داکترحکيمی
بلغاريا
با غبا ن
تو ا ی با غبا ن گل ها ی گلستان
تو ا ی عا شق گل ها ی عاشقا ن
تو خا دمی تو محرمی تو مشفقی
تو ا ی هستی ارزو ها ی خو با ن
بجنب دل یاران همدل بدست ار
تلاش کن که بهار میر سد
گل و گلزار همه چشم امید بتو دوخته اند
توان قطرات اشک پر بهای عاشقان استی که بی تو نمیتوانند بزند گی امید وار باشند .همه چشم به راهت روز شماری میکنند .بدل ها هوس و خیال دیدارت را بگوش و هوش بمانند گوهر پر قیمت لمس میکنند.عسرت و خشک سا لی را از یاد می برند طرب نوازی و سرور را ابراز میدا رند
و همین میگو یند
تو ای با ل و پر کبو تران
بپرواز ا ر عشق د ختران
بیا و بیا نزدیک شوبا ما یکجا بخند احساس تراوت و تازه گی بنما.تو هم دل داری
دور مرو ز ما غمگسا را ن
که استیم ماهم بهرت مهربان
تو ای با غبان امید نیکویا ن
محبت های پیشینت را فراموش نکرده ایم هر کی محبت های زرینت را از یاد بردخداوند به ان جزای نا امیدی و یاس ابدی حکم میدارد
ما ممنون خدمات صادقانه ات که از دل وجان کرده ای استم.در عوض برایت محبت مید هیم.با عطروبوی دلنشین خویش خوشنود ت میداریم.تو ازمایی که بر ما ی.
بیا تو ا ی زند گی سا ز
تو ا ی مشفق گل با ز
پر کن سا غر ز بگما ز
به ایست در کنار ماصف اوران
به ا فز ا د رخما ر ما عا شقا ن
اب ده به کشت زار تشنه لبا ن
ثمر دست هایت دهنده ی عسل زندگی بهر ما خوشبویان هر چمن و باغو بوستان بوده در پاسبانی باغبانی و دردمانی های پر عطوفت تان ماراخوشنود نموده
به هر گام تان فرحت میبخشید
به هرجا م تا ن نشاط میبخشید
به هر وا م تا ن حیات میبخشید
این همه و همه از توجه ومهربانی و احساس نیک تان که در برابرنعمات داریدوبه انها الهام صفات و تمنیات می افزاید نماینگر اینست که به قلب و روح خویش نیات نیک را در برابر موجودات کاینات مصاحب استید.
ضرورت به عیان و بیان را نمی بینم.هر چیز در عمل بچشم می خورد و احساس میشود. یکی گفتن است و دیگر عمل به ان همین است که میگویندچیزی که عیان است چه حاجت به بیان است
حاصل زحمات و عرق ریزی تان به ما گل های پر تبسم و معطر و اشجار پر بار وزینتی که هر کدام را بدست های ناز نین تان غرس کرده اید و امروز به زیر سایه ان هر کی به تماشای طبیعت نشسته بخود میبالدو حق افتخار و بالیدن بشما است چرا نبالید وباید با افتخار و سر بلند فاخر زحمات پر حاصل و مرغوب و محبوب تان که هر اسان دا نا را فرحت وبه ان نیاز میبخشد بوده و باشید . امروز هر کی از بر کت زحمات شما مستفید از میوه های گونا گون استشمام بوی های معطر گل ها و مناظر قشنگ که به طبیعت زیبای بخشیده اید بر خوردار میباشند.علاوتا به هرکی قوت فکر و سگا ل نیک را میدهد تا مثل شما درازدیاد و بهتر بخشیدن این نعمات سعر بخرچ دهند بکوشند.بجوشندو به اندیشند. شما با غبا ن پاک دیانت
شما پرورش دهنده ی اشیای نیاز به پرورش و محبت را استید.
بلی شما دل بستگان طبیعت و پاسبان راستین موجو دات الهی شادو سالم با عمر درازباشید.
تا شود هر چه پیشتر و بیشتراز عواطف ومحبت های قلبی تابناک تان اشیای زیروح وغیر زیروح به پای طر ب نشسته دل ها را نوازش دهند و احساس بر خوداری نمایند. در رویای سعادت و خوشنودی چند یوم از حیات خویش را درین دنیای پر از بحران وبا نشیب وفراز های گونا گون که هر لحظ انسان را گاه در خطر وگاه در هوس وخیال های غیر عملی میبرد سپری نمایند و به شما سر احترام وسپاس گذاری و ممنونیت قلبی خویش را برای شما وهمچو شما انسان خدمت گذارابراز امتنان نمایند.
