودتر یا قبولم کنند و یا برم گردانند به افغانستان.

آدم اگر مدام مورد زورگویی قرار بگیرد اعتماد به نفسش را کاملاً از دست می‫دهد. در گذشته که خیال کرده بودم وکیلان UN هرچه که دل شان بخواهد می‫توانند بکنند من اعتماد به نفسم را کاملاً از دست داده بودم و بی‫اندازه احساس حقارت می‫کردم که حتی خودم را جزء آدم به حساب نمی‫آوردم. اما حالا که فهمیدم اینجا جای زورگویی نیست به خود گفتم یا من آدم نیستم و یا وکیلان UN آدم نیستند و اگر من آدم بودم که آن سسولک‫ها را نیز آدم خواهم کرد.

پیش از این در واقع حتی بدون بهانه نمی‫خواستند که قبولم کنند، بی‫بهانه برایم جواب رد دادند و بی‫بهانه اینقدر منتظرم نشاندند. این بار خواستم کاری کنم که دیگر حتی بی‫بهانه هم نباید بتوانند که برایم جواب رد بدهند یا بیشتر از این منتظرم بنشانند. به این منظور خواستم که اولاً یک دلیل محکمی باید برایشان بیاورم تا بتوانم که هدفم را پیاده کنم. به تفکر پرداختم تا یک دلیل محکمی بسازم. هر قدر که ژرف اندیشی کردم هیچ دلیلی در ذهنم شکل نگرفت که بتوانم نظر مثبت اکثریت مردم را جلب کنم.

در دانشگاه کابل استادی داشتیم به نام محمد عثمان بابری. استاد بابری درس فارمکوگنوزی (دارو‫هایی با منشأ طبیعی) را برای ما تدریس می‫کرد. استاد بابری شخصیتی بود بسا منطقی که تمام سخن‫هایش جنبه علمی و منطقی داشت، با ادبیات نهایت عالی و با لهجه شیرین هراتی لکچر می‫داد (سخنرانی می‫کرد)، در وقت لکچر دادن کف دست راستش را زیر فکش قرار می‫داد، مچ دست راستش را با دست چپش مشت می‫گرفت، کله اش ‫را کمی به طرف راست انعطاف می‫داد، به کف دست راستش تکیه می‫داد و شروع می‫کرد به لکچر دادن. هر وقت که استاد بابری با ادبیات نهایت عالی و با لهجه شیرین هراتی لکچر می‫داد من با لکچر دادنش حال می‫کردم.

وقتی که می‫خواستم دلیل محکمی بسازم تا دیگر، وکیلان به هیچ عنوانی و حتی بدون بهانه نتوانند که اذیتم کنند، هیچ دلیلی در ذهنم شکل نگرفت. داشتم فکر می‫کردم هیچ فکری به ذهنم نرسید. وقتی که هیچ فکری به ذهنم نرسید به یاد استاد بابری افتادم و با خود گفتم کاش استاد بابری اینجا بود که با یک متن قشنگ یک دلیل محکمی برایم درست می‫کرد که آنرا بدست وکیلان و تمام مردم می‫دادم تا دیگر، وکیلان نمی‫توانستند که هیچ غلطی در پرونده ام بکنند. به همین خیال بودم که ناگهان به صورت غیر ارادی و بی‫آنکه خودم بخواهم خودم را استاد بابری خیال کردم. کف دست راستم را زیر فکم قرار دادم، مچ دست راستم را با دست چپم مشت گرفتم، کله ام را کمی به طرف راست انعطاف دادم، به کف دست راستم تکیه دادم و به فکر فرو رفتم. هنوز بیشتر از بیست ثانیه‫ای از به فکر فرو رفتنم نشده بود که چنین فکری به سرم خطور کرد: «میزبان اصلی و خانه اصلی هر انسان و هر موجود زنده طبیعت است و هر موجود زنده در طبیعت یکسان حق دارد که طبیعی زندگی کند.»

به مجردی که این فکر به سرم خطور کرد سریع از خیال استاد بابری بودن بیدار شدم و شروع کردم به نوشتن نامه‫ای که آنرا به UN تحویل بدهم. نامه را قرار ذیل نوشتم و به UN تحویل دادم:

نامه فوق را به دفاتر UN هم در آنکارا و هم در وان هم فکس فرستادم و هم خود نامه را ارسال کردم. در UN وان نامه را پشت در به دست خودشان تحویل دادم و به مترجم گفتم «این نامه را به مسؤل مربوط بده، من اینجا منتظرم تا مسؤل مربوط جوابم را بدهد.»

مترجم نامه را به رئیس ترجمه کرد و برگشت نامه را آورد که به من پس بدهد و گفت «رئیس می‫گوید که این نامه به ما مربوط نمی‫شود، این نامه را به دفتر UN آنکارا بفرست.»

- «من که ذاتاً یکی به آنکارا هم فرستاده ام. اگر به شما مربوط نمی‫شود پس بگذارید که ضمیمه پرونده ام باشد. این را به رئیس بگو که من یک ماه دیگر حوصله می‫کنم و تا یک ماه اگر شما آدم نشوند، من هرگونه عکس‫العملی که نشان بدهم در همین جا به خود شما نشان خواهم داد و هیچ کاری به آنکارا نخواهم داشت.»

مترجم نامه را دوباره برد به داخل.

* * *

از نامه فوق که به UN نوشتم چهل نقل کپی کردم که هر نقل آن پشت و روی یک برگ می‫شد. زمانی که یک نقل آنرا به UN تحویل دادم، خودم پیش روی دفتر ایستادم و پناهندگانی که به دفتر سر می‫زدند نقل‫های دیگر را یکی یکی به هر پناهنده می‫دادم و روبروی مترجم و نگهبانان می‫گفتم «من این نامه را به وکیلان نوشته ام، شما ببینید که آنها چقدر بی‫شخصیت هستند و من چطوری آنها را آدم خواهم کرد، من آنها را آنچنان آدم خواهم کرد که در آینده برخورد مشابه با من را با هیچ کس دیگر تکرار نکنند.»

بعد از نوشتن این نامه یک ماه منتظر جواب نشستم. در طول این یک ماه در این ارتباط مکرراً به سازمان حقوق بشر، سازمان عفو بین الملل و پلیس مراجعه کردم و به آنها گفتم در UN وکیلان که به من جواب نمی‫دهند این عمل آنها یک عمل گستاخانه است و اگر تا یک ماه دیگر هم جواب ندهند، من در مقابل عمل گستاخانه آنها دست به عکس‫العمل گستاخانه خواهم زد.

 از حقوق بشر چند بار با UN تماس گرفتند تا جوابم را بدهند، اما از UN می‫گفتند که هنوز باید منتظر بنشیند. من در طول بیش از یک سال چندین بار به حقوق بشر مراجعه کرده بودم، اما میانجیگری حقوق بشر به هیچ نتیجه‫ای نرسید. به حقوق بشر گفتم «وکیلان آدم نیستند که منطق سر شان شود و من مجبورم که به مثل خود آنها با آنها برخورد کنم.»

«اما کاری که تو می‫خواهی بکنی راه حل نیست، تنها راه حلی که وجود دارد همین راه گفتگو است و ما کمکت می‫کنیم که زودتر جوابت را بدهند.»

- «اگر کمک شما به جایی می‫رسید تا حالا رسیده بود و تا حالا که به جایی نرسیده است از این به بعد هم به جایی نخواهد رسید.»

موضوع را با مدیر پلیس نیز در میان گذاشتم و گفتم که اگر وکیلان UN تا یک ماه دیگر آدم نشوند من آنها را آدم خواهم کرد و شما پیش از پیش بدانید تا بعداً نگویید که چرا من چه کردم.»

«مثل حیوان کاری نکنی که رد مرزت می‫کنیم.»

- «اگر قرار است که رد مرز کنید پس همین الان رد مزر کنید. من که آنها را آدم خواهم کرد.»

«دعوایی که با UN داری چرا هر روز می‫آیی به ما می‫گویی؟ برو به خودشان هرچه که می‫خواهی بگو.»

- «به شما هم گفتم تا پیش از پیش بدانید که من چه خواهم کرد.»

 موضوع را به سازمان عفو بین الملل نیز مطرح کردم و به آنها خبر دادم که اگر من کاری کردم شما نگذارید که پلیس رد مرزم کند. از اینکه بیشتر از یک سال با سازمان عفو بین الملل نیز در ارتباط بودم آنها به من گفتند «حق با تو‫ست و مطمئن باش که پلیس رد مرزت نمی‫کند؛ چون پلیس هیچ پناهنده‫ای را رد مرز نمی‫کند و ما هم در جریان هستیم تا پلیس پناهندگان را رد مرز نکند.»‫

وقتی که یک ماه از ارسال نامه قبلی گذشت من یک نامه دیگر به شکل ذیل نوشتم:

در نامه فوق من از عمل UN در برابر خودم به عنوان یک عمل خشونت یاد کرده ام. بعضی‫ها کلمه خشونت را فقط به معنی عمل ستیزه‫جویانه می‫شناسند. اما از نظر من توسل به هرگونه عملی و با استفاده از هرگونه وسیله‫ای که باعث رنج و عذاب دیگران شود من آنرا به معنی خشونت می‫شناسم، چه اینکه با استفاده از وسایل مشت و لگت باشد، وسایل جنگی باشد، قلم و فرمان باشد و حتی در صورت مسؤلیت پذیری اگر تغافل باشد من آنرا به معنی خشونت می‫شناسم.

نامه را پیش از اینکه بدست شان بدهم اول فکس فرستادم و بعد خواستم که خود نامه را نیز بدست شان تحویل بدهم. کارکنان UN دایماً سه - چهار ارابه ماشین را پشت در پارک می‫کردند. من که نامه فوق را نوشتم یک تبرچه کوچک نیز از بازار خریدم و زمانی که خواستم نامه را به UN تحویل بدهم تبرچه را نیز داخل یک کیسه در لای روزنامه‫ها قرار دادم و با خودم بردم.

* * *

وقتی رفتم پشت دفتر دیدم سه تا ماشین را در آنجا پارک کرده بودند. پیش از اینکه به ماشین ها حمله کنم اول خواستم که نامه را به دست یکی از کارکنان بدهم تا ببرد داخل. از بالا جا به کارکنان گفته شده بود که دیگر از من نامه نگیرند. نامه را از دستم نگرفت و گفت «به ما گفته شده است که دیگر از کسی نامه نگیرید.»

در حالیکه از یک دریچه کوچک با من حرف می‫زد من نامه را از دریچه داخل انداختم و گفتم «می‫خواهید بگیرید می‫خواهید نگیرید، من نوشتن نامه را وظیفه خودم دانستم و گرفتنش وظیفه شما‫ست.  برو به آن رئیس گه‫خوار بگو که همین الان جواب نامه را به من بدهد.»

فکس نامه قبلاً بدست شان رسیده بود و می‫دانستند که من حتماً یک عکس‫العملی نشان خواهم داد. به مجردی که نامه را داخل انداختم فوراً دو نفر از افسران پلیس که مسؤل امنیت UN بودند آمدند بیرون و با هیجان مرا زیر نظر گرفتند. به دستم نگاه کردند دیدند که کیسه در دستم بود و روزنامه‫ها از داخل آن بیرون زده بود، اما تبرچه‫ای را که در لای روزنامه‫ها گذاشته بودم پیدا نبود. یکی از افسران پلیس پرسید «چه می‫خواهی؟»

- «نامه را دادم، منتظرم که جوابش را بیاورند.»

«برو جوابش را بعداً برایت می‫دهند، الان جوابش را نمی‫آورند.»

- «تا که جوابش را نیاورند من همین جا منتظرم.»

«اگر نیاورند چی می‫کنی؟»

- «اگر نیاورند با سنگ می‫زنم شیشه‫های دفتر را می‫شکنم.»

افسران پلیس نیز یک عمری مرا می‫شناختند و همیشه دیده بودند که من با UN درگیر بودم. آنها هم حق را به من می‫دادند و به همین خاطر موضوع را جدی نگرفتند. در جوابم گفتند «ما اینجا وظیفه داریم که به تو اجازه ندهیم که سنگ بزنی.»

- «اگر جواب نامه را نیاورند می‫بینید که من چطوری سنگ می‫زنم.»

افسران پلیس دو - سه ساعتی بیرون ایستادند تا من کاری نکنم. گفتم «بالاخره تا کی این جا می‫ایستید؟»

«تا وقتی که تو از اینجا نروی.»

- «من که اصلاً نمی‫روم.»

«تا که تو نروی ما هم همین جا هستیم.»

- «بالاخره حوصله تان به سر می‫رسد.»

«حوصله ما بی‫پایان است.»

وقت نهار شد، افسران پلیس رفتند داخل برای نهار، پشت در سه تا ماشین پشت سر هم پارک شده بودند، اولی بنز سفید مدل بالا اما بدون تجمل که شاخص شخصیت مالکش بود، دو تا ماشین‫های بعدی مدل بالا، گران قیمت و تجملی بودند. اول خواستم که هر سه ماشین را بزنم درب و داغان کنم. اما به خود گفتم نه، این بار کافی است که فقط عکس‫العملم را نشان بدهم و شر و شور باشد به دفعات بعد، شاید که فقط با عکس‫العمل تند در یک بار به نتیجه‫ای هم نرسم و در چندین نوبت باید آنها را زیر فشار قرار بدهم تا که جوابم را بدهند. لذا ترجیح دادم که فقط بنز سفید را هدف قرار بدهم. تبرچه را از لای روزنامه‫ها بیرون کردم و زدم شیشه‫ها و پوشش فلزی آنرا درب و داغان کردم.

* * *

وقتی از داخل صدای کوبیدن تبرچه و خورد شدن شیشه‫ها و پوشش ماشین را شندیدند، یکی از افسران پلیس سریع در را باز کرد و دید که من دارم ماشین را خراب می‫کنم. دفعتاً علامت ترس شدید در چهره اش ‫نمایان گردید؛ چون به نسبت مسؤلیتش ترسید که اگر به من نزدیک شود مبادا که من به خودش حمله کنم. با قیافه ترسیده و رنگ پریده، با مهارت پلیسی و حرکات مارپیچ و پرشی شروع کرد که خودش را به من نزدیک کند. من که او را در این حالت دیدم تأسف کردم و با خود گفتم خیال کرده‫ای که من به خودت حمله می‫کنم! اما کیست که بخواهد به توی بیچاره حمله کند! برای اینکه ترس از سرش بپرد، تبرچه را انداختم به زمین. با آن هم او وقتی که به من رسید دستم را محکم گرفت به زور پشت سرم پیچاند و هر دو دستم را پیچانیده از عقب محکمم گرفت تا من دست خالی به خودش حمله نکنم. من هیچ عکس‫العمل فیزیکی نشان ندادم تا خیالش راحت شود که من قصد حمله کردن به او را ندارم و برایش گفتم «این بار من فقط عکس‫العملم را به شما نشان داده ام و از این به بعد من هر روز این کار را تکرار خواهم کرد.»

از دنبال او یک افسر پلیس بلندپایه و مسن بیرون آمد و دید که ماشین خودش را داغان کرده ام. اول با حالت کاملاً عادی به ماشینش نگاه کرد. من دیدم که قیافه اش سریعاً از حالت عادی به شکل مظلومانه‫ای تغییر یافت. گریه نکرد، اما قیافه اش ‫از حالت گریه کردن هیچ فرقی نداشت، فقط جیغ نزد و اشک از چشمانش جاری نشد، اما قیافه اش ‫طوری بود که انگار گریه می‫کرد. آمد از نزدیک اول به ماشینش نگاه کرد، من کنارش ایستاده بودم، رویش را بر گرداند بسوی من و با چهره گریان به طرف من نگاه کرد. من خیال کردم که حالا شروع می‫کند به جیغ زدن و اشک ریختن. بر عکسی آنگونه که من خیال کردم، دفعتاً دو دستی از مو‫هایم گرفت کله ام را تکان داد، بعد دو دستی از یخه ام گرفت خودم را پس و پیش تکان داد، هنگامی که دستش به یخه ام بود و تکانم می‫داد، فریاد زنان گفت «چرا ماشینم را داغان کردی؟ چرا؟»

من شدیداً هیجان زده شده بودم، به دستانم نگاه کردم دیدم از هیجان دستانم زرد شده است که مثل زعفران! با خود گفتم دستانم که اینقدر زرد شده است، پس به خدا معلوم که صورت چقدر زرد شده است!

در جواب به افسر پلیس گفتم «این بار فقط عکس‫العملم را به شما نشان دادم. از این به بعد هر روز می‫زنم و داغان می‫کنم.»

در حالیکه او در اوج عصبانیت بود فریاد زنان گفت «ماشین مرا چرا زدی داغان کردی؟»

- «ماشین تو باشد یا هر کس دیگر، برای من مهم نیست، هر ماشینی که باشد من می‫زنم درب و داغانش می‫کنم.»

«این ماشین مال من است می‫دانی یا نه؟ چرا ماشین مرا خراب کردی؟»

- «ماشین تو باشد که چی!!»

«تو ماشین مرا خراب کردی.»

- «اگر ماشین خدا هم باشد من می‫زنم خراب می‫کنم.»

باز هم هر لحظه از یخه ام می‫گرفت به شدت تکانم می‫داد و می‫گفت تو ماشین مرا خراب کردی...

من هم در جوابش می‫گفتم اگر تو خدا هم باشی، من می‫زنم ماشینت را خراب می‫کنم.

* * *

افسر پلیسی که ماشینش را خراب کرده بودم از همین جا تماس گرفت با کلانتری تا بیایند از نزدیک بالفعل ببینند که من ماشینش را خراب کرده ام. چند قطعه عکس نیز از ماشینش گرفت تا در آینده سندی باشد که چه اندازه خسارت دیده است. از کلانتری پلیس آمد دنبالم و افسر پلیسی که ماشینش را خراب کرده بودم نیز با من رفت کلانتری، در کلانتری موضوع را به مأمورین شرح داد و آنها پرونده شکایتش را تشکیل دادند. افسر پلیس به یکی از مأمورین گفت «آمد پشت در مظاهره کرد و به ماشین من حمله کرد.»

مأمور برای اینکه مرا بترساند گفت «این یک عمل تروریستی بوده است، الان پرونده اش ‫را تشکیل می‫دهیم که بفرستندش زندان.»

من با خود گفتم تو دیگر چقدر ساده هستی که با این حرفت می‫خواهی مرا بترسانی، اما خبر نداری که من خودم ختم روزگارم!

از من پرسیدند «چرا ماشینش را خراب کردی؟»

- «من اعتصاب کرده ام.»

«چرا اعتصاب کرده ای؟»

- «چون دو سال است که منتظر جوابم، UN جوابم را نمی‫دهد.»

«جوابت را که نمی‫دهد چرا ماشین پلیس را خراب کردی؟»

- «فقط همین یک بار نیست، من از این به بعد هر روز ماشین‫ها را می‫زنم خراب می‫کنم. تا وقتی که UN جوابم را ندهد من هر روز به UN حمله می‫کنم و شما هر روز مرا در اینجا خواهید دید.»

مأمور به شماره تلفن دفتر مرکزی UN در آنکارا تماس گرفت و گفت «یک پناهنده ماشین افسر پلیس را خراب کرده است و می‫گوید تا روزی که UN جوابم را ندهد من هر روز به UN حمله می‫کنم. شما کی جوابش را می‫دهید؟»

پرسیدند «شماره پرونده اش ‫چند است؟»

مأمور شماره پرونده ام را برایشان گفت.

آنها در جواب گفتند «باید منتظر بنشیند که نوبتش برسد و جوابش را بگیرد.»

وقتی که پرونده شکایت در کلانتری تشکیل شد، هم از طرف شاکی توضیحات خواستند و هم از من. بعد از کلانتری مرا بردند بیمارستان برای معاینات بدنی، که آیا در وقت دستگیری پلیس مرا کتک زده است و یا خیر و آیا علایم ضرب و شتمی در بدنم وجود دارد و یا خیر؛ چون در قانون ترکیه ممنوع است که پلیس مردم را مورد شکنجه و ضرب و شتم قرار بدهد. بعد هر دوی مان را بردند دادسرا. در آنجا دادستان نیز هم از شاکی توضیحات خواست و هم از من. دادستان از من پرسید «چرا ماشینش را خراب کردی؟»

«بخاطری که UN به من جواب نمی‫دهد، دو سال ‫شده است که مراجعه کرده ام، مشکلم هم مشخص است که من همجنسگرا هستم و در افغانستان مشکل دارم، اما با آن هم به من جواب نمی‫دهند و کسانی را که مشکل مشخصی هم ندارند در ظرف یکی دو ماه قبول می‫کنند. آنها به من ضرر رسانده اند که دو سال وقتم را ضایع کرده اند که هیچ چیزی از وقت با ارزش‫تر نیست. من نسبت به برخورد UN از نظر سلامتی نیز متضرر شده ام و دچار مشکل عصبی شده ام که از سلامتی هم هیچ چیزی با ارزش‫تر نیست. من بیشتر از این نمی‫توانم که تحمل کنم و تنها امروز نه، بلکه از این به بعد هر روز به UN حمله خواهم کرد تا وقتی که جوابم را بدهند.»

«آیا می‫دانستی که ماشین مال ایشان است؟»

- «نخیر؛ من نمی‫دانستم و دانستن و ندانستنش هم برایم مهم نیست، هر ماشینی که پشت در UN باشد، من مالکش را چه بدانم و چه ندانم می‫زنم و خرابش می‫کنم.»

دادستان به افسر پلیس گفت «ماشینت مگر بیمه ندارد؟»

«نخیر؛ ماشین را بیمه نکرده ام.»

«پس خسارت ماشینت بدوش UN می‫شود، به UN بگو که خسارت ماشینت را پرداخت کند، در این ارتباط هم به دفتر UN در اینجا و هم در آنکارا نامه بنویس و درخواست پرداخت خسارت ماشینت را بکن.»

