پر وین پژ و ا ک در زمستا ن  1345 خو ر شبد ی در شهر کابل به د نیا آ مد. تحصیلا ت ابتد ائی را در لیسة ملا لی و تحصیلا ت عا لی را در فا کو لتة طب کا بل به پا یة ا کما ل رسا نید ه است. ا کنو ن با ا طفا ل خویش در ایا لت

ا نتا ر یوی کا نا د ا  زند گی میکند.

پر وین پژ وا ک آ ثا ر ا د بی خویش را مر هو ن محبت و تشو یق همیشگی ما در ش عفیفه پژ و ا ک و پد ر ش

نعمت ا لله پژ و ا ک می دا ند.

آ ثا ر وی بیشتر در بر گیر ند ة شعر آ زا د ، د ا ستا ن کو تا ه ، نو شته ها و نقا شی ها بر ا ی اطفا ل است.

ا نتظا ر

با ما شب ها ستا ره ها

ا ز د رد می لر زند

با ما شب ها ا بر ها

ا ز غم می گر یند

با ما شب ها بر گ ها

از تر س می لر زند

با ما شب ها با د ها

از خشم می و زند

و ما د رین شب ها ی تا ریک

لبر یز فر یا د ها ی بی صد ا

با مشعل ها ی  د عا

د ر انتظا ر سحر یم .....

ز مستا ن

 هر صبح که ا ز خوا ب می خیزم

بر شیشة یخ گر فته

با سر انگشتا ن گر مم

نا م تر ا می نو یسم

و ا ز لا بلا ی آ ن به بیر ون می نگرم

که کی بهار می آ ید ؟

بهار

با حرکا ت موز و ن د ستا نم

نسیم آ مد به پر وا ز

آ ور د ا بر را

با آ ن گر یستم

و کلنگها به آ غو شم

باز گشتند ـ

با ر ا ن

تر نم با ر ا ن

د ر سید ه د م عطر آ لو د

سبزه ها را از خو ا ب بید ا ر میکند

تر نم با را ن

چون صد ای پا ی تست

تو می آ ئی

ـ می شنوم ـ

تو می آ ئی

چو ن با را ن

با ر ان

با را ن

و من سبز میگر د م

چو ن جنگل

جنگل

جنگل

مهر با نی

وقتی نگا هت را سو ی من مید و زی

با تا ری  ا بر یشمین

بر حر یر شفا ف رو یا ها یم گل وی د و ز ی

رو یا ها ی حر یر ی

سر ا پا گل گشته ا ند

سر ا پا عطر

ا ما تا ر ابر یشمین نگا ه تر ا

پا یا نی نیست

گل سر گل مید و زد

د ل من به با غ می سو زد

او را چنین بها ر مهر با نی نیست

پیو ند

شکسته بو د م

پیو ند د ا د ی تو

گر یسته بو د م

لبخند د ا دی تو

مر ا با تو پیو ند ی است میا ن اشک و لبخند

چو ن ر نگین کما نی

میا ن با ر ا ن و آ فتا ب