یادداشت های روزانه غزه (۲۶)
«این اولین باری است که ما شاهد تظاهرات در دانشگاه ها برای فلسطین هستیم! »
رامی ابو جموس یادداشت های روزانه خود را برای «اوریان ۲۱» می نویسد. او که بنیانگذار «غزه پرس» - دفتری که در ترجمه و کارهای دیگر به روزنامه نگاران غربی کمک می کند- است، ناگزیر شده با همسر و پسر دو سال و نیمه اش ولید، آپارتمان خود در شهر غزه را ترک نماید و اکنون به طور مشترک با یک خانواده دیگر، در آپارتمان ۲ اتاق خوابه ای سکونت دارد. او رویداد های روزانه خود و غزه ای های رفح، که در این منطقه بینوا و پرجمعیت گیرافتاده اند را برای انتشار در «اوریان ۲۱» می نویسد:
RAMI ABOU JAMOUS > 9 مه 2024
صبح امروز شنبه، یک کنفرانس مطبوعاتی کوچک و سردستی جلوی خانه‌ام ترتیب دادم. جمعیت خیلی بیشتر از معمول بود. آنها فقط می خواستند یک چیز را بدانند: آیا مذاکرات جاری در نهایت منجر به آتش بس می شود ؟ آیا واقعاً قرار است به خانه برگردیم ؟
فضای عمومی فضای نگرانی است. ما منتظریم، منتظریم... امیدواریم خبرهای خوبی برسد. من قبلاً در این گزارش ها گفته ام که اغلب احساس می کنم برای روحیه دادن به مردم مجبورم دروغ بگویم، اما گاهی اوقات جو کلی را در نظر می گیرم. امروز فکر کردم که باید کمی خوش‌بینی نشان دهیم، زیرا مردم بی‌صبرانه منتظر خبر خوب آتش‌بس هستند، حتی اگر فقط یک آتش‌بس ۴۰ روزه باشد، با امکان تجدید آن. مردم می خواهند این را بشنوند، هفت ماه است که هیچ خبر خوبی نشنیده اند. بنابراین پاسخ من این بود: بله، این بار یک چیز مثبت وجود دارد، آمریکایی ها فشار زیادی وارد می کنند، آنها علاقه مند هستند که این ماجرا پایان یابد. من اضافه کردم: «ببینید در آمریکا چه می‌گذرد، این تظاهرات‌هایی که من نام آنرا انتفاضه دانشجویی! گذاشته ام». با تعجب دیدم که آنها در جریان هستند ! همه می گفتند: « این اولین بار است که می بینیم دانشگاه ها برای فلسطین تظاهرات می کنند! ».
اینجا از اینکه بدانیم افرادی هستند - به ویژه دانشجویان، جوانان - که برای فلسطین و غزه تظاهرات می کنند، دلمان گرم می شود. با این حال، طنز این وضعیت از دیدمان پنهان نمی ماند: ما شاهد چنین چیزی در دانشگاه های کشورهای عربی یا مسلمان نیستیم. بلکه در غرب و به ویژه در آمریکا، متحد اسرائیل ، روی می دهد.
روشن است که انتفاضه دانشجویی که در دانشگاه های معتبری مانند کلمبیا رخ می دهد، فشار زیادی بر دولت آمریکا وارد می کند. این جوانان سیاستمداران و دیپلمات های آینده هستند. این جنبش در همه جا، حتی در فرانسه، در حال گسترش است. Sciences Po یک دانشگاه نخبگان است و مهمتر از همه، کادرهای زندگی سیاسی آینده را تربیت می کند، دانشگاه سوربن هم همینطور. این جنبش شورشی واقعاً مرا خوشحال می کند. به لطف این نوع تظاهرات است که می توانیم به تغییر امیدوار باشیم، مانند جنگ ویتنام در دهه ۱۹۶۰، تظاهرات برای جنبش حقوق مدنی در کلمبیا یا علیه آپارتاید در آفریقای جنوبی.
