حید ر لهیب در سا ل1327 خو رشید ی در شهر کابل د ید ه به جها ن کشود. وی پس از فر اغت از لیسة غا ز ی ، تحصیلات عا لی اش را در د انشکدة ا د بیا ت و علو م بشر ی د ا نشگا ه کابل به انجام رسا نید .

حید ر لهیب یکی از سیما ها ی د گر اند یش شعر د ری است . با آ نکه تعد ا د اند کی از اشعا رش در مطبو عا ت در مطبو عات قبل از کو د تا ی ثو ر 1357 اقبا ل چا پ یافته است ، با آ نهم نامبر ده جلو ه های تا زة از با فت کلا می ونگرش شا عرا نه را در ز با ن ما به نما یش می گذا رد.

متا سفا نه ، حزب مستبد و د ست نشا ندة د یمو کر ا تیک خلق ، بر مقتضای سرشت و تفکر ابلها نة خویش ، این شا عر نو آ ئین را نیز ، همچو ن هزا ران هزا ر د یگر ، بعد از گر فتار ی به جوخة اعد ا م سپرد

یا د ش گرا می و خواب سبزش، روشن با د !

تو هما نی که ز ما ن .....

این کد ا مین سخر ه است

وین کد ا مین در یا

کاین چنین نا م ترا می خو ا ند

وین کد ا مین نفس سبز نسیم

کاین چنین روح تو در آ ن جا ری ا ست !

در سرا شیب زمانی که د گر یا د م نیست

شاید آ ن لحظة آغاز ، که کر د

یو حنا تصویر ش :

" واژ ه بود

و اژ ه گا ن نزد خد ا

و اژ ه گا ن نیز خد ائی بو د ند ."

چشمة سر د نگه  بو د م و بنشسته به رخسا رة تند یس قرو ن

با چنا ن رو شنکی

د ر علفهای شب آ لود سپهر

که تو از با غ صد ای با را ن

جر قه وا ری بد رخشیدی و من

چون تما میت یک حجم شگفتن گشتم

و تما میت یک پنجره از شعر نزول خور شید

پس از آ ن حا د ثه ، رو ز .

ما تم پو ش

همیشه ، ای که بگر فتی صلیب پر فریب قر ن را بر د وش ،

به یا د کو چه با غ پر ز نجو ا ی صمیمی نجا بت ،

کس نمی افتد .

تو خود با ید ،

تلا ش با ور سنگینی د ست  غرورت را

سر و د فتح خود سا زی

و خود د ر ما تم گل های با غ با ورت بر خا ک بنشینی

تو تنها ئی

همیشه نیز تنها ئی .

*******

تصور هم نمی کر دم.

و یک شب ، آه !

شگو فه های با غ چشم تو از با د ریز ا ن شد

و آ ن شب با د

از نفر ت خبر آ ور د و چشم د رد را بگشو د

و با د ا س نگا ه د رد

طنین سبز شبد ر ها ی وحشی را ز رشد سا قه ها بشکست

و دید م من که شبح کنگ خا موشی

به نخل  قهو ه تلخ  نگا هت،

سا قه پیچید ه

و د شتستان خوا ب چشم های تو

ز رو یای فرا مو شی است آ گند ه.

و ا کنو ن چو ن به چشم تو

نگا ه خو یش می د و زم ،

به یاد بر ف می افتم و یخ بند ا ن

و از سر ما به سا ن با د

می لر زم .

چو ن صد ای  نرم نقش پا ی آ ب

باغ سبز گو نة صد ا

از غر یو سا قه ها ی رشد شد تهی

خیل آ ن کبو ترا ن شا د  نغمه سنج

از کبو د غر فة بلند آ سما ن

هجر ت عظیم د رد خیز را

پی سفر شد ند

بر فرا ز برج آ ب رنگ و رو شن  فلق

وز گلوی برفی خر وس صبحد م

خو ن موذ ن پیا م بخش فجر

قطر ه قطر ه پر فشا ند

بعد از آ ن اگر کسی

یاد مستی آ ور شگو فة سپید خند ه را

در معا بد بزر گ لحظه های سنگی اش

با سپا س خفه ای نما ز می گزا رد

یا که بر غر ور پر مخافت ستیغ د رد

هو ل سبز پیچکی ز حجم خشم می تنید

یا اشا را تی به آ یه ها ی صبح می نمو د

چون پرو متو س

بر ستیغ تلخ ا نز و ا

با ستبر چنبر مخو ف و آ هنین خشم

میخکوب می شد و عقا ب   د ر د

جا و دا نه از د لش ،

طعمه می گر فت .