* * *

روز بعد دوباره رفتم پشت در UN تا ببینم نسبت به عکس‫العمل دیروزی‫ام چه نظری دارند. وقتی رفتم پشت دفتر تنها تغییری که در آنجا دیدم، هیچ ماشینی را پارک نکرده بودند. ساعت ۹ صبح بود، مترجم از سوراخ دریچه با پناهندگاه حرف می‫زد، من انتظار داشتم که اگر نزدیک بروم بی‫آنکه خودم چیزی بگویم مترجم از تصمیم UN به من چیزی می‫گوید، اما وقتی که نزدیک رفتم انگار نه انگار که مترجم مرا بشناسد و اصلاً به من نگاهی هم نکرد. با خود گفتم آنها هیچ متوجه نشده اند که من چی کردم! انگار پشه‫ای بود در کون گاوی نشست و گاو با دمش آنرا دور کرد و دیگر هیچ خیالش هم نیست! بی‫اندازه عصبانی شدم و باز با خود گفتم وکیلان شاید که گاو باشند، اما من پشه نیستم و حتماً آنها را به صدا در خواهم آورد. بی‫آنکه حرفی بزنم روبروی مترجم چند تا سنگ از زمین برداشتم زدم به شیشه‫های ساختمان. سنگ زدنم هم اواخواهری بود و نشد که پر قدرت بزنم و سریع چند تا شیشه را خورد کنم. چند بار سنگ به شیشه‫ها رسید اما از اینکه از فاصله دور بود به سرعت کم رسید و فقط کنج یک شیشه کوچک شکست و بس.

یکی از ویژگی‫های دخترانه‫ای که من از بچگی تا حالا داشته ام سنگ انداختنم بوده است. پسران هنگام سنگ انداختن دست شان را بصورت افقی می‫چرخانند و سنگ را به شکل چرخشی به فاصله دور پرتاب می‫کنند. اما دست من اصلاً حرکت افقی ندارد و فقط می‫توانم که دستم را بصورت عمود بلند کنم و سنگ را به شکل پرشی پرتاب کنم. در این صورت حرکت سنگ بیشتر تحت تأثیر جاذبه زمین قرار می‫گیرد و زود سقوط می‫کند. از نظر موفولوجی نیز شکل دستم از شانه به پایین شاید که هفتاد درصد به دست زن شباهت دارد.

وقتی که چند تا سنگ را انداختم پلیس سریع بیرون آمد و نگذاشت که دیگر سنگ بزنم، دستانم را محکم گرفت تا نتوانم تکان بخورم و با کلانتری تماس گرفت که بیایند مرا از آنجا ببرند تا باعث مزاحمت نشوم. پلیس از کلانتری آمد و مرا برد کلانتری. روز دوم باز هم در کلانتری از من پرسیدند «چرا مزاحمت ایجاد می‫کنی؟»

- «دیگر چرا گفتن ندارد، آنچنان که دیروز به شما گفتم شما هر روز مرا در اینجا خواهید دید تا اینکه UN جوابم را بدهد. فکر می‫کنم لازم نیست که شما هر روز از من توضیحات بخواهید که من چرا مزاحمت ایجاد می‫کنم. اگر می‫خواهید که هر روز دنبال من ماشین نفرستید به UN بگویید که زودتر جوابم را بدهند.»

روز دوم باز هم پلیس با مقامات UN در آنکارا تماس گرفت و پرسید «کی جوابش را می‫دهید؟»

«باید منتظر بنشیند تا نوبتش برسد. ما بدون نوبت نمی‫توانیم کاری بکنیم.»

«این می‫گوید تا زمانی که UN جوابم را ندهد من هر روز حمله می‫کنم.»

«متأسفیم! ما هم چاره‫ای نداریم.»

تا هنگام تاریکی هوا و غروب آفتاب در کلانتری نگهم داشتند تا دوباره پشت در UN نروم و بعد از غروب رهایم کردند. من به این نتیجه رسیدم که UN را سخت است که بتوانم زیر فشار بگیرم، چون پلیس در کارم دخالت می‫کند. به خود گفتم پلیس اشتباه می‫کند که دخالت می‫کند، من باید آنقدر مزاحمت ایجاد کنم تا پلیس خودش خسته شود و به UN فشار بیاورد که زودتر جوابم را بدهند.

به این صورت در طول یک هفته هر روز پشت در UN رفتم و با سنگ زدم به شیشه ها. هیچ بار نتوانستم که حسابی بزنم شیشه‫ها را خورد کنم. اکثراً سنگ به پنجره نرسیده به داخل محوطه سقوط می‫کرد. اما فقط افتادن سنگ در داخل محوطه هم به این معنی بود که انگار در آنجا هیچ آدمی وجود ندارد. در هر بار پلیس مسؤل UN با کلانتری تماس می‫گرفت، از کلانتری دنبالم ماشین می‫فرستادند و می‫بردندم تا غروب در کلانتری نگهم می‫داشتند. در هر بار از کلانتری با مقامات UN در آنکارا تماس می‫گرفتند و می‫گفتند که باز هم آمده است و برای ما مزاحمت ایجاد می‫کند، شما کی می‫خواهید که جوابش را بدهید تا دیگر مزاحم ما نشود؟ و در هر بار از UN می‫گفتند ما متأسفیم، هیچ کاری نمی‫توانیم که برایش بکنیم.

* * *

هفته دوم باز هم رفتم پشت دفتر UN تا مزاحمتم را ادامه بدهم. این بار زمانی که طرف UN نزدیک شدم، دیدم که پلیس مسؤل UN سیاستش را در مقابل من تغییر داده است. از فاصله دور به من اجازه نداد که طرف UN نزدیک شوم. حتی خواست که با سیاست مرا از آن نقطه کاملاً دور کند. خیال کرده بود که من از سیاستش می‫ترسم و دیگر خودم به آن طرف نمی‫روم. من با خود گفتم تو دیگر چقدر ساده هستی که خیال کرده‫ای من از سیاستت می‫ترسم! الان می‫بینی که من خودت را چطوری مسخره می‫کنم! روبروی دفتر UN خالیگاه بزرگی بود عیناً مثل میدان فوتبال. وقتی که پلیس راهم را بست و اجازه نداد که طرف دفتر بروم، من به طرف وسط میدان دور زدم تا از زاویه دیگری خودم را به دفتر نزدیک کنم. من که داشتم دور می‫زدم پلیس نیز یکجا با من دور می‫زد تا نگذارد که من خودم را نزدیک کنم. کار مان عیناً مثل بازی فوتبال شد. انگار من می‫خواستم گُل بزنم، پلیس در مقابلم دفاع می‫کرد و نمی‫گذاشت که من گُل بزنم. در آنجا چند تا پناهندگان دیگر نیز بودند و داشتند ما را تماشا می‫کردند. از نظر سنی پلیس چند سال از من بزرگتر بود و این بازی به او بیشتر بر می‫خورد تا به من. وقتی که پلیس متوجه شد که خودش مسخره می‫شود عصبانی شد و کمی بسویم دوید. من هم کمی فرار کردم و دوباره از زاویه دیگری خواستم که خودم را نزدیک کنم. چند بار دیگر نیز طرفم دوید، من هم در هر بار کمی فرار می‫کردم و دوباره از زاویه دیگری خودم را نزدیک می‫کردم. بالاخره فکر کرد که اگر نگذارد من نزدیک بروم خودش مسخره می‫شود و باز هم با کلانتری تماس گرفت. از کلانتری ماشین آمد دنبالم و از اینکه هر روز از بردنم به کلانتری خسته شده بودند این بار کلانتری نبردند. این بار در نقطه دوری از شهر (در پشت قلعه وان) پیاده ام کردند تا نتوانم زودتر به UN برگردم. وقتی که پیاده ام کردند خودشان رفتند و من در جایی ماندم که از آنجا رفتن تا UN خیلی سخت بود. نقطه خلوتی بود، در آنجا مسیر اتوبوس و مینی‫بوس بسوی UN وجود نداشت. اصلاً منطقه کاملاً خلوت بود و هیچ ماشینی در آنجا نبود. تا UN راه درازی بود، اگر پیاده می‫رفتم هم خسته می‫شدم و هم دیرم می‫شد و UN تعطیل می‫شد. خواستم که امروز خانه بروم و فردا باز بروم هم پشت در UN. بسوی خانه حرکت کردم، هنوز صد متری قدم نزده بودم دیدم یک ماشینی از خیابان می‫گذشت و مرا که دید نزدیکم توقف کرد و صدایم زد. مرد میان سالی بود، به من گفت «بیا سوار شو امروز مهمان من باش.»

سوار شدم و برایش گفتم «من الان کار دارم، مرا تا UN برسان و یک روز دیگر مهمان تو هم می‫شوم.»  شماره تلفنم را برایش دادم و مرا سریع رساند پشت در UN.

* * *

باز هم خودم را پشت در رساندم. چند تا سنگ از زمین برداشتم زدم به شیشه‫ها و یک تا شیشه شکست. پلیس سریع آمد بیرون، من روبروی پلیس چند تا سنگ دیگر هم زدم. اسپری فلفل دستش بود، نزدیکم آمد، اسپری فلفل را نشانم داد و گفت «فشار می‫دهم به چشمت.»

من چشمانم را بیشتر طرفش باز کردم و گفتم «فشار بده.»

فشار نداد و دستش را پایین آورد. سه تا پناهندگان ایرانی نیز در آنجا بودند، که آنها هم اعتصاب غدا کرده بودند، در آنجا ایستاده بودند و داشتند ما را تماشا می‫کردند. وقتی که پلیس اسپری فلفل را فشار نداد و دستش را آورد پائین، من روبروی آنها به پلیس گفتم «کرا ترساندی! من از هیچ چیزی نمی‫ترسم.»

گفت «می زنمت.»

من دستانم را روی کلیه‫هایم گذاشتم، سینه ام را بسویش نزدیک کردم و گفتم «بزن، خیال کردی که من از زدن می‫ترسم! »

 دستش را روی سینه ام گذاشت و به عقب هولم داد. تعادلم درست نبود به راحتی افتادم به زمین. فصل زمستان بود لباس‫های زمستانی بر تن داشتم. از زمین برخاستم کاپشنم را از تنم در آوردم زدمش به زمین و باز هم دستانم را روی کلیه‫هایم گذاشتم، سینه ام را طرفش نزدیک کردم و گفتم «بزن، از زدن کرا ترساندی!»

این بار با تعجب نگاه کرد و هیچ عکس‫العملی نشان نداد. من جاکتم را نیز در آوردم زدم به زمین، دستانم را روی کلیه‫هایم گذاشتم، سینه ام را بسویش نزدیک کردم و گفتم «بزن!»

او هیچ چیزی نگفت. من پیراهن و زیر پیراهنم را نیز یکی یکی در آوردم زدم به زمین. شلوارم را نیز در آوردم زدم به زمین. پلیس لباس‫هایم را از روی زمین جمع کرد آورد به دستم داد و گفت «لباس هایت را بپوش.»

من لباس‫ها را از دستش گرفتم یکی یکی دوباره به هر طرف پرت کردم. سریع خودم دوباره لباس‫ها را جمع کردم. پلیس خیال کرد که می‫خواهم بپوشم. من تمام لباس‫ها را یکی یکی داخل محوطه UN انداختم. کارکنان UN لباس‫ها را از داخل آوردند بیرون. من تمام آنها را دوباره داخل انداختم. اینجا منطقه مسکونی بود. به دو طرف کوچه نگاه کردم دیدم که تمام همسایه‫ها آمده اند بیرون به من نگاه می‫کنند. این روز‫ها که چند روز پشت سر هم به UN حمله کرده بودم تمام کسانی که متوجه شده بودند منتظر بودند که آخر سر در این بازی کی برنده می‫شود، من یا وکیلان UN؟ اگر UN به من جواب بدهد چه جوابی می‫دهد؟ و اگر جواب رد بدهند آیا بازی تمام می‫شود یا باز هم ادامه می‫یابد؟ پلیس، حقوق بشر، سازمان عفو بین الملل و مردم همه متوجه من شده بودند که آیا UN با من چی خواهد کرد و من با UN چی خواهم کرد. همسایه‫ها هم دارند من و UN را تماشا می‫کنند. بار دوم که لباس‫هایم را داخل انداختم این بار وکیلان زن و مرد همه آمدند بیرون و لباس‫هایم را با خودشان آوردند. در همین لحظه بود که ماشین پلیس نیز از کلانتری رسید، من لباس‫هایم را پوشیدم و با پلیس رفتم کلانتری. این بار نیز از کلانتری با UN تماس گرفتند تا UN زودتر جوابم را بدهد. UN را از هر طرف زیر فشار گرفته بودم تا زودتر جوابم را بدهند، هم از طرف حقوق بشر هر روز تماس می‫گرفتند، هم از طرف پلیس و هم خودم شر و شور را راه انداخته بودم تا مجبور شوند که زودتر جوابم را بدهند.

وقتی که مقامات UN در مقابل من اینقدر لجوجانه برخورد کردند، من به این نتیجه رسیدم که از اینکه انسان‫ها ابتداء بچه به دنیا می‫آیند، بناءً هر قدر که بزرگ شوند و هر قدر تجربه و تعلیم هم کسب کنند، باز هم خصلت بچه‫خویی و لجاجت را در خود دارند.

* * *

وقتی که لباس‫هایم را در آوردم و چند بار این بر و آن بر انداختم کلید خانه از جیبم گم شد. در قفل بود نمی‫شد که شب خانه بروم. شب رفتم خانه یک رفیقم که اسمش کوروش بود. کوروش کرد ایرانی بود و در اینجا پناهنده بود. کوروش یک هم‫خانه ‫داشت به نام جلال که جلال نیز کرد ایرانی بود و در اینجا پناهنده بود. آن شب که خانه آنها رفتم اولین بار بود که با جلال آشنا شدم. از جلال پرسیدم «اسم شما چی است؟»

«جلال.»

- «از آشنایی با شما خوشحالم جلال، اسم قشنگی داری! بعضی از اسم‫های ایرانی زود یادم می‫رود، اما اسم شما چونکه قشنگ است یادم نخواهد رفت.»

«شاید که اسمم قشنگ باشد، اما چونکه عربی هست ازش خوشم نمی‫آید.»

- «من با این نظر شدیداً مخالف هستم که بعضی‫ها از اسم‫ها و کلمات عربی در فارسی بد شان می‫آید؛ چون اگر ما عربی را از فارسی برداریم، فارسی دیگر هیچ است. الان که ما صحبت می‫کنیم از هر دو کلمه و سه کلمه حد اقل یکی آن عربی‫ است. »

«بلی واقعاً که، زبان در اصل وسیله افهام و تفهیم است و ریشه کلمات اصلاً مهم نیست که از چه زبانی باشد.»

من در شهر وان اکثراً آرایش می‫کردم و لباس زنانه می‫پوشیدم. به همین خاطر مردمان زیادی بودند که پشت سرم حرف می‫زدند. از اینکه مردم پشت سرم حرف می‫زدند من ناراحت بودم و به این فکر بودم که باید کاری کنم که دیگر هیچ کسی پشت سرم حرف نزند. به جلال گفتم «مردمان زیادی هستند که پشت سرم حرف می‫زنند. نمی‫دانم چه کاری کنم که دیگر کسی پشت سرم حرف نزند.»

«اگر مردم پشت سرت حرف می‫زنند تو هنوز باید خوشحال باشی.»

- «پشت سرم که از من خوب نمی‫گویند بد می‫گویند.»

«چه خوب و چه بد، فرقی نمی‫کند. همین که پشت سرت حرفت را می‫زنند یعنی هستی که مردم حرفت را می‫زنند و اگر کسی حرفت را نزند یعنی هیچ نیستی. پس اگر مردم بدت را هم بگویند یعنی تو وجود داری که مردم بدت را می‫گویند. تو در اینجا کاری می‫کنی که تا حالا هیچ کسی نکرده است. مردم اگر چه خوب بگویند و چه بد، به نظر من تو بهترین کار را می‫کنی،؛ چون هرچه که می‫کنی از فکر خودت می‫کنی. در بین انسان‫ها کسانی زیادی هستند که کار دیگران را می‫کنند، اما کسانی که کار خودشان را می‫کنند کم هستند. کسانی که کار دیگران را می‫کنند عیناً مثل گوسفند هستند؛ چون فکر مستقلی از خود ندارند که از فکر خود کاری بکنند و فقط به مثل گوسفند دنبال گله‫ای روان هستند که پیش چشم شان می‫بینند.»

این حرف جلال باعث شد که دیگر من با عصاب آرام زندگی کنم و حتی اگر بشنوم که مردم پشت سرم حرفی زده اند من نباید که ناراحت شوم.

* * *

روز بعد از خواب بلند شدم و باز هم رفتم پشت در UN. پلیس که در آنجا مرا دید خیال کرد که من باز هم قصد سنگ زدن را دارم. گفت «چی کار داری اینجا؟»

- «به تو ربطی ندارد که من چی کار دارم.»

به نگهبان گفتم «برو وکیل را صدا بزن که بیاید من حرف می‫زنم.»

«UN مترجم ندارد که حرفت را به وکیل ترجمه کند.»

- «عیب ندارد، برو وکیل را صدا بزن من خودم ترکی حرف می‫زنم.»

«باشد، همین الان صدا می‫زنم.»

- «بگو که اگر سریع‫تر نیاید من تمام شیشه‫ها را پایین می‫ریزم.»

در حالی این حرف را زدم که یک تا شیشه را هم نمی‫توانستم پایین بریزم، اما ممکن بود که آبروی تمام وکیلان را پایین بریزم. دفتر UN در این روز‫ها مترجم نداشت. می‫گفتند که مترجم به جرم رشوه ستانی و فساد اداری دستگیر شده است و در زندان بسر می‫برد. به زودی یک وکیل آمد که اسمش مراد بود.

مراد به من گفت «آیا شما مشکلی دارید؟»

- «من در گذشته چندین بار مشکلاتم را به شما فهمانده ام و باز هم می‫فهمانم.»

«من اینجا تازه آمده ام قبلاً اینجا نبودم. من در اصل وانی نیستم.»

- «از هر کشور دنیا که هستی یا از هر شهر ترکیه که هستی برای من مهم نیست. برای من فقط انسان بودنت مهم است و بس.»

مردا کمی خندید و چیزی نگفت. من گفتم «تصمیم شما در مورد من چی است؟ آیا می‫خواهید که من اعتصابم را ادامه بدهم؟»

«ما حالا به این نتیجه رسیدیم که تو حرفی که می‫زنی واقعاً عمل خواهی کرد و ما تصمیم گرفتیم که جوابت را زودتر بدهیم.»

- «کی می‫خواهید که جوابم را بدهید؟»

«به زود‫ترین فرصت.»

- «مشخصاً بگو کی؟»

«مشخصاً نمی‫توانم بگویم.»

- «من یک هفته به شما فرصت می‫دهم و تا یک هفته اگر جوابم را ندادید من باز هم به اعتصابم ادامه خواهم داد.»

«نه یک هفته وقت کمی است. لطفاً بیشتر حوصله بکن.»

- «فقط همین یک هفته و بس. دیگر با من چانه هم نزدن.»

- «من خبر دارم که شما در گذشته به بعضی از همجنسگرایان در نهایت جواب رد هم داده اید.»

«بلی درست است. ممکن است که در نهایت یا جواب رد داده شود و یا جواب قبولی.»

- «شما چرا به همجنسگرایان جواب رد دادید؟ همجنسگرایان را که باید قبول کنید.»

«نه؛ پیش ما هیچ کس از هیچ کس دیگری و هیچ گروه از هیچ گروه دیگری برتری ندارد. به هر کسی ممکن است که جواب رد داده شود یا جواب قبولی.»

- «آیا شما قبول ندارید که من همجنسگرا هستم.»

«چرا! ما قبول داریم که تو همجنسگرا هستی.»

- «پس چرا باید ممکن باشد که به من جواب رد بدهید.»

«همجنسگرا بودن دلیلی نمی‫شود که بخاطر همجنسگرا بودن خودت را پناهنده به حساب بیاوری. ما قبول داریم که تو همجنسگرا هستی و اگر مشکلی در کشورت داری، مشکلت را باید ثابت کنی.»

- «شما می‫دانید که همجنسگرا بودن خودش در افغانستان مشکل است. من در افغانستان آزادی جنسی ندارم. اگر همجنسگرا بودن دلیلی نمی‫شود که من پناهنده به حساب بیایم، پس از نظر شما آیا من از غریضه جنسیم باید صرف نظر کنم؟»

«نه؛ ما این حرف را نمی‫زنیم.»

- «پس اینکه همجنسگرا بودن دلیلی نمی‫شود که من پناهنده به حساب بیایم دلیل شما چیست؟»

«‫برای ما گذشته شما مهم است که آیا در گذشته برای شما اتفاقی افتاده است و یا خیر.»

- «یعنی آینده برای شما هیچ مهم نیست که آیا من در آینده نیاز جنسی خواهم داشت و یا خیر و آیا این موضوع برای من خطرناک واقع خواهد شد و یا خیر؟»

«برای ما مهم است که در مورد گذشته شما باید بدانیم.»

- «به نظر شما اگر من افغانستان بروم آیا گرایش جنسی‫ام را از مردم باید پنهان کنم و نباید کسی بداند که من همجنسگرا هستم؟»

«نخیر؛ ما این حرف را نمی‫زنیم.»

- «شما این حرف را نمی‫زنید، اما منظور تان همین است. اگر منظور تان این نیست، پس به یک همجنسگرا چرا باید جواب رد داده شود؟»

مراد کمی سکوت کرد و گفت «منظور من تو نیستی، ترا قبول داریم که تو همجنسگرا هستی، اما بعضی کسان دیگر هستند که در اصل همجنسگرا نیستند و به دروغ این حرف را می‫زنند که بروند به کشور‫های خارج.»

- «شما به کسی که شک دارید می‫توانید بفرستیدش به دکتر.»

«فرستادن به دکتر در دستور کاری ما نیست.»

- «پس می‫توانید که در عمل آزمایشش کنید.»

«چطوری در عمل؟»

- «آیا در اینجا وکیلان زن هم کار می‫کنند یا خیر؟»

«بلی وکیلان زن هم کار می‫کنند.»

- «آیا آنها بخاطر پناهندگان کار می‫کنند یا خیر؟»

«بلی بخاطر پناهندگان کار می‫کنند.»

- «آیا بخاطر پناهندگان حقوق می‫گیرند یا خیر؟»

«بلی بخاطر پناهندگان حقوق می‫گیرند.»

- «پس وکیلان زن در اینجا برای چی هستند؟»

«من منظورت را متوجه نشدم؟»

- «مثلاً آن زنی که در اینجا وکیلم بود آیا بخاطر من کار می‫کرد یا خیر؟»

«بلی بخاطر تو کار می‫کرد.»

- «آیا بخاطر من حقوق می‫گرفت یا خیر؟»

«بلی بخاطر تو حقوق می‫گرفت.»