در عین حال، وقتی می بینم که در فرانسه، این نوع تظاهرات سرکوب می شود، و مردم به «دفاع از تروریسم» یا یهودستیزی متهم می گردند، ناراحت می شوم. افراد زیادی در این تظاهرات شرکت کردند و حتی بعضی ها اخراج شدند، شخصیت های بسیار شناخته شده ای مانند گیوم موریس، که وقتی در غزه زبان فرانسوی می دانیم به او گوش می دهیم. اما من مطمئن هستم که از آنها دفاع خواهد شد و مثلاً پوسترهایی را خواهیم دید که روی آن نوشته شده است «من هم موریس هستم».
این دانشجویان یا این شخصیت ها را متهم می کنند که مناظره را قبول ندارند ! علیرغم این سرکوب، فرانسوی ها همچنان به بیان نظرات خود و دفاع از اهداف عادلانه ادامه می دهند، زیرا شعار فرانسه آزادی، برابری، برادری است. و اعتصاب برای اعتراض، از جمله اعتصاب کارگران وسایل حمل و نقل، بخشی از فرهنگ فرانسه است.
یک چیز بسیار مهم اتفاق افتاده است: حضور یهودیان در این تظاهرات. این امر اجازه داد که مردم و به ویژه جوانان شروع به محکوم کردن دروغ اسرائیلی ها و نتانیاهو کنند که می گوید اسرائیل و یهودیان یکی هستند و مخالفت با سیاست های اسرائیل یهودی ستیزی است. من همیشه گفته‌ام که در فرانسه می‌توانیم از حقوق همجنس گرا‌ها، حق سقط جنین، از تمام آزادی‌هایی که می‌خواهیم دفاع کنیم... اما وقتی صحبت از مسئله فلسطین می‌شود، بلافاصله متأسفانه، سرکوب و ترس از متهم شدن به یهودستیزی وجود دارد. اما اکنون با حضور یهودیان در تظاهرات، اوضاع در حال تغییر است.
غربی ها کم کم دارند می فهمند که اینها به هم ربطی ندارد. اسرائیل نماینده همه یهودیان نیست و ضد اسرائیلی ها ضد یهودی نیستند. من تصاویری از مسلمانان در حال نماز و یهودیان در حال جشن عید فصح ،در دانشگاه های آمریکا را دیدم، کنسرت هایی که در آن همه با هم مخلوط بودند. چون همه اینها ربطی به دین ندارد. به لطف این تظاهرات، جوانان شروع به درک این موضوع کردند که در غزه، فقط یک عده افراد دیگران را می کشند، این یک اشغالگر است که یک فرد اشغال شده را می کشد و این یک سوال سیاسی است، نه مذهبی.
معمولاً مسئله فلسطین توسط روشنفکران، افراد مطلع در مورد خاورمیانه مطرح می شود. اکنون، ما می بینیم که افراد بسیار بیشتری - به ویژه جوانان - هستند که دریافته اند مسئله فلسطین چیست، اینکه یک نسل کشی در جریان است، که یک ماشین جنگی در حال پاکسازی کل جمعیت است.
حضور جوانان امروز از آنرو برایم مهم است ، چون تحصیلاتم را در اکس آن پروانس در پایان دهه ۱۹۹۰ به یاد می آورم. خیلی ها یاسر عرفات را می شناختند، اما فلسطینی ها را نه. وقتی گفتم فلسطینی هستم، ابتدا اغلب فکر می کردند منظورم پاکستانی است. از آنجایی که می توانم از نظر فیزیکی شبیه یک پاکستانی یا هندی باشم، این باعث سردرگمی می شد. اما امروزه بسیاری از فرانسوی ها می دانند که فلسطین کجاست و در آن اشغال وجود دارد.
حالا برگردیم به مذاکرات: درست است که حماس به دلیل فشارهای آمریکا و بین‌المللی علیه اسرائیل و نتانیاهو، اکنون خود را در موضع قدرت می‌داند. اما من می ترسم که مذاکره کنندگان آن با بی خردی امتیازات لازم برای متوقف کردن همه اینها را ندهند. اما گاهی باید خیلی خردمند باشی، حتی اگر این خردمندی نشانه ای از فقدان شجاعت در نظر گرفته شود.
