سراج الدین اديب

آرشیف نمبر (۱۲)

سراج الدین ادیب

درد وطن

کجا هر بلهوس درد من دیوانه میداند

کجا تا کس نسوزد، سوزش پروانه میداند

غم درد وطن سوزد درون استخوان من

غم و درد وطن را مردم فرزانه میداند

* * * * * * * *

خود غلط بود انچه مي پنداشتيم . ?
حــالمـان بد نيست غم کم مي خوريم		کـم کـه نـه هرروز کم کم مي خوريـم
آب مي خـواهم سرابـم مي دهـنــــــد		عشـق مـي ورزم عـذابـم مـي دهــند
خـود نمـي دانـم کــجا رفتم به خواب		از چــه بـيــدارم نـکردي آفـتــــــاب؟
خـنجـري بـر قـلـب بـيـمارم زدنــــــد		بـيـگـنـاهـي بــودم و دارم زدنــــــــد
سـنگ را بـستـنـد و سـگ آزاد شــد		يــک شــب داد آمــد و بـيـــداد شـــد
عشـق آخــر تـيشه زد بـر ريـشـه ام		تـيـشــه زد بــر ريـشــه انـديـشـ ه ام
عشق اگر اين است مرتد مي شــوم		خوب اگر اين است من بد مي شــوم
بس کن اي دل نابساماني بس است		کافرم خواندند آیا مسلماني بس است
در عـيـان خــلـق سـرد ر گـم شــدم		عـــاقـبـت آلـــوده مــــــردم شــــــدم
بعد از اين با بي کسي خــو مي کنم		هر چـه در دل داشــتـم رو مـي کــنم
من نمي گـويم دگـر گـفتن بس است		گـفـتن اما هيـچ نـشنفـتن بـس اسـت
روزگـارت بــاد شـيــريـن شاد باش		دست کم يک شب تو هم فرهاد باش
مـن کـه بـا دريـا تـلاطــم کـــرده ام		راه دريـــا را چــــرا گــم کـــــرده ام
قــفـل غـم بـر درب سـلـولـم مــزن		مـن خـودم خـوش بـاورم گـولم مزن
مـن نمـي گويـم که خـاموشم مـکن		مـن نـمـي گـويـم فـرامـوشــم مــکن
مـن نمـي گـويـم که با من يار باش		مـن نـمي گـويـم مـرا غمـخوار باش
آه ! در شــهر شــــما يــاري نـبود		قـصـه هـايـم را خـــريــداري نـبــود
واي ! رسـم شـهرتـان بيــداد بــود		شـهرتـان از خـــون مــا آ بـاد بــود
از در و ديـوارتـان خون مي چکـد		خـون مـن فـرهـاد مجنون مي چکـد
خستـه ام از قصـه هـاي شــومتان		خستـه از هـمــدردي مسـمـومـتــان
اين همه خنجـر دل کس خون نشد		ايـن همـه ليـلي کسـي مجنــون نشد
آسـمـان خــالي شــد از فـريـادتـان		بـيـستون در حــسرت فـرهــاد تــان
کــوه کـندن گـــر نبـاشــد بـيـشه ام		گــويـي از فـرهــــاد دارد ريـشه ام
عشـق از مـن دورو پايـم لنگ بود		قيـمتـش بـسيـارو دستـم تـنـگ بـود
گـر نـرفتـم هـر د و پايم خسته بود		تـيـشه گـر افـتـاد دستـم بـستـه بـود
هيـــچ کـس فـکر م را کـــرد؟ نـــه		فـکر دسـت تـنـگ مــا را کـرد؟ نـه
هيـچ کـس از حـال ما پرسيد ؟ نه		هيـچ کـس انــدوه مــا را ديــد؟ نــه
هيچ کس اشـکي بـراي مـا نريخت		هـر کـه بـا ما بود از مـا مي گريخت
چندروز است که حالم ديدني است		حال من از اين و آن پرسيدني است
گـاه بـر روي زميـن زل مـي زنـــم		گــاه بـر حـافــظ تــفـأل مــي زنــــم
حــافــظ دیــوانـه فـالـم را گــرفـت		یک غــزل آمــد و حـالـم را گــرفت
مـا ز يـاران چشـم يـاري داشتيم خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم ارسالی : س . ادیب

بالا

بازگشت