- «پس کوسش بخاطر چی است؟»

مراد کمی با تعجب نگاه کرد و برای اینکه سیاستش را به من نشان بدهد، قیافه عصبانی را بخود گرفت و گفت «تو حرف چی را می‫زنی؟ من عصبانی می‫شوم.» و با عصبانیت رویش را برگرداند که برود و دیگر با من حرف نزند.

من روبروی مردم با عصبانیت گفتم «من که ذاتاً عصبانی هستم.»

مراد ترسید که من باز هم رسوایی را راه نیاندازم دوباره برگشت و گفت «چرا این حرف را زدی؟»

- «اگر به کسی شک دارید که دروغ می‫گوید با کوس وکیلان زن آزمایشش کنید و ببنید که راست می‫گوید یا دروغ.»

«من گفتم که منظور من تو نیستی.»

- «من هم می‫گویم به هر کسی که شک دارید می‫توانید که با کوس وکیلان زن آزمایشش کنید.»

«بعضی کسانی هستند که همجنسگرا هستند و آزمایش هم نشان می‫دهد که واقعاً همجنسگرا هستند، اما از گرایش جنسی ایشان سؤیی استفاده می‫کنند و می‫خواهند که بروند به کشورهای خارج.»

- «از گرایش جنسی ایشان سؤیی استفاده می‫کنند یعنی چی؟ از گرایش جنسی خودشان استفاده می‫کنند، نه از گرایش جنسی شما که شما به آن سؤیی استفاده بگویید. شما نمی‫توانید که به آن سؤیی استفاده بگویید.»

«بلی گرایش جنسی مال آنهاست، بخاطری به آن سؤیی استفاده گفته می‫شود که آنها همجنسگرا هستند اما نمی‫خواهند که همجنسگرا باشند. گرایش جنسی ایشان را بهانه می‫کنند و می‫روند به کشورهای خارج و زمانی که به آنجا می‫رسند دیگر نمی‫خواهند که مثل یک همجنسگرا زندگی کنند. اگر قرار است که مثل همجنسگرا زندگی نکنند، پس نباید که این حرف را بهانه کنند و خودشان را پناهنده به حساب بیاورند.»

- «این حق آنهاست که آزادی ایشان را بدست بیاورند و اینکه اگر خواستند که کاری بکنند یا نکنند به شما هیچ ربطی ندارد. سؤیی استفاده همین دلیلی است که شما می‫آورید و به این بهانه می‫خواهید که برای آنها جواب رد بدهید.»

شاید که بعضی‫ها گفته‫های مرا باور نکنند، اما وجداناً که این عین همان بحثی است که من با مراد داشتم. به خدا معلوم که با این دلایل احمقانه در نهایت به چند نفر جواب رد مطلق داده اند. بدبختی اینجاست که در وقت تصمیم‫گیری خود پناهجو حضور ندارد که در مقابل دلایلی که وکیلان می‫آورند از حق خودش دفاع کند. فقط خود وکیلان دور هم نشسته اند یکی شف شف می‫گوید و دیگران شفتالو می‫گویند و با همین عروسک‫بازی تصمیم نهایی گرفته می‫شود که به پناهجو جواب رد داده شود یا قبولی. من به این تعجب می‫کنم که از نظر منطقی بودن چطور این صلاحیت به وکیلان داده شده است که در غیاب پناهجویان فقط با یکدیگر بنشینند و قضاوت کنند.

* * *

یک هفته برایشان وقت دادم اما خواستم که تا دو ماه دیگر پشت در UN نروم و روزی باید بروم که جوابم حاضر باشد. البته من در طول دو سال تمام جنجال‫های را که با UN داشتم در اینجا توضیح نداده ام و بسیاری از درگیری‫ها و گفتگو‫ها را از لابلای خاطراتم کاملاً حذف کرده ام؛ چون اگر تمام آنها را توضیح می‫دادم داستان بی‫اندازه طولانی می‫شد.

تصمیم داشتم که تا دو ماه دیگر پشت در UN نروم. هنوز سه هفته نرفتم که پشیمان شدم و فکر کردم که اگر تا دو ماه نروم دیگر سر و صدای را که به پا کرده ام خاموش می‫شود، در خاموشی برایم جواب رد می‫دهند و به پلیس می‫گویند که از ترکیه اخراجم کند. در آن صورت هیچ کسی خبر نمی‫شود که چه جوابی گرفتم و چه اتفاقی برایم افتاد. پس بهتر است که در همین گرما گرم سر و صدا‫های را به پا کرده ام باز هم صدایم را خاموش نکنم. بعد از سه هفته باز هم رفتم پشت در UN و دیدم که باز هم هیچ خبری نیست. به پرونده‫هایی که جواب می‫دادند شماره آنها را بیرون دفتر روی دیوار می‫نوشتند. من که شماره پرونده خودم را در آنجا ندیدم بی‫اندازه عصبانی شدم، دستم را مشت کردم و با بغل دستم در دفتر را آنچنان به ضربه کوبیدم که خیال کردم در از جا کنده می‫شود. چند تا پناهندگان در آنجا بودند، وقتی که من در را به ضرب کوبیدم آنها خندیدند و گفتند «در طویله را هم کسی این شکلی نمی‫کوبد که تو در UN را می‫کوبی.»

به زودی پلیس با نفس‫های عمیق و رنگ پریده در را باز کرد و گفت «چی می‫گویی، چرا این اینطوری در می‫زنی؟»

- «برو وکیل را صدا بزن.»

«چرا یواش در نمی‫زنی که اینطوری به ضربه می‫زنی؟»

- «من حوصله ندارم. برو به وکیل بگو که سریع بیاید.»

کمی دیرتر صدایم زدند به داخل، رفتم داخل، یک وکیل خانم نشسته بود که با من مصاحبه کند، به من گفت «لطفاً حوصله بکن به زودی جوابت را می‫دهیم.»

- «نه من حوصله ندارم، همین الان جوابم را بدهید.»

یک ساعتی با او گفتگو کردم. حرف زیاد زدیم، اینکه چه حرف‫های زدیم از توضیحاتش می‫گذریم، من نخواستم که بیشتر از این حوصله کنم، داشتیم حرف می‫زدیم، داخل دفتر کنار پنجره‫ای نشسته بودم، با پشت دستم زدم شیشه پنجره را شکاندم و پشت دستم هم کمی خونریزی کرد. پلیس آمد داخل از دفتر بیرونم کرد. در بیرون می‫خواستم که با سنگ بزنم به شیشه، اما پلیس دستم را محکم گرفت و نگذاشت که سنگ بزنم. این بار نیز پلیس با کلانتری تماس گرفت، از کلانتری دنبالم ماشین فرستادند و بردندم کلانتری. به ارتباط اینکه چند بار به کلانتری مزاحمت ایجاد کرده بودم ‫از آنجا فرستادندم به شعبه اتباع خارجی. مدیر شعبه اتباع خارجی نیز با دفتر مرکزی UN در آنکارا تماس گرفت و پرسید که چه تصمیمی در مورد پرونده ام دارند.

حالا مسؤلین UN مجبور بودند که هرچه زودتر در مورد پرونده ام تصمیم بگیرند؛ چون باید یا جواب رد می‫دادند تا پلیس اخراجم می‫کرد و یا قبولم می‫کردند و به کشور سوم می‫فرستادند.

* * *

یک هفته طرف UN نرفتم و بعد از یک هفته که رفتم برایم تاریخ تکرار مصاحبه در نظر گرفتند. امروز دوشنبه بود و برای پنجشنبه هفته بعد برایم تاریخ تکرار مصاحبه دادند.

بسیاری از پرونده‫های استینافی را که بعد از مطالعه نامه استیناف قابل قبول می‫دانستند بدون تکرار مصاحبه قبول می‫کردند، اما مشکل من که از نظر آنها مهم نبود برای من تکرار مصاحبه در نظر گرفتند. پنجشنبه هفته بعد رفتم برای مصاحبه و یک وکیل مرد به نام مراد با من مصاحبه کرد. مصاحبه یکی دو ساعت طول کشید و سؤالات زیادی را از من پرسید. از توضیح دادن تمام سؤالات می‫گذریم، در آخر مصاحبه از من پرسید «به نظر خودت اگر به افغانستان برگردی برایت چه اتفاقی خواهد افتاد؟»

- «نظر من که مهم نیست، نظر شما مهم است.»

«نه؛ اینجا نظر تو مهم است.»

- «اگر نظر من مهم بود، شما از همان اول مثل آدم به نظر من احترام می‫گذاشتید.»

«شرط است که تو هم نظرت را بگویی.»

- «اگر شما شرف داشته باشید خودتان باید بدانید که اگر برگردم چه اتفاقی برایم خواهد افتاد.»

«خوب، پس بگو که چه اتفاقی خواهد افتاد.»

- «من همجنسگرا هستم و همجنسگرایی در افغانستان جرم محسوب می‫شود و مجازات مرگ دارد. اگر شما می‫گویید که من از غریضه جنسیم باید صرف نظر کنم و برگردم دیگر اتفاقی برایم نخواهد افتاد، پس اولاً گه می‫خورید که می‫خواهید جنسیتم را بدانید، ثانیا با همسران تان گه خوردید که از من پرسیدید مجرد هستی یا متاهل، مجرد یا متاهل یعنی چی؟ و ثالثاً با پدر و مادران تان گه خوردید که آنها از غریضه جنسی خودشان صرف نظر نکردند و شما کره خر‫ها را به دنیا آوردند.»

من هر چیزی که گفتم مراد روی پرونده ام نوشت. از مراد پرسیدم «آیا وکیل من شما هستید؟»

«نخیر؛ وکیل شما کس دیگری است، اما به من وظیفه دادند که با تو مصاحبه کنم.»

- «وکیل من که هست؟»

«اسم وکیل به شما گفته نمی‫شود.»

- «چرا گفته نمی‫شود؟ من باید بدانم که وکیلم کیست.»

«به من اجازه داده نشده است که اسم وکیل را به شما بگویم.»

من از وقتی که نامه استیناف را فرستادم و پرونده ام را وکیل دومی برداشت، هیچگاه اسم وکیل دومی را به من نگفتند. من تمام پناهندگان استینافی را دیدم که بعد از استیناف اسم وکیل دومی را نیز برایشان می‫گفتند. اما اسم وکیل دومی را که پرونده مرا برداشت هیچگاه به خودم نگفتند. من در طول این دو سال چند بار اسم وکیل دومی‫ام را از UN پرسیدم، اما آنها اسمش را به من نگفتند. من از زبان پناهندگان استینافی شنیده بودم که بعد از استیناف بلااستثنا پرونده تمام آنها را یک وکیل زن به نام سیبل بر می‫داشت و فکر می‫کنم که پرونده مرا نیز سیبل برداشته بود. هر وکیلی که پرونده ام را برداشته بود من بالاخره قیافه پلیدش را ندیدم. اما از همان پشت پرده آنچنان ادبش کردم که شاید خودش خجالت کشید و از غلطی که کرده بود پشیمان شد.

* * *

ده روز بعد از تکرار مصاحبه جواب قبولی را به من دادند.

آیا دادن جواب قبولی برای من اینقدر کار سخت بود که بعد از این همه رایزنی‫ها و کشمکش‫های طولانی مدت بالاخره دادند؟

این است روز و روزگار همجنسگرایان افغانی و این است منطق دنیا! وکیلان UN که در سطح بین‫الملل منجیان بشریت تعین شده اند، با این منطق با من برخورد کردند. «گرهی که با دست باز می‫شود حاجت دندان نیست.» اما وکیلان UN گرهی را که اصلاً گره نبود با دم‫های شان گره زدند و بالاخره با شاخ‫های شان باز کردند. من که هیچ وقت در حرف کم نیاورده بودم با من اینگونه برخورد کردند. پس اگر یک همجنسگرایی که بی‫سواد مطلق باشد، نتواند با دلیل گفتن از حق خودش دفاع کند و از یک روستای دور افتاده افغانستان به UN مراجعه کند، با او چگونه برخوردی خواهند کرد؟ و آن بیچاره چقدر موانع را باید پشت سر بگذراند تا اینکه حق خودش را بدست بیاورد؟

از برخورد UN چنین بر می‫آید که کسانی که نمی‫توانند ادعای خودشان را با دلیل گفتن ثابت کنند حق پناهندگی را ندارند. اگر وکیلان انسانی فکر کنند، دلیل گفتن کار سختی نخواهد بود که آدم با دلیل گفتن آنها را قانع کند، اما اگر خودشان را به این راه بزنند، سخت است که هر کسی بتواند آنها را قانع کند.

این است منطق دنیا: کسانی که همیشه از حق ‫انسانی و از حق آموزش محروم بوده اند و دیگر نمی‫توانند که حتی برای بدست آوردن ابتدایی‫ترین حق زندگی ایشان هم دلیلی بیاورند، از داشتن ابتدایی‫ترین حق زندگی هم باید محروم بمانند!

‫من با استفاده از سواد اندکی که داشتم و در کنار آن بی‫اندازه جسارت به خرج دادم تا توانستم بالاخره بعد از دو سال امتیاز آزادی را بدست آوردم. کسانی که می‫گویند آزادی حق هر انسان است اشتباه می‫گویند، آزادی حق هر انسان نیست، بلکه آزادی برای بعضی‫ها یک امیتاز است؛ چون اگر آزادی حق هر انسان بود آدم نباید که بخاطر بدست آوردن حق خودش یک عمری تلاش کند و جسارت به خرج دهد. در دنیا سیاست‫های زیادی وجود دارد که شعار می‫دهند آزادی حق هر انسان است، اما در عمل امیتاز آزادی را هم به آسانی به هر کس نمی‫دهند. بیشتر از شصت درصد جمعیت افغانستان را بیسوادانی تشکیل می‫دهد که مطلقاً بیسواد هستند. پس یک نفر همجنسگرایی که مطلقاً بیسواد باشد به وکیلان چقدر باید دلیل بگوید تا بتواند که امتیاز آزادی را از آنها بدست بیاورد؟

من گرفتن جواب قبولی از UN را مدیون نوید، برادر بزرگم هستم. زیرا او در شرایط انتظار از نظر مالی همیشه کمکم کرد. اگر نوید کمکم نکرده بود و از نظر مالی خیالم راحت نبود، من نمی‫توانستم که با فکر آرام در مقابل وکیلان از حق خودم دفاع کنم و با دلایل دندان‫شکن دیوار ابلیسی آنها را در هم شکنم.

بی‫تردید کسانی که خاطراتم را می‫خوانند حتماً برای من تأسف می‫کنند. من حد اقل کسی هستم که هم به ظلم و نادانی تسلیم نشده ام و هم از روی ظالمان کم شعوری که خیال برتری بر سر دارند پرده بر می‫دارم. بیشتر از من برای مظلومان بی‫شماری باید تأسف کرد که نه پایی برای گریز دارند و نه صدایی برای فریاد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بخش دوازده

خاطرات ترکیه

 

اپریل ۲۰۰۷

من در طول مدت ‫زمانی که همزمان بخاطر تیپم در خیابان‫ها با مردم و بخاطر گرفتن جواب نهایی با UN درگیر بودم، در عین حال در خانه‫ای که می‫نشستم با صاحب خانه و همسایگان نیز درگیر بودم. من هر روز مثل یک زن خودم را آرایش می‫کردم و با لباس زنانه می‫رفتم بیرون. چند تا مردانی نیز بودند که گهگاهی پیشم می‫آمدند و ماشین شان جلوی خانه پارک می‫کردند. صاحب خانه و همسایه‫ها از دیدن من به آن سر و وضع و از آمدن مهمانان مرد ناراحت شده بودند و می‫خواستند که از خانه بیرونم کنند. در اول یک روز به من گفتند «برای خودت خانه پیدا بکن که ما این خانه را به آدم مجرد نمی‫دهیم.»

گفتم «پس شما به من فرصت بدهید تا من خانه پیدا کنم و از اینجا بروم.»

‫قصد بیرون رفتن از آن خانه را نداشتم، در اول تا چند ماه به بهانه اینکه دنبال خانه می‫گردم، صاحب خانه و همسایه‫ها را راضی نگهداشتم. ‫بالاخره وقتی که منظورم را فهمیدند که ‫من قصد بیرون رفتن را ندارم، دیگر ‫ با جدیت با من برخورد کردند. اولین جدیتی را که از خود نشان دادند، یک روزی صاحب خانه به من گفت «چند ماه شده است که به تو گفته ایم به خودت خانه پیدا بکن، اما تو دنبال خانه نیستی، یک هفته دیگر هم برایت فرصت می‫دهم که دنبال خانه بگردی و از اینجا بروی...»

یک هفته که گذشت صاحب خانه برق را قطع کرد. من خواستم که بدون برق در همان خانه زندگی کنم. سه شب را بدون برق تحمل کردم. شب‫هایی که خودم تنها بودم بی‫برقی برایم مهم نبود، اما شب‫هایی که مهمان می‫آمد، در بی‫برقی هم خودم اذیت می‫شدم و هم مهمان. با خود فکر کردم که بخاطر برق یک چاره‫ای باید بسنجم. خواستم بدانم که صاحب خانه سیم مثبت برق را قطع کرده است یا منفی را. با فازمتر برق را چک کردم و دیدم که سیم منفی را قطع کرده است. سریع یک تکه سیم برداشتم و برق منفی را به لوله آب وصل کردم. برق روشن شد اما خیلی ضعیف، به اندازه‫ای بود که یا باید لامپ را روشن می‫گذاشتم و یا منقل را، اما همزمان نمی‫شد که هر دوی آنرا روشن کنم.

وقتی صاحب خانه متوجه شد که من برق را غیر قانونی وصل کرده ام هیچ عکس‫العملی نشان نداد، اما هر روز یاد آوری می‫کرد که زودتر خانه را ترک کنم. تا دو - سه هفته دیگر جدیتی نشان نداد. بالاخره یک روزی آمد و کلید خانه را از من خواست. قفل خانه دو تا کلید داشت، من یک کلیدش را دادم به صاحب خانه و یکی را نزد خودم نگهداشتم. کمی دیرتر رفتم بیرون برای خرید و کلیدی را که نزد خودم نگهداشته بودم با خودم بردم. وقتی که برگشتم دیدم که صاحب خانه آمده و در را قفل کرده است. با کلیدی که نزد خودم نگهداشته بودم در را باز کردم. صاحب خانه که متوجه شد یک تا کلید پیش خودم مانده است، آمد و شروع کرد به داد زدن «چرا یک تا کلید را پیش خودت نگهداشتی؟ من ‫برق را قطع کردم که تو مجبور شوی از اینجا بروی، کلید را گرفتم که مجبور شوی به خودت خانه پیدا کنی، بده این کلید را به من، برو به خودت خانه پیدا کن و بیا وسایلت را ببر، تا به خودت خانه پیدا نکردی دیگر نیا اینجا...»

من هم ‫ مجبور شدم که دیگر با جدیت حرف بزنم و در جوابش گفتم «این کلید را به تو نمی‫دهم. من هیچ وقت از این خانه بیرون نمی‫شوم. اگر شما به من خانه نمی‫دهید، پس دیگران هم به من خانه نمی‫دهند. اگر شما می‫خواهید که بیرونم کنید، پس هر کجا که بروم بیرونم می‫کنند. من نمی‫توانم که هر روز از یک خانه به خانه دیگر بروم. من از این خانه بیرون نمی‫شوم. اگر شکایتی داری برو به پلیس بگو.»

به ماشینش اشاره کرد و گفت «سوار شو که برویم پیش پلیس.»

هر دوی مان با هم رفتیم کلانتری پیش پلیس. موضوع را به پلیس توضیح دادیم. صاحب خانه به پلیس گفت «من خودم به خانه نیاز دارم، خانه را باید خالی کند تا من بتوانم از آن استفاده کنم.»

پلیس به صاحب خانه گفت «یک هفته‫ای دیگر هم برایش فرصت بده تا به خودش خانه پیدا کند.»

من روبروی صاحب خانه به پلیس گفتم «دروغ می‫گوید، اصلاً به خانه نیاز ندارد. بخاطری که ‫من همجنسگرا هستم و می‫داند که من همجنسگرا هستم می‫خواهد که از خانه بیرونم کند. خودش جاهل است و بخاطر جهالت خودش می‫خواهد که بیرونم کند. من اصلاً از این خانه بیرون نمی‫شوم.»

پلیس وقت آخر باز هم به صاحب خانه گفت «یک هفته‫ای دیگر برایش فرصت بده تا به خودش خانه پیدا کند.»

* * *

دقیقاً روزی که یک هفته گذشت، رفتم پیش دوستانم، وقتی که برگشتم دیدم که صاحب خانه با زنجیر و یک قفل بزرگ در خانه را قفل انداخته است. شب نتوانستم که خانه بروم و یک شب را رفتم در خانه دوستانم سپری کردم. فردا به پلیس شکایت کردم. پلیس کلید را از صاحب خانه گرفت و گفت یک هفته‫ای دیگر هم برایش فرصت بده تا به خودش خانه پیدا کند. وقتی که یک هفته گذشت رفتم پیش دوستانم، وقتی که برگشتم دیدم صاحب خانه باز هم با همان زنجیر و قفل بزرگ در را قفل انداخته است. این بار به پلیس شکایت نکردم، خودم قفل را شکاندم. وقتی که قفل را شکاندم، صاحب خانه و چند تا همسایه‫ها عصبانی شدند و آمدند با من جر و بحث کردند. من به آنها گفتم «شما با خود مشکل دارید، نه با من، از من هیچ ضرری به شما نرسیده است، شما جاهل هستید و می‫توانید که جاهل نباشید.»

صاحب خانه نیشخندی زد و گفت «بلی فقط تو عاقل شدی و دیگر تمام مردم جاهل!»

- «اگر شما جاهل نیستید، پس چه دلیلی دارید که من از اینجا بیرون شوم؟»

«ما در اینجا با خانواده زندگی می‫کنیم و تو مرد‫ها را پیشت می‫آوری، این کارت برای ما قابل قبول نیست.»

- «شما در مورد من اشتباه فکر کرده اید، بعضی وقت دوست و رفیقانم می‫آیند، فقط با یکدیگر می‫‫شینیم و حرف می‫زنیم و من هیچ رابطه دیگری با آنها ندارم.»

به این صورت من با صاحب خانه و همسایه‫ها مشکل داشتم، اما هیچ وقت به حرف آنها از خانه بیرون نشدم. من با وجود تمام بدشانسی‫های که در زندگی داشتم، اینجا شانس داشتم که صاحب خانه و همسایه‫ها از مردمان کله‫شق و تندخو نبودند و اگر مخالفتی هم داشتند با ملایمت برخورد می‫کردند.