امیدوارم این بار حماس به نتانیاهو این فرصت را ندهد که آنها را به امتناع از صلح یا آتش بس متهم کند، زیرا او فقط منتظر این است. او می خواهد تا آخرادامه دهد، می خواهد رفح را نابود کند. او قبلاً این کار را در شمال و مرکز نوار غزه کرده است. با وجود همه بمباران ها، مبارزان حماس هنوز آنجا هستند. شاید آنها دیگر همان زرادخانه را نداشته باشند، اما هنوز آنجا هستند. آنها هنوز ۱۳۰ گروگان اسرائیلی را مخفی کرده اند، بنابراین آنها هنوز هم قوی هستند.
من از روز اول جنگ گفته ام: راه حل، مانند افغانستان و عراق، نظامی نیست. در نهایت ما باید سر یک میز بنشینیم و مذاکره کنیم، زیرا حماس بخشی از جمعیت است و ما نمی توانیم جمعیت را ریشه کن کنیم. اما حتی اگر ۲.۳ میلیون نفر را بکشیم، حماس همچنان وجود خواهد داشت.
حماس یک اعتقاد، یک ایدئولوژی است و باقی خواهد ماند. من نمی توانم آنرا با احزاب دیگر مقایسه کنم، زیرا حماس جنبشی است که مذهب همیشه در آن جایگاه خود را داشته است. آنها در جامعه فلسطینی هستند، در غزه هستند، در کرانه باختری هستند، در اردوگاه های آوارگان خارج از کشور هستند، حتی در کشورهای اروپایی حضور دارند. غزه محاصره شده است، اما محاصره عقاید ممکن نیست. بهترین نمونه، اخوان المسلمین در مصر است. با وجود سقوط دولت محمد مرسی(۱)، آنها همچنان هستند، حتی اگر ضعیف شده و دیگر قدرت را نداشته باشند.
می ترسم نتانیاهو با خود بگوید: هر اتفاقی بیفتد من یک بازنده هستم، پس تا آخر ادامه می دهم و او با یافتن بهانه ای برای ادامه جنگ، آتش بس را رد کند.
حتی اگر نتانیاهو وارد رفح شود، هدف واقعی او از بین بردن «چهار تیپ حماس» نیست که ادعا می کند در آنجا هستند، بلکه نابودی شهر رفح، زیرساخت ها و بیمارستان های آن است . او به دنبال ایجاد یک منطقه حائل جدید در اطراف جاده فیلادلفیا(۲) است. همانطور که در شرق منطقه محاصره شده انجام داد. منطقه حائل قبلی ۱۴ کیلومتر طول و ۱۰۰ متر عرض دارد اما به زودی عرض آن به یک کیلومتر و نیم خواهد رسید. این بدان معناست که کل محله هائی مانند محله یبنا که در مرز این منطقه حائل گیر کرده اند، با خاک یکسان و پاک سازی می شود.
من می ترسم که نتانیاهو این کار را انجام دهد و حماس به سهم خود آتش بس را بدون خروج کامل ارتش از کل نوار غزه و همچنین اعلام توقف کامل جنگ توسط اسرائیل نپذیرد. مردم به این مهلت نیاز دارند.
در عین حال، ما همیشه از «روز بعد» صحبت می کنیم ، فردای جنگ. تا زمانی که جنگ وجود داشته باشد، حماس آنجا خواهد بود. پس از جنگ، تصمیم گیری برای فلسطینی ها به عهده اسرائیلی ها نخواهد بود. اما در پایان جنگ، نتانیاهو خواهد رفت و حماس باقی خواهد ماند. او حتی ممکن است قدرت داشته باشد. اما من معتقدم که مردم فلسطین، این بار، نظر خود را تحمیل خواهند کرد.
۱- در پی کودتای ۳۰ ژوئن ۲۰۱۳ توسط عبدالفتاح السیسی.
۲- منطقه حائل بین نوار غزه و مصر بر اساس قراردادهای صلح قاهره و تل آویو.
