سید همایون شاه (عالمی)
دو بیتی ها
به قربان ِ وطنداران ِ خوبم
فدای ِ ملت چون جان خوبم
برادر میشود پشتون و هزره
به ازبک تاجیک و افغان خوبم
****
وطن جان من فدای چشم و گوشت
فدای ِ دره ی زرد و خموشت
مه خاک ِ مردمان ِ تنگ دستت
فدای ِ طفلک ِ ساجق فروشت
****
تزرو ِ نغمه ی بالا حصارم
ز عمری کابلی ِ خاکسارم
تولد گشته ام در شهر آرا
پس ِ آن شهر ِ نو دل بیقرارم
****
اسیر ِ عشق ِ کابل جان شدم من
فدای ِ ملت ِ افغان شدم من
به امریکا بُدم آباد لیکن
ز رنج ِ مردمم ویران شدم من
****
دل مردم چه خون از وحشت ِ تو
چه شد از انتحاری غیرت ِ تو
قلم تاریخ را رنگین نویسد
ز خون ِ بیگناهان ذلت ِ تو
****
ز آب ِ آمو و هیرمند گویم
ز پامیر و هری صد چند گویم
ز ظلم ِ دشمنان گریان شدم گر
صفات این وطن خرسند گویم
****
دل ِ کابل بخون آغشته دیدم
درون ِ بیگناهان کشته دیدم
چرا چون گرگ وحشی حمله داری
چو زنجیر ها به پا ها رشته دیدم
****
دلیل ِ شب سیاهی ما چه باشد
فروغ و نور و ماهی ما چه باشد
چرا افغانستان بیچاره گردید
الهی آن گناهی ما چه باشد
****
به موتر آمدم از راه ِ سالنگ
شکر کآنجا نبود آوازه ی جنگ
سر ِ سالنگ رسیده برف دیدم
بخواهم از خدا بختی به این رنگ
****
اتحاد
هغه غیرت د پشتونخوا زما دی
د تاجیک هر هنر والله زما دی
ز صنعت (کیلدی) ازبک پرهنر بار
چو( اوقره) هزره هم بر جا زما دی
****
به دور ِ این وطن زیبد اتن ها
عمل در کار باید نی سخن ها
چو گلهای بهاری رنگ رنگیم
به جمع ِ (ما) شویم دایم ز من ها
****
مریزان قطره ی خون ِ غریبان
مکش تیغت به جان ِ فرد افغان
نباشد انتحاری رسم ِ اسلام
ز کفرت کم بکُش اینجا مسلمان
****
شبی در غزنی بودم با رفیقان
دو منزل راه میزد موتر ِ مان
رسید آن تپه گفتم این کجا است ؟
کسی گفتا مزار ِ بابه خصمان
****
به نورستان برفتم جنتی بود
بدیدم مهربان خوش ملتی بود
به تابستان به کوه ها برف دیدم
بشاخ ِ کوهساران هیبتی بود
****
شدم در تالقان در جمع ِ یاران
عجب خلق ِ شریفی شاد و خندان
دو تا میشد هر آن یک ز احترامم
شدم مدیون ِ احسان ِ عزیزان
****
رسیدم تشنه لب من تا ارزگان
بخوردم دوغ گفتم پول بستان
به پشتو گفت (اشکنزل) مفرمای
و گوره ننگ لرم از پول ِ مهمان
****
ز راه ِ منفی بافان دور باشید
وطن را چون چراغ و نور باشید
امید از قطع رحمت هم گناهست
چو مردان دشمن ِ کافور باشید
( کافور از مردی می اندازد و کسانیکه به وطن خیانت میکنند نامرد اند )
****
برفتم عاشق پنجشیر گشتم
تماشا کردم و کی سیر گشتم
سفید چهر و پریان جنتی بود
ز موج ِ آب ِ دریا تیر گشتم
--------------
12 نوامبر 2009 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
فریاد ِ رسا
فریاد ِ رسا کرده بسی سوز ِ جگر داغ
از بسکه ملولم شده این کاسه ی سر داغ
ازاهل ِ کفایت خبری نیست درین عصر
از بی هنران گشته چه بازار ِ هنر داغ
قانون شکنی هرطرف و رشوه رواجست
بر سینه ی این ملت ِ ما کرده شرر داغ
از دفتر ِ مطلوب چوخواهی سندی را
پیشانیی مامور، ز چین گشته دگر داغ
رفتم چو به درگاه ِ سفارت بر ِ ویزه
آن چهره ی چپراسی بیآمد به نظر داغ
گفتم که سند دارم و کارم به سفیر است
گفتا! هله از جیب بکش پول ِ شکر داغ
تا داد زدم کین نَبوَد رسم و طریقت
گفتا منما قصه به این زیر و زبر داغ
دستم بگرفت زود از آنجای برون کرد
من سرد شدم ماند ببین حرف ِ سفر داغ
با نام ِ مسلمانی منافق گذران اند
درپستی فطرت همه در شور و به شرداغ
کی اخذ کنی بر سر ِ این بودنه ها زاغ
گر چند که دندوره شد از حق ِ بشر داغ
دستی که بخون داشت سر و کار همیشه
با پنجه بخارد چو شود کله ی خر داغ
دفتر مگو آنجا که بوَد قصه ی بازار
از پول شود جیب ببین شام و سحر داغ
بر پای همین ملت ِ خود تیشه زنانیم
هر تیغ ِ زبان آمده چون نوک تبر داغ
از دام پرید آه مگر مرغ ِ قناعت
در کارگه ی حرص سر ِ ماده و نر داغ
در کار ِ معارف کله پوچانی به جنگند
از آتش ِ جهل آمده آن کله بتر داغ
گر تازه جوان دخترکی رفت به مکتب
تا بگذرد از کوچه شود تیر ِ نظر داغ
میر بود خطا هست خطا جمله خطا گیر
گر آب ِ دهن قف بکند نیست اثر داغ
کم گوی بگیر کار بکن کار بکن کار
تا سینه ی ملت شده از دست ضرر داغ
یک روزخبر گیر از آن خانه ی ِ مجبور
دل کم بکن از شوق در آن ساز چکرداغ
از نان ِ حرام است بسی آن شکمت پُر
فرزند گرسنه است دل ِ ریش ِ پدر داغ
گرگان شده در کار ِ شبانی چه موظف؟
این مادر ِ ملت شده از دست پسر داغ
تا پیر زنی آب بَرد خانه سر ِ کوه
بر دل زده صد تای از آن درد کمر داغ
غمخوار ندارد بخدا ملت ِ مظلوم
تا مینگرم ملت ِ خود دیده ی تر داغ
ای آنکه وزیری و رئیسی و مدیری
از فقر دل ِ مردم ما بین چقدر داغ
آن غیرت و افغانیت و ترس خدا کو؟
تا چند نفاق است به هرکوی و گذر داغ
بی زحمت و وحدت نشود گنج میسر
اندر دل کوه گشته نهان نقره و زر داغ
تا از دل ِ کوهسار بر آریم خزانه
ازسینه ی کان آمده هر لعل و گهر داغ
تا مینگرم ملت ِ بیچاره (همایون)
مغزسر خود کرده ام از داغ جگر داغ
18 نوامبر 2009م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
بالا
بازگشت