* * *

من در شهر وان با پلیس شعبه اتباع خارجی نیز درگیر بودم. هر وقت که برای امضأ می‫رفتم به شعبه اتباع خارجی، چند تا از افسران پلیس و مخصوصاً یک پلیس زن به نام غمزه به من گیر می‫دادند و می‫گفتند که دیگر با آرایش و گوشواره نیا اینجا. افسران پلیس که به من گیر می‫دادند من به حرف آنها هیچ اهمیت نمی‫دادم و بار دیگر باز هم با آرایش و گوشواره و حتی با لباس زنانه می‫رفتم برای امضأ. غمزه، پلیس زن در هر بار که می‫دید من به حرفش اهمیت نمی‫دادم عصبانی می‫شد و با لحن نظامی به من اخطار می‫داد «دفعه بعد با این سر و وضع نبینمت اینجا!»

من در زبان می‫گفتم «باشد چشم!» اما در دل می‫گفتم باز هم می‫بینی.

بالاخره بعد از چندین بار اخطار دادن دید که من به سیاستش اهمیت نمی‫دهم زیاد عصبانی شد. یک روزی با آرایش، گوشواره و لباس زنانه رفتم برای امضأ، غمزه و دو - سه تا پلیس مرد در آنجا بودند، به غیر از من ده - پانزده نفر پناهندگان دیگر نیز در صف ایستاده بودند برای امضأ. غمزه با عصبانیت طرف من نگاه کرد و برای اینکه پیش روی دیگران ضایع‫ام کند با لحن نظامی و صدای بلند و هیبتناک چند بار پی هم داد زد «سریع گوشواره ات را درآر! برو دستشویی صورتت را بشوی! زود باش...»

تمام کسانی که در آنجا بودند متوجه شدند که غمزه مرا اینقدر کوچک کرد. من با خود گفتم تو روبروی مردم می‫خواهی که مرا ضایع کنی! حالا ببین که من خودت را چطوری ضایع می‫کنم! من هم روبروی تمام کسانی که در آنجا بودند مثل خودش داد زدم «گوشواره ام را درآرم که زنانه ست! آرایشم را پاک کنم که زنانه ست! پس لباس‫هایم را هم درآرم که زنانه ست! پس شورتم را هم درآرم که زنانه ست!»

چشمان غمزه از حدقه بیرون زد و چهار چشمی طرف دیگران نگاه کرد، یعنی احساس کرد که خودش روبروی دیگران ضایع شده است. کمی سکوت کرد، می‫خواست که آب دهنش را قورت کند، اما از احساس ضایع شدن گلویش بسته شده بود، به زور آب دهنش را قورت کرد و به غیر از من به تمام پناهندگانی که در آنجا بودند یک دستور نظامی داد و گفت «شما همه تان از اینجا سریع بروید بیرون!» پلیس‫های ‫مرد را نیز به یک دفتر دیگر فرستاد، در دفتر را بست و با من تنها ماند. وقتی که داخل دفتر تنها ماندیم، تا توانست صدایش را بلند کرد و سرم داد زد، شاید سه - چهار دقیقه‫ای پیوسته داد زد، من خاموش نشستم، در جوابش هیچ چیزی نگفتم و با خود گفتم حالا بگو هرچه که می‫گویی بگو که دلت خوش باشد، روبروی مردم که نتوانستی ضایع‫ام کنی! گوشواره‫هایم را در آوردم، بعد مرا فرستاد دستشویی که صورتم را بشویم، صورتم را نیز شستم، آمدم امضأ کردم و رفتم بیرون. وقت آخر که داشتم می‫رفتم بیرون، روبروی مردم با لحن نظامی دنبالم صدا زد «دیگر با این سر و وضع نبینمت اینجا!» من هم با لحن نظامی در جوابش گفتم «باشد، چشم!» و در دلم گفتم باز هم خواهی دید.

* * *

در شهر وان پناهندگان افغانی زیاد بودند و ممکن بود که آنها نیز بخاطر ننگ و غیرت افغانی برای من خطرناک واقع شوند.

یک روزی رفتم شعبه اتباع خارجی برای امضا. هنگام برگشت دو نفر مردان افغانی سر راهم سلام دادند «سلام همشهری!»

- «سلام!»

«کدام طرف روان هستی؟»

- «می روم طرف خانه.»

«تو افغانی هستی؟»

- «بلی من افغانی هستم.»

«تو که همشهری ما هستی، چرا خودت را به ما معرفی نکردی؟»

- «تا حالا پیش نیامده بود که خودم را به شما معرفی کنم.»

«می خواهیم که با تو بیشتر آشنا شویم.»

- «تشکر از لطف شما! آشنایی با شما مایه افتخار من خواهد بود.»

«حالا طرف خانه روان هستی؟»

- «بلی؛ آمدم برای امضا و الان بر می‫گردم طرف خانه.»

«خانه ات کجا‫ست که بعضی وقت بیاییم با یکدیگر صحبت کنیم و بیشتر آشنا شویم.»

- «اگر الان وقت دارید، بیایید با هم برویم که بنشنیم و صحبت کنیم.»

«بلی وقت داریم، خودت می‫دانی که ما بی‫کار هستیم. ما و شما اینجا دیگر چه کاری داریم به غیر از انتظار کشیدن؟»

- «بلی واقعاً که، پس من خوشحال می‫شوم که شما بیایید با من و خانه ام را ببینید. اگر من و شما یکدیگر را در اینجا داشته باشیم انتظار برای مان سخت نخواهد گذشت.»

همین بود که آن دو نفر با من راه افتادند و آمدند خانه ام. وقتی که خانه رسیدیم هنوز بیشتر از پنج دقیقه‫ای نگذشته بود و داشتیم حرف می‫زدیم که یکی از آنها به من گفت «موضوع تو چطوری است، آیا مشکل جنسی داری؟»

- «بلی من مشکل جنسی دارم.»

«چطوری مشکل جنسی داری؟»

- «نمی‫توانم که زن بگیرم.»

«از نظر ظاهری چی، آیا ظاهراً مثل دیگران هستی یا با دیگران فرق داری؟»

- «من ظاهراً مثل دیگران هستم، اما احساسم با دیگران فرق می‫کند.»

«یعنی از نظر دستگاه تناسلی هیچ فرقی با دیگران نداری؟»

- «نخیر؛ از این نظر عیناً مثل دیگران هستم.»

«آیا می‫شود یک بار ‫‫به ما نشان بدهی که چطوری مثل دیگران هستی؟»

- «نه؛ ممکن نیست که به شما نشان بدهم.»

«اما برای ما مهم است که ترا باید ببینیم.»

- «چرا می‫خواهید که ببینید؟»

«چون ما به همین خاطر آمده ایم که ترا ببینیم.»

- «بی‫خیال بابا! اصلاً امکان ندارد که کسی مرا ببیند.»

«اصلاً امکان ندارد که ما ترا نبینیم.»

بی‫اندازه اصرار کرد که من شلوار و شورتم را در آورم و هر قدر که اصرار هم کرد من حاضر نشدم که شلوار و شورتم را در آورم. بالاخره حرف به جایی رسید که خودش شروع کرد به دست اندازی. خواست که خودش به زور شلوارم را در بیاورد. من هم خواستم مقاومت کنم تا او نتواند که شلوارم را در بیاورد. من در اول فکر نمی‫کردم که او زیاد جدی باشد، اما دیدم که آخرین زورش را بکار گرفت تا شلوارم را در بیاورد. از نظر سنی هشت - نه سال از من بزرگ بود، از نظر جسمی مثل خودم ریز و کوچک، اما از نظر قدرت بدنی دو - سه برابر از من قوی‫تر. مقاومت من در برابر او هیچ چیزی نبود. شلوار محکم و کمربند محکمی بر تن داشتم. به زور شلوارم را پایین کشید تا در بیاورد. من دو دستی شلوارم را محکم گرفتم تا در نیاید. در همین کشمکش بود که خشتک شلوارم پاره شد، دوباره با تندی دست انداخت که باز هم بکشد و حسابی پاره اش ‫کند. من فکر کردم که اگر بیشتر از این مقاومت کنم شلوار را که ذاتاً در می‫آورد و تکه پاره اش ‫هم خواهد کرد، پس بهتر است از مقاومت دست بردارم تا چیزی را که می‫خواهد زودتر ببیند و دوباره شلوارم را سالم بپوشم. کمربندم را باز کردم، او با عصبانیت شلوارم را در آورد، شورت دخترانه کوچک تنم بود، با عصانیت دست انداخت و شورتم را نیز در آورد. از نزدیک دقیق به آلت و بیضه ام نگاه کرد، وقتی دید که با دیگران فرقی ندارم قیافه اش ‫بی‫اندازه عصبانی شد، به آلتم تف انداخت و گفت «تف لعنت خدا بر تو! تو که مشکل جنسی نداری، پس چرا نام افغان‫ها را بد کرده‫ای در هر طرف؟» و با عصبانیت مشتش را بلند که بزندم. من فوراً برایش گفتم «خودت می‫دانی که اگر به من دست بیاندازی پلیس کونت را پاره می‫کند، من به پلیس شکایت می‫کنم، اینجا افغانستان نیست که هر غلطی دلت بخواهد بکنی.» وقتی که نام پلیس را شنید، قیافه اش ‫تغیر کرد و مشتش را باز کرد. کمی طرفم نگاه کرد و گفت «ما فقط همین را می‫خواستیم بدانیم که تو مشکل جنسی داری یا نه، حالا دیدیم که مشکل جنسی هم نداری، وقتی که مشکل جنسی نداری پس چرا فقط بخاطر قبول شدن در UN نام افغان‫ها را بد می‫کنی؟»

- «خیلی خوب! چیزی را که می‫خواستید بدانید، دانستید. من بخاطر این کارت به پلیس شکایت نمی‫کنم و دنبال چرا هم نباش. اگر چای میل دارید که برایتان چای درست کنم و اگر میل ندارید شما را بخیر ما را به سلامت!»

آن یکی دیگر که هیچ دخالتی نکرده بود و فقط داشت تماشا می‫کرد گفت «اگر چای درست کنی که خیلی خوب می‫شود. دیگر از این حرف‫ها بگذرید تا بنشینیم و صحبت کنیم.»

یک ساعتی نشستند، چای را خوردند و رفتند. من به او اطمینان دادم که خیالت راحت باشد من ازت به پلیس شکایت نمی‫کنم. من موضوع را فراموش کردم، اما او بعداً خواست که افغان‫های دیگر را بر علیه من تحریک کند و مخصوصاً دو نفر را که از ولایت پروان و همشهری خودم بودند خواست که آنها را بر علیه من تحریک کند. اسامی آن دو نفر که از ولایت پروان بودند جاوید و احمد بود، هر دوی آنها دوستان صمیمی‫ام بودند و همیشه با آنها رفت و آمد می‫کردم.

* * *

سه - چهار روزی از این موضوع گذشت، داخل خانه نشسته بودم که در زده شد. در را باز کردم دیدم که جاوید و احمد با قیافه‫های عصبانی داخل خانه شدند. من سلام دادم، احمد با صدای آهسته جواب داد، اما جاوید جواب سلامم را نداد. دو بار ‫‫دیگر نیز گفتم سلام، اما جاوید باز هم جواب نداد. گفتم «انگار که شما ناراحت هستید.»

جاوید گفت «باز می‫گویی هم که شما ناراحت هستید!»

- «چرا، چه شده، شما از که ناراحت هستید؟»

«از که باید ناراحت باشیم؟»

- «هی! از من؟»

«پس از که؟»

- «چرا از من، من که کاری نکرده ام؟»

«گناه می‫کنی و گناهت را هم نمی‫فهمی!»

- «چه گناهی؟»

مردی که شلوارم را در آورده بود اسمش حیدر بود. وقتی که گفتم چه گناهی، جاوید گفت «چند روز پیش حیدر و نواب اینجا آمده بودند؟»

- «بلی دو نفر آمدند اسم یکیش حیدر بود.»

‫جاوید به احمد گفت «ببین که آنها دروغ نگفته اند. وقتی که اینجا آمده اند پس حتماً تمام حرف شان راست است.»

من ترسیدم که آنها مبادا از زبان من به جاوید و احمد چیزی گفته باشند. «چی گفتند؟ من که در مورد شما به آنها چیزی نگفتم!»

«من نگفتم که تو در مورد ما چیزی گفتی. آیا اینجا آمده بودند یا نه؟»

- «بلی آمده بودند.»

«شلوارت را هم در آوردند یا نه؟»

- «بلی شلوارم را هم در آوردند.»

«ببین بی‫غیرتی را! به همین سادگی می‫گوید بلی شلوارم را هم در آوردند! وقتی که شلوارت را در آوردند، خودت را هم کردند یا نه؟»

- «نه؛ شلوارم را در آوردند، اما خودم را نکردند.»

«خیلی خوب! من خیال کردم که شاید خودت را هم کردند، اما در این مورد به ما چیزی نگفتند.»

- «نه، نکردند.»

«باز وقت آخر برایشان چای هم درست کردی یا نه؟»

- «بلی چای هم درست کردم.»

«خیلی خوب! خوب است که خودت همه چیز را اعتراف می‫کنی. برایشان چای هم گذاشتی ها!»

- «چرا، اگر چای گذاشتم کار بدی کردم؟»

جاوید بی‫اندازه عصبانی بود و با عصبانیت در جوابم گفت «شلوارت را در آوردند و برایشان چای هم دادی! خیال کردی که خیلی کار خوبی کردی که برایشان چای گذاشتی؟ اگر تو غیرت داشته بودی، نباید که آنها زنده از اینجا بیرون می‫رفتند.»

- «چه فرقی می‫کند که شلوارم را در آوردند؟»

«حالا می‫روند در هر طرف می‫گویند که ما شلوارش را در آوردیم.»

- «که بگویند چه فرقی می‫کند؟»

«بلی می‫دانم که برای تو فرقی نمی‫کند. برای تو اگر در کونت درخت هم سبز شود خوشحال می‫شوی که در سایه اش ‫بنشینی، اما برای ما فرق می‫کند.»

- «برای شما چرا فرق می‫کند؟»

«چون در هر طرف اسم ترا نمی‫آورند که بگویند ما شلوار حمید را در آوردیم، ترا کسی نمی‫شناسد که اسم ترا بیاورند، به همه می‫گویند که ما شلوار بچه شمالی را در آوردیم. ما امروز در جمع پانزده نفر افغانی نشسته بودیم که آنها آمدند و روبروی پانزده نفر گفتند ما شلوار بچه شمالی را در آوردیم. اسمت را هم نمی‫دانستند و روبروی پانزده نفر به ما اشاره کردند و گفتند همشهری شما بود که شلوارش را در آوردیم. تو روبروی پانزده نفر ما را خورد و خمیر کردی.»

- «من که بچه شمالی نیستم، من بچه غوربند هستم.»

«چه اینکه بچه شمالی هستی و چه نیستی، آنها روبروی پانزده نفر به ما گفتند که ما شلوار بچه شمالی را در آوردیم و به ما هم اشاره کردند و گفتند که همشهری شما‫ست.»

- «شما چرا نگفتید که بچه شمالی نیست بچه غوربند است؟»

«مردم می‫گویند که غوربند هم جزء شمالی حساب می‫شود، ما نمی‫توانیم به مردم دلیل بگوییم که غوربند جزء شمالی حساب نمی‫شود.»

در افغانستان تضاد‫های قومی و منطقه‫ای بی‫اندازه شدید است. در این تضاد‫ها مردمان اقوام و مناطق اکثراً نام بد یکدیگر را جستجو می‫کنند تا به یکدیگر طعنه بزنند. شمالی نیز یکی از مناطق جغرافیایی افغانستان به شمار می‫رود. در افغانستان همواری‫های واقع در شمال کابل را به نام شمالی یاد می‫کنند. منطقه غوربند که من به آن منسوب هستم یک منطقه کوهستانی است که در همسایگی شمالی قرار دارد. به ارتباط تضاد‫های منطقه‫ای در افغانستان در مورد منطقه غوربند اگر نام بدی بوجود بیاید، مردم این منطقه را نیز جزء شمالی یاد می‫کنند، اما اگر نام نیکی بوجود بیاید، آنرا به نام یک منطقه جدا از شمالی یاد می‫کنند.

جاوید و احمد هر دو اهل همواری‫های شمالی بودند و ننگ و غیرت این منطقه برایشان مهم بود. به ارتباط اینکه آنها به ننگ و غیرت شمالی فکر می‫کردند من به آنها گفتم «حیدر آدم نادانی است، شما به حرفش اصلاً توجه نکنید.»

جاوید گفت «مگر می‫شود که ما به حرفش توجه نکنیم؟ ما روبروی پانزده نفر خورد و خمیر شدیم و تمام آن پانزده نفر بسوی ما نگاه کردند.»

من خندیدم و گفتم «هرچه که بود گذشت، دیگر غصه اش ‫را نخورید، با غصه خوردن نمی‫شود کاری را عوض کرد.»

جاوید با عصبانیت گفت «نه؛ تو از آنها حتماً باید انتقام بگیری و ما آنها را باید سرافکنده و شرمنده ببینیم و از کاری که کرده اند باید پشیمان شوند. اگر تو از آنها انتقام نگیری، من می‫زنم هم دست و پای ترا می‫شکنم و هم دست و پای آنها را.»

- «اگر من بخواهم که با آنها درگیر شوم مردم می‫گویند افغان‫ها چقدر بی‫گذشت هستند که دایماً به سر و کله یکدیگر می‫زنند.»

«اگر آنها بروند در هر طرف بگویند که ما شلوار بچه شمالی را در آوردیم که حرفی نیست! اما اگر مردم بگویند که افغان‫ها دایماً به سر و کله یکدیگر می‫زنند حرفی است!»

من خندیدم و چیزی نگفتم. جاوید گفت «نخند، من با تو شوخی ندارم، مثل گذشته فکر نکن که من همیشه به رویت خندیده ام، حالا دارم جدی حرف می‫زنم که تو از آنها حتماً باید انتقام بگیری.»

احمد نیز سر تکان داد، حرف جاوید را تأیید کرد و گفت «بلی ما با تو شوخی نداریم، حالا با تو جدی حرف می‫زنیم.»

من از جاوید و احمد ترسی نداشتم که آنها را خطرناک بدانم؛ چون آنها اهل جنگ و جدل نبودند. اما از اینکه دوستان بسیار صمیمی‫ام بودند خواستم که دل شان را بدست داشته باشم تا در آینده از من دلخور نباشند. برای اینکه دل شان را بدست داشته باشم ازشان پرسیدم «پس به نظر شما من چه کاری باید بکنم که از حیدر انتقام بگیرم ؟»

جاوید گفت «تو باید کاری کنی که آنها روبروی ما بگویند ما غلط کردیم، گه خوردیم، از کاری که کردیم پشیمان هستیم و در آینده این کار را تکرار نخواهیم کرد.»

- «هر دوی آنها که شلوارم را در نیاوردند، فقط حیدر شلوارم را در آورد و من فقط از حیدر می‫خواهم که انتقام بگیرم، من کاری به رفیقش ندارم.»

«باشد، روبروی ما حیدر باید بگوید که من غلط کردم، گه خوردم، از کاری که کردم پشیمان هستم و در آینده این کار را تکرار نخواهم کرد.»

- «خیلی خوب! شما خیال تان راحت باشد، آن با من که حیدر روبروی شما این حرف را بزند.»

* * *

قرار بر این شد که جاوید و احمد روز امضا جلوی شعبه اتباع خارجی حاضر باشند تا من روبروی آنها حیدر را از کاری که کرده است توبه بدهم. روز امضا حیدر همراه با سه تا رفیقانش آهسته آهسته قدم زنان آمد برای امضا. من برای اینکه مردم را متوجهش بسازم، از دور صدایش زدم «مردیکه لاشی بیا اینجا من با تو کار دارم.»

حیدر فهمید که به رسوایی ننگینی بر خواهد خورد و برای اینکه از زیر رسوایی در برود، حرفم را ناشنیده گرفت و هیچ جوابی نداد. من دوباره صدا زدم «ترا می‫گویم مردیکه! شلوار مردم را در می‫آری، حالا بیا جواب پلیس را بده.»

چند نفر صدایم را شنیدند، با تعجب بسوی من نگاه کردند و خواستند بدانند که این حرف را به کی می‫زنم. حیدر سرش را پایین انداخت و طوری وانمود کرد که انگار مرا نمی‫شناسد. وقتی که مردم دقیق متوجه شدند، من خودم را به حیدر نزدیک کردم و صدا زدم «به نام همشهری آمدی خانه ام، شلوارم را به زور در آوردی، فکر پلیس را هم کردی یا نه؟ حالا بیا جواب پلیس را بده.»

در حالیکه ‫سرش پایین بود، از گوشه چشم کمی به من نگاه کرد و از زیر لب گفت «خاموش باش، خیلی زشت است، از این حرف‫ها بگذر.»

در حالیکه چند نفر در آن دور و بر متوجه من شدند، من به آنها گفتم «این مردیکه را می‫بینید که خودش را با شخصیت نشان می‫دهد، به نام همشهری آمد خانه ام، به زور شلوارم را پاره کرد، از تنم در آورد. من حالا آنچنان ادبش می‫کنم که در زندگی تکرار همچو گهی را نخورد.»

حالا روبروی مردم من به حیدر عجب گیری داده ام. «به حرف می‫فهمی یا نه با تو‫ام؟ بیا جواب پلیس را بده. مرا هنوز نشناخته‫ای که با من طرف شدی؟ من کسی هستم که شاخدارت را آدم کرده ام، الان پلیس که آدمت کرد باز می‫دانی که شلوار در آوردن یعنی چه! لاشی بی‫شخصیت! بیا حالا جواب پلیس را بده...»

تمام مردمی که در آنجا بودند متوجه دعوای ما شدند، موضوع برایشان خیلی عجیب بود، حیدر مردی بود زن‫دار و واقعاً که این موضوع برای مردم عجیب هم است، که یک مرد چهل ساله و زن‫دار شلوار یک آدم ۳۲ - ۳۳ ساله را پاره کند و به زور از تنش در بیاورد. مردم خیال کردند که او به قصد تجاوز این کار را کرده است. خودش از خجالت هیچ چیزی نگفت و من هم عمداً موضوع را به مردم روشن نکردم تا خیال کنند که او به قصد تجاوز این کار را کرده است. مردم به من گفتند «اگر واقعاً این کار را کرده است که خیلی کار زشتی کرده است، اما تو به پلیس شکایت نکن.»