یادداشت های روزانه غزه (۲۵)
«ما از مردن در لحظه آخر می ترسیم»
رامی ابو جموس یادداشت های روزانه خود را برای «اوریان ۲۱» می نویسد. او که بنیانگذار «غزه پرس» - دفتری که در ترجمه و کارهای دیگر به روزنامه نگاران غربی کمک می کند- است، ناگزیر شده با همسر و پسر دو سال و نیمه اش ولید، آپارتمان خود در شهر غزه را ترک نماید و اکنون به طور مشترک با یک خانواده دیگر، در آپارتمان ۲ اتاق خوابه ای سکونت دارد. او رویداد های روزانه خود و غزه ای های رفح، که در این منطقه بینوا و پرجمعیت گیرافتاده اند را برای انتشار در «اوریان ۲۱» می نویسد:
RAMI ABOU JAMOUS > 8 مه 2024
همانطور که می دانید، من به پسرم ولید یاد داده ام که وقتی صدای بمب گذاری را می شنود، دست بزند تا باور کند که این یک نوع بازی است. این بار واقعاً من را ترساند. بمب ها که در اطراف ما می بارید، ناگهان تشدید شد. من اینبار خیلی ترسیدم زیرا در مورد آتش بسی صحبت می شود که نزدیک است. ما به تجربه می دانیم که وقتی آتش بس اعلام می شود، جنگ در آخرین ساعات قبل از آن تشدید می گردد. بمباران در رفح بسیار شدید شده است.
خانواده همسرم در منطقه ای به نام العلم در غرب شهر رفح در ساحل زندگی می کند. آنها زیر چادر و زیر برزنت هستند. بمب در اطراف خانه های آنها نیز فرود آمد.کسانی قربانی و مجروح شدند. ده ها هزار نفر محله ای را ترک کرده اند که از میدان العلم تا بیمارستان هلال احمر فلسطین امتداد دارد. شایعه ای منتشر شد مبنی بر اینکه آوارگان مجبور به تخلیه شدند زیرا قرار است محله با حلقه ای از بمباران محاصره شود.
همه وحشت زده شدند و شروع به رفتن کردند. با همسرم و همه دوستانی که آنجا هستند تماس تلفنی داشتم. از من پرسید «آیا درست است؟ یا طبق معمول شایعه است؟ ». نمی دانستم چه بگویم و نمی توانستم برای آنها تصمیم بگیرم. گفتم: « هر کاری می خواهی بکن. بهتر است آنجا را ترک کنی زیرا هرگز نمی‌دانی که این شایعه است یا نه، اما در هر صورت هیچ اعلام رسمی ای از سوی اسرائیلی‌ها انجام نگرفته». اما من به خوبی می‌دانم که اگر واقعاً آتش‌بس برقرار شود، بمباران‌ها تشدید می شوند و در نتیجه قربانیان زیادی خواهد گرفت. در کل این منطقه فقط چادر و برزنت وجود دارد. مردم رفتند و آنجا را رها کردند. همه اعضای خانواده همسرم به میدانی به نام «ماهی تازه» رفتند، که نام آن برگرفته از یک رستوران معمولی غزه بود، که به خاطر ماهی‌هایش که همه آن را دوست داشتند، شهرت داشت.
ظاهراً همینطور که می‌نویسم، ما در مسیر آتش‌بس هستیم. همچنین شایعاتی مبنی بر صدور حکم بازداشت از سوی دادگاه کیفری بین المللی علیه نتانیاهو و رهبران نظامی اسرائیل وجود دارد. اگر این درست باشد دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند و تا آخر ادامه می دهند و به همه شلیک می کنند.
من معتقدم که نتانیاهو زیر آتش بس می زند، حملات را تشدید می کند، شاید به ویژه علیه رفح. اینجا ترس حاکم است. به طور معمول، باید برعکس باشد: تمام این جهنم می تواند پایان یابد، ماشین جنگ می تواند متوقف شود. اما این اولین جنگ ما نیست و ما می دانیم که درست قبل از پایان جنگ چه اتفاقی می افتد. من از جمله افرادی هستم که اینطور فکر می کنند چون عنوان یک روزنامه نگار هر بار شاهد خداحافظی پدر و مادری با فرزندانشان بوده ام، کودکانی را نیز دیده ام که با پدر و مادرشان خداحافظی می کنند. کسانی که در بیمارستان ها یا زیر آوار جان خود را از دست داده اند.