شکو ز بخت
هر کی بینی ز بختش د ارد شکا یت من ند ا رم
به هر جا نشسته و کند حکا یت من ندارم
وی ز بخت خویش دارد ارضای بجاو سرورمزید
بعضی ها اند ير ز شکو د ر نها یت من ندارم
بخت هر یک هر چه دا ند داده به ان خا لق یکتا
بینم شما ری را ا ند د ر نا رضا یت من ند ارم
بخت به هر شخص ګردیده تعین و اعطا از ازل
بخت بود ه و است معین از بد ایت من ند ارم
حریصان مسعود دارند ارزوز بخت بلند وبلند تر
لطف ایزد به ایشان ګرد یده عنا یت من ند ارم
ز بخت مسعودو خجسته حکمی دارد ارمان سعادت
وی که نشسته با اتکال د ر کفا یت من ندا رم باز تاب جمالش
با ز تا ب جما لت کر د ه د نیا چر ا غا ن
د اد ه فر حت و خوشی به هر پیرو جوا ن
در د رخشش وبا ز تا بییت با شی ا ی ګل
با شی محظوظ وخوشګلوخوش خوی وخندان
ا بتعا د بنما ز ا بغا ض و بد ګو هر ی
عطف محبت عرضه داربهرارضای محبان
چو حا ر زرین از محبتی به ګر د ن ها
بهر عشق ير شورت باش چو پاد به فرمان
زین حسنی که داری هرکی را نیست نصیبی
نعمتش بد ان با ش د ر شکر لطف یزد ان
ورد زبا نی به هر بزم و به هر محفل
حکمی مګر است فراخور محبتت به هر ان
احراق عشق
هر موجود بد شکل گر بر سر ما نا ز کند
پس نازنینان حسین بر ما چه راز کند
دل میان سینه بهر ان حسینان د ر خیز بینی
با مهر و محبت انان دل د مساز کند
بو ی مشک وعنبرنر سد بپا ی خد متش
بهر ابراز عشق عاشقش ز د ل اواز کند
د ر بزم وطر بت مدارم د و ر ز خویش
و رنه ز یا س د لم رو به اعجا ز کند
چشم ود ید ه ما نیست تغا فل زد ید ا رش
غاشقا ن را نیست خدعه انچه غما ز کند
گر بسوی اغیار روی وچشم پوشی ز ما
ندا مت به عشق پیشین مگر ز نا ز کند
یاد ان بزمیکه نشسته پهلوی هم بود یم
د ل بیا د محبتش د ر هو ا پرواز کند
بخت خواب ا لود ما نشد بید ا ر هرگز
تا کی د ل پر کینه اش باما ابغاض کند
ظلم احجا فت بر ما ز اعتد ا ل سر کشید
ما دراختصام رقیب باتو رازو نیاز کند
شعله ی اتش هجرانت بسوخت ارمان عاشق
ویراچیست سود زین ظلم که ا برا ز کند
گر بجای شقاق بنمایی سلاست چه میشه
ا بتسا مت با روا ن عاشق احما ض کند
مبا ش ا خیل وا خفا ر با محبا ن نازت
بگذارش تا دردربارعشقت اخذ احراز کند
بداراحراق عشق سوزانت کمتر برحکمی
تا بهر ارضای عشقت د راغوشش باز کند
گنجینه محبت
بر گنجینه محبتت قفل زده ای
بر ز لف سیا هت چه عجب گل زده ای
گل گلاب گل نر گس و سایر گل ها
همه بیک سو به زلفت ز مبل زده ای
چشم عاشق نرسید به گنجش هر گز
بهر جذب محبتش عجب رمل زده ای
سفر عشق مکن دارد عذاب بسیار
بهر سرعت به سفر قصد منزل ز ده ای
زین خود کام خود خواه نبود بهریی ترا
ز بس یاس وغصه دست به اجل زده ای
بر سرکوه عشقش ترا نیست هرگزرهی
ز یا س و غیظت د ر عشق دل زده ای
شب تاریک عاشق نشد روشن تا سهر
حسب احتیاج به ضیا رخ مشعل زده ای
بله ډیو ه یمه
بله ډ یو ه یم په تیاره کور کی د جا نا ن
پتنگ په شا ن سو ز یږ مه په اور کی د جا نا ن
سو زمه لو گی می شو پو رته په ا سما ن
څر خیږ مه چا پیر په هر لو ر کی د جا نا ن
لو خړ او ا یره شو مه په مینه د هغه
په خو ښه ځا ن به ور کړ م په پور کی د جا نا ن
مینه د هغه د ه با لا له می حیا ته
ځان به ور کړم په رغبت په تور کی د جا نا ن
لر مه په زړه کی ډیر ډیر مینه د هغه
گل یمه را مبیل په بڼ سمسور کی د جا نا ن
عذا ب بو ی قبول د حکمی په یا را نه یی
په مینه یی ځا ن ښخ کړ م په گور کی د جا نا ن
ربه ما د وطن په مینه ځار کړ ی
ر به ما د و طن په مینه جا ر کړ ی
چه می ښخه د مینی په ا نبا ر کر ی
ر به را کړی ته ما له د خد مت تو ا ن
ما د د ښمن د ا یغی ستر گی خا ر کړ ی
ر به را کړه ما له قوت پر د ښمنا ن
د د وی پّه چیچلو می لو ی ښا ما ر کړ ی
ر به و ر کړ ه مو نږ هیوا د له تر قی ته
له خیا نته زمو نږ خلک ته بیزا ر کړ ی
ر به و ینم تا کی شته د ی د ا منظو ر
هره خوا ورته بید یاو ی ته گلزار کړ ی
ر به د ژو ند رزق خوروستا له د ر بار ه
حکمی د و طن په خد مت نثا ر کړ ی
بالا
بازگشت