من گفتم «من به شرطی به پلیس شکایت نمی‫کنم که از من عذر خواهی کند و بگوید که من اشتباه کردم.»

جاوید و احمد ایستاده بودند نگاه می‫کردند و هیچ چیزی نمی‫گفتند. حیدر به من گفت «تو ببخش دیگر، من اشتباه کردم.»

- «بگو از کاری که کردم پشیمان هستم.»

«بلی پشیمان هستم.»

- «بگو در آینده این کار را تکرار نمی‫کنم.»

«در آینده تکرار نمی‫کنم.»

- «بگو گه خوردم.»

حیدر هیچ چیزی نگفت. اگر تنها بودیم با این حرفم شاید که حسابی کتکم می‫زد، اما روبروی مردم هیچ چیزی نگفت.

- «بگو که گه خوردم.»

باز هم هیچ چیزی نگفت. دو - سه بار برایش اصرار کردم که این حرف را بزند، بالاخره جاوید گفت «حمید! بس است، می‫گوید که ببخش من اشتباه کردم و این کار را دیگر تکرار نمی کنم. حالا دیگر تو هم زیاد آبروریزی نکن.»

جاوید که این حرف را زد من خوشحال شدم که عقده اش خالی شده است، ازشان خداحافظی کردم و رفتم. وقتی که من خداحافظی کردم و از پیش شان رفتم، جاوید به حیدر می‫گوید «من خوشحال شدم که از سرت دست برداشت، اگر به پلیس شکایت می‫کرد تو بی‫اندازه شرمنده و خجالت می‫شدی، حالا که شکایت نکرد و نجات یافتی، سرت صدقه گشته است و باید که گوسفند بکشی. یک گوسفند بکش، مهمانی ترتیب بده و دوستان و رفقا را دعوت بکن.»

حیدر هم یک گوسفند می‫کشد و دوست و رفیقانش را به مهمانی دعوت می‫کند. حیدر آدمی بود تحصیل کرده و در افغانستان از اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان بوده بود، که این حزب در سطح افغانستان بزرگترین حزبی است که داد از روشنفکری و دموکراسی می‫زند.

* * *

سال گذشته ‫زمانی که منوچهر ‫‫‫در شهر وان مورد حمله افراد ناشناس قرار گرفت، پلیس او را بخاطر مشکل امنیتی اش به اسپارتا منتقل کرد. بعد از رفتنش ‫‫‫به اسپارتا، من یک سال تنها ماندم و تنها پناهنده همجنسگرا بودم که در وان زندگی می‫کردم. یک سال بعد از رفتن منوچهر ‫‫‫من جواب قبولی را از UN گرفتم. ده - بیست روز بعد از گرفتن جواب قبولی رفتم مرکز شهر در آنجا یک پسر ۲۲ - ۲۳ ساله ایرانی را دیدم. با آنکه لباس‫های کاملاً ساده و مردانه پوشیده بود و هیچ آرایشی هم نکرده بود، اما از طرز راه رفتن و حرکاتش مشخص بود که اواخواهر بود. ‫من که متوجهش شدم، رفتم پیشش و سلام دادم. او با طرز نگاه دخترانه و صدای نازک جواب داد «سلام.»

- «آیا شما ایرانی هستید؟»

«بلی.»

- «چه مدتی می‫شود که اینجا آمده ای؟»

«نزدیک به دو ماه می‫شود.»

- «آیا پناهنده هستی، به UN مراجعه کرده ای؟»

«بلی.»

- «تو هم‫کیس من هستی.»

«هی! من هم‫کیس تو هستم؟»

- «بلی، هم‫کیس من هستی.»

«آیا قبول شده‫ای یا نه؟»

- «من قبول شده ام.»

«در کدام کشور قبول شده ای؟»

- «کشورم هنوز مشخص نیست.»

«آیا با من ازدواج می‫کنی، مرا هم با خودت می‫بری؟»

- «نه؛ من دوست ندارم که با تو ازداج کنم، من مردان بزرگسال را دوست دارم.»

«فقط برای اینکه مرا هم با خودت ببری با من ازدواج بکن، نه برای سکس.»

- «بخاطر رفتن به خارج نگران نباش، خودت قبول می‫شوی.»

«نمی‫دانم والله. من هنوز مصاحبه هم نشده ام. فکر نمی‫کنم که UN قبولم کند.»

- «تاریخ مصاحبه ات کی است؟»

«یک هفته بعد تاریخ مصاحبه دارم.»

- «من می‫دانم که در مصاحبه چه باید بگویی که زودتر قبولت کنند. اگر وقت داری بیا با من که بخاطر مصاحبه رهنمایی‫ات کنم تا زودتر قبولت کنند.»

«باشد، پس بیا که برویم مرا رهنمایی بکن و بگو که در مصاحبه چه سؤالاتی از من می‫پرسند و من چه جوابی باید بدهم.»

اسم این پسر اشکان بود. قرار شد که اشکان بیاید با من تا من در مورد مصاحبه رهنمایی اش ‫کنم. در مرکز شهر بودیم و قدم زده حرکت کردیم بسوی خانه. تا خانه حدود نیم ساعت راه بود. در طول این نیم ساعت متوجه شدم که اشکان مشکل روانی داشت. در طول راه هر کجا که به جمع‫های چند نفری نزدیک می‫شدیم، اشکان خیال می‫کرد که آنها قصد مسخره کردنش را دارند. بیچاره ظاهر عجیب و غریبی داشت، با صورت مردانه و پر ریش، بدن کاملاً زنانه داشت و در راه رفتن، حرکات و حرف زدنش نیز آخرین ناز و ادایی یک زن را در می‫آورد.

اشکان بعداً زندگیش را به من حکایت کرد، تمام عمرش را آنقدر در فلاکت گذرانده بود که حتی زندگی من به مقایسه زندگی او به مثل زندگی شاهی می‫مانده است. در ایران از در و همسایه‫ها و دوست و فامیل‫ها که او را مسخره کرده بودند تا مدرسه و هم‫کلاسانش. اشکان حکایت کرد که حتی معلمین و مدیر مدرسه او را به نام اواخواهر مسخره کرده بودند. اشکان تک پسر خانواده شان بود و زندگیش آنقدر رنج آور بوده بود که حتی پدرش بخاطر او ناراحتی قلبی گرفته بود.

هنوز یک هفته به تاریخ مصاحبه اش مانده بود که من و او با یکدیگر آشنا شدیم. در طول این یک هفته من برای مصاحبه رهنمایی اش ‫کردم، مصاحبه اش ‫خیلی خوب گذشت و وکیلش سه ماه بعد از مصاحبه جواب قبولی را برایش داد.

* * *

اشکان زمانی که در ایران بود به علت اینکه تک پسر خانواده شان بود، پدر و مادرش آرزو داشته بودند که پسر شان زود زن بگیرد که آنها عروس شان را ببینند. از این رو اشکان زود زن می‫گیرد و سه سال با زنش زندگی می‫کند. در حالی سه سال با زنش زندگی می‫کند که در طول این سه سال حتی یک بار ‫‫هم با زنش آمیزش جنسی نداشته است. پدرش هم از زن گرفتن او مغرور بوده است، به پسرش می‫بالیده است و به خود می‫گفته است که مردم اگر هر چیزی راجع به پسرم می‫گویند باز هم پسرم مرد است و برای خودش زن دارد. این را همه می‫دانند که برای یک زن هم غیر قابل تحمل است که شوهرش هیچگاه با او رابطه جنسی بر قرار نکند. زنش بعداً وقتی می‫بیند که از او هیچ بخاری بلند نمی‫شود، رابطه دوستی را با مردان دیگر بر قرار می‫کند. اشکان هم در این رابطه با او مخالفت نمی‫کند و در عوض از او می‫خواهد، ‫به شرطی من با این کارت مخالفت نمی‫کنم که مردانی که با تو می‫خوابند با من هم باید بخوابند. زنش هم در این شرط با اشکان کنار می‫آید و هر دوی آنها به سود خودشان با زمانه می‫سازند. البته اشکان با زنی که ازدواج کرده بود، هشت سال از خودش بزرگ بود و قبلاً از یک مرد دیگری طلاقش را گرفته بود. اشکان می‫گفت زمانی که من با آن زن به توافق رسیدم و قرار شد ازدواج کنیم، من به پدرم گفتم «آن زن با آنکه هشت سال از خودم بزرگ است، من می‫خواهم که با او ازدواج کنم، آیا از نظر تو اشکالی ندارد که من با زنی ازدواج کنم که هشت سال از خودم بزرگ است؟»

پدرش از اینکه به مرد بودن پسرش شک داشته بود در جوابش می‫گوید «نه عزیزم، حتی پنجا سال اگر از خودت بزرگ باشد، عروس گلم است، قدمش روی چشمانم.»

برای پدرش مهم فقط این بود که مطمئن شود پسرش مرد است و مهم نبود که اشکان با چه کسی ازدواج کند و با چه کسی ازدواج نکند.

زمانی که تمام راز نهفته بین اشکان و زنش به یکبارگی افشا می‫شود،  اشکان به جبر خانواده از زنش جدا می‫شود و سپس بسوی ترکیه حرکت می‫کند. موضوع افشا شدن رازی بین آنها از این قرار است:

یک روزی دو تا مردانی که با اشکان و زنش رابطه دارند با هم می‫آیند خانه اشکان و با اشکان و زنش داخل اطاق می‫روند. حواس هیچ کدام از آنها نمی‫شود که در اطاق را از داخل ببندند. در همین موقع شش نفر مهمان می‫آید، زنگ در به صدا در می‫آید و مادر اشکان در را به روی آنها می‫گشاید. پدر اشکان خانه قدیمی اش را فروخته، در یکی از برج‫های شمال تهران خانه جدیدی گرفته است و تازگی به خانه جدید نقل مکان کرده اند. وقتی که مهمانان داخل خانه می‫شوند، می‫خواهند که تمام اطاق‫ها، آشپزخانه، حمام و دستشویی را ببینند. مادر اشکان هم به خواست آنها شروع می‫کند که تمام اطاق‫ها را یکی یکی باز کند و برای آنها نشان بدهد. نوبت اطاق اشکان می‫رسد، از پشت در به مهمانان می‫گوید این اطاق اشکان است و در را باز می‫کند تا آنها داخل اطاقش را ببینند. در باز می‫شود و مادر اشکان با شش تا مهمان به داخل اطاق نگاه می‫کنند. در همین لحظه هر چهار نفری که داخل اطاق هستند، لباس‫های شان را در آورده اند، یک مرد روی زن اشکان خوابیده است و یکی روی خودش. روبروی مهمانان تمام آنها را خشک شان می‫زند و همه از حرکت می‫افتند. مادر اشکان را نیز خشکش می‫زند و روبروی مهمانان آب می‫شود. اشکان اصل موضوع را به پدر و مادرش اعتراف می‫کند و می‫گوید که من تا حالا هیچگاه با زنم رابطه جنسی بر قرار نکرده ام. پدرش که از موضوع خبر می‫شود، زنش را وادار به ترک خانه می‫کند و خود اشکان نیز ایران را به قصد ترکیه ترک می‫کند.

بعد از اشکان من با چند نفر از همجنسگرایان و دوجنسگونگان ایرانی دیگر نیز آشنا شدم که در گذشته زن گرفته بودند و بعد از یک مدتی از زنان شان جدا شده بودند. اکثر همجنسگرایان و دوجنسگونگان قادر به بر قرار کردن رابطه جنسی با غیر همجنس نیز هستند، اما از این رابطه نه تنها اینکه هیچ لذتی نمی‫برند، بلکه احساس ناراحتی نیز می‫کنند. در هر جامعه‫ای نزدیک به پنج - ده درصد انسان‫ها را همجنسگرایان تشکیل می‫دهد و در کشور‫های مثل افغانستان و ایران همجنسگرایی یکی از عمده‫ترین علت‫های طلاق به شمار می‫رود.

* * *

من و اشکان مدت هفت ماه در شهر وان با هم بودیم و به صمیمی‫ترین دوستان یکدیگر تبدیل شدیم. از آن دوره من و او خاطرات زیبا و فراموش نشدنی بی‫شمار با یکدیگر داریم. در UN پرونده اشکان نیز به کشور کانادا راجع گردید. در آخرین روز‫هایی که من در شهر وان بودم، اشکان با یک مرد پناهنده ایرانی به نام سجاد ازدواج کرد. سجاد نیز یک همجسنگرای فاعل بود، اما اشکان یک همجنسگرای مفعول. اشکان و سجاد مراسم ازدواج شان را جشن گرفتند و عکاسی و فیلمبرداری نیز کردند. در جشن ازدواج آنها یک خبرنگار از شبکه تلویزیون NTV ترکیه نیز برای فیلمبرداری آمد و فیلم آنرا از طریق شبکه  NTV به نمایش گذاشتند.

* * *

بعد از اینکه من جواب قبولی را از UN گرفتم، به غیر از اشکان با چهار نفر همجنسگرایان تازه وارد دیگر نیز آشنا شدم که تمام آنها ایرانی بودند. از جمله آنها در UN فقط با اشکان خوب برخورد کردند که هم زودتر با او مصاحبه کردند و هم زود قبولش کردند. اما با آن چهار نفر دیگر خیلی بد برخورد کردند. به یکی از آنها به زودی جواب رد دادند، با دو نفر از آنها دیر مصاحبه کردند اما جوابی ندادند و با یکی از آنها در طول شش ماه هیچ مصاحبه نکردند، سه بار برایش تاریخ مصاحبه دادند، اما در هر بار‫ که روز مصاحبه اش رسید دوباره مصاحبه اش ‫را به تأخیر انداختند. در همین مدت من چند نفر پناهندگان سیاسی و مذهبی را دیدم که در طول یک ماه بعد از مراجعه هم مصاحبه شدند و هم جواب قبولی را گرفتند. وکیلان تاریخ مصاحبه از پیش تعین شده برای کسانی را که مهم نمی‫دانستند را به تأخیر می‫انداختند و در جدول برای کسانی را که مهم می‫دانستند جای خالی بوجود می‫آوردند. من این گونه برخورد تبعیض‫آمیز وکیلان را که در مقابل همجنسگرایان دیدم بی‫اندازه عصبانی شدم. پرونده من در UN بعد از قبولی برای جایگزینی به کشور کانادا راجع گردید. شش ماه بعد از قبولی قرار شد که برای انجام معاینات مدیکال به سفارت کانادا بروم آنکارا. بلیط رفت و برگشت آنکارا را قرار بود که از UN بگیرم. وقتی که برای گرفتن بلیط به UN مراجعه کردم، دیدم که مترجم شماره پرونده مراجعین را روی یک برگه می‫نویسد، پیش روی شماره پرونده جنسیت شان را به حروف F و M ذکر می‫کند و پیش روی حروف F و M در مورد موضوعی که مراجعه کرده اند یادداشت می‫نویسد. وقتی که چشمم به حروف F و M افتاد عصبانی شدم و از مترجم پرسیدم «آیا جنسیت این قدر مهم است که در اینجا هم باید ذکر کنید؟»

«بلی؛ در اینجا مهم است که جنسیت باید ذکر شود.»

«اگر جنسیت اینقدر مهم است که حتی در اینجا باید ذکر شود، پس وکیلان گه می‫خورند که به جنسیت ما احترام نمی‫گذارند. وقتی که مشکل همجنسگرایان مشخص است که بخاطر مشکل جنسی پناهنده شده اند، وکیلان گه می‫خورند که باز هم آنها را قبول نمی‫کنند و آزار و اذیت شان می‫کنند. من در اینجا همجنسگرایی را دیده ام که در طول شش ماه هنوز با او مصاحبه نکرده اند، اما با پناهندگان سیاسی و مذهبی دیده ام که در طول یک ماه هم مصاحبه کرده اند و هم قبول شان کرده اند. چرا وکیلان گه می‫خورند و چرا به ما بی‫احترامی می‫کنند؟»

«در اینجا کسی به کسی بی‫احترامی نکرده است. بی‫احترامی این است که تو داری می‫کنی.»

«احترام متقابل است. اگر کسی به کسی احترام بگذارد مورد احترام قرار می‫گیرد و اگر بی‫احترامی کند مورد بی‫احترامی قرار می‫گیرد. بی‫احترامی فقط این نیست که به ما فحش بدهند، همین که خود را به خری می‫زنند که انگار هیچ چیزی را نمی‫فهمند، همین خودش بی‫احترامی‫ست.  وقتی که می‫دانند ما آزادی جنسی نداریم و باز هم از این شاخه به آن شاخه می‫پرند، همین خودش بی‫احترامی‫ست.»

«اگر از کسی شکایتی داری روی یک نامه بنویس، بیار اینجا تحویل بده و در اینجا داد نزن.»

بلیط رفت و برگشت آنکارا را گرفتم، برای معاینات مدیکال رفتم آنکارا و زمانی که برگشتم نامه شکایت ذیل را نوشتم و به UN تحویل دادم:

 

 

بعد از اینکه نامه فوق را به UN تحویل دادم، آن چهار تا همجنسگرایان را به زودی قبول کردند. در طول چند ماه آینده من با سه تا همجنسگرای تازه وارد دیگر نیز آشنا شدم و به غیر از آنها خبر شدم که چند تا تازه واردین دیگر نیز آمدند، اما خوشبختانه که UN برخورد مشابه با من و با آنانی که قبلاً کرده بود را با تازه واردین تکرار نکرد و آنها را نسبتاً به خوبی قبول کردند. دو نفر از آنها که در اسپارتا بودند من آنها را روبرو ندیده بودم اما تلفنی با آنها حرف می‫زدم. یکی از آنها در سال ۲۰۰۴ و دیگرش در سال ۲۰۰۵ به UN مراجعه کرده بودند و بالاخره هر دوی آنها را در سال ۲۰۰۸ قبول کردند. وکیلان هر برخوردی که با ما کردند گذشت، اما تنها آنچه که از آدمان باقی می‫ماند خاطرات خوب و بد است که باقی می‫ماند. 

با نوشتن نامه فوق من به این نتیجه رسیدم که در دنیای امروز در مورد هرگونه مسئله‫ای جدیت بیشتر از منطق می‫تواند پاسخگو باشد. ‫

* * *

من وقتی خصلت منطق گریزی انسان‫ها را در سطوح مختلف می‫بینم که ناگزیر هستیم در مقابل یکدیگر اینقدر دلایل محکم بنا کنیم، به این نتیجه می‫رسم که: ما انسان‫ها برای دفاع در مقابل یکدیگر از نظر شعوری فرایند تکاملی برحسب ضرورت مان را پیش چشم مان داریم مشاهده می‫کنیم. آن هم در بعضی جاها قوانینی شکل گرفته است که به ما فرصت دلیل گفتن می‫دهد. وگرنه بدون قانون همین مقامات UN که دم از انسانیت می‫زنند هم بعید نیست که بخواهند با مشت و سیلی جواب دلیل گفتن مردم را بدهند.

* * *

منتظر تاریخ پرواز بسوی کانادا بودم. ‫پایان خزان بود و آغاز زمستان. پلیس ترکیه از وان به اسکی‫شهیر منتقلم کرد. بخاطری که زمستان در پیش بود از رفتن به اسکی‫شهیر بیم داشتم؛ چون از نظر مالی در شرایط بدی قرار داشتم. و در اسکی‫شهیر هم هیچ کسی را نمی‫شناختم که به نحوی کمکم کند. نمی‫شد که از رفتن خودداری کنم، چون طبق قانون پلیس ناگزیر بودم که بروم، اگر از رفتن خودداری می‫کردم موقع پرواز در خروج از ترکیه به مشکل بر می‫خوردم و اگر می‫رفتم حتی ده روز پول کرایه اطاق را هم نداشتم تا چه برسد بر تمام خرج و مخارجم که بتوانم در آنجا زندگی کنم. برادرم، نوید که در لندن بود همیشه برایم پول می‫فرستاد و در این اواخر از پول فرستادن خسته شده بود؛ چون به غیر از من به کسان دیگری نیز بودند که همیشه کمک می‫کرد و زیر فشار سنگینی قرار گرفته بود. به این سبب من هم رویم نمی‫شد که ازش پول بخواهم. به خود گفتم خوب، کشیدن این روز‫ها که ذاتاً برای من عادی شده است! من در زندگی خانه و بی‫خانگی، راه و نیمه راه، دارایی و ناداری، گرسنگی و سیری، گرما و سرما، پوشش و برهنگی، آسانی و سختی... و هر چیزی را تجربه کرده ام و هیچ شرایطی با شرایط دیگری برای من فرقی ندارد. پس بهتر است که راه بیفتم بروم طرف اسکی‫شهیر و یک زندگی و دوره دیگری را در آنجا تجربه کنم. همین بود که در آغاز فصل زمستان راه افتادم رفتم بسوی اسکی شهیر. از وان سوار اتوبوس شم و بعد از ۲۰ - ۲۱ ساعت به اسکی‫شهیر رسیدم. در اسکی‫شهیر لازم بود که به شعبه اتباع خارجی مراجعه کنم. به مجردی که اسکی‫شهیر رسیدم به شعبه اتباع خارجی مراجعه کردم. پلیس شعبه اتباع خارجی از من پرسد «آیا در اسکی‫شهیر جایی برای بودباش داری؟»

- «خیر؛ ندارم.»

«آیا در اینجا کسی را می‫شناسی؟»

- «خیر؛ کسی را نمی‫شناسم.»

«مشکلت در افغانستان چی بود؟ چرا افغانستان را ترک کردی؟»

- «من که ذاتاً همه چیز را در مصاحبه گفته ام، لزومی ندارد که باز هم تکرار کنم.»

«آیا تو گی هستی؟»

- «بلی.»

«پس چرا نمی‫گویی که من این مشکل را در افغانستان داشتم؟»

- «همه چیز را در وقت مصاحبه گفته ام.»

«آیا می‫دانی که در اسکی‫شهیر گرانی است و زندگی در اینجا سخت است؟»

- «بلی می‫دانم که کرایه خانه و همه چیز گران است.»

«من یک پناهنده دیگر را برایت معرفی می‫کنم که مثل خودت گی است و شاید که او بتواند کمکت کند.»

پلیس شماره تلفن یک همجنسگرای فلسطینی را برایم داد که اسمش حسیب بود. با حسیب تماس گرفتم، او از پشت تلفن موقعیتم را پرسید و گفت همان جا باش تا من بیایم و ببینمت. ‫حسیب آمد و از نزدیک با یکدیگر معرفی شدیم. من در مورد خانه از حسیب کمک خواستم. او در این ارتباط از من پرسید «آیا تو به چه تایپ مردانی علاقه‫مند هستی؟»

- «به مردان بالای چهل سال درشت و پر مو که لاغر نباشند.»