من همیشه این تصاویر را در سر دارم، برای خانواده ام می ترسم، برای پسر دو و نیم ساله ام می ترسم. ما در عصر بمب زندگی می کنیم. غروب، ما زود به رختخواب می رویم، حدود ساعت ۸ یا ۸ و نیم ، اما نیمه شب از خواب بیدار می شویم زیرا «مهمانی شروع می شود»: بمب ها کم و بیش نزدیک ما می افتند و ما بیدار می مانیم. بلافاصله آماده می شویم که با بچه ها بیرون برویم، این امری عادی شده است. ما تا به حال، در طول تقریباً ۷ ماه جنگ، مقاومت کرده ایم، اما می ترسیم در آخرین لحظه بمیریم.
ما از مردن می ترسیم زیرا نتانیاهو دیوانه خواهد شد، حتی دیوانه تر از غزه، تهاجمی تر، زیرا قرار است انتقام شخصی بگیرد، زیرا آتش بس، حکم بازداشت - یا هر دو - پایان زندگی سیاسی او خواهد بود. در بمباران هیچ قانونی وجود ندارد. به هر ساختمانی، هر خانه ای می توان ضربه زد، به این بهانه که یکی از اعضای حماس یا جهاد اسلامی را پناه داده است. متأسفانه حماس و جهاد اسلامی همه جا هستند: حماس یک برادر، یک پدر، یک پسر عمو و یک دوست است. همه هدف هستند اگر با یک مرد حماس ملاقات کردید، اگر سوار یک ماشین یا تاکسی شدی که یک حماسی را حمل کرده، تو تبدیل به یک هدف می شوی.
این همان چیزی است که اسرائیلی ها آن را خسارت جانبی می نامند. یعنی اکثریت قربانیان این جنگ. حماس تقریباً ۳۰ درصد از جمعیت نوار غزه را تشکیل می دهد. کارمندان دولت حماس بیش از ۵۰ هزار نفر هستند که همه آنها عضو آن نیستند و به دلیل اینکه تنها امکان دریافت حقوق، استخدام در دولت بود، به آن تن دادند. اما همه این افراد خانواده دارند، بنابراین ۷۰ درصد و حتی ۹۰ درصد از اهالی غزه هدف بالقوه اسرائیلی ها هستند.
به همین دلیل است که وقتی ولید زیاد کف می‌زند می‌ترسم و امیدوارم تمام شود. ما از شبی می ترسیم که برای همه سخت باشد. خانواده همسرم از من می پرسند اگر قرار است حماس بمباران شود، چرا ما را هدف قرار می دهند، منطقه امنیتی جدید از کجا شروع می شود ؟ اسرائیلی ها از منزوی کردن رفح در دو طرف شرقی و غربی به ویژه از جاده ساحلی صحبت می کنند. آیا شهر رفح از منطقه المواصی جدا خواهد شد؟ آنجا هزاران نفر در کنار دریا پناه گرفته اند.
منطقه ای که با شما صحبت کردم و العلم نام دارد، تقاطع شهر رفح و جاده ساحلی است. شاید آن را بمباران کنند تا کسی باقی نماند. اگر مردم مجبور به رفتن شوند، نه ماشینی وجود خواهد داشت، نه گاری ای که با حیوانی کشیده شود و نه وسیله ای برای حمل و نقل. آنها با پای پیاده و کیسه ای بردوش آنجا را ترک خواهند کرد. اسرائیلی‌ها می‌توانند مانند زمانی که خان یونس، شهر شمال رفح را محاصره کردند، برای دستگیری موانعی ایجاد کنند.