«تو کاملاً بر عکس من هستی. من دو - سه تا از آن تایپ‫ها را می‫شناسم و شاید بتوانم برایت جایی پیدا کنم که با یکی از آنها هم‫خانه شوی. فعلاً یک مسافرخانه را برایت نشان می‫دهم، شب در مسافرخانه بمان، در مورد تو اولاً با خود آنها باید حرف بزنم، اگر یکی از آنها حاضر شد که با تو هم‫خانه ‫شود، من ترا پیشش می‫برم و اگر هیچ کدام از آنها حاضر نشدند، من یک چاره دیگری برایت خواهم سنجید.»

حسیب یک مسافرخانه ارزان را نشانم داد که مثل خوابگاه سربازان می‫ماند، دو ردیف طولانی تختخواب‫های دو طبقه داخل یک هال طولانی قرار داشت، در وسط یک بخاری بزرگ زغال سوز می‫سوخت و سماور بزرگ چای نیز بالای آن می‫جوشید. تمام مشتریان این مسافرخانه را فقیر‫ترین مسافران تشکیل می‫داد.

* * *

شب را در مسافرخانه گذراندم. ظهر فردا حسیب آمد و گفت «چمدانت را بگذار همین جا باشد، فعلاً من پیش یک نفر کار دارم، بیا تو هم با من برو و بعد می‫رویم جایی که در مورد تو باید حرف بزنم.»

حسیب راستش را به من نگفت و پیش کسی که گفت من کار دارم، در اصل کار دیگری با او نداشت و از قبل در مورد من با او حرف زده بود. من با حسیب رفتیم خانه یک مرد عراقی به نام ابراهیم که ۴۳ - ۴۴ سالش بود، زن و بچه هایش در عراق مانده بودند و خودش در اسکی‫شهیر تنها زندگی می‫کرد. وقتی که رفتیم خانه ابراهیم، حسیب با او عربی حرف زد. او از دیدن من خوشحال شد و در حالیکه اول خسته به نظر می‫رسید، خنده در چهره اش  پدیدار گردید. حسیب به من گفت «ابراهیم در این خانه تنها زندگی می‫کند و می‫خواهد که با تو هم‫خانه ‫شود. آیا تو مشکلی نداری که با ابراهیم هم‫خانه ‫شوی؟»

- «خیر؛ من که مشکلی ندارم، مهم این است که ابراهیم مشکلی نداشته باشد.»

حسیب به زبان عربی از ابراهیم چیزی پرسید دوباره حرفش را به من ترجمه کرد و گفت «ابراهیم می‫گوید که من با تو مشکلی ندارم. آیا تو با ابراهیم مشکلی نداری؟»

- «من هم با ابراهیم مشکلی ندارم.»

«مطمئن هستی که هیچ مشکلی نداری؟ اگر با ابراهیم هم‫خانه ‫شوی ممکن است که ابراهیم از تو چیزی بخواهد.»

- «بلی؛ عیب ندارد، من مطمئن هستم که با ابراهیم هیچ مشکلی ندارم.»

به توافق رسیدیم که من با ابراهیم هم‫خانه ‫شوم. ابراهیم زبان ترکی را نمی‫دانست به زبان انگلیسی به من گفت «حمید! خوش آمدی به این خانه! من هیچ مشکلی با تو ندارم و تو می‫توانی که در این خانه با من زندگی کنی.»

ابراهیم در آوردن چمدان از مسافرخانه تا خانه خودش کمکم کرد. چند روزی بود که من حمام نرفته بودم و از راه سفر هم آمده بودم. بعد از اینکه چمدان را آوردیم خانه، ابراهیم یک حمام گرم و با حالی را که نزدیک خانه بود نشانم داد و من رفتم حمام. اکثر حمام‫های ترکیه واقعاً که حمام هستند، نه اینکه به مثل حمام‫های افغانستان و پاکستان و ایران فقط برای مدارا کردن باشند. یک دوش حسابی‫‫ گرفتم، زمانی که از حمام بیرون شدم هوا تاریک شده بود رفتم خانه. بعد از صرف شام ابراهیم به من گفت «فکر می‫کنم که خیلی خسته هستی و می‫خواهی که بخوابی.»

- «بلی؛ الان وقت خواب است و شاید که تو هم می‫خواهی بخوابی.»

«البته که، اما تو که تازه از سفر آمده‫ای حتماً خسته هستی و بیشتر خوابت می‫آید.»

- «بلی.»

یک تخت خواب دو نفری در گوشه اطاقش بود، به تخت خواب اشاره کرد و گفت «پس جا آماده است، می‫توانی بخوابی.»

من رفتم روی تخت. ابراهیم گفت «خیلی ببخشی که زندگی مسافرت و تنهایی همین است، فقط یک تخت خواب است و بس و ناچاریم که هر دوی مان روی همین یک تخت بخوابیم.»

- «خواهش می‫کنم! اشکالی ندارد.»

«بخاطری گفتم که احساس ناراحتی نکنی.»

- «خواهش می‫کنم! برای من احساس ناراحتی نیست. من باعث ناراحتی تو شده ام.»

«خواهش می‫کنم! تو اصلاً باعث ناراحتی من نیستی.»

من روی تخت خوابیدم، ابراهیم گفت «خیلی ببخشی که فقط دو تا پتو هست و بس. پتو‫ها را باید روی هم بیاندازیم که شب سرد مان نشود و ناچاریم که زیر پتو با هم بخوابیم.»

- «خواهش می‫کنم! مشکلی نیست.»

«اگر می‫خواهی یک پتو را تو روی خودت بیانداز و یکی را من روی خودم؟»

- «نه؛ واقعاً که این طوری سرد مان می‫شود.»

 همین بود که با ابراهیم هم‫خانه ‫شدم. تا روز پروازم بسوی کانادا چهار ماه در اسکی‫شهیر ماندم و تا آخرین شبی که در اسکی‫شهیر بودم با ابراهیم هم‫خانه ‫بودم.

* * *

من در زمان اقامتم در اسکی‫شهیر با یکتعداد پناهندگان آشنا شدم که از عراق، فلسطین، سودان، ایتیوپیا، موریتانیا، ارتریا، ایران و افغانستان بودند. از جمله آنها یکی بود از سودان به نام مکی شیخ علی. مکی شیخ علی آدمی بود صمیمی و مهربان. در آخرین روز‫هایی که قرار بود طرف کانادا پرواز کنم مکی شیخ علی به من گفت «تو که یک آواره افغانی هستی، پس حتماً تو هم مثل من در زندگی بدبختی زیاد کشیده‫ای، حالا که می‫روی کانادا از دغدغه و مشکلات نجات پیدا می‫کنی و فرصت خوبی بدست می‫آوری که در زندگی هرچه که سرت گذشته است را بنویسی. من برایت توصیه می‫کنم وقتی که رفتی کانادا تمام خاطرات زندگیت را از اول تا آخر و هرچه که سرت گذشته است را بنویس. اگر من هم جای تو بودم و این فرصت را بدست می‫آوردم حتماً خاطراتم را می‫نوشتم.»

مکی شیخ علی آدم رنج‫دیده‫ای بود که مثل من هم در کشور خودش و هم در چند کشور دیگر سالیان سال آوارگی و بدبختی کشیده بود. اما متأسفانه که UN بعد از دو سال انتظار در ترکیه برایش جواب رد داد. در ارتباط به اینکه خاطرات نویسی را به من توصیه کرد من در جوابش گفتم «خاطرات نویسی چه سودی دارد که من خاطراتم را بنویسم؟»

«اگر خاطراتت را بنویسی نشان می‫دهد که در چه فرهنگی زندگی کرده‫ای و کسانی که با این فرهنگ آشنایی ندارند برای آنها جالب است که خاطراتت را بخوانند و در مورد این فرهنگ آشنایی پیدا کنند. مثلاً تو که به جهان اول می‫روی برای آنها جالب است که بدانند مردم در جهان سوم چه فرهنگ و چه زندگی‫ای دارند.»

- «من که به این اندازه به زبان انگلیسی مسلط نیستم که بتوانم همه چیز را به انگلیسی تشریح کنم و خاطراتم را به انگلیسی بنویسم که در آنجا کسی بخواندش.»

«اگر به زبان انگلیسی مسلط نیستی به ترکی بنویس.»

- «به زبان ترکی هم به این اندازه مسلط نیستم.»

«به هر زبانی که مسلط هستی بنویس، به زبانی که خودت حرف می‫زنی، به زبان افغانی بنویس.»

- «اگر به زبان افغانی بنویسم دیگر کسی پیدا نمی‫شود که آنرا بخواند.»

«تو بنویس، به این فکر نکن که کسی پیدا می‫شود یا نمی‫شود، بنویس، بالاخره یک نفر پیدا می‫شود که بخواند.»

مکی شیخ علی در مورد من هیچ چیزی نمی‫دانست و با آنکه هیچ چیزی نمی‫دانست این توصیه را به من کرد. در غیر این صورت بعید بود که من به خاطرات نویسی فکر کنم و دست به قلم ببرم؛ زیرا من در زندگی نه در خط داستان خوانی بوده ام و نه در خط داستان نویسی. همین حرف مکی شیخ علی، پناهنده سودانی باعث شد که من تصمیم گرفتم زمانی که کانادا بروم خاطراتم را باید بنویسم.

* * *

من ‫در زمان اقامتم در ترکیه فرصت یادگیری زبان ترکی را نداشتم؛ چون برای ما صنف آموزش زبان ترکی وجود نداشت و ضمناً فکرم در بسا موارد دیگری مشغول بود. اما با آن هم زبان ترکی را تا حدودی یاد گرفتم که مشکلاتم را حل می‫کردم و حتی خوب یا بد نامه هم می‫نوشتم. در آخرین روز‫هایی که سفارت کانادا به من ویزا داد، لازم بود که ترکیه به من ویزای خروجی بدهد. دولت ترکیه برای صدور ویزای خروجی ابتداء از من پول اقامت خواست و نخست پول اقامتم را باییست پرداخت می‫کردم تا ویزای خروجی برایم صادر می‫گردید. در این ارتباط من نامه ذیل را به استانداری اسکی‫شهیر نوشتم:

 

 

 

 

 

 

ترجمه:

 

‫

دولت ترکیه درخواستم را رد کرد. من پول اقامتم را از برادرم، نوید از لندن خواستم. نوید پول اقامت را برایم فرستاد، من به دولت پرداخت کردم و سپس ویزای خروجی برایم صادر گردید.

 

 

 

بخش سیزده

خاطرات واپسین

 

مارچ ۲۰۰۸

در ماه مارچ ۲۰۰۸ از فرودگاه استانبول بسوی تورنتو پرواز داشتم. یکی یکی از پول‫های رایج ترکیه را به رسم یادگار با خودم گرفتم و از اسکی‫شهیر بسوی استانبول حرکت کردم. سه سال قبل در استانبول بودم و بعد از سه سال دوباره استانبول را دیدم. دلم برای استانبول تنگ شده بود. زمانی که دوباره استانبول را دیدم خواستم که گریه کنم و حتی چشمانم پر از اشک شد. ساعت پرواز که نزدیک شد رفتم داخل فرودگاه و در زندگی برای اولین بار سوار هواپیما شدم. پرواز اول بسوی فرانکفورت بود. من کنار پنجره نشستم، دوست داشتم که در طول راه به اراضی نگاه کنم. هوا ابری و بارانی بود، وقتی که هواپیما پرواز کرد فقط قسمت کمی از دریای مرمره و شهر استانبول را دیدم و به زودی هواپیما بر فراز ابر‫ها سعود کرد. تا نزدیکی‫های مقصد هوا اکثراً ابری بود. فقط در بعضی مناطق کوه‫های سرسبزی از خالیگاه‫های وسط ابر‫ها پدیدار گردید. زمانی که به مقصد نزدیک شدیم هوا کاملاً آفتابی شد و اراضی نمایان گردید. شهر‫های کوچک و بزرگی نزدیک بهم اراضی سرسبزی را پلنگی کرده بودند و شهر فرانکفورت نیز یکی از جمله آنها بود که هواپیما به آن فرود آمد. بعد از چهار - پنج ساعت توقف، سوار هواپیمایی دومی شدیم و هواپیما به مقصد شهر تورنتو بسوی کانادا پرواز کرد. من در اول خیال می‫کردم که شاید هواپیما روی خط مستقیم بسوی تورنتو حرکت کند و از فراز کشور‫های بلجیک و برتانیا نیز عبور کند. اما صفحه نمایشگر در داخل هواپیما خط پرواز را نشان داد که هواپیما از استقامت سواحل شمال غرب جرمنی خط منحنی‫ای را بر فراز اوقیانوس اطلس می‫پیماید و سپس از فراز خاک لابرادور و کبک بسوی تورنتو می‫رود. این بار نیز کنار پنجره بودم، تا مناطق ساحلی و قمست‫های از اوقیانوس هوا آفتابی بود و دوباره ابر‫های ضخیم روی اوقیانوس را فرا گرفت. بعد از چند ساعت در بعضی مناطق هوا آفتابی شد و تمام اراضی را برف پوشانیده بود. آن روز پنج - شش ساعت از روز‫های دیگر برایم طولانی‫تر شد؛ چون همزمان با اختلاف روز هواپیما نیز به سمت غرب در حال حرکت بود. هنگام شام بود که هواپیما در شهر تورنتو فرود آمد و مسافران پیاده شدند.

* * *

۱۳ - ۱۴ نفر پناهندگان دیگر نیز از استانبول با من یکجا پرواز کردند. از جمله آنها یک نفر با من در تورنتو ماند و بقیه به شهر‫های دیگر رفتند. امروز هژدهم مارچ بود و دو روز به نوروز مانده بود. هواه هنوز سرد و زمستانی بود. زمستان ۲۰۰۸ را می‫گفتند که سردترین زمستان ایالت آنتریو طی چهل سال اخیر بوده است. در فرودگاه برای مان کفش، دستکش و کاپشن زمستانی دادند. یک نفر از کارکنان سازمان مهاجرت دنبال مان آمد به فرودگاه و ما را به مرکز پذیرایی رهنمایی کرد. قرار بود که چند روزی در مرکز پذیرایی بمانیم تا به خود خانه بگیریم و برویم خانه خودمان. من در تورنتو هیچ کسی را نمی‫شناختم. لذا تصمیم گرفتم که ابتداء از مناطق مختلف شهر دیدن کنم و سپس یک منطقه را برای سکونت گزیدن انتخاب کنم.

* * *

زمانی که به پذیرایی رفتم مهاجرینی از کشور‫های مختلف در آنجا بودند و در میان آنها پیش از من چند تا مهاجران افغانی نیز آمده بودند. در انتهای راهروی طبقه دوم ساختمان پذیرایی، بالکنی بود که چند تا صندلی کنار آن قرار داشت. یک روزی در آنجا بالای صندلی نشسته بودم، یک مرد جوان افغانی نیز کنارم شسته بود. آن روز‫ها که در تورنتو تازه وارد بودم، فکر‫های پراکنده‫ای بر سر داشتم و کاملاً گیج شده بودم. روی صندلی نشسته بودم داشتم فکر می‫کردم و به خدا معلوم که به چه فکر می‫کردم. مرد افغانی که کنارم نشسته بود، متوجه شدم که شروع کرده است از دین و آخرت و پیامبران با من حرف می‫زند. من با وجودی که خودم از خانواده مذهبی بودم، اما به علت باورهای فلسفی‫ای که از خود داشتم دخیل شدن در امور دینی برایم جالب نبود. اول خیال کردم که شاید حرفش زود تمام می‫شود، چند دقیقه‫ای به حرفش گوش کردم. متوجه شدم از آن کسانی بود که اگر یک بار راز و نیاز مذهبی را سر می‫کرد دیگر ساعت‫ها ادامه می‫داد. من حرفش را قطع کردم و گفتم «ببخشید آقا! آیا شما شخص مذهبی‫ای هستید؟»

«بلی.»

- «خیلی خوب!»

«چرا، مگر شما شخص مذهبی نیستید؟»

- «خیر؛ من مذهبی نیستم.»

«پس در چه عقیده‫ای هستی؟»

- «چیزی که در عقلم نگنجد، فراتر از عقلم را نمی‫توانم قبول کنم.»

«در کدام دین هستی؟»

- «در هیچ دینی نیستم.»

«آیا بخاطر آمدن به خارج ترک دین کردی؟»

- «خیر؛ من بخاطر آمدن به خارج ترک دین نکرده ام، من در افغانستان مشکل جنسی داشتم.»

«چه مشکل جنسی‫ای داشتی؟»

- «من همجنسگرا بودم و در افغانستان مشکل جنسی داشتم.»

«آیا واقعاً همجنسگرا هستی یا بخاطر پناهنده شدن این حرف را زدی؟»

- «واقعاً همجنسگرا هستم.»

«توبه! افغان‫ها بخاطر آمدن به خارج چقدر ذلیل شده اند! من اصلاً تصورش را نمی‫کردم که یک افغان بخواهد اینقدر ذلیل شود.»

روز بعد او موضوع همجنسگرا بودنم را به پنج نفر افغان‫های دیگر که در آنجا بودند تعریف کرد. دو تا از آنها به این موضوع حساسیت نشان دادند و بقیه هیچ بدبینی‫ای نشان ندادند. یکی از آنها که حساسیت نشان داد، در تورنتو یک دوست افغانی داشت که دوستش شش سال قبل تورنتو آمده بود و اسمش رحیم بود. رحیم به دیدن او به مرکز پذیرایی آمد و او موضوع همجنسگرا بودنم را به رحیم تعریف کرد. رحیم از آن آدمانی بود که هم حساسیت هوموفوبیک ‌(ضد همجنسگرایی) داشت و هم از نظر منطقی از کله‫پوچ‫ترین آدمان دنیا بود، که اگر کسی به او بر می‫خورد، انگار به کوره‫راه بن‫بستی بر می‫خورد که دیگر راه برگشتی هم نداشت. رحیم با من وارد گفتگو شد، بگونه‫ای که حرف خودش را به من بقبولاند تا من در آینده این حرف را به هیچ کس دیگر تکرار نکنم. رحیم به من گفت «شش سال می‫شود که من در تورنتو زندگی می‫کنم. حرفی را که تو می‫زنی، تورنتو مرکز این حرف‫ها و مرکز همجنس‫بازان دنیا‫ست. بخاطری که تو افغان هستی، لطفاً غرور و حیثیت و آبروی افغان‫ها را حفظ بکن. همجنس‫بازان از کثیف‫ترین، پست‫ترین، بی‫ارزش‫ترین، بی‫شخصیت‫ترین و مسخره‫ترین مردمان دنیا هستند، این گند و کثافت از هر ملتی بی‫اندازه زیاد سر زده است، اما از افغانی تا حالا کسی نگفته است که من همجنس‫باز هستم، این حرف را در هیچ جای دیگر تکرار نکن، برادرانه برایت می‫گویم لطفاً راه درست را انتخاب بکن، اگر به فکر شخصیت خودت نیستی، سعی نکن که با غرور و حیثیت و آبروی افغان‫ها بازی کنی، البته من بخاطر خودت می‫گویم، تو به بد افغان‫ها هیچ کاری نمی‫توانی بکنی، و مطمئن باش که اگر بخواهی به بد افغان‫ها کاری کنی، هزاران افغانی باغیرت و باوجدان در اینجا هستند که از دنیا نابودت می‫کنند، در آنصورت اولاً که خودم ترا زنده نخواهم گذاشت، اما آنقدر افغان‫های باغیرت و باوجدان زیاد هستند که بر من نوبت نخواهد رسید...»

 به این صورت در همان روز اول رحیم دو - سه ساعتی با من نشست و بحث کرد. من هم عادت داشتم که در مقابل هیچ کس بی‫جواب نمی‫نشستم، تا جایی که ممکن بود برایش دلیل گفتم تا اینکه از حرفم ناراحت نشود و ‫سوءِ تفاهمی هم باقی نماند. رحیم به هیچ دلیلی قانع نشد و دو راه را پیش رویم قرار داد که یکی از آن دو راه را باید انتخاب کنم. راه اول اینکه خودم را اصلاح کنم و با او از راه دوستی و رفاقت پیش بروم تا او هم از هر نظری رهنمایی و کمکم کند، و راه دوم اینکه غرور و حیثیت و آبروی افغان‫ها را نادیده بگیرم و به راه گذشته ام یعنی به همجنس‫بازی ادامه بدهم تا او از دنیا نابودم کند.

* * *

رحیم مردی بود ۳۷ - ۳۸ ساله، از نظر تنه و قدرت بدنی در سطح افغان‫ها تنومند و قدرتمند بود، خودش را به من خوب شناساند، زورنمایی زیاد کرد، خاطرات زیادی از گذشته اش ‫تعریف کرد، هم خشم و قهرش و هم مردانگی و گذشتش را به من نشان داد. این را همه می‫دانند که در دنیا آدمان فیلمی، خودنما، خیال پرداز و رویاپرور زیاد پیدا می‫شوند. از دو راهی را که پیش رویم قرار داد، من راه اصلاح پذیری و رفاقت با او را انتخاب کردم. به علت عدم آگاهی اش از او ترس موقتی برای من بوجود آمد که مبادا یک روزی سوءِ قصدی نسبت به من بکند. اما علت اصلی اینکه من راه رفاقت با او را انتخاب کردم ترس نبود، بلکه من بگونه‫ای راه رفاقت با او را انتخاب کردم که انگار آدم بخواهد با یک بچه رفیق شود تا او را به اجتماعی شدن تشویق کند. در طول چند روز من و رحیم چندین بار با یکدیگر نشستیم، قدم زدیم و حرف زدیم. رحیم از نظر سنی چند سال از من بزرگ بود، اما از نظر فکری فکر خیلی ساده و ابتدایی داشت. در مورد هر موضوعی که حرف می‫زد من به حرفش گوش می‫کردم، اما به نظریاتش توجه جدی و عمیق نمی‫کردم، به نظریاتش توجه سطحی می‫کردم، در زبان نظریاتش را تأیید می‫کردم و می‫گفتم بلی، عیناً به مثلی که آدم بخواهد با یک بچه خیلی دوستانه و شانه به شانه پیش برود. البته آن بیچاره در کوتاه فکری تقصیری نداشت؛ چون طبیعتاً حتماً در شرایطی قرار نگرفته بود که فکرش رشد کند. من او را هم به مثل یک بچه و هم به مثل یک آدم بزرگ دوست داشتم.

* * *

بعضی‫ها هستند که مثبت و مثمر فکر می‫کنند و بعضی هم منفی و غیر مثمر. به نظر من در هر دو صورت نوع انگیزه‫هایی که در فکر ما شکل می‫گیرد بستگی به شرایط و زمان دارد. یعنی از ابتدائی زمانی که مغز‫ ما شروع به شکل گرفتن می‫کند که تحت چه شرایطی شکل می‫گیرد و باز هم شرایط و زمان را چگونه پشت سر می‫گذرانیم، فکر مان به همان منوال رشد می‫کند. انگیزه‫های مثبت و منفی تحت تأثیر شرایط مختلف اجتماعی و زیست محیطی در فکر ما شکل می‫گیرند و همین انگیزه‫های فکریست که اعمال خوب و بد ما را تشکیل می‫دهند؛ پس ما نباید که بخاطر اعمال بد ‫ مان نسبت به یکدیگر بدبین باشیم، بلکه در هر صورت یکدیگر را باید تحمل کنیم؛ چون خوبی و بدی‫ها دست خود ما نیست، بلکه بدست شرایط و زمان است. مثلاً اگر دو شخصی را با یکدیگر مقایسه کنیم که یکی آن در خانواده مذهبی به دنیا آمده و از بچگی تا بزرگی در مکاتب و حوزه‫های علمیه قم تعلیم یافته است و دیگری آن در خانوده کمونیست به دنیا آمده و از بچگی تا بزرگی در مدارس و دانشگاه‫های سنت‫پترزبورگ تعلیم یافته است، بعید است که آن دو شخص عین طرز فکر را داشته باشند. و چه بسا که اختلاف شرایط زیست محیطی نیز در شکل گیری افکار آنها تأثیر گذار است!! پس ما نباید که بخاطر اختلاف افکار و اعمال مان با یکدیگر دشمن باشیم.

از نظر من مغز ما و تفکرات ما به مثل خاک و گیاه می‫مانند. یعنی هر گیاهی که در خاک کاشته شود، خاک همان گیاه را در خود پرورش می‫دهد. گیاهی که در خاک کاشته نشده است، ممکن نیست که خاک آن گیاه را در خود پرورش دهد. ما ‫ تفکراتی را در مغز  مان پرورش می‫دهیم که برای ما آموزانده شده اند و تفکراتی که برای ما آموزانده نشده اند، ما آنها را در مغز ‫مان‫ پرورش نمی‫دهیم. شرایط پرورش یافتن تفکرات در مغز به مثل شرایط پرورش یافتن گیاه در خاک می‫ماند. شرایط اقلیمی خاک برای هر نوع گیاهی که بیشتر مساعد باشد، خاک همان نوع گیاه را بهتر در خود پرورش می‫دهد و شرایط فرهنگی و اجتماعی برای هر گونه تفکری که بیشتر مساعد باشد، ما همان گونه تفکر را بهتر در مغز مان پرورش می‫دهیم.

* * *

دوستی من و رحیم چندین روز دوام یافت. من با تمام افکارش بدون هیچ گونه ناراحتی‫ای او را تحمل کردم. بار‫ها به تمام همجنسگرایان دنیا، به خودم و حتی به خانواده مان فحش داد، اما من بدون ناراحتی فحش دادن هایش را در زبان تأیید کردم. رحیم هر قدر که به تندی با من حرف می‫زد، من به نرمی جوابش را می‫دادم. بالاخره او هم مجبور شد که دیگر به نرمی با من حرف بزند. رحیم چند بار به من گفت «جانم تو یک آدم خیلی بی‫تربیه هستی و در یک خانوده خیلی بی‫تربیه‫ای بزرگ شده‫ای.»

من بگونه‫ای به حرفش گوش می‫کردم که انگار از موضوعات روزمره با من حرف می‫زد و یک بار ‫‫در جوابش گفتم «بلی عزیزم؛ خانواده مان بی‫تربیه هستند، اما جواب بی‫پیر را لا مذهب می‫دهد. جواب خانواده مان را من دادم که پیش تمام مردم سرافکنده و شرمسار شان کردم.»

«افتخار هم می‫کنی که خانواده تان را سرافکنده و شرمسار کردی؟»

- «مگر تو نمی‫گویی که آنها بی‫تربیه هستند؟»

«بلی جانم خانواده تان خیلی بی‫تربیه هستند که تو این طوری بار آمده‫ای.»

- «خوب دیگر! پس باید که انتقامم را ازشان می‫گرفتم و باید که سرافکنده و شرمسار شان می‫کردم.»

     * * *

رحیم می‫خواست مرا به خانم‫بازی تشویق کند که من دیگر به خانم‫بازی رجوع کنم. با یکدیگر هر طرف که می‫رفتیم او دختران جوان و سکسی را به من نشان می‫داد و می‫گفت «نگاه کن عجب دختری!»

هر بار که او دختران را به من نشان می‫داد، من به یک مرد اشاره می‫کردم و می‫گفتم «نه؛ آن دختر به درد من نمی‫خورد، این یکی به دردم می‫خورد.»

رحیم از حرفم ناراحت می‫شد و مرا فحش کاری می‫کرد. رحیم یک بار مرا پیش یک دختر برد تا من به خانم‫بازی عادت کنم. آن دختر مرا بغل گرفت و گفت «تو خیلی جذاب هستی.»

من دفعتاً تکان خوردم و گفتم «نه؛ من این کاره نیستم.»

رحیم که چند بار در خیابان‫ها به جذابیت دختران اشاره کرد و من به جذابیت مردان اشاره کردم، او ناراحت می‫شد و حتی به من فحش خواهر و مادر می‫داد. یک بار ‫‫به من گفت «مادر و خواهرانت حتماً خیلی بی‫تربیه هستند جانم.»

- «مادرم از جوانی بیوه شد، سالیان سال بی‫سکسی را تحمل کرد و با هیچ مردی رابطه بر قرار نکرد. خواهرم هم خیلی جوان و جذاب است، اما به شوهرش وفادار مانده است و با هیچ مرد دیگری نمی‫رود.»

«تو که از آنها طرفداری می‫کنی، پس حتماً دوست شان داری و به من دروغ گفتی که من کار خوبی کردم که آنها را سرافکنده و شرمسار کردم.»

- «بلی عزیزم من برای اینکه حرف ترا تأیید کنم این حرف را زدم، وگرنه آنها مثل من بی‫تربیه نیستند. آنها تربیه شرقی دارند.»

«نه جانم؛ من مطمئن هستم که خانواده تان خیلی بی‫تربیه و رذیل هستند.»

- «شاید که باشند؛ چون هر کس تربیه را از مکتب خودش تعریف می‫کند.»

«پس به نظر تو چه، آیا بی‫تربیه هستند یا نیستند؟»

- «من که نمی‫دانم به خدا.»

«تو که خدا را قبول نداری، چرا به خدا قسم خوردی؟»

- «نه عزیزم؛ من خدا را قبول دارم و تمام خدایان را قبول دارم، من هم خدای ترا قبول دارم و هم خدایان دیگران را قبول دارم.»

* * *

در روز‫های اول آشناییم با رحیم حتی یک شب رحیم قصد کشتنم را کرد. هنوز در مرکز پذیرایی بودم که یک شب رحیم ساعت یازده شب آمد و از من و دو تا دوستانش که در آنجا بودند خواست که گردش برویم. چشمانش کاملاً قرمز و قیافه اش ‫دیوانه‫وار و هیجانزده به نظر می‫رسید. من از چشمان قرمز و تشنج سیمایش فهمیدم که حتماً سوءِ قصدی نسبت به من دارد. اما با آن هم من با او رفتم تا خیال نکند که من او را دشمن خودم احساس می‫کنم. اگر آن دو تا دوستانش نبودند، من تنهایی با رحیم نمی‫رفتم و به خاطر آنها رفتم که شاید از بودن آنها احساس خطر کند. البته من نمی‫دانستم که رحیم موضوع کشتنم را با آن دو نفر نیز در میان گذاشته بود و آنها اختیار را به رحیم سپرده بودند. ساعت یازده شب سوار متروی بلور شدیم، در ایستگاه یانگ پیاده شدیم و سوار متروی یانگ شدیم، سپس در ایستگاه شپرد پیاده شدیم و سوار متروی شپرد شدیم، در ایستگاه دان‫ملز پیاده شدیم و سوار اتوبوس شدیم، در خیابان خلوتی پیاده شدیم و در حالیکه رحیم خیلی هیجانی شده بود کمی قدم زدیم. رحیم گفت این خیابان وکتوریاپارک است. از آنجا سوار اتوبوس دیگری شدیم و در ایستگاه نامعلومی پیاده شدیم. شب سردی بود، در تاریکی شب در امتداد خیابان پهن و خلوت بدون مقصد شروع کردیم به قدم زدن. راه زیادی را قدم زدیم، همه مان سرد مان شده بود، آن دو تا افغان‫های دیگر نیز از مردمان عقب افتاده و متعصب بودند، در تاریکی شب که داشتیم قدم می‫زدیم، آنها خودشان را از من و رحیم جدا کردند و فاصله زیادی از ما گرفتند، مطمئناً که فقط منتظر برگشت رحیم بودند و بس، رحیم هیچ آرامشی نداشت، مثل دیوانه‫ها شده بود و کاملاً هیجانزده و متشنج به نظر می‫رسید. وقتی که آن دو نفر خودشان را از ما جدا کردند و فاصله زیادی گرفتند، من متوجه شدم که چه رازی بین آنها و رحیم است. خوب می‫دانستم که سوءِ قصدی به من دارد و مطمئن بودم که جرأت عمل را هم نخواهد کرد؛ چون از تشنج سیمایش پیدا بود که دلش پر از واهمه و وسوسه بود. من کاملاً خونسرد بودم، تعجب می‫کردم و با خود می‫گفتم اگر کس دیگری جای من بود اولاً که جرأت آمدن را نمی‫کرد و ثانیا به این خونسردی با رحیم قدم نمی‫زد. راه درازی را قدم زدیم، کاملاً سرد مان شده بود، بالاخره رحیم جرأت نکرد که دست به عمل بزند و از سوءِ قصدش صرف نظر کرد. در جایی بودیم که حتی خود رحیم اولین بارش بود که به این منطقه آمده بود. دوباره سوار اتوبوس شدیم و دقیقاً یادم نیست که با یک یا با دو اتوبوس دوباره به ایستگاه دان‫ملز رفتیم، سوار مترو شدیم، رحیم در وسط راه از ما جدا شد و ما سه نفر دوباره برگشتیم به مرکز پذیرایی.

رحیم آدمی بود دیوانه‫خو،‫ هر روز مرا تهدید به مرگ می‫کرد. چند روز بعد از قضیه آن شب بی‫آنکه من در این مورد چیزی بگویم، خودش موضوع را به من اعتراف کرد «جانم من در همان شب قصد کشتنت را داشتم. بی‫ناموس باشم، بی‫وجدان باشم و بی‫شرف باشم که دورغ بگویم. اما آن دو نفر به من اجازه ندادند که ترا بکشم و گفتند از کشتنش صرف نظر کن. وقتی که خودش می‫گوید من اصلاح می‫شوم پس حتماً اصلاح می‫شود و حتمی نیست که دروغ بگوید. اما من که ترا می‫بینم، تو هیچ وقت اصلاح شدنی نیستی و به من دروغ می‫گویی که من اصلاح می‫شوم.»

- «نه عزیزم؛ مطمئن باش که من اصلاح می‫شوم، من که به تو می‫گویم اصلاح می‫شوم، اصلاح شده ام، من از همان روز اول که با تو دوست شدم اصلاح شدم.»

«جانم اگر به من دروغ بگویی، به دین و ایمانم قسم که ترا می‫کشم، من اولاد آدم نباشم، اولاد خر باشم که ترا نکشم.»

- «نه عزیزم؛ مگر من مجبورم که به تو دروغ بگویم؟ اگر نخواهم اصلاح شوم که نمی‫خواهم با تو دوستی داشته باشم و نمی‫خواهم که با تو قدم بزنم. خیال کرده‫ای من از تو ترسیده ام که با تو دوست شده ام؟ نه عزیزم؛ من می‫دانم که تو آدم خطرناکی هستی، اما من از آدمان کله‫گنده‫تر از تو هم ترسی ندارم.»

«اگر تو دروغ بگویی من با تو در یک راه نمی‫روم، اگر من بدانم که تو اصلاح نشده‫ای بی‫شرف باشم که یک قدم با تو راه بروم، من از آدمان کونی نفرت دارم، کونی‫ها از کثیف‫ترین و پست‫ترین آدمان روی زمین هستند، من آدم بی‫ارزشی نیستم که با یک آدم کونی راه بروم و حرف بزنم.»

* * *

چند روزی گذشت. من و رحیم پیوسته با هم در ارتباط بودیم. من از مرکز پذیرایی بیرون شدم و خانه گرفتم. نیاز به وسایل خانه داشتم. رحیم به من گفته بود که یک جایی وسایل ارزان می‫فروشند. من به تلفن رحیم زنگ زدم و ازش خواستم که آدرس یکی از فروشگاه‫هایی که وسایل ارزان می‫فروشند را به من بگوید. او به من گفت «من هم می‫خواهم که بروم از آنجا خرید کنم، پس بیا تا با هم برویم.»

رفتم پیش رحیم تا او فروشگاه وسایل ارزان را به من نشان بدهد. با هم حرکت کردیم بسوی فروشگاه. داشتیم قدم می‫زدیم که رحیم به یک دختر اشاره کرد و گفت «ببین عجب چیزی است!»

من به دختر نگاه نکردم، به یک مرد اشاره کردم و گفتم «نه آن عجب چیزی نیست، این عجب چیزی است!»

رحیم کمی عصبانی شد، مرا فحش کاری کرد و گفت «من می‫دانم که تو از کون دادن دستبردار نیستی.»

- «نه عزیزم، حرف‫هایی که من می‫زنم تو جدی نگیر، بعضی وقت آدم دوست دارد که یاوه گویی کند.»

این موضوع گذشت و دیگر حرفش را تکرار نکردیم. رحیم غذا نخورده بود، گفت «اول برویم رستوران غذا بخوریم.»

رفتیم رستوران، داخل رستوران نشسته بودیم، داشتیم غذا می‫خوردیم، رحیم در آنجا به یک دختر اشاره کرد و گفت «عجب چیزی‫ست!»

من هم دور و بر مان را نگاه کردم تا ببینم کدام مرد جذاب‫تر است که به او اشاره کنم. به یک مردی اشاره کردم که کارگر رستوران بود و گفتم «این مرد خیلی جذاب است.»

بعد از آن چند بار چشمم به همان مرد افتاد. به رحیم گفتم «این طوری مردان را که می‫بینم، خودم چه بخواهم یا نخواهم، چشمم هر لحظه به آنها می‫افتد و خودم از حرکت می‫افتم.»

چند بار دیگر نیز چشمم به او افتاد و نگاهش کردم. رحیم متوجه بود که من به او نگاه می‫کنم، خشمگین شد و گفت «خیلی دوست داری که این کارگر رستوران ترا بکند و به من دروغ می‫گویی که من اصلاح شده ام. من هم از آدم کونی نفرت دارم و هم از آدم دروغ گو. پدرم به من گفته بود که با آدم کونی در یک راه نرو. من آدم کثیف و بی‫ارزشی نبودم که با آدم کونی در یک راه بروم. بخاطری که تو به من دروغ گفتی من وقتم را برای رفاقت با تو گذاشتم، با تو قدم زدم، ترا به خانه ام بردم، با تو در یک سفره غذا خوردم. من باوجودی که از آدم کونی نفرت دارم، کون دادن‫های گذشته ات را نادیده گرفتم تا اینکه تو اصلاح شوی، اما تو به من دروغ گفتی...»

در حالیکه داشت می‫گفت، از رستوران بیرون شدیم. در بیرون نیز قدم زنان شاید ده دقیقه‫ای با یکدیگر بحث کردیم. بالاخر من که دیدم او خیلی تند پیش می‫رود، یکجا ایستادم و برایش گفتم «من نخواسته ام که با تو دوست شوم، خودت این را از من خواستی، خیال نکن که من از تو ترسیده ام، خودت می‫دانی که من از افغانستان و از مرکز کسانی مثل تو آمده ام، وقتی در آنجا کسی نتوانست که به من ضرری برساند، مطمئن باش که تو هم در اینجا هیچ غلطی نمی‫توانی بکنی، من که با تو دوستی را قبول کردم، بخاطری قبول کردم که خواستم خودت را از نادانی نجات بدهم، آدم کونی بهتر است از آدم نادان و مرغ‫صفت، این من هستم که تا حالا با تو حرف زده ام،. تو هم خودت را بشناس و از من انتظار احمقانه نداشته باش، تا حالا چندین بار مرا تهدید کرده‫ای، اما من در مقابل تو گذشت کرده ام، شاید که یک روزی من روبروی خودت در این مورد با یک مردی کنار بیایم و به تو هیچ ربطی نخواهد داشت...»

رحیم با دقت به تمام حرف‫هایم گوش کرد، خشم بیش از پیش در چهره اش ‫پدید آمد، چشمانش که قرمز بود قرمز‫تر شد، صورتش قرمز و وحشتناک‫تر شد و با صدای بلند و لرزان شروع کرد به جواب دادن. چهار - پنج دقیقه‫ای پیوسته داد زد، زشت‫ترین کلمات را به من گفت، ‫با لحن غضبناک به مرگ تهدیدم کرد، در حالیکه سیگار روشن کرده بود و داشت سیگار می‫کشید، سیگارش را به من نشان داد و گفت «این را می‫بینی؟» و سپس سیگار را به زمین انداخت، با فشار زیر پا له و خاموشش کرد و گفت «...آدم کشتن پیش من به همین سادگی‫ست،  از پیش رویم برو و دیگر به چشمم نگاه نکن.»

من هم از پیشش رفتم و دیگر با او حرف نزدم.

* * *

در محلی که خانه گرفته بودم رحیم آن محل را می‫دانست، اما آدرس دقیق خانه را نمی‫دانست. یکی از آن دو رفیقان افغانیش که او نیز حساسیت هوموفوبیک داشت، کوچه‫ای که در آن خانه گرفته بودم را نیز می‫دانست. ترسیدم که مبادا رحیم از طریق او کوچه را پیدا کند، یک روزی راهم را بگیرد و با چاقو بزندم. به پلیس شکایت کردم تا اخطارش بدهند که سوءِ قصدی نسبت به من نداشته باشد. پلیس موضوع را ازم پرسید و من جریان را توضیح دادم. پلیس گفت «آیا می‫خواهی که مجازاتش کنیم یا فقط اخطارش بدهیم؟»

- «کافی است که فقط اخطارش بدهید.»

پلیس در غیاب من رحیم را خواست، او را مورد بازجویی قرار داد، دوباره خودم را خواست و ازم پرسید «از شخصی که شکایت کرده‫ای، آیا می‫خواهی که مجازاتش کنیم یا فقط اخطارش بدهیم؟»

- «کافی است که فقط اخطارش بدهید.»

«ما آن شخص را احضار کردیم و موضوع شکایتت را هم بررسی کردیم. آنگونه که تو در مورد این شخص به ما معلومات دادی، ممکن است که آدم خطرناکی باشد. بهتر است که تو از ما بخواهی که ما او را مجازات کنیم.»

- «من با او خصومتی ندارم که بخواهم شما مجازاتش کنید.»

«بلی؛ ما می‫دانیم که تو با او خصومتی نداری، اما جرمی را که او مرتکب شده است باید که مجازات شود. در کانادا کسی را تهدید کردن به مرگ جرم است، چه اینکه واقعاً قصد کشتنش را داشته باشد و یا خیر. اما جرمی را که این شخص مرتکب شده است، سنگین‫تر از این است که کسی را به مرگ تهدید کند؛ چون اگر ترا بخاطر گرایش جنسی‫ات به مرگ تهدید کرده است، نه تنها به تو، بلکه به انسان‫ها نفرتش را نشان داده است، این شخص نه تنها به تو، بلکه به خیلی کسان دیگری نیز ممکن است که خطرناک واقع شود. پس بهتر است که تو از ما بخواهی که او را مجازات کنیم.»

- «نه؛ من نمی‫خواهم که او مجازات شود؛ چون اگر جرمی را مرتکب شده است از نادانی مرتکب شده است و اگر نادان نبود نفرتی هم از انسان‫ها نداشته بود.»

«بلی؛ ما می‫دانیم که از نادانی است، اما ما نمی‫توانیم که بخاطر نادانی او از امنیت مردم بگذریم. این شخص باید که مجازات شود و اختیار دست تو‫ است که ما مجازاتش کنیم. بهتر است که تو از ما بخواهی که ما مجازاتش کنیم تا اینکه فقط بخواهی که اخطارش بدهیم.»

کمی فکر کردم و به خود گفتم اگر من بخواهم که یک نفر نادان در اینجا مجازات شود، پس هزاران نادان دیگر که در کشور‫های مثل افغانستان قدرت را بدست دارند و فرهنگ کشور‫ها به دست آنها می‫چرخد، با آنها چه کاری می‫توانم بکنم؟ پس با مجازات شدن یک نفر نادان هیچ مشکلی حل نمی‫شود. به پلیس گفتم «نه؛ من نمی‫خواهم که او را مجازات کنید، کافی است که فقط اخطارش بدهید.»

«چرا نمی‫خواهی؟ ما ترا اینجا خواسته ایم تا تو از ما بخواهی که این شخص را مجازات کنیم. اگر ما فقط اخطارش بدهیم، ممکن است که برای تو خطرناک واقع شود.»

- «اگر شما اخطارش بدهید و او بداند که شما از موضوع باخبر هستید، دیگر هیچ کاری نخواهد کرد.»

«شاید که با وجود آن هم کاری بکند.»