سوالات زیادی مطرح می شود، زیرا به این نوع عملیات ارتش اسرائیل عادت کرده ایم. روز بسیار بدی داشتیم، روز ترس، بمباران، نگرانی بزرگ. امیدوارم همه چیز به سرعت تمام شود. و آن وقت ولید برای یک جشن واقعی، جشن آتش بس، کف خواهد زد.
یادداشت های روزانه غزه (۲۴)
اسرائیلی‌ها از سلاح جدیدی استفاده می‌کنند: سیگار
رامی ابو جموس یادداشت های روزانه خود را برای «اوریان ۲۱» می نویسد. او که بنیانگذار «غزه پرس» - دفتری که در ترجمه و کارهای دیگر به روزنامه نگاران غربی کمک می کند- است، ناگزیر شده با همسر و پسر دو سال و نیمه اش ولید، آپارتمان خود در شهر غزه را ترک نماید و اکنون به طور مشترک با یک خانواده دیگر، در آپارتمان ۲ اتاق خوابه ای سکونت دارد. او رویداد های روزانه خود و غزه ای های رفح، که در این منطقه بینوا و پرجمعیت گیرافتاده اند را برای انتشار در «اوریان ۲۱» می نویسد:
RAMI ABOU JAMOUS > 7 مه 2024
من قبلاً در مورد کمک های غذایی که به صورت قطره چکانی می رسد برای شما نوشته ام و قیمت هایی که می توانند ده یا بیست برابر شوند. به عنوان مثال، امروزه می توان در رفح موز را با بیست برابر قیمت قبل از جنگ خرید. اما من هنوز در مورد کمبود سیگار چیزی نقل نکرده ام.
این سوال آنقدرها هم که به نظر می رسد بی اهمیت نیست. من چون سیگار نمی کشم، تا حالا به آن توجهی نداشتم. یک نخ سیگار که قبلا یک یا دو شِکِل قیمت داشت، اکنون ۴۰ شِکِل (۱۰ یورو) و یک پاکت حدود ۱۰۰۰ شِکِل یا ۲۵۰ یورو به فروش می رسد.
از یکی از دوستانم که به خانواده شاهر تعلق دارد -آنها معروف به واردات تنباکو از مصر هستند - پرسیدم که چرا قیمت ها اینقدر افزایش یافته است. او گفت که از ۷ اکتبر، اسرائیلی ها ورود تنباکو را در همه اشکال آن ممنوع کرده اند. در اینجا، مردان به طور کلی سیگار و زنان قلیان می کشند. چند تا باکس سیگاری که بطور قاچاقی آورده می شود آنقدر کم است که قیمت ها نجومی شده. برای برخی از برندها مانند مارلبرو، قیمت ها می تواند تا ۱۰۰۰ دلار برای هر باکس برسد. قاچاقچیان سعی می کنند راننده کامیون های کمک های بشردوستانه را برای حمل آن متقاعد کنند. به من گفته شد که بیش از ۵۰۰۰ دلار به راننده برای قاچاق چند باکس پیشنهاد می شود، یا گاهی اوقات برای یک کارتن - ۵۰ باکس - تا ۱۰۰ هزار دلار می رسد. به دوستانم گفتم که بنظر ناممکن می آید، چه کسی می تواند با این قیمت ها سیگار بخرد ؟
هیچ کس، البته تقریبا. مردم به ناچار به شیوه دیگری مسئله را حل می کنند. برخی به مرز می روند تا از سربازان مصری سیگار بگیرند. در فیس بوک، پیام هائی از این دست را می بینیم: «ما سه نفر هستیم، به دنبال نفر چهارمی هستیم تا یک سیگار را با هم بکشیم». یا: «نصف سیگار دارم با کمی تنباکوی قلیان عوض می کنم». ابتدا فکر می کردم این شوخی است. دوستی به من گفت:
پول کمی دارم، می توانم فقط روزی یک سیگار ۳۰ یا ۴۰ شِکِلی بخرم. اما افراد زیادی را می شناسم که یک سیگار را بین چهار نفر تقسیم می کنند. بسیار رایج شده است.