- «نه؛ اگر در افغانستان بود ممکن بود که کاری بکند، اما در اینجا اگر بداند که پلیس از موضوع باخبر است و مورد بازجویی قرار خواهد گرفت، هیچ کاری نخواهد کرد؟»

«آیا تو مطمئن هستی که اگر ما به او اخطار بدهیم، او دیگر هیچ کاری نخواهد کرد؟»

- «بلی؛ من مطمئن هستم که او دیگر هیچ کاری نخواهد کرد. »

من نخواستم که رحیم مجازات شود، اما با این وجود پرونده به دادسرا راجع گردید و در این مورد دادگاه تشکیل شد. رحیم هنگام دادگاه جرمش را انکار کرد و مرا به دروغگویی متهم کرد. برای اثبات رد اتهام علیه خودش،‫ یکی از آن دو تا رفیقان متعصب افغانی اش را به عنوان شاهد دروغگو با خودش به دادگاه آورد. اما با وجود شاهد دروغگویش هم دادگاه را باخت، خودش مقصر شناخته شد و مورد تنبیه قرار گرفت. رحیم کسی بود که می‫گفت من از آدمان همجنسباز و دروغگو نفرت دارم، اما این شخصیت خودش که با دروغگویی می‫خواست از زیر دادگاه کانادا در برود! خوشبختانه که اینجا دادگاه طالبانی و آخوندی نبود و اگر بوده بود، شاید که رحیم در دادگاه هم برنده می‫شد و می‫توانست که بر علیه من ادعای حیثیت کند. رحیم در دادگاه اتهام تهدید به مرگ علیه خودش را انکار کرد، اما آنقدر ساده بود که حتی در دادگاه هم نفرتش را از همجنسبازان ابراز کرد و به همین خاطر دادگاه او را مقصر شناخت؛ وگرنه برای من کار آسانی نبود که بدون مدرک بتوانم ادعای خودم را ثابت کنم که او مرا تهدید به مرگ کرده است.

* * *

من تا زمانی که کانادا نیامده بودم، در بین افغان‫ها هیچ کسی را ندیده بودم که خودش را همجنسگرا معرفی کند، بجز اینکه از طریق انترنت با چهار نفر افغانی آشنا شده بودم که سه تا از آنها در افغانستان بودند و یکی هم در عربستان سعودی، خودشان را برای من همجنسگرا معرفی کرده بودند. سه نفر از آنها با زن ازدواج کرده بودند و به من تعریف می‫کردند که از داشتن رابطه جنسی با زن بی‫اندازه احساس ناراحتی می‫کردند، اما می‫گفتند مجبور هستند که همین شکل زندگی را تحمل کنند و چاره دیگری جزء این ندارند.

زمانی که کانادا آمدم، در اینجا با یک ترنسجندر افغانی آشنا شدم، که از بچگی با خانوده شان افغانستان را ترک کرده بودند، چندین سال در روسیه زندگی کرده بودند و سپس خودش از روسیه آمده بود کانادا. این هم بزرگ شده روسیه بود که حتی خودش را تغییر جنسیت داده بود، اما با این وجود او هم بخاطر حفظ حیثیت و آبروی خانواده و اقاربش به من اجازه نداد که اسمش را در اینجا ذکر کنم. وقتی که او این اجازه را به من نداد، برای من جالب نیست که از او به اسم مستعار یاد کنم. اتفاقاً اصلیت این شخص در افغانستان به همان دهکده‫ای تعلق دارد که اصلیت خودم از همان دهکده است. او به غیر از خودش یک گی و یک لزبین دیگر را هم می‫شناسد که اصلیت همین دهکده را دارند و آنها هم در روسیه زندگی کرده اند و در روسیه بزرگ شده اند. در اولین روز آشنایی مان من که اسم دهکده مان را برایش گفتم، او با شنیدن اسم دهکده غرق خنده شد و گفت «وای چقدر شرم! اگر مردم خبر شوند که ما چهار نفر همه مان اهل یک دهکده هستیم، خواهند گفت که خاک این دهکده چقدر سست است، که زن و مرد آن همه ایزک هستند.»

او در جمله افغان‫های ‫که در خارج از افغانستان زندگی می‫کنند، فقط سه - چهار نفر همجنسگرایان دیگر را نیز می‫شناسد. به این صورت متوجه می‫شویم که فرهنگ افغانستان همجنسگرایان را آنچنان سرکوب کرده است که حتی در سطح دنیا تعداد انگشت شماری از همجنسگرایان افغانی جرأت کرده اند که خودشان را رو کرده اند، در حالیکه از هر ملت دیگری تعداد بی‫شماری از همجنسگرایان در هر طرف آشکار به نظر می‫رسند. در شهر تورنتو هر ساله یکشنبه آخر ماه جون روز «گی پراید» است، که همجنسگرایان این روز را در مرکز شهر جشن می‫گیرند. من روز گی پراید رفتم به مرکز شهر و دیدم که به صدها هزار همجنسگرایان، دوجنسگرایان و دوجنسگونگان در این جشن حضور داشتند، یک خیابانی به طول چند کیلومتر پر از مردمانی بود که به هر ملتی از دنیا تعلق داشتند و این روز را با شکوه خاصی برگزار کرده بودند. من در گذشته شنیده بودم که همجنسگرایان در بین انسان‫ها حدود پنج - ده درصد و حتی بیشتر از آنرا تشکیل می‫دهند، اما تا حالا این حرف را باور نکرده بودم. در روز گی پراید من برای اولین بار باور کردم که همجنسگرایان در بین انسان‫ها واقعاً که یک جمعیت بزرگی هستند، در حالیکه در افغانستان مردم هنوز نمی‫فهمند که همجنسگرایی یعنی چه و عمدتاً تعبیری که از همجنسگرایی دارند، تجاوز به بچه‫های ‫نابالغ را به معنی همجنسگرایی می‫شناسند.

آخرین روزهایی که نوشتن کتاب خاطراتم نزدیک به تکمیل شدن بود، من به ارتباط نشر کتاب با یک ناشر افغانی تماس گرفتم که آدرسش را از طریق گوگل سرچ پیدا کردم. این ناشر در شهر تورنتو زندگی می‫کند و چندین سال در زمینه نشر کتاب‫های ‫افغانی در سطح دنیا فعالیت داشته است. من برای اینکه او را به نشر کتاب تشویق کنم، به موضوع منحصر به فرد بودن کتاب اشاره کردم و در ایمیل برایش نوشتم:

- «...نکته‫ای را که باید خاطرنشان سازم، موضوع منحصر به فرد کتاب می‫باشد. من این کتاب را در خصوص شرایط همجنسگرایان در افغانستان نوشته ام و فکر می‫کنم که در سطح افغانستان تا حالا کتابی در این خصوص نوشته نشده است، از این رو امیدوارم که نشر آن به سود شما خواهد بود...»

اما او با تمام بی‫میلی در پاسخ به من نوشت:

«پرداختن به موضوع همجنسگرایی در سطح افغانستان حرف تازه‫ای نیست، در کتاب بادبادک‫باز و بخش‫های ‫از نوشته‫های زریاب نیز قبلاً به این موضوع پرداخته شده است، با این وجود شما بخش‫های ‫از کتاب تان را برای من بفرستید، اگر امکان نشر آن وجود داشته باشد، من شما را همکاری خواهم کرد.»

من نخست بخش ششم کتاب و سپس نسخه کامل آنرا برایش فرستادم، اما او هیچ علاقه‫ای نشان نداد.

این ناشر بزرگ افغان موضوع تجاوز به بچه‫های ‫نابالغ به علت تضادهای قومی که در کتاب بادبادک‫باز ذکر شده است را به معنی همجنسگرایی دانست. وقتی که یک ناشر بزرگ افغان که سالیان سال در خط فعالیت‫ فرهنگی بوده است، همجنسگرایی را اینگونه تعبیر می‫کند، پس آن اکثریت فقیر و بینوای جامعه که از امکانات آموزش هر گونه فرهنگی محروم بوده اند، چگونه برداشتی از این موضوع خواهند داشت؟

* * *

آخرین روز‫هایی که قرار بود از اسکی‫شهیر ترکیه بسوی کانادا حرکت کنم، مکی شیخ علی، دوست سودانی‫ام به من نظر داد که در کانادا خاطراتم را بنویسم. بنابر نظر او من تصمیم گرفتم زمانی که کانادا بروم خاطراتم را بنویسم. وقتی که وارد کانادا شدم تصمیم داشتم که خاطرات نویسی را شروع کنم. در اول تا دو - سه ماه دنبال کارهای معمولی بودم و برای خاطرات نویسی امروز و فردا می‫کردم. بالاخره به خود گفتم عمل بهتر است از گفتار، زمان دارد می‫گذرد، من امروز و فردا می‫کنم، پس تا زمان را از دست نداده ام، بهتر است که در تصمیمم عمل کنم. یک کمپیوتر لپتاپ گرفتم، کار نوشتن را روی آن شروع کردم. کمپوتر تایپ فارسی نداشت، صفحه کلید فارسی را از انترنت دونلود کردم و با تایپ فارسی مطالب را روی برنامه ورد تایپ کردم. کار تایپ پر درد سر بود؛ چون مستقیماً روی برنامه ورد نمی‫شد که فارسی تایپ کنم، تمام مطالب را نخست روی یک فایل جداگانه تایپ کردم و سپس همه را با کپی کردن روی فایل ورد انتقال دادم، مخصوصاً موقع ویرایش و اصلاحکاری، انتقال کلمات و حروف بطور جداگانه از یک فایل روی فایل دیگر کاری بود بسا پر دردسر. البته کمپیوتر در اصل تایپ فارسی هم داشته بود، اما من نصب آنرا روی برنامه ورد بلد نبودم.

من در گذشته نه اهل کتابخوانی بودم، نه اهل روزنامه خوانی و نه تجربه‫ای در داستان نویسی داشتم. به این لحاظ در عالم بی‫تجربگی نوشتن خاطراتم حتی اگر کیفیت خوبی هم ندارد، برای من کاری بوده است پر محنت. من یک چیز‫های از دوره مدرسه به یاد داشتم، همچنان چشمم به داستان‫های کوتاه نیز خورده بود، مثلاً در صفحات روزنامه‫هایی که این بر و آن بر می‫افتند و مخصوصاً به منظور یادگیری زبان انگلیسی و ترکی گاه صفحات روزنامه ها را ورق زده بودم و از آنها نیز یک چیز‫های در ذهنم داشتم. با استفاده از همان چیز‫هایی که در ذهنم داشتم، آنها را نمونه قرار داده شروع کردم به کار نوشتن. در گذشته از اینکه به کتاب‫های رمان و داستان بر نخورده بودم، نمی‫دانستم که از نظر حجمی چه کتابی برای خواننده جالب‫تر است، کتابی با حجم کوچک و فشرده یا با حجم بزرگ، پرجزئیات و ریزبینانه؟ از اینکه من اهل کتابخوانی نبودم، بالفرض اگر می‫خواستم کتابی را بخوانم، حتماً کتابی با حجم کوچک را انتخاب می‫کردم؛ چون خواندن کتابی با حجم بزرگ را خارج از حوصله خودم می‫دانستم. از آنرو تصمیم گرفتم که تمام خاطراتم را به صورت کاملاً فشرده بنویسم که از پنجا - شصت صفحه‫ای تجاوز نکند تا خوانندگان بیشتری برای آن پیدا شود. ۱۵ - ۲۰ صفحه‫ای نوشتم که یک روزی رفیق پسر دایی‫ام به نام زلمی شینواری از شهر هامیلتون آمد تورنتو خانه من. شماره تلفنم را پسر دایی‫ام برایش داده بود تا در تورنتو پیش من بیاید. برای اولین بار بود که من زلمی شینواری را دیدم و با او آشنا شدم. از زلمی شینواری پرسیدم «وقتی که در افغانستان بودی چه کار می‫کردی؟»

«خبرنگار بودم.»

- «خبرنگار که بودی پس حتماً اهمیت یک کتاب را درست می‫توانی ارزیابی کنی. من نوشتن یک کتابی را روی دست گرفته ام که محور اصلی آنرا خاطرات خودم تشکیل می‫دهد، اما در کل، شرایط تمام همجنسگرایان در افغانستان را بازگو می‫کند. تا حالا فقط چند صفحه‫ای نوشته ام، شما به این صفحات نگاه کنید تا ببینم که در این مورد چه نظری می‫دهید.»

زلمی شینواری آن چند صفحه‫ای که نوشته بودم را خواند و نظرش را در آن مورد گفت «موضوعی که در مورد آن می‫نویسی جالب است. تو در سطح افغانستان در مورد یک سوژه داری می‫نویسی که تا حالا هیچ کسی ننوشته است. اگر این کتاب را تکمیل کنی من مطمئن هستم که بازتاب خواهد یافت. اما اینکه بازتاب مثبت می‫یابد یا منفی، من نمی‫توانم که در این مورد پیش گویی کنم؛ چون من نمی‫دانم که در حال حاضر سطح فکر افغان‫ها به کجا رسیده است، که آیا می‫توانند همچو موضوعاتی را هضم بکنند و یا خیر؟»

- «گفتی مطمئن هستی که بازتاب خواهد یافت؟»

«بلی من مطمئن هستم که بازتاب خواهد یافت، اما در مورد مثبت یا منفی بودنش نمی‫توانم پیش گویی کنم. ممکن است که بازتاب مثبت بیابد و یا منفی، اما حتماً یک بازتابی خواهد داشت.»

- «برای من مهم فقط همین است که بازتاب بیابد، مثبت یا منفی بودنش برایم مهم نیست.»

«اگر فقط بازتاب یافتن آن برایت مهم است، پس مطمئن باش که حتماً بازتاب می‫یابد؛ چون در بین افغان‫ها تا حالا کسی در این مورد ننوشته است. ادبیات نوشتنت هم بد نیست و کوشش کن که حجم کتاب را حد اقل به دویست صفحه برسانی.»

- «اگر حجم کتاب اینقدر بزرگ شود که دیگر هیچ کسی حاضر به خواندن آن نخواهد شد.»

زلمی شینواری لبخندی زد و گفت «نه اشتباه فکر کردی. اتفاقاً حجم کتاب هر قدر که بزرگتر باشد خوانندگان بیشتر پیدا می‫کند.»

- «هی! من اگر کتابی با حجم بزرگ را ببینم حتی بیم دارم که به آن دست بزنم تا چه برسد بر اینکه بخواهم آنرا بخوانم!»

«من می‫دانم که کتاب‫های با حجم بزرگتر طرفداران بیشتر دارند.»

- «نوشتن بسیاری از مطالب برای من مهم است، اما برای اینکه حجم کتاب بالا نرود، من خواسته ام که از نوشتن آنها صرف نظر کنم.»

«نه هر مطلبی که داری بنویس و کوشش کن که حجم کتاب را حد اقل به دویست صفحه برسانی.»

همین بود که به توصیه زلمی شینواری من تصمیم گرفتم که حجم کتاب را به دویست صفحه برسانم و شروع کردم که مباحث بیشتری را در این مجموعه بگنجانم. در اول تصمیم داشتم که اسم کتاب را «وحشت مدرن» بگذارم، اما با بالا بردن حجم آن و گنجانیدن مباحث جدید اسم آنرا به «جهنم تو در تو» و سپس به «آنسوی وحشت» تغییر دادم. اسم «آنسوی وحشت» را بخاطری انتخاب کردم که در دوره‫های مختلف زندگی برخوردی را از انسان‫ها دیدم که حتی از حیات وحش هم رد کرده بود.

* * *

از اینکه من در گذشته هیچگاه کتاب‫های رمان و داستان را نخوانده بودم نمی‫دانستم که یک داستان را با چه روشی باید نوشت. اما با آن هم کار نوشتن را شروع کردم. بی‫آنکه از تجربیات حد اقل یک نویسنده استفاده کنم، نوشتن را رساندم به حدود ۱۵۰ صفحه. نقل و قول‫ها را اصلاً نمی‫دانستم که به چه شکلی بنویسم. تمام نقل و قول‫ها را عیناً به مثلی که یک خبرنگار از طریق رادیو گذارش می‫دهد: «من گفتم... او گفت... من گفتم... او گفت... من گفتم... او گفت... » نوشته بودم

از خیلی نظرات دیگری نیز نواقص زیادی در نوشته‫ها وجود داشت. بالاخره یک روزی فکر کردم که من هیچ کتابی را ناخوانده از فکر خود نباید بنویسم و در قدم اول حد اقل یکی دو تا کتاب معروف را باید بخوانم و در نوشتن از آنها تقلید کنم. در افغانستان یک ضرب‫المثل است که می‫گویند «ناخوانده کسی ملا نمی‫شود.» به خود گفتم واقعاً که، اگر من ناخوانده به تلاشم ادامه بدهم تمام تلاشم بیهوده خواهد بود. بنابران در محله نارثیورک‫سنتر از یک کتابفروشی دو تا کتاب برداشتم. من در گذشته به غیر از کتاب «بادبادک باز» که نویسنده آن خالد حسینی، یک امریکایی افغانی الاصل هست و نام آنرا روی سایت بی‫بی‫سی دیده بودم، به نام هیچ کتاب و نویسنده معروف دیگری آشنایی نداشتم. یک جلد کتاب بادبادک باز برداشتم و به صاحب کتابفروشی گفتم که یک کتاب معروف دیگر نیز برایم بدهد. او کتاب «کوری»، اثر ژوزه ساراماگو که برنده جایزه نوبل ۱۹۹۸ شده بود را نیز به من داد. من این دو کتاب را خواندم و در نوشتن تا جایی که توانستم از سبک و سلیقه‫های نوشتاری این دو نویسنده پیروی کردم. ‫مثلاً در موارد نقل و قول‫ها، تشریح جریانات گذشته بصورت زمان حال و ریزبینی در مورد شرح رویداد‫ها از شیوه‫های نوشتاری این دو نویسنده استفاده کردم. ابتداء من تمام جریانات گذشته را بصورت زمان گذشته شرح داده بودم، اما در این دو کتاب متوجه شدم که در صورت شرح بعضی جریانات گذشته نویسنده خودش را در زمان گذشته قرار داده و گذشته را در زمان حال تشریح کرده است. از این رو من هم در بعضی موارد، جریاناتی که در گذشته اتفاق افتاده بودند را به شکل زمان حال تشریح کردم. همچنان من ابتداء در مورد توضیح دادن وقایع به پیرامون واقعه توجه نداشتم. اما زمانی که این دو کتاب را خواندم، به این نتیجه رسیدم که در مورد شرح وقایع نه تنها به تصویر کشیدن واقعه را باید مد نظر گرفت، بلکه جهت تابش نور، هایلات پردازی،  سایه افکنی و پیرامون آنرا نیز باید در نظر داشت. در گذشته خیال می‫کردم که خواننده فقط بخاطر بالا بردن معلومات عمومی اش کتاب می‫خواند و بس، و اصلاً فکر نمی‫کردم که شاید کتابخوانی جنبه سرگرمی هم داشته باشد. از همین رو ابتداء فقط به جنبه معلوماتی فکر می‫کردم. اما زمانی که این دو کتاب را خواندم متوجه شدم که سرگرمی نیز یکی از جنبه‫های مهم کتابخوانی را تشکیل می‫دهد. بدان سبب تصمیمم بر این شد که بعضی موضوعات دیگری که برای خواننده جنبه سرگرمی داشته باشند را نیز باید بگنجانم، و همین باعث شد که به یکبارگی حجم کتاب را به شدت افزایش دادم.

نوشتن این کتاب برای من کار پر زحمتی بود، زیرا من قبلاً در این زمینه هیچ تجربه‫ای نداشتم. برای کسانی که در نویسندگی تجربه دارند شاید که نوشتن همچو کتابی کار پر درد سری به حساب نیاید؛ اما من در زمینه نویسندگی تجربه‫ای نداشتم که هیچ، حد اقل در زمینه کتابخوانی هم تجربه نداشتم. من در شش - هفت ماه آخر سال ۲۰۰۸ نوشتن کتاب را آغاز کردم و تا شروع سال ۲۰۰۹ قسمت اعظم آنرا خلق کردم. تنها چیزی که بعد از شش - هفت ماه باقی ماند، ویرایش و اصلاح مجدد آن بود که دو - سه بار نیاز به ویرایش و اصلاحکاری داشت تا اینکه تکمیل می‫شد. این شش- هفت ماه پر تلاش‫ترین دوره زندگیم بوده است؛ زیرا در طول این مدت روز‫ها اکثراً مشغول کار‫های ساختمانی بودم و شب‫ها و روز‫های بیکاری به نوشتن می‫پرداختم. کار نوشتن را روی دست داشتم، اما کار کردن و پول بدست آوردن برایم در اولویت قرار داشت. زیرا من در افغانستان خودم را به خواهرم، خاله ام و دو تا دایی‫هایم بدهکار می‫دانستم و در زمستانی که پیش رو بود آنها را بایست کمک می‫کردم. از پول کارگری‫ام به آنها کمک کردم و اگر کمک شان نمی‫کردم، وجدان آرامی نداشتم که بتوانم به نوشتن فکر کنم.

 زمانی که ما در افغانستان همه بچه بودیم و پدرم توسط دولت کشته شد، ده سال با خاله و دو تا دایی‫هایم در خانه آنها زندگی کردیم. البته آن زمان سه تا دایی‫هایم بودند و متأسفانه که یکی از آنها چند سال پیش به اثر بیماری کلیه درگذشت. در طول این ده سال آنها در ساختن خانه نیز ما را کمک کردند و به کمک آنها خودمان صاحب خانه شدیم. زمانی که به خانه خودمان رفتیم هم در بدترین شرایط اقتصادی قرار داشتیم و آنها بطور خستگی ناپذیر ما را برای همیشه از هر نظری مورد حمایت شان نگهداشتند. مادرم زنی بود مطلقاً بیسواد، اما خاله و دایی‫هایم همه شان تحصیل کرده و ما نیز زیر سایه آنها بزرگ شدیم و تعلیم یافتیم، در غیر اینصورت اگر سایبانی بر سر نباشد بچه‫های بی‫سرپرست در افغانستان بعید است که آینده درخشانی در انتظار داشته باشند. حالا زمانه بر عکس شده است، آنها صاحب بچه و خانواده شده اند، در افغانستان زندگی می‫کنند و مشکلات در زندگی آنها بیشتر شده است، اما خواهر و برادران من اکثریت در اروپا زندگی می‫کنند و مرجانم نیز با برادرم در لندن زندگی می‫کند. خلاصه اینکه من بخاطر بدهکار بودن خودم از احسانی که خاله و دایی‫هایم در حق ما کرده بودند یادآور شدم.

فشرده خاطرات زندگیم تا این لحظه در همین جا به پایان رسید. سپاسگذارم از شما دوست عزیز که خواننده خوب من شدید. امیدوارم که این کتاب برای شما جالب بوده باشد و از خواندنش لذت برده باشید. به امید سلامتی، شادابی، خرسندی، پیروزی، بهروزی، عمردرازی و سرافرازی شما!

 

حمید نیلوفر

 

 

---

بالا

بازگشت