سیگار قبلاً هم گران بود، زیرا حماس از آن مالیات می گرفت، حتی اگر مصرف تنباکو از لحاظ مذهبی به نظر آنها ممنوع است. هنگامی که قیمت یک بسته به ۲۰-۳۰ شِکِل (بین ۵ تا ۷.۵ یورو) رسید، خیلی از سیگاری ها به تنباکوی پیچیدنی روی آوردند که به آن لقب «تنباکوی عربی» داده شد. اما قیمت یک کیلو تنباکو به ۱۰۰۰ شِکِل (۲۵۰ یورو) افزایش یافت. یک بسته کاغذ پیچیدنی که ۱ شِکِل قیمت داشت، الان به ۱۰۰ شِکِل رسیده است. سیگارهای الکترونیکی که ۳۰ شِکِل بودند، حالا ۵۰۰ شِکِل است.
مردم محصولات جایگزین پیدا کردند. بسیاری برگ‌های کتان را با کاغذ می پیچند و دود می‌کنند. به طور معمول از این گیاه برای تهیه ملوخیا استفاده می شود که غذائی بسیار رایج در منطقه است. قیمت یک کیلو کتان ۱۰ شِکِل است. برخی دیگر چای یا ختمی می کشند. در نتیجه قیمت چای، ختمی و کتان افزایش یافته است.یک دوست سیگاری به من گفت:
من روزی یک پاکت سیگار میکشیدم، امروز از کمی تنباکو و مخلوط چای و کتان، دو سه نخ می پیچم. تنباکو را خوب پخش میکنم تا طعم نیکوتین را خوب حس کنم. اما این کافی نیست، من هنوز خیلی عصبی هستم. من مدام با همسرم و فرزندانم مشکل دارم. من دیگر نمی توانم این کمبود را تحمل کنم، هر موضوعی عصبانی ام می کند.
او از یک تعبیر عربی استفاده می کند: «من حتی نمی توانم مگسی را که روی سرم می نشیند تحمل کنم». او به من می گوید که این موضوع در مورد همه سیگاری های غزه که تعدادشان زیاد است، صدق می کند. او همچنین می‌گوید که تصادفی نیست، که اسرائیلی‌ها می‌گذارند خیلی چیزها وارد شود ، اما نه تنباکو. حتما می خواهند اینکار باعث افزایش عصبیت اهالی غزه و در نتیجه تشدید هرج و مرج امنیتی شود: مردم گرسنه برای جمع آوری بسته های هوایی هجوم می برند و به کامیون های کمک رسانی برای گرفتن یک کیسه آرد حمله می کنند...
دوستم ادامه می دهد: «مشاجره بر سر سیگار به یک مشکل بزرگ تبدیل شده است». یکی از دوستان او با همسرش دعوا کرد چون زنش پیراهن او را شسته بود بدون اینکه ببیند آیا سیگاری در جیبش است. ماجرا به طلاق ختم شد. او می افزاید: «از این دست داستان ها زیاد است. اول فکر می کنی مردم شوخی می کنند، اما متوجه می شوی که حقیقت دارد». به او گفتم که این فرصتی برای ترک سیگار است.او پاسخ داد: «تو سیگاری نیستی، نمی‌توانی بفهمی. سیگار راهی برای آرام شدن است. وقتی عصبانی هستی، یک پک به سیگار می زنی و از بین می رود. برای فکر کردن، کمی سیگار کمکت می کند». دوستان دیگر هم همین پاسخ را به من دادند: «برای آرام شدن یک سیگار، برای رویارویی با بدبختی یک سیگار، برای رویارویی با ترس و اضطراب یک سیگار ، تو به آن نیاز داری و اسرائیلی ها این را خوب می دانند.
اسرائیلی ها از یک سلاح جدید استفاده می کنند، سلاح سیگار. فقدان سیگار بخشی از جنگ روانی اسرائیل است همراه با شایعاتی در مورد حمله به رفح و اشغال آینده کل نوار غزه در آینده نزدیک. همانطور که اغلب می گویم، وقتی در این نقطه از جهان زندگی می کنی، باید به تئوری های توطئه اعتقاد داشته باشی. تنباکو برای سلامتی شما مضر و برای جنگ اسرائیل عالی است.